Ινδονησία Χάτι-Χάτι: Στην χώρα των ηφαιστείων

[interted]

Μέρα 21η

Το ξενοδοχείο Άστον είναι ένα εντυπωσιακό γυάλινο κτήριο στην κεντρική οδό Σουλτάν Χασανουντίν, σε μικρή απόσταση από την παραλία του Μακασάρ. Σύνεδροι ανεβοκατεβαίνουν τα ανσανσέρ και κουβεντιάζουν στην σικάτη αίθουσα που σερβίρεται πρωινό. Βγαίνοντας, η πρώτη μου στάση είναι ένα μίνι μάρκετ για ανανέωση των δεδομένων του κινητού. Εκεί, δύο κοπέλες θα ξεκαρδιστούν με την Αγγλική προφορά του συναδέρφου τους που παλεύει να μου δείξει πως να χρησιμοποιήσω το αυτόματο, παρακαλώ, μηχάνημα πώλησης της εταιρίας κινητής Telcomsel. Καλοσυνάτοι μου φαίνονται οι Μακασαριανοί, και λίγο επαρχιώτες.

Μπαίνω στο Φορτ Ρότερνταμ, ένα καλοσυντηρημένο απομεινάρι της αποικιακής ιστορίας της Ινδονησίας και το βασικό αξιοθέατο του Μακασάρ. Όμορφα αποικιακά κτίρια περιβάλλουν ένα κεντρικό γκαζόν και φέρνουν στο μυαλό τις εποχές που η Ινδονησία ήταν πεδίο συγκρούσεων, κυρίως μεταξύ ντόπιων βασιλιάδων και των Ολλανδών, αλλά και άλλων δυνάμεων που προσπαθούσαν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Συγκεκριμένα, ας θυμηθούμε την κόντρα μεταξύ:


VOC (Βε Ο Σε): Ο Γολιάθ του 17ου αιώνα, η Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών

Vs.

Σουλτάν Χασανουντίν: Ο ανυπότακτος “Γαλάτης” που κρατούσε με νύχια και δόντια ανεξάρτητο το Βασίλειο της Γκόα (Gowa)


Οι Ολλανδοί “πρωτο-γιάπηδες” της VOC, είχαν την πρώτη πολυεθνική εταιρία στην ιστορία, και πρώτη εταιρία που εξέδωσε δημόσιες μετοχές σε χρηματιστήριο. Είχανε το ελεύθερο από το Ολλανδικό κράτος να τυπώνουν δικά τους χρήματα, να κάνουν συνθήκες με άλλα κράτη, να κηρύξουν πόλεμο όταν τους βόλευε. Ήταν η εποχή που το Capitalism Kills (ο καπιταλισμός σκοτώνει) είχε μόνο κυριολεκτική έννοια.

Ο Σουλτάν Χασανουντίν (το όνομα του οποίου σήμερα, εκτός από δρόμους, χρησιμοποιείται σε αεροδρόμια, πανεπιστήμια κτλ.), ήταν ο διάδοχος ενός Βασιλείου που είχε ενώσει σχεδόν όλο το Νότιο Σουλαουέζι και προκαλούσε φοβερό πονοκέφαλο στη VOC, αφού ήταν το μόνο μέρος στην Ινδονησία που διέφευγε της επιρροής της. Ο ναύαρχος Σπίλμαν μαζί με κάποιους ντόπιους που βρήκαν ευκαιρία να την βγάλουν απωθημένα στον Σουλτάνο, πολιόρκησε με τα κανόνια του το Ουτζούν Παντάν (παλιό όνομα του Μακασάρ). Ο Χασανουντίν, αν και στην αρχή έδειξε διάθεση να συνθηκολογήσει, καταλαβαίνοντας ότι οι Ολλανδοί θέλανε να τον πιάσουν κότσο, συνέχισε να αντιστέκεται για άλλα 3 χρόνια. Η τελική μάχη δόθηκε το 1669 στο Σόμπα Όπου, το μεγαλύτερο φρούριο του Βασιλείου της Γκόα. Η ανωτερότητα της πολεμικής τεχνολογίας της εταιρίας (κανόνια) ήταν αρκετή να κάμψει το πείσμα του Σουλτάνου. Τελικά η εταιρία άλωσε το Ουτζούν Παντάν και το μετονόμασε σε Φορτ Ρότερνταμ – αφού φαίνεται ότι ο Σπίλμαν δεν το “είχε” με τα εξωτικά ονόματα (και συμπτωματικά καταγόταν από Ρότερνταμ).

Το Φορτ Ρότερνταμ έχει ένα μικρό μουσείο με λαογραφικά εκθέματα των παλιών βασιλείων αλλά και των αυτοχθόνων Μπούγκις, του ναυτικού πολιτισμού που με τα ξύλινα καράβια τους σκόρπιζαν σε όλη την Ινδονησία. Χαιρέτησα τον υπάλληλο στην είσοδο στα Ινδονησιακά και αυτός με εξέπληξε λέγοντας μου ότι αφού μιλάω μπαχάσα Ιντονέσια θα πληρώσω το μειωμένο εισιτήριο των ντόπιων (5000 ρουπίες λιγότερες). Μετά έξυνα το κεφάλι μου, σκεπτόμενος σε τι γλώσσα τα κατάλαβα όλα αυτά... Βγαίνοντας από το μουσείο, άρχισε την πάρλα ένας ντόπιος ξεναγός, ο οποίος ήθελε να μου οργανώσει μια ημερήσια στα πέριξ του Μακασάρ. Του έδωσα το κινητό μου, μια και θα μπορούσε να κανονιστεί στην επιστροφή, αλλά μετά έγινε τόσο φορτικός που στο τέλος αναθεώρησα... Η κακή εντύπωση επιβεβαιώθηκε από τα συνεχή του μηνύματα και φωτό στο whatsapp “αν αλλάξω γνώμη”. Πάντως οι φωτογραφίες που μου έστειλε μου έδωσαν ωραίες ιδέες, οι οποίες τελικά υλοποιήθηκαν.

Το υπόλοιπο πρωινό βόλταρα στην παραλία (Pantai Losari) του Μακασάρ. Κατά διαστήματα βλέπεις μεγάλα γράμματα που αναφέρουν τοπωνύμια (Μακάσαρ, Τοράγια κτλ.) τις οποίες οι ντόπιοι (κι εγώ) βγάζανε φωτογραφίες. Στον βραχίωνα του λιμανιού απέναντι βλέπεις εργασίες κατασκευής: ένα πολύχρωμο θόλο από μισοκατασκευασμένο τζαμί, μια μεταλλική κατασκευή που γράφει “Το κεντρικό σημείο της Ινδονησίας” κτλ. Κατέληξα στο λεγόμενο πλωτό τζαμί, που στηρίζεται σε κολόνες μέσα στην θάλασσα, που δεν με εντυπωσίασε. Πάντως βρήκα την παραλία σχετικά ευχάριστη και κάπως σουρεάλ. Πήρα το ταξί για το αεροδρόμιο, αφήνοντας τα άλλα μισά αξιοθέατα για την επιστροφή. Ράλι πάλι έκανε ο ταξιτζής στο νέο οδόστρωμα, αυτή την φορά ακούγοντας κάτι ξεσηκωτικά αρ εν μπί της Νίκι Μινάζ.

-----

Η πτήση μου ήταν πάλι με Lionair/Wings air, με μια σύντομη ανταπόκριση στην πόλη Κεντάρι, για να φτάσω στο αεροδρόμιο Ματαχόρα του μικρού νησιού Γουάνγκι-Γουάνγκι όπου θα περνούσα την νύχτα. Στο Γουάνγκι-Γουάνγκι ο ταξιτζής ήταν πιο προχωρημένος αφού άκουγε Αγγλικό άντεργκραουντ ραπ – κάτι που εντυπωσίασε τον Λονδρέζο συνεπιβάτη μου Άντζελο (με Ιταλο-λιβανέζικη καταγωγή) ο οποίος μαζί με την κοπέλα του Ίντι ήταν από τους υπόλοιπους 4 ξένους επιβάτες της πτήσης (οι άλλοι 2 Ιταλοί). Το Γουάντσι είναι ο μοναδικός οικισμός του νησιού που μπορεί να θεωρηθεί χωριό και έχει μισή ντουζίνα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Ο ρεσεψιονίστ, όπως και οι περισσότεροι που γνώρισα σε αυτό το νησί, είχαν πολύ ενδιαφέρον!

Ρώτησα κάποιον πως πάω στην νυχτερινή αγορά (πασάρ μαλάμ) που αναφέρει στο Λόνλι Πλάνετ και προσφέρθηκε να με πάει με το μηχανάκι του. Εκεί βρέθηκα περιτριγυρισμένος από γυναίκες που πουλούσαν φρέσκα ψάρια (μερικές τα τηγάνιζαν κιόλας), τηγανητές μπανάνες και άλλα φαγώσιμα. Μέσα στο σκοτάδι, υπό τον φωτισμό των πάγκων και τις φωνές, με κανέναν να μην καταλαβαίνει Αγγλικά (πρώτη φορά στην Ινδονησία αυτό!), τις μυρωδιές, αισθάνθηκα σαν όλα τα ερεθίσματα να μου κατακλύζουν τις αισθήσεις. Μέσα στην αμηχανία, όταν προσπαθούσα να αγοράσω κάτι περίεργα φρούτα, βρέθηκε ένας ξένος (ο πρώτος και μοναδικός που είδα στο Γουάντσι) ο οποίος μιλούσε πολύ καλά Ινδονησιακά (!) και αφού με βοήθησε εξαφανίστηκε πάλι στο σκοτάδι...

Ο επόμενος στόχος ήταν να βρω ATM, γιατί το νησάκι που θα βρίσκομαι για τις επόμενες 6 μέρες δεν έχει καθόλου. Ο πρώτος που ρώτησα με πήγε με το μηχανάκι του, όμως το ATM δεν δούλευε. Πάνω στην απόγνωση βρίσκω έναν άλλο με μηχανάκι ο οποίος θα με πάει σε άλλο ATM… τελικά έγινε η δουλειά. Και όταν τους πρότεινα να τους δώσω κάτι, έστω για την βενζίνη, με κοίταζαν σαν παρεξηγημένοι! Έφαγα ψάρι σε ένα εστιατόριο του δρόμου – από την παραγωγή στην κατανάλωση – και μίλησα στα Αγγλικά με την σερβιτόρα που έκανε και λίγο φλερτ (όπως και σχεδόν όλες οι γυναίκες του νησιού όπως θα διαπιστώσω στην συνέχεια!). Όσο περνούσε το βράδυ τόσο ακούγονταν ήχοι από καραόκε, χωρίς να διακρίνω από που ακριβώς πηγάζουν. Ψυχή δεν είχε όταν γύρισα στα ενοικιαζόμενα, και όταν κάποια στιγμή βγήκε από μία πόρτα ο περίεργος ρεσεψιονίστ μπορώ να πω ότι κοψοχολιάστηκα. Τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά, μπορώ να πω με ασφάλεια ότι το Γουάντσι είναι από τα πιο παράξενα μέρη που έχω πάει στην ζωή μου.

Η θέα από το Άστον.

Το Φορτ Ρότερνταμ που έγινε το κέντρο διοίκησης των Ολλανδών όταν καταφέραν τελικά να κάμψουν την αντίσταση του Χασανουντίν.

Καλοδιατηρημένο το φρούριο.

Η σημαία της VOC.

Η σημαία της Γκόα.

Το Νότιο Σουλουέζι έχει μερικά από τα πιο παλιά δείγματα ανθρώπινης τέχνης σε όλο τον κόσμο.

Τα μεγαλεία του Βασιλείου της Γκόα.

Για θρησκευτική χρήση;

Η γραφή Λοντάρα που χρησιμοποιούν όλοι οι λαοί στο Ν. Σουλαουέζι και έχει προέλευση από Ινδία. Πόσο μ' αρέσει να ανακαλύπτω νέες γραφές - εδώ τα γράμματα μοιάζουν με βουναλάκια.

Μεγάλο γουδί.

Κατασκευή των Μπούγκις.

Η Παραλία Λοντάρι. (Η Νέα Παραλία του Μακασάρ)

Τα γράμματα ήταν δημοφιλές σημείο φωτογράφησης. Εδώ αναφέρονται στον πολιτισμό των Τοράγια στο Κεντρικό Σουλαουέζι.

Πρωινή γυμναστική.

Η αμήχανη φάση όταν δεν είσαι ντυμένος για την περίσταση.

Το `Κεντρικό σημείο της Ινδονησίας'. Υποθέτω γεωγραφικά.

Δεν σας φαίνονται σαν ζωάκια τα νησιά της Ινδονησίας; Χταπόδια, θαλάσσια τέρατα του Λόχ Νες...

Το πλωτό τζαμί... απογοήτευση.

Όμως είχαμε την τιμή να αντικρύσουμε τον επιτέλους τον Χασανουντίν.

Το Σουλαουέζι από ψηλά.

Φτάνοντας στο μικρό αεροδρόμιο του Γουάνγκι-Γουάνγκι.

Το οποίο είναι πύλη στα νησάκια με την συνολική ονομασία "Γουακατόμπι" από τα αρχικά των νησιών:
Γουάνγκι-Γουάνγκι
Καλεντούπα
Τόμια
Μπινόνκο.
Έξυπνο...!

Η νυχτερινή αγορά.

Πολύ ψάρι...

Το παράξενο φρούτο (αργότερα έμαθα ότι λέγεται ραμπουτάν).

Ζουμερό...

Η παραλία του Γουάντσι που αράζουν τα ζευγαράκια και πηγαινοέρχονται μερικά μηχανάκια.

Ψάρια και ρύζι... το Ινδονησιακό στυλ.

Το μόνο ενδιαφέρον κτήριο του Γουάντσι.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 23
• 24
• 25
• 26
• 27
• …

  Go to chapter

  Go
• 37

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 25 of 37

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[giannoula]

ωωωω ενδιαφέρουσα ιστορία με προορισμό ο οποίος δεν νομίζω να έχει ξαναπαίξει εδώ (γι'αυτό δεν είμαι και εντελώς σίγουρη)!!!!

 

[interted]

Σωστά. Ο @hydronetta έχει γράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για τις τελετές των Τοράγια στο Ν. Σουλαβέσι. Για το ΝΑ. Σουλαβέσι και τα νησάκια Γουακατόμπι, που βρήκα τους Μπατζάο, δεν γνωρίζω να υπάρχει κάτι. Έχει η Ινδονησία....

 

[interted]

Ας γυρίσουμε τον χρόνο 10 μήνες πριν. Μόλις είχα πάρει την απόφαση να πάω στην Ινδονησία. Ακουγόταν το κατάλληλο μέρος για το περιπετειώδες ταξίδι που ήθελα να κάνω μόνος μου μέσα στο 2018. Μάλιστα έσπευσα να βγάλω εισιτήρια με τη πρώτη προσφορά (με την Σαούντια, Λονδίνο – Τζακάρτα μέσω Τζέντα και μέσω Ριάντ στην επιστροφή) και να αγοράσω τον οδηγό του Λόνλι Πλάνετ.

Τζακάρτα, ωραία! Ακούγεται λογικό να ξεκινήσει κανείς από την πρωτεύουσα του κράτους. Αυτή πρέπει να είναι στο νησί της Ιάβας. Που αλλού να πάμε; Σε αυτό το σημείο, πριν προχωρήσετε, σας προκαλώ να φέρετε στο μυαλό σας (ή καλύτερα και να σχεδιάσετε σε ένα χαρτί) το σχήμα του κράτους της Ινδονησίας. Χοντρικά. Ιάβα, Σουμάτρα, τι άλλο; Και το Μπαλί πρέπει να είναι μέσα... το Βόρνεο; Ανήκει στην Ινδονησία; Τι άλλο; Ποιο είναι το μεγαλύτερο;

Θα είχε ενδιαφέρον να βάζαμε το ίδιο τεστ στους ίδιους του κατοίκους της χώρας! Η Τζακάρτα λοιπόν βρίσκεται στο δυτικό μέρος της Ιάβας. Το Καλιμαντάν ή Βόρνεο, χωρίζεται σε Ινδονησιακό και Μαλαισιανό (ε καλά υπάρχει και το κομμάτι του Μπρούνει). Το Σουλαβέσι μοιάζει με το γράμμα Κ, ή με ακροβάτη ή ..., ανάλογα με τα γούστα. Υπάρχει και αυτό το παράξενο ‘Ίριαν Τζάγια’, που είναι μέρος του νησιού Νέα Γουινέα, ή αλλιώς Παπούα. Και το πιο μεγάλο; Έ λοιπόν αν πάρουμε μόνο τα κομμάτια που ανήκουν στην Ινδονησία, είναι το Καλιμαντάν (αλλά αν πάρουμε σαν ακέραια νησιά είναι η Νέα Γουινέα!). Που στο π... έλαγο να πάω;

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι είμαι λίγο μαζοχιστής. Αυτό μάλλον (μαζί με την μανία με τα ντοκιμαντέρ του Μάικλ Πέιλιν) εξηγεί το γεγονός ότι αποφάσισα να κάνω όλη την διαδρομή μόνο με επίγεια μέσα (δηλ. χωρίς αεροπλάνο). Έτσι μια λογική διαδρομή για 30 μέρες θα ήταν: διάσχιση Ιάβας μέχρι το πιο ανατολικό σημείο, φέρι για το Μπαλί, το ίδιο για Λομπόκ κ.ο.κ. μέχρι το νησί Κομόντο που έχει δράκους (πρέπει να δείτε την αντίδραση της μάνας μου μόλις είπα δράκους). Μετά; Επανειλημμένα στο φόρουμ διάβασα παραλλαγές της συγκεκριμένης φράσης: “Ανατολικά του Κομόντο είναι τα ωραία”. Εν πάση περιπτώσει, βλέποντας και κάνοντας.

Αρχίσαμε να μαθαίνουμε και μερικά Ινδονησιακά:

Selamat Pagi

“Σ(ε)λαμάτ Πάγκι”, καλημέρα! Το ε άλλοι το προφέρουν, και άλλοι όχι. Επέλεξα το όχι.

Di mana kamar kecil?

“Ντι μάνα καμάρ κετσίλ?”, που είναι η τουαλέτα; Και αν την βρεις, λέει, το πιο πιθανό είναι να έιναι τούρκικη και χωρίς χαρτί, αλλά με το λεγόμενο bum gun (μετάφραση δική σας).

Όσο πλησίαζε ο καιρός άρχισα να βρίσκω, ή να μου στέλνει ο θείος μου ο οποίος ήταν ενήμερος για το ταξίδι μου, νέα αυτού του είδους:

https://www.cnn.gr/news/kosmos/story/106529/exerragi-to-ifaisteio-agkoyngk-sto-mpali-tis-indonisias

http://gr.euronews.com/2018/06/01/k...n-indonhsia-logw-ekrhxhw-sto-hfaisteio-merapi

http://www.skai.gr/news/world/artic...oumenoi-meta-apo-nauagio-feri-stin-indonisia/

https://www.newsbomb.gr/kosmos/stor...s-nayagioy-feri-mpot-poy-sokaroyn-ton-planiti

αλλά και...

https://www.protothema.gr/world/art...sgeiosi-aeroskafous-horis-ton-brostino-troho/

Τελευταίους μήνες είχαν σφίξει πολύ τα πράγματα στην δουλειά.

Πέντε μέρες πριν την πτήση πάω για μπάσκετ και παθαίνω διάστρεμμα.

Τέσσερις μέρες πριν την πτήση προκύπτει ένα σοβαρό θέμα με τους σπιτονοικοκύρηδες για το να θα μπορέσω να κρατήσω το σπίτι αφού γυρίσω από διακοπές.

Αφού μπήκα στο αεροπλάνο όμως άρχισα περιέργως να πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά.

 

[rena1988]

Κι άλλο κι αλλο......

 

[interted]

Μέρα 1η:

Σε μετάβαση


Το αρνάκι ταζίν στο Comptoir Libanais του 4ου τερματικού του Χήθροου ήταν πολύ γευστικό (και πιθανώς ένα από τα ακριβότερα γεύματα όλου του ταξιδιού). Η ανάλαφρη αίσθηση του να αφήνεις πίσω την Βρετανία του Μπρέξιτ, με έκανε να χαμογελώ με το εξώφυλλο του Εκόνομιστ, όπου η Μέι αδειάζει κουβάδες από μια βάρκα που βουλιάζει και τίτλο “Απλά ακόμη μια εβδομάδα στην Βρετανική πολιτική”. Σίγουρα όχι άλλη μια τέτοια εβδομάδα για μένα, αν και δεν είμαι σίγουρος για το κομμάτι του ναυαγίου. Το B777-300er της SAUDIA ήταν έτοιμο και η αποβίβαση έγινε με 25 λεπτάκια καθυστέρησης, στις 12:55μμ.

Η πτήση ήταν άνετη, το δωρεάν μενού της μέρας τυπωμένο σε καρτέλα, εν πτήση διασκέδαση με διακοπές για προσευχή στον Αλλάχ, και περίεργη λογοκρισία στις ταινίες – σε συγκεκριμένες λέξεις και σε αφαλούς (άραγε γιατί το κάνουν αυτό, κατι που δεν υποπτεύομαι; ). Οι ομορφιές ήταν έξω από τα παράθυρο, καθώς ένα μεγάλο μέρος από τα 4.753 χιλιόμετρα, πάνω από τα Ελληνικά νησιά, το δέλτα του Νείλου και τις ερήμους της Αιγύπτου, ήταν με καθαρό ουρανό. Μέχρι που φτάσαμε στην Ερυθρά θάλασσα και ο ουρανός γέμισε με σκόνη. Το ζόρι ήταν με τα κλάματα των μωρών που δυστυχώς θα συνεχιστούν και στο αεροδρόμιο της Τζέντα – όχι το καλύτερο αεροδρόμιο για να περιμένεις ανταπόκριση - αλλά δεν είναι ικανά να διαταράξουν το ζεν του ταξιδιώτη στην πρώτη μέρα του ταξιδιού του.

Αναμονή για τις 4 το πρωί για την πτήση Τζέντα-Τζακάρτα με πολλές βόλτες γύρω από τους μικρούς πυκνοκατοικημένους χώρους του αεροδρομίου και ύπνο κάνα 2ώρο.

Το Λιβανέζικο του Χήθρου T4

Η χαρά δεν κράτησε για πολύ, έκατσε ένας μετά από 2 λεπτά

Κοτόπουλο τυλυγμένο με αμπελόφυλλα... ممممممم

Νησάκια των Β. Σποράδων

Ευκολάκια...

Πάτμος, Αρκοί, Λειψοί;

Λέρος, Κάλυμνος;

Κως, Τουρκία, Νύσηρος;

Ρόδος

Η τελευταία εικόνα από Ελλάδα.... Η άκρη της Ρόδου, Κάρπαθος, Κάσος...

Δεν περίμενα η πρώτη μου εικόνα από Αίγυπτο να είναι τόσο πράσινη (το χρώμα χάθηκε κάπου στην φωτό)!

Κάπου στο δέλτα του Νείλου

Αίγυπτος, έρημος

 

[interted]

Καλό το μέγεθος των φωτογραφιών ή δυσκολεύει την ανάγνωση/παρατήρηση;

 

[giannismits]

Μια χαρά είναι. Δεν τη δυσκολεύει καθόλου. Είτε τις βάζεις ενδιάμεσα είτε μαζεμένες στο τέλος της περιγραφής είναι μια χαρά. Αν κι εγώ είμαι της σχολής, οι φωτογραφίες να μπαίνουν ενδιάμεσα στο κείμενο.
Τώρα που φτάνεις στο κυρίως θέμα μη τσιγκουνευτείς τις φωτό!

 

[Defkalion]

Ωωωωω ιστορία από @interted έχουμε καιρό να διαβάσουμε, δώσε πράμα!

 

[Yorgos]

Πολύ ωραίος προορισμός κι αφήγηση. Δώσε κι άλλα στο λαό, αγαπάμε Ινδονησία.

 

[interted]

Μέρα 2η

Σε αυτή την πτήση η SAUDIA απογοήτευσε. Το B777-200 του 2001 είχε σχισμένα καθίσματα, η εν πτήση διασκέδαση στην θέση μου δεν δούλευε και όταν ζήτησα μια κουβέρτα η αεροσυνοδός μου είπε ότι δεν φτάνουν για όλους. Φτάσαμε στην Τζακάρτα λίγο μετά τις 6 το βράδυ, έχοντας χάσει και 4 ώρες λόγω διαφοράς ζώνης ώρας. Η Ινδονησία (όπως και η Σαουδική Αραβία) δεν ακολουθούν την θερινή ώρα, επομένως το καλοκαίρι η διαφορά ώρας μεταξύ Αθήνας και Τζακάρτας μειώνεται, από τις πέντε ώρες που είναι κανονικά, σε τέσσερις (και παραδόξως η Ελλάδα έχει την ίδια ώρα με την Σαουδική Αραβία). Τι θερινή ώρα να ακολουθεί η Ινδονησία, που βρίσκεται πάνω στον Ισημερινό και ο ήλιος ανατέλλει στις 6 το πρωί και δύει στις 6 το βράδυ; Όλο τον χρόνο.

Ας αφήσουμε την γεωγραφία και να επικεντρωθούμε στα πρακτικά της μετάβασης από το το διεθνές αεροδρόμιο Σουκάρνο-Χάτα στο κέντρο της πόλης. Το αεροδρόμιο είναι ένα σύγχρονο παλατάκι και η πλοήγηση σε αυτό εύκολη. Πήρα το εσωτερικό δωρεάν τρένο (SKYTRAIN) από το Τερματικό 3 προς τον σταθμό των τρένων (Stasiun Kereta – Σταθμός Τρένων). Εντύπωση κάνει ο αριθμός των ένστολων που κατευθύνει τον κόσμο στο τρένο, δίνοντας στην εμπειρία μια επισημότητα. Από εκεί, πήρα το τρένο εξπρές (Airport air link) και σε λιγότερο από μια ώρα κατέβηκα στο σταθμό BNI City της Κεντρικής Τζακάρτα. Κόστος 70.000 Ινδονησιακές ρουπίες.

17.000 ρουπίες είναι περίπου 1 ευρώ.

Τώρα δεν ακούγεται τόσο άσχημο, έτσι; Από τον σταθμό το ξενοδοχείο ήταν στα 3 χιλιόμετρα, με κατεύθυνση την κεντρική πλατεία της πόλης και τον σταθμό τραίνων Γκαμπίρ (ο λόγος που το επέλεξα). Αποφάσισα να περπατήσω, αν και το κόστος ταξί θα ήταν πολύ μικρό, και έτσι να έχω την πλήρη εμπειρία των εξής:

- Ανισόπεδα πεζοδρόμια με κάθε λογής εμπόδια, που είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται κάποιος με ένα σάκο στον ώμο και διάστρεμμα στο πόδι.

- Αδιέξοδα στενά και ανύποπτες διασταυρώσεις.

- Αδύνατοι στην διάσχιση δρόμοι.

- Μηχανάκια, πολλά μηχανάκια.

Προς τιμή τους όλοι οι κάτοχοι των δίτροχων πάντως φορούσαν κράνος. ΟΚ, ίσως ήταν λίγο ευκολότερο από ότι ακούγεται τώρα - μαθημένα τα (Ελληνικά) βουνά από χιόνια.
Όλη η φάση πάντως σου δίνει την αίσθηση ενός χάους, ενός οργανωμένου χάους που με κάποιο μαγικό τρόπο δουλεύει. Αίσθηση που θα ενισχυθεί κάθε μέρα που περνάει.

Δίλημμα: Θα ήταν καλύτερα να έπαιρνα ταξί κατευθείαν από το τερματικό στο ξενοδοχείο; Δεν ξέρω, αλλά ακούω για τιμές 200.000 ρουπίες (συμπεριλαμβανομένων διοδίων) και με το ρίσκο να περάσεις 2 ώρες μέσα στην διαβόητη κίνηση των δρόμων της Τζακάρτα. Από την άλλη εγώ είχα να αλλάξω τρία διαφορετικά μέσα (skytrain – air link – πόδια/ταξί) και έκανα πάλι περίπου 2 ώρες.

Το ξενοδοχείο Konko Hostel έχει κρεβάτια τύπου κάψουλες, είναι καθαρό και με φιλικό Αγγλόφωνο προσωπικό. Οι Ινδονήσιοι είναι καλοί έμποροι: Όλοι γνωρίζουν τουλάχιστον τα βασικά Αγγλικά της αγοράς (μπαχάσα Ινγκρις παζάρ) και ξέρουν τι χρειάζεσαι πριν από εσένα. Ο ρεσεψιονίστ μου πρότεινε να δοκιμάσω Νάζι Γκορένγκ (τηγανιτό ρύζι) που είναι εμβληματικό πιάτο και το εθνικό τους φαγητό – πράγμα που έκανα. Από ένα μαγαζάκι στο δρόμο αγόρασα και Ινδονησιακή κάρτα ΣΙΜ, απαραίτητο για τζάνκια του διαδικτύου σαν κι εμένα, αλλά και γενικότερα θα έλεγα, γιατί το κόστος της περιαγωγής δεδομένων ήταν εξωφρενικό (που είσαι Περού; ). Μια Αφρικάνα τουρίστρια με συμβούλεψε να δοκιμάσω την κάρτα πριν φύγω από το μαγαζί, για να δω αν είναι ενεργοποιημένη και να αποφύγω επισκέψεις στην εταιρία κινητής το πρωί - τελικά ήταν. Έτσι κάπως, και χαζεύοντας τους τελευταίους μικροπωλητές που μαζεύαν τους πάγκους και τους ζαλικώνονταν, και τους αρουραίους που τρέχαν να κρυφτούν, γύρισα στην κάψουλα, έβαλα τις ωτοασπίδες, ρύθμισα στο ξυπνητήρι στις 7 και έσβησα τους διακόπτες.

Η εν πτήση διασκέδαση ήταν απενεργοποιημένη, υπολογίζω στις μισές θέσεις του αεροπλάνου. Κρύα, αφιλόξενη πτήση.

Εξαιρετική η πρώτη εντύπωση.

Οι στολές. Κάναν δουλειά αλλά με μια υποψία ότι απασχολούν περισσοτερο κόσμο από όσο χρειάζεται.

Καινουργιο και γυαλιστερό το τραίνο εξπρές.

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

...αλλά και πράγματα που δεν ήθελα να θυμηθώ.

Νάζι Γκορένγκ, ασφαλώς. Η δεύτερη φωτογραφία είναι παραπλανητική - στην πραγματικότητα το έφαγα σε ένα κυριλέ, δυτικού τύπου, εστιατόριο.

Το ξενοδοχείο είναι κοντά στην Πρεσβεία των ΗΠΑ. Σεκούριτι πάντως όχι εμφανείς.

 

[katkats]

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

Μόνο ένας πάνω στη διάβαση!! Στη Β. Ευρώπη πήγες;