Ινδονησία Χάτι-Χάτι: Στην χώρα των ηφαιστείων

[interted]

Μέρα 17η – μέρος 2ο

Κάποιες φορές είναι καλύτερο να έχεις αυτοκίνητο. Ο δρόμος αρχικά φαινόταν ΟΚ. Βασίστηκα σε έναν χάρτη – τον μοναδικό χάρτη, που πουλάνε μόνο σε ένα κατάστημα στο Λαμπουαν Μπάτζο και, αν εξαιρέσεις την αλμυρή τιμή, είναι εξαιρετικός. Πολύ προσεγμένη δουλειά, με όλα τα σημαντικά αξιοθέατα του Φλόρες και πολύ λεπτομερής απεικόνιση των δρόμων. Αυτό που (από επιλογή) αγνόησα ήταν οι αποστάσεις. Όπου φτάσουμε...

Το σαράβαλο σκουτεράκι που νοίκιασα στο χόστελ με έβγαλε στις ανηφοριές πάνω από το Λαμπουαν Μπάτζο, όπου το ρεύμα κάθε τόσο διακοπτόταν από λακκούβες και την `ολ τάιμ κλάσικ’ πινακίδα στην Ινδονησία: “Χάτι, χάτι”. Θα την δεις άπειρες φορές και είναι η δικαιολογία τους για κάθε είδους οδική παρεκτροπή. Από την κορυφή των λόφων θα δεις το πανόραμα του Λαμπουαν Μπάτζο: βασικά δύο δρόμοι με τουριστικά μαγαζιά και ένα σχετικά μικρό λιμάνι στο οποίο χτίζεται ένα μεγάλο μοντέρνο τερματικό. Και άπειρα, μα άπειρα, καραβάκια ανοιχτά του λιμανιού. Όλοι θέλουν να καταδυθούν στις θάλασσες του Κομόντο βλέπετε. Είδαμε να νοικιάζουν διαμονή σε γιότ στο booking.com σε εξωφρενικές τιμές μερικών δεκάδων χιλιάδων ευρώ την βραδιά. Συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε και να κατεβαίνουμε βουνά, και να περνάμε πεδιάδες με ρύζι και απέραντους ανοιχτούς ορίζοντες. Πρέπει να οδηγούσα δύο, τρεις ώρες;

Το δυτικό κομμάτι του Φλόρες λέγεται Μανγκαράι και εδώ θα βρεις τα χωριουδάκια της βασιλικής φαμίλιας του Μανγκαράι, ενός πολιτισμού 1000 ετών με μυθικές ρίζες. Οι βασιλιάδες του Μανγκαράι έδραζαν σε τεράστιες κωνικές σκηνές από ξύλα φοίνικα, τις οποίες μπορείς να δεις ακόμα, αν και ανακατασκευασμένες. Μέσα στις σκηνές διάφορα τελετουργικά όργανα, όπως για παράδειγμα ένα τύμπανο, το οποίο λέγεται φτιάχτηκε από το δέρμα ενός αδικοχαμένου κοριτσιού. Φανταστείτε την αποστροφή των καθολικών ιεραποστόλων όταν κατέφταναν στο νησί για να προσηλυτίσουν όταν είδαν αυτά τα έθιμα. Την κάναν όμως την δουλειά τους και τώρα το Φλόρες είναι μια Χριστιανική ανωμαλία (ντρέπομαι αλλά μ’ άρεσε που ταίριαξα αυτές τις λέξεις μαζί) σε ένα κυρίως Ισλαμικό κράτος. Τα χωριά λέγονται κατά σειρά, Τόντο, Τάντο και Wae Rebo. Λυπάμαι να σας πω ότι δεν πήγα σε κανένα από αυτά, γιατί το πρώτο μου φάνηκε όχι πολύ ιδιαίτερο και τα άλλα δύο (τα οποία πραγματικά πρεπει να αξίζουν) δεν τα πρόλαβα γιατί νύχτωσε!

Γιατί δεν έφταναν τα ατελείωτα χιλιόμετρα, έπαθα και λάστιχο... Σε ένα σημείο που σταμάτησα να φάω ένα σαλάκ (φρούτο με σκληρό αλλά νόστιμο εσωτερικό). Την βάψαμε! Βρισκόμουν σε ένα βουνό, με ψοφόκρυο και είχα χαιρετίσει τους τελευταίους ντόπιους σε ένα χωριό τόσο άγριο και θα έβλεπε τα χωριά του Ανατολικού Πηλίου για χωριά της Προβηγκίας (και όπου τα παιδάκια μου ζητούσαν ελεημοσύνη – μεγάλη η φτώχεια των Φλοριανών). Και καμιά 20αριά χιλιόμετρα από την κοντινότερη πόλη. Κι όμως, μετά από 200 ακριβώς μέτρα σπρώξιμο, το πρώτο κτήριο που βρήκα – στην μέση του πουθενά – ήταν ένα βουλκανιζατέρ! Τρεις τύποι με κοιτούσανε να πλησιάζω μειδιώντας. Έκατσα περιμένοντας τον μάστορα να κάνει ένα μπάλωμα για να κλείσει ένα ήδη υπάρχον μπάλωμα και παρατηρούσα τον δρόμο: Κάγκουρες με ηχεία στις καρότσες να παίζουν ιαβανέζικη μουσική, φορτηγά με εργάτες που γύριζαν από τα λατομεία σπίτι τους. Κάπου είδα και ένα βανάκι με ένα ζωντανό γουρούνι δεμένο στην σχάρα της οροφής... Τελικά έγινε η δουλειά, για το αντίτιμο των 20 ρουπίων (1 και κάτι ευρώ!). Επειδή νύχτωνε αποφάσισα να περιορίσω τις επισκέψεις μου στο περίφημο ρυζοχώραφο ‘Ιστός Αράχνης της Cancar’. Πρόκειται για συλλογική καλλιέργεια, όπου κάθε ένας παίρνει ένα μερίδιο από τις εκτάσεις που ξεκινάνε από το κέντρο και μοιάζουν με κομμάτια πίτας. Το χωριό πάνω από το ρυζοχώραφο ήταν ίσως ότι πιο αυθεντικό είδα στην Ινδονησία. Μου δείξανε ένα δρόμο που φτιάχνανε για να μπορούν οι τουρίστες (οι ποιοι;; ) να βλέπουν τον τεράστιο ιστό από τον λόφο τους. Που να δεις την αράχνη από την ομίχλη. Τα παιδάκια ανεβαίνανε στο μηχανάκι, ένας ντόπιος σταμάτησε να μου πει ότι είναι μηχανικός αυτοκινήτων και να με καλέσει να γνωρίσω την μητέρα του.... Αλλά που χρόνος... Που βρισκόμουν ώρες μακριά και ήδη άρχισε να νυχτώνει...

Ο γυρισμός φάνηκε ένας αιώνας. Το λεπτό μπουφάν μου δεν επαρκούσε (κρύο το Φλόρες), οι στροφές δεν τελείωναν ποτέ. Το ωραίο της υπόθεσης ήταν ότι άλλοι μηχανόβιοι σταματούσαν και μου λέγανε να κάνουμε κομμάτια της διαδρομής μαζί. Με την εμπειρία από το λάστιχο, δεν μου φάνηκε τόσο κακή ιδέα. Όταν έφτασα τελικά στο Λαμπουαν Μπάτζο βρισκόμουν σε αξιολύπητη κατάσταση και η σωτηρία μου ήταν, πραγματικά, να φάω στο Ελληνικό εστιατόριο που έχει ανοίξει εκεί. Πάντα έλεγα ότι μια δύσκολη μέρα διακοπών καλό θα ήταν να τελειώνει με ένα σουβλάκι.

Ο εξαιρετικός χάρτης της εταιριας Florestourism

Το σαράβαλο

Το Λαμπουαν Μπάτζο από ψηλά

Είπαμε στο Φλόρες είναι Χριστιανοί.

Πήραμε τα βουνά....

Φτωχοί χωρικοί ξεραίνουν τα ρύζια τους.

Πιάσαν και οι ομίχλες...

Το σαλάκ.

Ο απο μηχανής θεός.

Τι βλέπουν με τόσο ενδιαφέρον;

Μου προξένησε περιέργεια η σχάρα αυτού το αμαξιού και έτσι πλησίασα με το κινητό στο χέρι.

Φτάσαμε στο χωριό της αράχνης.

Η αράχνη είναι δύσκολο να αποτυπωθεί σε μια φωτογραφία.

Η επιστροφή ήταν μαύρη κι άραχνη.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 19
• 20
• 21
• 22
• 23
• …

  Go to chapter

  Go
• 37

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 21 of 37

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[giannoula]

ωωωω ενδιαφέρουσα ιστορία με προορισμό ο οποίος δεν νομίζω να έχει ξαναπαίξει εδώ (γι'αυτό δεν είμαι και εντελώς σίγουρη)!!!!

 

[interted]

Σωστά. Ο @hydronetta έχει γράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για τις τελετές των Τοράγια στο Ν. Σουλαβέσι. Για το ΝΑ. Σουλαβέσι και τα νησάκια Γουακατόμπι, που βρήκα τους Μπατζάο, δεν γνωρίζω να υπάρχει κάτι. Έχει η Ινδονησία....

 

[interted]

Ας γυρίσουμε τον χρόνο 10 μήνες πριν. Μόλις είχα πάρει την απόφαση να πάω στην Ινδονησία. Ακουγόταν το κατάλληλο μέρος για το περιπετειώδες ταξίδι που ήθελα να κάνω μόνος μου μέσα στο 2018. Μάλιστα έσπευσα να βγάλω εισιτήρια με τη πρώτη προσφορά (με την Σαούντια, Λονδίνο – Τζακάρτα μέσω Τζέντα και μέσω Ριάντ στην επιστροφή) και να αγοράσω τον οδηγό του Λόνλι Πλάνετ.

Τζακάρτα, ωραία! Ακούγεται λογικό να ξεκινήσει κανείς από την πρωτεύουσα του κράτους. Αυτή πρέπει να είναι στο νησί της Ιάβας. Που αλλού να πάμε; Σε αυτό το σημείο, πριν προχωρήσετε, σας προκαλώ να φέρετε στο μυαλό σας (ή καλύτερα και να σχεδιάσετε σε ένα χαρτί) το σχήμα του κράτους της Ινδονησίας. Χοντρικά. Ιάβα, Σουμάτρα, τι άλλο; Και το Μπαλί πρέπει να είναι μέσα... το Βόρνεο; Ανήκει στην Ινδονησία; Τι άλλο; Ποιο είναι το μεγαλύτερο;

Θα είχε ενδιαφέρον να βάζαμε το ίδιο τεστ στους ίδιους του κατοίκους της χώρας! Η Τζακάρτα λοιπόν βρίσκεται στο δυτικό μέρος της Ιάβας. Το Καλιμαντάν ή Βόρνεο, χωρίζεται σε Ινδονησιακό και Μαλαισιανό (ε καλά υπάρχει και το κομμάτι του Μπρούνει). Το Σουλαβέσι μοιάζει με το γράμμα Κ, ή με ακροβάτη ή ..., ανάλογα με τα γούστα. Υπάρχει και αυτό το παράξενο ‘Ίριαν Τζάγια’, που είναι μέρος του νησιού Νέα Γουινέα, ή αλλιώς Παπούα. Και το πιο μεγάλο; Έ λοιπόν αν πάρουμε μόνο τα κομμάτια που ανήκουν στην Ινδονησία, είναι το Καλιμαντάν (αλλά αν πάρουμε σαν ακέραια νησιά είναι η Νέα Γουινέα!). Που στο π... έλαγο να πάω;

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι είμαι λίγο μαζοχιστής. Αυτό μάλλον (μαζί με την μανία με τα ντοκιμαντέρ του Μάικλ Πέιλιν) εξηγεί το γεγονός ότι αποφάσισα να κάνω όλη την διαδρομή μόνο με επίγεια μέσα (δηλ. χωρίς αεροπλάνο). Έτσι μια λογική διαδρομή για 30 μέρες θα ήταν: διάσχιση Ιάβας μέχρι το πιο ανατολικό σημείο, φέρι για το Μπαλί, το ίδιο για Λομπόκ κ.ο.κ. μέχρι το νησί Κομόντο που έχει δράκους (πρέπει να δείτε την αντίδραση της μάνας μου μόλις είπα δράκους). Μετά; Επανειλημμένα στο φόρουμ διάβασα παραλλαγές της συγκεκριμένης φράσης: “Ανατολικά του Κομόντο είναι τα ωραία”. Εν πάση περιπτώσει, βλέποντας και κάνοντας.

Αρχίσαμε να μαθαίνουμε και μερικά Ινδονησιακά:

Selamat Pagi

“Σ(ε)λαμάτ Πάγκι”, καλημέρα! Το ε άλλοι το προφέρουν, και άλλοι όχι. Επέλεξα το όχι.

Di mana kamar kecil?

“Ντι μάνα καμάρ κετσίλ?”, που είναι η τουαλέτα; Και αν την βρεις, λέει, το πιο πιθανό είναι να έιναι τούρκικη και χωρίς χαρτί, αλλά με το λεγόμενο bum gun (μετάφραση δική σας).

Όσο πλησίαζε ο καιρός άρχισα να βρίσκω, ή να μου στέλνει ο θείος μου ο οποίος ήταν ενήμερος για το ταξίδι μου, νέα αυτού του είδους:

https://www.cnn.gr/news/kosmos/story/106529/exerragi-to-ifaisteio-agkoyngk-sto-mpali-tis-indonisias

http://gr.euronews.com/2018/06/01/k...n-indonhsia-logw-ekrhxhw-sto-hfaisteio-merapi

http://www.skai.gr/news/world/artic...oumenoi-meta-apo-nauagio-feri-stin-indonisia/

https://www.newsbomb.gr/kosmos/stor...s-nayagioy-feri-mpot-poy-sokaroyn-ton-planiti

αλλά και...

https://www.protothema.gr/world/art...sgeiosi-aeroskafous-horis-ton-brostino-troho/

Τελευταίους μήνες είχαν σφίξει πολύ τα πράγματα στην δουλειά.

Πέντε μέρες πριν την πτήση πάω για μπάσκετ και παθαίνω διάστρεμμα.

Τέσσερις μέρες πριν την πτήση προκύπτει ένα σοβαρό θέμα με τους σπιτονοικοκύρηδες για το να θα μπορέσω να κρατήσω το σπίτι αφού γυρίσω από διακοπές.

Αφού μπήκα στο αεροπλάνο όμως άρχισα περιέργως να πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά.

 

[rena1988]

Κι άλλο κι αλλο......

 

[interted]

Μέρα 1η:

Σε μετάβαση


Το αρνάκι ταζίν στο Comptoir Libanais του 4ου τερματικού του Χήθροου ήταν πολύ γευστικό (και πιθανώς ένα από τα ακριβότερα γεύματα όλου του ταξιδιού). Η ανάλαφρη αίσθηση του να αφήνεις πίσω την Βρετανία του Μπρέξιτ, με έκανε να χαμογελώ με το εξώφυλλο του Εκόνομιστ, όπου η Μέι αδειάζει κουβάδες από μια βάρκα που βουλιάζει και τίτλο “Απλά ακόμη μια εβδομάδα στην Βρετανική πολιτική”. Σίγουρα όχι άλλη μια τέτοια εβδομάδα για μένα, αν και δεν είμαι σίγουρος για το κομμάτι του ναυαγίου. Το B777-300er της SAUDIA ήταν έτοιμο και η αποβίβαση έγινε με 25 λεπτάκια καθυστέρησης, στις 12:55μμ.

Η πτήση ήταν άνετη, το δωρεάν μενού της μέρας τυπωμένο σε καρτέλα, εν πτήση διασκέδαση με διακοπές για προσευχή στον Αλλάχ, και περίεργη λογοκρισία στις ταινίες – σε συγκεκριμένες λέξεις και σε αφαλούς (άραγε γιατί το κάνουν αυτό, κατι που δεν υποπτεύομαι; ). Οι ομορφιές ήταν έξω από τα παράθυρο, καθώς ένα μεγάλο μέρος από τα 4.753 χιλιόμετρα, πάνω από τα Ελληνικά νησιά, το δέλτα του Νείλου και τις ερήμους της Αιγύπτου, ήταν με καθαρό ουρανό. Μέχρι που φτάσαμε στην Ερυθρά θάλασσα και ο ουρανός γέμισε με σκόνη. Το ζόρι ήταν με τα κλάματα των μωρών που δυστυχώς θα συνεχιστούν και στο αεροδρόμιο της Τζέντα – όχι το καλύτερο αεροδρόμιο για να περιμένεις ανταπόκριση - αλλά δεν είναι ικανά να διαταράξουν το ζεν του ταξιδιώτη στην πρώτη μέρα του ταξιδιού του.

Αναμονή για τις 4 το πρωί για την πτήση Τζέντα-Τζακάρτα με πολλές βόλτες γύρω από τους μικρούς πυκνοκατοικημένους χώρους του αεροδρομίου και ύπνο κάνα 2ώρο.

Το Λιβανέζικο του Χήθρου T4

Η χαρά δεν κράτησε για πολύ, έκατσε ένας μετά από 2 λεπτά

Κοτόπουλο τυλυγμένο με αμπελόφυλλα... ممممممم

Νησάκια των Β. Σποράδων

Ευκολάκια...

Πάτμος, Αρκοί, Λειψοί;

Λέρος, Κάλυμνος;

Κως, Τουρκία, Νύσηρος;

Ρόδος

Η τελευταία εικόνα από Ελλάδα.... Η άκρη της Ρόδου, Κάρπαθος, Κάσος...

Δεν περίμενα η πρώτη μου εικόνα από Αίγυπτο να είναι τόσο πράσινη (το χρώμα χάθηκε κάπου στην φωτό)!

Κάπου στο δέλτα του Νείλου

Αίγυπτος, έρημος

 

[interted]

Καλό το μέγεθος των φωτογραφιών ή δυσκολεύει την ανάγνωση/παρατήρηση;

 

[giannismits]

Μια χαρά είναι. Δεν τη δυσκολεύει καθόλου. Είτε τις βάζεις ενδιάμεσα είτε μαζεμένες στο τέλος της περιγραφής είναι μια χαρά. Αν κι εγώ είμαι της σχολής, οι φωτογραφίες να μπαίνουν ενδιάμεσα στο κείμενο.
Τώρα που φτάνεις στο κυρίως θέμα μη τσιγκουνευτείς τις φωτό!

 

[Defkalion]

Ωωωωω ιστορία από @interted έχουμε καιρό να διαβάσουμε, δώσε πράμα!

 

[Yorgos]

Πολύ ωραίος προορισμός κι αφήγηση. Δώσε κι άλλα στο λαό, αγαπάμε Ινδονησία.

 

[interted]

Μέρα 2η

Σε αυτή την πτήση η SAUDIA απογοήτευσε. Το B777-200 του 2001 είχε σχισμένα καθίσματα, η εν πτήση διασκέδαση στην θέση μου δεν δούλευε και όταν ζήτησα μια κουβέρτα η αεροσυνοδός μου είπε ότι δεν φτάνουν για όλους. Φτάσαμε στην Τζακάρτα λίγο μετά τις 6 το βράδυ, έχοντας χάσει και 4 ώρες λόγω διαφοράς ζώνης ώρας. Η Ινδονησία (όπως και η Σαουδική Αραβία) δεν ακολουθούν την θερινή ώρα, επομένως το καλοκαίρι η διαφορά ώρας μεταξύ Αθήνας και Τζακάρτας μειώνεται, από τις πέντε ώρες που είναι κανονικά, σε τέσσερις (και παραδόξως η Ελλάδα έχει την ίδια ώρα με την Σαουδική Αραβία). Τι θερινή ώρα να ακολουθεί η Ινδονησία, που βρίσκεται πάνω στον Ισημερινό και ο ήλιος ανατέλλει στις 6 το πρωί και δύει στις 6 το βράδυ; Όλο τον χρόνο.

Ας αφήσουμε την γεωγραφία και να επικεντρωθούμε στα πρακτικά της μετάβασης από το το διεθνές αεροδρόμιο Σουκάρνο-Χάτα στο κέντρο της πόλης. Το αεροδρόμιο είναι ένα σύγχρονο παλατάκι και η πλοήγηση σε αυτό εύκολη. Πήρα το εσωτερικό δωρεάν τρένο (SKYTRAIN) από το Τερματικό 3 προς τον σταθμό των τρένων (Stasiun Kereta – Σταθμός Τρένων). Εντύπωση κάνει ο αριθμός των ένστολων που κατευθύνει τον κόσμο στο τρένο, δίνοντας στην εμπειρία μια επισημότητα. Από εκεί, πήρα το τρένο εξπρές (Airport air link) και σε λιγότερο από μια ώρα κατέβηκα στο σταθμό BNI City της Κεντρικής Τζακάρτα. Κόστος 70.000 Ινδονησιακές ρουπίες.

17.000 ρουπίες είναι περίπου 1 ευρώ.

Τώρα δεν ακούγεται τόσο άσχημο, έτσι; Από τον σταθμό το ξενοδοχείο ήταν στα 3 χιλιόμετρα, με κατεύθυνση την κεντρική πλατεία της πόλης και τον σταθμό τραίνων Γκαμπίρ (ο λόγος που το επέλεξα). Αποφάσισα να περπατήσω, αν και το κόστος ταξί θα ήταν πολύ μικρό, και έτσι να έχω την πλήρη εμπειρία των εξής:

- Ανισόπεδα πεζοδρόμια με κάθε λογής εμπόδια, που είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται κάποιος με ένα σάκο στον ώμο και διάστρεμμα στο πόδι.

- Αδιέξοδα στενά και ανύποπτες διασταυρώσεις.

- Αδύνατοι στην διάσχιση δρόμοι.

- Μηχανάκια, πολλά μηχανάκια.

Προς τιμή τους όλοι οι κάτοχοι των δίτροχων πάντως φορούσαν κράνος. ΟΚ, ίσως ήταν λίγο ευκολότερο από ότι ακούγεται τώρα - μαθημένα τα (Ελληνικά) βουνά από χιόνια.
Όλη η φάση πάντως σου δίνει την αίσθηση ενός χάους, ενός οργανωμένου χάους που με κάποιο μαγικό τρόπο δουλεύει. Αίσθηση που θα ενισχυθεί κάθε μέρα που περνάει.

Δίλημμα: Θα ήταν καλύτερα να έπαιρνα ταξί κατευθείαν από το τερματικό στο ξενοδοχείο; Δεν ξέρω, αλλά ακούω για τιμές 200.000 ρουπίες (συμπεριλαμβανομένων διοδίων) και με το ρίσκο να περάσεις 2 ώρες μέσα στην διαβόητη κίνηση των δρόμων της Τζακάρτα. Από την άλλη εγώ είχα να αλλάξω τρία διαφορετικά μέσα (skytrain – air link – πόδια/ταξί) και έκανα πάλι περίπου 2 ώρες.

Το ξενοδοχείο Konko Hostel έχει κρεβάτια τύπου κάψουλες, είναι καθαρό και με φιλικό Αγγλόφωνο προσωπικό. Οι Ινδονήσιοι είναι καλοί έμποροι: Όλοι γνωρίζουν τουλάχιστον τα βασικά Αγγλικά της αγοράς (μπαχάσα Ινγκρις παζάρ) και ξέρουν τι χρειάζεσαι πριν από εσένα. Ο ρεσεψιονίστ μου πρότεινε να δοκιμάσω Νάζι Γκορένγκ (τηγανιτό ρύζι) που είναι εμβληματικό πιάτο και το εθνικό τους φαγητό – πράγμα που έκανα. Από ένα μαγαζάκι στο δρόμο αγόρασα και Ινδονησιακή κάρτα ΣΙΜ, απαραίτητο για τζάνκια του διαδικτύου σαν κι εμένα, αλλά και γενικότερα θα έλεγα, γιατί το κόστος της περιαγωγής δεδομένων ήταν εξωφρενικό (που είσαι Περού; ). Μια Αφρικάνα τουρίστρια με συμβούλεψε να δοκιμάσω την κάρτα πριν φύγω από το μαγαζί, για να δω αν είναι ενεργοποιημένη και να αποφύγω επισκέψεις στην εταιρία κινητής το πρωί - τελικά ήταν. Έτσι κάπως, και χαζεύοντας τους τελευταίους μικροπωλητές που μαζεύαν τους πάγκους και τους ζαλικώνονταν, και τους αρουραίους που τρέχαν να κρυφτούν, γύρισα στην κάψουλα, έβαλα τις ωτοασπίδες, ρύθμισα στο ξυπνητήρι στις 7 και έσβησα τους διακόπτες.

Η εν πτήση διασκέδαση ήταν απενεργοποιημένη, υπολογίζω στις μισές θέσεις του αεροπλάνου. Κρύα, αφιλόξενη πτήση.

Εξαιρετική η πρώτη εντύπωση.

Οι στολές. Κάναν δουλειά αλλά με μια υποψία ότι απασχολούν περισσοτερο κόσμο από όσο χρειάζεται.

Καινουργιο και γυαλιστερό το τραίνο εξπρές.

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

...αλλά και πράγματα που δεν ήθελα να θυμηθώ.

Νάζι Γκορένγκ, ασφαλώς. Η δεύτερη φωτογραφία είναι παραπλανητική - στην πραγματικότητα το έφαγα σε ένα κυριλέ, δυτικού τύπου, εστιατόριο.

Το ξενοδοχείο είναι κοντά στην Πρεσβεία των ΗΠΑ. Σεκούριτι πάντως όχι εμφανείς.

 

[katkats]

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

Μόνο ένας πάνω στη διάβαση!! Στη Β. Ευρώπη πήγες;