Ινδονησία Χάτι-Χάτι: Στην χώρα των ηφαιστείων

[interted]

Μέρα 27η

Το ξύλινο ψαροτούφεκο περίμενε έξω από την πόρτα. Ο Πόνταν είπε ότι πρέπει να υπογράψουμε πρώτα το βιβλίο επισκεπτών του νησιού (μαζί με μια μικρή πληρωμή) για να μην δυσαρεστηθούν οι προεστοί. Πήγαμε λοιπόν στο σχετικό κτίριο, απέναντι από το σχολείο και έγραψα ότι είμαι από την Ελλάδα και ήρθα να γνωρίσω τους Μπατζάο. Από πάνω, ένας είχε γράψει ότι είχε έρθει να πιεί μπίρες Μπίνταν (ένα κασάκι, λέει γελώντας ο Πόνταν). Αρκετοί είχαν έρθει για να γυρίσουν ταινία. Στενοχωρήθηκα πάντως που δεν σκέφτηκα να βγάλω φωτό το βιβλίο, θα είχε ενδιαφέρον να δούμε την συχνότητα των επισκέψεων.

Μαζί με τον ένα φίλο του Πόνταν, σαλπάραμε για το κοράλλι μεταξύ της Σαμπέλα και της Χόγκα. Εκεί, έγινα μάρτυρας της τεχνικής ψαρέματος των Μπατζάο, που είναι αρχοντική να βλέπεις από πάνω με την μάσκα:

- Κατεβαίνουν σε όρθια στάση (όταν είναι μικρό βάθος) την οποία διατηρούν όταν φτάσουν στον βυθό

- Δεν χάνουν χρόνο για αποσυμπίεση αφού από παιδιά έχουν τρυπήσει τα τύμπανα τον αυτιών τους. (Είναι ελαφρώς βαρήκοοι )

- Με χαλαρές κινήσεις, σπρώχνωντας το νερό περπατάνε πάνω στον βυθό. Με αυτό τον τρόπο δεν τρομάζουν τα ψάρια και έχουν καλή ορατότητα μέσα στο κοράλλι.

- Μένουν με μια αναπνοή κάτω για πέντε λεπτά ή μέχρι να χτυπήσουν κάτι.

Αυτή την τεχνική κάθε Mπατζάο εξασκεί από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα της ζωής του, αφού η παράδοση είναι να πετάνε τα μωρά στην θάλασσα μέχρι να βουτήξει κάποιος να τα σώσει.

Ο Πόνταν θέλει να ψαρεύει χωρίς να τον παρατηρούν και ο φίλος του μου δίνει το ψαροτούφεκο για να δοκιμάσω την τύχη μου.

Δεν περνάνε λίγα λεπτά, και ακούω βοή και τον έναν από τους δύτες να μου αρπάζει το ψαροτούφεκο και να το χώνει κάτω από το κοράλλι. Βγαίνουμε, για να δούμε μια βάρκα να έχει πλευρίσει την δική μας και τον Πόνταν να μιλάει με δύο τύπους. Έναν χοντρούλη με γυαλάκια, που μοιάζει στεριανός, και έναν πιο αδρά χαρακτηριστικά, εμφανώς θυμωμένο. "Εσύ", μου λέει ο δεύτερος, “Γιατί έκανες ψαροτούφεκο εδώ; Δεν ξέρεις ότι είναι εθνικό πάρκο;”. Όλα τα βλέμματα πάνω μου. “Εγώ σνόρκελ έκανα”, είπα ψέμματα, για να σώσω τον εαυτό μου αλλά κυρίως για να μην φέρω σε δύσκολη θέση τον Πόνταν. Ο οποίος ταυτόχρονα άνοιγε τα αμπάρια και έδειχνε ότι δεν έχουμε ούτε ψαροτούφεκα, ούτε ψάρια. “Σε είδαμε με τα κιάλια” μου λέει ο γυαλάκιας. “Επίσης, για να κάνεις σνόρκελ εδώ πρέπει να έχεις το εισιτήριο για το εθνικό πάρκο.” Πάλι με πιάσαν αδιάβαστο. “Το εισιτήριο.....”. “Βγείτε στην ξηρά” μας λένε θυμωμένοι.

Η κοντινότερη ξηρά ήταν η Χόγκα. Η παλίρροια είχε αρχίζει να ανεβαίνει και έτσι έπρεπε να αφήσουμε την βάρκα και να περπατήσουμε μαζί με τον Πόνταν καμιά 500αριά μέτρα μέσα στο νερό. Η διαδρομή της ντροπής. Για καλή μας τύχη οι λιμενικοί είχαν πιάσει κουβέντα με την Χίρτζε και τους βρήκα όλους μαζί (ενώ οι θαμώνες του καταλύματος κοιτούσαν με περιέργεια). Μετά από κάποιες εξηγήσεις η Χίρτζε είχε προσφερθεί να πληρώσει εκ μέρους μου το εισιτήριο (δεν είχα λεφτά, μόνο με το μαγιό ήμουν), το οποίο είχε ‘αυξηθεί’ ελαφρώς σε κόστος, και την κατάσταση να εκτονώνεται, αφού ξαφνικά όλοι άρχισαν να μιλάνε για παρεξήγηση. Τελικά, οι λιμενικοί μου ζήτησαν και συγνώμη για τις φωνές, και καταλήξανε να βγάζουν σέλφι μπροστά στις αιώρες της Χίρτζε!

Πίσω στην βάρκα, ψάχνουμε τα παρατημένα ψαροτούφεκα - τελικά τα βρήκαμε. Ο Πόνταν, που ήταν απολογητικός αλλά και θυμωμένος με τους λιμενικούς, άρχισε να μου λέει μια ιστορία, από τα φοιτητικά του χρόνια στο Κεντάρι. Του την είχαν πέσει κάποιοι, φωνάζοντας τον “κοριτσάκι” γιατί δεν κάπνιζε (πράγματι, ο Πόνταν πρέπει να ήταν ο μόνος άκαπνος Ινδονήσιος που γνώρισα) κι είχανε βγει δυο χατζάρες. Το βλέπεις αυτό, μου δείχνει μια ουλή που έχει στο πόδι, έτσι καταλήγουν αυτές οι καταστάσεις. “Όταν με φώναζαν οι λιμενικοί πριν, τέτοια περνούσαν από το μυαλό μου. Όμως δεν καταλήγουν ποτέ σε καλό αυτά τα πράγματα”.

Είχε προλάβει να πιάσει ένα ψάρι ο Πόνταν. “Τρως σούσι;” μου λέει. Αρχίζει με ένα μαχαίρι και κόβει το ωμό ψάρι σε μπουκίτσες. Έφαγε ένα, έβαλε ένα άλλο στο χέρι του και μου το άπλωσε. "Δοκίμασε”. Δεν ήταν άσχημο, άλλωστε με τόσο ποδαρόδρομο είχε ανοίξει και η πείνα. “Είσαι σε καλό δρόμο για να γίνεις Μπατζάο” μου λέει.

Το απόγευμα είχαμε επισκέπτες. Μια οικογένεια Ολλανδών που έμενε στην Χίρτζε, από τις πιο ωραίες οικογένειες που έχω γνωρίσει, ήθελε να δει την Σαμπέλα. Η ξενάγηση πέρασε από το σχολείο. Όσο είμουν στην Σαμπέλα δεν είχα δει μαθητές στις τάξεις! Ακόμα και τα παιδάκια από την Χόγκα, κάθονταν σε ένα κιόσκι και περιμένανε να φύγουνε. Τα ντόπια παιδιά, από την άλλη, ήταν όλη την ώρα στην θάλασσα. Ή θα κάθονταν απλά σε μια βάρκα κάτω από το σπίτι τους, ή σε ομάδες θα κυνηγούσανε σμήνη μικρών ψαριών που περικύκλωναν με τα δίχτυα. Μέχρι και παιδικά ψαροτούφεκα είδαμε. “Πρέπει να μάθουνε από μικρά” είπε ο Πόνταν. “Χωρίς ψάρια δεν υπάρχουν Μπατζάο. Και το να πιάσεις ψάρια γίνεται πλέον όλο και πιο δύσκολο”.

Σήμερα ψάρια πάντως δεν λείπανε από το τραπέζι του Πόνταν και με νέες δυνάμεις, πήγαμε, σαν τιμ πλέον, για νέο γύρο ψαρέματος. (Όχι στην Χόγκα αυτή την φορά, το πήραμε το μάθημα). Ο Ολλανδός πατέρας δεινός ψαροτουφεκάς και από κοντά ακολουθούσε ο γιος και η κόρη. Βγάλαμε καλή ψαριά. Το βράδυ οι πιο αργόσχολοι στο χωριό (καλή ώρα) κάνουνε μια βόλτα από το γήπεδο. Χαζεύοντας στις σανίδες του δρόμου, γυρνάω και βλέπω δίπλα μου τον Σίνι (τον θυμάστε από τον αγώνα στα γενέθλια της Χίρτζε; ήταν λίγο βαρύς στην κουβέντα). “Που έμαθες Αγγλικά;” τον ρωτάω. “Έχω έναν φίλο από την Αγγλία. Έρχεται και με βλέπει που και που” λέει κάπως αμυντικά. “Πως βλέπεις την ζωή σου στο μέλλον Σίνι;”. “Στο ψαροτούφεκο”, μου λέει. Κάτι στο βλέμμα του Σίνι, ή απλά ήταν η ιδέα μου, μου έλεγε ότι δεν ήθελε να τον βλέπω σαν κάτι αξιοπερίεργο στις εσχατιές του κόσμου αλλά σαν ένα σύγχρονο νέο, με τρόπους και ισότιμο.

Το βράδυ έκανα μια μικρή πλύση εγκέφαλου στον Πόνταν να πάρει λάπτοπ και internet (το mobile internet δούλευε καλά εδώ). Βλέποντας πόσο λεπτή είναι όμως αυτή η ισορροπία της επιβίωσης των Μπατζάο, σε έναν κόσμο τόσο ξένο από τον δικό μας και όμως τόσο φυσικό, άραγε έκανα καλά ρε παιδιά; Μακάρι να ζούμε σε ένα πλανήτη που ο κόσμος των Μπατζάο και ο δικός μας να μπορούνε να συνυπάρχουν για πάντα και να αλληλεπιδρούν, όμως δεν είμαι τόσο σίγουρος... Κοιμήθηκα ακούγοντας τον αέρα που κουνούσε την καλύβα πέρα, δώθε, και σκεφτόμουν τι μου είπε ο Πόνταν. Άραγε θα μπορούσα ποτέ να γίνω Μπατζάο;

Η μέρα προβλεπόταν περιπετειώδης.

Έτοιμοι για υποθαλάσσιο κυνήγι, δε Μπατζάο γουέι.

Η βουτίες μας δεν κράτησαν για πολύ, αφού έσκασε η ακτοφυλακή, με όσα επακολούθησαν...

Πίσω στην Σαμπέλα, κυνηγώντας τα παιδάκια.

Τα οποία εδώ, στο 2:20, κυνηγάνε ομαδικά ψάρια με δίχτυα

Εδώ κατευθυνόμαστε στο σχολείο και πιάνουμε φιλίες

Το σχολείο.

Λίγα γράμματα στον πίνακα. Κάπου διέκρινα την λέξη "Αλλαχ".

Πάντως δεν είδα ψυχή όλη μέρα.

Ο χάρτης των θρησκειών της Ινδονησίας, στο γραφείο των καθηγητών.

Το σχολικό της Χόγκα είναι εδώ, περιμένει να πάρει τα παιδιά πίσω, τα οποία κάθονται άβολα σε ένα κιόσκι.

Ενώ τα ντόπια παιδιά παίζουν.

Με παιδικό ψαροτούφεκο!

Δύσκολα μονοπάτια αλλά με καλή ανταμοιβή σε χαμόγελα.

Ντάγια, ψάρι στην γλωσσα των Μπατζάο, παρέα με την Ολλανδική οικογένεια.

Αυτή την φορά το ψάρεμα έγινε χωρίς απρόοπτα. Οι δύο φίλοι του Πόνταν.

Μια βραδυνή βόλτα με τον Πόνταν με βάρκες να βρίσκονται από κάτω μας και μουσικές

Ο Πούτρα την βρήκε με ένα φίτζετ σπίνερ που είχα στην τσάντα μου. Μόλις το πήρε πήγε να το δείξει σε όλο το χωριό.

Τελειώνοντας την μέρα βλέποντας ποδοβόλευ, το θέαμα του χωριού.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 28
• 29
• 30
• 31
• 32
• …

  Go to chapter

  Go
• 37

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 30 of 37

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[giannoula]

ωωωω ενδιαφέρουσα ιστορία με προορισμό ο οποίος δεν νομίζω να έχει ξαναπαίξει εδώ (γι'αυτό δεν είμαι και εντελώς σίγουρη)!!!!

 

[interted]

Σωστά. Ο @hydronetta έχει γράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για τις τελετές των Τοράγια στο Ν. Σουλαβέσι. Για το ΝΑ. Σουλαβέσι και τα νησάκια Γουακατόμπι, που βρήκα τους Μπατζάο, δεν γνωρίζω να υπάρχει κάτι. Έχει η Ινδονησία....

 

[interted]

Ας γυρίσουμε τον χρόνο 10 μήνες πριν. Μόλις είχα πάρει την απόφαση να πάω στην Ινδονησία. Ακουγόταν το κατάλληλο μέρος για το περιπετειώδες ταξίδι που ήθελα να κάνω μόνος μου μέσα στο 2018. Μάλιστα έσπευσα να βγάλω εισιτήρια με τη πρώτη προσφορά (με την Σαούντια, Λονδίνο – Τζακάρτα μέσω Τζέντα και μέσω Ριάντ στην επιστροφή) και να αγοράσω τον οδηγό του Λόνλι Πλάνετ.

Τζακάρτα, ωραία! Ακούγεται λογικό να ξεκινήσει κανείς από την πρωτεύουσα του κράτους. Αυτή πρέπει να είναι στο νησί της Ιάβας. Που αλλού να πάμε; Σε αυτό το σημείο, πριν προχωρήσετε, σας προκαλώ να φέρετε στο μυαλό σας (ή καλύτερα και να σχεδιάσετε σε ένα χαρτί) το σχήμα του κράτους της Ινδονησίας. Χοντρικά. Ιάβα, Σουμάτρα, τι άλλο; Και το Μπαλί πρέπει να είναι μέσα... το Βόρνεο; Ανήκει στην Ινδονησία; Τι άλλο; Ποιο είναι το μεγαλύτερο;

Θα είχε ενδιαφέρον να βάζαμε το ίδιο τεστ στους ίδιους του κατοίκους της χώρας! Η Τζακάρτα λοιπόν βρίσκεται στο δυτικό μέρος της Ιάβας. Το Καλιμαντάν ή Βόρνεο, χωρίζεται σε Ινδονησιακό και Μαλαισιανό (ε καλά υπάρχει και το κομμάτι του Μπρούνει). Το Σουλαβέσι μοιάζει με το γράμμα Κ, ή με ακροβάτη ή ..., ανάλογα με τα γούστα. Υπάρχει και αυτό το παράξενο ‘Ίριαν Τζάγια’, που είναι μέρος του νησιού Νέα Γουινέα, ή αλλιώς Παπούα. Και το πιο μεγάλο; Έ λοιπόν αν πάρουμε μόνο τα κομμάτια που ανήκουν στην Ινδονησία, είναι το Καλιμαντάν (αλλά αν πάρουμε σαν ακέραια νησιά είναι η Νέα Γουινέα!). Που στο π... έλαγο να πάω;

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι είμαι λίγο μαζοχιστής. Αυτό μάλλον (μαζί με την μανία με τα ντοκιμαντέρ του Μάικλ Πέιλιν) εξηγεί το γεγονός ότι αποφάσισα να κάνω όλη την διαδρομή μόνο με επίγεια μέσα (δηλ. χωρίς αεροπλάνο). Έτσι μια λογική διαδρομή για 30 μέρες θα ήταν: διάσχιση Ιάβας μέχρι το πιο ανατολικό σημείο, φέρι για το Μπαλί, το ίδιο για Λομπόκ κ.ο.κ. μέχρι το νησί Κομόντο που έχει δράκους (πρέπει να δείτε την αντίδραση της μάνας μου μόλις είπα δράκους). Μετά; Επανειλημμένα στο φόρουμ διάβασα παραλλαγές της συγκεκριμένης φράσης: “Ανατολικά του Κομόντο είναι τα ωραία”. Εν πάση περιπτώσει, βλέποντας και κάνοντας.

Αρχίσαμε να μαθαίνουμε και μερικά Ινδονησιακά:

Selamat Pagi

“Σ(ε)λαμάτ Πάγκι”, καλημέρα! Το ε άλλοι το προφέρουν, και άλλοι όχι. Επέλεξα το όχι.

Di mana kamar kecil?

“Ντι μάνα καμάρ κετσίλ?”, που είναι η τουαλέτα; Και αν την βρεις, λέει, το πιο πιθανό είναι να έιναι τούρκικη και χωρίς χαρτί, αλλά με το λεγόμενο bum gun (μετάφραση δική σας).

Όσο πλησίαζε ο καιρός άρχισα να βρίσκω, ή να μου στέλνει ο θείος μου ο οποίος ήταν ενήμερος για το ταξίδι μου, νέα αυτού του είδους:

https://www.cnn.gr/news/kosmos/story/106529/exerragi-to-ifaisteio-agkoyngk-sto-mpali-tis-indonisias

http://gr.euronews.com/2018/06/01/k...n-indonhsia-logw-ekrhxhw-sto-hfaisteio-merapi

http://www.skai.gr/news/world/artic...oumenoi-meta-apo-nauagio-feri-stin-indonisia/

https://www.newsbomb.gr/kosmos/stor...s-nayagioy-feri-mpot-poy-sokaroyn-ton-planiti

αλλά και...

https://www.protothema.gr/world/art...sgeiosi-aeroskafous-horis-ton-brostino-troho/

Τελευταίους μήνες είχαν σφίξει πολύ τα πράγματα στην δουλειά.

Πέντε μέρες πριν την πτήση πάω για μπάσκετ και παθαίνω διάστρεμμα.

Τέσσερις μέρες πριν την πτήση προκύπτει ένα σοβαρό θέμα με τους σπιτονοικοκύρηδες για το να θα μπορέσω να κρατήσω το σπίτι αφού γυρίσω από διακοπές.

Αφού μπήκα στο αεροπλάνο όμως άρχισα περιέργως να πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά.

 

[rena1988]

Κι άλλο κι αλλο......

 

[interted]

Μέρα 1η:

Σε μετάβαση


Το αρνάκι ταζίν στο Comptoir Libanais του 4ου τερματικού του Χήθροου ήταν πολύ γευστικό (και πιθανώς ένα από τα ακριβότερα γεύματα όλου του ταξιδιού). Η ανάλαφρη αίσθηση του να αφήνεις πίσω την Βρετανία του Μπρέξιτ, με έκανε να χαμογελώ με το εξώφυλλο του Εκόνομιστ, όπου η Μέι αδειάζει κουβάδες από μια βάρκα που βουλιάζει και τίτλο “Απλά ακόμη μια εβδομάδα στην Βρετανική πολιτική”. Σίγουρα όχι άλλη μια τέτοια εβδομάδα για μένα, αν και δεν είμαι σίγουρος για το κομμάτι του ναυαγίου. Το B777-300er της SAUDIA ήταν έτοιμο και η αποβίβαση έγινε με 25 λεπτάκια καθυστέρησης, στις 12:55μμ.

Η πτήση ήταν άνετη, το δωρεάν μενού της μέρας τυπωμένο σε καρτέλα, εν πτήση διασκέδαση με διακοπές για προσευχή στον Αλλάχ, και περίεργη λογοκρισία στις ταινίες – σε συγκεκριμένες λέξεις και σε αφαλούς (άραγε γιατί το κάνουν αυτό, κατι που δεν υποπτεύομαι; ). Οι ομορφιές ήταν έξω από τα παράθυρο, καθώς ένα μεγάλο μέρος από τα 4.753 χιλιόμετρα, πάνω από τα Ελληνικά νησιά, το δέλτα του Νείλου και τις ερήμους της Αιγύπτου, ήταν με καθαρό ουρανό. Μέχρι που φτάσαμε στην Ερυθρά θάλασσα και ο ουρανός γέμισε με σκόνη. Το ζόρι ήταν με τα κλάματα των μωρών που δυστυχώς θα συνεχιστούν και στο αεροδρόμιο της Τζέντα – όχι το καλύτερο αεροδρόμιο για να περιμένεις ανταπόκριση - αλλά δεν είναι ικανά να διαταράξουν το ζεν του ταξιδιώτη στην πρώτη μέρα του ταξιδιού του.

Αναμονή για τις 4 το πρωί για την πτήση Τζέντα-Τζακάρτα με πολλές βόλτες γύρω από τους μικρούς πυκνοκατοικημένους χώρους του αεροδρομίου και ύπνο κάνα 2ώρο.

Το Λιβανέζικο του Χήθρου T4

Η χαρά δεν κράτησε για πολύ, έκατσε ένας μετά από 2 λεπτά

Κοτόπουλο τυλυγμένο με αμπελόφυλλα... ممممممم

Νησάκια των Β. Σποράδων

Ευκολάκια...

Πάτμος, Αρκοί, Λειψοί;

Λέρος, Κάλυμνος;

Κως, Τουρκία, Νύσηρος;

Ρόδος

Η τελευταία εικόνα από Ελλάδα.... Η άκρη της Ρόδου, Κάρπαθος, Κάσος...

Δεν περίμενα η πρώτη μου εικόνα από Αίγυπτο να είναι τόσο πράσινη (το χρώμα χάθηκε κάπου στην φωτό)!

Κάπου στο δέλτα του Νείλου

Αίγυπτος, έρημος

 

[interted]

Καλό το μέγεθος των φωτογραφιών ή δυσκολεύει την ανάγνωση/παρατήρηση;

 

[giannismits]

Μια χαρά είναι. Δεν τη δυσκολεύει καθόλου. Είτε τις βάζεις ενδιάμεσα είτε μαζεμένες στο τέλος της περιγραφής είναι μια χαρά. Αν κι εγώ είμαι της σχολής, οι φωτογραφίες να μπαίνουν ενδιάμεσα στο κείμενο.
Τώρα που φτάνεις στο κυρίως θέμα μη τσιγκουνευτείς τις φωτό!

 

[Defkalion]

Ωωωωω ιστορία από @interted έχουμε καιρό να διαβάσουμε, δώσε πράμα!

 

[Yorgos]

Πολύ ωραίος προορισμός κι αφήγηση. Δώσε κι άλλα στο λαό, αγαπάμε Ινδονησία.

 

[interted]

Μέρα 2η

Σε αυτή την πτήση η SAUDIA απογοήτευσε. Το B777-200 του 2001 είχε σχισμένα καθίσματα, η εν πτήση διασκέδαση στην θέση μου δεν δούλευε και όταν ζήτησα μια κουβέρτα η αεροσυνοδός μου είπε ότι δεν φτάνουν για όλους. Φτάσαμε στην Τζακάρτα λίγο μετά τις 6 το βράδυ, έχοντας χάσει και 4 ώρες λόγω διαφοράς ζώνης ώρας. Η Ινδονησία (όπως και η Σαουδική Αραβία) δεν ακολουθούν την θερινή ώρα, επομένως το καλοκαίρι η διαφορά ώρας μεταξύ Αθήνας και Τζακάρτας μειώνεται, από τις πέντε ώρες που είναι κανονικά, σε τέσσερις (και παραδόξως η Ελλάδα έχει την ίδια ώρα με την Σαουδική Αραβία). Τι θερινή ώρα να ακολουθεί η Ινδονησία, που βρίσκεται πάνω στον Ισημερινό και ο ήλιος ανατέλλει στις 6 το πρωί και δύει στις 6 το βράδυ; Όλο τον χρόνο.

Ας αφήσουμε την γεωγραφία και να επικεντρωθούμε στα πρακτικά της μετάβασης από το το διεθνές αεροδρόμιο Σουκάρνο-Χάτα στο κέντρο της πόλης. Το αεροδρόμιο είναι ένα σύγχρονο παλατάκι και η πλοήγηση σε αυτό εύκολη. Πήρα το εσωτερικό δωρεάν τρένο (SKYTRAIN) από το Τερματικό 3 προς τον σταθμό των τρένων (Stasiun Kereta – Σταθμός Τρένων). Εντύπωση κάνει ο αριθμός των ένστολων που κατευθύνει τον κόσμο στο τρένο, δίνοντας στην εμπειρία μια επισημότητα. Από εκεί, πήρα το τρένο εξπρές (Airport air link) και σε λιγότερο από μια ώρα κατέβηκα στο σταθμό BNI City της Κεντρικής Τζακάρτα. Κόστος 70.000 Ινδονησιακές ρουπίες.

17.000 ρουπίες είναι περίπου 1 ευρώ.

Τώρα δεν ακούγεται τόσο άσχημο, έτσι; Από τον σταθμό το ξενοδοχείο ήταν στα 3 χιλιόμετρα, με κατεύθυνση την κεντρική πλατεία της πόλης και τον σταθμό τραίνων Γκαμπίρ (ο λόγος που το επέλεξα). Αποφάσισα να περπατήσω, αν και το κόστος ταξί θα ήταν πολύ μικρό, και έτσι να έχω την πλήρη εμπειρία των εξής:

- Ανισόπεδα πεζοδρόμια με κάθε λογής εμπόδια, που είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται κάποιος με ένα σάκο στον ώμο και διάστρεμμα στο πόδι.

- Αδιέξοδα στενά και ανύποπτες διασταυρώσεις.

- Αδύνατοι στην διάσχιση δρόμοι.

- Μηχανάκια, πολλά μηχανάκια.

Προς τιμή τους όλοι οι κάτοχοι των δίτροχων πάντως φορούσαν κράνος. ΟΚ, ίσως ήταν λίγο ευκολότερο από ότι ακούγεται τώρα - μαθημένα τα (Ελληνικά) βουνά από χιόνια.
Όλη η φάση πάντως σου δίνει την αίσθηση ενός χάους, ενός οργανωμένου χάους που με κάποιο μαγικό τρόπο δουλεύει. Αίσθηση που θα ενισχυθεί κάθε μέρα που περνάει.

Δίλημμα: Θα ήταν καλύτερα να έπαιρνα ταξί κατευθείαν από το τερματικό στο ξενοδοχείο; Δεν ξέρω, αλλά ακούω για τιμές 200.000 ρουπίες (συμπεριλαμβανομένων διοδίων) και με το ρίσκο να περάσεις 2 ώρες μέσα στην διαβόητη κίνηση των δρόμων της Τζακάρτα. Από την άλλη εγώ είχα να αλλάξω τρία διαφορετικά μέσα (skytrain – air link – πόδια/ταξί) και έκανα πάλι περίπου 2 ώρες.

Το ξενοδοχείο Konko Hostel έχει κρεβάτια τύπου κάψουλες, είναι καθαρό και με φιλικό Αγγλόφωνο προσωπικό. Οι Ινδονήσιοι είναι καλοί έμποροι: Όλοι γνωρίζουν τουλάχιστον τα βασικά Αγγλικά της αγοράς (μπαχάσα Ινγκρις παζάρ) και ξέρουν τι χρειάζεσαι πριν από εσένα. Ο ρεσεψιονίστ μου πρότεινε να δοκιμάσω Νάζι Γκορένγκ (τηγανιτό ρύζι) που είναι εμβληματικό πιάτο και το εθνικό τους φαγητό – πράγμα που έκανα. Από ένα μαγαζάκι στο δρόμο αγόρασα και Ινδονησιακή κάρτα ΣΙΜ, απαραίτητο για τζάνκια του διαδικτύου σαν κι εμένα, αλλά και γενικότερα θα έλεγα, γιατί το κόστος της περιαγωγής δεδομένων ήταν εξωφρενικό (που είσαι Περού; ). Μια Αφρικάνα τουρίστρια με συμβούλεψε να δοκιμάσω την κάρτα πριν φύγω από το μαγαζί, για να δω αν είναι ενεργοποιημένη και να αποφύγω επισκέψεις στην εταιρία κινητής το πρωί - τελικά ήταν. Έτσι κάπως, και χαζεύοντας τους τελευταίους μικροπωλητές που μαζεύαν τους πάγκους και τους ζαλικώνονταν, και τους αρουραίους που τρέχαν να κρυφτούν, γύρισα στην κάψουλα, έβαλα τις ωτοασπίδες, ρύθμισα στο ξυπνητήρι στις 7 και έσβησα τους διακόπτες.

Η εν πτήση διασκέδαση ήταν απενεργοποιημένη, υπολογίζω στις μισές θέσεις του αεροπλάνου. Κρύα, αφιλόξενη πτήση.

Εξαιρετική η πρώτη εντύπωση.

Οι στολές. Κάναν δουλειά αλλά με μια υποψία ότι απασχολούν περισσοτερο κόσμο από όσο χρειάζεται.

Καινουργιο και γυαλιστερό το τραίνο εξπρές.

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

...αλλά και πράγματα που δεν ήθελα να θυμηθώ.

Νάζι Γκορένγκ, ασφαλώς. Η δεύτερη φωτογραφία είναι παραπλανητική - στην πραγματικότητα το έφαγα σε ένα κυριλέ, δυτικού τύπου, εστιατόριο.

Το ξενοδοχείο είναι κοντά στην Πρεσβεία των ΗΠΑ. Σεκούριτι πάντως όχι εμφανείς.

 

[katkats]

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

Μόνο ένας πάνω στη διάβαση!! Στη Β. Ευρώπη πήγες;