Ινδονησία Χάτι-Χάτι: Στην χώρα των ηφαιστείων

[interted]

Μέρα 11η

Βγαίνοντας αγουροξυπνημένος από το δωμάτιο ακούω τον εξής διάλογο: “Ρε ‘συ, τον κατάλαβες τον σεισμό σήμερα το πρωί;” “Σοβαρά; Εγώ νόμιζα ότι αυνανιζόσουν στο πάνω κρεβάτι”. Ανοίγω τα σάιτ και διαβάζω: 6.4 Ρίχτερ στο ηφαίστειο Ριντζάνι του Λομπόκ, νεκροί και εκατοντάδες εγκλωβισμένοι ορειβάτες από κατολισθήσεις. Εμείς βέβαια στο Ουμπούντ ίσα που το αισθανθήκαμε και δεν θυμάμαι να πέρασε σκέψη τροποποίησης του προγράμματος. Στο πρωινό προστέθηκαν στην παρέα δύο κοπέλες οι οποίες ήθελαν να πάνε στις βόρειες παραλίες και προσπαθούσαν να πάρουν μαζί τον Γουίλ τον Άγγλο (τον πρώτο Άγγλο, όχι τον `πηδήκουλα’ - ο δεύτερος μας έλεγε πως δεν έχει βρει ακόμα ελευθέρων ηθών Αυστραλέζες, για να εισπράξει την απάντηση ‘Σε χόστελ ήρθες φίλε, όχι σε μπ@ρδέλο’). Οι Ολλανδές φεύγανε για Τσανγκού, που είναι μάλλον το τρέντι εναλλακτικό της κορεσμένης Κούτα και ο Αμερικάνος αποφάσισε να τροποποιήσει το πρόγραμμά του και να πάει μαζί τους. Εγώ είχα σκοπό να νοικιάσω μηχανάκι για να εξερευνήσω και ο Γουίλ που δεν είχε ενθουσιαστεί από την ιδέα να τρέχει στα βόρεια αποφάσισε να με ακολουθήσει.

Η τύπισσα στο περίπτερο έσπασε ρεκόρ ταχύτερης ενοικίασης σκούτερ: πήρε τις 75.000 ρουπίες, μας έδωσε τα κλειδιά και, μετά από απαίτηση, τα κράνη και μας έστειλε στην ευχή του Βισνού. Το 125cc Honda δεν μάσησε στις ανηφόρες και ο Γουίλ με το GPS του μας ξεμπέρδεψαν στο περίπλοκο οδικό δίκτυο για να φτάσουμε στις πύλες του ινδουιστικού ναού Λουχούρ Μπατουκαρού. Ο ναός βρίσκεται σε υψόμετρο 1300 μ., μέσα σε ομίχλες και τροπικό δάσος, και θεωρείται εξαιρετικά σημαντικός για τους Μπαλιανούς. Τώρα αν η σημαντικότητα του ναού δικαιολογεί το ότι, με βάση μια πινακίδα στην είσοδο, ‘απαγορεύονται τα παιδιά που δεν τους έχουν πέσει τα πρώτα δόντια, οι γυναίκες στις μέρες των περιόδων τους, οι πιστοί που γίνονται ακάθαρτοι λόγω θανάτου (!)’, δεν το καταλαβαίνω. Εμείς πάντως φορέσαμε το σαρόνγκ μας, περπατήσαμε ανάμεσα στις ανάγλυφες βρύσες και αγάλματα όπου οι πιστοί προσεύχονταν προσφέροντας λουλούδια και παρακολουθήσαμε την μαζική λειτουργία με συνοδεία καμπανακιών. Πήραμε πάλι τον δρόμο – ο Γουίλ ήθελε να κάνει μερικά μαθήματα οδήγησης αλλά τελικά έπιασε βροχή και έτσι σταματήσαμε για φαγητό σε μπουφέ και θέα εντυπωσιακές βαθμωτές καλλιέργειες ρυζιού (η περιοχή λέγεται Τζατιλουγούι και είναι προστατευμένη από την Ουνέσκο – κάτι που εξηγεί πιθανόν και τα διόδια που πληρώσαμε). Ο Γουίλ αποδείχθηκε φαν των σκαφών και μάλιστα έχει βάλει σαν στόχο ζωής να κάνει τον περίπλου της Γης χωρίς στάση, κάτι ‘που έχουν καταφέρει λιγότεροι από 1000 άνθρωποι μέχρι σήμερα’. Η τρέλα του Γουίλ εξηγείται καθώς ο πατέρας του έχει γιότ. Πως όμως να εξηγήσουμε την τρέλα του ανθρώπου που θα γνωρίσουμε στην συνέχεια...;

Πήρα τηλέφωνο τον `Ντι Ουάν', (παράφραση του Ινδονησιακού ονόματός του) γιατί έψαχνα να βρω φυτεία τσαγιού, σε ένα νησί που καλλιεργούν περισσότερο καφέ. Κάπως παραξενεύτηκε, αλλά μας κάλεσε στην φυτεία-ξενοδοχείο του χωρίς δισταγμό και έτσι, μετά από κάποιους απότομους χαλικόδρομους και ναούς στην ομίχλη, βρεθήκαμε στην ζεστασιά του παλατιού που έχει χτίσει ο `Ντι Ουάν' μέσα στο τροπικό δάσος στην πλαγιά του βουνού. Μας έδειξε με καμάρι την φυτεία τσαγιού που καλλιεργεί ο ίδιος και είναι, κατά δήλωσή του, η πρώτη στο Μπαλί (εξ ού και το Ντι Ουάν - Το Ένα) και, καθώς η γυναίκα του μας ετοίμαζε τσάι, ο Ντι Ουάν μας είπε την ιστορία του: Ιαβανός στην καταγωγή, τσίνησε όταν τον στείλανε στα καράβια, μην θέλοντας να βάλει αφεντικό πάνω από το κεφάλι του. Ξεκίνησε λοιπόν με ένα εισιτήριο για το Μπαλί και 15.000 ρουπίες στο χέρι, κάπου στις αρχές του ‘70. Δουλεύοντας από εδώ και από εκεί, διαπίστωσε ότι οι τουρίστες, που είχαν αρχίσει να καταφτάνουν στο Μπαλί, αγοράζανε τζην και έτσι άρχισε να τα πουλάει. Τα τζην γίνανε δερμάτινα μπουφάν που έφερνε από την Ιάβα, και έτσι σιγά, σιγά κατάφερε να χτίσει μια επιχείρηση με δερμάτινα. Εν το μεταξύ άνοιξε και νυχτερινό κλαμπ, με πιώματα, αλλά και την πρώτη επιχείρηση σέρφινγκ, η οποία πωλήθηκε τελικά στην Ριπ Κέρλ. `Το κεφάλαιο είναι δίκαιο’, μας λέει. Αρκεί να έχεις διάθεση και ιδέες. Κάποια στιγμή στην δεκαετία του ‘90, τον παίρνει τηλέφωνο η μάνα του: “Καλά”, του λέει, “εσύ μουσουλμάνος άνθρωπος να βγάζεις λεφτά πουλώντας αλκοόλ σε ξεσαλωμένα πάρτυ;”. Την είδε αλλιώς ο Ουάν, αγόρασε αυτή την γη στο βουνό που δεν την ήθελε κανένας, και άρχισε να χτίζει τον παράδεισο του. Ξέχασε να μας πει βέβαια και για την εταιρία με εξερευνητικές εξορμήσεις, το κέντρο υγείας του (μας έδωσε όμως κάρτα) κτλ. Τώρα απολαμβάνει το ‘παιχνίδι’ του, δηλ. την καλλιέργεια τσαγιού, χαίρεται την δεύτερη γυναίκα του και την κόρη του που έχει τουριστικό μαγαζί και Άγγλο φίλο, και προσεύχεται 5 φορές την ημέρα στο μπαλκόνι του πάνω από τα σύννεφα.

Ήταν ώρα να αφήσουμε τους εγκάρδιους Ντι Ουάν και γυναίκα του, και να επιστρέψουμε στο Ουμπουντ όπου η τρέλα συνεχίζονταν. Πορείες γυναικών με καλάθια στο κεφάλι στον δρόμο, χοροί στο παλάτι του Ουμπούντ, φαγητό με συνοδεία γκαμελάν να αναμειγνύεται με ροκ συναυλία από απέναντι, και ένας πιτσιρικάς οδηγός μηχανοταξί που με βρήκε Μπουλέ (ξένο Ευρωπαϊκής καταγωγής) και με έκλεψε στα ρέστα νομίζοντας ότι έκανε κανένα κατόρθωμα. Στο τέλος της μέρας σχημάτισα την εντύπωση ότι είχα πάρει την δόση μου από Ουμπούντ και ήταν η ώρα για να την κάνουμε με ελαφρά από αύριο.

Ινδουιστικός ναός Μπατουκαρού στους πρόποδες του συνεφιασμένου όρους Μπατουκαρού. Έχει την φήμη ενός από τους πιο `πνευματικούς' ναούς του Μπαλί.

Αν δεν φοράτε παραδοσιακό κάλυμα ποδιών (σαρόνγκ) ξεχάστε το (δίνουν βέβαια στην είσοδο). Για να μην πούμε για τα δόντια σας....

Ήχοι της προσευχής με καμπανάκια
https://soundcloud.com/https%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fuser-726903196%2F29-jul-2018-13-40-49

Οι προστετευμένοι ορυζώνες της Ουνέσκο. Κλασική εικόνα υδατοκαλλιέργειας ρυζιού που θα βρεις παντού στην Ινδονησία. Γιαυτό και ξεσκίζονται στο νάζι γκορένγκ (όπως κι εμείς άλλωστε, ενώ απολαμβάναμε την θέα).

Βλέποντας και τα ανησυχητικά νέα από το διπλανό νησί.

Τα τσάγια του Ντ' Ουάν

Ο οποίος έχει τελειοποιήσει κάθε λεπτομέρεια στο ξενοδοχείο-ησυχαστήριο του. Όπως παρατήρησε ο Γουίλ, οι τουαλέτες των δωματίων είναι πραγματικά σπέσιαλ, αφού έχουν ένα δέντρο να έχει μεγαλώσει στην μέση!

Αυτή την φορά είχε χορό στον παλάτι, με τις εντυπωσιακές 'ρομποτικές' κινήσεις και τα γουρλωμένα μάτια που κάνουν τους χορούς στο Μπαλί να έχουν τόσο μεγάλη φήμη.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• …

  Go to chapter

  Go
• 37

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 37

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[giannoula]

ωωωω ενδιαφέρουσα ιστορία με προορισμό ο οποίος δεν νομίζω να έχει ξαναπαίξει εδώ (γι'αυτό δεν είμαι και εντελώς σίγουρη)!!!!

 

[interted]

Σωστά. Ο @hydronetta έχει γράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για τις τελετές των Τοράγια στο Ν. Σουλαβέσι. Για το ΝΑ. Σουλαβέσι και τα νησάκια Γουακατόμπι, που βρήκα τους Μπατζάο, δεν γνωρίζω να υπάρχει κάτι. Έχει η Ινδονησία....

 

[interted]

Ας γυρίσουμε τον χρόνο 10 μήνες πριν. Μόλις είχα πάρει την απόφαση να πάω στην Ινδονησία. Ακουγόταν το κατάλληλο μέρος για το περιπετειώδες ταξίδι που ήθελα να κάνω μόνος μου μέσα στο 2018. Μάλιστα έσπευσα να βγάλω εισιτήρια με τη πρώτη προσφορά (με την Σαούντια, Λονδίνο – Τζακάρτα μέσω Τζέντα και μέσω Ριάντ στην επιστροφή) και να αγοράσω τον οδηγό του Λόνλι Πλάνετ.

Τζακάρτα, ωραία! Ακούγεται λογικό να ξεκινήσει κανείς από την πρωτεύουσα του κράτους. Αυτή πρέπει να είναι στο νησί της Ιάβας. Που αλλού να πάμε; Σε αυτό το σημείο, πριν προχωρήσετε, σας προκαλώ να φέρετε στο μυαλό σας (ή καλύτερα και να σχεδιάσετε σε ένα χαρτί) το σχήμα του κράτους της Ινδονησίας. Χοντρικά. Ιάβα, Σουμάτρα, τι άλλο; Και το Μπαλί πρέπει να είναι μέσα... το Βόρνεο; Ανήκει στην Ινδονησία; Τι άλλο; Ποιο είναι το μεγαλύτερο;

Θα είχε ενδιαφέρον να βάζαμε το ίδιο τεστ στους ίδιους του κατοίκους της χώρας! Η Τζακάρτα λοιπόν βρίσκεται στο δυτικό μέρος της Ιάβας. Το Καλιμαντάν ή Βόρνεο, χωρίζεται σε Ινδονησιακό και Μαλαισιανό (ε καλά υπάρχει και το κομμάτι του Μπρούνει). Το Σουλαβέσι μοιάζει με το γράμμα Κ, ή με ακροβάτη ή ..., ανάλογα με τα γούστα. Υπάρχει και αυτό το παράξενο ‘Ίριαν Τζάγια’, που είναι μέρος του νησιού Νέα Γουινέα, ή αλλιώς Παπούα. Και το πιο μεγάλο; Έ λοιπόν αν πάρουμε μόνο τα κομμάτια που ανήκουν στην Ινδονησία, είναι το Καλιμαντάν (αλλά αν πάρουμε σαν ακέραια νησιά είναι η Νέα Γουινέα!). Που στο π... έλαγο να πάω;

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι είμαι λίγο μαζοχιστής. Αυτό μάλλον (μαζί με την μανία με τα ντοκιμαντέρ του Μάικλ Πέιλιν) εξηγεί το γεγονός ότι αποφάσισα να κάνω όλη την διαδρομή μόνο με επίγεια μέσα (δηλ. χωρίς αεροπλάνο). Έτσι μια λογική διαδρομή για 30 μέρες θα ήταν: διάσχιση Ιάβας μέχρι το πιο ανατολικό σημείο, φέρι για το Μπαλί, το ίδιο για Λομπόκ κ.ο.κ. μέχρι το νησί Κομόντο που έχει δράκους (πρέπει να δείτε την αντίδραση της μάνας μου μόλις είπα δράκους). Μετά; Επανειλημμένα στο φόρουμ διάβασα παραλλαγές της συγκεκριμένης φράσης: “Ανατολικά του Κομόντο είναι τα ωραία”. Εν πάση περιπτώσει, βλέποντας και κάνοντας.

Αρχίσαμε να μαθαίνουμε και μερικά Ινδονησιακά:

Selamat Pagi

“Σ(ε)λαμάτ Πάγκι”, καλημέρα! Το ε άλλοι το προφέρουν, και άλλοι όχι. Επέλεξα το όχι.

Di mana kamar kecil?

“Ντι μάνα καμάρ κετσίλ?”, που είναι η τουαλέτα; Και αν την βρεις, λέει, το πιο πιθανό είναι να έιναι τούρκικη και χωρίς χαρτί, αλλά με το λεγόμενο bum gun (μετάφραση δική σας).

Όσο πλησίαζε ο καιρός άρχισα να βρίσκω, ή να μου στέλνει ο θείος μου ο οποίος ήταν ενήμερος για το ταξίδι μου, νέα αυτού του είδους:

https://www.cnn.gr/news/kosmos/story/106529/exerragi-to-ifaisteio-agkoyngk-sto-mpali-tis-indonisias

http://gr.euronews.com/2018/06/01/k...n-indonhsia-logw-ekrhxhw-sto-hfaisteio-merapi

http://www.skai.gr/news/world/artic...oumenoi-meta-apo-nauagio-feri-stin-indonisia/

https://www.newsbomb.gr/kosmos/stor...s-nayagioy-feri-mpot-poy-sokaroyn-ton-planiti

αλλά και...

https://www.protothema.gr/world/art...sgeiosi-aeroskafous-horis-ton-brostino-troho/

Τελευταίους μήνες είχαν σφίξει πολύ τα πράγματα στην δουλειά.

Πέντε μέρες πριν την πτήση πάω για μπάσκετ και παθαίνω διάστρεμμα.

Τέσσερις μέρες πριν την πτήση προκύπτει ένα σοβαρό θέμα με τους σπιτονοικοκύρηδες για το να θα μπορέσω να κρατήσω το σπίτι αφού γυρίσω από διακοπές.

Αφού μπήκα στο αεροπλάνο όμως άρχισα περιέργως να πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά.

 

[rena1988]

Κι άλλο κι αλλο......

 

[interted]

Μέρα 1η:

Σε μετάβαση


Το αρνάκι ταζίν στο Comptoir Libanais του 4ου τερματικού του Χήθροου ήταν πολύ γευστικό (και πιθανώς ένα από τα ακριβότερα γεύματα όλου του ταξιδιού). Η ανάλαφρη αίσθηση του να αφήνεις πίσω την Βρετανία του Μπρέξιτ, με έκανε να χαμογελώ με το εξώφυλλο του Εκόνομιστ, όπου η Μέι αδειάζει κουβάδες από μια βάρκα που βουλιάζει και τίτλο “Απλά ακόμη μια εβδομάδα στην Βρετανική πολιτική”. Σίγουρα όχι άλλη μια τέτοια εβδομάδα για μένα, αν και δεν είμαι σίγουρος για το κομμάτι του ναυαγίου. Το B777-300er της SAUDIA ήταν έτοιμο και η αποβίβαση έγινε με 25 λεπτάκια καθυστέρησης, στις 12:55μμ.

Η πτήση ήταν άνετη, το δωρεάν μενού της μέρας τυπωμένο σε καρτέλα, εν πτήση διασκέδαση με διακοπές για προσευχή στον Αλλάχ, και περίεργη λογοκρισία στις ταινίες – σε συγκεκριμένες λέξεις και σε αφαλούς (άραγε γιατί το κάνουν αυτό, κατι που δεν υποπτεύομαι; ). Οι ομορφιές ήταν έξω από τα παράθυρο, καθώς ένα μεγάλο μέρος από τα 4.753 χιλιόμετρα, πάνω από τα Ελληνικά νησιά, το δέλτα του Νείλου και τις ερήμους της Αιγύπτου, ήταν με καθαρό ουρανό. Μέχρι που φτάσαμε στην Ερυθρά θάλασσα και ο ουρανός γέμισε με σκόνη. Το ζόρι ήταν με τα κλάματα των μωρών που δυστυχώς θα συνεχιστούν και στο αεροδρόμιο της Τζέντα – όχι το καλύτερο αεροδρόμιο για να περιμένεις ανταπόκριση - αλλά δεν είναι ικανά να διαταράξουν το ζεν του ταξιδιώτη στην πρώτη μέρα του ταξιδιού του.

Αναμονή για τις 4 το πρωί για την πτήση Τζέντα-Τζακάρτα με πολλές βόλτες γύρω από τους μικρούς πυκνοκατοικημένους χώρους του αεροδρομίου και ύπνο κάνα 2ώρο.

Το Λιβανέζικο του Χήθρου T4

Η χαρά δεν κράτησε για πολύ, έκατσε ένας μετά από 2 λεπτά

Κοτόπουλο τυλυγμένο με αμπελόφυλλα... ممممممم

Νησάκια των Β. Σποράδων

Ευκολάκια...

Πάτμος, Αρκοί, Λειψοί;

Λέρος, Κάλυμνος;

Κως, Τουρκία, Νύσηρος;

Ρόδος

Η τελευταία εικόνα από Ελλάδα.... Η άκρη της Ρόδου, Κάρπαθος, Κάσος...

Δεν περίμενα η πρώτη μου εικόνα από Αίγυπτο να είναι τόσο πράσινη (το χρώμα χάθηκε κάπου στην φωτό)!

Κάπου στο δέλτα του Νείλου

Αίγυπτος, έρημος

 

[interted]

Καλό το μέγεθος των φωτογραφιών ή δυσκολεύει την ανάγνωση/παρατήρηση;

 

[giannismits]

Μια χαρά είναι. Δεν τη δυσκολεύει καθόλου. Είτε τις βάζεις ενδιάμεσα είτε μαζεμένες στο τέλος της περιγραφής είναι μια χαρά. Αν κι εγώ είμαι της σχολής, οι φωτογραφίες να μπαίνουν ενδιάμεσα στο κείμενο.
Τώρα που φτάνεις στο κυρίως θέμα μη τσιγκουνευτείς τις φωτό!

 

[Defkalion]

Ωωωωω ιστορία από @interted έχουμε καιρό να διαβάσουμε, δώσε πράμα!

 

[Yorgos]

Πολύ ωραίος προορισμός κι αφήγηση. Δώσε κι άλλα στο λαό, αγαπάμε Ινδονησία.

 

[interted]

Μέρα 2η

Σε αυτή την πτήση η SAUDIA απογοήτευσε. Το B777-200 του 2001 είχε σχισμένα καθίσματα, η εν πτήση διασκέδαση στην θέση μου δεν δούλευε και όταν ζήτησα μια κουβέρτα η αεροσυνοδός μου είπε ότι δεν φτάνουν για όλους. Φτάσαμε στην Τζακάρτα λίγο μετά τις 6 το βράδυ, έχοντας χάσει και 4 ώρες λόγω διαφοράς ζώνης ώρας. Η Ινδονησία (όπως και η Σαουδική Αραβία) δεν ακολουθούν την θερινή ώρα, επομένως το καλοκαίρι η διαφορά ώρας μεταξύ Αθήνας και Τζακάρτας μειώνεται, από τις πέντε ώρες που είναι κανονικά, σε τέσσερις (και παραδόξως η Ελλάδα έχει την ίδια ώρα με την Σαουδική Αραβία). Τι θερινή ώρα να ακολουθεί η Ινδονησία, που βρίσκεται πάνω στον Ισημερινό και ο ήλιος ανατέλλει στις 6 το πρωί και δύει στις 6 το βράδυ; Όλο τον χρόνο.

Ας αφήσουμε την γεωγραφία και να επικεντρωθούμε στα πρακτικά της μετάβασης από το το διεθνές αεροδρόμιο Σουκάρνο-Χάτα στο κέντρο της πόλης. Το αεροδρόμιο είναι ένα σύγχρονο παλατάκι και η πλοήγηση σε αυτό εύκολη. Πήρα το εσωτερικό δωρεάν τρένο (SKYTRAIN) από το Τερματικό 3 προς τον σταθμό των τρένων (Stasiun Kereta – Σταθμός Τρένων). Εντύπωση κάνει ο αριθμός των ένστολων που κατευθύνει τον κόσμο στο τρένο, δίνοντας στην εμπειρία μια επισημότητα. Από εκεί, πήρα το τρένο εξπρές (Airport air link) και σε λιγότερο από μια ώρα κατέβηκα στο σταθμό BNI City της Κεντρικής Τζακάρτα. Κόστος 70.000 Ινδονησιακές ρουπίες.

17.000 ρουπίες είναι περίπου 1 ευρώ.

Τώρα δεν ακούγεται τόσο άσχημο, έτσι; Από τον σταθμό το ξενοδοχείο ήταν στα 3 χιλιόμετρα, με κατεύθυνση την κεντρική πλατεία της πόλης και τον σταθμό τραίνων Γκαμπίρ (ο λόγος που το επέλεξα). Αποφάσισα να περπατήσω, αν και το κόστος ταξί θα ήταν πολύ μικρό, και έτσι να έχω την πλήρη εμπειρία των εξής:

- Ανισόπεδα πεζοδρόμια με κάθε λογής εμπόδια, που είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται κάποιος με ένα σάκο στον ώμο και διάστρεμμα στο πόδι.

- Αδιέξοδα στενά και ανύποπτες διασταυρώσεις.

- Αδύνατοι στην διάσχιση δρόμοι.

- Μηχανάκια, πολλά μηχανάκια.

Προς τιμή τους όλοι οι κάτοχοι των δίτροχων πάντως φορούσαν κράνος. ΟΚ, ίσως ήταν λίγο ευκολότερο από ότι ακούγεται τώρα - μαθημένα τα (Ελληνικά) βουνά από χιόνια.
Όλη η φάση πάντως σου δίνει την αίσθηση ενός χάους, ενός οργανωμένου χάους που με κάποιο μαγικό τρόπο δουλεύει. Αίσθηση που θα ενισχυθεί κάθε μέρα που περνάει.

Δίλημμα: Θα ήταν καλύτερα να έπαιρνα ταξί κατευθείαν από το τερματικό στο ξενοδοχείο; Δεν ξέρω, αλλά ακούω για τιμές 200.000 ρουπίες (συμπεριλαμβανομένων διοδίων) και με το ρίσκο να περάσεις 2 ώρες μέσα στην διαβόητη κίνηση των δρόμων της Τζακάρτα. Από την άλλη εγώ είχα να αλλάξω τρία διαφορετικά μέσα (skytrain – air link – πόδια/ταξί) και έκανα πάλι περίπου 2 ώρες.

Το ξενοδοχείο Konko Hostel έχει κρεβάτια τύπου κάψουλες, είναι καθαρό και με φιλικό Αγγλόφωνο προσωπικό. Οι Ινδονήσιοι είναι καλοί έμποροι: Όλοι γνωρίζουν τουλάχιστον τα βασικά Αγγλικά της αγοράς (μπαχάσα Ινγκρις παζάρ) και ξέρουν τι χρειάζεσαι πριν από εσένα. Ο ρεσεψιονίστ μου πρότεινε να δοκιμάσω Νάζι Γκορένγκ (τηγανιτό ρύζι) που είναι εμβληματικό πιάτο και το εθνικό τους φαγητό – πράγμα που έκανα. Από ένα μαγαζάκι στο δρόμο αγόρασα και Ινδονησιακή κάρτα ΣΙΜ, απαραίτητο για τζάνκια του διαδικτύου σαν κι εμένα, αλλά και γενικότερα θα έλεγα, γιατί το κόστος της περιαγωγής δεδομένων ήταν εξωφρενικό (που είσαι Περού; ). Μια Αφρικάνα τουρίστρια με συμβούλεψε να δοκιμάσω την κάρτα πριν φύγω από το μαγαζί, για να δω αν είναι ενεργοποιημένη και να αποφύγω επισκέψεις στην εταιρία κινητής το πρωί - τελικά ήταν. Έτσι κάπως, και χαζεύοντας τους τελευταίους μικροπωλητές που μαζεύαν τους πάγκους και τους ζαλικώνονταν, και τους αρουραίους που τρέχαν να κρυφτούν, γύρισα στην κάψουλα, έβαλα τις ωτοασπίδες, ρύθμισα στο ξυπνητήρι στις 7 και έσβησα τους διακόπτες.

Η εν πτήση διασκέδαση ήταν απενεργοποιημένη, υπολογίζω στις μισές θέσεις του αεροπλάνου. Κρύα, αφιλόξενη πτήση.

Εξαιρετική η πρώτη εντύπωση.

Οι στολές. Κάναν δουλειά αλλά με μια υποψία ότι απασχολούν περισσοτερο κόσμο από όσο χρειάζεται.

Καινουργιο και γυαλιστερό το τραίνο εξπρές.

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

...αλλά και πράγματα που δεν ήθελα να θυμηθώ.

Νάζι Γκορένγκ, ασφαλώς. Η δεύτερη φωτογραφία είναι παραπλανητική - στην πραγματικότητα το έφαγα σε ένα κυριλέ, δυτικού τύπου, εστιατόριο.

Το ξενοδοχείο είναι κοντά στην Πρεσβεία των ΗΠΑ. Σεκούριτι πάντως όχι εμφανείς.

 

[katkats]

Οι πρώτες εικόνες των δρόμων θύμισαν ότι φτάσαμε στην ΝΑ Ασία...

Μόνο ένας πάνω στη διάβαση!! Στη Β. Ευρώπη πήγες;