interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.197
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πρόλογος
- Μέρα 1η
- Μέρα 2η
- Μέρα 3η
- Μέρα 4η
- Μέρα 5η
- Μέρα 6η
- Μέρα 7η
- Μέρα 8η
- Μέρα 9η - Bali
- Μέρα 10η
- Μέρα 11η
- Μέρα 12η
- Μέρα 13η
- Μέρα 14η
- Μέρα 15η
- Μέρα 16η
- Ημίχρονο
- Μέρα 17η - Ι
- Μέρα 17η - ΙΙ
- Μέρα 18η
- Μέρα 19η
- Μέρα 20η
- Μέρα 21η
- Μέρα 22η
- Μέρα 23η
- Μέρες 24-25
- Μέρα 26η
- Μέρα 27η
- Μέρα 28η
- Μέρα 29η
- Μέρα 30η - Ι
- Μέρα 30η - ΙΙ
- Μέρα 31η - Ι
- Μέρα 31η - ΙΙ
- Ασφάλεια
Μέρα 31η: Μέρος 1ο
Μαζεύοντας τα πράγματα, ο Τζέι είχε όρεξη για κουβέντα. Διδάσκει σε Πανεπιστήμιο στο Μαλαισιανό Βόρνεο και έχει έρθει να μελετήσει τους θεατές των Ασιατικών Αγώνων: πως επηρεάζουν την ομαδική συμπεριφορά ζητήματα όπως η εθνικότητα, η γλώσσα ή ο εθνικισμός. Η συζήτηση πάει στις διαφορές μεταξύ Μαλαισιανής και Ινδονησιακής γλώσσας, που στην ουσία είναι η ίδια γλώσσα. Όμως κάποιες λέξεις έχουν εξελιχθεί διαφορετικά, με αποτέλεσμα να δημιουργούν παρεξηγήσεις:
Η λέξη butuh στα Ινδονησιακά σημαίνει επιθυμία, εξ ου και το δημοφιλές τραγούδι “Butuh kamu” (Σε χρειάζομαι). Στην Μαλαισία αν πεις το ίδιο μπορεί να φας καμιά μπάτσα – εδώ butuh kamu σημαίνει “είσαι φαλλός” ή “τον φαλλό σου”, και το είπα και ευγενικά. Αντίστοιχα, punggung στην Ινδονησία σημαίνει το πίσω μέρος (πχ. του ώμου σου) ενώ στην Μαλαισία σημαίνει κώλος. Δεν θα εξηγήσουμε την διαφορά στην λέξη pantat μεταξύ Ινδονησίας και Κουάλα Λουπούρ (το αφήνουμε ως άσκηση στον ενδιαφερόμενο αναγνώστη), αλλά θα πούμε μόνο ότι μπορεί να δημιουργήσει σοβαρή παρεξήγηση κατά την ερωτική συνεύρεση.
Είπαμε κι άλλα ωραία με τον Τζέι, και στο τέλος τον ρώτησα πως κρατιέται τόσο νέος. “Δεν βάζω τίποτα μέσα μου” μου λέει ο Τζέι, “όσο κακός και να είναι ο άλλος, το δέχομαι και το προσπερνώ”. Τον αφήνω την ώρα που συναντιέται στην ρεσεψιόν με μια ντόπια φοιτήτρια του, με την οποία θα πάνε να δουν την τελετή έναρξης.
Παίρνω ένα ταξί για την κεντρική πλατεία. “Έλληνας;!”, μου λέει ο ταξιτζής. “Η γυναίκα μου είναι στην Ελλάδα αυτή την στιγμή! Είχε πάει πριν στο Ισραήλ για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους.” Α, του λέω, “Κάνετε κι εσείς Χατζ;” (μια και είναι μια εβδομάδα πριν το προσκύνημα στην Μέκκα, το χατζ). “Ναι, βέβαια,” μου λέει “μόνο οι Μουσουλμάνοι θα κάνουν; Ωραία η Ελλάδα... Δεν είναι σαν αυτή την κωλοχώρα την Σαουδική Αραβία.”. Κουνάω το κεφάλι, μια και δεν είναι πρώτη φορά που ακούω κακό λόγο για την Σ. Α. από μη Μουσουλμάνο της Ινδονησίας.
Μπαίνω στο Εθνικό Μουσείο, στο κέντρο της πόλης, από την πίσω πόρτα. Λόγω των Αγώνων, υπάρχουν έξτρα σεκούριτι, και στον προθάλαμο του Μουσείου έχουν μαζευτεί αρκετοί επίσημοι για σχετική εκδήλωση. Σε αφίσες, παρουσιάζεται η ιστορία των Αγώνων (είχαν ξαναγίνει το 1962 στην Τζακάρτα, αυτή την φορά είναι συνδιοργάνωση Τζακάρτα-Παλεμπάνγκ) και οι επιτυχίες της Ινδονησίας σε αυτούς (κυρίως στο μπάντμιντον, το τένις και την κολύμβηση). Αρκετοί βγάζουν φωτογραφία με καμάρι δίπλα στην εικόνα του Προέδρου τους. Στο κυρίως μέρος του Μουσείου με πλαγιάζουν δύο ντόπιες, οι οποίες κάνουν πρακτική, και αρχίζουν να μου εξηγούν τα εκθέματα στον περιορισμένο βαθμό που τα γνωρίζουν, αλλά σε καλά Αγγλικά.
Η αλήθεια είναι ότι πλέον είχα βαρεθεί τα μουσεία. Μου θύμισε τα κλασικά μουσεία που μας πήγαιναν με το ζόρι μικρούς, με στοιβαγμένα εκθέματα στην σειρά και μηδέν επιδραστικότητα. Όχι ότι δεν είχε μεγάλο πλούτο... Eμβλήματα βασιλιάδων, τελετουργικά μαχαίρια, χαμένες γραφές από τα Ινδουιστικά, Βουδιστικά και Ισλαμικά Βασίλεια και τις ενδιαφέρουσες αναμείξεις τους. Προσπαθώ να ψαρέψω τίποτα από τις κοπέλες για τον σύγχρονο τρόπο ζωής, όμως επιδέξια αποφεύγουν τις ερωτήσεις μου. Στο τέλος αρνούνται κατηγορηματικά το φιλοδώρημα που πάω να τους δώσω.
Βγαίνω για μια τελευταία βόλτα στην Τζακάρτα, ενώ ο Πρόεδρας κάνει μια εντυπωσιακή είσοδο στην τελετή έναρξης των Αγώνων, τύφλα να έχει η Βασίλισσα στο Λονδίνο με το αλεξίπτωτο!
Οι Ασιατικοί αγώνες γίνονται κάθε 4 χρόνια, από το 1951.
Φωτό με τον Πρόεδρο.
Τα μετάλλια από την τελευταία φορά που αγωνίστηκαν εντός έδρας.
Παρακάμπτουμε την εκδήλωση, έχοντας πάρει όμως κλίμα Αγώνων.
Τον 19ο αιώνα, ο "Άνθρωπος της Ιάβας" ήταν τα παλαιότερα οστά ανθρωποειδούς που είχαν βρεθεί και είχαν προκαλέσει σεισμό στην επιστημονική κοινότητα, θεωρώντας ότι είναι ο "χαμένος κρίκος" μεταξύ ανθρώπου και γορίλα. Τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν το γένος Χόμο και ονομάστηκαν Ερέκτους.
Η εξήγηση για τον Άνθρωπο του Φλόρες, που ξαναείδαμε σε προηγούμενο Κεφάλαιο.
Αν και οι Ινδονήσιοι σήμερα γράφουν με λατινικά, στην Ινδονησία παραδοσιακά υπάρχουν διάφορες γραφές, με προέλευση τα Σανσκριτικά.
Εδώ κάτι που μοιάζει πολύ με Αραβικά.
Το μουσείο έχει πλήθος εκθεμάτων από τα παλιά Ινδο-Βουδιστικά Βασίλεια, Σριβιτζάγια, Ματαράμ, Ματζαχαπίτ...
Ανακατασκευή των καραβιών που απεικονίζονται στις σπηλιές του Σουλαουέζι.
Καπέλο κατοίκων του Καλιμαντάν. (Ινδονησιακό Βόρνεο)
Η πολιτισμικός πλούτος της Νουσαντάρα (παραδοσιακό όνομα της Ινδονησίας) δεν τελειώνει ποτέ...
Και εδώ η (επιβάλεται να δείτε) είσοδος του Πρόεδρου Τζοκοουί, ο οποίος εκτός από καλό μουσικό γούστο έχει και αρκετό χιούμορ. Στα χάιλάιτς των Αγώνων και η κοινή συμετοχή Βόρειας και Νότιας Κορέας ( δεν ήταν η πρώτη φορά).
Μαζεύοντας τα πράγματα, ο Τζέι είχε όρεξη για κουβέντα. Διδάσκει σε Πανεπιστήμιο στο Μαλαισιανό Βόρνεο και έχει έρθει να μελετήσει τους θεατές των Ασιατικών Αγώνων: πως επηρεάζουν την ομαδική συμπεριφορά ζητήματα όπως η εθνικότητα, η γλώσσα ή ο εθνικισμός. Η συζήτηση πάει στις διαφορές μεταξύ Μαλαισιανής και Ινδονησιακής γλώσσας, που στην ουσία είναι η ίδια γλώσσα. Όμως κάποιες λέξεις έχουν εξελιχθεί διαφορετικά, με αποτέλεσμα να δημιουργούν παρεξηγήσεις:
Η λέξη butuh στα Ινδονησιακά σημαίνει επιθυμία, εξ ου και το δημοφιλές τραγούδι “Butuh kamu” (Σε χρειάζομαι). Στην Μαλαισία αν πεις το ίδιο μπορεί να φας καμιά μπάτσα – εδώ butuh kamu σημαίνει “είσαι φαλλός” ή “τον φαλλό σου”, και το είπα και ευγενικά. Αντίστοιχα, punggung στην Ινδονησία σημαίνει το πίσω μέρος (πχ. του ώμου σου) ενώ στην Μαλαισία σημαίνει κώλος. Δεν θα εξηγήσουμε την διαφορά στην λέξη pantat μεταξύ Ινδονησίας και Κουάλα Λουπούρ (το αφήνουμε ως άσκηση στον ενδιαφερόμενο αναγνώστη), αλλά θα πούμε μόνο ότι μπορεί να δημιουργήσει σοβαρή παρεξήγηση κατά την ερωτική συνεύρεση.
Είπαμε κι άλλα ωραία με τον Τζέι, και στο τέλος τον ρώτησα πως κρατιέται τόσο νέος. “Δεν βάζω τίποτα μέσα μου” μου λέει ο Τζέι, “όσο κακός και να είναι ο άλλος, το δέχομαι και το προσπερνώ”. Τον αφήνω την ώρα που συναντιέται στην ρεσεψιόν με μια ντόπια φοιτήτρια του, με την οποία θα πάνε να δουν την τελετή έναρξης.
Παίρνω ένα ταξί για την κεντρική πλατεία. “Έλληνας;!”, μου λέει ο ταξιτζής. “Η γυναίκα μου είναι στην Ελλάδα αυτή την στιγμή! Είχε πάει πριν στο Ισραήλ για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους.” Α, του λέω, “Κάνετε κι εσείς Χατζ;” (μια και είναι μια εβδομάδα πριν το προσκύνημα στην Μέκκα, το χατζ). “Ναι, βέβαια,” μου λέει “μόνο οι Μουσουλμάνοι θα κάνουν; Ωραία η Ελλάδα... Δεν είναι σαν αυτή την κωλοχώρα την Σαουδική Αραβία.”. Κουνάω το κεφάλι, μια και δεν είναι πρώτη φορά που ακούω κακό λόγο για την Σ. Α. από μη Μουσουλμάνο της Ινδονησίας.
Μπαίνω στο Εθνικό Μουσείο, στο κέντρο της πόλης, από την πίσω πόρτα. Λόγω των Αγώνων, υπάρχουν έξτρα σεκούριτι, και στον προθάλαμο του Μουσείου έχουν μαζευτεί αρκετοί επίσημοι για σχετική εκδήλωση. Σε αφίσες, παρουσιάζεται η ιστορία των Αγώνων (είχαν ξαναγίνει το 1962 στην Τζακάρτα, αυτή την φορά είναι συνδιοργάνωση Τζακάρτα-Παλεμπάνγκ) και οι επιτυχίες της Ινδονησίας σε αυτούς (κυρίως στο μπάντμιντον, το τένις και την κολύμβηση). Αρκετοί βγάζουν φωτογραφία με καμάρι δίπλα στην εικόνα του Προέδρου τους. Στο κυρίως μέρος του Μουσείου με πλαγιάζουν δύο ντόπιες, οι οποίες κάνουν πρακτική, και αρχίζουν να μου εξηγούν τα εκθέματα στον περιορισμένο βαθμό που τα γνωρίζουν, αλλά σε καλά Αγγλικά.
Η αλήθεια είναι ότι πλέον είχα βαρεθεί τα μουσεία. Μου θύμισε τα κλασικά μουσεία που μας πήγαιναν με το ζόρι μικρούς, με στοιβαγμένα εκθέματα στην σειρά και μηδέν επιδραστικότητα. Όχι ότι δεν είχε μεγάλο πλούτο... Eμβλήματα βασιλιάδων, τελετουργικά μαχαίρια, χαμένες γραφές από τα Ινδουιστικά, Βουδιστικά και Ισλαμικά Βασίλεια και τις ενδιαφέρουσες αναμείξεις τους. Προσπαθώ να ψαρέψω τίποτα από τις κοπέλες για τον σύγχρονο τρόπο ζωής, όμως επιδέξια αποφεύγουν τις ερωτήσεις μου. Στο τέλος αρνούνται κατηγορηματικά το φιλοδώρημα που πάω να τους δώσω.
Βγαίνω για μια τελευταία βόλτα στην Τζακάρτα, ενώ ο Πρόεδρας κάνει μια εντυπωσιακή είσοδο στην τελετή έναρξης των Αγώνων, τύφλα να έχει η Βασίλισσα στο Λονδίνο με το αλεξίπτωτο!
Εδώ κάτι που μοιάζει πολύ με Αραβικά.
Το μουσείο έχει πλήθος εκθεμάτων από τα παλιά Ινδο-Βουδιστικά Βασίλεια, Σριβιτζάγια, Ματαράμ, Ματζαχαπίτ...
Η πολιτισμικός πλούτος της Νουσαντάρα (παραδοσιακό όνομα της Ινδονησίας) δεν τελειώνει ποτέ...
Και εδώ η (επιβάλεται να δείτε) είσοδος του Πρόεδρου Τζοκοουί, ο οποίος εκτός από καλό μουσικό γούστο έχει και αρκετό χιούμορ. Στα χάιλάιτς των Αγώνων και η κοινή συμετοχή Βόρειας και Νότιας Κορέας ( δεν ήταν η πρώτη φορά).
Attachments
-
395 KB Προβολές: 0