taver
Member
- Μηνύματα
- 12.492
- Likes
- 29.041
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ωδή στην Alitalia
- Ταξιδιωτικοί υπερπράκτορες
- Φύση σε Κόκκινο, Μπλε και Λευκό
- Εθνικό Πάρκο Los Flamencos
- Πόλεις στην Έρημο
- Ο δρόμος για τη Βολιβία
- Η γη που κοχλάζει
- Laguna Colorada
- Πέτρες στην Έρημο
- Λίμνες και Φλαμίνγκο
- Νερό κι αλάτι
- Salar de Uyuni
- Salar de Uyuni ΙΙ
- Επιστροφή στον πολιτισμό
- Επιστροφή στη Χιλή
- Έχουμε και δουλειές
- Σεληνιακή Κοιλάδα
- Ατμοί στην παγωνιά
- Επιστρέφοντας στο San Pedro
- Λίμνες και βουτιές
- Απλά μαθήματα Γεωλογίας
- Και λίγη προϊστορία
- Επιστροφή στο Σαντιάγο
- Σαντιάγο – πρώτη γνωριμία
- Bellavista
- Centro - μέρος 1
- Centro - μέρος 2
- Μια βραδιά στο Σαντιάγο
- Ο δρόμος για το Valparaiso
- Valparaiso - μέρος 1
- Valparaiso - μέρος 2
- Valparaiso - μέρος 3
- Providencia
- Αγορές
- Santa Lucia
- Brasil
- Επιστροφή
Κεφάλαιο 21: Λίμνες και βουτιές
Μετά από μια βόλτα κι ένα καφέ ακόμα, πέρασα από το ξενοδοχείο μου για να φορέσω το μαγιό μου, και στις 16:00 ήμουν έτοιμος για την αναχώρηση για την επόμενη εκδρομή. Το πρόγραμμα είχε κάτι λίμνες στα όρια του Salar de Atacama, στις δυο από τις οποίες προβλέπεται και κολύμβηση. Η παρέα, αν εξαιρέσεις ένα ζευγάρι Κορεατών γύρω στα 70, ήταν νεανική, με μια παρέα πέντε Αγγλων-Αμερικανών-Αυστραλών γύρω στα 25 που εργάζονται ως καθηγητές Αγγλικών στη Χιλή και είχαν έρθει όλοι μαζί εκδρομή, ένα Βέλγο δικηγόρο αντίστοιχης ηλικίας που μόλις τελείωσε την πρακτική του στο… Σαντιάγο, και ένα ζευγάρι Χιλιανών γύρω στα 35. Ξεναγός μας, παρότι δεν υπάρχει ιδιαίτερο αντικείμενο ξενάγησης σ’ αυτή την εκδρομή, θα είναι ο Casio, από το γραφείο. Σήμερα είναι η πρώτη του φορά που βγαίνει από το γραφείο και κάνει τον ξεναγό, καθώς μόλις πήρε την άδεια του εδώ στη Χιλή.
Η πρώτη μας στάση, ήταν στη λίμνη Cejar, μια λίμνη με υψηλή περιεκτικότητα σε αλάτι, που υποτίθεται νιώθεις την άνωση σε επίπεδα νεκράς θάλασσας. Μάλιστα, η αλατότητα του νερού είναι υποτίθεται υψηλότερη από αυτή στη Νεκρά Θάλασσα, αλλά τόσο εγώ όσο και μια εβραϊκής καταγωγής Νεοϋορκέζα στην παρέα συμφωνήσαμε ότι το φαινόμενο εδώ δεν είναι τόσο περίεργο.
Η βουτιά ήταν ωραία, αλλά το ότι δεν είχα πάρει σαγιονάρες μαζί μου στο ταξίδι αυτό αποδείχθηκε μεγάλο λάθος, καθώς η απόσταση από τη λίμνη ως τα αποδυτήρια ήταν γύρω στα 300 μέτρα, που δεν είναι ότι καλύτερο να τα περπατάς όταν έχουν πυρώσει από τον καυτό ήλιο… Εν πάση περιπτώσει, έκανα ντους, άλλαξα, και έκανα μια βόλτα ακόμη για φωτογραφίες.
Και ήρθε η ώρα για την επόμενη στάση, μια τεχνητή τρύπα στην έρημο γεμάτη με γλυκό νερό, που όποιος ήθελε μπορούσε να κολυμπήσει. Σε αντίθεση με τη νεολαία, δεν το έκανα. Αντίθετα, έπιασα κουβέντα με τους Κορεάτες, που είχαν έρθει δυο φορές στην Αθήνα και τους άρεσε πολύ.
Η επόμενη στάση, είναι στη λίμνη Tebenquiche. Εδώ, μετά από μια βόλτα σε σηματοδοτημένα μονοπάτια πάνω στο αλάτι που δε βλέπεις και τίποτα πέρα από τα φωτισμένα από τον ήλιο ηφαίστεια απέναντι, και μπόλικο στρωμένο αλάτι μπροστά από αυτά. Και κάτι μηχανήματα, από μια παλιότερη προσπάθεια εξόρυξης μεταλλευμάτων από το αλάτι.
Από ψηλά, η εικόνα της λίμνης δεν είναι τίποτα σπουδαίο:
Ήρθε και η ώρα για το ηλιοβασίλεμα, που το συνοδέψαμε με σνακ κι ένα ποτήρι Pisco Sour, που ετοίμασε ο οδηγός μας. Και με πολλή κουβεντούλα, πέρασε η ώρα. To Pisco Sour είναι το χαρακτηριστικό παραδοσιακό κοκτέιλ στη Χιλή και στο Περού, κάπως όπως είναι η Μαργαρίτα στο Μεξικό, το Μοχίτο στην Κούβα και η Καϊπιρίνια στη Βραζιλία, και έχει γεύση που παραδόξως μ’ αρέσει, παρότι για κανένα από τα συστατικά του δεν τρελαίνομαι…
Επιστρέψαμε και πάλι στη βάση μας. Φλέρταρα και πάλι με την ιδέα να πάω σε ένα αστρονομικό τουρ απόψε, αλλά και πάλι την απέρριψα. Τελευταίο βράδι στην πόλη, Παρασκευή βράδυ κιόλας, είπα να το ρίξω έξω. Έψαξα λίγο τα υπόλοιπα εστιατόρια της πόλης, αλλά είτε ήταν υπερκυριλέ (π.χ. Bianco), είτε τίγκα στον κόσμο χωρίς καρφίτσα να πέφτει, είτε αδιάφορα. Έτσι, αποφάσισα να ξαναπάω στο Casona. Όπου το τραπέζι έτσι χωρίς κράτηση χρειάστηκε λίγη αναμονή, και βρέθηκε μόνο στο χώρο του κήπου. Το φαγητό, ψάρι αυτή τη φορά, είναι εξαιρετικό. Δοκίμασα και δυο Χιλιανά κρασιά ακόμα (by the glass).
Να σημειωθεί εδώ, πως η Χιλή είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο (!) σε παραγωγή Σολωμού, ενώ έχουν κι ένα από τους μεγαλύτερους αλιευτικούς στόλους, οπότε κάτι ξέρουν από ψάρι. Αλλά κι από κρασί κάτι ξέρουν (ΟΚ, κυρίως κόκκινο, αλλά κι από λευκά δεν πάνε πίσω). Τα σταφύλια ήρθαν εδώ για πρώτη φορά το 1548 από ένα καθολικό ιερέα, τον Francisco de Carabantes, και βρήκαν σε κάποιες περιοχές της χώρας (όχι εδώ, πολύ πιο νότια) τις ιδανικές συνθήκες για την καλλιέργειά τους, τόσο που το 1877 τα αμπέλια ήταν η #1 αγροτική καλλιέργεια στη χώρα, και οι εξαγωγές στην Ευρώπη είχαν ήδη ξεκινήσει. Αλλά δεν τους αρκούσε. Τα επόμενα 20 χρόνια, η παραγωγή διπλασιάστηκε, και η εξαγωγές συνοδεύτηκαν από μεγάλη αύξηση και της εγχώριας κατανάλωσης – τόσο που κάποια στιγμή είχε φτάσει στα 100 λίτρα κρασί ανά κάτοικο το χρόνο, και η χώρα είχε σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού. Η λύση που βρέθηκε τότε ήταν στην επιβολή βαριών φόρων και στην απαγόρευση φυτέματος νέων αμπελώνων. Όταν αυτά άρθηκαν, τη δεκαετία του 1970, η παραγωγή πολλαπλασιάστηκε αρχικά, αλλά σύντομα οι τιμές κατέρρευσαν καθώς το προϊόν είχε ως τότε αγοραστές λόγω των προστατευτισμών στην εσωτερική αγορά κι όχι λόγω της ποιότητάς του. Με τα αμπέλια να έχουν εγκαταλειφθεί, ήρθαν τη δεκαετία του 90 επενδυτές από την Ευρώπη, έστησαν μοντέρνα οινοποιεία, και έφεραν σύγχρονες οινοπαραγωγικές μεθόδους, κι από τότε τα Χιλιανά κρασιά έχουν πάρει και πάλι τα πάνω τους, φτάνοντας σήμερα να εξάγονται κατά 70% και να εισφέρουν σχεδόν 2 δισεκατομμύρια δολάρια στο Εθνικό εισόδημα της χώρας. Είναι πλέον η Πέμπτη χώρα παγκοσμίως σε εξαγωγές κρασιού.
Έλεγα να πάω και σε κανένα μπαράκι μετά, αλλά βαρέθηκα, νύσταξα κιόλας από τις 3 μέρες σερί άγριο ξύπνημα, και κατέληξα στο ξενοδοχείο. Όχι αμέσως, όμως, είχα ένα πρόβλημα ακόμα να λύσω, πώς θα πάω στο αεροδρόμιο την επόμενη μέρα το απόγευμα, για την πτήση της επιστροφής στο Σαντιάγο. Πέρασα λοιπόν από το σταθμό των ΚΤΕΛ της πόλης, πήρα μια φωτογραφία τον πίνακα των αναχωρήσεων (για το σενάριο επιστροφής μ’ αυτά), και γύρισα στο ξενοδοχείο μου. Βρήκα και την κάρτα της transvip με τα βανάκια για το αεροδρόμιο, που είχε και τηλέφωνο επικοινωνίας. Επιχείρησα να τους καλέσω, αλλά έβγαινε μήνυμα αυτοματοποιημένου IVR (πείτε αυτό, τώρα πείτε εκείνο αν θέλετε έτσι, το άλλο αν θέλετε αλλιώς κ.ο.κ), που με τα Ισπανικά μου, άντε γειά. Ούτε από το site τους έβγαινε άκρη. Οπότε κατέστρωσα πλάνο: Θα βρω κάποιον ισπανόφωνο και θα τον βάλω να καλέσει για μένα. Κι αν όλα αποτύχουν, θα πάρω το ΚΤΕΛ…
Πήγα για ύπνο. Επιτέλους, ύπνος. Το επόμενο πρωί, αναχωρούμε στις 8:30. Χλιδή…
Μετά από μια βόλτα κι ένα καφέ ακόμα, πέρασα από το ξενοδοχείο μου για να φορέσω το μαγιό μου, και στις 16:00 ήμουν έτοιμος για την αναχώρηση για την επόμενη εκδρομή. Το πρόγραμμα είχε κάτι λίμνες στα όρια του Salar de Atacama, στις δυο από τις οποίες προβλέπεται και κολύμβηση. Η παρέα, αν εξαιρέσεις ένα ζευγάρι Κορεατών γύρω στα 70, ήταν νεανική, με μια παρέα πέντε Αγγλων-Αμερικανών-Αυστραλών γύρω στα 25 που εργάζονται ως καθηγητές Αγγλικών στη Χιλή και είχαν έρθει όλοι μαζί εκδρομή, ένα Βέλγο δικηγόρο αντίστοιχης ηλικίας που μόλις τελείωσε την πρακτική του στο… Σαντιάγο, και ένα ζευγάρι Χιλιανών γύρω στα 35. Ξεναγός μας, παρότι δεν υπάρχει ιδιαίτερο αντικείμενο ξενάγησης σ’ αυτή την εκδρομή, θα είναι ο Casio, από το γραφείο. Σήμερα είναι η πρώτη του φορά που βγαίνει από το γραφείο και κάνει τον ξεναγό, καθώς μόλις πήρε την άδεια του εδώ στη Χιλή.
Η πρώτη μας στάση, ήταν στη λίμνη Cejar, μια λίμνη με υψηλή περιεκτικότητα σε αλάτι, που υποτίθεται νιώθεις την άνωση σε επίπεδα νεκράς θάλασσας. Μάλιστα, η αλατότητα του νερού είναι υποτίθεται υψηλότερη από αυτή στη Νεκρά Θάλασσα, αλλά τόσο εγώ όσο και μια εβραϊκής καταγωγής Νεοϋορκέζα στην παρέα συμφωνήσαμε ότι το φαινόμενο εδώ δεν είναι τόσο περίεργο.
Η βουτιά ήταν ωραία, αλλά το ότι δεν είχα πάρει σαγιονάρες μαζί μου στο ταξίδι αυτό αποδείχθηκε μεγάλο λάθος, καθώς η απόσταση από τη λίμνη ως τα αποδυτήρια ήταν γύρω στα 300 μέτρα, που δεν είναι ότι καλύτερο να τα περπατάς όταν έχουν πυρώσει από τον καυτό ήλιο… Εν πάση περιπτώσει, έκανα ντους, άλλαξα, και έκανα μια βόλτα ακόμη για φωτογραφίες.
Και ήρθε η ώρα για την επόμενη στάση, μια τεχνητή τρύπα στην έρημο γεμάτη με γλυκό νερό, που όποιος ήθελε μπορούσε να κολυμπήσει. Σε αντίθεση με τη νεολαία, δεν το έκανα. Αντίθετα, έπιασα κουβέντα με τους Κορεάτες, που είχαν έρθει δυο φορές στην Αθήνα και τους άρεσε πολύ.
Η επόμενη στάση, είναι στη λίμνη Tebenquiche. Εδώ, μετά από μια βόλτα σε σηματοδοτημένα μονοπάτια πάνω στο αλάτι που δε βλέπεις και τίποτα πέρα από τα φωτισμένα από τον ήλιο ηφαίστεια απέναντι, και μπόλικο στρωμένο αλάτι μπροστά από αυτά. Και κάτι μηχανήματα, από μια παλιότερη προσπάθεια εξόρυξης μεταλλευμάτων από το αλάτι.
Από ψηλά, η εικόνα της λίμνης δεν είναι τίποτα σπουδαίο:
Ήρθε και η ώρα για το ηλιοβασίλεμα, που το συνοδέψαμε με σνακ κι ένα ποτήρι Pisco Sour, που ετοίμασε ο οδηγός μας. Και με πολλή κουβεντούλα, πέρασε η ώρα. To Pisco Sour είναι το χαρακτηριστικό παραδοσιακό κοκτέιλ στη Χιλή και στο Περού, κάπως όπως είναι η Μαργαρίτα στο Μεξικό, το Μοχίτο στην Κούβα και η Καϊπιρίνια στη Βραζιλία, και έχει γεύση που παραδόξως μ’ αρέσει, παρότι για κανένα από τα συστατικά του δεν τρελαίνομαι…
Επιστρέψαμε και πάλι στη βάση μας. Φλέρταρα και πάλι με την ιδέα να πάω σε ένα αστρονομικό τουρ απόψε, αλλά και πάλι την απέρριψα. Τελευταίο βράδι στην πόλη, Παρασκευή βράδυ κιόλας, είπα να το ρίξω έξω. Έψαξα λίγο τα υπόλοιπα εστιατόρια της πόλης, αλλά είτε ήταν υπερκυριλέ (π.χ. Bianco), είτε τίγκα στον κόσμο χωρίς καρφίτσα να πέφτει, είτε αδιάφορα. Έτσι, αποφάσισα να ξαναπάω στο Casona. Όπου το τραπέζι έτσι χωρίς κράτηση χρειάστηκε λίγη αναμονή, και βρέθηκε μόνο στο χώρο του κήπου. Το φαγητό, ψάρι αυτή τη φορά, είναι εξαιρετικό. Δοκίμασα και δυο Χιλιανά κρασιά ακόμα (by the glass).
Να σημειωθεί εδώ, πως η Χιλή είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο (!) σε παραγωγή Σολωμού, ενώ έχουν κι ένα από τους μεγαλύτερους αλιευτικούς στόλους, οπότε κάτι ξέρουν από ψάρι. Αλλά κι από κρασί κάτι ξέρουν (ΟΚ, κυρίως κόκκινο, αλλά κι από λευκά δεν πάνε πίσω). Τα σταφύλια ήρθαν εδώ για πρώτη φορά το 1548 από ένα καθολικό ιερέα, τον Francisco de Carabantes, και βρήκαν σε κάποιες περιοχές της χώρας (όχι εδώ, πολύ πιο νότια) τις ιδανικές συνθήκες για την καλλιέργειά τους, τόσο που το 1877 τα αμπέλια ήταν η #1 αγροτική καλλιέργεια στη χώρα, και οι εξαγωγές στην Ευρώπη είχαν ήδη ξεκινήσει. Αλλά δεν τους αρκούσε. Τα επόμενα 20 χρόνια, η παραγωγή διπλασιάστηκε, και η εξαγωγές συνοδεύτηκαν από μεγάλη αύξηση και της εγχώριας κατανάλωσης – τόσο που κάποια στιγμή είχε φτάσει στα 100 λίτρα κρασί ανά κάτοικο το χρόνο, και η χώρα είχε σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού. Η λύση που βρέθηκε τότε ήταν στην επιβολή βαριών φόρων και στην απαγόρευση φυτέματος νέων αμπελώνων. Όταν αυτά άρθηκαν, τη δεκαετία του 1970, η παραγωγή πολλαπλασιάστηκε αρχικά, αλλά σύντομα οι τιμές κατέρρευσαν καθώς το προϊόν είχε ως τότε αγοραστές λόγω των προστατευτισμών στην εσωτερική αγορά κι όχι λόγω της ποιότητάς του. Με τα αμπέλια να έχουν εγκαταλειφθεί, ήρθαν τη δεκαετία του 90 επενδυτές από την Ευρώπη, έστησαν μοντέρνα οινοποιεία, και έφεραν σύγχρονες οινοπαραγωγικές μεθόδους, κι από τότε τα Χιλιανά κρασιά έχουν πάρει και πάλι τα πάνω τους, φτάνοντας σήμερα να εξάγονται κατά 70% και να εισφέρουν σχεδόν 2 δισεκατομμύρια δολάρια στο Εθνικό εισόδημα της χώρας. Είναι πλέον η Πέμπτη χώρα παγκοσμίως σε εξαγωγές κρασιού.
Έλεγα να πάω και σε κανένα μπαράκι μετά, αλλά βαρέθηκα, νύσταξα κιόλας από τις 3 μέρες σερί άγριο ξύπνημα, και κατέληξα στο ξενοδοχείο. Όχι αμέσως, όμως, είχα ένα πρόβλημα ακόμα να λύσω, πώς θα πάω στο αεροδρόμιο την επόμενη μέρα το απόγευμα, για την πτήση της επιστροφής στο Σαντιάγο. Πέρασα λοιπόν από το σταθμό των ΚΤΕΛ της πόλης, πήρα μια φωτογραφία τον πίνακα των αναχωρήσεων (για το σενάριο επιστροφής μ’ αυτά), και γύρισα στο ξενοδοχείο μου. Βρήκα και την κάρτα της transvip με τα βανάκια για το αεροδρόμιο, που είχε και τηλέφωνο επικοινωνίας. Επιχείρησα να τους καλέσω, αλλά έβγαινε μήνυμα αυτοματοποιημένου IVR (πείτε αυτό, τώρα πείτε εκείνο αν θέλετε έτσι, το άλλο αν θέλετε αλλιώς κ.ο.κ), που με τα Ισπανικά μου, άντε γειά. Ούτε από το site τους έβγαινε άκρη. Οπότε κατέστρωσα πλάνο: Θα βρω κάποιον ισπανόφωνο και θα τον βάλω να καλέσει για μένα. Κι αν όλα αποτύχουν, θα πάρω το ΚΤΕΛ…
Πήγα για ύπνο. Επιτέλους, ύπνος. Το επόμενο πρωί, αναχωρούμε στις 8:30. Χλιδή…