taver
Member
- Μηνύματα
- 12.674
- Likes
- 30.170
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ωδή στην Alitalia
- Ταξιδιωτικοί υπερπράκτορες
- Φύση σε Κόκκινο, Μπλε και Λευκό
- Εθνικό Πάρκο Los Flamencos
- Πόλεις στην Έρημο
- Ο δρόμος για τη Βολιβία
- Η γη που κοχλάζει
- Laguna Colorada
- Πέτρες στην Έρημο
- Λίμνες και Φλαμίνγκο
- Νερό κι αλάτι
- Salar de Uyuni
- Salar de Uyuni ΙΙ
- Επιστροφή στον πολιτισμό
- Επιστροφή στη Χιλή
- Έχουμε και δουλειές
- Σεληνιακή Κοιλάδα
- Ατμοί στην παγωνιά
- Επιστρέφοντας στο San Pedro
- Λίμνες και βουτιές
- Απλά μαθήματα Γεωλογίας
- Και λίγη προϊστορία
- Επιστροφή στο Σαντιάγο
- Σαντιάγο – πρώτη γνωριμία
- Bellavista
- Centro - μέρος 1
- Centro - μέρος 2
- Μια βραδιά στο Σαντιάγο
- Ο δρόμος για το Valparaiso
- Valparaiso - μέρος 1
- Valparaiso - μέρος 2
- Valparaiso - μέρος 3
- Providencia
- Αγορές
- Santa Lucia
- Brasil
- Επιστροφή
Κεφάλαιο 15: Επιστροφή στον πολιτισμό.
Bγαίνοντας πλέον από το καθαυτό Salar, σταματήσαμε στο χωριό Colchani, που ζει από την εκμετάλλευση του αλατιού. Τυπικά τουλάχιστον, καθώς είναι… βασικά ένας δρόμος, ένα μεγάλο παζάρι, όπου πωλούνται κάθε λογής σουβενίρ, από λούτρινα λάμα ως σακουλάκια με αλάτι. Τα τζιπ με τους κινέζους τουρίστες καταφθάνουν βροχή, οπότε δεν είμαστε και για πολλά-πολλά. Ίσα ίσα μια γρήγορη βόλτα στο «μουσείο» αγαλμάτων από αλάτι που στεγάζεται σε ένα δωμάτιο ενός σουβενιράδικου, άντε και μια βόλτα πάνω κάτω. Η στάση ήταν για μισή ώρα, αλλά με 7 γυναίκες εκ τω οποίων οι 4 Βραζιλιάνες στην παρέα, δε γίνεται να φύγουμε από αγορά στην ώρα μας
.













Οι Βραζιλιάνες τουρίστριες διέφεραν αισθητά από τους ευρωπαίους. Κινούνται στην ήπειρό τους, τους είναι σημαντικά ευκολότερο να ταξιδέψουν εδώ, και έρχονται «με το τσουβάλι», χωρίς απαραίτητα να έχουν την εμπειρία ή την διάθεση να διαχειριστούν την ιδιαίτερη κατάσταση. Η μια μάλιστα ήρθε σε τέτοιο ταξίδι ταλαιπωρίας με τσάντα Luis Vuitton!. Ως τουρίστες, δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στη φύση και όχι στον ανθρώπινο πολιτισμό. Χαρακτηριστικά, η μία που δεν είχε ταξιδέψει καθόλου στην Ευρώπη, ένα μέρος είχε σε ταξιδιωτική προτεραιότητα από όλη την (ευρύτερη) ήπειρο: Την Καππαδοκία, και πιο συγκεκριμένα τη θέα στους βραχώδεις σχηματισμούς από το αερόστατο. Όχι το Κολοσσαίο, όχι την Ακρόπολη, όχι τον πύργο του Άιφελ, όχι το Big Ben. Την Καππαδοκία… Την άλλη μέρα πάλι, που βρεθήκαμε ένα τετράγωνο πιο πέρα από μια ιστορική εκκλησία του 17ου αιώνα, αλλά προτίμησαν να πάνε στην αγορά για ψώνια.

Μια ώρα μείναμε τελικά εκεί, ώσπου αναχωρήσαμε για την προτελευταία στάση μας στη Βολιβία. Διασχίσαμε την πόλη του Uyuni, για να φτάσουμε σε ένα σημείο, μέσα στην έρημο, όπου βρίσκεται ένα… νεκροταφείο τρένων. Η σιδηροδρομική γραμμή που κατασκευάστηκε από το 1888 ως το 1892 και περνούσε από δω, ήταν για πολλά χρόνια η μόνη διέξοδος της Βολιβίας προς τη Θάλασσα, στην Antofagasta. Εξυπηρετούσε τη μεταφορά των ορυκτών από τις μεταλλευτικές πόλεις εδώ στο νότιο Αλτιπλάνο, ως τη Θάλασσα και τα καράβια που τα μετέφεραν σε όλο τον κόσμο, ενώ σπανιότερα υπήρχαν και επιβατικά τρένα. Κάποτε έζησε μεγάλη ακμή, αλλά στην συνέχεια ήρθε η παρακμή, όταν κατέρρευσε η μεταλλευτική δραστηριότητα τη δεκαετία του 1940. Επειδή ως γραμμή δε συνδεόταν με κανένα άλλο σιδηροδρομικό δίκτυο, εδώ στο Uyuni υπήρχε ένα εργοστάσιο βαγονιών, που ήταν και «πάρκιγκ» για τα τρένα εκτός χρήσης, που με την εγκατάλειψη μετατράπηκε σε «νεκροταφείο τρένων» (Cementerio de trenes).
Αν σας αρέσει η φωτογράφηση μεταβιομηχανικών ερειπίων, εδώ θα είστε στον παράδεισο… Από φωτογραφικές ευκαιρίες, άλλο τίποτα.






















Μετά το νεκροταφείο, ήρθε η ώρα για την πόλη του Uyuni. Αλλά πρώτα, πήγαμε για μεσημεριανό, που προσφέρθηκε σε ένα… εστιατόριο εμπορικού κέντρου. Και ναι, είχαμε πλέον και Wifi!. Το μενού σήμερα έχει υποτίθεται μπριζόλα από Λάμα, συνοδεία από ελέγχους e-mail, messengers, social media, κλεισίματα hostels από αυτούς που θα μείνουν εδώ, κ.ο.κ. Όλοι μας σταματήσαμε να μιλάμε και επανήρθαμε στις συνηθισμένες μας αντικοινωνικές συμπεριφορές…



Τσέκαρα και το mail μου. Είχε έρθει ενημέρωση από τη Χιλιανή γραφειοκρατία: Χρειαζόντουσαν ένα ακόμα screenshot από το κινητό μου με το IMEI για να προχωρήσουν την καταχώρηση του. Τους το έστειλα κι αυτό…
Επόμενη στάση, και αποχαιρετισμός, στο κεντρικό γραφείο του Cordillera Traveller εδώ στο Uyuni. Χαιρετίσαμε και τον οδηγό μας, καθώς θα συνεχίσουμε με άλλον οδηγό, που θα παραλάβει κι αυτός αύριο το πρωί ένα επόμενο γκρουπ από τα σύνορα και θα τους κάνει ένα τουρ σαν το δικό μας. Από δω και πέρα, δεν έχουμε τουρ, έχουμε μόνο μια απλή μεταφορά πίσω στη Χιλή, με μια αναγκαία διανυκτέρευση στα μέσα της διαδρομής.
Μετά τους αποχαιρετισμούς, άφησα τα πράγματά μου στο γραφείο, και ξεκίνησα να δώ την πόλη. Είχα στη διάθεσή μου μόνο 90’. Ξεκίνησα από την κεντρικό πεζόδρομο, τη λεωφόρο Acre, με τα σιντριβάνια και τον πύργο του ρολογιού της πόλης.





Δυο λεπτά αργότερα, είχα περπατήσει τα δυο τετράγωνά της, και είχα δει το 90% της πόλης, και όλα τα αξιοθέατα που αναφέρει ο Lonely Planet. Κάπου εκεί, πρέπει να βρίσκεται και το Αρχαιολογικό και Ανθρωπολογικό μουσείο της περιοχής, αλλά στο σημείο τουλάχιστον που το έδειχνε ο χάρτης του Lonely Planet εγώ συνάντησα ένα ακόμα μνημείο για το Dakar, και μια υπό ανέγερση οικοδομή, στα μπετά, με τους εργάτες να δουλεύουν. Είδα και δυο σχολεία, μια εκκλησία, και κάτι αγάλματα, από τα οποία η πόλη είναι γεμάτη, καθώς μπορεί να μην έχουμε υποδομές, αλλά εθνική περηφάνια έχουμε μπόλικη!





Κάπου εδώ βρισκόταν η αγορά «Antofagasta» με σήμα ένα καραβάκι στην είσοδο. Και αν αναρωτιέστε τι δουλειά έχει το όνομα μιας Χιλιανής πόλης και λιμανιού στην αγορά μιας μικρής επαρχιακής πόλης της Βολιβίας, η απάντηση κρύβεται στο παρελθόν. Πρέπει να πάμε αρκετά πίσω για να τη βρούμε, στον πόλεμο του Ειρηνικού, τα έτη 1879 – 1884. Μέχρι τότε, οι Βόρειες επαρχίες της Χιλής, περίπου το 1/3 της σημερινής έκτασης της Χιλής, που περιλαμβάνουν και την Atacama και την Antofagasta και όλα τα βορειότερα, ανήκαν στη Βολιβία (ή στο Περού, η επαρχία της Arica). Η Βολιβία ξεκίνησε εκείνο τον πόλεμο, και παρέσυρε σ’ αυτόν και το Περού με το οποίο είχε συνάψει μυστική συμμαχία, αλλά η Χιλή τελικά τον κέρδισε μεγαλοπρεπώς, επεκτεινόμενη σε όλες τις παραλιακές επαρχίες και αποκόπτοντας τη Βολιβία από τη Θάλασσα (δίνοντας της μόνο ελεύθερη χρήση του λιμανιού της Antofagasta, και κατασκευάζοντας με δικά της έξοδα τη σιδηροδρομική γραμμή που περνάει από δω από το Uyuni).
Την όλη ιστορία με τον πόλεμο του προπροηγούμενου αιώνα, τη θυμούνται ακόμα οι Βολιβιανοί, και είναι γι’ αυτούς η απόλυτη εθνικιστική δικαιολογία για την κακή μοίρα τους, χωρίς να κοιτάνε τα χάλια τους, τους φταίει ο πόλεμος πριν 150 χρόνια που τους απέκοψε από τη Θάλασσα, κάτι σαν τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας που ακόμα μελετάμε στην Ελλάδα.






Η ίδια η αγορά δε λέει και τίποτα, οπότε βγήκα στη γύρα και πάλι. Αυτή τη φορά είπα να φωτογραφήσω τις τοπικές φορεσιές…






Πήγα σε μια ακόμα αγορά, ελάχιστα πιο ενδιαφέρουσα από την προηγούμενη. Και για να περάσει ο χρόνος, βγήκα στη γύρα για σουβενίρ, ήπια ένα καφέ σε μια καφετέρια, και έφτασα στη συμφωνημένη ώρα αναχώρησης πίσω στο γραφείο.






Bγαίνοντας πλέον από το καθαυτό Salar, σταματήσαμε στο χωριό Colchani, που ζει από την εκμετάλλευση του αλατιού. Τυπικά τουλάχιστον, καθώς είναι… βασικά ένας δρόμος, ένα μεγάλο παζάρι, όπου πωλούνται κάθε λογής σουβενίρ, από λούτρινα λάμα ως σακουλάκια με αλάτι. Τα τζιπ με τους κινέζους τουρίστες καταφθάνουν βροχή, οπότε δεν είμαστε και για πολλά-πολλά. Ίσα ίσα μια γρήγορη βόλτα στο «μουσείο» αγαλμάτων από αλάτι που στεγάζεται σε ένα δωμάτιο ενός σουβενιράδικου, άντε και μια βόλτα πάνω κάτω. Η στάση ήταν για μισή ώρα, αλλά με 7 γυναίκες εκ τω οποίων οι 4 Βραζιλιάνες στην παρέα, δε γίνεται να φύγουμε από αγορά στην ώρα μας













Οι Βραζιλιάνες τουρίστριες διέφεραν αισθητά από τους ευρωπαίους. Κινούνται στην ήπειρό τους, τους είναι σημαντικά ευκολότερο να ταξιδέψουν εδώ, και έρχονται «με το τσουβάλι», χωρίς απαραίτητα να έχουν την εμπειρία ή την διάθεση να διαχειριστούν την ιδιαίτερη κατάσταση. Η μια μάλιστα ήρθε σε τέτοιο ταξίδι ταλαιπωρίας με τσάντα Luis Vuitton!. Ως τουρίστες, δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στη φύση και όχι στον ανθρώπινο πολιτισμό. Χαρακτηριστικά, η μία που δεν είχε ταξιδέψει καθόλου στην Ευρώπη, ένα μέρος είχε σε ταξιδιωτική προτεραιότητα από όλη την (ευρύτερη) ήπειρο: Την Καππαδοκία, και πιο συγκεκριμένα τη θέα στους βραχώδεις σχηματισμούς από το αερόστατο. Όχι το Κολοσσαίο, όχι την Ακρόπολη, όχι τον πύργο του Άιφελ, όχι το Big Ben. Την Καππαδοκία… Την άλλη μέρα πάλι, που βρεθήκαμε ένα τετράγωνο πιο πέρα από μια ιστορική εκκλησία του 17ου αιώνα, αλλά προτίμησαν να πάνε στην αγορά για ψώνια.

Μια ώρα μείναμε τελικά εκεί, ώσπου αναχωρήσαμε για την προτελευταία στάση μας στη Βολιβία. Διασχίσαμε την πόλη του Uyuni, για να φτάσουμε σε ένα σημείο, μέσα στην έρημο, όπου βρίσκεται ένα… νεκροταφείο τρένων. Η σιδηροδρομική γραμμή που κατασκευάστηκε από το 1888 ως το 1892 και περνούσε από δω, ήταν για πολλά χρόνια η μόνη διέξοδος της Βολιβίας προς τη Θάλασσα, στην Antofagasta. Εξυπηρετούσε τη μεταφορά των ορυκτών από τις μεταλλευτικές πόλεις εδώ στο νότιο Αλτιπλάνο, ως τη Θάλασσα και τα καράβια που τα μετέφεραν σε όλο τον κόσμο, ενώ σπανιότερα υπήρχαν και επιβατικά τρένα. Κάποτε έζησε μεγάλη ακμή, αλλά στην συνέχεια ήρθε η παρακμή, όταν κατέρρευσε η μεταλλευτική δραστηριότητα τη δεκαετία του 1940. Επειδή ως γραμμή δε συνδεόταν με κανένα άλλο σιδηροδρομικό δίκτυο, εδώ στο Uyuni υπήρχε ένα εργοστάσιο βαγονιών, που ήταν και «πάρκιγκ» για τα τρένα εκτός χρήσης, που με την εγκατάλειψη μετατράπηκε σε «νεκροταφείο τρένων» (Cementerio de trenes).
Αν σας αρέσει η φωτογράφηση μεταβιομηχανικών ερειπίων, εδώ θα είστε στον παράδεισο… Από φωτογραφικές ευκαιρίες, άλλο τίποτα.






















Μετά το νεκροταφείο, ήρθε η ώρα για την πόλη του Uyuni. Αλλά πρώτα, πήγαμε για μεσημεριανό, που προσφέρθηκε σε ένα… εστιατόριο εμπορικού κέντρου. Και ναι, είχαμε πλέον και Wifi!. Το μενού σήμερα έχει υποτίθεται μπριζόλα από Λάμα, συνοδεία από ελέγχους e-mail, messengers, social media, κλεισίματα hostels από αυτούς που θα μείνουν εδώ, κ.ο.κ. Όλοι μας σταματήσαμε να μιλάμε και επανήρθαμε στις συνηθισμένες μας αντικοινωνικές συμπεριφορές…



Τσέκαρα και το mail μου. Είχε έρθει ενημέρωση από τη Χιλιανή γραφειοκρατία: Χρειαζόντουσαν ένα ακόμα screenshot από το κινητό μου με το IMEI για να προχωρήσουν την καταχώρηση του. Τους το έστειλα κι αυτό…
Επόμενη στάση, και αποχαιρετισμός, στο κεντρικό γραφείο του Cordillera Traveller εδώ στο Uyuni. Χαιρετίσαμε και τον οδηγό μας, καθώς θα συνεχίσουμε με άλλον οδηγό, που θα παραλάβει κι αυτός αύριο το πρωί ένα επόμενο γκρουπ από τα σύνορα και θα τους κάνει ένα τουρ σαν το δικό μας. Από δω και πέρα, δεν έχουμε τουρ, έχουμε μόνο μια απλή μεταφορά πίσω στη Χιλή, με μια αναγκαία διανυκτέρευση στα μέσα της διαδρομής.
Μετά τους αποχαιρετισμούς, άφησα τα πράγματά μου στο γραφείο, και ξεκίνησα να δώ την πόλη. Είχα στη διάθεσή μου μόνο 90’. Ξεκίνησα από την κεντρικό πεζόδρομο, τη λεωφόρο Acre, με τα σιντριβάνια και τον πύργο του ρολογιού της πόλης.





Δυο λεπτά αργότερα, είχα περπατήσει τα δυο τετράγωνά της, και είχα δει το 90% της πόλης, και όλα τα αξιοθέατα που αναφέρει ο Lonely Planet. Κάπου εκεί, πρέπει να βρίσκεται και το Αρχαιολογικό και Ανθρωπολογικό μουσείο της περιοχής, αλλά στο σημείο τουλάχιστον που το έδειχνε ο χάρτης του Lonely Planet εγώ συνάντησα ένα ακόμα μνημείο για το Dakar, και μια υπό ανέγερση οικοδομή, στα μπετά, με τους εργάτες να δουλεύουν. Είδα και δυο σχολεία, μια εκκλησία, και κάτι αγάλματα, από τα οποία η πόλη είναι γεμάτη, καθώς μπορεί να μην έχουμε υποδομές, αλλά εθνική περηφάνια έχουμε μπόλικη!





Κάπου εδώ βρισκόταν η αγορά «Antofagasta» με σήμα ένα καραβάκι στην είσοδο. Και αν αναρωτιέστε τι δουλειά έχει το όνομα μιας Χιλιανής πόλης και λιμανιού στην αγορά μιας μικρής επαρχιακής πόλης της Βολιβίας, η απάντηση κρύβεται στο παρελθόν. Πρέπει να πάμε αρκετά πίσω για να τη βρούμε, στον πόλεμο του Ειρηνικού, τα έτη 1879 – 1884. Μέχρι τότε, οι Βόρειες επαρχίες της Χιλής, περίπου το 1/3 της σημερινής έκτασης της Χιλής, που περιλαμβάνουν και την Atacama και την Antofagasta και όλα τα βορειότερα, ανήκαν στη Βολιβία (ή στο Περού, η επαρχία της Arica). Η Βολιβία ξεκίνησε εκείνο τον πόλεμο, και παρέσυρε σ’ αυτόν και το Περού με το οποίο είχε συνάψει μυστική συμμαχία, αλλά η Χιλή τελικά τον κέρδισε μεγαλοπρεπώς, επεκτεινόμενη σε όλες τις παραλιακές επαρχίες και αποκόπτοντας τη Βολιβία από τη Θάλασσα (δίνοντας της μόνο ελεύθερη χρήση του λιμανιού της Antofagasta, και κατασκευάζοντας με δικά της έξοδα τη σιδηροδρομική γραμμή που περνάει από δω από το Uyuni).
Την όλη ιστορία με τον πόλεμο του προπροηγούμενου αιώνα, τη θυμούνται ακόμα οι Βολιβιανοί, και είναι γι’ αυτούς η απόλυτη εθνικιστική δικαιολογία για την κακή μοίρα τους, χωρίς να κοιτάνε τα χάλια τους, τους φταίει ο πόλεμος πριν 150 χρόνια που τους απέκοψε από τη Θάλασσα, κάτι σαν τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας που ακόμα μελετάμε στην Ελλάδα.






Η ίδια η αγορά δε λέει και τίποτα, οπότε βγήκα στη γύρα και πάλι. Αυτή τη φορά είπα να φωτογραφήσω τις τοπικές φορεσιές…






Πήγα σε μια ακόμα αγορά, ελάχιστα πιο ενδιαφέρουσα από την προηγούμενη. Και για να περάσει ο χρόνος, βγήκα στη γύρα για σουβενίρ, ήπια ένα καφέ σε μια καφετέρια, και έφτασα στη συμφωνημένη ώρα αναχώρησης πίσω στο γραφείο.





