taver
Member
- Μηνύματα
- 12.674
- Likes
- 30.170
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ωδή στην Alitalia
- Ταξιδιωτικοί υπερπράκτορες
- Φύση σε Κόκκινο, Μπλε και Λευκό
- Εθνικό Πάρκο Los Flamencos
- Πόλεις στην Έρημο
- Ο δρόμος για τη Βολιβία
- Η γη που κοχλάζει
- Laguna Colorada
- Πέτρες στην Έρημο
- Λίμνες και Φλαμίνγκο
- Νερό κι αλάτι
- Salar de Uyuni
- Salar de Uyuni ΙΙ
- Επιστροφή στον πολιτισμό
- Επιστροφή στη Χιλή
- Έχουμε και δουλειές
- Σεληνιακή Κοιλάδα
- Ατμοί στην παγωνιά
- Επιστρέφοντας στο San Pedro
- Λίμνες και βουτιές
- Απλά μαθήματα Γεωλογίας
- Και λίγη προϊστορία
- Επιστροφή στο Σαντιάγο
- Σαντιάγο – πρώτη γνωριμία
- Bellavista
- Centro - μέρος 1
- Centro - μέρος 2
- Μια βραδιά στο Σαντιάγο
- Ο δρόμος για το Valparaiso
- Valparaiso - μέρος 1
- Valparaiso - μέρος 2
- Valparaiso - μέρος 3
- Providencia
- Αγορές
- Santa Lucia
- Brasil
- Επιστροφή
Κεφάλαιο 13: Salar de Uyuni, μέρος 1
Η αναχώρηση στις 4:30 είναι βάρβαρο πράγμα. Αλλά είμασταν έτοιμοι. Χωρίς πρωινά και ιστορίες, φορτώσαμε πάλι τα πράγματά μας στο τζιπ, και ξεκινήσαμε. Στις 5:30, που ανέτειλε ο ήλιος, ήμασταν μέσα στο Salar de Uyuni, το μεγαλύτερο πεδίο αλατιού στον κόσμο, μια τεράστια λευκή επιφάνεια που είναι πολύ εμφανής από το διάστημα, και σε όλες τις αεροφωτογραφίες της περιοχής, καθώς έχει έκταση 10.582 τετραγωνικά χιλιόμετρα (συγκριτικά, η Κρήτη έχει έκταση 8.303 τετραγωνικά χιλιόμετρα). Βρισκόμαστε πλέον στα 3656 μέτρα υψόμετρο, στο μέρος που μόλις 30-40 χιλιάδες χρόνια πριν βρισκόταν η πολύ μεγάλη λίμνη Minchin. Από ψηλά, η εικόνα του μέρους είναι κάπως έτσι:

Δυστυχώς, η βροχή της προηγούμενης μέρας αποδείχθηκε πολύ λίγη πολύ παλιά, γιατί το Salar σήμερα είναι στεγνό, και ότι ήταν να δούμε από αντανάκλαση, το είδαμε την προηγούμενη μέρα. Εδώ σήμερα βρισκόμαστε σε «dry mode», με τη λευκή επιφάνεια να έχει τη συνήθη, «στεγνή» της μορφή.
Στο έδαφος εδώ, όπως και στην Atacama, υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα λιθίου και άλλων ορυκτών, ωστόσο η σημερινή κυβέρνηση της χώρας δεν έχει καταφέρει να τα εκμεταλλευτεί παρά ελάχιστα (παρότι δηλώνει ότι το θέλει, ισχυρίζεται πως δεν το κάνει για οικολογικούς λόγους). Μια μικρή τέτοια εγκατάσταση, σε παρακμή, βλέπουμε στη φωτογραφία από το διάστημα:

Αυτό σημαίνει ότι οι εκτάσεις, πλην μικρών εκμεταλλεύσεων όπου εξορύσσουν το ίδιο το αλάτι (κάπου 20.000 τόνους το χρόνο όλες μαζί, ελάχιστη ποσότητα), παραμένει ανέπαφη και ανοικτή για τους επισκέπτες/τουρίστες. Το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης είναι συμπαγές, και άρα βατό από αυτοκίνητα σαν το τζιπ μας, με αποτέλεσμα να μπορούμε να κάνουμε ατελείωτες βόλτες είτε σε απάτητα μονοπάτια, είτε σε «δρόμους».
Ξεκινήσαμε λοιπόν αξημέρωτα, και μετά από κάτι λιγότερο από μια ώρα, μας βρήκε η ανατολή του ήλιου μέσα στο Salar de Uyuni. Μετά από λίγο οδήγημα στο λυκαυγές, σταματήσαμε για να παρατηρήσουμε την ανατολή.











Μετά την πρώτη μας στάση αυτή, κατευθυνθήκαμε σε ένα από τα «νησιά» του salar, που ήταν κάποτε κανονικά νησιά στη λίμνη Minchin. Το Isla Incahuasi είναι ένας βράχος που ξεπηδά μέσα από το απέραντο λευκό του αλατιού, και είναι γεμάτος από ένα περίεργο είδος κάκτων. Το περίεργο όνομά του οφείλεται σε μια σύμπλεξη: Isla σημαίνει νησί στα Ισπανικά, Inca, σημαίνει… Ίνκας, και huasi είναι παράφραση από το wasi που στη γλώσσα των Quechua σημαίνει σπίτι.
Από ψηλά, έχουμε αυτό;

Προχωρήσαμε κάνα μισάωρο ακόμα πάνω στα αλάτια, ώσπου φτάσαμε στο «νησί». Εδώ υπάρχει κι ένα οργανωμένο parking, στο οποίο παρκάραμε, και ξαμοληθήκαμε να δούμε το νησί όσο ο Marco ετοιμάζει το πρωϊνό μας.




Η είσοδος στο «νησί» κοστίζει 30 βολιβιανά, αλλά αξίζει τον κόπο, τόσο για το ίδιο το νησί και τους κάκτους του, όσο και για το ότι είναι η μοναδική ευκαιρία να δει κανείς από ψηλά το κατά τα άλλα απολύτως επίπεδο πεδίο αλατιού που απλώνεται τριγύρω. Οι πινακίδες βέβαια στο γνωστό μοτίβο. Πήραμε εισιτήρια και ξεκινήσαμε.


Η επίσκεψη στο νησί ακολουθεί ένα σημασμένο μονοπάτι το οποίο ακολουθεί μια κυκλική πορεία που διατρέχει όλο το νησί, και προσφέρει εντυπωσιακές εικόνες, τόσο με τους γιγάντιους κάκτους, όσο και με το Salar τριγύρω.






















Κατεβαίνοντας από το βράχο, μας περίμενε ένα ζεστό πρωϊνό, με μπόλικο καφέ, και αφού το καταβροχθίσαμε, λίγος χρόνος για να περιεργαστούμε το τοπίο στο οποίο βρισκόμαστε. Το αλάτι εδώ σχηματίζει μικρά… εξάγωνα, χωρίζοντας το έδαφος σε μικρές κυψέλες. Εδώ το χρώμα τους είναι γκρι και όχι καθαρό άσπρο, καθώς είναι αρκετά πατημένες από τα πολλά τζιπ και τους τουρίστες που μεταφέρουν.










Η αναχώρηση στις 4:30 είναι βάρβαρο πράγμα. Αλλά είμασταν έτοιμοι. Χωρίς πρωινά και ιστορίες, φορτώσαμε πάλι τα πράγματά μας στο τζιπ, και ξεκινήσαμε. Στις 5:30, που ανέτειλε ο ήλιος, ήμασταν μέσα στο Salar de Uyuni, το μεγαλύτερο πεδίο αλατιού στον κόσμο, μια τεράστια λευκή επιφάνεια που είναι πολύ εμφανής από το διάστημα, και σε όλες τις αεροφωτογραφίες της περιοχής, καθώς έχει έκταση 10.582 τετραγωνικά χιλιόμετρα (συγκριτικά, η Κρήτη έχει έκταση 8.303 τετραγωνικά χιλιόμετρα). Βρισκόμαστε πλέον στα 3656 μέτρα υψόμετρο, στο μέρος που μόλις 30-40 χιλιάδες χρόνια πριν βρισκόταν η πολύ μεγάλη λίμνη Minchin. Από ψηλά, η εικόνα του μέρους είναι κάπως έτσι:

Δυστυχώς, η βροχή της προηγούμενης μέρας αποδείχθηκε πολύ λίγη πολύ παλιά, γιατί το Salar σήμερα είναι στεγνό, και ότι ήταν να δούμε από αντανάκλαση, το είδαμε την προηγούμενη μέρα. Εδώ σήμερα βρισκόμαστε σε «dry mode», με τη λευκή επιφάνεια να έχει τη συνήθη, «στεγνή» της μορφή.
Στο έδαφος εδώ, όπως και στην Atacama, υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα λιθίου και άλλων ορυκτών, ωστόσο η σημερινή κυβέρνηση της χώρας δεν έχει καταφέρει να τα εκμεταλλευτεί παρά ελάχιστα (παρότι δηλώνει ότι το θέλει, ισχυρίζεται πως δεν το κάνει για οικολογικούς λόγους). Μια μικρή τέτοια εγκατάσταση, σε παρακμή, βλέπουμε στη φωτογραφία από το διάστημα:

Αυτό σημαίνει ότι οι εκτάσεις, πλην μικρών εκμεταλλεύσεων όπου εξορύσσουν το ίδιο το αλάτι (κάπου 20.000 τόνους το χρόνο όλες μαζί, ελάχιστη ποσότητα), παραμένει ανέπαφη και ανοικτή για τους επισκέπτες/τουρίστες. Το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης είναι συμπαγές, και άρα βατό από αυτοκίνητα σαν το τζιπ μας, με αποτέλεσμα να μπορούμε να κάνουμε ατελείωτες βόλτες είτε σε απάτητα μονοπάτια, είτε σε «δρόμους».
Ξεκινήσαμε λοιπόν αξημέρωτα, και μετά από κάτι λιγότερο από μια ώρα, μας βρήκε η ανατολή του ήλιου μέσα στο Salar de Uyuni. Μετά από λίγο οδήγημα στο λυκαυγές, σταματήσαμε για να παρατηρήσουμε την ανατολή.











Μετά την πρώτη μας στάση αυτή, κατευθυνθήκαμε σε ένα από τα «νησιά» του salar, που ήταν κάποτε κανονικά νησιά στη λίμνη Minchin. Το Isla Incahuasi είναι ένας βράχος που ξεπηδά μέσα από το απέραντο λευκό του αλατιού, και είναι γεμάτος από ένα περίεργο είδος κάκτων. Το περίεργο όνομά του οφείλεται σε μια σύμπλεξη: Isla σημαίνει νησί στα Ισπανικά, Inca, σημαίνει… Ίνκας, και huasi είναι παράφραση από το wasi που στη γλώσσα των Quechua σημαίνει σπίτι.
Από ψηλά, έχουμε αυτό;

Προχωρήσαμε κάνα μισάωρο ακόμα πάνω στα αλάτια, ώσπου φτάσαμε στο «νησί». Εδώ υπάρχει κι ένα οργανωμένο parking, στο οποίο παρκάραμε, και ξαμοληθήκαμε να δούμε το νησί όσο ο Marco ετοιμάζει το πρωϊνό μας.




Η είσοδος στο «νησί» κοστίζει 30 βολιβιανά, αλλά αξίζει τον κόπο, τόσο για το ίδιο το νησί και τους κάκτους του, όσο και για το ότι είναι η μοναδική ευκαιρία να δει κανείς από ψηλά το κατά τα άλλα απολύτως επίπεδο πεδίο αλατιού που απλώνεται τριγύρω. Οι πινακίδες βέβαια στο γνωστό μοτίβο. Πήραμε εισιτήρια και ξεκινήσαμε.


Η επίσκεψη στο νησί ακολουθεί ένα σημασμένο μονοπάτι το οποίο ακολουθεί μια κυκλική πορεία που διατρέχει όλο το νησί, και προσφέρει εντυπωσιακές εικόνες, τόσο με τους γιγάντιους κάκτους, όσο και με το Salar τριγύρω.






















Κατεβαίνοντας από το βράχο, μας περίμενε ένα ζεστό πρωϊνό, με μπόλικο καφέ, και αφού το καταβροχθίσαμε, λίγος χρόνος για να περιεργαστούμε το τοπίο στο οποίο βρισκόμαστε. Το αλάτι εδώ σχηματίζει μικρά… εξάγωνα, χωρίζοντας το έδαφος σε μικρές κυψέλες. Εδώ το χρώμα τους είναι γκρι και όχι καθαρό άσπρο, καθώς είναι αρκετά πατημένες από τα πολλά τζιπ και τους τουρίστες που μεταφέρουν.









