taver
Member
- Μηνύματα
- 12.674
- Likes
- 30.170
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ωδή στην Alitalia
- Ταξιδιωτικοί υπερπράκτορες
- Φύση σε Κόκκινο, Μπλε και Λευκό
- Εθνικό Πάρκο Los Flamencos
- Πόλεις στην Έρημο
- Ο δρόμος για τη Βολιβία
- Η γη που κοχλάζει
- Laguna Colorada
- Πέτρες στην Έρημο
- Λίμνες και Φλαμίνγκο
- Νερό κι αλάτι
- Salar de Uyuni
- Salar de Uyuni ΙΙ
- Επιστροφή στον πολιτισμό
- Επιστροφή στη Χιλή
- Έχουμε και δουλειές
- Σεληνιακή Κοιλάδα
- Ατμοί στην παγωνιά
- Επιστρέφοντας στο San Pedro
- Λίμνες και βουτιές
- Απλά μαθήματα Γεωλογίας
- Και λίγη προϊστορία
- Επιστροφή στο Σαντιάγο
- Σαντιάγο – πρώτη γνωριμία
- Bellavista
- Centro - μέρος 1
- Centro - μέρος 2
- Μια βραδιά στο Σαντιάγο
- Ο δρόμος για το Valparaiso
- Valparaiso - μέρος 1
- Valparaiso - μέρος 2
- Valparaiso - μέρος 3
- Providencia
- Αγορές
- Santa Lucia
- Brasil
- Επιστροφή
Κεφάλαιο 6: Πόλεις στην Έρημο
Μετά τα φλαμίνγκο, είχε έρθει η ώρα για επιστροφή στον πολιτισμό. Σειρά είχε το χωριό Toconao, ο τρίτος οικισμός εδώ στην έρημο μετά το San Pedro και το Socaire. Και οι τρείς οικισμοί είναι προστατευόμενοι με αυστηρούς κανονισμούς για την οικοδόμηση, και έχει ο καθένας το δικό του χαρακτηριστικό αρχιτεκτονικό στυλ.
Το Toconao είναι δομημένο γύρω από μια κεντρική πλατεία, ενώ γύρω γύρω υπάρχουν μικρομάγαζα, σουβενιράδικα, κλπ. Ενδιαφέρον έχει μόνο μια εκκλησία, ή μάλλον καλύτερα το καμπαναριό της, που βρίσκεται αποκομμένο από την εκκλησία, μέσα στην πλατεία, και χρονολογείται από το 1750.












Και μετά από όλα αυτά, η ώρα είχε φτάσει περίπου 17:20 όταν επιστρέψαμε στο San Pedro de Atacama. Ώρα για να δω λίγο την πόλη που έμενα, προτού αρχίσω τις δουλειές για την προετοιμασία για τη Βολιβία που με περιμένει το επόμενο πρωί. Ε, δεν έχει και πολλά. Κι εδώ μια ιστορική εκκλησία κυριαρχεί στην κεντρική πλατεία, που χρονολογείται από την εποχή της ισπανικής αποικιοκρατίας, και θεωρείται η δεύτερη παλιότερη εκκλησία στη Χιλή. Είναι κατασκευασμένη από τοπικό πλίνθο (adobe), και χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερη απλότητα.










Το δεύτερο μεγάλο αξιοθέατο της πόλης, σύμφωνα τόσο με το Lonely Planet όσο και με τη Wikipedia, είναι κλειστό. Το αρχαιολογικό μουσείο R. P. Gustavo Le Paige δε μοιάζει να πρόκειται να ξανανοίξει σύντομα…

Αφού διέτρεξα πάνω-κάτω όλα τα στενά του κέντρου, πέτυχα και το γραφείο της Atacama Connection, που διοργάνωσε τελικά το σημερινό τουρ. Αυτό που είχα πληρώσει $75 (€65) στο World White Travel, πωλούνταν για 40.000 CLP (€54.36) από το γραφείο που τελικώς το υλοποίησε. Χωρίς πολλά-πολλά, έκλεισα από αυτούς και τις υπόλοιπες εκδρομές που ήθελα για μετά την επιστροφή μου από τη Βολιβία, δηλαδή για την Πέμπτη, την Παρασκευή και το Σάββατο (30/11/2017 – 2/12/2017), και πέτυχα έτσι και επιπλέον έκπτωση 15% περίπου από τις τιμές καταλόγου, που είναι αρκετά χαμηλότερες ήδη από αυτές στο website τους. Έδωσα σύνολο 73.000 CLP για ένα απογευματινό τουρ για το Valle de la Luna, ένα ολοήμερο για το Salar de Tara και ένα πρωϊνό τουρ για τα geysers του El Tatio, με τη συμφωνία όμως αν αλλάξω γνώμη να μπορώ να κάνω αλλαγές – και όντως έκανα.

Κάθισα για ένα καφέ στην κεντρική πλατεία, άλλαξα συνάλλαγμα στο πρώτο ανταλλακτήριο που βρήκα. Με έκλεβαν με 20% προμήθεια, αλλά ήταν μικροποσό και βαριόμουνα), ψώνισα νερά κλπ, και πήγα στο ξενοδοχείο γιατί είχα αφήσει εκεί τα χαπάκια για το υψόμετρο. Ποιος να φανταστεί την έκπληξη μου, όταν είδα να λείπουν από το δωμάτιο όλοι οι φορτιστές, μπαταρίες, τηλέφωνα που είχα αφήσει να φορτίζουν ή πάνω στο τραπέζι…. Και η προσπάθεια συνεννόησης google translate με τη ρεσεψιονίστ που μίλαγε Ισπανικά μόνο. Τελικώς εκλήθη η καθαρίστρια (που ευτυχώς ήταν ακόμα εκεί καθαρίζοντας κάποιο άλλο δωμάτιο), και μου έδειξε ότι τα είχε τακτοποιήσει όλα… μέσα στο κλειστό συρτάρι του κομοδίνου! Έκανα κάνα 10λεπτο να ηρεμήσω…


Αργότερα ξανακατέβηκα στο κέντρο, αλλά οι οδηγίες ήταν σαφείς. Αύριο θα ανέβουμε μέσα σε μια ώρα από τα 2500 μέτρα υψόμετρο στα 4000, και θα φτάσουμε μετά ως τα 4.950. Σήμερα απαγορεύεται το βαρύ φαγητό το βράδυ, απαγορεύεται το αλκοόλ, και πρέπει να έχω κοιμηθεί καλά. Η μετάφραση είναι ότι το βραδινό μου θα είναι νωρίς, και θα είναι μια πίτσα με λεπτή ζύμη, από την καλύτερη πιτσαρία της πόλης (που δε σερβίρει και αλκοόλ).
Η νότια Λατινική Αμερική έχει παράδοση στην πίτσα, ως αποτέλεσμα της μεγάλης συγκριτικά συγκέντρωσης Ιταλών εδώ τους προηγούμενους αιώνες. Το Σάο Πάολο ειδικά φημίζεται για την ιδιαίτερη τοπική του πίτσα, που έχει αποκτήσει ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά, αλλά και η περιοχή εδώ στη βόρεια Χιλή δεν πάει πίσω. Το έδεσμα εδώ στην πιτσαρία El Charrua, που χρειάστηκα ένα 15λεπτο αναμονή σε ουρά για ένα από τα ελάχιστα τραπέζια της, είναι στη φωτογραφία… Και ήταν όντως μια από τις καλύτερες πίτσες με λεπτή ζύμη που έχω δοκιμάσει.

Μετά τα φλαμίνγκο, είχε έρθει η ώρα για επιστροφή στον πολιτισμό. Σειρά είχε το χωριό Toconao, ο τρίτος οικισμός εδώ στην έρημο μετά το San Pedro και το Socaire. Και οι τρείς οικισμοί είναι προστατευόμενοι με αυστηρούς κανονισμούς για την οικοδόμηση, και έχει ο καθένας το δικό του χαρακτηριστικό αρχιτεκτονικό στυλ.
Το Toconao είναι δομημένο γύρω από μια κεντρική πλατεία, ενώ γύρω γύρω υπάρχουν μικρομάγαζα, σουβενιράδικα, κλπ. Ενδιαφέρον έχει μόνο μια εκκλησία, ή μάλλον καλύτερα το καμπαναριό της, που βρίσκεται αποκομμένο από την εκκλησία, μέσα στην πλατεία, και χρονολογείται από το 1750.












Και μετά από όλα αυτά, η ώρα είχε φτάσει περίπου 17:20 όταν επιστρέψαμε στο San Pedro de Atacama. Ώρα για να δω λίγο την πόλη που έμενα, προτού αρχίσω τις δουλειές για την προετοιμασία για τη Βολιβία που με περιμένει το επόμενο πρωί. Ε, δεν έχει και πολλά. Κι εδώ μια ιστορική εκκλησία κυριαρχεί στην κεντρική πλατεία, που χρονολογείται από την εποχή της ισπανικής αποικιοκρατίας, και θεωρείται η δεύτερη παλιότερη εκκλησία στη Χιλή. Είναι κατασκευασμένη από τοπικό πλίνθο (adobe), και χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερη απλότητα.










Το δεύτερο μεγάλο αξιοθέατο της πόλης, σύμφωνα τόσο με το Lonely Planet όσο και με τη Wikipedia, είναι κλειστό. Το αρχαιολογικό μουσείο R. P. Gustavo Le Paige δε μοιάζει να πρόκειται να ξανανοίξει σύντομα…

Αφού διέτρεξα πάνω-κάτω όλα τα στενά του κέντρου, πέτυχα και το γραφείο της Atacama Connection, που διοργάνωσε τελικά το σημερινό τουρ. Αυτό που είχα πληρώσει $75 (€65) στο World White Travel, πωλούνταν για 40.000 CLP (€54.36) από το γραφείο που τελικώς το υλοποίησε. Χωρίς πολλά-πολλά, έκλεισα από αυτούς και τις υπόλοιπες εκδρομές που ήθελα για μετά την επιστροφή μου από τη Βολιβία, δηλαδή για την Πέμπτη, την Παρασκευή και το Σάββατο (30/11/2017 – 2/12/2017), και πέτυχα έτσι και επιπλέον έκπτωση 15% περίπου από τις τιμές καταλόγου, που είναι αρκετά χαμηλότερες ήδη από αυτές στο website τους. Έδωσα σύνολο 73.000 CLP για ένα απογευματινό τουρ για το Valle de la Luna, ένα ολοήμερο για το Salar de Tara και ένα πρωϊνό τουρ για τα geysers του El Tatio, με τη συμφωνία όμως αν αλλάξω γνώμη να μπορώ να κάνω αλλαγές – και όντως έκανα.

Κάθισα για ένα καφέ στην κεντρική πλατεία, άλλαξα συνάλλαγμα στο πρώτο ανταλλακτήριο που βρήκα. Με έκλεβαν με 20% προμήθεια, αλλά ήταν μικροποσό και βαριόμουνα), ψώνισα νερά κλπ, και πήγα στο ξενοδοχείο γιατί είχα αφήσει εκεί τα χαπάκια για το υψόμετρο. Ποιος να φανταστεί την έκπληξη μου, όταν είδα να λείπουν από το δωμάτιο όλοι οι φορτιστές, μπαταρίες, τηλέφωνα που είχα αφήσει να φορτίζουν ή πάνω στο τραπέζι…. Και η προσπάθεια συνεννόησης google translate με τη ρεσεψιονίστ που μίλαγε Ισπανικά μόνο. Τελικώς εκλήθη η καθαρίστρια (που ευτυχώς ήταν ακόμα εκεί καθαρίζοντας κάποιο άλλο δωμάτιο), και μου έδειξε ότι τα είχε τακτοποιήσει όλα… μέσα στο κλειστό συρτάρι του κομοδίνου! Έκανα κάνα 10λεπτο να ηρεμήσω…


Αργότερα ξανακατέβηκα στο κέντρο, αλλά οι οδηγίες ήταν σαφείς. Αύριο θα ανέβουμε μέσα σε μια ώρα από τα 2500 μέτρα υψόμετρο στα 4000, και θα φτάσουμε μετά ως τα 4.950. Σήμερα απαγορεύεται το βαρύ φαγητό το βράδυ, απαγορεύεται το αλκοόλ, και πρέπει να έχω κοιμηθεί καλά. Η μετάφραση είναι ότι το βραδινό μου θα είναι νωρίς, και θα είναι μια πίτσα με λεπτή ζύμη, από την καλύτερη πιτσαρία της πόλης (που δε σερβίρει και αλκοόλ).
Η νότια Λατινική Αμερική έχει παράδοση στην πίτσα, ως αποτέλεσμα της μεγάλης συγκριτικά συγκέντρωσης Ιταλών εδώ τους προηγούμενους αιώνες. Το Σάο Πάολο ειδικά φημίζεται για την ιδιαίτερη τοπική του πίτσα, που έχει αποκτήσει ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά, αλλά και η περιοχή εδώ στη βόρεια Χιλή δεν πάει πίσω. Το έδεσμα εδώ στην πιτσαρία El Charrua, που χρειάστηκα ένα 15λεπτο αναμονή σε ουρά για ένα από τα ελάχιστα τραπέζια της, είναι στη φωτογραφία… Και ήταν όντως μια από τις καλύτερες πίτσες με λεπτή ζύμη που έχω δοκιμάσει.
