taver
Member
- Μηνύματα
- 12.691
- Likes
- 30.254
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ωδή στην Alitalia
- Ταξιδιωτικοί υπερπράκτορες
- Φύση σε Κόκκινο, Μπλε και Λευκό
- Εθνικό Πάρκο Los Flamencos
- Πόλεις στην Έρημο
- Ο δρόμος για τη Βολιβία
- Η γη που κοχλάζει
- Laguna Colorada
- Πέτρες στην Έρημο
- Λίμνες και Φλαμίνγκο
- Νερό κι αλάτι
- Salar de Uyuni
- Salar de Uyuni ΙΙ
- Επιστροφή στον πολιτισμό
- Επιστροφή στη Χιλή
- Έχουμε και δουλειές
- Σεληνιακή Κοιλάδα
- Ατμοί στην παγωνιά
- Επιστρέφοντας στο San Pedro
- Λίμνες και βουτιές
- Απλά μαθήματα Γεωλογίας
- Και λίγη προϊστορία
- Επιστροφή στο Σαντιάγο
- Σαντιάγο – πρώτη γνωριμία
- Bellavista
- Centro - μέρος 1
- Centro - μέρος 2
- Μια βραδιά στο Σαντιάγο
- Ο δρόμος για το Valparaiso
- Valparaiso - μέρος 1
- Valparaiso - μέρος 2
- Valparaiso - μέρος 3
- Providencia
- Αγορές
- Santa Lucia
- Brasil
- Επιστροφή
Κεφάλαιο 30: Ο δρόμος για το Valparaiso
Τη Δευτέρα 4/12/2017 ξύπνησα νωρίς, έφαγα πρωϊνό νωρίς, ετοιμάστηκα νωρίς, και ξεκίνησα νωρίς. Πήρα το μετρό, και 09:30 ήμουν στο σταθμό λεωφορείων Pajaritos, για να πάρω το υπεραστικό λεωφορείο για την άλλη πόλη που ήθελα να δω εδώ στην περιοχή, το Valparaiso. Οι δυο πόλεις είναι σχετικά κοντά, μιάμιση με δυο ώρες απόσταση, και για διάφορους λόγους είχα αποφασίσει να δω το Valparaiso ως ημερήσια εκδρομή. Λεωφορεία έχει κάθε λίγα λεπτά, από διάφορες εταιρίες που δραστηριοποιούνται στη διαδρομή, αλλά το πρώτο με διαθέσιμες θέσεις είναι στις 10:05, της εταιρίας Turbus.
Έτσι, ήπια ένα καφεδάκι ακόμα, πέρασε η ώρα, και επιβιβάστηκα στο λεωφορείο μου, προετοιμασμένος για δυο ώρες διαδρομή σε ένα άνετο κάθισμα. Όμως, λογιάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο, την κίνηση. Από την πόλη βγήκαμε με ελαφρά καθυστέρηση, κάπου 10-15’ περισσότερο από τον κανονικό χρόνο (κρίνοντας πάντοτε σε σχέση με την εκτίμηση του χρόνου διαδρομής στο google maps). Όμως, λίγο έξω από την πόλη, σε ένα σημείο με μηδενικό σήμα κινητής για τη Movistar (γκρρ….), ακινητοποιηθήκαμε. Και μείναμε μέσα στο λεωφορείο, στο ίδιο σημείο, για 4 ώρες.Μικροπωλητές με σάντουιτς, νερά, χυμούς μας επισκέφθηκαν – κάπως κατάφεραν και βρήκαν τρόπο να φτάσουν ως εδώ. Ευτυχώς υπήρχε τουαλέτα στο όχημα…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε στο Valparaiso στις 15:50 περίπου, τέσσερις ώρες καθυστερημένοι. Η πρώτη μου κίνηση, ήταν να κλείσω θέση στο λεωφορείο της επιστροφής, καθώς μετά από αυτό που συνέβει, δε μπορούσα να το αφήσω για αργά το βράδι όπως σκόπευα αρχικά: αν είχαμε και πάλι ίδιες συνθήκες, ρίσκαρα ακόμα και το να χάσω την πτήση μου το… επόμενο πρωί!. Η ώρα επιστροφής μου τελικώς θα ήταν 18:30, πράγμα που σημαίνει ότι έχω στη διάθεσή μου μόνο κάτι παραπάνω από δυο ώρες για να δω το Βαλπαραΐσο, και κάνα μισάωρο για να μετακινηθώ από δω, τον υπεραστικό σταθμό λεωφορείων Rodovario, ως το κέντρο και πίσω. Ούτε κατά διάννοια δεν επαρκεί ο χρόνος, αλλά είχα αποφασίσει να κάνω ότι καλύτερο μπορώ στο χρόνο αυτό.
Κι αν η Χιλή είναι η Γερμανία της λατινικής Αμερικής, το Valparaiso είναι σίγουρα η εξαίρεση, με μια πόλη αντισυμβατική και εναλλακτική, κάτι σαν το Αμβούργο ένα πράμα. Δίπλα στη θάλασσα, η παραλιακή οροσειρά της Χιλής υψώνεται σχεδόν αμέσως, και το Βαλπαραΐσο είναι χτισμένο πάνω στους πρώτους λόφους αυτής, δημιουργώντας ένα σκηνικό πόλης χτισμένης σε πολλαπλά επίπεδα. Τα σπιτάκια είναι βαμμένα σε έντονα χρώματα, και τα κύρια υλικά τους, τσίγκος και ξύλο, δίνουν μια όμορφη εικόνα, κάτι σαν το Caminito του Buenos Aires επί 100. Όλα αυτά συμπληρώνονται με άπειρα γκράφιτι, περιποιημένα και προσεγμένα κατά κανόνα, που λέγεται πως είναι τα καλύτερα και περισσότερα σε όλη τη Λατινική Αμερική, και κοντράρουν επάξια πόλεις όπως τη Μελβούρνη.
Το Valparaiso λοιπόν είναι μια πόλη με λιμάνι, το μεγαλύτερο στη χώρα. Ξεκίνησε από την εποχή των Κονκισταδόρων, ως το λιμάνι από το οποίο έφευγε ο χρυσός και τα άλλα πολύτιμα αγαθά της Λατινικής Αμερικής για την Ισπανία. Κι όπου υπάρχει χρυσός, υπάρχουν κι άλλοι ενδιαφερόμενοι: Οι Πειρατές. Άγγλοι και Ολλανδοί, μεταξύ τους κι ο Sir Francis Drake, επιτίθονταν συχνά στην πόλη.
Ο χρυσός των Ίνκα είχε ήδη κλαπεί, όταν σε ένα άλλο μέρος της ηπείρου ξεκίνησε ένας πυρετός του Χρυσού: Οι χρυσοθήρες έφταναν μαζικά στην Καλιφόρνια. Και έπρεπε να τραφούν. Με ανύπαρκτες υποδομές να διασχίζουν τη στεριά στη Βόρεια Αμερική, η μεταφορά των Χιλιανών σιτηρών ως εκεί δια θαλάσσης ήταν η λύση, κάτι το οποίο έδωσε μεγάλη ανάπτυξη στην πόλη. Σιγά σιγά, έγινε το οικονομικό κέντρο για τη Ναυτιλία, και η έδρα του τραπεζικού συστήματος της χώρας.
Ένας σεισμός το 1906 κατέστρεψε μεγάλο μέρος των κτηρίων στην πόλη, στέλνοντας μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας - και το τραπεζικό σύστημα - στο Σαντιάγο. Λίγο αργότερα, άνοιξε και το κανάλι του Παναμά, με το ρόλο του Βαλπαραΐσο στην εμπορική ναυτιλία σχεδόν να μηδενίζεται, καθώς έπαψε να είναι το πρώτο μεγάλο λιμάνι μετά τη διάσχιση των στενών του Μαγγελάνου και το πέρασμα από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό. Για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα το Βαλπαραΐσο ήταν μόνο η έδρα του Ναυτικού της Χιλής, και ένα λιμάνι για τις τοπικές ανάγκες.
Όπως όλα τα μεγάλα λιμάνια, η πόλη είχε από μόνη της τα σχετικά θέματα, με πορνεία και εγκληματικότητα ρεκόρ, ενώ η μείωση της δραστηριότητας στο λιμάνι έφερε και σχετική φτώχεια που επέτεινε τα προβλήματα. Ακόμα και τώρα, οι συμβουλές που άκογα από διάφορους ήταν να είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός στο Valparaiso - ακόμα και η Havi, η ξεναγός μου σε δυο εδρομές στην Atacama, που είχε μεγαλώσει εδώ στην περιοχή, με φόβισε. Στις λίγες ώρες που έμεινα στην πόλη, όμως (μέρα φυσικά), δεν αντιλήφθηκα τίποτα περίεργο.
Το Βαλπαραΐσο είναι επίσης η Συμπρωτεύουσα της Χιλής - και όχι μόνο στα λόγια: Η έδρα της βουλής της χώρας από το 1990 είναι εδώ, όχι στο Σαντιάγο.
Εκτός από τη Ναυτιλία και τη δημόσια διοίκηση, όμως, το Σύγχρονο Βαλπαραϊσο ζει κι από τον τουρισμό. Τα παλιά κτήρια σουλουπώθηκαν, η ασφάλεια βελτιώθηκε, η πόλη εντάχθηκε ολόκληρη στη λίστα παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco, το λιμάνι άρχισε να υποδέχεται κρουαζιέρες, ε δεν ήθελε και πολλά…
Ας ξεκινήσω με την εικόνα της πόλης από δορυφόρο...

Τη Δευτέρα 4/12/2017 ξύπνησα νωρίς, έφαγα πρωϊνό νωρίς, ετοιμάστηκα νωρίς, και ξεκίνησα νωρίς. Πήρα το μετρό, και 09:30 ήμουν στο σταθμό λεωφορείων Pajaritos, για να πάρω το υπεραστικό λεωφορείο για την άλλη πόλη που ήθελα να δω εδώ στην περιοχή, το Valparaiso. Οι δυο πόλεις είναι σχετικά κοντά, μιάμιση με δυο ώρες απόσταση, και για διάφορους λόγους είχα αποφασίσει να δω το Valparaiso ως ημερήσια εκδρομή. Λεωφορεία έχει κάθε λίγα λεπτά, από διάφορες εταιρίες που δραστηριοποιούνται στη διαδρομή, αλλά το πρώτο με διαθέσιμες θέσεις είναι στις 10:05, της εταιρίας Turbus.
Έτσι, ήπια ένα καφεδάκι ακόμα, πέρασε η ώρα, και επιβιβάστηκα στο λεωφορείο μου, προετοιμασμένος για δυο ώρες διαδρομή σε ένα άνετο κάθισμα. Όμως, λογιάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο, την κίνηση. Από την πόλη βγήκαμε με ελαφρά καθυστέρηση, κάπου 10-15’ περισσότερο από τον κανονικό χρόνο (κρίνοντας πάντοτε σε σχέση με την εκτίμηση του χρόνου διαδρομής στο google maps). Όμως, λίγο έξω από την πόλη, σε ένα σημείο με μηδενικό σήμα κινητής για τη Movistar (γκρρ….), ακινητοποιηθήκαμε. Και μείναμε μέσα στο λεωφορείο, στο ίδιο σημείο, για 4 ώρες.Μικροπωλητές με σάντουιτς, νερά, χυμούς μας επισκέφθηκαν – κάπως κατάφεραν και βρήκαν τρόπο να φτάσουν ως εδώ. Ευτυχώς υπήρχε τουαλέτα στο όχημα…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε στο Valparaiso στις 15:50 περίπου, τέσσερις ώρες καθυστερημένοι. Η πρώτη μου κίνηση, ήταν να κλείσω θέση στο λεωφορείο της επιστροφής, καθώς μετά από αυτό που συνέβει, δε μπορούσα να το αφήσω για αργά το βράδι όπως σκόπευα αρχικά: αν είχαμε και πάλι ίδιες συνθήκες, ρίσκαρα ακόμα και το να χάσω την πτήση μου το… επόμενο πρωί!. Η ώρα επιστροφής μου τελικώς θα ήταν 18:30, πράγμα που σημαίνει ότι έχω στη διάθεσή μου μόνο κάτι παραπάνω από δυο ώρες για να δω το Βαλπαραΐσο, και κάνα μισάωρο για να μετακινηθώ από δω, τον υπεραστικό σταθμό λεωφορείων Rodovario, ως το κέντρο και πίσω. Ούτε κατά διάννοια δεν επαρκεί ο χρόνος, αλλά είχα αποφασίσει να κάνω ότι καλύτερο μπορώ στο χρόνο αυτό.
Κι αν η Χιλή είναι η Γερμανία της λατινικής Αμερικής, το Valparaiso είναι σίγουρα η εξαίρεση, με μια πόλη αντισυμβατική και εναλλακτική, κάτι σαν το Αμβούργο ένα πράμα. Δίπλα στη θάλασσα, η παραλιακή οροσειρά της Χιλής υψώνεται σχεδόν αμέσως, και το Βαλπαραΐσο είναι χτισμένο πάνω στους πρώτους λόφους αυτής, δημιουργώντας ένα σκηνικό πόλης χτισμένης σε πολλαπλά επίπεδα. Τα σπιτάκια είναι βαμμένα σε έντονα χρώματα, και τα κύρια υλικά τους, τσίγκος και ξύλο, δίνουν μια όμορφη εικόνα, κάτι σαν το Caminito του Buenos Aires επί 100. Όλα αυτά συμπληρώνονται με άπειρα γκράφιτι, περιποιημένα και προσεγμένα κατά κανόνα, που λέγεται πως είναι τα καλύτερα και περισσότερα σε όλη τη Λατινική Αμερική, και κοντράρουν επάξια πόλεις όπως τη Μελβούρνη.
Το Valparaiso λοιπόν είναι μια πόλη με λιμάνι, το μεγαλύτερο στη χώρα. Ξεκίνησε από την εποχή των Κονκισταδόρων, ως το λιμάνι από το οποίο έφευγε ο χρυσός και τα άλλα πολύτιμα αγαθά της Λατινικής Αμερικής για την Ισπανία. Κι όπου υπάρχει χρυσός, υπάρχουν κι άλλοι ενδιαφερόμενοι: Οι Πειρατές. Άγγλοι και Ολλανδοί, μεταξύ τους κι ο Sir Francis Drake, επιτίθονταν συχνά στην πόλη.
Ο χρυσός των Ίνκα είχε ήδη κλαπεί, όταν σε ένα άλλο μέρος της ηπείρου ξεκίνησε ένας πυρετός του Χρυσού: Οι χρυσοθήρες έφταναν μαζικά στην Καλιφόρνια. Και έπρεπε να τραφούν. Με ανύπαρκτες υποδομές να διασχίζουν τη στεριά στη Βόρεια Αμερική, η μεταφορά των Χιλιανών σιτηρών ως εκεί δια θαλάσσης ήταν η λύση, κάτι το οποίο έδωσε μεγάλη ανάπτυξη στην πόλη. Σιγά σιγά, έγινε το οικονομικό κέντρο για τη Ναυτιλία, και η έδρα του τραπεζικού συστήματος της χώρας.
Ένας σεισμός το 1906 κατέστρεψε μεγάλο μέρος των κτηρίων στην πόλη, στέλνοντας μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας - και το τραπεζικό σύστημα - στο Σαντιάγο. Λίγο αργότερα, άνοιξε και το κανάλι του Παναμά, με το ρόλο του Βαλπαραΐσο στην εμπορική ναυτιλία σχεδόν να μηδενίζεται, καθώς έπαψε να είναι το πρώτο μεγάλο λιμάνι μετά τη διάσχιση των στενών του Μαγγελάνου και το πέρασμα από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό. Για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα το Βαλπαραΐσο ήταν μόνο η έδρα του Ναυτικού της Χιλής, και ένα λιμάνι για τις τοπικές ανάγκες.
Όπως όλα τα μεγάλα λιμάνια, η πόλη είχε από μόνη της τα σχετικά θέματα, με πορνεία και εγκληματικότητα ρεκόρ, ενώ η μείωση της δραστηριότητας στο λιμάνι έφερε και σχετική φτώχεια που επέτεινε τα προβλήματα. Ακόμα και τώρα, οι συμβουλές που άκογα από διάφορους ήταν να είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός στο Valparaiso - ακόμα και η Havi, η ξεναγός μου σε δυο εδρομές στην Atacama, που είχε μεγαλώσει εδώ στην περιοχή, με φόβισε. Στις λίγες ώρες που έμεινα στην πόλη, όμως (μέρα φυσικά), δεν αντιλήφθηκα τίποτα περίεργο.
Το Βαλπαραΐσο είναι επίσης η Συμπρωτεύουσα της Χιλής - και όχι μόνο στα λόγια: Η έδρα της βουλής της χώρας από το 1990 είναι εδώ, όχι στο Σαντιάγο.
Εκτός από τη Ναυτιλία και τη δημόσια διοίκηση, όμως, το Σύγχρονο Βαλπαραϊσο ζει κι από τον τουρισμό. Τα παλιά κτήρια σουλουπώθηκαν, η ασφάλεια βελτιώθηκε, η πόλη εντάχθηκε ολόκληρη στη λίστα παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco, το λιμάνι άρχισε να υποδέχεται κρουαζιέρες, ε δεν ήθελε και πολλά…
Ας ξεκινήσω με την εικόνα της πόλης από δορυφόρο...
