taver
Member
- Μηνύματα
- 12.674
- Likes
- 30.170
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ωδή στην Alitalia
- Ταξιδιωτικοί υπερπράκτορες
- Φύση σε Κόκκινο, Μπλε και Λευκό
- Εθνικό Πάρκο Los Flamencos
- Πόλεις στην Έρημο
- Ο δρόμος για τη Βολιβία
- Η γη που κοχλάζει
- Laguna Colorada
- Πέτρες στην Έρημο
- Λίμνες και Φλαμίνγκο
- Νερό κι αλάτι
- Salar de Uyuni
- Salar de Uyuni ΙΙ
- Επιστροφή στον πολιτισμό
- Επιστροφή στη Χιλή
- Έχουμε και δουλειές
- Σεληνιακή Κοιλάδα
- Ατμοί στην παγωνιά
- Επιστρέφοντας στο San Pedro
- Λίμνες και βουτιές
- Απλά μαθήματα Γεωλογίας
- Και λίγη προϊστορία
- Επιστροφή στο Σαντιάγο
- Σαντιάγο – πρώτη γνωριμία
- Bellavista
- Centro - μέρος 1
- Centro - μέρος 2
- Μια βραδιά στο Σαντιάγο
- Ο δρόμος για το Valparaiso
- Valparaiso - μέρος 1
- Valparaiso - μέρος 2
- Valparaiso - μέρος 3
- Providencia
- Αγορές
- Santa Lucia
- Brasil
- Επιστροφή
Κεφάλαιο 14: Salar de Uyuni, μέρος 2
Μπήκαμε και πάλι στα τζιπ. Επόμενη στάση… ένα τυχαίο σημείο στη μέση του Salar. Δηλαδή όχι ακριβώς στη μέση, αλλά στα μισά πάνω κάτω της απόστασης από δω που βρισκόμαστε και στην άκρη του Salar.



Εδώ που σταματήσαμε, δεν περνάει κάποιος δρόμος, δεν υπάρχει κανένα άλλο τζιπ κι άλλοι τουρίστες για χιλιόμετρα σε κάθε κατεύθυνση, και είναι η ευκαιρία μας για … πολλές ευφάνταστες φωτογραφίες. Εγώ και η Νεοζηλανδή, πάλι, που ταξιδεύαμε μόνοι μας, επιδείξαμε σοβαρότητα και εγκράτεια
. «Θα έχετε μια ώρα να βγάλετε φωτογραφίες», μας είπαν οι οδηγοί μας, υπονοώντας: «για να κάνετε το μοναδικό πράγμα για το οποίο ήρθατε εδώ». Και μετά συμμετείχαν στο εγχείρημα, έχοντας εκπαιδευτεί στις πόζες με προοπτική από γκρουπ και γκρουπ τουριστών...
Το αλάτι εδώ έχει μπεζ χρώμα. Όμως, βρέχοντας το με λίγο νερό, το χρώμα αλλάζει και γίνεται κατάλευκο.














Φωτογραφήσαμε μέχρι τελικής πτώσης, και ξεκινήσαμε για την επόμενη στάση. Εδώ, βρίσκεται το κλασσικότερο και παλιότερο ξενοδοχείο από αλάτι (hotel de sal Playa Blanca), το πρώτο από τα πολλά που δημιουργήθηκαν στην περιοχή, και ιστορικότερο καθώς για πολλά χρόνια ήταν το μόνο «ευπρεπές» κατάλυμα για δυτικούς επισκέπτες στην περιοχή. Έξω από το ξενοδοχείο έχει στηθεί ένα «μνημείο» με σημαίες από όλο τον κόσμο. Όποιος θέλει μπορεί να αναρτήσει και τη δική του – Ελληνική πάντως δε βρήκα.

Το ξενοδοχείο σήμερα πλέον δε λειτουργεί, το έχει καταλάβει κάποιος που λειτουργεί σουβενιράδικο, και ζητάει και χρήματα για επίσκεψη στο χώρο με φωτογραφίες. Αυτές που βλέπετε τραβήχτηκαν στη ζούλα…












Λίγο παραπέρα, βρίσκεται ένα μνημείο… για την πρωτεύουσα της Σενεγάλης. Βλέπετε, ο ιστορικότερος αγώνας αντοχής στην οδήγηση off-road, το ράλι Παρίσι-Ντακάρ, από την πρωτεύουσα της Γαλλίας ως την πρωτεύουσα της Σενεγάλης, για κάποια χρόνια δε μπορούσε να διεξαχθεί στο φυσικό του χώρο, λόγω ισλαμικής τρομοκρατίας. Έτσι, μεταφέρθηκε… εδώ!. Και φυσικά το όνομα «Παρίσι» πάρα-είναι αναγνωρίσιμο, αλλά το όνομα «Dakar» δεν είναι τόσο, οπότε έμεινε εδώ ως όνομα του αγώνα, έτσι σκέτο. Δεν έχω πληροφορηθεί αν και πως επηρεάστηκαν οι διπλωματικές σχέσης της Βολιβίας με τη Σενεγάλη κι αν κάποιοι στη Σενεγάλη καλούν σε συλλαλητήρια και διαδηλώσεις για το όνομα του αγώνα.


Στην πίσω πλευρά του μνημείου, βέβαια, η επιγραφή μας θυμίζει ότι βρισκόμαστε στη Βολιβία. Ο Καλλιτέχνης και οι συντελεστές αναγράφονται με μικρά γράμματα, διότι τα μεγάλα γράμματα επιφυλάσσονται για τον πρόεδρο και τους τοπικούς παράγοντες, στη θητεία των οποίων ανεγέρθηκε το άγαλμα… Προσωπολατρία εν τη γεννέσει ή απλά σεβασμός; Εδώ που τα λέμε, αυτός πληρώνει (με τα λεφτά των φορολογούμενων βέβαια), να μην προβάλλει το όνομά του;


Από ψηλά, το όλο σύμπλεγμα έχει αυτή την εικόνα:

Μπήκαμε και πάλι στα τζιπ. Επόμενη στάση… ένα τυχαίο σημείο στη μέση του Salar. Δηλαδή όχι ακριβώς στη μέση, αλλά στα μισά πάνω κάτω της απόστασης από δω που βρισκόμαστε και στην άκρη του Salar.



Εδώ που σταματήσαμε, δεν περνάει κάποιος δρόμος, δεν υπάρχει κανένα άλλο τζιπ κι άλλοι τουρίστες για χιλιόμετρα σε κάθε κατεύθυνση, και είναι η ευκαιρία μας για … πολλές ευφάνταστες φωτογραφίες. Εγώ και η Νεοζηλανδή, πάλι, που ταξιδεύαμε μόνοι μας, επιδείξαμε σοβαρότητα και εγκράτεια
Το αλάτι εδώ έχει μπεζ χρώμα. Όμως, βρέχοντας το με λίγο νερό, το χρώμα αλλάζει και γίνεται κατάλευκο.














Φωτογραφήσαμε μέχρι τελικής πτώσης, και ξεκινήσαμε για την επόμενη στάση. Εδώ, βρίσκεται το κλασσικότερο και παλιότερο ξενοδοχείο από αλάτι (hotel de sal Playa Blanca), το πρώτο από τα πολλά που δημιουργήθηκαν στην περιοχή, και ιστορικότερο καθώς για πολλά χρόνια ήταν το μόνο «ευπρεπές» κατάλυμα για δυτικούς επισκέπτες στην περιοχή. Έξω από το ξενοδοχείο έχει στηθεί ένα «μνημείο» με σημαίες από όλο τον κόσμο. Όποιος θέλει μπορεί να αναρτήσει και τη δική του – Ελληνική πάντως δε βρήκα.

Το ξενοδοχείο σήμερα πλέον δε λειτουργεί, το έχει καταλάβει κάποιος που λειτουργεί σουβενιράδικο, και ζητάει και χρήματα για επίσκεψη στο χώρο με φωτογραφίες. Αυτές που βλέπετε τραβήχτηκαν στη ζούλα…












Λίγο παραπέρα, βρίσκεται ένα μνημείο… για την πρωτεύουσα της Σενεγάλης. Βλέπετε, ο ιστορικότερος αγώνας αντοχής στην οδήγηση off-road, το ράλι Παρίσι-Ντακάρ, από την πρωτεύουσα της Γαλλίας ως την πρωτεύουσα της Σενεγάλης, για κάποια χρόνια δε μπορούσε να διεξαχθεί στο φυσικό του χώρο, λόγω ισλαμικής τρομοκρατίας. Έτσι, μεταφέρθηκε… εδώ!. Και φυσικά το όνομα «Παρίσι» πάρα-είναι αναγνωρίσιμο, αλλά το όνομα «Dakar» δεν είναι τόσο, οπότε έμεινε εδώ ως όνομα του αγώνα, έτσι σκέτο. Δεν έχω πληροφορηθεί αν και πως επηρεάστηκαν οι διπλωματικές σχέσης της Βολιβίας με τη Σενεγάλη κι αν κάποιοι στη Σενεγάλη καλούν σε συλλαλητήρια και διαδηλώσεις για το όνομα του αγώνα.


Στην πίσω πλευρά του μνημείου, βέβαια, η επιγραφή μας θυμίζει ότι βρισκόμαστε στη Βολιβία. Ο Καλλιτέχνης και οι συντελεστές αναγράφονται με μικρά γράμματα, διότι τα μεγάλα γράμματα επιφυλάσσονται για τον πρόεδρο και τους τοπικούς παράγοντες, στη θητεία των οποίων ανεγέρθηκε το άγαλμα… Προσωπολατρία εν τη γεννέσει ή απλά σεβασμός; Εδώ που τα λέμε, αυτός πληρώνει (με τα λεφτά των φορολογούμενων βέβαια), να μην προβάλλει το όνομά του;


Από ψηλά, το όλο σύμπλεγμα έχει αυτή την εικόνα:
