Βολιβία Χιλή Στη γη των μεγάλων ηφαιστείων

[taver]

Κεφάλαιο 25: Σαντιάγο – πρώτη γνωριμία

Το πρωί της Κυριακής 3/12/2017 ξύπνησα χαλαρά, κατέβηκα για πρωϊνό, ετοιμάστηκα χαλαρά, και είχε πάει 11:00 το πρωί όταν ξεκίνησα για τη βόλτα μου στο Σαντιάγο. Η περιοχή που βρισκόμουν είναι 3-4 στάσεις με το μετρό από το κέντρο της πόλης, ωστόσο αποφάσισα να πάω με τα πόδια προς τα κει. Είναι Κυριακή και στους δρόμους δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση, ωστόσο λεωφορεία κυκλοφορούν τακτικά, οι τύποι που ζητάνε λεφτά στα φανάρια είναι στο πόστο τους, τα βενζινάδικα είναι ανοικτά και πουλάνε βενζίνη ελάχιστα πιο κάτω από 1€/λίτρο. Πήρα λοιπόν τη λεωφόρο Providencia, την οποία ακολουθεί και το μετρό, για να κατέβω στο κέντρο.



Το Σαντιάγο είναι κτισμένο στις όχθες του ποταμού Mapocho, ένα ποτάμι που κατεβαίνει φουριόζικο από τις Άνδεις, ίσως το πιο «γρήγορο» ποτάμι που έχω δει μέσα σε πόλη, αν εξαιρέσεις τον Parana στο Foz do Iguacu, αλλά τα μεγέθη εκεί είναι τελείως διαφορετικά. Το όνομα του ποταμού μάλλον σχετίζεται με τον πρώτο πληθυσμό που κατοίκησε εδώ, τους αυτόχθονες ινδιάνους Mapuche. Μετά ήρθαν και οι Ίνκας, και λίγο αργότερα οι Ισπανοί. Ο Θρύλος λέει ότι την πόλη ως τέτοια την ίδρυσε ο Ισπανός στρατιωτικός Pedro de Valdivia, με πλήρες όνομα Santiago de la Nueva Exrtemadura, το 1541. Μέσα από μια ιστορία πολέμων (με τους αυτόχθονες) και φυσικών καταστροφών (βρισκόμαστε στη γη των ηφαιστείων, άλλωστε), η πόλη εδραιώθηκε και άρχισε σιγά σιγά να μεγαλώνει. Το 1810 κηρύχθηκε εδώ η ανεξαρτησία της Χιλής από την Ισπανία, και από τότε ήταν και παρέμεινε η πρωτεύουσα αυτής της χώρας του νέου κόσμου. Δεν ήταν όμως και η οικονομική πρωτεύουσα – μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα αυτός ο τίτλος ανήκε στο γειτονικό Valparaiso.

Η σχεδόν βίαια αστικοποίηση της χώρας τον 20ο αιώνα έφερε στην πόλη μαζικά κόσμο από τις επαρχίες, και οι εύπορες τάξεις μετακόμισαν στα ανατολικά προάστεια, δηλαδή εδώ που βρισκόμαστε και πέρα. Το τελευταίο μέρος του 20ου αιώνα η πόλη αποτέλεσε το θέρετρο πολιτικών εξελίξεων, μιας στρατιωτικής δικτατορίας από το 1973 ως το 1990, και όταν η δημοκρατία επανάκαμψε άρχισε να γίνεται μια διεθνής κοσμοπολίτικη πόλη. Όπως σε όλη τη Λατινική Αμερική, υπάρχουν μεγάλες ανισότητες στον πληθυσμό, αλλά όχι στα ακραία επίπεδα κάποιων άλλων χωρών. Ακόμα και σήμερα, όμως, είναι μια μικρή Αθήνα, με συχνές διαδηλώσεις, και καμιά μολότοφ να πέφτει που και πού.

Η λεωφόρος συνεχίζει παράλληλα με το ποτάμι, και στο χώρο ανάμεσά τους υπάρχει ένα πάρκο, γεμάτο δέντρα, γκαζόν, παγκάκια, αγάλματα κλπ. Η ηλίθια συνήθεια με τα λουκέτα στις γέφυρες έχει φτάσει κι εδώ.

















Η ελάχιστη κίνηση που βλέπω στο δρόμο δικαιολογήθηκε λίγο πιο κάτω, όταν τη θέση των αυτοκινήτων πήραν οι δρομείς. Στο κομμάτι εκείνο, δεν υπήρχαν πια αυτοκίνητα, και όλοι έτρεχαν. Με τα πόδια, με το ποδήλατο, με το αναπηρικό καροτσάκι, με το πατίνι, με το Segway, με το smartphone δεμένο στο μπράτσο, με το παιδί τους στο πίσω κάθισμα, με το σκυλάκι τους στο backpack, όλοι έτρεχαν, όπως μπορούσε και ήθελε ο καθένας. Κάθε Κυριακή, η λεωφόρος αυτή παραδίδεται στους πεζούς.



















Η κυκλοφοριακή καρδιά της πόλης είναι η πλατεία Baquedano. Εκεί η λεωφόρος Providencia συναντά την ακόμα μεγαλύτερη κεντρική λεωφόρο Alameda (επισήμως O’Higgins), υπάρχει έξοδος του υπόγειου τούνελ, ενώ και το μετρό της πόλης έχει ένα από τους μεγαλύτερους σταθμούς μετεπιβίβασης. Και για τη νεολαία, αυτός είναι ο κοντινότερος σταθμός που οδηγεί στην περιοχή Bellavista, το πρώτο μέρος στο οποίο θα κινηθώ σήμερα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 23
• 24
• 25
• 26
• 27
• …

  Go to chapter

  Go
• 38

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 25 of 38

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[fenia42]

Κι επιτέλους κάτι διαφορετικό ! Αδημονούμε και για τις δυο ιστορίες.

 

[taver]

Κεφάλαιο 2: Ωδή στην Alitalia

Η προετοιμασία ολοκληρώθηκε με τα υπόλοιπα αεροπορικά εισιτήρια, δηλαδή ένα Αθήνα – Ρώμη – Αθήνα με Aegean, με €97.43 κι ένα Σαντιάγο – Καλάμα - Σαντιάγο με LATAM με €104.71. Κράτησα και τα ξενοδοχεία που μπορούσα, δηλαδή όπου το πρόγραμμά μου δε μπορούσε να αλλάξει, κι όλα έτοιμα. Σημειώνω εδώ ότι τα εισιτήρια για πτήσεις εσωτερικού στη Χιλή με τη LATAM δεν πρέπει να τα κλείνουμε από τα γνωστά sites/ψαχτήρια κλπ, αλλά από το site της LATAM, επιλέγοντας ως χώρα τη Χιλή, γλώσσα τα Ισπανικά και νόμισμα τα Χιλιανά Πέσος. Οι τιμές έτσι είναι σχεδόν μισές… και ειδικά για το νησί του Πάσχα, αυτό το κόλπο κάνει μεγάλη διαφορά. Στις εσωτερικές διαδρομές στη Χιλή υπάρχει και μια βολική low-cost αεροπορική «Sky Airline», που οι τιμές της δεν αλλάζουν ανάλογα με τη χώρα του επισκέπτη, αλλά αφενός δεν πετάει στο νησί του Πάσχα, αφετέρου όταν έψαχνα για Calama οι τιμές της με βαλίτσα ήταν οι ίδιες με τη LATAM.

Τελικά, οι πτήσεις του ταξιδιού φαίνονται στο χάρτη αυτό:

Ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της προετοιμασίας ήταν η προετοιμασία για το υψόμετρο. Βλέπετε, το πρώτο κομμάτι του ταξιδιού μου περιλάμβανε αρκετές διαδρομές και διαμονές στις Άνδεις, σε μεγάλα υψόμετρα, που έφταναν σχεδόν τα 5.000 μέτρα. Σε τέτοια υψόμετρα οι μη μαθημένοι οργανισμοί αναπτύσσουν σημάδια ναυτίας που μπορεί να φτάσει και στα άκρα. Δεν το παθαίνουν βέβαια όλοι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις από πριν, και δεν είχα κανένα σκοπό να το μάθω στην άκρη του κόσμου. Μη θέλοντας να το ρισκάρω, λοιπόν, προμηθεύτηκα από ένα φαρμακείο χαπάκια για το υψόμετρο, και τη μέρα πριν την αναχώρησή μου ξεκίνησα προληπτική αγωγή με ένα χάπι ανά 12 ώρες.



Παρασκευή 24/11/2017, Βlack Friday για τον υπόλοιπο κόσμο και για τα καταστήματα του Ελ. Βενιζέλος, στις 15:30 το μεσημέρι, η πτήση A3654 της Aegean με το SX-DVN αναχώρησε με προορισμό τη Ρώμη, και μετά από μια συνηθισμένη πτήση έφτασε στον προορισμό της με μισή ωρίτσα μόλις καθυστέρηση. Παρέλαβα την αποσκευή μου, αν και μπορούσα να την είχα στείλει απευθείας Santiago, αλλά με την Alitalia αυτά δεν τα ρισκάρεις. Πήγα γρήγορα στο check-in της Alitalia, μαντεύοντας λίγο σε ποιο terminal πρέπει να πάω και προς τα πού βρίσκεται αυτό, καθώς εμφανείς τουλάχιστον πινακίδες δεν υπάρχουν. Πήρα μια κάρτα επιβίβασης για την πτήση για Σαντιάγο από ένα μηχάνημα και παρέδωσα τη βαλίτσα σε ένα άλλο μηχάνημα. Πάλι καλά που υπάρχουν και τα μηχανήματα, γιατί αν περιμένεις να συνεννοηθείς με τους βαριεστημένους υπαλλήλους της Alitalia….

Ωραία. Και τώρα; Είχα 4 ώρες ως την επόμενη πτήση, κι ένα backpack κι ένα μπουφάν να σέρνω. Οι 4 ώρες αυτές στο Fiumicino ήταν ατελείωτες. Ούτε κουβέντα φυσικά να κατέβω στη Ρώμη, μόνο 4 ώρες είχα. Πέρασα τον έλεγχο, κι έφαγα το gelato μου στο San Crispino του αεροδρομίου, το οποίο είναι παράρτημα της πιο παλιάς και κλασσικής gellateria της Ρώμης, η οποία δυστυχώς βρίσκεται δίπλα στη Fontana di Trevi και γίνεται ο χαμός από τους τουρίστες. Αγόρασα ένα καινούργιο stylus για το ipad μου, μιας και το προηγούμενο το είχα ξεχάσει στην Αθήνα. Βλέπετε ακολουθούσε 15ωρη πτήση, και με μοναδική εναλλακτική λύση το IFE της Alitalia, η χρήση του iPad είναι βασική ανθρώπινη ανάγκη . Έφαγα και κάτι στο self-service του αεροδρομίου, το οποίο είναι κρυμμένο στον πάνω όροφο, και έχει αξιοπρεπέστατο Ιταλικό φαγητό για τα λεφτά του. Και η ώρα δεν πέρναγε. Κάθισα σε ένα μέρος με internet, σκότωσα λίγη ώρα ακόμα, και τέλος κινήθηκα προς την πύλη μου.



Παραδόξως επιβιβαστήκαμε στην ώρα μας. Ως συνήθως με την Alitalia, η ουρά του Sky Priority ήταν μακρύτερη από την ουρά της οικονομικής θέσης, κάτι επόμενο, όταν το πρόγραμμα μιλίων της Alitalia δίνει σε όλους ασημένια κάρτα με λίγες πτήσεις. Το Boeing 777 της Alitalia είχε ιρλανδικές πινακίδες: EI-ISB. Είχε διαρρύθμιση 3-4-3, και εκεί προς τα πίσω στο 36Η που καθόμουν ήταν ακόμα πιο στενό, με αποτέλεσμα τα σκουντήματα στο διάδρομο να είναι συχνά. Ευτυχώς, η θέση δίπλα μου έμεινε άδεια. Απογειωθήκαμε, πετάξαμε πάνω από τη Σαρδηνία, την Αλγερία, τη Μαυριτανία, τη Σενεγάλη (πάνω από το Dakar), τον Ατλαντικό, τη Βραζιλία (Recife, Brasilia), την Παραγουάη (Asuncion) και την Αργεντινή. 15 ώρες κράτησε όλο αυτό, που πέρασαν με μια ταινία στο πολύ χάλια μονοφωνικό IFE με την μικροσκοπική οθόνη, ένα γεύμα κι ένα πρωϊνό της κακιάς ώρας, λίγο παίξιμο με το iPad και αρκετό ύπνο. Ήταν η μεγαλύτερη σε διάρκεια πτήση που έχω κάνει, με 15 ώρες και 15 λεπτά συνολική διάρκεια, ξεπέρασε ακόμα το Σύδνευ - Ντόχα που είχα κάνει τον προηγούμενο χρόνο.

Στο τέλος, προσγειωθήκαμε επιτέλους στο διεθνές αεροδρόμιο του Σαντιάγο. Η προσγείωση εκεί όμως έχει μια ιδιαιτερότητα. Επειδή το αεροδρόμιο του Σαντιάγο βρίσκεται πολύ κοντά στην οροσειρά των Άνδεων, το αεροπλάνο έχει ήδη ξεκινήσει την κάθοδο του όσο περνάμε πάνω από τα βουνά. Αποτέλεσμα, μια ώρα ολόκληρη πριν την προσγείωση, αντί για τα συνηθισμένα 20 λεπτά, να πρέπει να την περάσουμε με τις ζώνες ασφαλείας δεμένες, ατομικά τραπεζάκια κλειστά κλπ. Όσοι κάθονταν στο παράθυρο στην αριστερή πλευρά του αεροσκάφους, απόλαυσαν και θέα στο όρος Aconcagua, την υψηλότερη κορυφή των Άνδεων, που βρίσκεται στα σύνορα Αργεντινής/Χιλής, λίγο πιο βόρεια από το Σαντιάγο.

Φυσικά τα landing cards για τη Χιλή που μοίραζαν μέσα στο αεροπλάνο δεν έφτασαν για όλους, κι όσοι καθόμασταν στα δεξιά της καμπίνας δεν πήραμε. Το οποίο σήμαινε παραπάνω αναμονή στο αεροδρόμιο πριν μπούμε στην ουρά για τα γκισέ του immigration. Tο γεγονός ότι είχα ξεχάσει να έχω στυλό πάνω μου κάθε άλλο παρά βοήθησε την κατάσταση. Τα γκισέ ήταν όλα σε λειτουργία, αλλά ένα σωρό διεθνείς πτήσεις είχαμε φτάσει περίπου την ίδια ώρα. Με τα πολλά, έφτασε η σειρά μου, μου σφράγισαν το διαβατήριο & το landing card, μου έδωσαν κι ένα χαρτάκι που έπρεπε να έχω συνεχώς μαζί μου μαζί με το διαβατήριο όσο θα παρέμενα στη χώρα, και προχώρησα στην παραλαβή αποσκευών. Ναι, η Alitalia είχε καταφέρει να παραδώσει την αποσκευή μου άθικτη!

Μετά από το τελωνείο που πέρασε από scanner όλα μου τα υπάρχοντα και κράτησε και το landing card στο τέλος, βρέθηκα στο χώρο των αφίξεων του αεροδρομίου. Παραδόξως, ο χώρος αυτός είναι πολύ μικρός. Έψαξα για ATM & μαγαζί με κάρτες SIM, δε βρήκα τίποτα, οπότε και ανέβηκα στις αναχωρήσεις, όπου βρήκα απ’ όλα. Το ATM της Santander χρέωνε μια μικρή προμήθεια στις αναλήψεις, αλλά δε βαριέσαι, η πρώτη μου έξοδος εκτός αεροδρομίων κλπ. θα είναι σε μια πολύ μικρή πόλη, και προκειμένου να ψάχνω ATM εκεί πέρα στην κατάσταση που θα είμαι μετά από τόσες ώρες σε αεροδρόμια κι αεροπλάνα, ας τα σκάσω, 3-4 ευρώ διαφορά δε θα με σώσουν.

Σήκωσα 2x200.000 CLP (Χιλιανά Πέσο), που αποδείχθηκαν υπεραρκετά για όλο το ταξίδι, καθώς οι πάντες σχεδόν στη χώρα δεχόντουσαν πιστωτικές κάρτες (και American Express). Βλέπετε, ο επιχειρηματίας που έφερε τις πιστωτικές κάρτες στη Χιλή, μέσω της εταιρίας Bancard, και γέμισε τη χώρα POS, είχε εκλεγεί πρόεδρος της Χώρας την περίοδο 2010-2014 (και εξελέγη και πάλι Πρόεδρος λίγες μέρες μετά το ταξίδι μου, θα αναλάβει πάλι καθήκοντα τώρα το Μάρτιο). Μολονότι πούλησε τις επιχειρήσεις του πριν αναλάβει (σε διεθνείς ομίλους), υπάρχει εδώ ένα θέμα σύγκρουσης συμφερόντων…

Στο αεροδρόμιο υπάρχουν δυο μαγαζιά κινητής τηλεφωνίας, της Entel & της Movistar. Ρώτησα και στα δυο, και πήρα την πρώτη κρυάδα. Για να χρησιμοποιηθεί Χιλιανή κάρτα SIM σε κινητό που δεν έχει αγοραστεί στη Χιλή, ο επισκέπτης πρέπει πρώτα να καταχωρήσει τη συσκευή του στο εθνικό μητρώο. Υπάρχουν διάφοροι καταχωρητές που το κάνουν αυτό δωρεάν για τους τουρίστες, αλλά η διαδικασία παίρνει 2-3 εργάσιμες ημέρες, και σήμερα είναι Σάββατο πρωί. Συμπλήρωσα την αίτηση, την τράβηξα φωτογραφία με το κινητό, έβγαλα φωτογραφία το e-ticket, το boarding pass, το διαβατήριο και το χαρτάκι του immigration, και τα έστειλα όλα συνημμένα με e-mail σε ένα καταχωρητή. Όλο αυτό σήμαινε ότι για τις πρώτες 5-6 μέρες του ταξιδιού μου δε θα είχα internet εκτός του όποιου WiFi, καθώς με τις χρεώσεις που έχει το roaming απλά το ξεχνάς… Ευτυχώς στις μέρες αυτές περιλαμβάνονται και κάποιες μέρες που θα βρίσκομαι στη Βολιβία, που εκ των πραγμάτων έτσι κι αλλιώς δε θα είχα internet (δεν υπάρχει σήμα κινητής εκεί ψηλά στα βουνά που θα βρίσκομαι) οπότε δε θα με ξεβολέψει και πάρα πολύ.



Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η ώρα είχε πάει 10:30, είχα κάνει τις δουλειές που ήθελα, και είχα… 5 ώρες να σκοτώσω ως την επόμενη πτήση, προγραμματισμένη για τις 15:28. Σκοπίμως το είχα κλείσει έτσι, καθώς όταν πετάς με Alitalia πρέπει να υπολογίσεις και την ισχυρότατη πιθανότητα να έχει καθυστέρηση, άλλο που σήμερα έτυχε και ήμουνα τυχερός. Κουράγιο να κατέβω στο κέντρο της πόλης δεν είχα, είχα ακούσει κιόλας ότι η κίνηση στους δρόμους εδώ είναι απρόβλεπτη, οπότε άσε καλύτερα, δεν αξίζει τον κόπο για 1 ώρα καθαρό χρόνο στην πόλη ή και λιγότερο, να ρισκάρω να χάσω την πτήση.

Πήγα στο γκισέ και παρέδωσα τη βαλίτσα μου. Είχα προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο κάποιος να μου πει κάτι για την κράτηση του εισιτηρίου μου που είχα κάνει από το Χιλιανό site της LATAM κι όχι από το διεθνές, αλλά τελικά δεν. Μάλλον δεν ασχολήθηκαν καν. Παρέδωσα τη βαλίτσα μου, πήρα το boarding pass μου, και κάθισα για πρωϊνό σε ένα καφέ…Μάλλον είμαι γκαντέμης, γιατί μια βδομάδα μετά, που ξαναπέρασα, το μαγαζί είχε κλείσει και είχαν μπει εργάτες στο χώρο – ανακαίνιση ή κάτι άλλο, θα σας γελάσω. Πέρασα με τάξη και οργάνωση τον έλεγχο ασφαλείας των αναχωρήσεων εσωτερικού, και πήγα για τον επόμενο καφέ στα Starbucks. Κάθισα και σε ένα καναπέ για καμμιά ωρίτσα, παρέα με το σπαστικό WiFi του αεροδρομίου που κάθε 15 λεπτά ήθελε να ξανακάνεις login, εξερεύνησα κι όλο το χώρο των αναχωρήσεων εσωτερικού, πήρα κι ένα σάντουιτσάκι για μεσημεριανό, πήγα στο gate μου και περίμενα κι εκεί, και επιτέλους ήρθε η ώρα την επιβίβαση της πτήσης μου…. Το Α321 της LATAM με κωδικό CC-BEP με υποδέχθηκε στη θέση 13C, και μετά από μια μικρή καθυστέρηση μισής ωρίτσας με πήγε στον προορισμό μου, στο αεροδρόμιο CJC της πόλης Calama.

Δε με ενδιέφερε η Calama, με ενδιέφερε το San Pedro de Atacama. Το τελευταίο είναι η «τουριστική» πρωτεύουσα της περιοχής, μια μικρή πόλη σε υψόμετρο 2.500 μέτρων μέσα στην έρημο, που πασχίζει να διατηρήσει το παραδοσιακό της ύφος, αλλά πλέον ζει κατά κύριο λόγο από τον τουρισμό, και είναι η σχεδόν αποκλειστική αφετηρία για εξορμήσεις στην ευρύτερη περιοχή. Η Χιλή μπορεί να είναι μια μακρόστενη χώρα, εδώ όμως βρισκόμαστε στο «παχύτερο» σημείο της, με την απόσταση από το San Pedro ως τη θάλασσα να είναι πάνω από 200 Χμ σε ευθεία γραμμή. Το San Pedro δε διαθέτει αεροδρόμιο, το πλησιέστερο είναι στην Calama, και παρότι πάνω από τους μισούς επιβάτες χρησιμοποιούν το αεροδρόμιο για να μετακινηθούν από/προς το San Pedro, δεν έχει κάποια απευθείας δημόσια συγκοινωνία για εκεί.

Το San Pedro θα ήταν τις επόμενες μέρες η βάση μου για την εξερεύνηση της γύρω περιοχής, που ακόμα κι από το διάστημα φαίνεται εντυπωσιακή:



Τρείς τρόποι υπάρχουν για να πάει κανείς τα 100 περίπου χιλιόμετρα που χωρίζουν το αεροδρόμιο από τον προορισμό μου, αν δεν έχεις κλείσει από πριν κάτι άλλο να σε περιμένει με ταμπελάκι στις αφίξεις. Ο πρώτος, και πλέον προφανής, είναι ένα ταξί. Εξίσου προφανές είναι ότι το κόστος του τρόπου αυτού δεν είναι κι ότι προτιμότερο: αν θυμάμαι καλά είναι κάπου ανάμεσα σε €80 και €100. Ο Δεύτερος, είναι να πάρει κανείς ταξί ως τα ΚΤΕΛ της Calama, κι από κει το λεωφορείο. Και ο τρίτος, που επέλεξα, είναι τα βανάκια της TransVIP. Πληρώνοντας το ποσό των CLP 12.000,00 (€16.00) σε ένα γκισέ στο αεροδρόμιο με κάρτα ή με μετρητά, ο πελάτης οδηγείται σε ένα 8θέσιο βανάκι. Μόλις αυτό γεμίσει, δηλαδή σε χρόνο dt αν μόλις έχει έρθει κάποια πτήση, ξεκινάει, και σε μια ώρα φτάνει στο San Pedro de Atacama, όπου κάνουν και διανομή στα ξενοδοχεία. Έτσι, ώρα 19:00 έφτασα στο hostal που είχα κλείσει (Hostal Casa Flores, οδός Ckilapana 631).

Η διαδρομή ως το San Pedro, αν καταφέρει κανείς να παραμείνει ξύπνιος, πρέπει να είναι ενδιαφέρουσα – ή τουλάχιστον σ’ αυτό το συμπέρασμα με οδήγησαν αυτά που έβλεπα τις λιγοστές στιγμές που άνοιξα τα μάτια μου. Το μόνο που πρόλαβα να φωτογραφήσω, όμως, είναι οι ανεμογεννήτριες, που κάποιος σκέφτηκε ότι ήταν καλή ιδέα να τοποθετηθούν δίπλα σε αεροδρόμιο.

 

[Samion]

Μερικες ασημαντες (για τους πολλους..) παρατηρησεις..κ οχι στη λασπη κ τα ψευδη που ριχνεις στην εταιρεια...
Ολες σχεδον οι πτήσεις της ΑΖ φεύγουν απο το τερμιναλ 1 για τσεκ ιν. Τι δεν σου ηταν ξεκαθαρο? Δεν κοιταξες τον πινακα μόλις εφτασες? Δεν εβλεπες τις τεραστιες πινακιδες που σε οδηγουν στο τεραστιο τέρμιναλ 1?
Το san crispino έχει 3-4 μαγαζια...δεν ειναι η παλιοτερη βεβαια gelateria ουτε η καλυτερη . Η καλύτερη μακραν του αεροδρομίου.
Το δε προγραμμα μιλιων της ΑΖ δεν σου δινει ευκολα ασημένια καρτα. Μπερδευεσαι με εκεινο της AF προφανως...

 

[taver]

Ολες σχεδον οι πτήσεις της ΑΖ φεύγουν απο το τερμιναλ 1 για τσεκ ιν. Τι δεν σου ηταν ξεκαθαρο? Δεν κοιταξες τον πινακα μόλις εφτασες? Δεν εβλεπες τις τεραστιες πινακιδες που σε οδηγουν στο τεραστιο τέρμιναλ 1?

Πήγαινε στις αφίξεις του Terminal 3. Και πες μου που υπάρχει μια ταμπέλα που να δείχνει, βγαίνοντας, αν για το Terminal 1 πρέπει να πας αριστερά, δεξιά, ευθεία ή αλλού...

 

[underwater]

Πολύ κατατοπιστική αρχή για ένα ιδιαίτερο ταξίδι! Παρακολουθώ με ενδιαφέρον, καθώς το Νησί του Πάσχα είναι από τους προορισμούς που θέλω πολύ να επισκεφτώ. Χρήσιμα τα tips για εξεύρεση χαμηλότερων τιμών στα αεροπορικά, ευχαριστούμε.

 

[jimp]

Τουλάχιστον η αρχή της ιστορίας θα μπορούσε να έχει και υπότιτλο ''Ωδή στην Alitalia''.

 

[fenia42]

Τουλάχιστον η αρχή της ιστορίας θα μπορούσε να έχει και υπότιτλο ''Ωδή στην Alitalia''.

Κλαίω! Ο Τζακομο Λεοπαρντι -Ιταλός λόγιος- έχει γράψει ωδη που λεγεται All’Italia.

 

[Samion]

Πήγαινε στις αφίξεις του Terminal 3. Και πες μου που υπάρχει μια ταμπέλα που να δείχνει, βγαίνοντας, αν για το Terminal 1 πρέπει να πας αριστερά, δεξιά, ευθεία ή αλλού...

Ελα σταματα το τρολαρισμα...δεξια δεν εχει τπτ, τελος τα κτιρια, ευθεια παρκιν. Μονο αριστερά μπορεις να πας. Μα να βαλουν πινακιδα να λεει προς τερμιναλ 1 εξω?!!! Αλλου ναι.. αν πεταξεις θα πας στο ρωμαικο ουρανό...

Κλαίω! Ο Τζακομο Λεοπαρντι -Ιταλός λόγιος- έχει γράψει ωδη που λεγεται All’Italia.

Σωστη...Θα εισαι φαν του μαλλον..τον ειχες αναφερει παλι..

 

[fenia42]

Σωστη...Θα εισαι φαν του μαλλον..τον ειχες αναφερει παλι..

Δεν είμαι φαν του, αυτός είναι φαν της All’Italia φαίνεται!
Αλλά ας μη χαλάμε την ιστορία του ανθρώπου..

 

[taver]

Κεφάλαιο 3: Ταξιδιωτικοί υπερπράχτορες...

Το San Pedro de Atacama είναι κατά βάση “staging area” για εκδρομές στην ερημική φύση. Ενώ είναι γεμάτο τουρίστες και ζει από τον τουρισμό, οι περισσότεροι τουρίστες λείπουν όλη τη μέρα σε εκδρομές, και επιστρέφουν στην πόλη μόνο το βράδυ, με αποτέλεσμα το κέντρο του, ένας κεντρικός χωματόδρομος και 3-4 κάθετοι δρόμοι και μια πλατεία να γεμίζουν το απόγευμα και το βράδυ. Η έρημος εδώ τριγύρω είναι η Atacama, η οποία είναι η πιο άνυδρη έρημος του κόσμου πλην πολικών περιοχών, με τη μέση ετήσια υγρασία στην ατμόσφαιρα εδώ να φτάνει μόλις το 8.5% σε κάποια σημεία.

Βροχοπτώσεις υπάρχουν μόνο το Φεβρουάριο, στο κατακαλόκαιρο δηλαδή, σε ένα φαινόμενο που οι ντόπιοι τουλάχιστον το ονομάζουν «Altiplanic winter», οπότε τα σύννεφα από τον Αμαζόνιο ανεβαίνουν πιο ψηλά, σε ύψος που τους επιτρέπει να περνάνε πάνω από τις Άνδεις, και φτάνουν ως εδώ.

Πέρα από την ξηρασία της ατμόσφαιρας, επιπλέον από εδώ δεν υπάρχει απορροή νερού, δηλαδή δεν υπάρχει κάποιο ποτάμι, υπέργειο ή υπόγειο, που να μεταφέρει το νερό από δω προς τη θάλασσα. Ότι νερό πέφτει εδώ και στα τριγύρω βουνά από τις βροχές, αλλά κι από τα χιόνια και τους παγετώνες των Άνδεων, καταλήγει να μαζεύεται σε μια «λίμνη» και λόγω της ξηρασίας να εξατμίζεται με ταχύτερους ρυθμούς από ότι συσσωρεύεται. Το νερό φέρει μαζί του ένα σωρό άλατα, τα οποία και παρασύρει στην πορεία του. με αποτέλεσμα η ξερή πλέον λίμνη αυτή να αποτελεί ένα πεδίο αλατιού, το Salar de Atacama.

Η χαμηλή υγρασία στην περιοχή μεταφράζεται και σε έξτρα καθαρή ατμόσφαιρα, που είναι και ο λόγος που το αστεροσκοπείο της ALMA (Atacama Large Millimeter Array) έχει εγκατασταθεί εδώ. Πρόκειται για το μεγαλύτερο και πιο δαπανηρό συγκρότημα τηλεσκοπίων στον κόσμο. Είναι και επισκέψιμο τα Σαββατοκύριακα, και μάλιστα δωρεάν μαζί με τη μεταφορά από το San Pedro, αλλά πρέπει να κάνεις κράτηση μερικές εβδομάδες πιο πριν γιατί οι θέσεις εξαντλούνται. Δυστυχώς δεν το φρόντισα εγκαίρως, οπότε για παρηγοριά δείτε δορυφορικές φωτογραφίες (στην πρώτη είναι οι κυρίως εγκαταστάσεις, το δεύτερο είναι μια συστοιχία από ραδιοτηλεσκόπια που είναι πιο απομακρυσμένα σε μια βουνοκορφή πιο πάνω με ακόμα καταλληλότερες συνθήκες)….





Ο πλέον κατάλληλος τρόπος για να δει κάποιος την περιοχή εδώ στην Atacama είναι με ένα ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο (τζιπ κατά προτίμηση, αλλά όχι απαραίτητα, λίγα μέρη το απαιτούν) και ένα καλό χάρτη με τα σημεία ενδιαφέροντος. Δυστυχώς, για μένα σ’ αυτό το ταξίδι αυτό δεν θα αποτελούσε επιλογή, καθώς δεν οδηγώ, ενώ το να υποκαταστήσω την οδήγηση με κάποιο ταξιτζή θα ήταν εντελώς ασύμφορο οικονομικά. Δημόσιες συγκοινωνίες μέσα στις ερήμους δεν υπάρχουν, οπότε κατέληξα να κινηθώ αναγκαστικά με την τουριστική μέθοδο, των οργανωμένων εκδρομών.

Για την ιστορία, στη φάση αυτή βρισκόμουν στη Βόρεια Χιλή, στην περιφέρεια της Antofagasta που είναι μια πόλη 345.000 κατοίκων δίπλα στη θάλασσα, μεγάλο λιμάνι που κάποτε συγκέντρωνε κι αρκετούς Έλληνες μετανάστες. Πιο συγκεκριμένα, ήμουν στο νομό El Loa, που πήρε το όνομά του από το ομώνυμο ποτάμι, με πρωτεύουσα την Calama. Και ακόμα πιο συγκεκριμένα, στο δήμο του San Pedro de Atacama, ένα δήμο με 5.600 κατοίκους και έκταση 23439 τετραγωνικά χιλιόμετρα, μεγαλύτερο δηλαδή από την Πελοπόννησο ή περίπου όσο η κεντρική και η ανατολική Μακεδονία μαζί.

Για την επόμενη μέρα, είχα κλείσει λοιπόν από το internet δυο εκδρομές back-to-back, από το τοπικό γραφείο World White Travel που μου είχε συστήσει ένας συνάδελφος που είχε πάει στο San Pedro ένα χρόνο πριν από μένα. Κράτηση τέτοιων εκδρομών από το internet βρώμαγε πως ήταν κακή ιδέα, αλλά από την άλλη ήθελα να εκμεταλλευτώ το χρόνο μου όσο καλύτερα γίνεται. Η άφιξη μου ήταν αργά το απόγευμα, και άρα μπορεί να μην προλάβαινα τα τοπικά γραφεία ανοικτά για να κλείσω κάτι για το αμέσως επόμενο πρωί., οπότε έκλεισα πάραυτα από το internet τις εκδρομές της πρώτης μέρας. Μόλις λοιπόν τα έκλεισα και τα πλήρωσα με την κάρτα μου, μου έστειλαν e-mail από το γραφείο ότι ευχαριστούμε, επιβεβαιώνουμε την κράτηση, αλλά να έχετε περάσει από το γραφείο μέχρι τις 15:00 την προηγούμενη μέρα από το τουρ. Τους εξήγησα ότι κάτι τέτοιο καταργεί το σκοπό της κράτησης από το Internet, και τέλος πάντων συνεννοήθηκα να με περιμένει κάποιος στο γραφείο μέχρι πιο αργά. Παρ’ όλα αυτά, ήταν το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνω μόλις φτάσω.

Με το που μπήκα λοιπόν στο δωμάτιο μου και άνοιξα το Wi-Fi, ήρθε το επείγον mail που μου είχαν στείλει από το γραφείο πιο νωρίς. Η πρωινή εκδρομή που είχα κλείσει δε θα πραγματοποιηθεί γιατί την έχουν καταργήσει και ξέχασαν να ενημερώσουν το web site, και να πάω όσο το δυνατόν γρηγορότερα από το γραφείο τους στην οδό Caracoles 337. Και προσοχή γιατί υπάρχει κι άλλο γραφείο με το ίδιο όνομα λίγο πιο κάτω στον ίδιο δρόμο…

Πήγα στο γραφείο αμέσως, όπου μου εξήγησαν πως η εκδρομή στο Salar de Atacama και στα Lagunas Altiplanicas που είχα κλείσει για το πρωί της επόμενης μέρας (26/11/2017) προς $43.00 έχει πάψει να πραγματοποιείται, παρότι υπήρχε κατά λάθος ακόμα στο website τους. Αντ’ αυτής μου πρότειναν την ολοήμερη εκδρομή στα Piedras Rojas, που ήταν πρακτικώς η ίδια εκδρομή συν κάποια αξιοθέατα ακόμα, αλλά ήταν ολοήμερη και περιλάμβανε και ζεστό γεύμα, επιστρέφοντας πίσω στις 17:00 το απόγευμα, για $75.00. Δεν είχα και πολλά περιθώρια να αρχίσω να ψάχνω άλλες λύσεις. Ήθελα κιόλας να κάνω τη συγκεκριμένη εκδρομή τη συγκεκριμένη μέρα, γιατί ανεβαίνει σε υψόμετρο 4000 μέτρων, και θα ήταν ωραίος εγκλιματισμός για τα ύψη που θα ακολουθούσαν τις επόμενες μέρες. Μόνο μια ακόμα εναλλακτική θα το εξασφάλιζε τέτοιον εγκλιματισμό, αλλά οι ώρες αναχώρησης των εκδρομών για τους θερμοπίδακες του Taito δεν ενδείκνυνται για μετά το jet lag. Έκανα την αλλαγή, και φυσικά ακύρωσα και την απογευματινή εκδρομή που είχα κλείσει μαζί τους για $30 ακόμα, και χρειάστηκε να το εξηγήσω 7 φορές στην travel agent ότι είχα σκοπό να της καταβάλλω μόνο τα $2 ($75-$43-$30=$2) κι όχι τα $32 ($75-$43=$32) που ζητούσε. Εν τέλει τα δέχτηκε (λες και μου έκανε χάρη) και της έδωσα CLP2000 καθώς δεν είχα μετρητά σε δολάρια. Όπως έμαθα αργότερα, οι τιμές των τουριστικών γραφείων είναι σε δολάρια ΗΠΑ, γιατί οι τουριστικές επιχειρήσεις στη Χιλή απαλλάσσονται από το ΦΠΑ όταν οι πληρωμές που δέχονται είναι τιμολογημένες και πληρωμένες σε ξένο νόμισμα. Κανονίσαμε λοιπόν, θα περνούσαν να με πάρουν από το ξενοδοχείο το επόμενο πρωί ώρα 7:00 με 7:15. Ούφ.

Επόμενη στάση, σε ένα άλλο γραφείο που είχα σημειώσει για την εκδρομή στη Βολιβία. Σκόπευα να πάρω ένα τουρ 4 ημερών (3 διανυκτερεύσεις) στις άγριες ηφαιστιογενείς περιοχές της Βολιβίας που ακολουθούν τα σύνορα με τη Χιλή από την απέναντι πλευρά, επισκεπτόμενοι απίστευτα τοπία, με τζιπ 4x4 σε περιοχές που δρόμοι δεν υπάρχουν, πόσο μάλλον ρεύμα, τηλέφωνο και internet. Είχα επικοινωνήσει από πριν με το γραφείο, που λέγεται Cordillera Traveller, και είχα δει ότι είχε διαθέσιμες θέσεις για αναχώρηση τη Δευτέρα 27/11/2017, και πήγα από κει. Ο Flavio μου εξήγησε το πρόγραμμά τους, και το τι περιλαμβάνει η εκδρομή, με έπεισε, και έκλεισα για την εκδρομή με CLP 140.000,00 συν τα εισιτήρια χώρων, πάρκων κλπ.

Η εκδρομή θα είχε βασικά facilities, με shared bathroom όλα τα βράδια. Ειδικά το πρώτο βράδυ θα μέναμε σε κοιτώνα χωρίς θέρμανση σε μέρος που οι θερμοκρασίες τη νύχτα φτάνουν και τους -20, οπότε δίνουν κουβέρτες και νοικιάζουν και sleeping bag για όποιον χρειάζεται, εκτός αν έχουμε το δικό μας. Όχι ότι υπήρχε και επιλογή: οι λίγες άλλες εκδρομές που χρησιμοποιούν βασικά ξενοδοχεία σε λιγότερο καλές τοποθεσίες τιμολογούνται σε χιλιάδες ευρώ για αντίστοιχη διάρκεια. Το θεματάκι θα ήταν ότι ο οδηγός μας θα μιλάει μόνο Ισπανικά, δεν θα υπήρχε αγγλόφωνος συνοδός ή ξεναγός. Επίσης, έπρεπε να φροντίσω να πάρω μαζί μου όσο νερό θα χρειαζόμουν τις 3 μέρες, χαρτί υγείας καθώς δε θα υπήρχε πουθενά διαθέσιμο σε δημόσιες τουαλέτες και hostel στις περιοχές που θα κινούμασταν στη Βολιβία, και λίγα χρήματα ως €50 σε Βολιβιανά bolivianos για τα εισιτήρια που δεν περιλαμβάνονταν, τις δημόσιες τουαλέτες κλπ. Τέλος, η γκαρνταρόμπα μου έπρεπε να περιλαμβάνει κάποια πολύ θερμά ρούχα, κάποια δροσερά, και μαγιό. Και βεβαίως καπελάκι και αντηλιακό. Το αγνόησα το τελευταίο και την πάτησα άσχημα... Αναχώρηση σε δυο μέρες, 7:45 με 8 το πρωί.

Και ήρθε η ώρα για το πρώτο γεύμα στη Χιλή. Οι συμβουλές για το υψόμετρο συνιστούν ελαφρύ φαγητό και απαγορεύουν εντελώς το αλκοόλ όταν την επόμενη μέρα ακολουθεί μεγάλη ανάβαση. Εγώ αύριο θα πήγαινα για πρώτη φορά στα 4000 μέτρα, οπότε κοκακολίτσα σήμερα. Άντε και μπυρίτσα χωρίς αλκοόλ… Βρήκα ένα εστιατόριο («Adobe»), μου άρεσε οπτικά, το εντόπισα και στο lonely planet με θετικά σχόλια, και κάθισα. Και τι παραγγέλλει κανείς όταν βρίσκεται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τη Θάλασσα, στο μέσο της πιο άνυδρης ερήμου στον πλανήτη, με τη μέση ετήσια υγρασία να φτάνει μόλις το 8.5% ? Μα φυσικά ψάρι, του νότιου ειρηνικού.











Όπως θα ανακάλυπτα στην πορεία, κανένα από τα εστιατόρια της πόλης δεν έχει σταθερή ορχήστρα, αλλά όλα ή σχεδόν όλα διαθέτουν ζωντανή μουσική: Έχουν μικρότερες ή μεγαλύτερες σκηνές, όπου οι μουσικοί του δρόμου μπαίνουν στο μαγαζί, στήνονται, παίζουν τα κομμάτια τους, και προτού αποχωρήσουν ζητάνε φιλοδωρήματα από το κοινό. Μετά, έρχονται οι επόμενοι, κάνουν κι αυτοί το ίδιο, κ.ο.κ.

Μετά το φαγητό, επέστρεψα στο ξενοδοχείο, καθώς κόντευα 2 εικοσιτετράωρα από τότε που βρέθηκα τελευταία φορά σε κανονικό κρεββάτι. Με περίμενε μια έκπληξη: Το ταξιδιωτικό γραφείο είχε αφήσει επείγον μήνυμα: Η αναχώρηση δε θα ήταν 7:00-7:15 αλλά στις 6:00 με 6:15. Το Τζετ λάγκ μου μέσα, ούτε σήμερα θα κοιμηθώ…

 

[taver]

Τουλάχιστον η αρχή της ιστορίας θα μπορούσε να έχει και υπότιτλο ''Ωδή στην Alitalia''.

Ωραία λοιπόν, το κεφάλαιο μετονομάστηκε...