taver
Member
- Μηνύματα
- 12.675
- Likes
- 30.170
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ωδή στην Alitalia
- Ταξιδιωτικοί υπερπράκτορες
- Φύση σε Κόκκινο, Μπλε και Λευκό
- Εθνικό Πάρκο Los Flamencos
- Πόλεις στην Έρημο
- Ο δρόμος για τη Βολιβία
- Η γη που κοχλάζει
- Laguna Colorada
- Πέτρες στην Έρημο
- Λίμνες και Φλαμίνγκο
- Νερό κι αλάτι
- Salar de Uyuni
- Salar de Uyuni ΙΙ
- Επιστροφή στον πολιτισμό
- Επιστροφή στη Χιλή
- Έχουμε και δουλειές
- Σεληνιακή Κοιλάδα
- Ατμοί στην παγωνιά
- Επιστρέφοντας στο San Pedro
- Λίμνες και βουτιές
- Απλά μαθήματα Γεωλογίας
- Και λίγη προϊστορία
- Επιστροφή στο Σαντιάγο
- Σαντιάγο – πρώτη γνωριμία
- Bellavista
- Centro - μέρος 1
- Centro - μέρος 2
- Μια βραδιά στο Σαντιάγο
- Ο δρόμος για το Valparaiso
- Valparaiso - μέρος 1
- Valparaiso - μέρος 2
- Valparaiso - μέρος 3
- Providencia
- Αγορές
- Santa Lucia
- Brasil
- Επιστροφή
Κεφάλαιο 18: Σεληνιακή Κοιλάδα
Ώρα 16:00 ήμουν στην είσοδο του γραφείου, από το οποίο θα αναχωρήσουμε για τη Valle de la Luna. Το μέρος που θα επισκεπτόμασταν ονομάζεται «κοιλάδα του φεγγαριού» επειδή θυμίζει σεληνιακό τοπίο, και βρίσκεται λίγο έξω από το San Pedro de Atacama. Από ψηλά, φαίνεται έτσι:

Το βανάκι ήρθε στην ώρα του και επιβιβαστήκαμε μια παρέα με εμένα, κάτι κορεατάκια κι ένα μάτσο λατινοαμερικάνους. Η δίγλωσση ξεναγός μας είναι η Havi (από το Haviera), και η σημερινή μας ξενάγηση εστιάζει κυρίως σε θέματα γεωλογικού ενδιαφέροντος.
Η Valle de la Luna βρίσκεται αρκετά κοντά στο San Pedro, αμέσως μόλις βγει κανείς από την πόλη, οπότε η διαδρομή δεν κράτησε πολύ. Περάσαμε πρώτα από το κέντρο επισκεπτών της κοιλάδας, για να βγάλουμε τα εισιτήριά μας, και συνεχίσαμε στο εσωτερικό. Θα κάνουμε τρεις στάσεις…


Πρώτη μας επίσκεψη, ήταν στην κοιλάδα του αλατιού, όπου περπατήσαμε ένα μικρό φαράγγι ανάμεσα σε πετρώματα αλατιού, βλέποντας διάφορους σχηματισμούς. Είναι αλήθεια ότι η φυσική μου κατάσταση εδώ με δυσκόλεψε, καθώς χρειάζονται βαθμοί κινητικότητας μεγαλύτεροι από τους δικούς μου, και γι’ αυτό άλλωστε δεν περιλαμβάνεται σε όλα τα τουρ της Moon Valley. Δυσκολεύτηκα, αλλά τα κατάφερα (κάνοντας βέβαια χάλια όλα μου τα ρούχα, καθώς κυριολεκτικά κυλίστηκα στα χώματα σε κάποια σημεία). Είναι αλήθεια ότι είχα στο νου μου πρωτίστως το πως θα προχωρήσω και πως θα βγω από εκεί μέσα, κι όχι στις φωτογραφίες, ωστόσο κάτι τράβηξα, και ιδού….

















Η επόμενη μας στάση ήταν στο τυπικό τουριστικό αξιοθέατο «τρείς Μαρίες» (Tres Marias). Δηλαδή τρία βράχια που με λίγη φαντασία μοιάζουν με αγάλματα από μια γυναίκα σε τρία διαφορετικά στάδια μιας προσευχής. Εντάξει, δυο είναι πια, γιατί πριν μερικά χρόνια «ένας τουρίστας» που δε βρέθηκε ποτέ, γκρέμισε το ένα, που τώρα έχει στηθεί λίγο παραπέρα. Στην ερώτηση πάντως για το πώς είναι βέβαιοι ότι ήταν τουρίστας, αφού δε βρέθηκε ποτέ, δεν υπήρχε απάντηση. Είναι άλλωστε εύκολο να κατηγορείς τον ανώνυμο τουρίστα…







Η τρίτη στάση περιλάμβανε το μεγάλο αμμόλοφος της κοιλάδας. Μετά από λίγο περπάτημα και ελαφρά ανάβαση, με τις δυνάμεις που μου είχαν απομείνει από την κοιλάδα του αλατιού, φτάσαμε στην κορυφή ενός λόφου, όπου από τη μια πλευρά βλέπαμε τον αμμόλοφο, κι από την άλλη ένα στρογγυλό οροπέδιο, τον «κρατήρα» της κοιλάδας, και ένα βουνό στο βάθος με κλίση και σχήμα που θυμίζει αμφιθέατρο, και γι’ αυτό έχει και το όνομα αυτό («αμφιθέατρο»).














Η τελευταία στάση για σήμερα είχε σκοπό να δούμε το ηλιοβασίλεμα πάνω από την κοιλάδα. Πήγαμε σε ένα παρατηρητήριο που ονομάζεται «Mirador de Kari - Piedra del Coyote», και είχαμε από κει θέα από ψηλά σε μια σειρά γεωλογικούς σχηματισμούς που ονομάζονται «Κοιλάδα του Θανάτου». Δεν είναι για αγοραφοβικούς η επίσκεψη αυτή, έχει αρκετό κόσμο, που στριμώχνονται για μια θέση στην άκρη του βράχου, και όλοι εκείνη την κρίσιμη ώρα σηκώνουν ότι φωτογραφικές, κάμερες, κινητά κλπ. έχουν, τα στρέφουν στο ηλιοβασίλεμα, και τραβάνε μαζικώς στραμμένοι όλοι προς την ίδια ακριβώς κατεύθυνση. Κάτι σαν ηλιοβασίλεμα στην Οία, στο λίγο πιο light.










Επιστρέψαμε στην πόλη. Φόρτωσα μονάδες στο κινητό σε ένα internet café, πήρα δυο empanadas από ένα φούρνο, και επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου, με σκοπό να κοιμηθώ νωρίς, για να ξυπνήσω πάλι νωρίς, για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Η αναχώρηση για το τουρ της επόμενης μέρας είναι στις 4:30…
Ώρα 16:00 ήμουν στην είσοδο του γραφείου, από το οποίο θα αναχωρήσουμε για τη Valle de la Luna. Το μέρος που θα επισκεπτόμασταν ονομάζεται «κοιλάδα του φεγγαριού» επειδή θυμίζει σεληνιακό τοπίο, και βρίσκεται λίγο έξω από το San Pedro de Atacama. Από ψηλά, φαίνεται έτσι:

Το βανάκι ήρθε στην ώρα του και επιβιβαστήκαμε μια παρέα με εμένα, κάτι κορεατάκια κι ένα μάτσο λατινοαμερικάνους. Η δίγλωσση ξεναγός μας είναι η Havi (από το Haviera), και η σημερινή μας ξενάγηση εστιάζει κυρίως σε θέματα γεωλογικού ενδιαφέροντος.
Η Valle de la Luna βρίσκεται αρκετά κοντά στο San Pedro, αμέσως μόλις βγει κανείς από την πόλη, οπότε η διαδρομή δεν κράτησε πολύ. Περάσαμε πρώτα από το κέντρο επισκεπτών της κοιλάδας, για να βγάλουμε τα εισιτήριά μας, και συνεχίσαμε στο εσωτερικό. Θα κάνουμε τρεις στάσεις…


Πρώτη μας επίσκεψη, ήταν στην κοιλάδα του αλατιού, όπου περπατήσαμε ένα μικρό φαράγγι ανάμεσα σε πετρώματα αλατιού, βλέποντας διάφορους σχηματισμούς. Είναι αλήθεια ότι η φυσική μου κατάσταση εδώ με δυσκόλεψε, καθώς χρειάζονται βαθμοί κινητικότητας μεγαλύτεροι από τους δικούς μου, και γι’ αυτό άλλωστε δεν περιλαμβάνεται σε όλα τα τουρ της Moon Valley. Δυσκολεύτηκα, αλλά τα κατάφερα (κάνοντας βέβαια χάλια όλα μου τα ρούχα, καθώς κυριολεκτικά κυλίστηκα στα χώματα σε κάποια σημεία). Είναι αλήθεια ότι είχα στο νου μου πρωτίστως το πως θα προχωρήσω και πως θα βγω από εκεί μέσα, κι όχι στις φωτογραφίες, ωστόσο κάτι τράβηξα, και ιδού….

















Η επόμενη μας στάση ήταν στο τυπικό τουριστικό αξιοθέατο «τρείς Μαρίες» (Tres Marias). Δηλαδή τρία βράχια που με λίγη φαντασία μοιάζουν με αγάλματα από μια γυναίκα σε τρία διαφορετικά στάδια μιας προσευχής. Εντάξει, δυο είναι πια, γιατί πριν μερικά χρόνια «ένας τουρίστας» που δε βρέθηκε ποτέ, γκρέμισε το ένα, που τώρα έχει στηθεί λίγο παραπέρα. Στην ερώτηση πάντως για το πώς είναι βέβαιοι ότι ήταν τουρίστας, αφού δε βρέθηκε ποτέ, δεν υπήρχε απάντηση. Είναι άλλωστε εύκολο να κατηγορείς τον ανώνυμο τουρίστα…







Η τρίτη στάση περιλάμβανε το μεγάλο αμμόλοφος της κοιλάδας. Μετά από λίγο περπάτημα και ελαφρά ανάβαση, με τις δυνάμεις που μου είχαν απομείνει από την κοιλάδα του αλατιού, φτάσαμε στην κορυφή ενός λόφου, όπου από τη μια πλευρά βλέπαμε τον αμμόλοφο, κι από την άλλη ένα στρογγυλό οροπέδιο, τον «κρατήρα» της κοιλάδας, και ένα βουνό στο βάθος με κλίση και σχήμα που θυμίζει αμφιθέατρο, και γι’ αυτό έχει και το όνομα αυτό («αμφιθέατρο»).














Η τελευταία στάση για σήμερα είχε σκοπό να δούμε το ηλιοβασίλεμα πάνω από την κοιλάδα. Πήγαμε σε ένα παρατηρητήριο που ονομάζεται «Mirador de Kari - Piedra del Coyote», και είχαμε από κει θέα από ψηλά σε μια σειρά γεωλογικούς σχηματισμούς που ονομάζονται «Κοιλάδα του Θανάτου». Δεν είναι για αγοραφοβικούς η επίσκεψη αυτή, έχει αρκετό κόσμο, που στριμώχνονται για μια θέση στην άκρη του βράχου, και όλοι εκείνη την κρίσιμη ώρα σηκώνουν ότι φωτογραφικές, κάμερες, κινητά κλπ. έχουν, τα στρέφουν στο ηλιοβασίλεμα, και τραβάνε μαζικώς στραμμένοι όλοι προς την ίδια ακριβώς κατεύθυνση. Κάτι σαν ηλιοβασίλεμα στην Οία, στο λίγο πιο light.










Επιστρέψαμε στην πόλη. Φόρτωσα μονάδες στο κινητό σε ένα internet café, πήρα δυο empanadas από ένα φούρνο, και επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου, με σκοπό να κοιμηθώ νωρίς, για να ξυπνήσω πάλι νωρίς, για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Η αναχώρηση για το τουρ της επόμενης μέρας είναι στις 4:30…