themischar
Member
- Μηνύματα
- 490
- Likes
- 4.580
- Επόμενο Ταξίδι
- Έλα (μου) ντε
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα (Marrakech)
- 1η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (στην παλιά και στην νέα πόλη)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 3η μέρα (Marrakech - Skoura & 238 Km)
- 3η μέρα (συνέχεια)
- 3η μέρα (συνέχεια)
- 4η μέρα (Skoura - Merzouga & 363 Km)
- 4η μέρα (συνέχεια)
- 4η μέρα (συνέχεια)
- 5η μέρα (ασκόπως τριγύρω και ακολουθεί Camel Trek 😂 )
- 5η μέρα (συνέχεια)
- 6η ημέρα (Camp + Merzouga - Fès & 470 Km)
- 6η μέρα (συνέχεια)
- 6η μέρα (συνέχεια)
- 7η ημέρα (Fès ολημερίς, τι άλλο μπορεί να θες ?)
- 7η μέρα (συνέχεια)
- 7η μέρα (συνέχεια)
- 8η ημέρα, (Fès - Meknes - Volubilis - Chefchaouen & 264 Km)
- 8η ημέρα, (συνέχεια)
- 8η ημέρα, (συνέχεια)
- 8η ημέρα, (Chefchaouen, το μπλε μαργαριτάρι !)
- 8η ημέρα, (συνέχεια)
- 9η μέρα (Chefchaouen - Rabat και 278 χλμ)
- 9η ημέρα, (Rabat)
- 9η ημέρα, (συνέχεια)
- 10η μέρα ( Rabat - Essaouira & 455 Km )
- 10η μέρα (συνέχεια)
- 10η μέρα (Essaouira)
- 10η μέρα (συνέχεια)
- 11η μέρα (Essaouira - Marrakech & 177 Km)
- 11η μέρα (συνέχεια)
5η μέρα (ασκόπως τριγύρω και ακολουθεί Camel Trek )
Είναι φρονιμότερο να μη γίνει αναφορά για το σημερινό εγερτήριο γιατί μπορεί και να παρεξεγηθούμε (το σερβίρισμα πρωινού ήταν έως τις 11.00), αλλά κρίναμε πως ήταν απαραίτητο να γίνει έτσι κι᾽ όχι αλλιώς αφού ουσιαστικά το μόνο που θα κάναμε ήταν βόλτες τριγύρω για εγκλιματισμό περιβάλλοντος έως την απογευματινοβραδυνή μας εξόρμηση.
Το βλέμα μας, όσο παίρναμε το πρωινό μας, περνούσε αδιάκριτα από τα καγκελοχωρίσματα και κοιτούσε κλεφτά προς τον ντουνιά μπας και αντιληφθεί τι είδους σκηνοθεσία καιρού θα ἐχουμε σήμερα. Ωστόσο δεν πολυκαταλαβαίναμε, καθήμενοι στη δροσιά του AC, τι γίνεται έξω από το Kasbah εκτός από το ότι είχε αισθητή ζέστη.
Κι´εδώ الحرارة (ζέστη) είναι η ονομασία της αλλά την αντιλαμβάνεσαι στο πετσί σου λίγουλάκι πιο ζόρικη ακόμη και στον ίσκιο, είναι λες και στέκεσαι όρθιος -για ώρα- μπροστά από έναν ανοικτό φούρνο αρτοποιείου !
Πριν φύγουμε, κάναμε μια προσπάθεια να μάθουμε κάτι παραπάνω, από την ελλιπή, από υπαλλήλους, εκείνη την ώρα Reception.
Το ενδιαφέρον μας εστιαζόταν για το Morocco National 4×4 Auto Museum και το χωριό Khamlia (ή Gnawa όπως είναι γνωστό και από το παραδοσιακό Φεστιβάλ) αλλά δεν ...
Μόνο για το Μουσείο μας έδωσε ένα όνομα (Monica ...) και ένα τηλέφωνο (...) στο οποίο διπλοκαλέσαμε σε διαφορετική ώρα αλλά δε μας έφεξε.
Με την ανεμελιά της ημέρας στο μυαλό μας βγήκαμε χωρίς πλάνο, με μότο μας το <<βλέποντας και κάνοντας>>. Χρειαζούμενο είναι κι´αυτό σ´ ένα ταξίδι και το γλυκοαισθάνεσαι μόνον όταν το κάνεις πράξη.
Ο ζεστούλης καιρός συνοδεύεται επάξια, μπορώ να πω, με το σύννεφο αμμόσκονης που πλανιέται στον ορίζοντα και προσπαθεί, απεγνωσμένα και με κάθε τρόπο, να μην αφήνει κενά για να το διαπερνούν οι ηλιαχτίδες.
Ξεκινάμε, από το Kasbah που είναι προς την Βορεινή πλευρά του χωριού (όπως και τα περισσότερα από τα Kasbah) με τα δυό μπροστινά παράθυρα του αυτοκινήτου, με το ζόρι, ένα δάχτυλο ανοικτά και ευτυχώς γιατί δεν έχει έξω τόσο έντονο άνεμο.
Οι καμήλες δεμένες μεταξύ τους ανά δυό - τρεις εκτεθειμένες στα καιρικά φαινόμενα, περιμένουν υπομονετικά να πάει απόγευμα για να πιάσουν, με την σειρά τους δουλειά.
Χωρίς πολλά-πολλά, αμίλητοι σχεδόν, χωθήκαμε σε έναν ανακατεμένο αμμόδρομο με σκοπό να βρεθούμε κάποια στιγμή σε δημοσιά, είπαμε, είμαστε περιπλανώμενοι και πορευόμαστε αγναντεύοντας τους μικρομεγάλους αμμόλοφους και χαζεύοντας κάποιο τετράποδο που θα βρεθεί στην πορεία μας.
Ύστερα από ένα ακόμη ξάφνιασμα για το πως είναι η περιοχή, φθάνουμε προς την Νότια είσοδο του χωριού και μάνι-μάνι να´σου δυό όργανα της τάξεως !
Μας σταματούν, έ καλά τώρα, βλοσυροί με μια χειρονομία και χωρίς να βγάλουν άχνα ακόμη και όταν κατέβασα το τζάμι, επειδή δεν επρόκειτο να βγω έξω από το αυτοκίνητο (είχα αποφασίσει, έτσι θα το πήγαινα από δω και πέρα εκτός κι´αν μου το επέβαλλαν).
Χωρις ν´ανοίξουμε κουβέντα, τους δίνω τα ¨απαραἰτητα¨ είχα μάθει πια και τα είχα όλα έτοιμα ένα τσούρμο, Τα ξεφυλλίζει ο πρώτος που τα παρέλαβε και τα δίνει στον δεύτερο που κάνει κι´αυτός το ίδιο, με την αμμόσκονη να αιωρείται χωρίς σταματημό (ο καιρός είχε στραβώσει ξανά) και απροειδοποίητα στα μουγκά μου τα επιστρέφει χαιρετώντας μας στρατιωτικά !
Έμείς πάλι, αργοκουνόντας το κεφάλι, μουρμουρίσαμε δεν θυμάμαι τι και τσουλήσαμε παρακάτω για να σταθμεύσουμε.
Πριν προλάβουμε να στρίψουμε δεξιά στον χώρο στάθμευσης, μπροστά μας στεκόταν καμαρωτή η ¨επίσημη¨ πύλη του χωριού προς την αχανή έρημο.
Ο χώρος στάθμευσης ήταν μια αλάνα. Γυρίσαμε στην πύλη για να δούμε τι μπορούμε να δούμε, ο χωμάτινος δρόμος με γερές δόσεις άμμου κατέληγε στα τελευταία σπίτια και μετά ξανοιγόταν στην έρημο.
Γυρίσαμε πίσω προς το κατοικημένο μέρος, έρημο και τα συναφή είχαμε επιλέξει να δούμε το σούρουπο.
Και οργανωμένα και ανοργάνωτα δείχνουν όλα, με λίγο κόσμο και μάλιστα κι´αυτόν ντόπιο που περιφέρεται για να αγοράσει τα διάφορα και αδιάφορα για μας πράγματα.
Κι´εμείς να τριγυρνάμε σαν την μύγα μες το γάλα κάτω από τα παρατηρητικά βλέμματα τόσο των μικρών ὀσο και των μεγάλων.
Μπήκαμε με φόρα από την μισάνοιχτη πόρτα στο Restaurant, cafe and Snack " L'expert" όταν είδαμε σχετική ανηρτημένη ταμπέλα, για έναν cappuccino.
Το μέρος ήταν ωραίο και καθαρό, το προσωπικό πολύ φιλικό και αποτελεσματικό αφού μας είπε πως λόγω εποχής ανοίγουν στις 14.00.
Τ ό μ π ο λ α ! ! !
Θα μπορούσε να βρισκόταν άνετα σε οποιαδήποτε συνοικιακή λαική αγορά της Αττικής και όχι μόνον. Καμμιά διαφορά, όλα, bir para.
Το παιχνίδι έδειχνε να είναι στο ζενίθ και η προσοχή τους ήταν εμφανώς τεταμένη.
Δεν το κρύβω πως λοξοκοίταξα έντονα προς τα πιτσιρίκια, μήπως και μου κάνουν πρόταση να παίξω κι´ εγώ καμμιά παρτίδα μαζί τους, αλλά που !
Σε κάποιο άνοιγμα του κύριου δρόμου του χωριού διακρίναμε τους φοίνικες που ξεπόρβαλαν μέσα από την όαση και λοξοδρομήσαμε προς τη μεριά τους.
Ήταν όλα φροντισμένα και αριστοτεχνικά φυτεμένα, όχι όμως κάτι το ξεχωριστό.
Προχωρόντας μέσα στην όαση ¨σκοντάψαμε¨ πάνω σε ένα μαντρί με καμήλες. Ο τόπος και λόγω ζέστης έζεχνε, απομακρυνθήκαμε με μικρά πηδηματάκια χωρίς να μπούμε στον κόπο να χαιρετήσουμε κάποιον από τους παρευρισκομένους.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα και κυρίαρχη σκέψη είναι ότι κρατούν το μέρος σε αυτή την κατάσταση για να δείχνει όσο γίνεται πιο αυθεντικό, αφού δέχεται σε ετήσια βάση χιλιάδες κόσμο.
Με εξαιρετικά θολό το προς τα που θα πρέπει να πάμε για να βρεθούμε προς το μικρό καθ´όλα χωριό Khemliya ξεκουνήσαμε και πάλι.Γιατί είπαμε και το ξαναλέμε δεν έχουμε σήμερα οδηγικό πρόγραμμα και γι´αυτό δεν κοιτάμε χάρτες, δε ρωτάμε και μόνο πάμε.
Διανυθέντα χιλιόμετρα εκείνη την ώρα δεν κρατάγαμε και καταλήξαμε μετά από κάνα μισάωρο έξω από την περιοχή της Taouz όπου καταμεσής τον δρόμο έκλεινε ένα περιπολικό της Αστυνομίας και οι ένστολοι που βρισκόντουσαν δίπλα του έκαναν την χαρακτηριστική χειρονομία γυρίστε πίσω.
<<Πίσω είπατε ?>>
<<Και γιατί όχι ?>>
Επιδεικτική αναστροφή και γρήγορη (για να καταλάβουν ότι τους σεβάστηκα με τη μία) άλλα όχι τόσο όσο θα την ήθελα αφού το αυτοκίνητο ήταν μπροστοκίνητο.
Εκεί που μας ξαπόστειλαν πίσω, στην Taouz, ό δρόμος τελειώνει και αρχίζει έρημος. κοντολογίς θα την κάναμε ούτως ή άλλως απλά χάσαμε τον τζερτζελέ που ενδεχομένως μπορεί να είχε.
Η γωνία με την οποία φθάσαμε στο σταυροδρόμι έξω από την Merzouga μας ώθησε σε λάθος κατεύθυνση. Τώρα όμως, στο γυρισμό δεν κάναμε κάποιο άλλο λάθος, βρήκαμε το άδειο χωριό, που τελικά έχει ζωή μόνο την περίοδο του φεστιβάλ ! ! !
Χωρίς άλλο, ξαναπιάσαμε, τον γνωστό μας Ν13 με τις εναλλαγές στο περιβαλλοντολογικό τοπίο.
Δεξιά μας το χιλιομετρικό κολωνάκι μας προσγείωσε, Πλησιάσαμε και διαβάσαμε το 66 χλμ από το Er Foud συνειδητοποιήσαμε πως, αν πάμε έτσι, σε λίγο φθάνουμε εκεί. Δεν είχαμε καμιά πρόθεση γι´αυτό, γνωρίζαμε πως είμασταν σε καλό δρόμο για εκεί που λέγαμε από το πρωί.
Λοξοκοιτάμε συνεχώς προς στον ορίζοντα και αντιλαμβανόμαστε πως έτσι όπως έχουν τα πράγματα είναι αδύνατον να προσδιορίσεις χονδρικά τι ώρα να´ναι.
Δεν είναι μουντός όπως συμβαίνει στην Ελλάδα και αναρωτιέσαι τι ώρα να είναι?
Βλέπεις, δεν είναι ότι δεν βλέπεις, αλλά θολά και στιγμές - στιγμές μέχρι ενός σημείου, έχει τη χάρη του κι´αυτό δε λέω και δώστου να παρατάω το δρόμο και να πάω γυρεύοντας πότε αριστερά και πότε δεξιά προς κάποιον αμμόλοφο.
Συνετά είπαμε, μην ξεχνιόμαστε ακουγόταν να λέει μια φωνή.
Δεν αργήσαμε και τόσο να φτάσουμε στο Morocco National 4×4 Auto Museum.
Εμείς φτάσαμε, όμως ψυχή ζώσα πουθενά, είναι ΚΛΕΙΣΤΟ. Το δεύτερο τηλ. στην κα Monica δεν τελεσφόρησε για μια ακόμη φορά. Κατεβήκαμε για ένα διακριτικό βλέμμα στο χώρο. Έδειχνε περίεργος, χλιδάτος και φροντισμένος, μια εντελώς διαφορετική προοπτική κοιτάζοντας απέναντι κομμάτι της ερήμου Erg Chebbi.
13 N13 Merzouga, είναι η διεύθυνση που δίνουν στο site τους και διαλαλούν την συλλογή των αυτοκινήτων 4x4 και μερικά από τα εκπληκτικά δείγματα αγωνιστικών αυτοκινήτων και ειδικά εκείνα που χρησιμοποιούσε η βασιλική οικογένεια στα ταξίδια της μέσα από τους αμμόλοφους.
Έ, ήταν ή δεν ήταν κρίμα, που δεν τα καταφέραμε?
Και εδώ πιστεύω πως μαντέψατε τι πήγαινε να γίνει !
Ξεκίνησα μαρσάροντας και αφήνοντας λίγη γόμα λάστιχου στην πετροφτιαγμένη ἀπλα, μπροστά από το Μουσείο, ρίχνοντας ένα βλέφαρο πίσω και αριστερά μου, πανέτοιμος, για να την κάνω !
Τελευταία στιγμή, όμως, την λυπήθηκα και σταμάτησα φρενάροντας αστραπιαία . . .
Μουτρωμένοι ελαφρώς και καταιδρωμένοι τα μάλλα περιφερθήκαμε κάμποσο στην γύρω περιοχή και στο τέλος μη ξέροντας ότι έχουμε απομακρυνθεί πολύ και μη βλέποντας κάτι άλλο ενδιαφέρον εκτός από αμμόλοφους᾽
Και πόσους άλλους να δούμε? 'Eτσι μπηκαμε, τάχαμου, σε ρυθμό επιστροφής.
Δεν πάμε από δω κι´όχι από εκεί, μη επεκταθούμε κι´άλλο, αναφώνησε σ´ένα έντονα πατημένο αλλά αμμοχρυσαφίζων χαζοσταυροδρόμι.
Έ, και δεν πάμε, σήμερα μπορούμε να πάμε και όπου φυσάει ο άνεμος !
Και πάμε και πάμε και δεν φαίνεται ορίζοντας, όχι γνωστός ορίζοντας αλλά σκέτος ορίζοντας, ώσπου κάτι έγινε ! ! !
Η ώρα δεν είχε σκαρφαλώσει μόνο αλλά έπαιρνε κι´έγερνε, νωρίς απόγευμα, όταν αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση για οτιδήποτε υπήρχε στον καφενέ της διασταυρώσης (Rissani, Erfoud, Merzouga) που βγήκαμε.
Ο αέρας είχε σηκώσει και πάλι το μπαϊράκι του αμμοραπίζοντας ολούθε χωρίς σταματημό (ξεκινούσε, βλέπετε, το απογευματινό μενού του). Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις την αναγκαιότητα μιας κελεμπίας, η οποία θα σε προστατεύει από την άμμο και τη ζέστη.
Δεν κυκλοφορούσε τίποτα, ούτε κουνούπι και με ποιά προσόντα θα μπορούσε κι´αυτό !
Και μιας και λέμε για κουνούπια :
<< Κουνούπια, κουνούπια ρε φίλε δεν υπήρχαν ?>> ρώτησε για το ταξίδι ένας φίλος.
<<Όχι,δεν είχε, τ´αφήσαμε όλα στην Ελλάδα δεν τα πήραμε μαζί μας>>.
Κατά ένα περίεργο τρόπο κουνούπια πουθενά, όπως ακριβώς το γράφω: πουθενά ! Αντίθετα στριφογυρνούσαν, μικροπεταλούδες, σφήκες, αμέτρητες θρεμμένες μύγες και αλογόμυγες που χτυπούσαν τα αστραφτερά γαλαζωπά φτεράκια τους
Μπήκαμε και ήταν ένας άδειος καφενές και μάλιστα εργαζόταν -αυτό που συνήθως λέμε- στον αυτόματο!
Ζητούσες νοηματικά από τον μοναδικό εργαζόμενο τι ήθελες, από τα λίγα που είχε και τα έβλεπες, τα έπαιρνες στο τραπέζι σου και αυτό ήτανε ! Ας το πούμε ένα είδος self service.
Καλά είναι όλα όταν οι προσδοκίες είναι χαμηλές, κι᾽ επειδή αυτές τις μέρες πήραμε και μερικά εντατικά μαθήματα σερβιρίσματος τσαγιού εδώ στρωθήκαμε για να κάνουμε την πρακτική μας :
Είναι φρονιμότερο να μη γίνει αναφορά για το σημερινό εγερτήριο γιατί μπορεί και να παρεξεγηθούμε (το σερβίρισμα πρωινού ήταν έως τις 11.00), αλλά κρίναμε πως ήταν απαραίτητο να γίνει έτσι κι᾽ όχι αλλιώς αφού ουσιαστικά το μόνο που θα κάναμε ήταν βόλτες τριγύρω για εγκλιματισμό περιβάλλοντος έως την απογευματινοβραδυνή μας εξόρμηση.
Το βλέμα μας, όσο παίρναμε το πρωινό μας, περνούσε αδιάκριτα από τα καγκελοχωρίσματα και κοιτούσε κλεφτά προς τον ντουνιά μπας και αντιληφθεί τι είδους σκηνοθεσία καιρού θα ἐχουμε σήμερα. Ωστόσο δεν πολυκαταλαβαίναμε, καθήμενοι στη δροσιά του AC, τι γίνεται έξω από το Kasbah εκτός από το ότι είχε αισθητή ζέστη.
Κι´εδώ الحرارة (ζέστη) είναι η ονομασία της αλλά την αντιλαμβάνεσαι στο πετσί σου λίγουλάκι πιο ζόρικη ακόμη και στον ίσκιο, είναι λες και στέκεσαι όρθιος -για ώρα- μπροστά από έναν ανοικτό φούρνο αρτοποιείου !
Πριν φύγουμε, κάναμε μια προσπάθεια να μάθουμε κάτι παραπάνω, από την ελλιπή, από υπαλλήλους, εκείνη την ώρα Reception.
Το ενδιαφέρον μας εστιαζόταν για το Morocco National 4×4 Auto Museum και το χωριό Khamlia (ή Gnawa όπως είναι γνωστό και από το παραδοσιακό Φεστιβάλ) αλλά δεν ...
Μόνο για το Μουσείο μας έδωσε ένα όνομα (Monica ...) και ένα τηλέφωνο (...) στο οποίο διπλοκαλέσαμε σε διαφορετική ώρα αλλά δε μας έφεξε.
Με την ανεμελιά της ημέρας στο μυαλό μας βγήκαμε χωρίς πλάνο, με μότο μας το <<βλέποντας και κάνοντας>>. Χρειαζούμενο είναι κι´αυτό σ´ ένα ταξίδι και το γλυκοαισθάνεσαι μόνον όταν το κάνεις πράξη.
Ο ζεστούλης καιρός συνοδεύεται επάξια, μπορώ να πω, με το σύννεφο αμμόσκονης που πλανιέται στον ορίζοντα και προσπαθεί, απεγνωσμένα και με κάθε τρόπο, να μην αφήνει κενά για να το διαπερνούν οι ηλιαχτίδες.
Ξεκινάμε, από το Kasbah που είναι προς την Βορεινή πλευρά του χωριού (όπως και τα περισσότερα από τα Kasbah) με τα δυό μπροστινά παράθυρα του αυτοκινήτου, με το ζόρι, ένα δάχτυλο ανοικτά και ευτυχώς γιατί δεν έχει έξω τόσο έντονο άνεμο.
Οι καμήλες δεμένες μεταξύ τους ανά δυό - τρεις εκτεθειμένες στα καιρικά φαινόμενα, περιμένουν υπομονετικά να πάει απόγευμα για να πιάσουν, με την σειρά τους δουλειά.
Χωρίς πολλά-πολλά, αμίλητοι σχεδόν, χωθήκαμε σε έναν ανακατεμένο αμμόδρομο με σκοπό να βρεθούμε κάποια στιγμή σε δημοσιά, είπαμε, είμαστε περιπλανώμενοι και πορευόμαστε αγναντεύοντας τους μικρομεγάλους αμμόλοφους και χαζεύοντας κάποιο τετράποδο που θα βρεθεί στην πορεία μας.
Ύστερα από ένα ακόμη ξάφνιασμα για το πως είναι η περιοχή, φθάνουμε προς την Νότια είσοδο του χωριού και μάνι-μάνι να´σου δυό όργανα της τάξεως !
Μας σταματούν, έ καλά τώρα, βλοσυροί με μια χειρονομία και χωρίς να βγάλουν άχνα ακόμη και όταν κατέβασα το τζάμι, επειδή δεν επρόκειτο να βγω έξω από το αυτοκίνητο (είχα αποφασίσει, έτσι θα το πήγαινα από δω και πέρα εκτός κι´αν μου το επέβαλλαν).
Χωρις ν´ανοίξουμε κουβέντα, τους δίνω τα ¨απαραἰτητα¨ είχα μάθει πια και τα είχα όλα έτοιμα ένα τσούρμο, Τα ξεφυλλίζει ο πρώτος που τα παρέλαβε και τα δίνει στον δεύτερο που κάνει κι´αυτός το ίδιο, με την αμμόσκονη να αιωρείται χωρίς σταματημό (ο καιρός είχε στραβώσει ξανά) και απροειδοποίητα στα μουγκά μου τα επιστρέφει χαιρετώντας μας στρατιωτικά !
Έμείς πάλι, αργοκουνόντας το κεφάλι, μουρμουρίσαμε δεν θυμάμαι τι και τσουλήσαμε παρακάτω για να σταθμεύσουμε.
Πριν προλάβουμε να στρίψουμε δεξιά στον χώρο στάθμευσης, μπροστά μας στεκόταν καμαρωτή η ¨επίσημη¨ πύλη του χωριού προς την αχανή έρημο.
Ο χώρος στάθμευσης ήταν μια αλάνα. Γυρίσαμε στην πύλη για να δούμε τι μπορούμε να δούμε, ο χωμάτινος δρόμος με γερές δόσεις άμμου κατέληγε στα τελευταία σπίτια και μετά ξανοιγόταν στην έρημο.
Γυρίσαμε πίσω προς το κατοικημένο μέρος, έρημο και τα συναφή είχαμε επιλέξει να δούμε το σούρουπο.
Και οργανωμένα και ανοργάνωτα δείχνουν όλα, με λίγο κόσμο και μάλιστα κι´αυτόν ντόπιο που περιφέρεται για να αγοράσει τα διάφορα και αδιάφορα για μας πράγματα.
Κι´εμείς να τριγυρνάμε σαν την μύγα μες το γάλα κάτω από τα παρατηρητικά βλέμματα τόσο των μικρών ὀσο και των μεγάλων.
Μπήκαμε με φόρα από την μισάνοιχτη πόρτα στο Restaurant, cafe and Snack " L'expert" όταν είδαμε σχετική ανηρτημένη ταμπέλα, για έναν cappuccino.
Το μέρος ήταν ωραίο και καθαρό, το προσωπικό πολύ φιλικό και αποτελεσματικό αφού μας είπε πως λόγω εποχής ανοίγουν στις 14.00.
Τ ό μ π ο λ α ! ! !
Θα μπορούσε να βρισκόταν άνετα σε οποιαδήποτε συνοικιακή λαική αγορά της Αττικής και όχι μόνον. Καμμιά διαφορά, όλα, bir para.
Το παιχνίδι έδειχνε να είναι στο ζενίθ και η προσοχή τους ήταν εμφανώς τεταμένη.
Δεν το κρύβω πως λοξοκοίταξα έντονα προς τα πιτσιρίκια, μήπως και μου κάνουν πρόταση να παίξω κι´ εγώ καμμιά παρτίδα μαζί τους, αλλά που !
Σε κάποιο άνοιγμα του κύριου δρόμου του χωριού διακρίναμε τους φοίνικες που ξεπόρβαλαν μέσα από την όαση και λοξοδρομήσαμε προς τη μεριά τους.
Ήταν όλα φροντισμένα και αριστοτεχνικά φυτεμένα, όχι όμως κάτι το ξεχωριστό.
Προχωρόντας μέσα στην όαση ¨σκοντάψαμε¨ πάνω σε ένα μαντρί με καμήλες. Ο τόπος και λόγω ζέστης έζεχνε, απομακρυνθήκαμε με μικρά πηδηματάκια χωρίς να μπούμε στον κόπο να χαιρετήσουμε κάποιον από τους παρευρισκομένους.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα και κυρίαρχη σκέψη είναι ότι κρατούν το μέρος σε αυτή την κατάσταση για να δείχνει όσο γίνεται πιο αυθεντικό, αφού δέχεται σε ετήσια βάση χιλιάδες κόσμο.
Με εξαιρετικά θολό το προς τα που θα πρέπει να πάμε για να βρεθούμε προς το μικρό καθ´όλα χωριό Khemliya ξεκουνήσαμε και πάλι.Γιατί είπαμε και το ξαναλέμε δεν έχουμε σήμερα οδηγικό πρόγραμμα και γι´αυτό δεν κοιτάμε χάρτες, δε ρωτάμε και μόνο πάμε.
Διανυθέντα χιλιόμετρα εκείνη την ώρα δεν κρατάγαμε και καταλήξαμε μετά από κάνα μισάωρο έξω από την περιοχή της Taouz όπου καταμεσής τον δρόμο έκλεινε ένα περιπολικό της Αστυνομίας και οι ένστολοι που βρισκόντουσαν δίπλα του έκαναν την χαρακτηριστική χειρονομία γυρίστε πίσω.
<<Πίσω είπατε ?>>
<<Και γιατί όχι ?>>
Επιδεικτική αναστροφή και γρήγορη (για να καταλάβουν ότι τους σεβάστηκα με τη μία) άλλα όχι τόσο όσο θα την ήθελα αφού το αυτοκίνητο ήταν μπροστοκίνητο.
Εκεί που μας ξαπόστειλαν πίσω, στην Taouz, ό δρόμος τελειώνει και αρχίζει έρημος. κοντολογίς θα την κάναμε ούτως ή άλλως απλά χάσαμε τον τζερτζελέ που ενδεχομένως μπορεί να είχε.
Η γωνία με την οποία φθάσαμε στο σταυροδρόμι έξω από την Merzouga μας ώθησε σε λάθος κατεύθυνση. Τώρα όμως, στο γυρισμό δεν κάναμε κάποιο άλλο λάθος, βρήκαμε το άδειο χωριό, που τελικά έχει ζωή μόνο την περίοδο του φεστιβάλ ! ! !
Χωρίς άλλο, ξαναπιάσαμε, τον γνωστό μας Ν13 με τις εναλλαγές στο περιβαλλοντολογικό τοπίο.
Δεξιά μας το χιλιομετρικό κολωνάκι μας προσγείωσε, Πλησιάσαμε και διαβάσαμε το 66 χλμ από το Er Foud συνειδητοποιήσαμε πως, αν πάμε έτσι, σε λίγο φθάνουμε εκεί. Δεν είχαμε καμιά πρόθεση γι´αυτό, γνωρίζαμε πως είμασταν σε καλό δρόμο για εκεί που λέγαμε από το πρωί.
Λοξοκοιτάμε συνεχώς προς στον ορίζοντα και αντιλαμβανόμαστε πως έτσι όπως έχουν τα πράγματα είναι αδύνατον να προσδιορίσεις χονδρικά τι ώρα να´ναι.
Δεν είναι μουντός όπως συμβαίνει στην Ελλάδα και αναρωτιέσαι τι ώρα να είναι?
Βλέπεις, δεν είναι ότι δεν βλέπεις, αλλά θολά και στιγμές - στιγμές μέχρι ενός σημείου, έχει τη χάρη του κι´αυτό δε λέω και δώστου να παρατάω το δρόμο και να πάω γυρεύοντας πότε αριστερά και πότε δεξιά προς κάποιον αμμόλοφο.
Συνετά είπαμε, μην ξεχνιόμαστε ακουγόταν να λέει μια φωνή.
Δεν αργήσαμε και τόσο να φτάσουμε στο Morocco National 4×4 Auto Museum.
Εμείς φτάσαμε, όμως ψυχή ζώσα πουθενά, είναι ΚΛΕΙΣΤΟ. Το δεύτερο τηλ. στην κα Monica δεν τελεσφόρησε για μια ακόμη φορά. Κατεβήκαμε για ένα διακριτικό βλέμμα στο χώρο. Έδειχνε περίεργος, χλιδάτος και φροντισμένος, μια εντελώς διαφορετική προοπτική κοιτάζοντας απέναντι κομμάτι της ερήμου Erg Chebbi.
13 N13 Merzouga, είναι η διεύθυνση που δίνουν στο site τους και διαλαλούν την συλλογή των αυτοκινήτων 4x4 και μερικά από τα εκπληκτικά δείγματα αγωνιστικών αυτοκινήτων και ειδικά εκείνα που χρησιμοποιούσε η βασιλική οικογένεια στα ταξίδια της μέσα από τους αμμόλοφους.
Έ, ήταν ή δεν ήταν κρίμα, που δεν τα καταφέραμε?
Και εδώ πιστεύω πως μαντέψατε τι πήγαινε να γίνει !
Ξεκίνησα μαρσάροντας και αφήνοντας λίγη γόμα λάστιχου στην πετροφτιαγμένη ἀπλα, μπροστά από το Μουσείο, ρίχνοντας ένα βλέφαρο πίσω και αριστερά μου, πανέτοιμος, για να την κάνω !
Τελευταία στιγμή, όμως, την λυπήθηκα και σταμάτησα φρενάροντας αστραπιαία . . .
Μουτρωμένοι ελαφρώς και καταιδρωμένοι τα μάλλα περιφερθήκαμε κάμποσο στην γύρω περιοχή και στο τέλος μη ξέροντας ότι έχουμε απομακρυνθεί πολύ και μη βλέποντας κάτι άλλο ενδιαφέρον εκτός από αμμόλοφους᾽
Και πόσους άλλους να δούμε? 'Eτσι μπηκαμε, τάχαμου, σε ρυθμό επιστροφής.
Δεν πάμε από δω κι´όχι από εκεί, μη επεκταθούμε κι´άλλο, αναφώνησε σ´ένα έντονα πατημένο αλλά αμμοχρυσαφίζων χαζοσταυροδρόμι.
Έ, και δεν πάμε, σήμερα μπορούμε να πάμε και όπου φυσάει ο άνεμος !
Και πάμε και πάμε και δεν φαίνεται ορίζοντας, όχι γνωστός ορίζοντας αλλά σκέτος ορίζοντας, ώσπου κάτι έγινε ! ! !
Η ώρα δεν είχε σκαρφαλώσει μόνο αλλά έπαιρνε κι´έγερνε, νωρίς απόγευμα, όταν αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση για οτιδήποτε υπήρχε στον καφενέ της διασταυρώσης (Rissani, Erfoud, Merzouga) που βγήκαμε.
Ο αέρας είχε σηκώσει και πάλι το μπαϊράκι του αμμοραπίζοντας ολούθε χωρίς σταματημό (ξεκινούσε, βλέπετε, το απογευματινό μενού του). Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις την αναγκαιότητα μιας κελεμπίας, η οποία θα σε προστατεύει από την άμμο και τη ζέστη.
Δεν κυκλοφορούσε τίποτα, ούτε κουνούπι και με ποιά προσόντα θα μπορούσε κι´αυτό !
Και μιας και λέμε για κουνούπια :
<< Κουνούπια, κουνούπια ρε φίλε δεν υπήρχαν ?>> ρώτησε για το ταξίδι ένας φίλος.
<<Όχι,δεν είχε, τ´αφήσαμε όλα στην Ελλάδα δεν τα πήραμε μαζί μας>>.
Κατά ένα περίεργο τρόπο κουνούπια πουθενά, όπως ακριβώς το γράφω: πουθενά ! Αντίθετα στριφογυρνούσαν, μικροπεταλούδες, σφήκες, αμέτρητες θρεμμένες μύγες και αλογόμυγες που χτυπούσαν τα αστραφτερά γαλαζωπά φτεράκια τους
Μπήκαμε και ήταν ένας άδειος καφενές και μάλιστα εργαζόταν -αυτό που συνήθως λέμε- στον αυτόματο!
Ζητούσες νοηματικά από τον μοναδικό εργαζόμενο τι ήθελες, από τα λίγα που είχε και τα έβλεπες, τα έπαιρνες στο τραπέζι σου και αυτό ήτανε ! Ας το πούμε ένα είδος self service.
Καλά είναι όλα όταν οι προσδοκίες είναι χαμηλές, κι᾽ επειδή αυτές τις μέρες πήραμε και μερικά εντατικά μαθήματα σερβιρίσματος τσαγιού εδώ στρωθήκαμε για να κάνουμε την πρακτική μας :