themischar
Member
- Μηνύματα
- 490
- Likes
- 4.580
- Επόμενο Ταξίδι
- Έλα (μου) ντε
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα (Marrakech)
- 1η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (στην παλιά και στην νέα πόλη)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 3η μέρα (Marrakech - Skoura & 238 Km)
- 3η μέρα (συνέχεια)
- 3η μέρα (συνέχεια)
- 4η μέρα (Skoura - Merzouga & 363 Km)
- 4η μέρα (συνέχεια)
- 4η μέρα (συνέχεια)
- 5η μέρα (ασκόπως τριγύρω και ακολουθεί Camel Trek 😂 )
- 5η μέρα (συνέχεια)
- 6η ημέρα (Camp + Merzouga - Fès & 470 Km)
- 6η μέρα (συνέχεια)
- 6η μέρα (συνέχεια)
- 7η ημέρα (Fès ολημερίς, τι άλλο μπορεί να θες ?)
- 7η μέρα (συνέχεια)
- 7η μέρα (συνέχεια)
- 8η ημέρα, (Fès - Meknes - Volubilis - Chefchaouen & 264 Km)
- 8η ημέρα, (συνέχεια)
- 8η ημέρα, (συνέχεια)
- 8η ημέρα, (Chefchaouen, το μπλε μαργαριτάρι !)
- 8η ημέρα, (συνέχεια)
- 9η μέρα (Chefchaouen - Rabat και 278 χλμ)
- 9η ημέρα, (Rabat)
- 9η ημέρα, (συνέχεια)
- 10η μέρα ( Rabat - Essaouira & 455 Km )
- 10η μέρα (συνέχεια)
- 10η μέρα (Essaouira)
- 10η μέρα (συνέχεια)
- 11η μέρα (Essaouira - Marrakech & 177 Km)
- 11η μέρα (συνέχεια)
Ύστερα από το κομπλάρισμα με την περιοχή και λόγω περασμένης ώρας και πείνας κάναμε μια στάση και απολάυσαμε, στο παγκάκι του διαμορφωμένου πεζόδρομου, ένα κοτόπουλο ταζίν (συσκευασία street food) μαζί και μια δροσερή φιάλη κατάξανθου Μαροκινού κρασιού.
Δε λέγαμε να ξεκουνήσουμε από το παγκάκι και τη φυσική δροσιά του πεζόδρομου. Όταν βγήκαμε από τον παχύ ίσκιο η ζέστη ήταν στο ζενίθ της και εμείς προσπαθούσαμε να μην χάσουμε το φόρτε μας αφού δεν είχαμε σκοπό να χρησιμοποιήσουμε κάποιο μεταφορικό μέσο αλλά μόνο τα ποδαράκια μας.
Με υπομονή και καταϊδρωμένα τα κορμιά μας φθάσαμε στη διασταύρωση όπου τα τείχη της παλιάς πόλης, που λουζόντουσαν κάτω από τον απογευματινό ήλιο, πρόβαλαν εμπρός μας.
Σύντομα βρεθήκαμε σε μια άλλη όψη του νομίσματος, μπήκαμε ξανά στη Μεντίνα, με τα άλλου είδους Souks.
Ζητιάνοι, λούστροι, αργόσχολοι, πλανόδιοι πωλητές με πάγκους γεμάτους σκατολοϊδια αποτελούσαν την νέα ομήγυρη του διάβα μας και μάλιστα κάτω από τα γλαφυρά βλέματα των σε περιπολία Αστυνομικών που τάχαμου επιτηρούσαν τους πάντες, ενώ οι ξένοι, όπως εμείς, σιωπηροί και έκπληκτοι καλού κακού επιταχύναμε το βήμα μας για να απομακρυνθούμε.
Το ηλιοβασίλεμα ήταν έτοιμο να μαγέψει, για άλλη μια φορά, όσους είχαν τη διάθεση να το παρατηρήσουν όταν εμείς φουριόζικα σ´ένα βαθμό πλησιάζαμε το πάρκο Lalla Hasna.
Στους γύρω δρόμους περιφέρονται σχεδόν όλες οι εν δυνάμει άμαξες της περιοχής. Κυριολεκτικά βρίσκονται εν δράσει, αφού το δειλινό αποδεδειγμένα είναι η πλέον κατάλληλη ώρα για τέτοιου είδους βολτίτσα και βεβαίως οι επιτήδιοι -που το ξέρουν αυτό καλύτερα απ´όλους- αυξάνουν τότε λιγουλάκι την αξία της διαδρομής (ζήτηση και προσφορά στο μεγαλείο της).
Η κατεύθυνσή μας είναι συγκεκριμμένη, όπως πιθανολογώ ότι το έχετε ήδη αντιληφθεί, είναι προς την πλατεία Jamaa el-Fna και περνάει από γνωστά σημεία που λόγω των σημερινών εκδηλώσεων διακρίνουμε μια έντονη κινητικότητα σε σχέση πάντα με αυτή που είχαμε αποκομίσει από χθες.
Πλησιάζοντας προς το σημείο των εκδηλώσεων -στην ευρύτερη πλατεία- ο συσωρευμένος κόσμος και οι οπουδήποτε εκτεθειμένοι πάγκοι στο ύπαιθρο μας θύμισαν έντονα Πρωτομαγιά στη Νέα Φιλαδέλφεια (άντε να παινέψουμε, και μια φορά, τα του οίκου μας! ).
Ανεβήκαμε καρτερικά τη σχεδόν κατακόρυφη σκάλα που οδηγούσε στον πρώτο όροφο και
στη βεράντα με θέα, τι άλλο, την πλατεία.
Καθίσαμε προσεκτικά στα σκαμπώ, δεν υπήρχε ούτε δείγμα άδειου τραπεζιού, και ακουμπήσαμε τα διάφορα στο παραπέτο που χρησίμευε για τραπέζι και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε, φτέρνες - καταπονημένοι αστραγάλοι- γόνατα να είναι σε θέση να αναπαυθούν και όχι να ταλαιπωρηθούν άλλο.
Ένα καθόλα γευστικό πιάτο τουρλού- τουρλού και σούβλακες κοτόπουλου -με μπόλικο εμφιαλωμένο νεράκι, αλκοόλ βέβαι γιόκ- ήταν αρκετά για να κάνουν το χάζεμά μας ολούθε περισσότερο κεφάτο.
Χορτάτοι μεν, ορεξάτοι δε, για το τελείωμα της ξέφρενης μέρας μας, βρεθήκαμε με μιας ανακατεμένοι με το πολύχρωμο κόσμο που κουνιόταν με μορφή χελώνας και το άγρυπνο μάτι του Βασιλιά που μοστράριζε σε μια αφίσα που βρισκόταν ξυλάρμενη στην ταράτσα ενός κτιρίου.
Φθάνουμε στριμωχτά προς τη συναυλιακή σκηνή που ο ήχος, διαπερνά τ´αυτιά μας, και δε μας λέει τίποτα απολύτως, όπως και ο χορός των χορευτών με τις παραδοσιακές στολές.
Όλα δείχνουν πως πρόκειται για ένα άκρως παραδοσιακό Φεστιβάλ και αφορά ως επί το πλείστον τους γηγενείς.
Τριγύρω επικρατεί, μικρό χάος από φωνές, γέλια, σπρωξίματα με άσκοπα pardon, ακατάπαυστες στη διαπασών φλυαρίες, γαβγίσματα σκύλων.
Ένα ολόσωστο στριμωξίδι, στιγμές-στιγμές σαν παστωμένες σαρδέλες, φοβερά άβολο με τη ζέστη που έκανε και κάτι μυρωδιές που σε αφυπνίζουν όπως το επειδη είσαι βλάσφημος σκέφτεσαι πως έχεις πολλές πιθανότητες ότι θα πας στην κόλαση!
Ξάφνου, ἐνας πιτσιρικάς σκόνταψε εμπρός μου, έτσι υπέθεσα, έπεσε καθιστός και γρήγορα σηκώθηκε βλαστημώντας έτσι πάλι κατάλαβα από το ύφος του και όχι βέβαια από τα λεγομένά του.
Ωχού τώρα, μουρμούρισα.
Και ακριβώς τότε το παρασόλι των πιτσιρικάδων, 14-17 χρονών, μας περτριγυρίζει γελώντας, τραγουδώντας, φωνάζοντας τόσο ανακατεμένα που ήταν δύσκολο κάτι να ξεχωρίσεις όχι όμως και το άπλωμα των χεριών τους που το αισθανόσουν πολύ αρπαχτικό.
Δε φώναξα, γκάρισα σηκώνοντας τα χέρια ψηλά φανερά έτοιμος για καυγά.
Κάποιος τράβηξε την περασμένη διαγωνίως τσάντα της Μάτας που λίγο έλειψε να σωριαστεί κάτω και με ρυθμό απομακρύνθηκαν.
Αυτό ήταν ένα επεισόδιο που δεν το ξαναζήσαμε στο ύπόλοιπο της παραμονής μας στη χώρα, αλλά όπως και να το κάνουμε μας άφησε αρνητικό στίγμα.
Εν κατακλείδι, λίγη προσοχή γενικά επιβάλεται, όχι μόνο σε σχέση με τους επίδοξους «πορτοφολάδες» !
Η διάθεσή μας σπάστηκε και δεν είχαμε κάποιο λόγο για να παραμείνουμε περισσότερο στην περιοχή αν και δεν ήταν μέσα, στο πλάνο μας.
Με τούτα και μ᾽ εκείνα, έχουμε και λέμε :
-- Θυμωμένοι ; - Όχι. Θα μπορούσε να´ ναι, όλα, και χειρότερα.
-- Κουρασμένοι ; - Ναι !
-- Ταλαιπωρημένοι ; - Όχι !
Προχωρούσαμε απορροφημένοι από το απρόσμενο, ομολογουμένως, αποψινό γεγονός και χωρίς να το πολυκαταλάβουμε λοξοδρομήσαμε και αλλάξαμε τόσο τη ρότα επιστροφής όσο και λίγο τον τρόπο σκέψης μας.
Και γμτ τίποτα δε μας προϊδέασε, νυχτιάτικα, πως στο τέλος του μακρόσυρτου φωτεινού κατά τα άλλα σοκακιού και ύστερα από ώρα θα βρεθούμε σε αδιέξοδο.
Βρήκε την ώρα να γίνει και αυτό και να μας θυμίσει πόσο εύκολα παρασύρεσαι όταν πας ψάχνοντας και ευτυχώς όχι γυρεύοντας.
Όμως δεν τα είχαμε τσούκσει και η +13ώρη βόλτα, με τα ξεχωριστά τσαλιμάκια της, δε μας πτόησε.
Τα μάτια παρέμειναν ορθάνοιχτα, τον βρήκαμε τον δρόμο μας κι´ απόψε !
Δε λέγαμε να ξεκουνήσουμε από το παγκάκι και τη φυσική δροσιά του πεζόδρομου. Όταν βγήκαμε από τον παχύ ίσκιο η ζέστη ήταν στο ζενίθ της και εμείς προσπαθούσαμε να μην χάσουμε το φόρτε μας αφού δεν είχαμε σκοπό να χρησιμοποιήσουμε κάποιο μεταφορικό μέσο αλλά μόνο τα ποδαράκια μας.
Με υπομονή και καταϊδρωμένα τα κορμιά μας φθάσαμε στη διασταύρωση όπου τα τείχη της παλιάς πόλης, που λουζόντουσαν κάτω από τον απογευματινό ήλιο, πρόβαλαν εμπρός μας.
Σύντομα βρεθήκαμε σε μια άλλη όψη του νομίσματος, μπήκαμε ξανά στη Μεντίνα, με τα άλλου είδους Souks.
Ζητιάνοι, λούστροι, αργόσχολοι, πλανόδιοι πωλητές με πάγκους γεμάτους σκατολοϊδια αποτελούσαν την νέα ομήγυρη του διάβα μας και μάλιστα κάτω από τα γλαφυρά βλέματα των σε περιπολία Αστυνομικών που τάχαμου επιτηρούσαν τους πάντες, ενώ οι ξένοι, όπως εμείς, σιωπηροί και έκπληκτοι καλού κακού επιταχύναμε το βήμα μας για να απομακρυνθούμε.
Το ηλιοβασίλεμα ήταν έτοιμο να μαγέψει, για άλλη μια φορά, όσους είχαν τη διάθεση να το παρατηρήσουν όταν εμείς φουριόζικα σ´ένα βαθμό πλησιάζαμε το πάρκο Lalla Hasna.
Στους γύρω δρόμους περιφέρονται σχεδόν όλες οι εν δυνάμει άμαξες της περιοχής. Κυριολεκτικά βρίσκονται εν δράσει, αφού το δειλινό αποδεδειγμένα είναι η πλέον κατάλληλη ώρα για τέτοιου είδους βολτίτσα και βεβαίως οι επιτήδιοι -που το ξέρουν αυτό καλύτερα απ´όλους- αυξάνουν τότε λιγουλάκι την αξία της διαδρομής (ζήτηση και προσφορά στο μεγαλείο της).
Η κατεύθυνσή μας είναι συγκεκριμμένη, όπως πιθανολογώ ότι το έχετε ήδη αντιληφθεί, είναι προς την πλατεία Jamaa el-Fna και περνάει από γνωστά σημεία που λόγω των σημερινών εκδηλώσεων διακρίνουμε μια έντονη κινητικότητα σε σχέση πάντα με αυτή που είχαμε αποκομίσει από χθες.
Πλησιάζοντας προς το σημείο των εκδηλώσεων -στην ευρύτερη πλατεία- ο συσωρευμένος κόσμος και οι οπουδήποτε εκτεθειμένοι πάγκοι στο ύπαιθρο μας θύμισαν έντονα Πρωτομαγιά στη Νέα Φιλαδέλφεια (άντε να παινέψουμε, και μια φορά, τα του οίκου μας! ).
Ανεβήκαμε καρτερικά τη σχεδόν κατακόρυφη σκάλα που οδηγούσε στον πρώτο όροφο και
στη βεράντα με θέα, τι άλλο, την πλατεία.
Καθίσαμε προσεκτικά στα σκαμπώ, δεν υπήρχε ούτε δείγμα άδειου τραπεζιού, και ακουμπήσαμε τα διάφορα στο παραπέτο που χρησίμευε για τραπέζι και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε, φτέρνες - καταπονημένοι αστραγάλοι- γόνατα να είναι σε θέση να αναπαυθούν και όχι να ταλαιπωρηθούν άλλο.
Ένα καθόλα γευστικό πιάτο τουρλού- τουρλού και σούβλακες κοτόπουλου -με μπόλικο εμφιαλωμένο νεράκι, αλκοόλ βέβαι γιόκ- ήταν αρκετά για να κάνουν το χάζεμά μας ολούθε περισσότερο κεφάτο.
Χορτάτοι μεν, ορεξάτοι δε, για το τελείωμα της ξέφρενης μέρας μας, βρεθήκαμε με μιας ανακατεμένοι με το πολύχρωμο κόσμο που κουνιόταν με μορφή χελώνας και το άγρυπνο μάτι του Βασιλιά που μοστράριζε σε μια αφίσα που βρισκόταν ξυλάρμενη στην ταράτσα ενός κτιρίου.
Φθάνουμε στριμωχτά προς τη συναυλιακή σκηνή που ο ήχος, διαπερνά τ´αυτιά μας, και δε μας λέει τίποτα απολύτως, όπως και ο χορός των χορευτών με τις παραδοσιακές στολές.
Όλα δείχνουν πως πρόκειται για ένα άκρως παραδοσιακό Φεστιβάλ και αφορά ως επί το πλείστον τους γηγενείς.
Τριγύρω επικρατεί, μικρό χάος από φωνές, γέλια, σπρωξίματα με άσκοπα pardon, ακατάπαυστες στη διαπασών φλυαρίες, γαβγίσματα σκύλων.
Ένα ολόσωστο στριμωξίδι, στιγμές-στιγμές σαν παστωμένες σαρδέλες, φοβερά άβολο με τη ζέστη που έκανε και κάτι μυρωδιές που σε αφυπνίζουν όπως το επειδη είσαι βλάσφημος σκέφτεσαι πως έχεις πολλές πιθανότητες ότι θα πας στην κόλαση!
Ξάφνου, ἐνας πιτσιρικάς σκόνταψε εμπρός μου, έτσι υπέθεσα, έπεσε καθιστός και γρήγορα σηκώθηκε βλαστημώντας έτσι πάλι κατάλαβα από το ύφος του και όχι βέβαια από τα λεγομένά του.
Ωχού τώρα, μουρμούρισα.
Και ακριβώς τότε το παρασόλι των πιτσιρικάδων, 14-17 χρονών, μας περτριγυρίζει γελώντας, τραγουδώντας, φωνάζοντας τόσο ανακατεμένα που ήταν δύσκολο κάτι να ξεχωρίσεις όχι όμως και το άπλωμα των χεριών τους που το αισθανόσουν πολύ αρπαχτικό.
Δε φώναξα, γκάρισα σηκώνοντας τα χέρια ψηλά φανερά έτοιμος για καυγά.
Κάποιος τράβηξε την περασμένη διαγωνίως τσάντα της Μάτας που λίγο έλειψε να σωριαστεί κάτω και με ρυθμό απομακρύνθηκαν.
Αυτό ήταν ένα επεισόδιο που δεν το ξαναζήσαμε στο ύπόλοιπο της παραμονής μας στη χώρα, αλλά όπως και να το κάνουμε μας άφησε αρνητικό στίγμα.
Εν κατακλείδι, λίγη προσοχή γενικά επιβάλεται, όχι μόνο σε σχέση με τους επίδοξους «πορτοφολάδες» !
Η διάθεσή μας σπάστηκε και δεν είχαμε κάποιο λόγο για να παραμείνουμε περισσότερο στην περιοχή αν και δεν ήταν μέσα, στο πλάνο μας.
Με τούτα και μ᾽ εκείνα, έχουμε και λέμε :
-- Θυμωμένοι ; - Όχι. Θα μπορούσε να´ ναι, όλα, και χειρότερα.
-- Κουρασμένοι ; - Ναι !
-- Ταλαιπωρημένοι ; - Όχι !
Προχωρούσαμε απορροφημένοι από το απρόσμενο, ομολογουμένως, αποψινό γεγονός και χωρίς να το πολυκαταλάβουμε λοξοδρομήσαμε και αλλάξαμε τόσο τη ρότα επιστροφής όσο και λίγο τον τρόπο σκέψης μας.
Και γμτ τίποτα δε μας προϊδέασε, νυχτιάτικα, πως στο τέλος του μακρόσυρτου φωτεινού κατά τα άλλα σοκακιού και ύστερα από ώρα θα βρεθούμε σε αδιέξοδο.
Βρήκε την ώρα να γίνει και αυτό και να μας θυμίσει πόσο εύκολα παρασύρεσαι όταν πας ψάχνοντας και ευτυχώς όχι γυρεύοντας.
Όμως δεν τα είχαμε τσούκσει και η +13ώρη βόλτα, με τα ξεχωριστά τσαλιμάκια της, δε μας πτόησε.
Τα μάτια παρέμειναν ορθάνοιχτα, τον βρήκαμε τον δρόμο μας κι´ απόψε !