themischar
Member
- Μηνύματα
- 490
- Likes
- 4.580
- Επόμενο Ταξίδι
- Έλα (μου) ντε
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα (Marrakech)
- 1η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (στην παλιά και στην νέα πόλη)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 3η μέρα (Marrakech - Skoura & 238 Km)
- 3η μέρα (συνέχεια)
- 3η μέρα (συνέχεια)
- 4η μέρα (Skoura - Merzouga & 363 Km)
- 4η μέρα (συνέχεια)
- 4η μέρα (συνέχεια)
- 5η μέρα (ασκόπως τριγύρω και ακολουθεί Camel Trek 😂 )
- 5η μέρα (συνέχεια)
- 6η ημέρα (Camp + Merzouga - Fès & 470 Km)
- 6η μέρα (συνέχεια)
- 6η μέρα (συνέχεια)
- 7η ημέρα (Fès ολημερίς, τι άλλο μπορεί να θες ?)
- 7η μέρα (συνέχεια)
- 7η μέρα (συνέχεια)
- 8η ημέρα, (Fès - Meknes - Volubilis - Chefchaouen & 264 Km)
- 8η ημέρα, (συνέχεια)
- 8η ημέρα, (συνέχεια)
- 8η ημέρα, (Chefchaouen, το μπλε μαργαριτάρι !)
- 8η ημέρα, (συνέχεια)
- 9η μέρα (Chefchaouen - Rabat και 278 χλμ)
- 9η ημέρα, (Rabat)
- 9η ημέρα, (συνέχεια)
- 10η μέρα ( Rabat - Essaouira & 455 Km )
- 10η μέρα (συνέχεια)
- 10η μέρα (Essaouira)
- 10η μέρα (συνέχεια)
- 11η μέρα (Essaouira - Marrakech & 177 Km)
- 11η μέρα (συνέχεια)
3η μέρα (Marrakech - Skoura & 238 Km)
Marrakech - Skura – Google My Maps
Και καταφέραμε σήμερα το ακατόρθωτο για μας, να κρατήσει το πρωινό μας περίπου όσο ένα επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς έτσι για να περάσει ευχάριστα ή ώρα, αφού το ραντεβού μας, για την παραλαβή του αυτοκινήτου, από το χώρο του αεροδρομίου ήταν στις 10.00 π.μ.
Αποχαιρετήσαμε ευγενικά την κυρία Χαμπίμπα (που έκανε βάρδια εκείνη την ώρα) και βγήκαμε από το Riad με ένα toupet εντελώς ασυνήθιστο για τα γούστα μας!
Τσουλήσαμε, κάπως διστακτικά τις βαλιτσούλες μας πἀνω στους φαγωμένους κυβόλιθους ἐως τη στάση του λεωφορείου, που είχαμε καρατσεκαρισμένο, σφυρίζοντας με απάθεια γι´ αυτά που βλέπαμε:
Το λεωφορείο, ως δια μαγείας, δεν άργησε να έλθει και σε σχεδόν σε μισή ώρα μας άφησε στο λεωφορειοπάρκινγκ του αεροδρομίου.
Κατευθυνθήκαμε προς τα γκισέ των εταιρειών ενοικίασης αυτοκινήτων, ο υπάλληλος ήταν απίκο, στο σταντ της εταιρείας. Στρωθήκαμε για τα έως ένα σημείο βαρετά γραφειοδιαδικαστικά και στη συνέχεια μας οδήγησε στον χώρο σταθμεύσης και σημείο παραλαβής του αυτοκινήτου.
Ένα κατακόκκινο 5θυρο Peugeut 208 Diesel, μας περίμενε. Η ενοικίαση του ντιζελοκίνητου αυτοκινήτου, που θέλαμε, έπαιζε μεταξύ του Fiat 500 & του Peugeot 208, αμφότερα στα 1600cc . Προτίμησα το Γαλλικό, έτσι, για να έχουμε μια καλύτερη αίσθηση από την ανάρτησή του στους κακοτράχαλους δρόμους και τα στροφιλίκια που θα μας περίμεναν.
Προβληματίστικα, αναμφίβολα, με τα λευκά δεματικά καλωδίων (tirap) που ¨σφιχταγκάλιαζαν¨ στη θέση τους τα τάσια και των τεσσάρων τροχών, αλλά γρήγορα το ξεπέρασα, μονολογώντας πως είναι για πρόσθετη ασφάλεια και ότι δεν κρατιούνται διάβολε και τα τέσσερα τάσια μόνο από αυτά !
Να προσέχετε και καλό σας ταξίδι, είπε ο υπάλληλος, μα μου φάνηκε πως το είπε, από συνήθεια. αφηρημένα κι έτσι δεν του απάντησα.
Του έκανα νεύμα μόνο με το κεφάλι.
Οι πεζώ 2, που μόλις επιβιβάστηκαν, στο Peugeut 208 !
Γρήγορα τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας και τους εαυτούς μας στη νέα πραγματικότητα και έβαλα εμπρός για τη συνέχεια του ταξιδιού μας, που δίχως άλλο ήταν προτιμότερη από την
φωνή του Μουεζίνη που ακούγοταν εκείνη την ώρα, από τα στη διαπασών μεγάφωνα, που καλούσε τους ομοθρησκούς του για προσευχή.
Φύγαμε από τον φυλασσόμενο χώρο του αεροδρομίου και αμέσως ὀρμηξα σα γκάνγκστερ στο δρόμο τρυπώνοντας μάνι-μάνι μέσα στην πρωινή φουριόζικη κίνηση.
Με μια λέξη, ενθουσιάστηκα.
Το δεξί μου πόδι έκανε περισσότερο κουμάντο από όσο θα έπρεπε, αφού δούλευε αγαστά με τους 100hp και τα 25,9 Kgr/1.750rpm τοπής του1.600cc κόκκινου ντιζελοκίνητου Peugeot 208 και συνδυαστικά με το τιμόνι που μου έκρυβε το πάνω μέρος του πίνακα οργάνων (μέχρι να μπω στον κόπο να το ρυθμίσω αργότερα) είχε σαν αποτέλεσμα εύκολα να ‘’τρέχουμε‘’ με +30% πάνω από το επιτρεπόμενο όριο μέσα στο κλεινόν άστυ.
Είχαμε δεν είχαμε προλάβει να απομακρυνθούμε κάνα εικοσάλεπτο μακρυά από το Marracech, οδηγώντας πάνω στον RN9 και αμέσως μετά την Alouidane με κατεύθυνση προς την Ait Ourir (Al Haouz), και ξάφνου ξεπροβάλλει κάτω από τις φυλλωσιές των δέντρων πάνω στο δεξί πεζοδρόμιο πρώτα το περιπολικό (λόγω όγκου) και μετά ο ένστολος που πετάχθηκε στη μέση του δρόμου με ένα φωτισμένο ραβδί κάνοντας την συνήθη κίνηση για να σταματήσω.
Ε, καλά τώρα, δεν γινόταν να το κοκαλώσω μπροστά του, τον προσπέρασα και στάματησα αρκετά παρακάτω, ολέ-ολέ !
Κοιτώ από τον καθρέφτη και τον βλέπω να τρέχει προς το μέρος μας, βάζω όπισθεν και τον προφθάνω.
Δεν κατεβαίνω, ανοίγω το παράθυρο και περιμένω, συνάμα έρχεται και ένας δεύτερος με το ραντάρ χειρός (RF) προτεταμένο !
- Καλημέρα, (σίγουρα θα είχε δει το λογότυπο της εταιρείας ενοικίασης, που μοστράριζε, στο
πίσω pare-brise) με κοιτάει καλά και ρωτάει, μιλάτε Γαλλικά ;
- Όχι (μεταξύ μας τώρα και να γνώριζα, όχι θα´λεγα)
- Τρέχατε, προσπαθεί και μου λέει, στ´ Αγγλικά, με 83Km, δείχνοντας ταυτόχρονα με τον δείκτη
πάνω στο εργαλείο του (όντως έγραφε ότι έλεγε, έτσι "απόλαυσα " επιτόπου τον καρπό του
λάθους μου).
- Tους πήρα με το μαλακό, το ζόρι προκαλεί αντιδράσεις. Ξέρετε, πριν λίγο το νοικιάσαμε, μόλις
είκοσι Km οδηγώ στη χώρα σας, δείχνοντας του τη χαρτούρα που δεν είχα ακόμη τακτοποιήσει
και δεν ἐχω προσαρμοσθεί και δεν είδα σχετική πινακίδα και η ευθεία με παρέσυρε.
Τον άκουσα να γρυλλίζει κάπως, ώσπου ξεφώνησε με στόμφο:
- Να προσέχετε, να οδηγείτε σύμφωνα με τον Κ.Ο.Κ. Πηγαίνετε τώρα.
- Ευχαριστώ είπα, αλλά μάλλον δεν με άκουσε γιατί έπιασε να φλυαρεί με τον δικό του !
Και το ξέρω, όχι πως δεν το ξέρω, πως ό,τι αφορά το γκάζι έχω βαρύ χέρι ή πόδι ανάλογα με το τι οδηγώ, moto ή αυτοκίνητο !
Αλλά, εγώ, πούούού ;
Η μουσική από το tablet ακουγόταν αμυδρά, ξεχάσαμε να ξανανοίξουμε την ένταση (χαμένοι, ο καθένας μας με τις σκέψεις του).
Ο αέρας που κυκλοφορούσε στους γύρω λόφους έφερνε το δικό του ενοχλητικό βουητό από τα μισάνοιχτα παράθυρα του αυτοκινήτου, ενόσω οδηγούσα στην έξοδό μας από τις αραιοκατοικημένες περιοχές κάτι που φαινόταν ολοένα πιο ξεκάθαρα από την εναλλαγή του τοπίου.
Ο δρόμος, ξεδιπλωνόταν κόβοντας το βουνό στά δυό και είχε αρχίσει να γίνεται ανηφορικός, με αλλεπάλληλες ανοικτές στροφές και με συνεχόμενη μονή διαχωριστική γραμμή στη μέση.
Η κίνηση έως τώρα ήταν υποτυπώδης, με εξαίρεση κάποια φορτηγά που ρολάριζαν αδιάφορα δημιουργώντας στιγμιαίες καθυστερήσεις.
Ένα παρόμοιο, και μάλιστα ασθμαίνων, φορτηγό ήταν εμπρός μου που δεν έλεγε να το τραβήξει το αφεντικό του λίγο στην άκρη για να κάνω το αυτονόητο.
Απίστευτο το γεγονός πως έπαιζα μόνο νευρικά τα δάχτυλα μου και δεν ξεμυτούσα.
Και ο ανήφορος συνεχιζόταν, μόλις όμως έδειξε πως ίσιωνε ο δρόμος - αχχ, να τον σκοτώσω, μα το σταυρό, όχι δε θα’λεγα- το ξεστόμισα και πάτησα το γκάζι αφήνοντας τον άπραγο ξοπίσω μου.
Αμέσως διαγράφηκε, στο βάθος, ένα πλάτωμα και κάπου εκεί ταυτόχρονα διακρίναμε (το´πε και η Μάτα) ένα περιπολικό ! ! !
Ο βαθμοφόρος, κατά τα γνωστά, βγήκε στη μέση του δρόμου και εγώ σταμάτησα δίπλα του στην άκρη.
Το τροπάρι του ήταν για την συνεχόμενη άσπρη γραμμή που σίγουρα είχα παραβιάσει κάνοντας προσπέραση αφού πίσω μας ερχόταν φορτηγό.
Τον άκουγα και δεν τον κοιτούσα. Του έδωσα όλα τα σχετικά και τον βλέπω να απομακρύνεται προς το περιπολικό που ήταν σταθευμένο στον ίσκιο του δέντρου.
Άντε είπαμε να δούμε τι θα γίνει. Μέχρι να έλθει ξανά σε μας σταμάτησε άλλα δυό αυτοκίνητα στην άκρη και όταν μας πλησίασε μου διεμήνυσε να πάω, στον επικεφαλής εκεί στο περιπολικό στον οποίο είχε αφήσει τα χαρτιά μου.
Ο αξιωματικός που ήταν καθισμένος, στο περιπολικό, στη θέση του συνοδηγού προστάτευε τα μάτια του από τον λιγοστό ήλιο που περνούσε διακριτικά μέσα από τα φυλλώματα έχοντας βάλει το καπέλο του ανάλογα στο μέτωπό του.
Με ρυθμό, που φαινόταν ότι το έχει πολλάκις ξανακάνει, μου μίλησε δείχνοντάς μου το ανοιγμένο ντουλαπάκι (του καθίσματος του συνοδηγού) μια ένυπη κλήση που αναγραφόταν το ποσό των 400 DH και εν συνεχεία μια άλλη έντυπη κλήση, που ήταν ακουμπισμένη στα σκέλια του, στην οποία ήταν χειρόγραφα και ευδιάκριτα γραμμένο το ποσό των 200 DH. Σηκώνει, στη συνέχεια, το κεφάλι του και μου λέει ότι τα χρήματα είναι τοις μετρητοίς και μπορώ να επιλέξω το πρώτο και να μου δώσει την κλήση ή το δεύτερο χωρίς την κλήση και τότε θα μπορώ να φύγω.
Όχι, Γαλλικά είπαμε δεν ξέρω, ξέρω όμως πολύ καλά τα άλλα «Γαλλικά» και άρχισα να τα λέω δυνατά, αλλά από μέσα μου ! ! !
Γύρισα, στο αυτοκίνητο και πήρα τα 200 DH. Με τη μία παρέκαμψα τους δυό που περίμεναν τη δική τους λυπητερή και του τα ακούμπησα, παίρνοντας ταυτόχρονα τα διαπιστευτήριά μου, χωρίς ούτε ένα θυμωμένο κιχ, και χωρίς άλλη κουβέντα φύγαμε.
Το γεγονός με προβλημάτισε και συνάμα με πείσμωσε (ήμουν οικτρά απροετοίμαστος) και ήδη για την όποια επόμενη φορά, στα μουλωχτά, είχα αποφασίσει πως θα το χειριστώ.
Οι επίορκοι, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στον αιώνα τον άπαντα. Όλα τ´άλλα, ότι και αν λέγεται, είναι μόνο λόγια ! Είναι, πολύ βολικό, γι´αυτούς να μπορούν να βγάζουν διπλό μεροκάματο μέσα στο υποχρεωτικό τους ωράριο.
Αυτάάά ! ! !
Και βέβαια, ο δρόμος που ανεβαίνει τις περισσότερες φορές κατεβαίνει από την άλλη, έτσι στο καπάκι πιάσαμε τον κατήφορο και ένα καινούργιο κατοικημένο τοπίο αποκαλύφθηκε,
Το χάσιμο χρόνου κάτω από τον απροβλημάτιστο και λαμπερό ήλιο έμελλε να συνεχιστεί. Βρισκόμασταν νοτιοδυτικά στις παρυφές της οροσειράς του Άτλαντα, όταν μποτιλιαριστήκαμε.
Έγινε μια ατέλειωτη ουρά, μέσα στο λιοπύρι, που δε φαινόταν η αρχή της ακόμη και όταν κατέβηκα μήπως και καταφέρω να την δω.
Τους έβλεπα όλους. Δεν έδειχναν να ανησυχούν.
Ρωτάω, ξαναρωτάω μήπως και μάθω κάτι, όλοι τους δεν γνώριζαν κάτι πιο συγκεκριμμένο από το πιο πιθανόν να εκτελούνται έργα οδοποιίας ! Ακουγόταν σωστό όπως εξίσου σωστά ακουγόντουσαν τα φουρνέλα που αντιλαλούσαν μέσα στα βουνά.
Εντωμεταξύ υπήρχε πλήρης άπνοια και τα AC & CLIMA που λειτουργούσαν σε υψηλές ταχύτητες, για να καταπραΰνουν τους επιβαίνοντες, βούιζαν τόσο πολύ, όσο πολύ μύριζαν και οι εκπομπές καυσαερίων από τους κινητήρες των αυτοκινήτων που δικαιολογημένα αγκομαχούσαν.
Τα σαράντα πέντε λεπτά, αναμονής, ήταν μεν αρκετά για να αλλάξουμε διάθεση λησμονώντας μαζί και το χθεσινό παρατράγουδο.
Κάπου εκεί, μεταξύ των άλλων, σκέφθηκα πως ήταν πολύ πιθανόν ο οδηγός του φορτηγού (που λίγο πριν δεν έλεγε να το τραβήξει στην άκρη) να το έκανε εν γνώσει του προστατεύοντας, όσο μπορούσε, γιατί γνώριζε τι με περίμενε παρακάτω. Είναι πολλές οι φορές που όταν κάτι συμβαίνει δεν ξέρεις αν είναι για το καλό σου ή το κακό σου, εκ του αποτελέσματος τελικά το κρίνεις!.!.!
Όταν πια η σταματημένη πομπή άρχισε σταδιακά πάλι να κινείται αναλογίστηκαμε ότι συνδιαστικά με τις άλλες δυο μλκκαθυστερήσεις έχουμε βγει, ασυζητητί, εκτός ημερήσιου χρονοδιαγράμματος.
Τα σημερινά διακόσια τριάντα οκτώ km για να φτάσουμε στον προορισμό μας θα τα διανύαμε,
(πάντα κατά το Google-maps) χωρίς στάση, σε τρεισήμισι περίπου ώρες .
Όλα αυτά, βέβαια, χωρίς τον ¨ξενοδόχο¨ γιατί ο ¨ξενοδόχος¨ της ημέρας άλλα φρόντισε, και κανόνισε, εντελώς διαφορετικά από αυτά που εμείς είχαμε προσπαθήσει και με κόπο σχεδιάσει ! ! !
Δηλαδή, πως μπορώ να μη το σκεφθώ και να μην το διαλαλήσω, βροντερά, ο έρμος !
Έχουν περάσει ανεπιστρεπτί ήδη τρεις ὠρες και εμείς, κατά ένα διαβολεμένο τρόπο, δεν έχουμε φθάσει ακόμη στην πρώτη προγραμματισμένη στάση μας !
Είναι γνωστό πως σε κάθε ταξίδι ιδανικό είναι να υπάρχει ένα πρόγραμμα, προκειμένου να δεις όσα περισσότερα πράγματα μπορείς, αλλά και “χώρος” για την ενδεχόμενη στραβή και λίγο αυθορμητισμό. Για την πρώτη λίγα πράγματα μπορείς να κάνεις, για το δεύτερο είναι πιο εύκολο -αν χρειαστεί- να τον αναστείλεις.
Το άνυδρο τοπίο, χαρακτηριστικό, της οροσειράς του Άτλαντα μας έχει πλευρίσει μιας και πλησιάζουμε σε μια από τις ξεχωριστές κορφές του.
Ο Άτλας είναι μια οροσειρά που εκτείνεται στην Βοειοδυτική Αφρική ανάμεσα σε τρεις χώρες (Μαρόκου, Αλγερίας, Τυνησίας) με συνολικό μήκος των τριών οροσειρών περίπου τα 2.500 Km, χωρίζοντας τη Μεσόγειο θάλασσα και τις ακτές του Ατλαντικού από την έρημο Σαχάρα.
Ήδη διασχίζαμε τον υψηλό Άτλαντα και ετοιμαζόμαστε να ¨γευτούμε¨ το Col du Tichka Pass (Δύσκολο Μονοπάτι), το ορεινό πέρασμα που ¨στέκεται¨ ψηλά συνδέοντας τις πόλεις του Marrakech και της Ouarzazat.
Το πέρασμα είναι στα 2.260μ πάνω από τη στάθμη της θάλασσας και προσφέρει εκπληκτική θέα σε κάθε στροφή και φουρκέτα.
Ο δρόμος με την τζαμένια άσφαλτο είχε ένα γλύστριμα, με ιδιαίτερο ζόρισμα στα U-turn αν το πάταγες λιγάκι (το χαβά μου εγώ) και δε σε κρατούσε εύκολα εντός τροχιάς.
Ευτυχώς, η παρεχόμενη ασφάλεια από το ESP, το TC και τις αναρτήσεις του αυτοκινήτου ήταν O.K. και έκαναν συγχρονισμένα εξαιρετική δουλειά.
Marrakech - Skura – Google My Maps
Και καταφέραμε σήμερα το ακατόρθωτο για μας, να κρατήσει το πρωινό μας περίπου όσο ένα επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς έτσι για να περάσει ευχάριστα ή ώρα, αφού το ραντεβού μας, για την παραλαβή του αυτοκινήτου, από το χώρο του αεροδρομίου ήταν στις 10.00 π.μ.
Αποχαιρετήσαμε ευγενικά την κυρία Χαμπίμπα (που έκανε βάρδια εκείνη την ώρα) και βγήκαμε από το Riad με ένα toupet εντελώς ασυνήθιστο για τα γούστα μας!
Τσουλήσαμε, κάπως διστακτικά τις βαλιτσούλες μας πἀνω στους φαγωμένους κυβόλιθους ἐως τη στάση του λεωφορείου, που είχαμε καρατσεκαρισμένο, σφυρίζοντας με απάθεια γι´ αυτά που βλέπαμε:
Το λεωφορείο, ως δια μαγείας, δεν άργησε να έλθει και σε σχεδόν σε μισή ώρα μας άφησε στο λεωφορειοπάρκινγκ του αεροδρομίου.
Κατευθυνθήκαμε προς τα γκισέ των εταιρειών ενοικίασης αυτοκινήτων, ο υπάλληλος ήταν απίκο, στο σταντ της εταιρείας. Στρωθήκαμε για τα έως ένα σημείο βαρετά γραφειοδιαδικαστικά και στη συνέχεια μας οδήγησε στον χώρο σταθμεύσης και σημείο παραλαβής του αυτοκινήτου.
Ένα κατακόκκινο 5θυρο Peugeut 208 Diesel, μας περίμενε. Η ενοικίαση του ντιζελοκίνητου αυτοκινήτου, που θέλαμε, έπαιζε μεταξύ του Fiat 500 & του Peugeot 208, αμφότερα στα 1600cc . Προτίμησα το Γαλλικό, έτσι, για να έχουμε μια καλύτερη αίσθηση από την ανάρτησή του στους κακοτράχαλους δρόμους και τα στροφιλίκια που θα μας περίμεναν.
Προβληματίστικα, αναμφίβολα, με τα λευκά δεματικά καλωδίων (tirap) που ¨σφιχταγκάλιαζαν¨ στη θέση τους τα τάσια και των τεσσάρων τροχών, αλλά γρήγορα το ξεπέρασα, μονολογώντας πως είναι για πρόσθετη ασφάλεια και ότι δεν κρατιούνται διάβολε και τα τέσσερα τάσια μόνο από αυτά !
Να προσέχετε και καλό σας ταξίδι, είπε ο υπάλληλος, μα μου φάνηκε πως το είπε, από συνήθεια. αφηρημένα κι έτσι δεν του απάντησα.
Του έκανα νεύμα μόνο με το κεφάλι.
Οι πεζώ 2, που μόλις επιβιβάστηκαν, στο Peugeut 208 !
Γρήγορα τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας και τους εαυτούς μας στη νέα πραγματικότητα και έβαλα εμπρός για τη συνέχεια του ταξιδιού μας, που δίχως άλλο ήταν προτιμότερη από την
φωνή του Μουεζίνη που ακούγοταν εκείνη την ώρα, από τα στη διαπασών μεγάφωνα, που καλούσε τους ομοθρησκούς του για προσευχή.
Φύγαμε από τον φυλασσόμενο χώρο του αεροδρομίου και αμέσως ὀρμηξα σα γκάνγκστερ στο δρόμο τρυπώνοντας μάνι-μάνι μέσα στην πρωινή φουριόζικη κίνηση.
Με μια λέξη, ενθουσιάστηκα.
Το δεξί μου πόδι έκανε περισσότερο κουμάντο από όσο θα έπρεπε, αφού δούλευε αγαστά με τους 100hp και τα 25,9 Kgr/1.750rpm τοπής του1.600cc κόκκινου ντιζελοκίνητου Peugeot 208 και συνδυαστικά με το τιμόνι που μου έκρυβε το πάνω μέρος του πίνακα οργάνων (μέχρι να μπω στον κόπο να το ρυθμίσω αργότερα) είχε σαν αποτέλεσμα εύκολα να ‘’τρέχουμε‘’ με +30% πάνω από το επιτρεπόμενο όριο μέσα στο κλεινόν άστυ.
Είχαμε δεν είχαμε προλάβει να απομακρυνθούμε κάνα εικοσάλεπτο μακρυά από το Marracech, οδηγώντας πάνω στον RN9 και αμέσως μετά την Alouidane με κατεύθυνση προς την Ait Ourir (Al Haouz), και ξάφνου ξεπροβάλλει κάτω από τις φυλλωσιές των δέντρων πάνω στο δεξί πεζοδρόμιο πρώτα το περιπολικό (λόγω όγκου) και μετά ο ένστολος που πετάχθηκε στη μέση του δρόμου με ένα φωτισμένο ραβδί κάνοντας την συνήθη κίνηση για να σταματήσω.
Ε, καλά τώρα, δεν γινόταν να το κοκαλώσω μπροστά του, τον προσπέρασα και στάματησα αρκετά παρακάτω, ολέ-ολέ !
Κοιτώ από τον καθρέφτη και τον βλέπω να τρέχει προς το μέρος μας, βάζω όπισθεν και τον προφθάνω.
Δεν κατεβαίνω, ανοίγω το παράθυρο και περιμένω, συνάμα έρχεται και ένας δεύτερος με το ραντάρ χειρός (RF) προτεταμένο !
- Καλημέρα, (σίγουρα θα είχε δει το λογότυπο της εταιρείας ενοικίασης, που μοστράριζε, στο
πίσω pare-brise) με κοιτάει καλά και ρωτάει, μιλάτε Γαλλικά ;
- Όχι (μεταξύ μας τώρα και να γνώριζα, όχι θα´λεγα)
- Τρέχατε, προσπαθεί και μου λέει, στ´ Αγγλικά, με 83Km, δείχνοντας ταυτόχρονα με τον δείκτη
πάνω στο εργαλείο του (όντως έγραφε ότι έλεγε, έτσι "απόλαυσα " επιτόπου τον καρπό του
λάθους μου).
- Tους πήρα με το μαλακό, το ζόρι προκαλεί αντιδράσεις. Ξέρετε, πριν λίγο το νοικιάσαμε, μόλις
είκοσι Km οδηγώ στη χώρα σας, δείχνοντας του τη χαρτούρα που δεν είχα ακόμη τακτοποιήσει
και δεν ἐχω προσαρμοσθεί και δεν είδα σχετική πινακίδα και η ευθεία με παρέσυρε.
Τον άκουσα να γρυλλίζει κάπως, ώσπου ξεφώνησε με στόμφο:
- Να προσέχετε, να οδηγείτε σύμφωνα με τον Κ.Ο.Κ. Πηγαίνετε τώρα.
- Ευχαριστώ είπα, αλλά μάλλον δεν με άκουσε γιατί έπιασε να φλυαρεί με τον δικό του !
Και το ξέρω, όχι πως δεν το ξέρω, πως ό,τι αφορά το γκάζι έχω βαρύ χέρι ή πόδι ανάλογα με το τι οδηγώ, moto ή αυτοκίνητο !
Αλλά, εγώ, πούούού ;
Η μουσική από το tablet ακουγόταν αμυδρά, ξεχάσαμε να ξανανοίξουμε την ένταση (χαμένοι, ο καθένας μας με τις σκέψεις του).
Ο αέρας που κυκλοφορούσε στους γύρω λόφους έφερνε το δικό του ενοχλητικό βουητό από τα μισάνοιχτα παράθυρα του αυτοκινήτου, ενόσω οδηγούσα στην έξοδό μας από τις αραιοκατοικημένες περιοχές κάτι που φαινόταν ολοένα πιο ξεκάθαρα από την εναλλαγή του τοπίου.
Ο δρόμος, ξεδιπλωνόταν κόβοντας το βουνό στά δυό και είχε αρχίσει να γίνεται ανηφορικός, με αλλεπάλληλες ανοικτές στροφές και με συνεχόμενη μονή διαχωριστική γραμμή στη μέση.
Η κίνηση έως τώρα ήταν υποτυπώδης, με εξαίρεση κάποια φορτηγά που ρολάριζαν αδιάφορα δημιουργώντας στιγμιαίες καθυστερήσεις.
Ένα παρόμοιο, και μάλιστα ασθμαίνων, φορτηγό ήταν εμπρός μου που δεν έλεγε να το τραβήξει το αφεντικό του λίγο στην άκρη για να κάνω το αυτονόητο.
Απίστευτο το γεγονός πως έπαιζα μόνο νευρικά τα δάχτυλα μου και δεν ξεμυτούσα.
Και ο ανήφορος συνεχιζόταν, μόλις όμως έδειξε πως ίσιωνε ο δρόμος - αχχ, να τον σκοτώσω, μα το σταυρό, όχι δε θα’λεγα- το ξεστόμισα και πάτησα το γκάζι αφήνοντας τον άπραγο ξοπίσω μου.
Αμέσως διαγράφηκε, στο βάθος, ένα πλάτωμα και κάπου εκεί ταυτόχρονα διακρίναμε (το´πε και η Μάτα) ένα περιπολικό ! ! !
Ο βαθμοφόρος, κατά τα γνωστά, βγήκε στη μέση του δρόμου και εγώ σταμάτησα δίπλα του στην άκρη.
Το τροπάρι του ήταν για την συνεχόμενη άσπρη γραμμή που σίγουρα είχα παραβιάσει κάνοντας προσπέραση αφού πίσω μας ερχόταν φορτηγό.
Τον άκουγα και δεν τον κοιτούσα. Του έδωσα όλα τα σχετικά και τον βλέπω να απομακρύνεται προς το περιπολικό που ήταν σταθευμένο στον ίσκιο του δέντρου.
Άντε είπαμε να δούμε τι θα γίνει. Μέχρι να έλθει ξανά σε μας σταμάτησε άλλα δυό αυτοκίνητα στην άκρη και όταν μας πλησίασε μου διεμήνυσε να πάω, στον επικεφαλής εκεί στο περιπολικό στον οποίο είχε αφήσει τα χαρτιά μου.
Ο αξιωματικός που ήταν καθισμένος, στο περιπολικό, στη θέση του συνοδηγού προστάτευε τα μάτια του από τον λιγοστό ήλιο που περνούσε διακριτικά μέσα από τα φυλλώματα έχοντας βάλει το καπέλο του ανάλογα στο μέτωπό του.
Με ρυθμό, που φαινόταν ότι το έχει πολλάκις ξανακάνει, μου μίλησε δείχνοντάς μου το ανοιγμένο ντουλαπάκι (του καθίσματος του συνοδηγού) μια ένυπη κλήση που αναγραφόταν το ποσό των 400 DH και εν συνεχεία μια άλλη έντυπη κλήση, που ήταν ακουμπισμένη στα σκέλια του, στην οποία ήταν χειρόγραφα και ευδιάκριτα γραμμένο το ποσό των 200 DH. Σηκώνει, στη συνέχεια, το κεφάλι του και μου λέει ότι τα χρήματα είναι τοις μετρητοίς και μπορώ να επιλέξω το πρώτο και να μου δώσει την κλήση ή το δεύτερο χωρίς την κλήση και τότε θα μπορώ να φύγω.
Όχι, Γαλλικά είπαμε δεν ξέρω, ξέρω όμως πολύ καλά τα άλλα «Γαλλικά» και άρχισα να τα λέω δυνατά, αλλά από μέσα μου ! ! !
Γύρισα, στο αυτοκίνητο και πήρα τα 200 DH. Με τη μία παρέκαμψα τους δυό που περίμεναν τη δική τους λυπητερή και του τα ακούμπησα, παίρνοντας ταυτόχρονα τα διαπιστευτήριά μου, χωρίς ούτε ένα θυμωμένο κιχ, και χωρίς άλλη κουβέντα φύγαμε.
Το γεγονός με προβλημάτισε και συνάμα με πείσμωσε (ήμουν οικτρά απροετοίμαστος) και ήδη για την όποια επόμενη φορά, στα μουλωχτά, είχα αποφασίσει πως θα το χειριστώ.
Οι επίορκοι, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στον αιώνα τον άπαντα. Όλα τ´άλλα, ότι και αν λέγεται, είναι μόνο λόγια ! Είναι, πολύ βολικό, γι´αυτούς να μπορούν να βγάζουν διπλό μεροκάματο μέσα στο υποχρεωτικό τους ωράριο.
Αυτάάά ! ! !
Και βέβαια, ο δρόμος που ανεβαίνει τις περισσότερες φορές κατεβαίνει από την άλλη, έτσι στο καπάκι πιάσαμε τον κατήφορο και ένα καινούργιο κατοικημένο τοπίο αποκαλύφθηκε,
Το χάσιμο χρόνου κάτω από τον απροβλημάτιστο και λαμπερό ήλιο έμελλε να συνεχιστεί. Βρισκόμασταν νοτιοδυτικά στις παρυφές της οροσειράς του Άτλαντα, όταν μποτιλιαριστήκαμε.
Έγινε μια ατέλειωτη ουρά, μέσα στο λιοπύρι, που δε φαινόταν η αρχή της ακόμη και όταν κατέβηκα μήπως και καταφέρω να την δω.
Τους έβλεπα όλους. Δεν έδειχναν να ανησυχούν.
Ρωτάω, ξαναρωτάω μήπως και μάθω κάτι, όλοι τους δεν γνώριζαν κάτι πιο συγκεκριμμένο από το πιο πιθανόν να εκτελούνται έργα οδοποιίας ! Ακουγόταν σωστό όπως εξίσου σωστά ακουγόντουσαν τα φουρνέλα που αντιλαλούσαν μέσα στα βουνά.
Εντωμεταξύ υπήρχε πλήρης άπνοια και τα AC & CLIMA που λειτουργούσαν σε υψηλές ταχύτητες, για να καταπραΰνουν τους επιβαίνοντες, βούιζαν τόσο πολύ, όσο πολύ μύριζαν και οι εκπομπές καυσαερίων από τους κινητήρες των αυτοκινήτων που δικαιολογημένα αγκομαχούσαν.
Τα σαράντα πέντε λεπτά, αναμονής, ήταν μεν αρκετά για να αλλάξουμε διάθεση λησμονώντας μαζί και το χθεσινό παρατράγουδο.
Κάπου εκεί, μεταξύ των άλλων, σκέφθηκα πως ήταν πολύ πιθανόν ο οδηγός του φορτηγού (που λίγο πριν δεν έλεγε να το τραβήξει στην άκρη) να το έκανε εν γνώσει του προστατεύοντας, όσο μπορούσε, γιατί γνώριζε τι με περίμενε παρακάτω. Είναι πολλές οι φορές που όταν κάτι συμβαίνει δεν ξέρεις αν είναι για το καλό σου ή το κακό σου, εκ του αποτελέσματος τελικά το κρίνεις!.!.!
Όταν πια η σταματημένη πομπή άρχισε σταδιακά πάλι να κινείται αναλογίστηκαμε ότι συνδιαστικά με τις άλλες δυο μλκκαθυστερήσεις έχουμε βγει, ασυζητητί, εκτός ημερήσιου χρονοδιαγράμματος.
Τα σημερινά διακόσια τριάντα οκτώ km για να φτάσουμε στον προορισμό μας θα τα διανύαμε,
(πάντα κατά το Google-maps) χωρίς στάση, σε τρεισήμισι περίπου ώρες .
Όλα αυτά, βέβαια, χωρίς τον ¨ξενοδόχο¨ γιατί ο ¨ξενοδόχος¨ της ημέρας άλλα φρόντισε, και κανόνισε, εντελώς διαφορετικά από αυτά που εμείς είχαμε προσπαθήσει και με κόπο σχεδιάσει ! ! !
Δηλαδή, πως μπορώ να μη το σκεφθώ και να μην το διαλαλήσω, βροντερά, ο έρμος !
Έχουν περάσει ανεπιστρεπτί ήδη τρεις ὠρες και εμείς, κατά ένα διαβολεμένο τρόπο, δεν έχουμε φθάσει ακόμη στην πρώτη προγραμματισμένη στάση μας !
Είναι γνωστό πως σε κάθε ταξίδι ιδανικό είναι να υπάρχει ένα πρόγραμμα, προκειμένου να δεις όσα περισσότερα πράγματα μπορείς, αλλά και “χώρος” για την ενδεχόμενη στραβή και λίγο αυθορμητισμό. Για την πρώτη λίγα πράγματα μπορείς να κάνεις, για το δεύτερο είναι πιο εύκολο -αν χρειαστεί- να τον αναστείλεις.
Το άνυδρο τοπίο, χαρακτηριστικό, της οροσειράς του Άτλαντα μας έχει πλευρίσει μιας και πλησιάζουμε σε μια από τις ξεχωριστές κορφές του.
Ο Άτλας είναι μια οροσειρά που εκτείνεται στην Βοειοδυτική Αφρική ανάμεσα σε τρεις χώρες (Μαρόκου, Αλγερίας, Τυνησίας) με συνολικό μήκος των τριών οροσειρών περίπου τα 2.500 Km, χωρίζοντας τη Μεσόγειο θάλασσα και τις ακτές του Ατλαντικού από την έρημο Σαχάρα.
Ήδη διασχίζαμε τον υψηλό Άτλαντα και ετοιμαζόμαστε να ¨γευτούμε¨ το Col du Tichka Pass (Δύσκολο Μονοπάτι), το ορεινό πέρασμα που ¨στέκεται¨ ψηλά συνδέοντας τις πόλεις του Marrakech και της Ouarzazat.
Το πέρασμα είναι στα 2.260μ πάνω από τη στάθμη της θάλασσας και προσφέρει εκπληκτική θέα σε κάθε στροφή και φουρκέτα.
Ο δρόμος με την τζαμένια άσφαλτο είχε ένα γλύστριμα, με ιδιαίτερο ζόρισμα στα U-turn αν το πάταγες λιγάκι (το χαβά μου εγώ) και δε σε κρατούσε εύκολα εντός τροχιάς.
Ευτυχώς, η παρεχόμενη ασφάλεια από το ESP, το TC και τις αναρτήσεις του αυτοκινήτου ήταν O.K. και έκαναν συγχρονισμένα εξαιρετική δουλειά.