Μαρόκο Τιτιβίσματα, των δυονών μας, στην Μαροκινή Σαχάρα

[themischar]

Προσπεράσαμε σαν σουβλάκι την πόλη της Er-Rachidia που αποτελεί ανέκαθεν μεγάλη βάση στρατού και είναι χωρίς συζήτηση προσεγμένη με μεγάλους δρόμους και με πολύ περιποιημένα οικήματα.
Και ύστερα από περίπου 10 χλμ συναντήσαμε το Barrage Hassan Addakhil, που είναι ένα φράγμα στο Foum Rhour στον ποταμό Ziz. Ο σκοπός του φράγματος είναι να κανονικοποιήσει τα λιμνάζοντα νερά προκειμένου να πραγματοποιηθεί η αγροτική ανάπτυξη της κοιλάδας Ziz καθώς και να παρέχει προστασία από τις πλημμύρες.



Στριφογυρίζει συνέχεια ο δρόμος μαζί με την αεροδυναμική της αμμοθύέλλας που δείχνει όμως να μην καταλαβαίνει τίποτα και είναι σίγουρο πως δεν συμπάσχει μαζί μας.



Στη συνέχεια το τοπίο αλλάζει η αγριότητα των βράχων δίνει έντονη παρουσία και
οι προειδοποιητικές σημάνσεις είναι εν χορὠ, μάλιστα δεν προλαβαίνουμε να τις συνηθίσουμε (και είναι γνωστό πως αν είναι να έρθει το μοιραίο δεν το αποφεύγεις με τίποτα).



Ο δρόμος γίνεται κατηφορικός και γέρνει αντίστροφα στη στροφή. Οι αναρτήσεις κρατάνε τα αυτοκίνητα σε σωστή γωνία ενώ το μικρής απόστασης τούνελ, καθως κατηφορίζουμε, έρχεται γοργά μπροστα μας.



Με αμήχανη έκφράση, ίσως και σαστισμένη, οδηγούσα για ώρα πίσω από αυτό το αυτοκίνητο που ο οδηγός του δεν ξεπερνούσε το όποιο όριο ταχύτητας υπήρχε με τίποτα, ούτε βέβαια έκανε και κάπως στην άκρη όταν ¨κολλούσα¨ σαν την βδέλλα πίσω του.
Μονολογούσα κιόλας βλέποντας την συνεχόμενη άσπρη λωρίδα:
<<Είναι αδύνατον να προσπεράσεις οποιονδήποτε οδηγεί μπροστά σου αργά είτε γιατί φταίει το αυτοκινητό του είτε γιατί έτσι θέλει.>>
Και λίγο μετά: << Αν πάμε έτσι πότε, διάβολε, θα μπορέσουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας ; >>



Μόλις είχαμε περάσει μια καθοδηγητική πινακίδα που έγραφε 20 χλμ για την επὀμενη πόλη Midelt και κάπου εκεί φάρδυνε λίγο ο δρόμος αποκτώντας διπλή διαχωριστική γραμμή με ανοιχτής ορατότητας στροφές. Και όταν απόχτησα το πλεονέκτημα της διακεκομμένης λωρίδας αποφάσισα να προσπεράσω με σκοπό αμέσως μετά να επιβραδύνω για να έχει αυτός έμένα εμπρός του κι´όχι πια εγώ αυτόν !

Γρήγορα το έκανα αυτό και άμεσα στον κοντινό ορίζοντα είδαμε το περιπολικό ! Δε μπορώ να πω, πως δε μόρφασα και μόρφασα και είπα.
Όταν πλησιάσαμε μας σταμάτησαν, κατά τα γνωστά, στην άκρη. Δεν βγήκα έξω από το αυτοκίνητο και όταν ήλθε στο ύψος του παράθυρου (το είχα ήδη κατεβάσει και περίμενα) χαιρετώντας μου ρίχνει ένα αδιάφορο βλέφαρο και λέει:
<<Οδηγείτε προσεκτικά παρακαλώ και μην κάνετε προσπεράσεις>>.
Τον κοίταξα με τέτοιο βλέμμα, που κατάλαβε πολύ καλά τι θα μπορούσα να πω, αφού τον άκουσα να λέει δυνατά :
«Μην κάνετε έτσι, κύριε. Τη δουλειά μας κάνουμε, γι’ αυτό μας πληρώνουν» !!!
Με το δεξί χέρι μας χαιρέτησε και με το αριστερό μας έκανε νόημα να συνεχίσουμε.



Μπήκαμε στην πόλη Midelt και είχαμε κατά νου ἐνα απαραίτητο διάλειμμα, κάτι που κάναμε στη μέση του κεντρικού δρόμου (που από τα Νότια που τον προσεγγίσαμε λέγεται Ave Hassan II και γίνεται μετά Ave Mohammed V στα Βόρεια) κάτω από τον παχύ ίσκιο των δέντρων.

Η πόλη Midelt, με πληθυσμό +55.000 είναι ένα εμπορικό κέντρο της αγροτικής ενδοχώρας και
βρίσκεται στην πεδιάδα μεταξύ του Μέσου και του Υψηλού Άτλαντα .
Η πόλη είναι ένα πέρασμα, έχει μικρό ενδιαφέρον για τους τουρίστες, προσφέρει όμως εκπληκτική θέα προς την ανατολική πλευρά του υψηλού Άτλαντα και αποτελεί καλή βάση για μια εξερεύνηση στην άγρια περιοχή Jebel Ayachi.





Με τη ζέστη, να είναι, στο ζενίθ της. Την σκόνη -αχ και να τύχαινε να´τανε χρυσόσκονη μια φορά- να αιωρείται κάνοντας αποπνικτική την ατμόσφαιρα και το Αστυνομικό ¨σπάσιμο¨ που προηγήθηκε μόνο από ένα νεράκι αγοράσαμε και ήπιαμε και αμέσως δρόόόμο.



Όσο προχωράμε, το περιβάλλον αλλάζει προς το καλύτερο, έτσι μας φαίνεται, και ξεδιπλώνεται στα μάτια μας με σαφέστατη άλλη ενδιαφέρουσα προοπτική.
Περνάμε επίσης και από ασβεστολιθικά οροπέδια ανηφορίζοντας στον Ν13, που εδώ έχει κρατημένη υγρασία, και διασχίζει τον μέσο Άτλαντα με αρκετές φουρκέτες έως ότου η βλάστηση αλλάζει και οι βελόνες αντικαθιστούν τα πλατιά φύλλα.

Καθώς διασχίζουμε ένα δάσος από κωνοφόρα, η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά, η σκόνη έχει αποχωρήσει αφήνοντας να παρατηρούμε τα συννεφα στο βάθος του ορίζοντα να συρρικνώνονται.
Το τοπίο ομορφαίνει, μεταμορφώνεται και γίνεται δυτικοευρωπαϊκού επιπέδου !



Κέδροι και έλατα αναφύονται και φτάνουν στα ύψη, τονίζοντας την αίσθηση της σαγηνευτικής γαλήνης.
Το αεράκι, παρεπιπτόντως, είχε γίνει πια αέρας και οι κορυφές των πιο ψηλών δέντρων έγερναν τα φτερωτά τους λοφία και τα λίκνιζαν άχαρα προς στα μικρότερα δέντρα.



Ανάμεσα στα ύψη του μέσου Άτλαντα οι πόλεις και τα χωριά που υπάρχουν απαρτίζουν μια περίεργη και γραφική ύπαιθρο, δίνοντας παράλληλα μια αίσθηση απόλυτης ηρεμίας και γαλήνης.
Στην κοιλάδα, της περιοχής, σε αυτά τα όμορφα τοπία αναπτύσσονται ένα συνοθύλευμα από βελανιδιές, φοίνικες και ελιές.





Εδώ και ώρα, εμείς μαζεύουμε όσο να´ναι δρόμο και ο ουρανός μαζεύει σύννεφα και μαζεύει και δεν αποτελεί πλέον μυστικό !
Αλλά πόσα σύννεφα μαζεύει και τι σκοπό έχει να τα κάνει, μας είναι παντελώς άγνωστο. Όπως και να έχει, συνεχίζουμε με πετσοκομμένο ρυθμό το ανέβα κατέβα του μέσου Άτλαντα.
Μια φωνή, χάλασε τον αχνό βρυχηθμό της μηχανής (τα τραγούδια σιγούσαν):
«Άσε, δεν βλέπεις ουρανό, σε λίγο θα αρχίσει να βρέχει».
Δεν σταματήσαμε, με τούτα και τα άλλα και στο Azrou, που είναι ένας παλιός οικισμός Amazigh (Berber) και έχει αναπτυχθεί ως θέρετρο και βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 1.200μ.





Μετά από μια πεταλωτή στροφή, καθώς οι πλατιές σταγόνες πρωτοσκάγανε μ’ ορμή στο παρπρίζ του αυτοκινήτου περίμενα, και ματαίως βέβαια, να ενεργοποιηθούν οι υαλοκαθαριστήρες από μόνοι τους χωρίς τη δική μου παρέμβαση αλλά τέτοια καλούδια δεν συμπεριλαμβάνονταν στον εργοστασιακό εξοπλισμό του αυτοκινήτου. Οπότε κούνησα με εμφανή βαριεστημάρα τα δάχτυλά μου να γίνει η ενεργοποίησή τους καθόσον άρχιζα να μην έχω την ορατότητα που θα’πρεπε εμπρός μου.

Και ευτυχώς πάλι, γιατί άνοιξαν οι ουρανοί και άρχισε να ρίχνει με ορμή, απογευματινά καλαπόδια, από κει στα ψηλά. Εντωμεταξύ, ψυχή δεξιά αριστερά, μόνο τα δέντρα που δέρνονταν αλύπητα από τη μανία της μπόρας και λέω μπόρας επειδή δεν πέρναγε από το μυαλό μου πως δε θα ήταν μια μπόρα, όχι γιατί έτσι με βόλευε αλλά γιατί ήλπιζα -διάβολε- πως δε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς.

Η νεροποντή συνέχιζε και μαστίγωνε αλύπητα το ξέφωτο με τις ριπές του ανέμου να σφυρίζουν μέσα από τα δέντρα.



Προχωρούσαμε και βλέπαμε πίσω από τη ραβδωτή κουρτίνα της βροχής και το πέρα δώθε των μανιασμένων υαλοκαθαριστήρων.
Η νεροποντή είχε δυναμώσει, πέρα μακριά αντηχούσαν τα μπουμπουνητά και οι αστραπές, με το νερό να γίνεται λάσπη καθώς έρρεε δίπλα από το δρόμο.

Και πριν έλθει κατακλυσμός και αφού τέλειωσε ένας ακόμη κατήφορος και ξανάρχισε ένας ακόμη ανήφορος και θα άρχιζε μια ακόμη ευθεία, ο καιρός πήρε φὀρα και σταμάτησε έτσι ξαφνικά όπως και άρχισε. Άχ, πάλι καλά, δεν πήγαιναν όλα κατά διαόλου.



Οι οδοσήμανση, καθώς χωνόμαστε στην κυριολεξία μέσα στο δάσος είναι έντονη και ζητά τη μείωση της ταχύτητας στα 30Km/h. Το δάσος έχει μια πλούσια και ποικίλη πανίδα και όμορφα μονοπάτια πεζοπορίας με τη σχετική σήμανση.
Διαφορετικά είδη πτηνών και πίθηκες μαμάκοι και ελάφια κατοικούν στο δάσος. Τίποτα από τα παραπάνω δε συναντήσαμε, πολύ πιθανόν να έφταιγε η βροχή που μόλις είχε κοπάσει.







Καθώς ο δρόμος βγαίνει από τη δασική περιοχή, γίνεται μακρύς, πλατύς, κατηφορικός και καλοσυντηρημένος (είχαμε μπει για τα καλά στα πιερίχωρα της πόλης Infrane) και περιβαλλόταν από υψηλές δενδροστοιχίες με λεύκες που μόνο Morocco δεν μπορούσαν να μας θυμίσουν ! ! !





Ο άψογος δρόμος, μας οδήγησε σε ένα πάρκο με μια τεχνητή λιμνούλα με βάθος ρηχό και λασπωμένο (λόγω της πρόσφατόης βροχής) και τριγύρω ένα υγρό λιβάδι.



Τα γραφικό πάρκο με τη λίμνη, στα σωθικά του, προσφέρει στους επισκέπτες μια γεύση απροσδόκητης ατμόσφαιρας, όπου είναι ευχάριστο κάπου να αναπαυθεί ή να ¨ χαθεί ¨ περπατώντας.



Το εξ´ ίσου καλό σκηνικό ένθεν κακείθεν του δρόμου συνεχιζόταν έως ότου φθάσαμε στο κέντρο της πόλης Ifrane, την μικρή Ελβετία όπως χαρακτηριστικά την αποκαλούν και πολύ δικαίως μάλιστα. Δεν της λείπει το παραμικρό.

Το Ifrane, η πόλη των θαυμάτων, ιδρύθηκε το 1929 και βρίσκεται στον μέσο Άτλαντα. Στα εδάφη του βρίσκονται οι πλεον κορυφαίες περιοχές χειμερινού και καλοκαιρινού προορισμού του Μαρόκου. Αυτή η σύγχρονη πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 1.650μ.
Οι κοντινοί λόφοι της (εξαφανισμένοι ηφαιστειακοί κρατήρες) είναι γεμάτοι με κέδρους και είναι εξοπλισμένοι με αλπικές πίστες σκι.
Έχει ένα Πανεπιστήμιο το Al-Akhawayn (απο το 1995) και εδώ επίσης είναι τα παραδεισένια ανάκτορα του Βασιλιά.
Με τον καθαρό αέρα, τους πεντακάθαρους δρόμους, τα σπίτια με τις κόκκινες στέγες, τους λευκούς χειμώνες και τις αμέτρητες δραστηριότητες, το Ifrane είναι ένας τέλειος προορισμός !







Τη λειχουδιά ουδείς εμίσησε όταν μάλιστα στο κατάστημα βλέπεις να συρρέει πολύς ντόπιος κόσμος, τότε αποκτάς τη σιγουριά πως πρόκειται για κάτι το εξαιρετικό !
Ἐλα μου, που δεν ισχύει αυτό πάντοτε !
Πολύς ο κόσμος, ασταμάτητη φασαρία, με τα γκαρσόνια αλαφιασμένα, μεγάλη η γκλαμουριά δεν έχω λόγια αλλά και ένα αποτέλεσμα για μας, τελικά, αμφίβολο.
Τέλος πάντων, ας πάει και το παλιάμπελο, έστω και με το ζόρι τα καταφέραμε . . .



Η γοητεία του Ifrane δεν παύει ποτέ να εκπλήσσει τους επισκέπτες της όχι εν τέλει τόσο μέσα στην πόλη αλλά τριγύρω από αυτήν, αφού περιβάλλεται όμορφα από το μεγαλύτερο δάσος κέδρων και τα γραφικά καταπράσινα, πολλών ειδών, δέντρα στις πλαγιές του μέσου Άτλαντα.









Δε λέγαμε να ξεκολλήσουμε και ή ώρα κυλούσε γρηγορότερα από το επιθυμητό, πραγματικά χαιρόσουν να περπατάς στα φαρδιά πεζοδρόμια και τους καλαίσθητους πεζόδρομους και όπως έπεσε και η θερμοκρασία μαζί με το δροσερό αεράκι δεν σου έκανε καρδιά να τα παρατήσεις.
Πριν ξαναβγούμε στο δρόμο του πηγαιμού, ¨κόψαμε¨ αρκετές βόλτες με το αυτοκίνητο στα περίχωρα για να απαλύνουμε τον πόνο μας που θα φεύγαμε ανεπιστρεπτί.









Τα υπόλοιπα χιλιόμετρα, του ημερήσιου πλάνου, έφυγαν σα νεράκι. Κυκλοφορούσαμε σε ένα εντελώς άλλο περιβάλλον. Και γιατί να το κρύψωμεν άλωστε, την είχαμε καταβρεί ! ! !
Όλα όσα μας είχαν για κάποιο λόγο ξυνήσει, προς ώρας, ήταν λησμονημένα και τα αδηφάγα μάτια μας, χαλαρά κατά δική μας βούληση, απολάμβαναν τα πάντα τριγύρω.



Τα φώτα στους δρόμους, είχαν ανάψει, όταν κάναμε την είσοδό μας από από την Νότια πλευρά της νέας πόλης της Fès, που είχε κάποια κίνηση κυρίως σε διασταυρώσεις και κυκλοφοριακούς κόμβους.




Το ξενοδοχείο (γνωστής αλυσίδας) ήταν, καθαρή επιλογή μας να είναι, στα περίχωρα της νέας πόλης για να μπορούμε να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο χωρίς δεύτερη σκέψη, όποτε θα το θέλαμε.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 17
• 18
• 19
• 20
• 21
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 19 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Thalassaki]

Αγαπάμε Β.Αφρική!!!!
Έκατσα στο Μαροκινό πουφ μπροστά στο τραπέζι του τσαγιού και περιμένω τη συνέχεια!!!

 

[themischar]

Αγαπάμε Β.Αφρική!!!!
Έκατσα στο Μαροκινό πουφ μπροστά στο τραπέζι του τσαγιού και περιμένω τη συνέχεια!!!

Χαίρομαι που εσύ απολαμβάνεις το Μαροκινό σου πουφ !
Γιατί, κι´εμείς αγοράσαμε ένα (το έτοιμο ραμμένο καλοδιπλωμένο ύφασμα) από το Meknes Museum χωρίς να πάρουμε είδηση ότι ήταν το μικρούλι μέγεθος και βέβαια δεν κάναμε τον κόπο ποτέ να το γεμίσουμε. Φάνηκε, για άλλη μια φορά, πως δεν το᾽χουμε και πολύ με τα παζάρια.

 

[themischar]

Αφού δροσιστήκαμε στην πατητής τσιμεντοκονίας ντουζιέρα, βγήκαμε χαρωπά και εξοπλισμένοι με όλα τα απαραίτητα για την πρώτη μας επαφή με την παλιά πόλη του Marrakech.



Το Marrakech είναι η πρωτεύουσα του κεντρικού Μαρόκου. Η πρώτη από τις τέσσερις αυτοκρατορικές πόλεις του Μαρόκου, βρίσκεται στο κέντρο της εύφορης, αρδευόμενης πεδιάδας Haouz, νότια του ποταμού Tennsift.
Το αρχαίο τμήμα της πόλης, γνωστό ως medina, χαρακτηρίστηκε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 1985.
Το Marrakech αναντίρρητα είναι η πλέον δημοφιλής πόλη για τους επισκέπτες στο Μαρόκο. πασίγνωστη ως η κόκκινη πόλη και πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν είναι μόνο ένα μέρος για να δείς, αλλά είναι ένα μέρος για να ζήσεις. Χρειάζονται μέρες για εκτενή περιπλάνηση στη δαιδαλώδη Medina, τα σουκ της και στην ολοένα επεκτεινόμενη νέα πόλη.





Δε φτάνει που κάποια είναι στην κυριολεξία στενά (όταν άνοιγα σε έκταση τα χέρια μου έβρισκαν τον απέναντι τοίχο) είναι επίσης και χαμηλοτάβανα.





Καθώς προχωράμε, τα μάτια μας μένουν ορθάνοιχτα από την πανδαισία των χρωμάτων που αντικρίζουν και προς στιγμή αδυνατούν να προσαρμοστούν.
Ναι, η αλήθεια είναι πως, τα μάτια δεν ησυχάζουν στο Morocco.





Πλήθος από γαϊδουράκια, εξαιρετικής μορφολογίας τα περισσότερα από αυτά, εξυπηρετούν όλες τις ανάγκες των κατοίκων μέσα στα στενοσόκακα και αλλού, αποτελὠντας το Νο1 μέσο μεταφοράς αγαθών.











Πολύ γρήγορα ο δρόμος μας έβγαλε σε μια υποτυπώδη διαταύρωση κοντά στα περιβόητα αξιοθέατα τον μιναρέ Koutoubia και την πλατεία Jemaa el - Fnaa.





Ο μιναρές, στο τζαμί, ύψους 75 μέτρων είναι του 12ου αιώνα και ήταν το πρωτότυπο της Giralda στη Σεβίλλη της Ισπανίας. Τον 19ο αιώνα, οι βιβλιοπώλες συγκεντρώθηκαν γύρω από τη βάση του και από αυτό το γεγονός προήλθε και το όνομα Kutubiyyin (δηλ. Βιβλιοπωλεία).
Είναι ένα μνημειώδες μαυριτανικό στολίδι με θολωτές καμάρες και ο λαμπερός ορείχαλκος του μιναρέ διατηρεί τη λάμψη του όλο το χρόνο χάρη σε μια παλιά μαροκινή τεχνική και το επισκευάζουν (σε ετήσια βάση) με πλούσιο σε ανόργανα άλατα από τον Υψηλό Άτλαντα, με αποτέλεσμα να εμποδίζεται η οξείδωσή του.
Η περιοχή βορειοδυτικά του μιναρέ Koutoubia ήταν κάποτε η αίθουσα προσευχής του τζαμιού, που πιστεύεται ότι κατέρρευσε κατά τη διάρκεια του σεισμού της Λισαβόνας το 1755, σκοτώνοντας εκατοντάδες πιστούς.
Η είδοδος στο τζαμί Koutoubia δεν επιτρέπεται στους μη Μουσουλμάνους παρότι πέντε φορές την ημέρα, μια φωνή υψώνεται πάνω από τον μιναρέ του, καθώς ο μουεζίνης καλεί τους πιστούς, αναφανδόν, να προσευχηθούν.



Χρησιμοποιήσαμε και εμείς κάποιες φορές, όπως κάνουν πολλοί επισκέπτες, τον μιναρέ Koutoubia που διακρίνεται από μακρυά με τον επιβλητικό όγκο του ως μέσο επαρκούς προσανατολισμού, αντί της χρήσης GPS αφού βρισκόταν πολύ κοντά στο Riad που είχαμε καταλύσει.



Πολύ προσεγμένο μέρος, όλη η περιοχή είναι προσεγμένη με πολλά δέντρα και το μεγάλο τζαμί είναι πολύ ωραίο.. ακριβώς έξω από το τζαμί έχει άμαξες με άλογα που μπορείς να πάρεις για μια βόλτα γύρω από τα στενά με 150 mad για μια ώρα (που, συγκριτικά, δεν το λες και φθηνά).



Στην δυτική πλευρά του ευρύτερου χωρου του τζαμιού βρίσκεται ένα καταπράσινο πάρκο το Parc Lalla Hasna, μια συνδετική όαση για την περιοχή, που προσδίδει ενέργεια στα χαρακτηριστικά των αξιοθέατων που τυγχάνει να βρίσκονται κοντά του.





Το υπέροχο αυτό πάρκο προκαλεί τεράστια αντίθεση και είναι καλοδιατηρημένο και βεβαίως ελεύθερο για περιπάτο και άθληση με πολλά παγκάκια σε όλο το μήκος του που δεν είναι ευκαταφρόνητο. Η ανάπαυλα για ανασύνταξη δυνάμεων και όχι μόνον αξίζει και με το παραπάνω.
Μια κάποια προσοχή χρειάζεται γιατί υπάρχουν πολλοί περιπλανώμενοι ¨πωλητές¨ και άλλοι τόσοι προσποιούμενοι τους οδηγούς πόλης κυρίως όμως βρίσκονται στις εισόδους-εξόδους του πάρκου.



Αρκετά κοντά στο πάρκο βρίσκεται και το ξενοδοχειακό συγκρότημα La Mamounia, για όποια-oν αυτό έχει κάποιο ενδιαφέρον, που εμείς δεν επισκεφθήκαμε. Ούτε για ένα τσάι, γλυκό ή δείπνο σε ένα από τα cafes του, αλλά ούτε και σαν ένα αξιοθέατο !









Από τη μια η βολτούλα ήταν καλύτερη απ᾽ότι περιμέναμε και από την άλλη δειλά-δειλά είχαν αρχίσει να παίζουν τα γνωστά τύμπανα της πείνας. Είχαμε βάλει σκοπό να την σταματήσουμε κάπου μπαλκονάτα στην ξακουστή πλατεία Jemaa el - Fnaa σ´ αυτή την επωνομαζόμενη και πλατεία των θαυμάτων. Καταφέραμε και βρεθήκαμε μακρυά της -με σύμμαχο την ώρα που κυλούσε ευχάριστα- όπότε είχαμε δρόμο να κάνουμε και να φθάσουμε έως εκεί !







Ο κόσμος όσο πλησιάζουμε προς την πλατεία τόσο πληθαίνει και οι μικροπραματευτές βρίσκονται ακόμη και στη μέση του πεζόδρομου όπως αυτός που διαλαλεί με τέμπο (εδώ το ακριβές ζύγισμα) στη μέση του πεζόδρομου.



Κόσμος και κοσμάκις πάει κι´έρχεται αλλά στην ουσία κατακλύζει την πλατεία Jemaa el - Fnaa. Κάποιοι δείχνουν ταλαιπωρημένοι λες και μόλις έφθασαν από την υποσαχάρια Αφρική. Άλλες μορφές δείχνουν γνώριμες μεταξύ τους και στήνουν πηγαδάκια.
Άλλοι περιφέρονται με υφάσματα και τσάντες, ριχτά φουλάρια, με λογής λογής ανά χείρας πορτοφόλια και ταγάρια, τσάντες.
Ζευγάρια και οικογένειες έρχονται για μια βόλτα όπως και όλοι οι τουρίστες της πόλης.
Μικροσυγκροτήματα , μπἀμπα μπούμπα, με παραδοσιακές φορεσιές άντρες και γυναίκες που χορεύουν και τραγουδούν ενώ δίπλα τους ηλικιωμένοι που είναι γονατισμένοι στο τραχύ έδαφος ψέλλνουν πλάι-πλάι θρησκευτικούς ύμνους.



Η καρδιά της medina είναι η πλατεία Jamaa el-Fna, μια ζωντανή αγορά.
Τα πηγαδάκια στήνονται εύκολα και για διάφορους λόγους. ´Οπως καλή ώρα εδώ με τα φίδια στα οποία έχουν μάθει κόλπα να κουνιούνται τάχαμ χαρωπά και να εκτελούν δήθεν χορευτικές φιγούρες ακούγοντας το μαγικό αυλό του ¨γητευτή¨ τους.
Κοιτώντας ολόγυρα εἰναι εμφανές το κυνήγι για το μεροκάματο, που πολλές φορές βγαίνει δύσκολα και επικίνδυνα όσο και αν προσπαθούν να το εξωραΐσουν κάποιοι κατά καιρούς.

 

[themischar]

Κάπου εδώ, όμως, τα βρήκαμε μπαστούνια γιατί το προεπιλεγμένο εστιατόριο (πρόταση από φιλικό ζευγάρι) είναι άφαντο.
Έτσι το επόμενο εστιατόριο της λίστας, που βρισκόταν επίσης επί της πλατείας, το βλέπει από εδώ, το κοιτά από εκεί και δεν της γέμιζε και πολύ το μάτι . . .



. . . αλλά, παρά ταύτα, δεν άργησε να πάρει τον ανήφορο.



Η θέα της πλατείας, από τον δεύτερο όροφο του καταστήματος, ήταν γεμάτη εκπλήξεις αφού παρατηρούσαμε ενδελεχώς τους πάντες με αδηφάγο μάτι λες και δεν είχαμε αντικρίσει ξανά τόσο ζωντανό και χρωματιστό πλήθος.



Ήδη σκοτείνιαζε και η παραγγελία μας, αργούσε να έλθει αν και δόθηκε από εμάς γοργά (να και μια φορά που ξέραμε από έξω κι´ ανακατωτά τι θέλαμε).



Και, να πάρει, στη βιασύνη μας δε θυμηθήκαμε, πως σ' αυτό το εστιατόριο δε σερβίριζαν ποτό. Έτσι, η Coca Cola κρίθηκε απαραίτητο και αναγκαίο συμπλήρωμα.
Το απολαύσαμε όμως τρώγοντας αργα, σαν ανθρωποι.



Και αφού καλά φάγαμε αλλά καλά δεν ήπιαμε, ρίξαμε μια τελευταία κάπως κλεφτή ματιά στην γεμάτη, ακόμη, πλατεία από κόσμο και βαριεστημένα σηκωθήκαμε για αποχώρηση.



Κατεβήκαμε από το διόρωφο και ξανά μανά μέσα στην πλατεία για να τη διασχίσουμε υποχρεωτικά, με τους μαγαζάτορες, όλους τους ανεξαίρετα, να βρίσκονται ακόμη στο καθήκον αλλά με τους πελάτες να είναι φανερά λειψοί.





Στην υπαίθρια αγορά πωλούνται τα πάντα. Φρούτα, λαχανικά, αυγά, ψωμί, σακουλάκια με μπαχαρικά και ποικιλίες τσαγιού, μπρούτζινα σκεύη . . .









Τα καλοκαίρια ως γνωστό, απανταχού στον κόσμο διοργανώνονται πάσης φύσεως εκδηλώσεις-φεστιβάλ και είναι παντού στο ζενίθ τους.
Έτσι, κι´ εδώ, εκείνες τις μέρες, από 2 έως 6 Ιούλη, θα γινόταν ο εορτασμός του 50ου Εθνικού Φεστιβάλ Λαϊκών Τεχνών.
Το Φεστιβάλ Λαϊκών Τεχνών είναι ένα λαϊκό φεστιβάλ που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Βασιλιά Mohammed V. Όντας το παλαιότερο από τα φεστιβάλ στο Μαρόκο, στοχεύει ξεκάθαρα στη μέτρηση της σημασίας των Μαροκινών παραδόσεων, συμπεριλαμβανομένων των χορών, των τραγουδιών και των κοστουμιών.
Συνηθίζεται να τιμούν με την συμμετοχή τους στις εκδηλώσεις, υπέροχοι μουσικοί και χορευτές από όλο τον κόσμο μαζί με τα πάνω από είκοσι Μαροκινά συγκροτήματα που προσφέρουν κάθε φορά πρωτότυπες παραστάσεις.
Το φεστιβάλ ξεκινούσε αύριο 02/07 και από περιέργεια και μόνον θα επιχειρούσαμε μια ματιά !







Άμαξες, ενοχλητικά, παρκαρισμένες αν και στην άκρη του δρόμου, όπως αλλού τα TAXI, καραδοκούν για πελάτες.







Η ώρα έχει πάει, 23.35.25 και τούτος εδώ περιμένει πελάτη, αν είναι δυνατόν !



Απομακρυνόμαστε από την πλατεία και τον συρφερτό της με τα σοκάκια που περνάμε να δείχνουν μοναχικά και ερημικά χωρίς ίχνος κόσμου.















Κοπιαστική ήταν η μέρα μας και βαδίζαμε στωικά στο προτελευταίο σοκάκι για το Riad μας



όταν την ίδια ώρα κάποιες άλλες ψυχές μόλις ξεκινούσαν για να στήσουν το γλέντι τους ! ! !
Έ , έ, έτσι είναι αυτά, πως να το κάνουμε!

 

[Thalassaki]

Χαίρομαι που εσύ απολαμβάνεις το Μαροκινό σου πουφ !
Γιατί, κι´εμείς αγοράσαμε ένα (το έτοιμο ραμμένο καλοδιπλωμένο ύφασμα) από το Meknes Museum χωρίς να πάρουμε είδηση ότι ήταν το μικρούλι μέγεθος και βέβαια δεν κάναμε τον κόπο ποτέ να το γεμίσουμε. Φάνηκε, για άλλη μια φορά, πως δεν το᾽χουμε και πολύ με τα παζάρια.

Είναι γνωστοί "απατεωνίσκοι" οι Μαροκινοί έμποροι και πραγματευτές. Θεωρούνται αυθεντίες στο είδος τους συγκριτικά με τους υπόλοιπους Βορειοαφρικανούς λαούς του Μαγκρεμπ με δεύτερους τους Τυνήσιους και τρίτους τους Αλγερινούς.
Η αλήθεια είναι πως τα συγκεκριμένα πουφ είναι ακριβούτσικα και φυσικά οι τιμές τους ποικίλουν από το μέγεθος. Το δικό μου το έφερα από την Αλγερία και το είχα αγοράσει απο έναν τεχνίτη εκτός τουριστικής περιοχής λίγο έξω από το Αλγέρι και από ότι διαπίστωσα αργότερα σε πολύ καλή τιμή. Περίπου 25 ευρώ με τα σχετικά παζάρια πήρα το μεγάλο. Το ίδιο μέγεθος και μάλιστα κατώτερης ποιότητας δέρματος το βρήκα ακατέβατα 50 μέσα στη Κάσμπαχ και πέρσι σε ένα κατάστημα με μαροκινά στη Ν.Σμύρνη στα 80!!!

Όταν και εφόσον μας το επιτρέψουν οι συνθήκες να ξαναπάμε Αλγερία μπορούμε να σας φέρουμε ένα να το ευχαριστιέστε !!!

 

[themischar]

Είναι γνωστοί "απατεωνίσκοι" οι Μαροκινοί έμποροι και πραγματευτές. Θεωρούνται αυθεντίες στο είδος τους συγκριτικά με τους υπόλοιπους Βορειοαφρικανούς λαούς του Μαγκρεμπ με δεύτερους τους Τυνήσιους και τρίτους τους Αλγερινούς.
Η αλήθεια είναι πως τα συγκεκριμένα πουφ είναι ακριβούτσικα και φυσικά οι τιμές τους ποικίλουν από το μέγεθος. Το δικό μου το έφερα από την Αλγερία και το είχα αγοράσει απο έναν τεχνίτη εκτός τουριστικής περιοχής λίγο έξω από το Αλγέρι και από ότι διαπίστωσα αργότερα σε πολύ καλή τιμή. Περίπου 25 ευρώ με τα σχετικά παζάρια πήρα το μεγάλο. Το ίδιο μέγεθος και μάλιστα κατώτερης ποιότητας δέρματος το βρήκα ακατέβατα 50 μέσα στη Κάσμπαχ και πέρσι σε ένα κατάστημα με μαροκινά στη Ν.Σμύρνη στα 80!!!

Όταν και εφόσον μας το επιτρέψουν οι συνθήκες να ξαναπάμε Αλγερία μπορούμε να σας φέρουμε ένα να το ευχαριστιέστε !!!

Το χρηματικό ποσό των 20 € που δόθηκε δεν ήταν μεγάλο, η αδράνεια μας για έναν στοιχειώδη έλεγχο (ενώ γνωρίζαμε...) ήταν πολύύύ μεγάλη
Σ´ ευχαριστούμε πολύ για την προσφορά και είναι ευπρόσδεκτη, ευελπιστώντας για πμ όταν θα έλθει εκείνη η ώρα !
Να είμαστε πρώτα, ΟΛΟΙ, υγιείς και ασφαλείς και σίγουρα τότε θα βρούμε τις καλύτερες λύσεις.

 

[themischar]

2η μέρα (στην παλιά και στην νέα πόλη)

Το ξημέρωμα, μας βρήκε μες τη φυσική δροσιά του υπνοδωματίου (AC δεν υπήρχε, ήταν αχρείαστο) και το πρωινό, όπως είχαμε μάθει, θα μας το σέρβιραν στο roof garden.



Μια σκάλα πλατειά, για τα δεδομένα του riad, που περνούσε υποχρεωτικά μέσα από τον πρώτο όροφο όπου και άλλαζε φορά, μας ανέβασε απρόσκοπτα στην ταράτσα ή το κατ´αυτούς roof garden ! ! !



Η θέα, από την ψιλό-διαμορφωμένη ταράτσα, που ήταν λίγο ψηλά αλλά και πολύ χάλια μπορώ να πω, γιατί έβλεπες ακριβώς αυτά που δεν θα ήθελες ¨ποτέ¨ να δεις (όχι, βέβαια, πως δεν το περιμέναμε).





Ο χώρος ψιλό-διαμορφωμένος, pot pouri, για να το λέμε όπως και στη δεύτερη γλώσσα τους !





Ο ήλιος, ζωηρός, είχε σκαρφαλώσει στον καταγάλανο ουρανό και η ζέστη, για πρωί, ήταν ήδη τσιμπημένη όταν ζαλωθήκαμε τον εξοπλισμό μας για να εξερευνήσουμε όλα ή σχεδόν όλα, όσα είχαμε προσπαθήσει να σχεδιάσουμε.
Θέλοντας και μη θα είμασταν σε εγρήγορση δηλαδή να καταφέρουμε να μη περάσουμε από σημεία που τα έχουμε ήδη δει, κάτι που δεν είναι εύκολο πρακτικά να γίνει αλλά και λίγη σημασία έχει αν το καλοσκεφτείς.

Στο γοργό μας διάβα (είναι νωρίς ακόμη) έχουμε πλησιάσει στην περιοχή της Εβραϊκής συνοικίας Mellah (στα Aραβικά αλάτι) απ᾽ όπου προέρχεται και το όνομα της γειτονιάς στην οποία κατοικούν λιγοστοί Εβραίοι.
Και όπως συμβαίνει ανά την υφήλιο, όπου υπάρχουν Εβραϊκές γειτονιές, έτσι και εδώ, υπάρχει μια συναγωγή, ένα κοιμητήριο και ορισμένοι δρόμοι που εξακολουθούν να έχουν εβραϊκά ονόματα.



Η αγορά δείχνει πως μόλις παίρνει τα πάνω της και οι περιφερόμενοι στα βρεγμένα, ως επί το πλείστον, στενοσόκακα να είναι επαγγελματίες ή μοναχικοί τουρίστες αφού τα γκρουπ των τουριστών που συνήθως κάνουν σαματά ακόμη ετοιμάζονται.







Θα γυρίσω να πάρω δυό διακοσμητικές φιγούρες μονολόγησα τη στιγμή που ακουμπούσα το χαρακτηριστικό κουμπί του κλείστρου της φωτογραφικής μηχανής. Και είναι αλήθεια, όσο γυρίσατε εσείς που το διαβάζετε, άλλο τόσο γύρισα κι´εγώ. Ούτε που το ξαναθυμήθηκα.
Όμως, πήρα - πήρα τελικά αλλά από αλλού και όταν έλθει εκείνη η ώρα και βέβαια θα σας τα δείξω !





Τα καταστήματα δεν έχουν ανεβάσει όλα τα ρολά τους και η πραμάτεια κάποιων άλλων που έχουν ανοίξει ακόμη τοποθετείται στις ιδιοκατασκευασμένες βιτρίνες των.





Από τα άγρια χαράματα ανοίγουν τις πόρτες τους τα Massage Hammam για να αποκτήσουν όσες-οι θέλουν την ευεξία για το υπόλοιπο της μέρας τους.





Από όποια μεριά και αν το δεις, είναι κομματάκι δύσκολο να τρως ΠΟΡΤΑ στις 10:05:05 πμ, όταν έχεις ¨επενδύσει¨ ψυχολογικά σε έναν καλοφτιαγμένο (όπως πολλοί ισχυρίζονται) πρωινό καφέ εδώ στο Cafe Arabe.
Αλλά τι να κάνεις ;
Το δέχεσαι, και το κάνεις γαργάρα, και πορεύεσαι με βήμα ταχύ, και χωρίς αυτόν !





Απολαμβάνουμε, αν μη τι άλλο, την χωρίς συνωστισμό βόλτα μας που έχει ιδιαίτερη χάρη αφού δεν ενοχλούμαστε σχεδόν από κανέναν και το κυριότερο που είναι και το ζητούμενο δεν μπερδεύεσαι, δεν χάνεσαι.
Οι κράχτες των καταστημάτων είναι κι´ αυτοί στη δική τους ζάλη χωρίς τις γνωστές τους φανφάρες και τα κάθε λογής τραβολογήματά τους



Τα ασημένια και τα μπρούτζινα είδη πωλούνται ήδη σε εξαιρετικές τιμές, πριν κάνεις το κόπο να ξεκινήσεις το επιβαλλόμενο παζάρι !









Το ως τα μπούνια φορτωμένο παπάκι με διάφορες σακούλες αλλά και μπόλικη μέντα ξεφορτώνεται από τον ιδιοκτήτη του, που -επί τόπου- με περισσή φροντίδα και ευκολία ξεδιαλέγει τη φρέσκια μέντα για να φτιάξει μ´αυτήν αργότερα αυθεντικό μαροκινό τσάι.











Δεν υπάρχει σειρά, δεν υπάρχει προτεραιότητα στο πως θα τα καταφέρεις να μη κόψεις άσκοπες βόλτες. Ίσως και αυτό τελικά να έχει την χάρη του αφού κάτι περισσότερο μαθαίνεις στριφογυρίζοντας δώθε κείθε.
Θα μπορούσα, τώρα πια, να βάλω μια τάξη και ένα σχεδιασμό διαδρομής στην παρουσίαση αλλά θαρρώ πως έτσι θα έχανε την αυθεντικότητά της η ανέμελη σχόλη, το κοινό ¨χάζεμα¨ .







Τίποτα δε θύμιζε την πλατεία, Jamaa el-Fna, του χθες που έσφιζε από ζωή μέσα στο υπαίθριο παζάρι.
Είναι ουσιαστικά άδεια, αφού έχει καταφθάσει και εργάζεται πυρετωδώς η υπηρεσία καθαριότητος για να ετοιμάσει με τον τρόπο της το χώρο, για το επερχόμενο σούρουπο, που θα υποδεχτεί σε μια μεριά της το φεστιβάλ.





















Δυό είσοδοι Riad, σε διπλανά στενοσόκακα που εύκολα με την ονομασία τους μας παρέπεμψαν σε Ελλάδα και έκαναν τα μάτια μας να παιχνιδίσουν στο αντίκρυσμά τους.

 

[themischar]

Το Moroccan culinary arts museum που είναι στη Νότια κεντρική Μεδίνα ήταν σε φάση τελειώματος των εργασιών του και θα άνοιγε προς τα τέλη του χρόνου.
Απλώνεται σε τρεις ορόφους με εκθέσεις για τα διάφορα είδη τοπικής κουζίνας.



Τα στενοσόκακα δεν μας ταλαιπώρησαν ιδιαιτέρως και σύντομα έδωσαν τη θέση τους σε δρόμο μικρής κυκλοφοριακής έντασης και



σε λιγότερο από πέντε λεπτά βρεθήκαμε μπροστά στην είσοδο του Palácio da Bahia (το Παλάτι Μπαΐα).
Το παλάτι είναι του 19ου αιώνα, είναι ένα γνωστό ιστορικό μνημείο και τουριστικό αξιοθέατο της πόλης. Η κατασκευή ξεκίνησε το 1880 από τον Si Moussa, τον ισχυρό Μεγάλο Βιζέρη του Σουλτάνου Χασάν Α 'του Μαρόκου. Η πρόθεσή του ήταν να χτίσει το μεγαλύτερο παλάτι της εποχής του, έναν υψηλό στόχο που άρχισε να πλησιάζει μόνο όταν ο γιος του ανέλαβε τον έλεγχο του παλατιού το 1894. Ο γιος του Si Moussa, Ahmed ben Moussa (γνωστός ως Ba Ahmed), ήταν ακόμη πιο ισχυρός από τον πατέρα του, υπηρετώντας ως Grand Vizier και αντιβασιλέας του Μαρόκου. Επέκτεινε το υπάρχον παλάτι, φέρνοντας τον διάσημο αρχιτέκτονα Mohammed al-Makki και μερικούς από τους καλύτερους τεχνίτες της χώρας για να δημιουργήσει το παλάτι που υπάρχει σήμερα. Δημιούργησε επίσης δωμάτια για να στεγάσει τις τέσσερις συζύγους του, τις είκοσι τέσσερεις παλλακίδες του και τα αναρίθμητα παιδιά του. Πιστεύεται ότι ο Bou Ahmed ονόμασε το παλάτι Bahia προς τιμήν της αγαπημένης του συζύγου. (το "Bahia" στα Αραβικά, σημαίνει το λαμπερό).
Ο Ahmed ben Moussa, πέθανε το 1900 και το παλάτι λεηλατήθηκε μαζικά. Οι παλλακίδες του πήραν γρήγορα το μερίδιό τους, όμως το ίδιο το παλάτι παρέμεινε άθικτο.
Λίγο αργότερα, το παλάτι Bahia καταλήφθηκε από τον Thami El Glaoui, έναν πολέμαρχο που υπηρέτησε ως πασάς του Μαρακές από το 1912 έως το 1956. Ο El Glaoui ήταν σύμμαχος του Γαλλικού προτεκτοράτου στο Μαρόκο, που συχνά φιλοξενούσε τους όλο και πιο ισχυρούς Ευρωπαίους στο παλάτι. Οι Γάλλοι δοθείσης ευκαιρίας τον εκδίωξαν το 1911 και εγκατέστησαν το δικό τους στρατιωτικό επιτελείο.
Παρ' όλα αυτά, το Bahia Palace παραμένει εξαιρετικά καλά διατηρημένο και σε μεγάλο βαθμό το ίδιο με εκείνο της εποχής του Ahmed ben Moussa. Στα μείον, φυσικά, η απουσία του εσωτερικού εξοπλισμού που είχε λεηλατηθεί διεξοδικά και δεν έχει αντικατασταθεί ποτέ, αλλά αυτή η έλλειψη επίπλων δεν μειώνει τη λαμπρότητα του παλατιού.



Το παλάτι εκτείνεται σε είκοσι στρέμματα, με κήπους, αυλές και εκατόν πενήντα δωμάτια (μόνο μερικά από τα οποία είναι προσβάσιμα από το κοινό). Με εσωτερικές σκιερές αυλές, κρίνες, πολυτελείς χώρους, κήπους αναψυχής, συντριβάνια είναι μια όαση μέσα στα πολύβουα δρομάκια της πόλης.
Η δε είσοδος, κόστιζε 70 DH.





Το πρώτο κτίριο μετά την είσοδο στο Bahia Palace είναι το μικρό ριάντ. Βρίσκεται στο κέντρο ενός τετράγωνου κήπου, γεμάτο με καταπράσινα φυτά. Με την κλασική του δομή και τις περίτεχνες διακοσμήσεις από ξύλο από στόκο και κέδρο, το ριάντ εντυπωσιάζει.
Τρεις διάδρομοι επικοινωνούν με την εσωτερική αυλή του riad. Ο ανατολικός διάδρομος οδηγεί σε κοινόχρηστο χώρο.





Το παλάτι εντυπωσιάζει χάρη στις υπέροχες διακοσμήσεις του, μεταξύ των καλύτερων παραδειγμάτων της Ανδαλουσιανής και της Μαυριτανικής αρχιτεκτονικής στο Μαρόκο.









Τα δωμάτια για τις συζύγους και τις παλλακίδες έχουν σκαλιστά ταβάνια. Τα σαλόνια είναι επενδεδυμένα με βιτρώ παράθυρα, οι αίθουσες υποδοχής απλά εκθαμβωτικές με τα ψηφιδωτά πλακιδίων zellige (mosaic) σε γεωμετρικά σχέδια και απαράμιλλης λάμψης.

Τα πλακάκια Zellij είναι παραδοσιακά χειροποίητα με μη εξευγενισμένο φυσικό πηλό που εξάγεται από την περιοχή Fez στο Μαρόκο. Ο πηλός ζυμώνεται με νερό, διαμορφώνεται με το χέρι, ξηραίνεται φυσικά και ψήνεται σε κλίβανο. Στη συνέχεια εφαρμόζεται ένα γυάλινο σμάλτο στην επιφάνεια του ακατέργαστου πλακιδίου που ονομάζεται «μπισκότο», μάλιστα σε πολλαπλές ημιδιαφανείς αποχρώσεις δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο ένα μαργαριταρένιο, μεταλλικό, ηφαιστειακό ή αδιαφανές φινίρισμα. Το σμάλτο τήκεται και υαλοποιείται σε κλίβανο.
Το τελευταίο βήμα της παραγωγής περιλαμβάνει την κοπή των σμαλτωμένων κομματιών σε μια μεγάλη παλέτα σχημάτων και μεγεθών πλακιδίων με παραλλαγές χαρακτηριστικών λάμψης, επιπεδότητας, διαφάνειας και βάθους.





Το τεράστιο Grand Courtyard είναι ένα αξιοθέατο με τα μαρμάρινα πλακάκια του και απλώνεται ανάμεσα στις σκαλιστές ξύλινες στοές και το λεγόμενο Courtyard of Honor (Cour d'honneur) είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Ολοκληρώθηκε το 1898/99 και αναλαμβάνει μεγάλες διαστάσεις, καταλαμβάνοντας έκταση περίπου 50 χ 30 μέτρα. Η αυλή είναι πλήρως επενδυμένη με μάρμαρο. Περιβάλλεται από ογδόντα δωμάτια, χτισμένα για να φιλοξενήσουν τις παλλακίδες του χαρεμιού.











Το the small courtyard, αυτό το τμήμα του συγκροτήματος είναι σχετικά μινιμαλιστικό στο σχεδιασμό του. Οι λευκοί τοίχοι είναι σε μεγάλο βαθμό χωρίς διακόσμηση. Το δάπεδο αποτελείται από λευκό μάρμαρο Carrara. Στο κέντρο βρίσκεται ένα σιντριβάνι, περικυκλωμένο από ψηφιδωτά με πλακάκια. Αυτά τα μικροσκοπικά, προσεκτικά τοποθετημένα κεραμικά είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Μαρόκου. Τέσσερα δωμάτια επικοινωνούν με την αυλή (το καθένα κατείχε κάποτε μια από τις τέσσερις συζύγους του Μεγάλου Βεζίρη).
Τα κτίρια σε αυτό το μέρος του παλατιού είναι πιο μέτρια διακοσμημένα από τα δύο ριάντ. Εκτός από τα ψηφιδωτά, τα μόνα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά είναι οι οροφές από ξύλο κέδρου και οι όμορφα σκαλισμένες πόρτες.















Το μεγάλο riad βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του Courtyard of Honor. Αυτό ήταν το αρχικό παλάτι της Si Moussa. Το παλαιότερο τμήμα του Bahia Palace αποτελείται από έναν μεγάλο κήπο με θέα σε δύο εσοχές και δύο μεγάλα δωμάτια. Οι οροφές του είναι σκαλισμένες από ξύλο κέδρου και διακοσμημένες με διακοσμητικά μοτίβα.

Στα δυτικά και ανατολικά του μεγάλου ριάντ, υπάρχουν και άλλοι θάλαμοι, οι οποίοι είναι εξοπλισμένοι με τζάκια και είναι διακοσμημένοι στο τυπικό στιλ Zellij. Για άλλη μια φορά, τα ξύλινα ταβάνια είναι όμορφα βαμμένα. Κοντά στις πύλες του παλατιού, υπάρχει ένα ιδιωτικό διαμέρισμα και εδώ, υπάρχουν υπέροχα ζωγραφισμένα ταβάνια, περίτεχνα διακοσμητικά στόκων και παράθυρα από βιτρώ.

Στο μεγάλο ριάντ, το μάτι προσελκύεται αμέσως στο Maschrabiyya. περίτεχνα πλέγματα σκαλισμένα από ξύλο, με αυστηρά γεωμετρικά σχέδια που αποτελούν τυπικά στοιχεία της ισλαμικής αρχιτεκτονικής. Αυτά χρησιμεύουν όχι μόνο για να προστατεύουν το φως του ήλιου, αλλά παρέχουν επίσης λίγο απόρρητο, λειτουργώντας με παρόμοιο τρόπο με ένα τυφλό ή κλείστρο. Βοηθούν επίσης στη μέτρηση της θερμοκρασίας, αφαιρώντας την ανάγκη για τζάμια.





Τυπικά στοιχεία της αρχιτεκτονικής Ανδαλουσίας-Μαυριτανίας που περιλαμβάνουν βιτρώ και πλακάκια με εμφανή την αλληλεπίδραση τόσο του φωτός όσο και του νερού.

















Ήταν καθαρά μόνο θέμα χρόνου προτού η βιομηχανία του κινηματογράφου ανακαλύψει το Bahia Palace και το μετέτρεψει σε κινηματογραφική τοποθεσία σε ταινίες μεταξύ των οποίων :

• Lawrence of Arabia (1962),
• Cent mille dollar au soleil (1964),
• The Desert Lion (1981).

Επίσης, όλο αυτό το φινίρισμα εντυπωσίασε έναν αξιοσημείωτο επισκέπτη, τον Αμερικανό μυθιστοριογράφο Edith Wharton, ο οποίος έμεινε στο παλάτι κατά τη διάρκεια των προτεκτορατικών χρόνων που έγραψε: - <<Ήρθαν, έχτισαν τη Μπαΐα που παραμένει από τα πιο όμορφα και πιο φανταστικά Μαροκινά παλάτια>>.



Νομίζαμε πως η γατούλα (που διακρίνεται αμυδρά και στην παραπάνω φωτογραφία) ξεπροβόδιζε με τον τρόπο της τους επισκέπτες !
Αποδείχθηκε μέγα λάθος. Η αφεντιά της πήγε ως την αυλή και αρκούνταν στο να παρατηρεί και να αφουγκράζεται.



Χωρίς αμφιβολία, το Bahia Palace μας εντυπωσίασε γιατί αναμφισβήτητα είναι ένα από τα πιο όμορφα αξιοθέατα στο Μαρακές. Δύσκολα μπορεί κανείς να βιώσει την αρχιτεκτονική της χώρας σε αυτήν την κλίμακα ή σε αυτό το επίπεδο τελειότητας σε άλλο παρεμφερές αξιοθἐατο.

 

[Thalassaki]

Πολύ πλούσιο και όμορφο φωτογραφικό υλικό που απο μόνο του είναι ικανό να μας ταξιδέψει σε κάθε γωνιά τους ταξιδιού σας!!!

 

[themischar]

Πολύ πλούσιο και όμορφο φωτογραφικό υλικό που απο μόνο του είναι ικανό να μας ταξιδέψει σε κάθε γωνιά τους ταξιδιού σας!!!

Σ´ ευχαριστώ, πολύ, για την κριτική ματιά σου.
Ελπίζω και η συνέχεια του να τα καταφέρει . . .

 

[themischar]

Αφήσαμε πίσω μας τους επόμενους επισκέπτες να διαχειριστούν το χρόνο τους στη περιήγηση του παλατιού και βγήκαμε στη βουή της πόλης, που είχε βρει το ρυθμό της.





Δεν είναι λίγοι οι άντρες (κυρίως οι γεροντότεροι) που φοράνε την παραδοσιακή κελεμπία, το μακρύ φόρεμα μέχρι χαμηλά στην κνήμη.







Η Bibliothèque Ben Youssef, είναι ένα μυθικό μέρος που περιέχει πολλά γραπτά και κειμήλια που χρονολογούνται εδώ και αρκετούς αιώνες.
Η βιβλιοθήκη είναι παράρτημα του κορανικού πανεπιστήμιου Ben Youssef Madrasa και δεν είναι ανοιχτή στο ευρύ κοινό.
Μόνο ακαδημαϊκοί και άλλοι ερευνητές έχουν πρόσβαση σε αυτήν.





Πελαργοί - πελαργοί παντού, που φωλιάζουν όσο πιο ψηλά μπορούν μακρυά από τα περίεργα μάτια των ανθρώπων και ιδιαίτερα από τους τουρίστες που τυχαίνει να είναι κάτοικοι πόλης και που τους παρακολουθούν με ενθουσιασμό, να πηγαινοέρχονται στις φωλιές τους, επειδή δεν είναι συνηθισμένοι σε ένα τέτοιο θέαμα.



Το Μουσείο του Μαρακές (Musée de Marrakech) βρίσκεται σε ένα πρώην παλάτι που χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα.
Το παλάτι παλαιότερα είχε χρησιμεύσει ως κατάλυμα και στη δεκαετία του 1960, ως κολέγιο θηλέων.
Το Ίδρυμα Omar-Benjelloun το αγόρασε για να το αποκαταστήσει και στέγασε το μουσείο από το 1997, όπως έκανε και με το Medersa Ben Youssef αλλά και το Qoubba Almoravide.
Το κύριο μέρος του μουσείου αποτελείται από την εσωτερική αυλή του και τα δωμάτια που είναι διατεταγμένα γύρω. Σε αυτά τα δωμάτια εκτίθεται η συλλογή του μουσείου, που αποτελείται κυρίως από κεραμικά, όπλα, χαλιά και άλλα παραδοσιακά Μαροκινά αντικείμενα.









Στο δρόμο μας με κατεύθυνση τη νέα πόλη βρεθήκαμε έξω σπό το Best Hammam in Marrakech
το περίφημο, Les Bains d'Orient.
Του οποίου τα προγράμματα περιλαμβάνουν συνοπτικά :

• Ένα καλό μασάζ που προηγείται παραδοσιακά από μια συνεδρία χαμάμ για περίπου 30 λεπτά για να ανοίξουν οι πόροι ...
• Μασάζ προσώπου, που προσφέρει την ευκαιρία να παρέχει ιδιαίτερη φροντίδα στο πρόσωπο...
• Μασάζ στο τριχωτό της κεφαλής, που κάνει το τριχωτό της κεφαλής..
• Μασάζ ποδιών, συνιστάται για άτομα που αναζητούν ελαφρότητα και ...
• Το μασάζ στην πλάτη, έχει διαφορετικά ευεργετικά αποτελέσματα για το σώμα...
• Μαροκινό μασάζ "Les Bains d 'Orient", είναι ένα παραδοσιακό μασάζ του Μαρόκου. Ασκείται σε στρώμα που βρίσκεται στο έδαφος.
• Μασάζ ευεξίας «κατ 'εξοχήν», καθαρίζει το σώμα...
• Το μασάζ σακουλών με φυτά, χαρακτηρίζεται από την εφαρμογή των θερμών σακουλών στο σώμα ...
• Ντουέτο μασάζ, για αυτούς που θέλουν να μοιραστούν μια στιγμή ευεξίας με τον σύντροφό τους...
• Μασάζ με λάδια Argan, που ονομάζονται επίσης «Gold Liquid» με τα διάφορα αρώματα...

Και επειδή εμείς τα θέλαμε όλα και δε μπορούσαμε να διαλλέξουμε, φύγαμε ανεπιστρεπτί.



Το ζικ-ζακ, από πλευράς μας, προς την νέα πόλη καλά κρατεί και οι εικόνες του δρόμου που αντικρύζουμε είναι ανεπανάλειπτες, με κάποιες να ξεχωρίζουν περισσότερο με τον τρόπο τους.









Λίγο ακόμα, και φθάνουμε μονολογήσαμε ετεροχρονισμένα πίνοντας και την τελευταία βρασμένη γουλιά νερού από το μπουκαλάκι νερού του 1L. Ναι λέω και γράφω μπουκαλάκι γιατί τι να σου κάνει (με ντάλα τη ζέστη όταν μάλιστα προορίζεται και για δυό άτομα) ! ! !



Aξίζει μας είχαν συμβουλέψει να περιπλανηθείτε έξω απ’ τα τείχη, στο κομάτι της νέας πόλης, για να θαυμάσετε το Foundation Jardin Majorelle που αγόρασε ο διάσημος μόδιστρος Yves St Laurent, και σήμερα φιλοξενεί το Βερβέρικο Μουσείο και δίπλα του, στην Rue Yves St Laurent, είναι και το ολοκαίνουργιο, υπέρ-στυλάτο Musee Yves St Laurent που εγκαινιάσθηκε τον Οκτώβριο του 2017.
Προς αυτή την κατεύθυνση πορευόμαστε, με τα ποδαράκια μας, μες στο λιοπύρι χωρίς να είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε πόση ώρα θα κάνουμε. Οι mapsgoogle κάτι μας σιγοψυθιρίζουν για 30᾽, αλλά ποιός τους πιστεύει όταν αφενός συναντάμε εμπόδια που δε μπορούμε να τα παρακάμψουμε και αφετέρου το χάζεμά μας δεν έχει - και δεν πρέπει να έχει - ωράριο !



Το Μαρακές αναπτύχθηκε και απλώθηκε ατάκτως (ὀπως δυστυχώς σχεδόν συμβαίνει με πλήθος πόλεων) γύρω από το επίκεντρό του την πλατεία Jamaa el-Fna όπου ήταν υψηλό το επίπεδο των επιτηδευματιών.

Στην ατμόσφαιρα πλανιόταν μια υποψία -όπως λέγανε - από το τοπικό καλοκαίρι (+34C) κι᾽ αν κατάφερνες βέβαια και ήσουν στη σκιά ήταν καλά, μα ο ήλιος ούτως ή άλλως τσουρούφλιζε τα πάντα που σήμαινε όχι και λίγες δυσκολίες . . .







Σταματήσαμε να κοιτάξουμε για ακόμη μια φορά στο κινητό τον χάρτη, όταν ήρθαν οι κοπέλες με τα πλουμιστά φορέματά τους και στάθηκαν τελετουργικά περίπου δίπλα από το κεφάλι μου η μιά, δίπλα στο μπράτσο της Μάτας η άλλη με εμφανή τον ενθουσιασμό για βοήθεια. Έλα μου, όμως, που δε την χρειαζόμασταν γιατί ήμασταν ακριβώς στη δεξια στροφή για να το δούμε μπροστά μας (παραλίγο φάτσα-κάρτα).



Το Jardin Majorelle, το οποίο εκτείνεται πάνω από 9.000 τ.μ., είναι ένας από τους πιο γοητευτικούς και μυστηριώδεις κήπους στο Μαρόκο, που δημιουργήθηκε σε διάστημα σαράντα ετών και περικλείεται από τείχος. Το εσωτερικό του αποτελείται από ένα λαβύρινθο από τεμνόμενα σοκάκια και διασυνδεόμενα επίπεδα, Τα κτίρια σε στυλ Μαυριτανικής αρτ ντεκό σε έντονα χρώματα. Ο κήπος φιλοξενεί μια γιγαντιαία και πλούσια συλλογή από εξωτικά φυτά και δέντρα από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, από την εποχή ακόμα του ιδρυτή Γάλλου ζωγράφου Jacques Majorelle.

Ο Yves Saint Laurent και ο σύντροφός του Pierre Bergé, που ανακάλυψαν και ζούσαν κατά διαστήματα στο Μαρόκο από το 1966, αγόρασαν το Jardin Majorelle το 1980,για να το ¨σώσουν¨ ώστε να μη γίνει ένα ακόμη ξενοδοχειακό συγκρότημα.





Βρεκεκέξ-κουαξ-κουάξ ακούγονταν δυο βάτραχοι, κι’όχι τρεις που για ώρα νόμιζα, και με μανία τους έψαχνα για να τους αποθανατίσω κι’ αυτούς λες και θα’χανα κάνα βραβείο αν δεν το έκανα! Στην τελική δεν τα κατάφερα, να τους ξετρυπώσω, όσο κι’ αν προσπάθησα γι’ αυτό.