themischar
Member
- Μηνύματα
- 490
- Likes
- 4.580
- Επόμενο Ταξίδι
- Έλα (μου) ντε
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα (Marrakech)
- 1η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (στην παλιά και στην νέα πόλη)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 2η μέρα (συνέχεια)
- 3η μέρα (Marrakech - Skoura & 238 Km)
- 3η μέρα (συνέχεια)
- 3η μέρα (συνέχεια)
- 4η μέρα (Skoura - Merzouga & 363 Km)
- 4η μέρα (συνέχεια)
- 4η μέρα (συνέχεια)
- 5η μέρα (ασκόπως τριγύρω και ακολουθεί Camel Trek 😂 )
- 5η μέρα (συνέχεια)
- 6η ημέρα (Camp + Merzouga - Fès & 470 Km)
- 6η μέρα (συνέχεια)
- 6η μέρα (συνέχεια)
- 7η ημέρα (Fès ολημερίς, τι άλλο μπορεί να θες ?)
- 7η μέρα (συνέχεια)
- 7η μέρα (συνέχεια)
- 8η ημέρα, (Fès - Meknes - Volubilis - Chefchaouen & 264 Km)
- 8η ημέρα, (συνέχεια)
- 8η ημέρα, (συνέχεια)
- 8η ημέρα, (Chefchaouen, το μπλε μαργαριτάρι !)
- 8η ημέρα, (συνέχεια)
- 9η μέρα (Chefchaouen - Rabat και 278 χλμ)
- 9η ημέρα, (Rabat)
- 9η ημέρα, (συνέχεια)
- 10η μέρα ( Rabat - Essaouira & 455 Km )
- 10η μέρα (συνέχεια)
- 10η μέρα (Essaouira)
- 10η μέρα (συνέχεια)
- 11η μέρα (Essaouira - Marrakech & 177 Km)
- 11η μέρα (συνέχεια)
6η ημέρα (Camp + Merzouga - Fès & 470 Km)
Merzouga - Fes – Google My Maps
Στην βαθιά ησυχία της αχανούς ερήμου, ο κάθε ήχος μέσα στη νυχτιά έφθανε στα αυτιά μας τρείς φορές πιο δυνατός, όπως και το κάθε σούρσιμο ποδιών πάνω στην άμμο τόσο από αυτούς που τριγυρνούσαν, τάχαμ σιωπηρά, όλο το βράδυ ὀσο και από εκείνους που ήθελαν ή έπρεπε να κάνουν ένα μεσονύκτιο προσκύνημα στο wc !
Μας είναι γνώριμοι οι ευσεβείς πόθοι στο θέμα του ύπνου όταν βρίσκεσαι σε Camp, ειδικά το πρώτο βράδυ. Στη συνέχεια ή συνηθἰζεις ή ανάλογα τους ¨στρώνεις¨ όλους.
Κοιμηθήκαμε, δεν καλοκοιμηθήκαμε όμως και ήταν αλήθεια.
Ξημέρωσε με ένα αεράκι, προς το δροσερό, που ερχόταν απ’ τους γύρω αμμόλοφους που γρήγορα δυνάμωσε και λαγάρισε την ατμόσφαιρα.
Και ήταν μόλις 06:20, δεν το λες και νωρίς, έτσι αποφασίσαμε να σκάσουμε μύτη έξω από την σκηνή μπας και δούμε την άλλη ανατολή, εκείνη της ερήμου !
Το καθάριο φως της αυγής μας πρόσφερε ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο και έδινε μια ζωντάνια καθώς φώτιζε τους φοίνικες με τους φολιδωτούς κορμούς και δημιουργούσε χρώματα αφύσικης έντασης μέσα στο καφε και το πράσινο της όασης.
Και παραθέτω κάποιες λήψεις από την ανατολή στην έρημο, που υπομενετικά τραβήξαμε, εκείνο το πρωϊνό με τον ήλιο να ορθώνεται προς τον ουρανό σιγά - σιγά και τα λογής - λογής σύννεφα όντας στον κόσμο τους να παιχνιδίζουν μαζί του ταξιδεύοντας με τη βοήθεια του ανέμου !
<<Κοίτα πίσω τα ανοιχτοκαφετιά χνάρια σου>>, φώναξα καθώς την ακολουθούσα πατώντας πάνω στα δικά της χνάρια, βγαίνοντας από την γούβα του Camp, για να βρεθούμε και οι δυο λίγο αργότερα στην κορυφή του πρώτου κοντινού αμμόλοφου για καλύτερη θέα προς την αυγή.
Τα ξημερώματα, η άμμος είναι πιο μαλακή, τα πόδια βυθίζονται εύκολα μέχρι τους αστραγάλους και τα μέρη τριγύρω μας δεν φαίνονται ίδια αλλά είναι τα ίδια, τα χθεσινοβραδινά.
Είναι όλοι πλέον επι ποδός, άλλοι κάθονται αγκαλιασμένοι, άλλοι πάλι είναι αεικίνητοι. Όλοι κρατούν στα χέρια τους από ένα είδος φωτογραφικής μηχανής και ατενίζουν το ξημέρωμα λες και είναι η πρώτη τους ή τελευταία τους φορά. Οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά, οι πόζες που προσπαθεί να πάρει ο καθένας στήνουν μόνες τους ένα πανηγυράκι.
Η αλήθεια όμως είναι μια: οι φωνές, οι πόζες με τσιρίδα είναι αυτά που χαλάνε τη μαγεία του φυσικού σκηνικού και πολλοί είναι αυτοί που δεν ξέρουν το <<καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς>>.
Αφιερωμένη, photo, στην απεραντοσύνη της ερήμου και τ’ ουρανού.
Οι οδηγοί μας ακούραστοι πήγαν στη θέση τους να καλοπιάσουν τις δρομάδες τους αφού μας ειδοποίησαν γρηγορότερα πως σε δεκαπέντε λεπτά θα φύγουμε και το πρωϊνό θα το παίρναμε στο Kasbah γιατί οι Γιαπωνέζοι έπρεπε να φύγουν άμεσα (αχ, πάλι αυτοί οι Γιαπωνέζοι).
Βρε τι λέτε ρε παιδιά, δεν τους αφήνετε στην απέξω να τελειώνουμε ! Νηστικό αρκούδι δε χορεύει, λένε ακόμη στο χωριό μου, αλλά μάλλον οι οδηγοί θα την έχουν ταρατσώσει στα κρυφά, οπότε νααα !
Η άμμος γδέρνει, η άμμος γαργαλάει, η άμμος ενίοτε καίει. Όλα αυτά δεν ίσχυαν βέβαια και για τον Hakim !!! Τα προσπερνούσε με τη μία σαν να μην υπήρχαν, δεν μας το εξήγησε βέβαια αλλά και να το έκανε πόσο θα το καταλαβαίναμε ;
Από την άλλη, ο Ali είναι πιο ψηλός μεγαλύτερος σε ηλικία γύρω στα σαράντα πέντε, με μακριά σγουρά μαλλιά και το χαμόγελο να το έχει εύκολο, όχι όμως και τα Αγγλικά του που πολύ τον δυσκόλευαν.
Μαζευτήκαμε και πάλι για την αναχώρηση. Σχετική οχλαγωγία συγκριτικά με χθες το απόγευμα, όλοι κάτι έμαθαν, όλοι κάτι ζητούν και απαιτούν παραπάνω και ο μεγάλος χαβαλές γίνεται τη στιγμή που ανεβαίνεις στην καμήλα σου και αυτή γέρνει σαν τσαγερό, καθώς το πλάσμα αγωνίζεται να σηκωθεί όρθιο.
Όλα δείχνουν πως βαίνουν καλώς. Απόλυτη αρμονία κυριαρχεί σε όλους - όλα !
Ένα είδος κακομοιριασμένων κίτρινων διάσπαρτων λουπινών είναι ξαπλωμένες στην κοκκινωπή και ψευδοχρυσίζουσα πότε - πότε επιφάνεια των αμμοθινών που αδιαφορούν για το ποιός πάει και το ποιός μπορεί να έρχεται όμως έτσι ενισχύουν αθέλητα την δυναμική του τοπίου.
Άμμος παντού, άμμος όπου κι´αν στρέψεις το βλέμμα σου μόνο κάτι λιγοστά, μάλλον, φιδόχορτα κι αγκάθια (άφαντα, τα γνωστά μας κρινάκια) που αγωνίζονται κι´αυτά με το διαφορετικό τους χρώμα να σπάσουν την μονοτανία των αποχρώσεων του καφέ που αναμφίβολα δεσπόζει.
Καθώς προχωράμε, είναι φορές που οι ηλιαχτίδες ζωγραφίζουν με καλλιτεχνικό τρόπο την σκιά των ανθρώπων και των ζώων πάνω στον καμβά της άμμου, δημιουργώντας έτσι ένα αξιοπρόσεχτο και απαράμιλλης ομορφιάς παζλ.
Οι έντονες εναλλαγές της ηλιοφάνειας, της συννεφιάς, των σκιών, της κατά μέτωπο ηλιοπορείας πιέζουν το μυαλό να εκτιναχθεί για να τις προλάβει και να τις απαθανατήσει ώστε να παραμείνουν έντονα χαραγμένες.
Απορροφημένοι με όλα αυτά που ζούσαμε και ρυθμικά κινούμενοι πάνω στις καμπούρες, δεν πήραμε είδηση πως τα σύννεφα κατάφεραν και μπουρδούκλωσαν τον ήλιο χωρίς να ρωτήσουν κανένα, έτσι όπως συνηθίζουν να κάνουν όταν ορμάνε να τον κρύψουν.
Ο ρυθμός για τους συμμετέχοντες στο Camel Trek έχει γίνει περισσότερο έντονος παρ´όλο το επικλινές των συνεχόμενων αμμόλοφων που η φύση φροντίζει ακατάπαυστα να δημιουργεί χωρίς τσιριμόνιες.
Φαίνεται προς πλησιάζουμε προς τα εγκόσμια, όταν ξεπροβάλλει στην πορεία μας μιια οικογένεια που απολαμβάνουν το πικ νικ τους καθισμένοι κάτω από την αραιή σκιά των φοινίκων οι οποίοι λούζονται στον πρωινό ἠλιο και ατάραχοι παρακολουθούν το μικρό μας ¨καραβάνι¨ να περνά σχετικά κοντά τους.
Οι φοίνικες που απαρτίζουν τη μικρή όαση, μας φαίνονται γνώριμοι και με δεδομένο μάλιστα πως έχει περάσει μόνο μια ώρα και μισή από την εκκίνησή μας έχουμε σοβαρές υπόνοιες πως μας την ΅έφεραν¨ !
Τούτο, το Camel Trek, έχει μικρότερη διάρκεια χωρίς τα χθεσινά -περίσσεια- σκαμπανεβάσματα ζερβά δεξιά στους αμμόλοφους.
Όλο το περιβάλλον παίρνει σταδιακά τους χρωματικούς τόνους της πλίνθου αλλά και πολλούς χρωματικούς τόνους από τα κτίσματα της Merzouga.
Φθάσαμε, ξεπεζέψαμε με σειρά πάντα με την βοήθεια των οδηγών γιατί χωρίς αυτούς δουλειά δεν επρόκειτο να γινόταν και επιβιβαστήκαμε (όπως όταν ήλθαμε) στα 4Χ4 που μας περίμεναν για να μας επιστρέψουν τάχιστα στο Kasbah.
Μπαίνοντας σταματήσαμε για πάρουμε, όπως ήμασταν, πρώτα το πρωϊνό μας και να μην μπλέξουμε με πολλά σούρτα φέρτα.
Πήραμε σε δίσκους αυτά που προτιμήσαμε και στρωθήκαμε σε ένα τραπεζάκι, της αυλής, κάτω από το ίσκιο του πελώριου ηλιοχτυπημένου φοίνικα. Και, ξαναμπήκε να φέρει το δεύτερο τσαγερό... και να να βγεί και να να βγεί, τα μάτια μου κόλησσαν στην πόρτα αλλά κανείς δεν έβγαινε για ώρα από το Dunes !
Ένα κομμάτι του ταξιδιού έχει ολοκληρωθεί με το Camel Trek και τη διανυκτέρευση στο Camp. Απο εδώ και πέρα έχουμε να δούμε αναμφισβήτητα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα ...
Πολύ ενδιαφέροντα θα´πρεπε να πω...
Το τραπεζάκι μας έδειχνε ελαφρώς λεηλατημένο, ήταν γεγονός, ὀταν σηκωθήκαμε να πάμε στα ενδότερα ! Ούτε στις γάτες που εκλιπαρούσαν σιγανονιαουρίζοντας δώσαμε σημασία ούτε στα τιτιβίσματα των πουλιών που στην πρωϊνή ακόμη τοπική δροσιά, μέσα στην αυλή, του Kasbah ακούγονταν ευχαριστημένα.
Ἠμασταν με τον πυρετό του αυτοματισμού για να τακτοποιήσουμε τόσο τα της προσωπικής μας φροντίδας, όσο και τα της παράλληλης διευθέτησης των πραγμάτων, που στην ουσία, νομίζαμε πως δεν μας επιβάρυναν τον προγραμματισμό και πολύ.
Μια ακομη ψευδαίσθηση, η ώρα ανελέητη, ήταν σχεδόν 10:00 όταν ζητήσαμε από την υπάλληλο της Reception το: Check please.
Ο λογαριασμός που μας δόθηκε αφορούσε τις δυο διανυκτερεύσεις, τα δυό δείπνα, τα δυό πρωϊνά και το επί δυό Camel Trek. Της δείξαμε στο λογαριασμό ρωτώντας, και εύλογα, τι αντιπροσώπευε το τρίτο ποσό;
<<Αφορά τις τέσσερεις μπύρες που καταναλώσατε προχθες στο δείπνο>> μας είπε.
<<Α, μάλιστα, όμως εμείς μόνο δυό καταναλώσαμε, οι άλλες δυό δεν ήλθαν ποτέ, γιατί το γκαρσόνι μας διεμήνυσε πως είχε μόνον ζεστές ! Και με + 40 ° C δεν τις θέλαμε, δεν τις πήραμε>>.
Το χρηματικό ποσό ήταν αστείο, εκείνο το γμτ όμως γινόταν εκείνη την στιγμή θεριό ανήμερο.
Τα λάθη είναι για όλους, και αν μη τι άλλο συγχωρούνται, αρκεί να γίνονται αποδεκτά όταν μάλιστα βγάζουν και με μιας ¨μάτι¨.
Αλλά για την ευρισκόμενη πίσω από τη Reception, που ήταν μια μεγαλοκοπέλα χωρίς καμπύλες, με ελάχιστο χιούμορ, με μάλλον μελαμψό δέρμα και παραδόπιστη καρδιά, που έδειχνε γεμάτη αυτοκυριαρχία και η έκφραση της ήταν αυστηρή και συνάμα απόλυτα γαλήνια δεν υπήρχε τέτοιο λάθος.
Δεν την αγριοκόιταξα, τα φρύδια μου μόνο ανύψωσα κάνοντας προς στιγμή τη σχετική γκριμάτσα απορίας.
Και τότε, μονομιάς, μας άφησε σύξυλους φεύγοντας προς τα πίσω γραφειακά χωρίσματα κι´ όταν γύρισε μας ξαναπαρέδωσε το λογαριασμό διορθωμένο :
Πληρώσαμε το επαναδιαπραγματευόμενο τελικό ποσό, χαιρετήσαμε ευγενικά που όμως δε συνοδευόταν και με ένα à bientôt και φύγαμε.
Ἐξω, η ατμόσφαιρα δεν ήταν φιλική αλλά μπαίνοντας στο αυτοκίνητο κάπως την ισορροπἠσαμε με το άνοιγμα του AC.
Με χαλαρό το γκάζι βρεθήκαμε στη γνωστή μας, πλέον, τριπλή διασταύρωση (Rissani, Erfoud, Merzouga) και στρίψαμε στα δεξιά προς Erfoud.
Λίγο μετά είδαμε κάποιον, να βαδίζει ανάποδα στο άκουσμα της μηχανής του αυτοκινήτου στη μέση του δρόμου, με σηκωμένο το χέρι του για Autostop.
<<Προχωράω ή τον ρωτάμε τι θέλει>>, μονολόγησα.
<<Σταμάτα, τώρα σταμάτα>>, απήντησε.
Τον ρώτησε, <<Τι θέλει? >> μονολεκτικά της απήντησε <<Erfoud>>.
Με τον περίπου τριαντάρη νέο συνεχίσαμε έως την άκρη της πόλης όπου κάποια στιγμή τον ακούσαμε να φωνάζει <<Stop, Stop>> τον αφήσαμε να κατέβει και μας έκανε τεμενάδες.
Το διαφορετικό τοπίο που διανύαμε (με τον καλοσυντηρημένο δρόμο, τους φοίνικες αμφίπλευρα, την κίνηση των πάσης φύσεως τροχοφόρων), σε αντιδιαστολή με τις σιωπηλές διαδρομές στους αμμόλοφους, τις τελευταίες ώρες, μας προσγείωσε στην πραγματικότητα.
Ο δρόμος πότε απομακρυνόταν από τις μικρές οάσεις και πότε τις έκοβε στα δυό, σαν τον ήλιο με τα σύννεφα που πότε εμφανιζόταν και πότε χανόταν, είχε πολλά καινούργια κομμάτια και από ένα σημείο και μετά ήταν φρεσκοφτιαγμένος με, θά´λεγα, EU προδιαγραφές !
Κίνηση ιδιαίτερη δεν είχε, παρ´ όλα αυτά, έγκαιρα κάποιοι αντίθετα διερχόμενοι οδηγοί, και προς τιμή τους, μας έκαναν το γνωστο σινιάλο με το αναβόσβησμα των φώτων, <<Προσοχή Τροχαία>>. Και, όντως, παρακάτω θέλοντας και μη τους συναντούσαμε κυριολεκτικά μπάστακες στο καραούλι τους . . .
Η ταχύτητά μας ήταν αισθητά μειωμένη για παν ενδεχόμενο και οι όποιες προσπεράσεις μας γίνονταν με μεγάλη φειδώ και αντίστοιχη ελεγχόμενη χρονοκαθυστέρηση.
Λόγω χαμηλής σεζόν η άρχουσα Αστυνομική τάξη είχε γενικά μάλλον αναδουλιές, έτσι τα μπλόκα στους δρόμους ήταν αυξημένα !
Merzouga - Fes – Google My Maps
Στην βαθιά ησυχία της αχανούς ερήμου, ο κάθε ήχος μέσα στη νυχτιά έφθανε στα αυτιά μας τρείς φορές πιο δυνατός, όπως και το κάθε σούρσιμο ποδιών πάνω στην άμμο τόσο από αυτούς που τριγυρνούσαν, τάχαμ σιωπηρά, όλο το βράδυ ὀσο και από εκείνους που ήθελαν ή έπρεπε να κάνουν ένα μεσονύκτιο προσκύνημα στο wc !
Μας είναι γνώριμοι οι ευσεβείς πόθοι στο θέμα του ύπνου όταν βρίσκεσαι σε Camp, ειδικά το πρώτο βράδυ. Στη συνέχεια ή συνηθἰζεις ή ανάλογα τους ¨στρώνεις¨ όλους.
Κοιμηθήκαμε, δεν καλοκοιμηθήκαμε όμως και ήταν αλήθεια.
Ξημέρωσε με ένα αεράκι, προς το δροσερό, που ερχόταν απ’ τους γύρω αμμόλοφους που γρήγορα δυνάμωσε και λαγάρισε την ατμόσφαιρα.
Και ήταν μόλις 06:20, δεν το λες και νωρίς, έτσι αποφασίσαμε να σκάσουμε μύτη έξω από την σκηνή μπας και δούμε την άλλη ανατολή, εκείνη της ερήμου !
Το καθάριο φως της αυγής μας πρόσφερε ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο και έδινε μια ζωντάνια καθώς φώτιζε τους φοίνικες με τους φολιδωτούς κορμούς και δημιουργούσε χρώματα αφύσικης έντασης μέσα στο καφε και το πράσινο της όασης.
Και παραθέτω κάποιες λήψεις από την ανατολή στην έρημο, που υπομενετικά τραβήξαμε, εκείνο το πρωϊνό με τον ήλιο να ορθώνεται προς τον ουρανό σιγά - σιγά και τα λογής - λογής σύννεφα όντας στον κόσμο τους να παιχνιδίζουν μαζί του ταξιδεύοντας με τη βοήθεια του ανέμου !
<<Κοίτα πίσω τα ανοιχτοκαφετιά χνάρια σου>>, φώναξα καθώς την ακολουθούσα πατώντας πάνω στα δικά της χνάρια, βγαίνοντας από την γούβα του Camp, για να βρεθούμε και οι δυο λίγο αργότερα στην κορυφή του πρώτου κοντινού αμμόλοφου για καλύτερη θέα προς την αυγή.
Τα ξημερώματα, η άμμος είναι πιο μαλακή, τα πόδια βυθίζονται εύκολα μέχρι τους αστραγάλους και τα μέρη τριγύρω μας δεν φαίνονται ίδια αλλά είναι τα ίδια, τα χθεσινοβραδινά.
Είναι όλοι πλέον επι ποδός, άλλοι κάθονται αγκαλιασμένοι, άλλοι πάλι είναι αεικίνητοι. Όλοι κρατούν στα χέρια τους από ένα είδος φωτογραφικής μηχανής και ατενίζουν το ξημέρωμα λες και είναι η πρώτη τους ή τελευταία τους φορά. Οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά, οι πόζες που προσπαθεί να πάρει ο καθένας στήνουν μόνες τους ένα πανηγυράκι.
Η αλήθεια όμως είναι μια: οι φωνές, οι πόζες με τσιρίδα είναι αυτά που χαλάνε τη μαγεία του φυσικού σκηνικού και πολλοί είναι αυτοί που δεν ξέρουν το <<καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς>>.
Αφιερωμένη, photo, στην απεραντοσύνη της ερήμου και τ’ ουρανού.
Οι οδηγοί μας ακούραστοι πήγαν στη θέση τους να καλοπιάσουν τις δρομάδες τους αφού μας ειδοποίησαν γρηγορότερα πως σε δεκαπέντε λεπτά θα φύγουμε και το πρωϊνό θα το παίρναμε στο Kasbah γιατί οι Γιαπωνέζοι έπρεπε να φύγουν άμεσα (αχ, πάλι αυτοί οι Γιαπωνέζοι).
Βρε τι λέτε ρε παιδιά, δεν τους αφήνετε στην απέξω να τελειώνουμε ! Νηστικό αρκούδι δε χορεύει, λένε ακόμη στο χωριό μου, αλλά μάλλον οι οδηγοί θα την έχουν ταρατσώσει στα κρυφά, οπότε νααα !
Η άμμος γδέρνει, η άμμος γαργαλάει, η άμμος ενίοτε καίει. Όλα αυτά δεν ίσχυαν βέβαια και για τον Hakim !!! Τα προσπερνούσε με τη μία σαν να μην υπήρχαν, δεν μας το εξήγησε βέβαια αλλά και να το έκανε πόσο θα το καταλαβαίναμε ;
Από την άλλη, ο Ali είναι πιο ψηλός μεγαλύτερος σε ηλικία γύρω στα σαράντα πέντε, με μακριά σγουρά μαλλιά και το χαμόγελο να το έχει εύκολο, όχι όμως και τα Αγγλικά του που πολύ τον δυσκόλευαν.
Μαζευτήκαμε και πάλι για την αναχώρηση. Σχετική οχλαγωγία συγκριτικά με χθες το απόγευμα, όλοι κάτι έμαθαν, όλοι κάτι ζητούν και απαιτούν παραπάνω και ο μεγάλος χαβαλές γίνεται τη στιγμή που ανεβαίνεις στην καμήλα σου και αυτή γέρνει σαν τσαγερό, καθώς το πλάσμα αγωνίζεται να σηκωθεί όρθιο.
Όλα δείχνουν πως βαίνουν καλώς. Απόλυτη αρμονία κυριαρχεί σε όλους - όλα !
Ένα είδος κακομοιριασμένων κίτρινων διάσπαρτων λουπινών είναι ξαπλωμένες στην κοκκινωπή και ψευδοχρυσίζουσα πότε - πότε επιφάνεια των αμμοθινών που αδιαφορούν για το ποιός πάει και το ποιός μπορεί να έρχεται όμως έτσι ενισχύουν αθέλητα την δυναμική του τοπίου.
Άμμος παντού, άμμος όπου κι´αν στρέψεις το βλέμμα σου μόνο κάτι λιγοστά, μάλλον, φιδόχορτα κι αγκάθια (άφαντα, τα γνωστά μας κρινάκια) που αγωνίζονται κι´αυτά με το διαφορετικό τους χρώμα να σπάσουν την μονοτανία των αποχρώσεων του καφέ που αναμφίβολα δεσπόζει.
Καθώς προχωράμε, είναι φορές που οι ηλιαχτίδες ζωγραφίζουν με καλλιτεχνικό τρόπο την σκιά των ανθρώπων και των ζώων πάνω στον καμβά της άμμου, δημιουργώντας έτσι ένα αξιοπρόσεχτο και απαράμιλλης ομορφιάς παζλ.
Οι έντονες εναλλαγές της ηλιοφάνειας, της συννεφιάς, των σκιών, της κατά μέτωπο ηλιοπορείας πιέζουν το μυαλό να εκτιναχθεί για να τις προλάβει και να τις απαθανατήσει ώστε να παραμείνουν έντονα χαραγμένες.
Απορροφημένοι με όλα αυτά που ζούσαμε και ρυθμικά κινούμενοι πάνω στις καμπούρες, δεν πήραμε είδηση πως τα σύννεφα κατάφεραν και μπουρδούκλωσαν τον ήλιο χωρίς να ρωτήσουν κανένα, έτσι όπως συνηθίζουν να κάνουν όταν ορμάνε να τον κρύψουν.
Ο ρυθμός για τους συμμετέχοντες στο Camel Trek έχει γίνει περισσότερο έντονος παρ´όλο το επικλινές των συνεχόμενων αμμόλοφων που η φύση φροντίζει ακατάπαυστα να δημιουργεί χωρίς τσιριμόνιες.
Φαίνεται προς πλησιάζουμε προς τα εγκόσμια, όταν ξεπροβάλλει στην πορεία μας μιια οικογένεια που απολαμβάνουν το πικ νικ τους καθισμένοι κάτω από την αραιή σκιά των φοινίκων οι οποίοι λούζονται στον πρωινό ἠλιο και ατάραχοι παρακολουθούν το μικρό μας ¨καραβάνι¨ να περνά σχετικά κοντά τους.
Οι φοίνικες που απαρτίζουν τη μικρή όαση, μας φαίνονται γνώριμοι και με δεδομένο μάλιστα πως έχει περάσει μόνο μια ώρα και μισή από την εκκίνησή μας έχουμε σοβαρές υπόνοιες πως μας την ΅έφεραν¨ !
Τούτο, το Camel Trek, έχει μικρότερη διάρκεια χωρίς τα χθεσινά -περίσσεια- σκαμπανεβάσματα ζερβά δεξιά στους αμμόλοφους.
Όλο το περιβάλλον παίρνει σταδιακά τους χρωματικούς τόνους της πλίνθου αλλά και πολλούς χρωματικούς τόνους από τα κτίσματα της Merzouga.
Φθάσαμε, ξεπεζέψαμε με σειρά πάντα με την βοήθεια των οδηγών γιατί χωρίς αυτούς δουλειά δεν επρόκειτο να γινόταν και επιβιβαστήκαμε (όπως όταν ήλθαμε) στα 4Χ4 που μας περίμεναν για να μας επιστρέψουν τάχιστα στο Kasbah.
Μπαίνοντας σταματήσαμε για πάρουμε, όπως ήμασταν, πρώτα το πρωϊνό μας και να μην μπλέξουμε με πολλά σούρτα φέρτα.
Πήραμε σε δίσκους αυτά που προτιμήσαμε και στρωθήκαμε σε ένα τραπεζάκι, της αυλής, κάτω από το ίσκιο του πελώριου ηλιοχτυπημένου φοίνικα. Και, ξαναμπήκε να φέρει το δεύτερο τσαγερό... και να να βγεί και να να βγεί, τα μάτια μου κόλησσαν στην πόρτα αλλά κανείς δεν έβγαινε για ώρα από το Dunes !
Ένα κομμάτι του ταξιδιού έχει ολοκληρωθεί με το Camel Trek και τη διανυκτέρευση στο Camp. Απο εδώ και πέρα έχουμε να δούμε αναμφισβήτητα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα ...
Πολύ ενδιαφέροντα θα´πρεπε να πω...
Το τραπεζάκι μας έδειχνε ελαφρώς λεηλατημένο, ήταν γεγονός, ὀταν σηκωθήκαμε να πάμε στα ενδότερα ! Ούτε στις γάτες που εκλιπαρούσαν σιγανονιαουρίζοντας δώσαμε σημασία ούτε στα τιτιβίσματα των πουλιών που στην πρωϊνή ακόμη τοπική δροσιά, μέσα στην αυλή, του Kasbah ακούγονταν ευχαριστημένα.
Ἠμασταν με τον πυρετό του αυτοματισμού για να τακτοποιήσουμε τόσο τα της προσωπικής μας φροντίδας, όσο και τα της παράλληλης διευθέτησης των πραγμάτων, που στην ουσία, νομίζαμε πως δεν μας επιβάρυναν τον προγραμματισμό και πολύ.
Μια ακομη ψευδαίσθηση, η ώρα ανελέητη, ήταν σχεδόν 10:00 όταν ζητήσαμε από την υπάλληλο της Reception το: Check please.
Ο λογαριασμός που μας δόθηκε αφορούσε τις δυο διανυκτερεύσεις, τα δυό δείπνα, τα δυό πρωϊνά και το επί δυό Camel Trek. Της δείξαμε στο λογαριασμό ρωτώντας, και εύλογα, τι αντιπροσώπευε το τρίτο ποσό;
<<Αφορά τις τέσσερεις μπύρες που καταναλώσατε προχθες στο δείπνο>> μας είπε.
<<Α, μάλιστα, όμως εμείς μόνο δυό καταναλώσαμε, οι άλλες δυό δεν ήλθαν ποτέ, γιατί το γκαρσόνι μας διεμήνυσε πως είχε μόνον ζεστές ! Και με + 40 ° C δεν τις θέλαμε, δεν τις πήραμε>>.
Το χρηματικό ποσό ήταν αστείο, εκείνο το γμτ όμως γινόταν εκείνη την στιγμή θεριό ανήμερο.
Τα λάθη είναι για όλους, και αν μη τι άλλο συγχωρούνται, αρκεί να γίνονται αποδεκτά όταν μάλιστα βγάζουν και με μιας ¨μάτι¨.
Αλλά για την ευρισκόμενη πίσω από τη Reception, που ήταν μια μεγαλοκοπέλα χωρίς καμπύλες, με ελάχιστο χιούμορ, με μάλλον μελαμψό δέρμα και παραδόπιστη καρδιά, που έδειχνε γεμάτη αυτοκυριαρχία και η έκφραση της ήταν αυστηρή και συνάμα απόλυτα γαλήνια δεν υπήρχε τέτοιο λάθος.
Δεν την αγριοκόιταξα, τα φρύδια μου μόνο ανύψωσα κάνοντας προς στιγμή τη σχετική γκριμάτσα απορίας.
Και τότε, μονομιάς, μας άφησε σύξυλους φεύγοντας προς τα πίσω γραφειακά χωρίσματα κι´ όταν γύρισε μας ξαναπαρέδωσε το λογαριασμό διορθωμένο :
Πληρώσαμε το επαναδιαπραγματευόμενο τελικό ποσό, χαιρετήσαμε ευγενικά που όμως δε συνοδευόταν και με ένα à bientôt και φύγαμε.
Ἐξω, η ατμόσφαιρα δεν ήταν φιλική αλλά μπαίνοντας στο αυτοκίνητο κάπως την ισορροπἠσαμε με το άνοιγμα του AC.
Με χαλαρό το γκάζι βρεθήκαμε στη γνωστή μας, πλέον, τριπλή διασταύρωση (Rissani, Erfoud, Merzouga) και στρίψαμε στα δεξιά προς Erfoud.
Λίγο μετά είδαμε κάποιον, να βαδίζει ανάποδα στο άκουσμα της μηχανής του αυτοκινήτου στη μέση του δρόμου, με σηκωμένο το χέρι του για Autostop.
<<Προχωράω ή τον ρωτάμε τι θέλει>>, μονολόγησα.
<<Σταμάτα, τώρα σταμάτα>>, απήντησε.
Τον ρώτησε, <<Τι θέλει? >> μονολεκτικά της απήντησε <<Erfoud>>.
Με τον περίπου τριαντάρη νέο συνεχίσαμε έως την άκρη της πόλης όπου κάποια στιγμή τον ακούσαμε να φωνάζει <<Stop, Stop>> τον αφήσαμε να κατέβει και μας έκανε τεμενάδες.
Το διαφορετικό τοπίο που διανύαμε (με τον καλοσυντηρημένο δρόμο, τους φοίνικες αμφίπλευρα, την κίνηση των πάσης φύσεως τροχοφόρων), σε αντιδιαστολή με τις σιωπηλές διαδρομές στους αμμόλοφους, τις τελευταίες ώρες, μας προσγείωσε στην πραγματικότητα.
Ο δρόμος πότε απομακρυνόταν από τις μικρές οάσεις και πότε τις έκοβε στα δυό, σαν τον ήλιο με τα σύννεφα που πότε εμφανιζόταν και πότε χανόταν, είχε πολλά καινούργια κομμάτια και από ένα σημείο και μετά ήταν φρεσκοφτιαγμένος με, θά´λεγα, EU προδιαγραφές !
Κίνηση ιδιαίτερη δεν είχε, παρ´ όλα αυτά, έγκαιρα κάποιοι αντίθετα διερχόμενοι οδηγοί, και προς τιμή τους, μας έκαναν το γνωστο σινιάλο με το αναβόσβησμα των φώτων, <<Προσοχή Τροχαία>>. Και, όντως, παρακάτω θέλοντας και μη τους συναντούσαμε κυριολεκτικά μπάστακες στο καραούλι τους . . .
Η ταχύτητά μας ήταν αισθητά μειωμένη για παν ενδεχόμενο και οι όποιες προσπεράσεις μας γίνονταν με μεγάλη φειδώ και αντίστοιχη ελεγχόμενη χρονοκαθυστέρηση.
Λόγω χαμηλής σεζόν η άρχουσα Αστυνομική τάξη είχε γενικά μάλλον αναδουλιές, έτσι τα μπλόκα στους δρόμους ήταν αυξημένα !