Μαρόκο Τιτιβίσματα, των δυονών μας, στην Μαροκινή Σαχάρα

[themischar]

Με την πρόταση << Πόσο άλλο να καθίσουμε εδώ πέρα>>
πληρώσαμε τον λογαριασμό και πάμε για να βγούμε, τρόπος του λέγειν, γιατί η πόρτα που άνοιγε προς τα έξω (και πολύ σωστά) ήθελε δύναμη ή καλυτέρα πολύύύ δύναμη εξ´αιτίας του αέρα που δεν σ´άφηνε.

Γελάσαμε με το γεγονός αλλά μόλις βγήκαμε και ¨φάγαμε¨ την αμμοβολή σε όλο το είναι μας τότε το χαμόγελό μας κόπηκε μονομιάς. Τό ίδιο πάθαμε και με το άνοιγμα των θυρών του αυτοκινήτου και μέχρι να μπούμε γέμισε όλο με ζεστούς καφεκίτρινους κόκκους.

Εντάξει, σιγά το θέμα, στο Kasbah θα γυρνούσαμε για να ετοιμαστούμε για το Camel Trek που ήταν προγραμματισμένο να ξεκινήσει στις 18:00.



Οι καμηλιέρηδες, ως καθαρόαιμοι επαγγελματίες, έχουν πιάσει θέση έξω από τα kasbah και είναι πανέτοιμοι να κάνουν την μικρή βόλτα, στους γύρω αμμόλοφους, μαζί με αυτούς που θα το έχουν επιλέξει.



Ο άδειος αμμόδρομος που μας οδηγούσε στο Kasbah φαινόταν, μπροστά μας, αφού ό ογκος του απλωμένου κτίσματος έκοβε άνετα τώρα την αμμοθύελα.



Ακολουθήσαμε κατά γράμμα τις κινήσεις που, συνήθως, κάνουμε όταν έχουμε προγραμματίσει μεταμεσονύκτιο beach party και ετοιμαστήκαμε με χάρη και άνεση χρόνου.
Κλειστά παπούτσια (εκείνα ντε, τα boat shoes) με καλτσούλες, μακρύ και φαρδύ παντελόνι,tshirt, μακρύ λινό πουκάμισο, από 1 L νερό και βεβαίως τα λίαν απαραίτητα, του καθενός, χωμένα σε ένα σακκίδιο πλάτης και βούρ.
Τι βουρ, δηλαδή, μέχρι τη Reception θα πηγαίναμε όπου και ήταν ο χώρος συνάντησης.

Όταν φθάσαμε στο χώρο της Reception επικρατούσε οχλαγωγία και αμέσως καταλάβαμε το τι συνέβαινε. Μόλις είχε καταφθάσει ένα γκρουπ με Γιαπωνέζους.
Κάνοντάς τους χάζι πως πηγαινοερχόντουσαν, πήγαιναν άφηναν τα πολυάριθμα μπαγάζια τους σε δωμάτια και γυρνούσαν με ένα είδους σακ βουαγιαζ.
Τότε αντιληφθήκαμε πως θα τους είχαμε παρέα μας από δω και πέρα.

Ο συντονιστής του Kasbah μας ενημέρωσε πως τα 4Χ4 αυτοκίνητά τους ήταν έτοιμα και μας περιμένουν στον εξωτερικό χώρο στάθμευσης για να μας μεταφέρουν στο σημείο εκείνο της ερήμου όπου θα συναντήσουμε την ομάδα των οδηγών και τις καμήλες.



Επιβιβαστήκαμε όλοι και τα 4Χ4 τζιποειδή ξεχύθηκαν στην άμμο τόσο φουριόζικα που σήκωσαν δίνη πίσω τους εμπλουτίζοντας κι´άλλο την βεβαρημένη ατμόσφαιρα.

Σε χρόνο dt διάνυσαν τα περίπου πέντε χιλιόμετρα απόστασης και βρεθήκαμε στο ¨φιλόξενο¨ περιβάλλον μιας μικρής όασης. Μας ΅άδειασαν¨ στα γρήγορα και ένα από τα 4Χ4 συνέχισε, σβέλτα, προς το Camp μεταφέροντας πρόσθετο προσωπικό και όλα όσα είχαν προβλέψει για το δείπνο κ.λπ και τα υπόλοιπα γύρισαν προς τα πίσω.
Εκεί μας περίμεναν στωικά οδηγοί και καμήλες στους + 40 ° C για να ξεκινήσουμε το, και δικό μας, Camel Trek.
Όχι, αλλά ας έκαναν αλλιώς, άν μπορούσαν ! ! !





<< Τι αρέσει σε μια καμήλα ; Απολύτως τίποτα φαντάζομαι.
Δεν της αρέσει η άμμος που τη γδέρνει, ούτε ο ήλιος που την ψήνει, ή το νερό που πίνει σαν αλκοολικός που απείχε για καιρό από το οινόπνευμα. Δεν της αρέσει να κάθεται κάτω, παίζοντας τα ματόκλαδα σαν στάρλετ. Ούτε να στέκεται όρθια, βαρυγκωμώντας με οργή και αγανάκτηση προσπαθώντας να κουμαντάρει τα εφηβικά της μέλη. Ούτε οι συντρόφισσές της οι άλλες κάμηλες, προς τις οποίες δείχνει την περιφρόνηση μιας πλούσιας κληρονόμου που αναγκάζεται να ταξιδέψει σε οικονομική θέση. Ούτε οι άνθρωποι που την έχουν σκλαβώσει. Ούτε η ωκεανία μονοτονία των αμμόλοφων. Ούτε το άγευστο χορτάρι που μασουλίζει και μασουλίζει και ξαναμασουλίζει βαρύθυμα, παλεύοντας να το χωνέψει. Ούτε η κολασμένη μέρα. Ούτε η παραδεισένια νύχτα. Ούτε το ηλιοβασίλεμα. Ούτε η ανατολή. Ούτε ο ήλιος, το φεγγάρι η τα αστέρια.>>
(Απόσπασμα, απο το βιβλίο «ΠΛΗΝ” του Άντριου Σων Γκριέρ).



Οι προετοιμασίες δίνουν και παίρνουν με επαγγελματικό και επιδεικτικό τρόπο, όπως αυτή του Hakim που θα δέσει το τουρμπάνι του με την βοήθεια του ανέμου.

Μας χωρίζουν πρώτα κατά σωματότυπο που θα ταιριάξει με την τάδε ή δείνα καμήλα και μετά θα ακολουθήσει το δέσιμο των καμηλών με τον γνωστό του ο καθένας μπρος πίσω.
Όλοι μα όλοι γελούσαν μέχρι να τελειώσει το σκηνικό με τις καμήλες, δεν ήθελε τον κόπο αλλά τον τρόπο !



Σε κάποιες καμήλες, που ήταν χωιρς αναβάτες, έχουν φορτώσει, νερό, κουβέρτες και ό, τι άλλο έκριναν ως χρειαζούμενο για το αποψινό Camel Trek.
Η πρώτη ομάδα, που θα προπορευθεί, είναι έτοιμη για αναχώρηση. Ο συντονισμός των οδηγών μας ήταν αποτελεσματικός και όπως μονολόγησε, η φάτσα, ο Hakim ο ερχομός του Γιαπωνέζικου γκρουπ τους έδωσε μεγάλη ικανοποίηση.





Από τη μια άκρη του καραβανιού ως την άλλη οι Βέρβεροι οδηγοί πότε-πότε συνομιλούν και κρυφογελούν πονηρά, δεν είναι αποδεκτό αλλά το καταπίνεις μη μπορώντας να το ξεπεράσεις διαφορετικά.



Γνωρίζαμε, εκ των προτέρων, πως η διαδρομή που ακολουθούμε θα μας οδηγήσει στο Camp τους, που είναι σε μια μικρή όαση στη μέση των αμμόλοφων της έρημου Erg Chebbi. Και παρά τις ερωτήσεις που, από την αρχή, έγιναν για το πόση ώρα θα κάνουμε δε μας το είχαν ειπεί.
Ό,τι περνάει από το χέρι των οδηγών, όπως εξηγήσεις για το παραμικρό ερώτημα -τους βλέπεις- προσπαθούν και το κάνουν. Εκεί που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα είναι για την βελτίωση των καιρικών συνθηκών που ολοένα ζωηρεύουν λες και δεν μας θέλουν στην ευρύτερη παρέα τους.

Από το δίδυμο των οδηγών μας, ο Hakim, το είχαμε καταλάβει ήδη, αν και ξυπόλυτος ήταν ποιό τσίφτης από τον Ali.
Μάλιστα, ο ίδιος ζήτησε και εκτέλεσε και χρέη φωτογράφου κατά την διάρκεια της διαδρομής για όλη την ομήγυρη πριν προλάβει κάποιος να του το ζητήσει. Eίναι ολοφάνερο πως ἐπαιζε το θέμα στα δάκτυλα γιατί προσδοκούσε στο μπαξίσι που όπως είδαμε (ιδίοις όμασι) πήγε σύννεφο (μόνο ο πιτσιρίκος που ήταν αγκαλιά με τον πατέρα του, δεν έδωσε το κάτι τις του) !



Άκουσον, άκουσον είχαν φτιάξει και ύμνο για την αφεντιά τους, που τον βροντοφώναζαν όταν δεν συνομιλούσαν με κάποιον. Έτσι απάγγελναν τα ακαταλαβίστικα λόγια και παρακινούσαν μετά τους φιλοξενούμενούς τους ολοένα με το τσίγκλισμα ’’Afrika’’,’’Afrika’’ ώστε να το αναπαραγάγουν, ρυθμικά, όλοι μαζί τους.
«Αχ, αυτοί οι καμηλέρηδες, δεν έχουν ταίρι».





Όταν ο ουρανός κατάφερε και άνοιξε λίγο, (είχαμε αποδεχθεί πλήρως τη μοίρα μας, ηλιοβασίλεμα δεν πρόκειται να δούμε όπως και το βράδυ έναστρο ουρανό) είχε περάσει ήδη μια ώρα, όταν οι οδηγοί αποφάσισαν να σταματήσουμε για να ξεκουραστούν όσοι ένιωθαν ήδη κάπως άβολα !





Για τους πεζώ 2, δεν συνέτρεχε τέτοιος λόγος, ας όψονται τα δεκάδες χιλιάδες χλμ που έχουμε διανύσει με τις κατά καιρούς Moto μας.
Δεν παραλείψαμε να βάλουμε, κατά βούληση πάντα, και ένα δικό μας λιθαράκι ίσως πράγματι στη μέση του πουθενά.



Και την ώρα που είχα πέσει στα γόνατα για να αποθανατίσω, με τον μοναδικό μου τρόπο, την κορφή του αμμόλοφου, που τον είχα πλησιάσει τρέχοντας, ακούσθηκε η φωνή της <<Γύρνααα, ξεκινάμε>>.
Ένα ακόμη άπιαστο κλικ και κατηφόρησα σεινάμενος κουνάμενος για να μην γίνω, εγώ, αιτία κάποιας καθυστέρησης.







Φτάνουμε σε έναν ακόμη αμμόλοφο και σηκώνεται κουρνιαχτός, μια δίνη χρυσαφένια και τα πρόσωπα των περισσοτέρων βρίσκονται σφιχταγκαλιασμένα μέσα στα κάθε λογής σκουφιά και μαντίλια.

Ωστόσο, το δειλινό που υπολογίζαμε να’χουμε πάνω στις καμήλες διαβαίνοντας τους χρυσίζοντες αμμόλοφους δεν ήρθε ποτέ. Μια θολούρα και η αυξομειούμενη αμμοβολή, όλη την ώρα, ήταν η παρέα μας από πλευράς των καιρικών φαινομένων.







Ο ρυθμός πορείας του ¨καραβανιού¨ είναι αντιληπτό πως έχει μειωθεί και ο λόγος είναι ένας, έχει σκάσει μύτη το Camp που πότε το βλέπουμε και πότε το χάνουμε στα σκαμπανεβάσματα πάνω στα αχαρτογράφητα μονοπάτια του αμμόλοφου.
Δεν απέχουμε πλέον και πολύ από το Camp, όλοι οι χώροι που το απαρτίζουν είναι σχεδόν ευδιάκριτοι.



Πλάκα στην πλάκα γυρνοβολούσαμε, ανά τους αμμόλοφους και τις μικροοάσεις, δυό ωρίτσες και δικαιολογημένα κάποιοι δεν ξεπέζευαν όχι βέβαια γιατί δεν το ήθελαν αλλά γιατί είχαν πιαστεί και δεν το μπορούσαν.
Σαφέστατα δε μετράω, σ´αυτούς, τον μικρούλη κι ας δείχνει τόσο μουτρωμένος, κάτι άλλο μάλλον του συνέβαινε ! ! !



Η προπορευόμενη υποομάδα έφθασε πρώτη, δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς και οι καμήλες που τους μετέφερε ήδη αναπαύονταν όπως αυτές, και μόνον αυτές, ξέρουν.



Το Camp (κατασκήνωση) βρισκόταν σε μια μικρή όαση.
Στρατηγικά τοποθετημένο, καλά φωλιασμένο, ανάμεσα σε σχετικά μικρού υψόμετρου αμμόλοφους έχοντας τις σκηνές με τα διπλοκρέβατα σε κυκλική μορφή.
Επίσης, στην μια άκρη του Camp υπήρχε ειδική σκηνή με όλο τον προβλεπόμενο σύγχρονο εξοπλισμο που απαιτούνταν για W.C κ.λπ



Η λευκή, μεγάλη, σκηνή ήταν χώρος αποθήκευσης, μαγειρείο και ο χώρος εστίασης.



Τα ένθερμα καλωσορίσματα, υπό το φως που χανόταν, έδιναν και έπαιρναν, χωριστά για τον καθένα, από τους οικοδεσπότες και οφείλω να ομολογήσω πως αυτό ήταν πάρα πολύ φιλικό και σε προδιέθετε με τον καλύτερο τρόπο ύστερα από την δυό ωρών διάρκειας ¨κούνια μπέλα¨



Οι σκηνές, μεγάλες και ευρύχωρες, ήταν ιδιοκατασκευές με ¨σταθερά¨ όσο γινόταν εξαρτήματα και έδεναν μεταξύ τους για μεγαλύτερη αντοχή, με έναν περίτεχνο τρόπο με φανερό όμως στόχο την αποφυγή παρατράγουδων σε μια ενδεχόμενη κακοκαιρία.
Είχαν κρεμασμένους πάρα πολλούς μπερντέδες τόσο για την στοιχειώδη ηχομόνωση όσο και για τον περιορισμό της περιρρέουσας αμμόσκονης.

Το διπλοκρέβατο που ήταν καταμεσίς μαζί με τα στρωσίδια του έκαναν τη δουλειά τους και με το παραπάνω (ειδικά για όσους γνωρίζουν από camping, εύκολα θα ομολογούσαν το <<Πω, πω, λες και είναι βγαλμένα από τον παράδεισο>>, άάά να τα λέμε κι´αυτά).



Κουτσά στραβά φαίνεται πως όλοι οι συνταξιδιώτες μας έχουν καταφέρει να τακτοποιηθούν και ήδη μερικοί από αυτούς βρίσκονται έξω από τις σκηνές τους και έχουν στήσει κουβεντολόι.

Για ζέστη, θα μιλήσω τώρα, είναι μόνον στους +42° C και θα αργήσουμε κατά πως δείχνουν τα πράγματα να ξαναμιλήσουμε πάλι γι´αυτήν εκτός κι´αν αλλάξει δραματικά κάτι.



Το σκοτάδι έχει κάνει την εμφανισή του για τα καλά στο Camp και τα πεινασμένα τιτιβίσματα που ακούγονταν αντί να δυναμώσουν και να γίνουν φωνές ξάφνου σταμάτησαν όταν από κάπου στο βάθος ακουγόταν δυνατά ένα καμπανάκι που το κουνούσε μια διαγραφόμενη ανθρώπινη σκιά και μας καλούσε για δείπνο φωνάζοντας και επαναλαμβάνοντας με ρυθμικό τρόπο.

Η μεγάλη ευρύχωρη σκηνή είναι χωρισμένη στα δύο και στον περιορισμένης ορατότητας ζεστό χώρο της ¨τραπεζαρίας¨ καθήσαμε κάπως προσεκτικά. Πολύ γρήγορα αντιληφθήκαμε πως η Γιαπωνέζικη παρέα θα δειπνούσε κάτι ξεχωριστό από όλους τους άλλους αφού τα γνωστά chopstics bamboo -αντί για μαχαιροπήρουνα- ήταν μπροστά τους πάνω στο τραπέζι. Προφανές το ότι είχαν δώσει από πριν την παραγγελιά .

Χωρίς πολλά-πολλά τελειώσαμε και βγαίνοντας έξω από τον χώρο εστίασης μας περίμενε και από μια φρεσκοσερβιρισμένη μέντα !



Διασκορπιστήκαμε άνετα όλοι ανάμεσα στους αμμόλοφους αλλά παράλληλα αδημονούσαμε κιόλας για τη συνέχεια της βραδιάς που μας είχαν προ πολλού προϊδεάσει, πως θα υπήρχε μια παράσταση που θα ήταν κάτι το εντελώς ξεχωριστό.



Και κάπου εδώ, διαπιστώσαμε πως το μεροκάματο μπορεί να μην καλοβγαίνει αν δεν είσαι πολυπράγμων, μιας και οι οδηγοί μας ήταν αυτοί που μας καλούσαν να προσεγγίσουμε προς τη φωτιά που είχαν ανάψει σε ασφαλές σημείο και είχαν αναλάβει να μας μυήσουν στον παραδοσιακό μουσικό καμβά της χώρας τους.
Τα όργανα που έπαιζαν ήταν κρουστά, τα εξής έξι: Ρεκ (μικρό χειροπιαστό τύμπανο με κύμβαλα), Τάμπλα (Ντιρμπέκι), Ταμπλ Μπάλαντι (Νταούλι), Νταφ (κοινό Τύμπανο), Σαγκάτ (Χάλκινα Ζήλια) και Qraqeb (μεγάλο σιδερένιο όργανο, που μοιάζει κυρίως με καστανέτ).

Ήταν, με λίγα λόγια, μια μπάντα κρουστών με άναρχα φωνητικά.
Εν τέλει όμως έναν ενθουσιασμό και κέφι, έστω με κόπο, κατάφεραν και έβγαλαν.

Πλησιάζοντας, προς τη φωτιά που ολοένα θέριευε, είδαμε και κάποιους να έχουν πιάσει επίκαιρη θέση και άλλους να είναι αλάργα στην πλαγιά του κοντινού αμμόλοφου.
Καθήσαμε γύρω από τη φωτιά. Όχι αναπαυτικά, αλλά καθήσαμε.
Ο σωρός με τα ξύλα τριζοβολούσε, άρχιζε να καπνίζει και, για μια στιγμή ξεπήδησε μια γαλάζια φλογίτσα, μετά μία κόκκινη, ξανά άλλη μία λάμψη.
Καποιοι βγάλανε τσιγάρα και τα στριφογύριζαν ανάμεσα στα δάχτυλά τους ανυπομονώντας πότε θα’ναι κατάλληλη η ώρα να τα ανάψουν.



Οι ρυθμικοί ήχοι από τους ¨οργανοπαίχτες¨ έχουν ξεσηκώσει αρκετούς για έναν χορό που μετά βίας πασχίζουν να μάθουν και εναγωνίως να εναρμονίσουν την κορμοστασιά τους αντιγράφοντας, χωρίς ντροπή, το λίκνισμα του επικεφαλής.

Η ώρα περνούσε ευχάριστα. Στο διάλειμμα, ναι είχε και τέτοιο, μας έδωσαν με σειρά από κάποιο μουσικό όργανο να το περιεργαστούμε. Η προσπάθεια που καταβάλαμε να χτυπήσουμε με κάποιο υποτυπώδες τέμπο, ειδικά, το Qraqeb αποδείχθηκε πέρα για πέρα ατζαμίδικη (κάτι σαν το ανεπἰδεκτης μαθήσεως).
Αργότερα, όταν άρχισαν οι αποχωρήσεις με τις υποκλίσεις και τα ευχαριστώ, αποφασίσαμε να αφήσουμε άλλους τελευταίους να τα βγάλουν πέρα με τον ίστρο του ομηλητή, ο οποίος ταυτόχρονα είχε σκαλίσει τη φωτιά για να καούν πιο γρήγορα και τα εναπομείναντα στον κάδο.



Ήταν απρόσμενα υπέροχα και διακριτικά αποσυρθήκαμε στην μικρή κορυφή του διπλανού αμμόλοφου.
Αράξαμε πάνω στην παχιά και ζεστή άμμο, με πλάτη προς το φως της φωτιάς που δεν έλεγε να σβήσει κοιτάζοντας στον ορίζοντα τον ουρανό που αν και το χρώμα του είχε σχεδόν όλες τις αποχρώσεις του μπλε εξακολουθούσε να έχει εκείνη την θολούρα που δεν σου επέτρεπε να δεις αστέρια κι᾽αστεράκια.
Αυτά, παρεπιπτόντως, τα έφτιαχναν τα μάτια μας από την προσπάθεια που έκαναν για να τα εντωπίσουν κάπου εκεί ψηλά.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 14
• 15
• 16
• 17
• 18
• …

  Go to chapter

  Go
• 36

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 16 of 36

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Thalassaki]

Αγαπάμε Β.Αφρική!!!!
Έκατσα στο Μαροκινό πουφ μπροστά στο τραπέζι του τσαγιού και περιμένω τη συνέχεια!!!

 

[themischar]

Αγαπάμε Β.Αφρική!!!!
Έκατσα στο Μαροκινό πουφ μπροστά στο τραπέζι του τσαγιού και περιμένω τη συνέχεια!!!

Χαίρομαι που εσύ απολαμβάνεις το Μαροκινό σου πουφ !
Γιατί, κι´εμείς αγοράσαμε ένα (το έτοιμο ραμμένο καλοδιπλωμένο ύφασμα) από το Meknes Museum χωρίς να πάρουμε είδηση ότι ήταν το μικρούλι μέγεθος και βέβαια δεν κάναμε τον κόπο ποτέ να το γεμίσουμε. Φάνηκε, για άλλη μια φορά, πως δεν το᾽χουμε και πολύ με τα παζάρια.

 

[themischar]

Αφού δροσιστήκαμε στην πατητής τσιμεντοκονίας ντουζιέρα, βγήκαμε χαρωπά και εξοπλισμένοι με όλα τα απαραίτητα για την πρώτη μας επαφή με την παλιά πόλη του Marrakech.



Το Marrakech είναι η πρωτεύουσα του κεντρικού Μαρόκου. Η πρώτη από τις τέσσερις αυτοκρατορικές πόλεις του Μαρόκου, βρίσκεται στο κέντρο της εύφορης, αρδευόμενης πεδιάδας Haouz, νότια του ποταμού Tennsift.
Το αρχαίο τμήμα της πόλης, γνωστό ως medina, χαρακτηρίστηκε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 1985.
Το Marrakech αναντίρρητα είναι η πλέον δημοφιλής πόλη για τους επισκέπτες στο Μαρόκο. πασίγνωστη ως η κόκκινη πόλη και πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν είναι μόνο ένα μέρος για να δείς, αλλά είναι ένα μέρος για να ζήσεις. Χρειάζονται μέρες για εκτενή περιπλάνηση στη δαιδαλώδη Medina, τα σουκ της και στην ολοένα επεκτεινόμενη νέα πόλη.





Δε φτάνει που κάποια είναι στην κυριολεξία στενά (όταν άνοιγα σε έκταση τα χέρια μου έβρισκαν τον απέναντι τοίχο) είναι επίσης και χαμηλοτάβανα.





Καθώς προχωράμε, τα μάτια μας μένουν ορθάνοιχτα από την πανδαισία των χρωμάτων που αντικρίζουν και προς στιγμή αδυνατούν να προσαρμοστούν.
Ναι, η αλήθεια είναι πως, τα μάτια δεν ησυχάζουν στο Morocco.





Πλήθος από γαϊδουράκια, εξαιρετικής μορφολογίας τα περισσότερα από αυτά, εξυπηρετούν όλες τις ανάγκες των κατοίκων μέσα στα στενοσόκακα και αλλού, αποτελὠντας το Νο1 μέσο μεταφοράς αγαθών.











Πολύ γρήγορα ο δρόμος μας έβγαλε σε μια υποτυπώδη διαταύρωση κοντά στα περιβόητα αξιοθέατα τον μιναρέ Koutoubia και την πλατεία Jemaa el - Fnaa.





Ο μιναρές, στο τζαμί, ύψους 75 μέτρων είναι του 12ου αιώνα και ήταν το πρωτότυπο της Giralda στη Σεβίλλη της Ισπανίας. Τον 19ο αιώνα, οι βιβλιοπώλες συγκεντρώθηκαν γύρω από τη βάση του και από αυτό το γεγονός προήλθε και το όνομα Kutubiyyin (δηλ. Βιβλιοπωλεία).
Είναι ένα μνημειώδες μαυριτανικό στολίδι με θολωτές καμάρες και ο λαμπερός ορείχαλκος του μιναρέ διατηρεί τη λάμψη του όλο το χρόνο χάρη σε μια παλιά μαροκινή τεχνική και το επισκευάζουν (σε ετήσια βάση) με πλούσιο σε ανόργανα άλατα από τον Υψηλό Άτλαντα, με αποτέλεσμα να εμποδίζεται η οξείδωσή του.
Η περιοχή βορειοδυτικά του μιναρέ Koutoubia ήταν κάποτε η αίθουσα προσευχής του τζαμιού, που πιστεύεται ότι κατέρρευσε κατά τη διάρκεια του σεισμού της Λισαβόνας το 1755, σκοτώνοντας εκατοντάδες πιστούς.
Η είδοδος στο τζαμί Koutoubia δεν επιτρέπεται στους μη Μουσουλμάνους παρότι πέντε φορές την ημέρα, μια φωνή υψώνεται πάνω από τον μιναρέ του, καθώς ο μουεζίνης καλεί τους πιστούς, αναφανδόν, να προσευχηθούν.



Χρησιμοποιήσαμε και εμείς κάποιες φορές, όπως κάνουν πολλοί επισκέπτες, τον μιναρέ Koutoubia που διακρίνεται από μακρυά με τον επιβλητικό όγκο του ως μέσο επαρκούς προσανατολισμού, αντί της χρήσης GPS αφού βρισκόταν πολύ κοντά στο Riad που είχαμε καταλύσει.



Πολύ προσεγμένο μέρος, όλη η περιοχή είναι προσεγμένη με πολλά δέντρα και το μεγάλο τζαμί είναι πολύ ωραίο.. ακριβώς έξω από το τζαμί έχει άμαξες με άλογα που μπορείς να πάρεις για μια βόλτα γύρω από τα στενά με 150 mad για μια ώρα (που, συγκριτικά, δεν το λες και φθηνά).



Στην δυτική πλευρά του ευρύτερου χωρου του τζαμιού βρίσκεται ένα καταπράσινο πάρκο το Parc Lalla Hasna, μια συνδετική όαση για την περιοχή, που προσδίδει ενέργεια στα χαρακτηριστικά των αξιοθέατων που τυγχάνει να βρίσκονται κοντά του.





Το υπέροχο αυτό πάρκο προκαλεί τεράστια αντίθεση και είναι καλοδιατηρημένο και βεβαίως ελεύθερο για περιπάτο και άθληση με πολλά παγκάκια σε όλο το μήκος του που δεν είναι ευκαταφρόνητο. Η ανάπαυλα για ανασύνταξη δυνάμεων και όχι μόνον αξίζει και με το παραπάνω.
Μια κάποια προσοχή χρειάζεται γιατί υπάρχουν πολλοί περιπλανώμενοι ¨πωλητές¨ και άλλοι τόσοι προσποιούμενοι τους οδηγούς πόλης κυρίως όμως βρίσκονται στις εισόδους-εξόδους του πάρκου.



Αρκετά κοντά στο πάρκο βρίσκεται και το ξενοδοχειακό συγκρότημα La Mamounia, για όποια-oν αυτό έχει κάποιο ενδιαφέρον, που εμείς δεν επισκεφθήκαμε. Ούτε για ένα τσάι, γλυκό ή δείπνο σε ένα από τα cafes του, αλλά ούτε και σαν ένα αξιοθέατο !









Από τη μια η βολτούλα ήταν καλύτερη απ᾽ότι περιμέναμε και από την άλλη δειλά-δειλά είχαν αρχίσει να παίζουν τα γνωστά τύμπανα της πείνας. Είχαμε βάλει σκοπό να την σταματήσουμε κάπου μπαλκονάτα στην ξακουστή πλατεία Jemaa el - Fnaa σ´ αυτή την επωνομαζόμενη και πλατεία των θαυμάτων. Καταφέραμε και βρεθήκαμε μακρυά της -με σύμμαχο την ώρα που κυλούσε ευχάριστα- όπότε είχαμε δρόμο να κάνουμε και να φθάσουμε έως εκεί !







Ο κόσμος όσο πλησιάζουμε προς την πλατεία τόσο πληθαίνει και οι μικροπραματευτές βρίσκονται ακόμη και στη μέση του πεζόδρομου όπως αυτός που διαλαλεί με τέμπο (εδώ το ακριβές ζύγισμα) στη μέση του πεζόδρομου.



Κόσμος και κοσμάκις πάει κι´έρχεται αλλά στην ουσία κατακλύζει την πλατεία Jemaa el - Fnaa. Κάποιοι δείχνουν ταλαιπωρημένοι λες και μόλις έφθασαν από την υποσαχάρια Αφρική. Άλλες μορφές δείχνουν γνώριμες μεταξύ τους και στήνουν πηγαδάκια.
Άλλοι περιφέρονται με υφάσματα και τσάντες, ριχτά φουλάρια, με λογής λογής ανά χείρας πορτοφόλια και ταγάρια, τσάντες.
Ζευγάρια και οικογένειες έρχονται για μια βόλτα όπως και όλοι οι τουρίστες της πόλης.
Μικροσυγκροτήματα , μπἀμπα μπούμπα, με παραδοσιακές φορεσιές άντρες και γυναίκες που χορεύουν και τραγουδούν ενώ δίπλα τους ηλικιωμένοι που είναι γονατισμένοι στο τραχύ έδαφος ψέλλνουν πλάι-πλάι θρησκευτικούς ύμνους.



Η καρδιά της medina είναι η πλατεία Jamaa el-Fna, μια ζωντανή αγορά.
Τα πηγαδάκια στήνονται εύκολα και για διάφορους λόγους. ´Οπως καλή ώρα εδώ με τα φίδια στα οποία έχουν μάθει κόλπα να κουνιούνται τάχαμ χαρωπά και να εκτελούν δήθεν χορευτικές φιγούρες ακούγοντας το μαγικό αυλό του ¨γητευτή¨ τους.
Κοιτώντας ολόγυρα εἰναι εμφανές το κυνήγι για το μεροκάματο, που πολλές φορές βγαίνει δύσκολα και επικίνδυνα όσο και αν προσπαθούν να το εξωραΐσουν κάποιοι κατά καιρούς.

 

[themischar]

Κάπου εδώ, όμως, τα βρήκαμε μπαστούνια γιατί το προεπιλεγμένο εστιατόριο (πρόταση από φιλικό ζευγάρι) είναι άφαντο.
Έτσι το επόμενο εστιατόριο της λίστας, που βρισκόταν επίσης επί της πλατείας, το βλέπει από εδώ, το κοιτά από εκεί και δεν της γέμιζε και πολύ το μάτι . . .



. . . αλλά, παρά ταύτα, δεν άργησε να πάρει τον ανήφορο.



Η θέα της πλατείας, από τον δεύτερο όροφο του καταστήματος, ήταν γεμάτη εκπλήξεις αφού παρατηρούσαμε ενδελεχώς τους πάντες με αδηφάγο μάτι λες και δεν είχαμε αντικρίσει ξανά τόσο ζωντανό και χρωματιστό πλήθος.



Ήδη σκοτείνιαζε και η παραγγελία μας, αργούσε να έλθει αν και δόθηκε από εμάς γοργά (να και μια φορά που ξέραμε από έξω κι´ ανακατωτά τι θέλαμε).



Και, να πάρει, στη βιασύνη μας δε θυμηθήκαμε, πως σ' αυτό το εστιατόριο δε σερβίριζαν ποτό. Έτσι, η Coca Cola κρίθηκε απαραίτητο και αναγκαίο συμπλήρωμα.
Το απολαύσαμε όμως τρώγοντας αργα, σαν ανθρωποι.



Και αφού καλά φάγαμε αλλά καλά δεν ήπιαμε, ρίξαμε μια τελευταία κάπως κλεφτή ματιά στην γεμάτη, ακόμη, πλατεία από κόσμο και βαριεστημένα σηκωθήκαμε για αποχώρηση.



Κατεβήκαμε από το διόρωφο και ξανά μανά μέσα στην πλατεία για να τη διασχίσουμε υποχρεωτικά, με τους μαγαζάτορες, όλους τους ανεξαίρετα, να βρίσκονται ακόμη στο καθήκον αλλά με τους πελάτες να είναι φανερά λειψοί.





Στην υπαίθρια αγορά πωλούνται τα πάντα. Φρούτα, λαχανικά, αυγά, ψωμί, σακουλάκια με μπαχαρικά και ποικιλίες τσαγιού, μπρούτζινα σκεύη . . .









Τα καλοκαίρια ως γνωστό, απανταχού στον κόσμο διοργανώνονται πάσης φύσεως εκδηλώσεις-φεστιβάλ και είναι παντού στο ζενίθ τους.
Έτσι, κι´ εδώ, εκείνες τις μέρες, από 2 έως 6 Ιούλη, θα γινόταν ο εορτασμός του 50ου Εθνικού Φεστιβάλ Λαϊκών Τεχνών.
Το Φεστιβάλ Λαϊκών Τεχνών είναι ένα λαϊκό φεστιβάλ που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Βασιλιά Mohammed V. Όντας το παλαιότερο από τα φεστιβάλ στο Μαρόκο, στοχεύει ξεκάθαρα στη μέτρηση της σημασίας των Μαροκινών παραδόσεων, συμπεριλαμβανομένων των χορών, των τραγουδιών και των κοστουμιών.
Συνηθίζεται να τιμούν με την συμμετοχή τους στις εκδηλώσεις, υπέροχοι μουσικοί και χορευτές από όλο τον κόσμο μαζί με τα πάνω από είκοσι Μαροκινά συγκροτήματα που προσφέρουν κάθε φορά πρωτότυπες παραστάσεις.
Το φεστιβάλ ξεκινούσε αύριο 02/07 και από περιέργεια και μόνον θα επιχειρούσαμε μια ματιά !







Άμαξες, ενοχλητικά, παρκαρισμένες αν και στην άκρη του δρόμου, όπως αλλού τα TAXI, καραδοκούν για πελάτες.







Η ώρα έχει πάει, 23.35.25 και τούτος εδώ περιμένει πελάτη, αν είναι δυνατόν !



Απομακρυνόμαστε από την πλατεία και τον συρφερτό της με τα σοκάκια που περνάμε να δείχνουν μοναχικά και ερημικά χωρίς ίχνος κόσμου.















Κοπιαστική ήταν η μέρα μας και βαδίζαμε στωικά στο προτελευταίο σοκάκι για το Riad μας



όταν την ίδια ώρα κάποιες άλλες ψυχές μόλις ξεκινούσαν για να στήσουν το γλέντι τους ! ! !
Έ , έ, έτσι είναι αυτά, πως να το κάνουμε!

 

[Thalassaki]

Χαίρομαι που εσύ απολαμβάνεις το Μαροκινό σου πουφ !
Γιατί, κι´εμείς αγοράσαμε ένα (το έτοιμο ραμμένο καλοδιπλωμένο ύφασμα) από το Meknes Museum χωρίς να πάρουμε είδηση ότι ήταν το μικρούλι μέγεθος και βέβαια δεν κάναμε τον κόπο ποτέ να το γεμίσουμε. Φάνηκε, για άλλη μια φορά, πως δεν το᾽χουμε και πολύ με τα παζάρια.

Είναι γνωστοί "απατεωνίσκοι" οι Μαροκινοί έμποροι και πραγματευτές. Θεωρούνται αυθεντίες στο είδος τους συγκριτικά με τους υπόλοιπους Βορειοαφρικανούς λαούς του Μαγκρεμπ με δεύτερους τους Τυνήσιους και τρίτους τους Αλγερινούς.
Η αλήθεια είναι πως τα συγκεκριμένα πουφ είναι ακριβούτσικα και φυσικά οι τιμές τους ποικίλουν από το μέγεθος. Το δικό μου το έφερα από την Αλγερία και το είχα αγοράσει απο έναν τεχνίτη εκτός τουριστικής περιοχής λίγο έξω από το Αλγέρι και από ότι διαπίστωσα αργότερα σε πολύ καλή τιμή. Περίπου 25 ευρώ με τα σχετικά παζάρια πήρα το μεγάλο. Το ίδιο μέγεθος και μάλιστα κατώτερης ποιότητας δέρματος το βρήκα ακατέβατα 50 μέσα στη Κάσμπαχ και πέρσι σε ένα κατάστημα με μαροκινά στη Ν.Σμύρνη στα 80!!!

Όταν και εφόσον μας το επιτρέψουν οι συνθήκες να ξαναπάμε Αλγερία μπορούμε να σας φέρουμε ένα να το ευχαριστιέστε !!!

 

[themischar]

Είναι γνωστοί "απατεωνίσκοι" οι Μαροκινοί έμποροι και πραγματευτές. Θεωρούνται αυθεντίες στο είδος τους συγκριτικά με τους υπόλοιπους Βορειοαφρικανούς λαούς του Μαγκρεμπ με δεύτερους τους Τυνήσιους και τρίτους τους Αλγερινούς.
Η αλήθεια είναι πως τα συγκεκριμένα πουφ είναι ακριβούτσικα και φυσικά οι τιμές τους ποικίλουν από το μέγεθος. Το δικό μου το έφερα από την Αλγερία και το είχα αγοράσει απο έναν τεχνίτη εκτός τουριστικής περιοχής λίγο έξω από το Αλγέρι και από ότι διαπίστωσα αργότερα σε πολύ καλή τιμή. Περίπου 25 ευρώ με τα σχετικά παζάρια πήρα το μεγάλο. Το ίδιο μέγεθος και μάλιστα κατώτερης ποιότητας δέρματος το βρήκα ακατέβατα 50 μέσα στη Κάσμπαχ και πέρσι σε ένα κατάστημα με μαροκινά στη Ν.Σμύρνη στα 80!!!

Όταν και εφόσον μας το επιτρέψουν οι συνθήκες να ξαναπάμε Αλγερία μπορούμε να σας φέρουμε ένα να το ευχαριστιέστε !!!

Το χρηματικό ποσό των 20 € που δόθηκε δεν ήταν μεγάλο, η αδράνεια μας για έναν στοιχειώδη έλεγχο (ενώ γνωρίζαμε...) ήταν πολύύύ μεγάλη
Σ´ ευχαριστούμε πολύ για την προσφορά και είναι ευπρόσδεκτη, ευελπιστώντας για πμ όταν θα έλθει εκείνη η ώρα !
Να είμαστε πρώτα, ΟΛΟΙ, υγιείς και ασφαλείς και σίγουρα τότε θα βρούμε τις καλύτερες λύσεις.

 

[themischar]

2η μέρα (στην παλιά και στην νέα πόλη)

Το ξημέρωμα, μας βρήκε μες τη φυσική δροσιά του υπνοδωματίου (AC δεν υπήρχε, ήταν αχρείαστο) και το πρωινό, όπως είχαμε μάθει, θα μας το σέρβιραν στο roof garden.



Μια σκάλα πλατειά, για τα δεδομένα του riad, που περνούσε υποχρεωτικά μέσα από τον πρώτο όροφο όπου και άλλαζε φορά, μας ανέβασε απρόσκοπτα στην ταράτσα ή το κατ´αυτούς roof garden ! ! !



Η θέα, από την ψιλό-διαμορφωμένη ταράτσα, που ήταν λίγο ψηλά αλλά και πολύ χάλια μπορώ να πω, γιατί έβλεπες ακριβώς αυτά που δεν θα ήθελες ¨ποτέ¨ να δεις (όχι, βέβαια, πως δεν το περιμέναμε).





Ο χώρος ψιλό-διαμορφωμένος, pot pouri, για να το λέμε όπως και στη δεύτερη γλώσσα τους !





Ο ήλιος, ζωηρός, είχε σκαρφαλώσει στον καταγάλανο ουρανό και η ζέστη, για πρωί, ήταν ήδη τσιμπημένη όταν ζαλωθήκαμε τον εξοπλισμό μας για να εξερευνήσουμε όλα ή σχεδόν όλα, όσα είχαμε προσπαθήσει να σχεδιάσουμε.
Θέλοντας και μη θα είμασταν σε εγρήγορση δηλαδή να καταφέρουμε να μη περάσουμε από σημεία που τα έχουμε ήδη δει, κάτι που δεν είναι εύκολο πρακτικά να γίνει αλλά και λίγη σημασία έχει αν το καλοσκεφτείς.

Στο γοργό μας διάβα (είναι νωρίς ακόμη) έχουμε πλησιάσει στην περιοχή της Εβραϊκής συνοικίας Mellah (στα Aραβικά αλάτι) απ᾽ όπου προέρχεται και το όνομα της γειτονιάς στην οποία κατοικούν λιγοστοί Εβραίοι.
Και όπως συμβαίνει ανά την υφήλιο, όπου υπάρχουν Εβραϊκές γειτονιές, έτσι και εδώ, υπάρχει μια συναγωγή, ένα κοιμητήριο και ορισμένοι δρόμοι που εξακολουθούν να έχουν εβραϊκά ονόματα.



Η αγορά δείχνει πως μόλις παίρνει τα πάνω της και οι περιφερόμενοι στα βρεγμένα, ως επί το πλείστον, στενοσόκακα να είναι επαγγελματίες ή μοναχικοί τουρίστες αφού τα γκρουπ των τουριστών που συνήθως κάνουν σαματά ακόμη ετοιμάζονται.







Θα γυρίσω να πάρω δυό διακοσμητικές φιγούρες μονολόγησα τη στιγμή που ακουμπούσα το χαρακτηριστικό κουμπί του κλείστρου της φωτογραφικής μηχανής. Και είναι αλήθεια, όσο γυρίσατε εσείς που το διαβάζετε, άλλο τόσο γύρισα κι´εγώ. Ούτε που το ξαναθυμήθηκα.
Όμως, πήρα - πήρα τελικά αλλά από αλλού και όταν έλθει εκείνη η ώρα και βέβαια θα σας τα δείξω !





Τα καταστήματα δεν έχουν ανεβάσει όλα τα ρολά τους και η πραμάτεια κάποιων άλλων που έχουν ανοίξει ακόμη τοποθετείται στις ιδιοκατασκευασμένες βιτρίνες των.





Από τα άγρια χαράματα ανοίγουν τις πόρτες τους τα Massage Hammam για να αποκτήσουν όσες-οι θέλουν την ευεξία για το υπόλοιπο της μέρας τους.





Από όποια μεριά και αν το δεις, είναι κομματάκι δύσκολο να τρως ΠΟΡΤΑ στις 10:05:05 πμ, όταν έχεις ¨επενδύσει¨ ψυχολογικά σε έναν καλοφτιαγμένο (όπως πολλοί ισχυρίζονται) πρωινό καφέ εδώ στο Cafe Arabe.
Αλλά τι να κάνεις ;
Το δέχεσαι, και το κάνεις γαργάρα, και πορεύεσαι με βήμα ταχύ, και χωρίς αυτόν !





Απολαμβάνουμε, αν μη τι άλλο, την χωρίς συνωστισμό βόλτα μας που έχει ιδιαίτερη χάρη αφού δεν ενοχλούμαστε σχεδόν από κανέναν και το κυριότερο που είναι και το ζητούμενο δεν μπερδεύεσαι, δεν χάνεσαι.
Οι κράχτες των καταστημάτων είναι κι´ αυτοί στη δική τους ζάλη χωρίς τις γνωστές τους φανφάρες και τα κάθε λογής τραβολογήματά τους



Τα ασημένια και τα μπρούτζινα είδη πωλούνται ήδη σε εξαιρετικές τιμές, πριν κάνεις το κόπο να ξεκινήσεις το επιβαλλόμενο παζάρι !









Το ως τα μπούνια φορτωμένο παπάκι με διάφορες σακούλες αλλά και μπόλικη μέντα ξεφορτώνεται από τον ιδιοκτήτη του, που -επί τόπου- με περισσή φροντίδα και ευκολία ξεδιαλέγει τη φρέσκια μέντα για να φτιάξει μ´αυτήν αργότερα αυθεντικό μαροκινό τσάι.











Δεν υπάρχει σειρά, δεν υπάρχει προτεραιότητα στο πως θα τα καταφέρεις να μη κόψεις άσκοπες βόλτες. Ίσως και αυτό τελικά να έχει την χάρη του αφού κάτι περισσότερο μαθαίνεις στριφογυρίζοντας δώθε κείθε.
Θα μπορούσα, τώρα πια, να βάλω μια τάξη και ένα σχεδιασμό διαδρομής στην παρουσίαση αλλά θαρρώ πως έτσι θα έχανε την αυθεντικότητά της η ανέμελη σχόλη, το κοινό ¨χάζεμα¨ .







Τίποτα δε θύμιζε την πλατεία, Jamaa el-Fna, του χθες που έσφιζε από ζωή μέσα στο υπαίθριο παζάρι.
Είναι ουσιαστικά άδεια, αφού έχει καταφθάσει και εργάζεται πυρετωδώς η υπηρεσία καθαριότητος για να ετοιμάσει με τον τρόπο της το χώρο, για το επερχόμενο σούρουπο, που θα υποδεχτεί σε μια μεριά της το φεστιβάλ.





















Δυό είσοδοι Riad, σε διπλανά στενοσόκακα που εύκολα με την ονομασία τους μας παρέπεμψαν σε Ελλάδα και έκαναν τα μάτια μας να παιχνιδίσουν στο αντίκρυσμά τους.

 

[themischar]

Το Moroccan culinary arts museum που είναι στη Νότια κεντρική Μεδίνα ήταν σε φάση τελειώματος των εργασιών του και θα άνοιγε προς τα τέλη του χρόνου.
Απλώνεται σε τρεις ορόφους με εκθέσεις για τα διάφορα είδη τοπικής κουζίνας.



Τα στενοσόκακα δεν μας ταλαιπώρησαν ιδιαιτέρως και σύντομα έδωσαν τη θέση τους σε δρόμο μικρής κυκλοφοριακής έντασης και



σε λιγότερο από πέντε λεπτά βρεθήκαμε μπροστά στην είσοδο του Palácio da Bahia (το Παλάτι Μπαΐα).
Το παλάτι είναι του 19ου αιώνα, είναι ένα γνωστό ιστορικό μνημείο και τουριστικό αξιοθέατο της πόλης. Η κατασκευή ξεκίνησε το 1880 από τον Si Moussa, τον ισχυρό Μεγάλο Βιζέρη του Σουλτάνου Χασάν Α 'του Μαρόκου. Η πρόθεσή του ήταν να χτίσει το μεγαλύτερο παλάτι της εποχής του, έναν υψηλό στόχο που άρχισε να πλησιάζει μόνο όταν ο γιος του ανέλαβε τον έλεγχο του παλατιού το 1894. Ο γιος του Si Moussa, Ahmed ben Moussa (γνωστός ως Ba Ahmed), ήταν ακόμη πιο ισχυρός από τον πατέρα του, υπηρετώντας ως Grand Vizier και αντιβασιλέας του Μαρόκου. Επέκτεινε το υπάρχον παλάτι, φέρνοντας τον διάσημο αρχιτέκτονα Mohammed al-Makki και μερικούς από τους καλύτερους τεχνίτες της χώρας για να δημιουργήσει το παλάτι που υπάρχει σήμερα. Δημιούργησε επίσης δωμάτια για να στεγάσει τις τέσσερις συζύγους του, τις είκοσι τέσσερεις παλλακίδες του και τα αναρίθμητα παιδιά του. Πιστεύεται ότι ο Bou Ahmed ονόμασε το παλάτι Bahia προς τιμήν της αγαπημένης του συζύγου. (το "Bahia" στα Αραβικά, σημαίνει το λαμπερό).
Ο Ahmed ben Moussa, πέθανε το 1900 και το παλάτι λεηλατήθηκε μαζικά. Οι παλλακίδες του πήραν γρήγορα το μερίδιό τους, όμως το ίδιο το παλάτι παρέμεινε άθικτο.
Λίγο αργότερα, το παλάτι Bahia καταλήφθηκε από τον Thami El Glaoui, έναν πολέμαρχο που υπηρέτησε ως πασάς του Μαρακές από το 1912 έως το 1956. Ο El Glaoui ήταν σύμμαχος του Γαλλικού προτεκτοράτου στο Μαρόκο, που συχνά φιλοξενούσε τους όλο και πιο ισχυρούς Ευρωπαίους στο παλάτι. Οι Γάλλοι δοθείσης ευκαιρίας τον εκδίωξαν το 1911 και εγκατέστησαν το δικό τους στρατιωτικό επιτελείο.
Παρ' όλα αυτά, το Bahia Palace παραμένει εξαιρετικά καλά διατηρημένο και σε μεγάλο βαθμό το ίδιο με εκείνο της εποχής του Ahmed ben Moussa. Στα μείον, φυσικά, η απουσία του εσωτερικού εξοπλισμού που είχε λεηλατηθεί διεξοδικά και δεν έχει αντικατασταθεί ποτέ, αλλά αυτή η έλλειψη επίπλων δεν μειώνει τη λαμπρότητα του παλατιού.



Το παλάτι εκτείνεται σε είκοσι στρέμματα, με κήπους, αυλές και εκατόν πενήντα δωμάτια (μόνο μερικά από τα οποία είναι προσβάσιμα από το κοινό). Με εσωτερικές σκιερές αυλές, κρίνες, πολυτελείς χώρους, κήπους αναψυχής, συντριβάνια είναι μια όαση μέσα στα πολύβουα δρομάκια της πόλης.
Η δε είσοδος, κόστιζε 70 DH.





Το πρώτο κτίριο μετά την είσοδο στο Bahia Palace είναι το μικρό ριάντ. Βρίσκεται στο κέντρο ενός τετράγωνου κήπου, γεμάτο με καταπράσινα φυτά. Με την κλασική του δομή και τις περίτεχνες διακοσμήσεις από ξύλο από στόκο και κέδρο, το ριάντ εντυπωσιάζει.
Τρεις διάδρομοι επικοινωνούν με την εσωτερική αυλή του riad. Ο ανατολικός διάδρομος οδηγεί σε κοινόχρηστο χώρο.





Το παλάτι εντυπωσιάζει χάρη στις υπέροχες διακοσμήσεις του, μεταξύ των καλύτερων παραδειγμάτων της Ανδαλουσιανής και της Μαυριτανικής αρχιτεκτονικής στο Μαρόκο.









Τα δωμάτια για τις συζύγους και τις παλλακίδες έχουν σκαλιστά ταβάνια. Τα σαλόνια είναι επενδεδυμένα με βιτρώ παράθυρα, οι αίθουσες υποδοχής απλά εκθαμβωτικές με τα ψηφιδωτά πλακιδίων zellige (mosaic) σε γεωμετρικά σχέδια και απαράμιλλης λάμψης.

Τα πλακάκια Zellij είναι παραδοσιακά χειροποίητα με μη εξευγενισμένο φυσικό πηλό που εξάγεται από την περιοχή Fez στο Μαρόκο. Ο πηλός ζυμώνεται με νερό, διαμορφώνεται με το χέρι, ξηραίνεται φυσικά και ψήνεται σε κλίβανο. Στη συνέχεια εφαρμόζεται ένα γυάλινο σμάλτο στην επιφάνεια του ακατέργαστου πλακιδίου που ονομάζεται «μπισκότο», μάλιστα σε πολλαπλές ημιδιαφανείς αποχρώσεις δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο ένα μαργαριταρένιο, μεταλλικό, ηφαιστειακό ή αδιαφανές φινίρισμα. Το σμάλτο τήκεται και υαλοποιείται σε κλίβανο.
Το τελευταίο βήμα της παραγωγής περιλαμβάνει την κοπή των σμαλτωμένων κομματιών σε μια μεγάλη παλέτα σχημάτων και μεγεθών πλακιδίων με παραλλαγές χαρακτηριστικών λάμψης, επιπεδότητας, διαφάνειας και βάθους.





Το τεράστιο Grand Courtyard είναι ένα αξιοθέατο με τα μαρμάρινα πλακάκια του και απλώνεται ανάμεσα στις σκαλιστές ξύλινες στοές και το λεγόμενο Courtyard of Honor (Cour d'honneur) είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Ολοκληρώθηκε το 1898/99 και αναλαμβάνει μεγάλες διαστάσεις, καταλαμβάνοντας έκταση περίπου 50 χ 30 μέτρα. Η αυλή είναι πλήρως επενδυμένη με μάρμαρο. Περιβάλλεται από ογδόντα δωμάτια, χτισμένα για να φιλοξενήσουν τις παλλακίδες του χαρεμιού.











Το the small courtyard, αυτό το τμήμα του συγκροτήματος είναι σχετικά μινιμαλιστικό στο σχεδιασμό του. Οι λευκοί τοίχοι είναι σε μεγάλο βαθμό χωρίς διακόσμηση. Το δάπεδο αποτελείται από λευκό μάρμαρο Carrara. Στο κέντρο βρίσκεται ένα σιντριβάνι, περικυκλωμένο από ψηφιδωτά με πλακάκια. Αυτά τα μικροσκοπικά, προσεκτικά τοποθετημένα κεραμικά είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Μαρόκου. Τέσσερα δωμάτια επικοινωνούν με την αυλή (το καθένα κατείχε κάποτε μια από τις τέσσερις συζύγους του Μεγάλου Βεζίρη).
Τα κτίρια σε αυτό το μέρος του παλατιού είναι πιο μέτρια διακοσμημένα από τα δύο ριάντ. Εκτός από τα ψηφιδωτά, τα μόνα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά είναι οι οροφές από ξύλο κέδρου και οι όμορφα σκαλισμένες πόρτες.















Το μεγάλο riad βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του Courtyard of Honor. Αυτό ήταν το αρχικό παλάτι της Si Moussa. Το παλαιότερο τμήμα του Bahia Palace αποτελείται από έναν μεγάλο κήπο με θέα σε δύο εσοχές και δύο μεγάλα δωμάτια. Οι οροφές του είναι σκαλισμένες από ξύλο κέδρου και διακοσμημένες με διακοσμητικά μοτίβα.

Στα δυτικά και ανατολικά του μεγάλου ριάντ, υπάρχουν και άλλοι θάλαμοι, οι οποίοι είναι εξοπλισμένοι με τζάκια και είναι διακοσμημένοι στο τυπικό στιλ Zellij. Για άλλη μια φορά, τα ξύλινα ταβάνια είναι όμορφα βαμμένα. Κοντά στις πύλες του παλατιού, υπάρχει ένα ιδιωτικό διαμέρισμα και εδώ, υπάρχουν υπέροχα ζωγραφισμένα ταβάνια, περίτεχνα διακοσμητικά στόκων και παράθυρα από βιτρώ.

Στο μεγάλο ριάντ, το μάτι προσελκύεται αμέσως στο Maschrabiyya. περίτεχνα πλέγματα σκαλισμένα από ξύλο, με αυστηρά γεωμετρικά σχέδια που αποτελούν τυπικά στοιχεία της ισλαμικής αρχιτεκτονικής. Αυτά χρησιμεύουν όχι μόνο για να προστατεύουν το φως του ήλιου, αλλά παρέχουν επίσης λίγο απόρρητο, λειτουργώντας με παρόμοιο τρόπο με ένα τυφλό ή κλείστρο. Βοηθούν επίσης στη μέτρηση της θερμοκρασίας, αφαιρώντας την ανάγκη για τζάμια.





Τυπικά στοιχεία της αρχιτεκτονικής Ανδαλουσίας-Μαυριτανίας που περιλαμβάνουν βιτρώ και πλακάκια με εμφανή την αλληλεπίδραση τόσο του φωτός όσο και του νερού.

















Ήταν καθαρά μόνο θέμα χρόνου προτού η βιομηχανία του κινηματογράφου ανακαλύψει το Bahia Palace και το μετέτρεψει σε κινηματογραφική τοποθεσία σε ταινίες μεταξύ των οποίων :

• Lawrence of Arabia (1962),
• Cent mille dollar au soleil (1964),
• The Desert Lion (1981).

Επίσης, όλο αυτό το φινίρισμα εντυπωσίασε έναν αξιοσημείωτο επισκέπτη, τον Αμερικανό μυθιστοριογράφο Edith Wharton, ο οποίος έμεινε στο παλάτι κατά τη διάρκεια των προτεκτορατικών χρόνων που έγραψε: - <<Ήρθαν, έχτισαν τη Μπαΐα που παραμένει από τα πιο όμορφα και πιο φανταστικά Μαροκινά παλάτια>>.



Νομίζαμε πως η γατούλα (που διακρίνεται αμυδρά και στην παραπάνω φωτογραφία) ξεπροβόδιζε με τον τρόπο της τους επισκέπτες !
Αποδείχθηκε μέγα λάθος. Η αφεντιά της πήγε ως την αυλή και αρκούνταν στο να παρατηρεί και να αφουγκράζεται.



Χωρίς αμφιβολία, το Bahia Palace μας εντυπωσίασε γιατί αναμφισβήτητα είναι ένα από τα πιο όμορφα αξιοθέατα στο Μαρακές. Δύσκολα μπορεί κανείς να βιώσει την αρχιτεκτονική της χώρας σε αυτήν την κλίμακα ή σε αυτό το επίπεδο τελειότητας σε άλλο παρεμφερές αξιοθἐατο.

 

[Thalassaki]

Πολύ πλούσιο και όμορφο φωτογραφικό υλικό που απο μόνο του είναι ικανό να μας ταξιδέψει σε κάθε γωνιά τους ταξιδιού σας!!!

 

[themischar]

Πολύ πλούσιο και όμορφο φωτογραφικό υλικό που απο μόνο του είναι ικανό να μας ταξιδέψει σε κάθε γωνιά τους ταξιδιού σας!!!

Σ´ ευχαριστώ, πολύ, για την κριτική ματιά σου.
Ελπίζω και η συνέχεια του να τα καταφέρει . . .

 

[themischar]

Αφήσαμε πίσω μας τους επόμενους επισκέπτες να διαχειριστούν το χρόνο τους στη περιήγηση του παλατιού και βγήκαμε στη βουή της πόλης, που είχε βρει το ρυθμό της.





Δεν είναι λίγοι οι άντρες (κυρίως οι γεροντότεροι) που φοράνε την παραδοσιακή κελεμπία, το μακρύ φόρεμα μέχρι χαμηλά στην κνήμη.







Η Bibliothèque Ben Youssef, είναι ένα μυθικό μέρος που περιέχει πολλά γραπτά και κειμήλια που χρονολογούνται εδώ και αρκετούς αιώνες.
Η βιβλιοθήκη είναι παράρτημα του κορανικού πανεπιστήμιου Ben Youssef Madrasa και δεν είναι ανοιχτή στο ευρύ κοινό.
Μόνο ακαδημαϊκοί και άλλοι ερευνητές έχουν πρόσβαση σε αυτήν.





Πελαργοί - πελαργοί παντού, που φωλιάζουν όσο πιο ψηλά μπορούν μακρυά από τα περίεργα μάτια των ανθρώπων και ιδιαίτερα από τους τουρίστες που τυχαίνει να είναι κάτοικοι πόλης και που τους παρακολουθούν με ενθουσιασμό, να πηγαινοέρχονται στις φωλιές τους, επειδή δεν είναι συνηθισμένοι σε ένα τέτοιο θέαμα.



Το Μουσείο του Μαρακές (Musée de Marrakech) βρίσκεται σε ένα πρώην παλάτι που χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα.
Το παλάτι παλαιότερα είχε χρησιμεύσει ως κατάλυμα και στη δεκαετία του 1960, ως κολέγιο θηλέων.
Το Ίδρυμα Omar-Benjelloun το αγόρασε για να το αποκαταστήσει και στέγασε το μουσείο από το 1997, όπως έκανε και με το Medersa Ben Youssef αλλά και το Qoubba Almoravide.
Το κύριο μέρος του μουσείου αποτελείται από την εσωτερική αυλή του και τα δωμάτια που είναι διατεταγμένα γύρω. Σε αυτά τα δωμάτια εκτίθεται η συλλογή του μουσείου, που αποτελείται κυρίως από κεραμικά, όπλα, χαλιά και άλλα παραδοσιακά Μαροκινά αντικείμενα.









Στο δρόμο μας με κατεύθυνση τη νέα πόλη βρεθήκαμε έξω σπό το Best Hammam in Marrakech
το περίφημο, Les Bains d'Orient.
Του οποίου τα προγράμματα περιλαμβάνουν συνοπτικά :

• Ένα καλό μασάζ που προηγείται παραδοσιακά από μια συνεδρία χαμάμ για περίπου 30 λεπτά για να ανοίξουν οι πόροι ...
• Μασάζ προσώπου, που προσφέρει την ευκαιρία να παρέχει ιδιαίτερη φροντίδα στο πρόσωπο...
• Μασάζ στο τριχωτό της κεφαλής, που κάνει το τριχωτό της κεφαλής..
• Μασάζ ποδιών, συνιστάται για άτομα που αναζητούν ελαφρότητα και ...
• Το μασάζ στην πλάτη, έχει διαφορετικά ευεργετικά αποτελέσματα για το σώμα...
• Μαροκινό μασάζ "Les Bains d 'Orient", είναι ένα παραδοσιακό μασάζ του Μαρόκου. Ασκείται σε στρώμα που βρίσκεται στο έδαφος.
• Μασάζ ευεξίας «κατ 'εξοχήν», καθαρίζει το σώμα...
• Το μασάζ σακουλών με φυτά, χαρακτηρίζεται από την εφαρμογή των θερμών σακουλών στο σώμα ...
• Ντουέτο μασάζ, για αυτούς που θέλουν να μοιραστούν μια στιγμή ευεξίας με τον σύντροφό τους...
• Μασάζ με λάδια Argan, που ονομάζονται επίσης «Gold Liquid» με τα διάφορα αρώματα...

Και επειδή εμείς τα θέλαμε όλα και δε μπορούσαμε να διαλλέξουμε, φύγαμε ανεπιστρεπτί.



Το ζικ-ζακ, από πλευράς μας, προς την νέα πόλη καλά κρατεί και οι εικόνες του δρόμου που αντικρύζουμε είναι ανεπανάλειπτες, με κάποιες να ξεχωρίζουν περισσότερο με τον τρόπο τους.









Λίγο ακόμα, και φθάνουμε μονολογήσαμε ετεροχρονισμένα πίνοντας και την τελευταία βρασμένη γουλιά νερού από το μπουκαλάκι νερού του 1L. Ναι λέω και γράφω μπουκαλάκι γιατί τι να σου κάνει (με ντάλα τη ζέστη όταν μάλιστα προορίζεται και για δυό άτομα) ! ! !



Aξίζει μας είχαν συμβουλέψει να περιπλανηθείτε έξω απ’ τα τείχη, στο κομάτι της νέας πόλης, για να θαυμάσετε το Foundation Jardin Majorelle που αγόρασε ο διάσημος μόδιστρος Yves St Laurent, και σήμερα φιλοξενεί το Βερβέρικο Μουσείο και δίπλα του, στην Rue Yves St Laurent, είναι και το ολοκαίνουργιο, υπέρ-στυλάτο Musee Yves St Laurent που εγκαινιάσθηκε τον Οκτώβριο του 2017.
Προς αυτή την κατεύθυνση πορευόμαστε, με τα ποδαράκια μας, μες στο λιοπύρι χωρίς να είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε πόση ώρα θα κάνουμε. Οι mapsgoogle κάτι μας σιγοψυθιρίζουν για 30᾽, αλλά ποιός τους πιστεύει όταν αφενός συναντάμε εμπόδια που δε μπορούμε να τα παρακάμψουμε και αφετέρου το χάζεμά μας δεν έχει - και δεν πρέπει να έχει - ωράριο !



Το Μαρακές αναπτύχθηκε και απλώθηκε ατάκτως (ὀπως δυστυχώς σχεδόν συμβαίνει με πλήθος πόλεων) γύρω από το επίκεντρό του την πλατεία Jamaa el-Fna όπου ήταν υψηλό το επίπεδο των επιτηδευματιών.

Στην ατμόσφαιρα πλανιόταν μια υποψία -όπως λέγανε - από το τοπικό καλοκαίρι (+34C) κι᾽ αν κατάφερνες βέβαια και ήσουν στη σκιά ήταν καλά, μα ο ήλιος ούτως ή άλλως τσουρούφλιζε τα πάντα που σήμαινε όχι και λίγες δυσκολίες . . .







Σταματήσαμε να κοιτάξουμε για ακόμη μια φορά στο κινητό τον χάρτη, όταν ήρθαν οι κοπέλες με τα πλουμιστά φορέματά τους και στάθηκαν τελετουργικά περίπου δίπλα από το κεφάλι μου η μιά, δίπλα στο μπράτσο της Μάτας η άλλη με εμφανή τον ενθουσιασμό για βοήθεια. Έλα μου, όμως, που δε την χρειαζόμασταν γιατί ήμασταν ακριβώς στη δεξια στροφή για να το δούμε μπροστά μας (παραλίγο φάτσα-κάρτα).



Το Jardin Majorelle, το οποίο εκτείνεται πάνω από 9.000 τ.μ., είναι ένας από τους πιο γοητευτικούς και μυστηριώδεις κήπους στο Μαρόκο, που δημιουργήθηκε σε διάστημα σαράντα ετών και περικλείεται από τείχος. Το εσωτερικό του αποτελείται από ένα λαβύρινθο από τεμνόμενα σοκάκια και διασυνδεόμενα επίπεδα, Τα κτίρια σε στυλ Μαυριτανικής αρτ ντεκό σε έντονα χρώματα. Ο κήπος φιλοξενεί μια γιγαντιαία και πλούσια συλλογή από εξωτικά φυτά και δέντρα από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, από την εποχή ακόμα του ιδρυτή Γάλλου ζωγράφου Jacques Majorelle.

Ο Yves Saint Laurent και ο σύντροφός του Pierre Bergé, που ανακάλυψαν και ζούσαν κατά διαστήματα στο Μαρόκο από το 1966, αγόρασαν το Jardin Majorelle το 1980,για να το ¨σώσουν¨ ώστε να μη γίνει ένα ακόμη ξενοδοχειακό συγκρότημα.





Βρεκεκέξ-κουαξ-κουάξ ακούγονταν δυο βάτραχοι, κι’όχι τρεις που για ώρα νόμιζα, και με μανία τους έψαχνα για να τους αποθανατίσω κι’ αυτούς λες και θα’χανα κάνα βραβείο αν δεν το έκανα! Στην τελική δεν τα κατάφερα, να τους ξετρυπώσω, όσο κι’ αν προσπάθησα γι’ αυτό.