Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8: Τόνγκα

Το Τόνγκα είναι ένα αρχιπέλαγος στον Ειρηνικό, με (υπερ)μπόλικα νησάκια, ορισμένα με εκατοντάδες χιλιόμετρα απόσταση μεταξύ τους. Με μόλις κάτι παραπάνω από 100.000 κατοίκους, δεν έχει πολύ τουρισμό κι είναι από τα σχετικά ξεχασμένα κομμάτια της ηπείρου. Ο όποιος τουρισμός έρχεται κυρίως για τις παραλίες του νησιωτικού συμπλέγματος Vava'u, όπου κάποιους μήνες του χρόνου έχει κανείς την ευκαιρία να κολυμπήσει και με φάλαινες.

Το κεντρικό νησί είναι το Tongatapu, όπου βρίσκεται και η πρωτεύουσα Nuku'alofa, στην οποία θα προσγειωνόμουν. Χάρη στις φανταστικές αλλαγές των αεροπορικών εταιρειών, θα περνούσα μόλις 3 βράδια στη χώρα, άρα όλα στο κεντρικό νησί, μακριά από τα highlights, αν και για να είμαι ειλικρινής για μένα το βασικό αξιοθέατο θα ήταν τα αρχαία του Tongatapu, οπότε είχα και τις σχετικές προσδοκίες.

Προσγειώθηκα στις 18.05 και το αεροδρόμιο μου φάνηκε μινιατούρα. Είχα κάνει κράτηση σε ένα χόστελ για τις τρεις βραδιές κι υποτίθεται πως θα ερχόντουσαν να με πάρουν, αλλά δεν εμφανίστηκε κανείς. Τελικά τους πήρα τηλέφωνο μέσω Skype και μου είπαν να πάρω όποιον ταξιτζή βρω και ότι θα τον πλήρωναν εκείνοι. Η διαδρομή ήταν unimpressive, τα σπίτια πάντως τα είδα σε αρκετά καλή κατάσταση ενώ από τα πρώτα δυο χιλιόμετρα έκανε μπαμπ ότι μιλάμε για βαθιά θρησκευόμενη περιοχή, με εκκλησίες κάθε τρεις και λίγο, καθώς και ταμπέλες που ωθούν τον αναγνώστη στον ορθό δρόμο (του Θεού δηλαδή). Ο οποίος Θεός είχε φροντίσει να ρίξει και μια βροχάρα κι όλα ήταν λασπωμένα και μουντά.

Το Village Backpackers βρίσκεται σε ένα λασπωμένο στενάκι της Nuku'alofa, όπου με υποδέχτηκε μια ευγενής κυρία. Το δωμάτιό μου ήταν μια ενδιαφέρουσα περίπτωση πρέπει να πω: Έμπαινες στις κοινές τουαλέτες και ΠΙΣΩ από τους νιπτήρες τους υπήρχε μια πόρτα, που ήταν το δωμάτιό μου, δηλαδή τέσσερα φύλλα κόντρα πλακέ για τοίχους, έναν ανεμιστήρα σε μια καρέκλα, καθόλου κλιματισμό, κανένα παράθυρο και "το ίντερνέτ μας δε λειτουργεί από τον τελευταίο τυφώνα". Εντάξει, με 72€ για τρία βράδια δεν περίμενα και κάτι πολύ καλύτερο για 3 βράδια σε αυτές τις μάλλον ακριβές νησιωτικές χώρες, αλλά νομίζω ότι ΚΑΤΙ καλύτερο γινόταν. Είχε και βαθμολογία 10 τρομάρα του, μάλλον λόγω της αξιαγάπητης κυριούλας και του πολύ basic αλλά με μάλλον ενδιαφέρον μενού εστιατορίου που φιλοξενούσε στο ισόγειο. Τέλος πάντων, τους είπα πως θα μείνω το πρώτο βράδυ, αλλά χωρίς ίντερνετ δεν ήθελα να μείνω παραπάνω, έτσι που αλλάζουν τα ωράρια των πτήσεων σε αυτά τα μέρη μην είμαι και εκτός επικοινωνίας.

Βγήκα να περπατήσω. Η πρωτεύουσα δεν έδινε την αίσθηση πόλης, μάλλον δυο δρόμοι με σχετική πυκνότητα χαμηλών μάλιστα κτιρίων κι από κει και πέρα μάλλον προάστιο χωριού θύμιζε. Πεινούσα σα λύκος. Κατέληξα στο Friends' Cafe, όπου καταβρόχθισα μια εξαιρετική σούπα καρύδας που θύμιζε ταϊλανδέζικη Thom Ka, συνδέθηκα και στο διαδίκτυο κι έκλεισα δωμάτιο για την επομένη σε κάποιο Tonga Holiday Villa, όπου θα είχα και "free wifi" σε μια πόλη με internet cafes, δείγμα πως αυτό δεν είναι και τρομερά συνηθισμένο. Είχε νυχτώσει, δεν είχα και πολλά να κάνω, ξανάβρεξε, οπότε επέστρεψα ανάμεσα στα κόντρα πλακέ μου κι έγραψα το ημερολόγιο που διαβάζετε. Καμιά φορά και οι κενές μέρες ή νύχτες χρήσιμες είναι.

Ξύπνησα και πεινούσα. Κατέληξα πάλι στο Friends Cafe, βασικά για το ίντερνετ, όπου το πρωινό ήταν ακριβό και ο χυμός ήταν από συσκευασμένο αναψυκτικό τύπου Amita, απογοητευτικόν για τροπικό μέρος. Μπαίνοντας όμως στο διαδίκτυο διαπίστωσα πως το κατάλυμα που είχα κλείσει για σήμερα νοίκιαζε και μηχανάκια και -μια που είχα και ίντερνετ στο Friends- κάλεσα μέσω Skype την κυριούλα ιδιοκτήτρια, που μου είπε πως ναι, ήταν διαθέσιμο και η ενοικίασή του κόστιζε το αντίτιμο των 20€/ημέρα, καθόλου άσχημα. Επέστρεψα λοιπόν στο Backpackers, ακύρωσα την εκεί κράτησή μου, άφησα κι ένα φιλοδώρημα στην κυριούλα που με ξεπροβόδισε χαμογελώντας και τη φράση "να έρχεσαι να τρως εδώ!" και της υποσχέθηκα πως θα το κάνω. Μου φώναξε κι ένα ταξί και τελικώς βρήκα αυτό το Tonga Holiday Villa, που βρίσκεται σε λιγότερο κεντρικό σημείο της Tongatapu, αλλά είχε κατατοπιστικές ταμπέλες. Εκεί με υποδέχθηκε η Φιτζιανή γειτόνισσα, που μου έδειξε το απλό δωμάτιό μου, το πεντακάθαρο εξωτερικό μπάνιο και τη σαλονάρα με την κουζίνα της μονοκατοικίας. Μου έδειξε και το μηχανάκι, το νοίκιασα κι έφυγα! Ήταν και καλός ο καιρός κι έφυγα όλο ενθουσιασμό. Δε θα κρατούσε για πολύ (ο καλός καιρός, όχι ο ενθουσιασμός).

Φυσικά στην έξοδο από την πόλη χάθηκα, κι ας είναι μια σταλιά. Μου πήρε πάνω από μία ώρα να εξέλθω, χάρη στις μαγικές μου προσανατολιστικές ικανότητες: πρέπει να ρώτησα τρεις φορές ...στο ίδιο σημείο για το πώς κατευθύνομαι στο Cook's landing site, αλλά τουλάχιστον μπλέχτηκα στα πίσω (λασπωμένα και φτωχικά) στενά της πόλης, όπου τα παιδάκια ήταν κάτι παραπάνω από χαρούμενα να με βλέπουν και να με χαιρετούν, δεν είναι και καθημερινότητα οι τουρίστες, πολύ λιγότερο πάνω σε μηχανάκια. Πέρασα κι από πολλούς πάγκους με χταπόδια, μύδια, φρούτα, ενώ μου έκαναν εντύπωση και τα άπειρα γουρουνάκια που τρέχουν σε όλο το νησί ελεύθερα, συμπεριλαμβανομένων των fishing pigs, που είναι ακριβώς αυτό: γουρουνάκια που έχουν μάθει να "ψαρεύουν" όταν αποσύρεται η παλίρροια και τρώνε ό,τι βρουν, από κανένα άμοιρο ψαράκι μέχρι καβούρια.

Τα κατάφερα και βγήκα από την πόλη, μέγα κατόρθωμα. Από κει και πέρα δεν είναι εύκολο να χαθείς (αν και το κατάφερα κι αυτό!) βασικά υπάρχει ένας περιφερειακός δρόμος που πηγαίνει γύρω-γύρω το νησί (που όλη του η περίμετρος δεν πρέπει να είναι πάνω από 100 χιλιόμετρα) κι ένας εσωτερικός. Έφτασα και στο σημείο απόβασης του αγαπημένου μου Captain Cook, που πάντως βασικά ήταν μια τσιμεντένια πλατφόρμα με μια επιγραφή. Αλλά είπαμε, η ιστορική σημασία ήταν μεγαλύτερη της οπτικής θελκτικότητας.

Επόμενη στάση ήταν οι μεγαλιθικοί τάφοι, που τους περίμενα πώς και πώς. Λοιπόν... Είναι μεγαλιθικοί. Και είναι τάφοι. Αυτάαααα. Δεν ξέρω τι άλλο να πω, θυμίζουν κάτι σα ζιγκουράτ με τεράστιες πέτρες. Είχε και μια ενημερωτική πινακίδα αλλά έμεινα ανενημέρωτος, αφού δεν ομιλώ Τονγκανικά ο αδαής. Ξέρω να σας πω ότι είναι του 11ου αιώνα και ότι σε απόσταση βολής από τον αρχαιολογικό χώρο είχε ένα σπιτάκι, στο πλυσταριό του οποίου δύο κοριτσάκια έκαναν μπουγάδα. Τους τάφους μάλλον δεν τους επισκέπτεται και κανείς, πλην ενός συμπαθούς σκύλου με μεταβολισμό κροκόδειλου, δε σηκωνόταν με τίποτε.

Απ όπου περνούσα πάντως, έβλεπα ντόπιους να μου χαμογελούν και να μου γνέφουν όλο καλοσύνη. Η πρώτη εντύπωση από τους Τονγκανούς είναι πως είναι υπέρβαροι (ειμαι επιεικής...), συνεχώς τρώνε (δύσκολο να πετύχεις κάποιον που να μη μασουλάει κάτι) και ότι όλο παίζουν, από πλατσουρίσματα στο νερό μέχρι γκαζές. Το στρες δεν κάνει θραύση στη χώρα, θαρρώ.

Ο ουρανός πια είχε γίνει απειλητικός: μαύρα σύννεφα κι ένας κρύος αέρας προμήνυαν ότι θα γινόμουν μούσκεμα, αλλά πλησίαζα πια το πιο ποθητό από τα αξιοθέατα του νησιού, το Ha' Amonga a Maui, γνωστό και ως Trilithon, γνωστό και ως "Stonehenge του Νότιου Ειρηνικού". Με δεδομένο ότι το Stonehedge της Βόρειας Ευρώπης εμένα με συγκλόνισε, πήγα με προσδοκίες συγκλονισμού. Πρέπει να έχεις μεγάλη αδυναμία (κοινώς: μεγάλο βλήμα!) με την αρχαιολογία για το συγκρίνεις με το Stonehenge, αλλά ως βλήμα που είμαι, το βρήκα αρκετά ατμοσφαιρικό: μια μυστηριώδης πύλη από τρία όλα κι όλα μενίρ, χωρίς γουρουνάκια γύρω γύρω, και τα δύο ενδείξεις ότι πέρασε ο Οβελίξ από δω. Κι άφησε και συγγενείς αν κρίνω από τη χοντρούλα στην είσοδο του φράχτη που υποτίθεται πως οριοθετεί τον αρχαιολογικό χώρο.

-Είστε η κυρία που εισπράττει το εισιτήριο; ρώτησα
- Μπα, εγώ κανά σουβενίρ πουλάω, απάντησε η χοντρούλα, αλλά δεν περνάει και κανείς, θα τα μαζέψω να φύγω, θα βρέξει.
- Σε ποιον πληρώνω; ρώτησα
- Α, δεν έρχεται αυτός εκτός κι αν έρθει κανέναν κρουαζιερόπλοιο, αλλά αυτό είναι σπάνιο, απάντησε βγάζοντας το μουσαμά από τα σκαλιστά που πουλούσε, μπας και δελεαστώ, που δεν...

Μπήκα λοιπόν στον αρχαιολογικό χώρο, που βασικά είναι η τρίλιθη πύλη που λέγαμε, αποτελούμενη από κοραλλιογενείς πέτρες των 40 τόνων, και ένα τεράστιο μενίρ, το Esi Makafakinanga, που δεν είναι σαφές τι ακριβώς εξυπηρετούσε. Πλησίασα, προσπαθώντας να "καταλάβω" το μνημείο. Τι να ήταν όλο αυτό; Πύλη σε παλάτι; Τάφος; Τα τεράστια δέντρα τριγύρω και το γκαζόν του έδιναν μια μυστηριώδη ρουστίκ εμφάνιση, ενώ ο σκοτεινός ουρανός και ο ξαφνικός αέρας που με έκανε να ανατριχιάσω πρόσθεσαν μια spooky εσάνς. Σε καμία περίπτωση δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες μου, αλλά χάρηκα που το είδα.

Άρχισε να ψιχαλίζει. Πλησιάσα τη σουβενιροπωλήτρια, έκατσα κάτω από το παράπηγμα από φύλλα φοίνικα και της έπιασα την κουβέντα, ελπίζοντας ότι θα κοπάσει η βροχή. Είναι 23 χρονών, μου είπε προσφέροντάς μου ένα τσιγάρο, και στο ερώτημά μου γιατί έχει προφορά από τη Νέα Ζηλανδία μου απάντησε τρία χρόνια εκεί. "Ωραία ήταν, εδώ δεν έχει δουλειές. Βέβαια κι εκεί που έχει, στα τρώνε οι λογαριασμοί, εδώ είναι πιο χαλαρά, αλλά τελικά προτιμούσα τη Νέα Ζηλανδία. Βέβαια τώρα έκανα παιδί και θα μείνω εδώ. Είχα οικογένεια εκεί κι ήταν εύκολη η προσαρμογή, άλλωστε ποιος Τονγκανός δεν έχει οικογένεια σε Αυστραλία ή Νέα Ζηλανδία; Εμείς είμαστε 9 αδέλφια!", είπε όλο ενθουσιασμό και στενοχωρέθηκε που δεν έχω κάνει παιδιά.

Σταμάτησε η ψιχάλα, αλλά στο βάθος ακόμη πιο σκούρα σύννεφα έρχονταν κατά πάνω μου. Αποφάσισα να καβαλήσω το μηχανάκι κι όποιον πάρει ο χάρος. "Μην πάρεις τον απέξω δρόμο!", μου είπε η κοπελίτσα, αλλά δεν την άκουσα.

Πάντως κι ο εξωτερικός δρόμος δε βλέπει καθόλου θάλασσα, σε λίγα σημεία είναι παραλιακός. Υποθέτω πως έχει να κάνει με τα τσουνάμι. Η επόμενη στάση ήταν το σπήλαιο Anahulu, για το οποίο είχα διαβάσει πως έχει χαριτωμένους σταλακτίτες και μια εσωτερική λίμνη στην οποία μπορεί κανείς να κολυμπήσει. Για κάποιο λόγο το διαχειρίζεται ένα ιδιωτικό πρακτορείο, το οποίο πρακτικά σημαίνει πως στο πάρκινγκ του (όπου το μόνο παρκαρισμένο όχημα ήταν το δικό μου) σε περιμένει ένας νεαρός, που με 15$ Νέας Ζηλανδίας (σόρι, δεν είχα σε τοπικό νόμισμα), σε καθοδηγεί στο εσωτερικό του. Όντως χαριτωμένο ήταν, αλλά είχα αρχίσει να καταλαβαίνω γιατί το Tongapatu χρησιμοποιείται καθαρά ως μεταβατικός σταθμός για άλλα νησιά... από όσους χρησιμοποιείται κιόλας. Δεν είναι προορισμός που στέκεται μόνος του. Από την άλλη η έλλειψη τουρισμού είναι πολύ ευχάριστη. Για παράδειγμα στην έξοδο του σπηλαίου είχε μια όμορφη παραλία, εντελώς ερημική. Αν ο καιρός ήταν καλύτερος ίσως ακόμη και γω να παρασυρόμουν και να έκανα μπάνιο.

Συνέχισα την οδήγηση, αλλά η βροχή πια δυνάμωσε. Έγινα μούσκεμα, δεν έβλεπα με τα γυαλιά μου και ο εσωτερικός δρόμος που πήρα γέμισε λάσπη. Περιέργως, ένιωθα πολύ ωραία. Βρισκόμουν στο μέσο του πουθενά, είχα μια πολύ ωραία αίσθηση ελευθερίας, έβγαλα τα γυαλιά μου και συνέχισα την οδήγηση μούσκεμα, ανάμεσα σε κάτι περίεργους φοίνικες που συνέχιζαν για χιλιόμετρα και κάπως μετρίαζαν τον όγκο νερού που προσγειωνόταν στο κεφάλι μου. Μετά από αρκετά χιλιόμετρα χωρίς ίχνος ανθρώπινης παρουσίας, άρχισα να περνάω από απλά χωριουδάκια όπου παιδάκια κι ενήλικες τσίριζαν ενθουσιασμένοι που περνούσα από κει. Εν τέλει βρήκα και το τιμημένο 3-headed-palm, που είναι ένας φοίνικας με τρία κεφάλια... duh! Το ηλικιωμένο ζευγαρι που ζούσε σε μια καλύβα 50 μέτρα από το "αξιοθέατο", δε γνώριζε καν την ύπαρξή του...

Επέστρεψα στη Nuku'alofa για να φάω μεσημεριανό, να στεγνώσω και να δω αν μπορώ να συνεχίσω αν κόψει η βροχή. Έφαγα κάτι πολύ τοπικό στο Friends και πάλι (είχε Ευρωλίγκα ρε παιδιά, έπρεπε να μπω στο ίντερνετ...) και η βροχή σταμάτησε, οπότε συνέχισα, αυτή τη φορά δυτικά της πρωτεύουσας, συναπαντώντας μια θάλασσα από παιδιά με γαλάζιες στολές, αφού σχολούσαν τα σχολεία εκείνη την ώρα. Πόσα παιδιά κάνουν οι Τονγκανοί;

Προορισμός μου αυτή τη φορά ήταν το tsunami rock, μακριά από τους ας τους πούμε κεντρικούς δρόμους, σε κάτι χωματόδρομους που είχαν γεμίσει λάσπη. Σε κάποια φάση παράτησα το μηχανάκι στις λάσπες και συνέχισα με τα πόδια. Ο βράχος ήταν αρκετά εντυπωσιακός και με τροπική βλάστηση πάνω του, ενώ επιτέλους μια επεξηγηματική πινακίδα στα Αγγλικά έριχνε φως τόσο στους μύθους που συνοδεύουν τα διάφορα ονόματά του (από το ότι τον πέταξε κάποιος γίγαντας από γειτονικό νησί για να κάνει τους κόκορες του Tongapatu να σωπάσουν, μέχρι κάτι για ένα κανίβαλο που ήθελε να φάει μια κοπελίτσα), μέχρι την επιστημονική εξήγηση των γεωλόγων πως πρόκειται για το αποτέλεσμα υποθαλάσσιας έκρηξης ηφαιστείου και μετακίνησης από το βυθό της θάλασσας λόγω τσουνάμι. Το πραγματικό χάιλάιτ πάντως ήταν η διαδρομή μέχρι εκεί, μακριά από τον πολιτισμό, καβάλα σε ένα ταπεινό μηχανάκι "forza".

Το Blowhole ήταν αυτό που είναι όλα τα ομώνυμα σημεία: ένα βραχώδες παραλιακό τοπίο όπου σκάνε τα κύματα με δύναμη, αλλά ήταν πολύ ήσυχο κι ατμοσφαιρικό κι επιτέλους είχε σταματήσει κι η βροχή για τα καλά. Μου απέμενε το σημείο απόβασης του Abel Tasman, που είχε μια όμορφη επεξηγηματική πινακίδα, που εξηγούσε ότι ο Ολλανδός θαλασσοπόρος βρήκε τους Τονγκανούς φιλικούς, χοντρούληδες, καφετούληδες και "εθισμένους στην κλοπή", μόνιμο παράπονο και του Κάπταιν Κουκ, που εκνευριζόταν που κάθε φορά που ανέβαινε κάποιος στο πλοίο του, ανακάλυπτε ότι του είχαν βουτήξει κι από κάποιο αντικείμενο, πράγμα που υποδήλωνε έλλειψη ειλικρίνειας για τους Βρετανούς, αλλά ήταν καθημερινό χόμπι για τους κατοίκους της Ωκεανίας.

Μου απέμενε να δω τα flying foxes, που δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς είναι και δεν τα έβρισκα, παρότι ήμουν στο σημείο που υποτίθεται πως συχνάζουν. Ρώτησα μια κοπελίτσα και μου είπε πως "είναι κάτι μεγάλα μαύρα πουλιά που μοιάζουν με το... πώς το λένε.... κάτσε να δεις... μμ... α , με το Batman μοιάζουν!". Χαχα, οκ, τις είδα και τις νυχτεριδάρες και γύρισα μούσκεμα αλλά ευχαριστημένος στο σπίτι.

Εκεί συνάντησα τον Michael, έναν ενδιαφέροντα Αυστραλό που δουλεύει στο Νότιο Ειρηνικό σε θέματα πρόληψης φυσικών καταστροφών κι ένα ζευγαράκι Γερμανών που πήραν ένα χρόνο off για να κάνουν το γύρο του κόσμου, αλλά δεν είχαν ξεκαθαρίσει πού ακριβώς θα πήγαιναν και ταξίδευαν και με απίστευτα αργό ρυθμό. Κάτσαμε στην κουζίνα, τα είπαμε μαγειρεύοντας και τους έδωσα τα... φώτα μου για χώρες διαφορετικές, ιδιαίτερες, μοναδικές. Μετά από δύο ώρες συζήτησης και... σημειώσεων (αγαπάμε Γερμανούς, μεθοδικοί σε όλα), αναπροσάρμοσαν τα σχέδιά τους ώστε να πάνε σε Τουρκμενιστάν, Βόρειο Κορέα και Ιράν. Καλά το πάνε!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• …

  Go to chapter

  Go
• 57

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 57

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

 

[Yorgos]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

Με μίλια πήγα μόνο μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, συν την επιστροφή προς Ισπανία. Α, και κάτι ψιλά της Air France που χρησιμοποίησα για μια πτήση της Air Calin ενδο...ωκεανικώς. Όλα τα υπόλοιπα πληρώθηκαν κανονικά.

 

[Ntt]

μικρή διάρκεια του ταξιδιού (48 ημέρες)

Γιώργο πάρε με μαζί σου σε ένα μικρό ταξίδι θα λέμε και θα εννοούμε 2 μήνες

Δώσε ιστορία ιστορία στο λαό.

 

[buffon85]

βλεπω τιτλο, παθαινω ενα μικρο εγκεφαλικο και λεω οκ ο γιωργος

 

[Nikos1986]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

 

[Yorgos]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

E, με τη σειρά. Νοικοκυρεμένα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Για να πω την αλήθεια, είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες, δυσανάλογα χαμηλές ανάλογα με το κόστος του εγχειρήματος. Το κυρίως κομμάτι, η Νέα Ζηλανδία, είχε απομυθοποιηθεί λόγω αρκετών αναφορών στο φόρουμ περί πολιτιστικά αδιάφορης χώρας αλλά και λόγω παντελούς έλλειψης αρχαιολογίας. Άσε που δεν το έχω και με τα road trips ταξίδι χωρίς ΚΤΕΛ, ωτοστόπ και μπιχλοτραίνο είναι μισό ταξίδι (βορειοανατολική Ινδία σου έρχομαι...). Το Βανουάτου μου προκαλούσε αρκετή ίντριγκα, ειδικά από την ώρα που επιβεβαιώθηκε πως θα είχαμε και ως guest star τον ιδανικό άνθρωπο για τέτοιες περιπέτειες, τον @Krekouzas, αλλά επειδή οι πληροφορίες για τη χώρα ήταν λίγες, είπα να μην ενθουσιαστώ. Γενικώς οι προσδοκίες ήταν οι εξής:

Σιγκαπούρη: Την είχα επισκεφθεί πριν από 20 χρόνια ενδελεχώς. Έτσι κι αλλιώς για λίγες ώρες θα πάω, να δω και το φίλο μου το Στέλιο που δουλεύει εκεί και να ξεσκάσω από τις ατελείωτες ώρες στα αεροπλάνα. Ε πόσο να έχει αλλάξει μια έτσι κι αλλιώς υπερσύγχρονη χώρα; Ίσως φάω όμως κάτι το εξαιρετικό. Αυτό που όντως με ενδιαφέρει να δω είναι το Gardens by the Bay κι εν τέλει να τα πω με το Στέλιο μετά από τόσα χρόνια που τα λέμε μόνο διαδικτυακώς.

Νέα Ζηλανδία: Δεν έχω αμφιβολία ότι τα τοπία θα είναι πανέμορφα, ανυπομονώ για τα τρεκ, σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να δω την ποιότητα ζωής, οι πόλεις φαίνονται λίγο αδιάφορες αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με Μαορί (π.χ. αντικείμενα στο Μουσείο του Όκλαντ) θα μου αρέσει. Με προβληματίζει πολύ που θα είμαστε σε χάι σίζον, συνήθως τις αποφεύγω, η χώρα πια έχει και πολύ περισσότερο τουρισμό από τότε που την είχα βάλει στο μάτι και φοβάμαι και μια κινέζικη επιδρομή με σελφοκόνταρα και ινσταφώτος. Το Βόρειο Νησί πιστεύω πως, παρότι όλοι λένε πως υστερεί σε σχέση με το νότιο σε φυσική ομορφιά, θα είναι μια ήσυχη έκπληξη γαλήνης κι ίσως έχει απομείνει κάτι από την κουλτούρα των Μαορί. Απ' το νότιο σίγουρα πιστεύω πως θα δω ωραία τοπία, αλλά η έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος ή υπολειμμάτων ανθρώπινης ιστορίας ίσως να με κάνει να βαρεθώ λίγο στο τρίπτυχο φύση-φύση-φύση, ειδικά αν αυτό είναι διάλειμμα ανάμεσα σε μπόλικη (συν)οδήγηση, με την οποία δεν τα πηγαίνω καλά. Α, θα πέσουμε στα playoffs του ΝΒΑ όμως και θα είμαι με το Δευκαλίωνα που γουστάρει τέτοια σκηνικά.

Φίτζι: Έχω δυο στοπόβερ και μάλιστα στο Nadi της Viti Levu, δηλαδή το κεντρικό και -θεωρητικά- αδιάφορο νησί. Αλλά πόσο χάλια να είναι; Επειδή δεν ξέρω και τι να περιμένω, κάτω από τις προσδοκίες μου δε θα είναι . Στην τελική, ένα φανταστικό ινδικό θα το φάω, που μετά από τόσους μήνες στην Κούβα θα είναι όαση.

Νέα Καληδονία: Καλά, αυτό κι αν ήταν αναπάντεχο. Προέκυψε λόγω αλλαγής πτήσης της αεροπορικής και πάλι, οπότε θα περάσω ένα απόγευμα-βράδυ στην πρωτεύουσα Νουμέα. Το λαμβάνω ως ένα εξτραδάκι κι όχι ως "χώρα" που επισκέφθηκα, άλλωστε τα αξιοθέατά της είναι αλλού.

Wallis & Futuna: A, εδώ έχουμε απαιτήσεις! Ολόκληρο γύρω-γύρω έκανα για να φτάσω σε ένα από τα πιο μακρινά κομμάτια της... Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έχω απαιτήσεις από τη φύση, την κουλτούρα, ναι και από τα αρχαία από ένα μέρος τόσο μακρινό, εξωτικό και είμαι απογοητευμένος που θα περιοριστώ στο Wallis, διότι οι πτήσεις για Futuna δε βολεύουν, ακόμη περισσότερο μετά την πατάτα που μου έκανε με την αλλαγή πτήσης η Air Calin. Αλλά ακριβώς επειδή κοστίζει και όσο κοστίζει, αναμένω να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία σε ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο λίγοι, ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ε, είναι λίγο ακριβά τα διαμάντια, αλλά διαμάντια είναι.

Τόνγκα: Το ξέρω, μένοντας μόνο στο κεντρικό νησί χάνω τα σημαντικότερα, αλλά αναμένω να δω όμορφα αρχαία (ειδικά από το Haamong Mau Trilithon έχω πολλές απαιτήσεις), ένα αντιτουριστικό μέρος, παραδοσιακές σχετικά κοινότητες και όμορφη φύση. Για τα εξώτερα νησιά θα ξανάρθουμε, δε χανόμαστε.

Βανουάτου: Αυτό μου πήρε το μυαλό! Είναι και αρκετά τα νησιά που θα επισκεφθούμε με τον Κρεκούζα, οπότε όσο κι αν κάποια είναι απογοήτευση, θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον σε δύο θα πάθουμε την πλάκα μας. Με τρελαίνει που θα πέσουμε πάνω στις ημερομηνίες για το naghol, ανυπομονώ για τα τουρ με τους κανίβαλους στο ανεξερεύνητο κι εντελώς τριτοκοσμικό Malekula, δε θα με χαλάσουν κι οι παραλιάρες στο Santo, αλλά το ηφαίστειο Yasur και τα παραδοσιακά χωριά είναι ίσως το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού. Θα κάνω και χαβαλέ με τον @Krekouzas που θα τρομάζει τους ντόπιους, δε γίνεται καλύτερα.

Αυστραλία: Δεν είχα καμία απαίτηση, δεν ήξερα ότι θα ξαναβρισκόμουν εκεί.

Στα πλαίσια της προετοιμασίας να πω ότι ευτυχώς που είχα στα χέρια μου το παλαιότερο LP για την Ωκεανία, διότι το νεότερο για κάτι Wallis & Futuna και άλλα μικρά κρατίδια δεν έχει παρα δυο-τρεις παραγράφους, οποία απογοήτευσης. Γενικά πλέον γράφονται για κόσμο με περισσότερο χρήμα και λιγότερο χρόνο. Ο δε οδηγός τους για το Βανουάτου είναι... ακριβώς το κεφάλαιο του LP για την Ωκεανία, ούτε λέξη παραπάνω, ντροπή τους. Ευτυχώς βρήκα έναν ανεξάρτητο οδηγό που κάπως βοήθησε όσο κι αν ήταν κι αυτός παλιότερος (εν τέλει το πόσο updated είναι ένας οδηγός δε με αφορά και πολύ, ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ σημαντικότερος).

Όσο πλησίαζε πάντως το ταξίδι, όλο και περισσότερο θεωρούσα πως το χάιλάιτ θα ήταν... η Ισπανία και γενικώς το ό,τι θα ακολουθούσε μετά από το ταξίδι, συμπεριλαμβανομένης της διαμονής μου στην Ελλάδα για λίγες εβδομάδες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κατάφερα να ενθουσιαστώ. Εντάξει, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει πολύ ενθουσιάζομαι δυσκολότερα πλέον, αλλά δεν είχα πεταλούδες στο στομάχι μου. Κατά βάθος περίμενα μάλλον ένα υπερτιμημένο -και σε χρήμα και σε προσδοκίες ταξίδι- το οποίο είναι καλό υπό μία έννοια, διότι κρατάς μικρό καλάθι. Από την άλλη με προβληματίζει που ξεκινώντας για ένα ταξίδι σε μέρη τόσο μακρινά δεν είχα καταφέρει να ενθουσιαστώ. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, που είμαι στην αναμονή για το επικείμενο ταξίδι στην Ιρλανδία, νιώθω πως πιο πολύ ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή, παρά η προσμονή που είχα για την Ωκεανία. Περίεργο. Γερνάμε; Είδαμε πολλά και βαρεθήκαμε; Μας τελείωσαν τα αρχαία και ξενερώσαμε; Ή απλά ωριμάσαμε και δε μας εκπλήσσει τίποτε; Θα δείξει στα επόμενα ταξίδια, καλά να είμαστε να πάμε σε πολλά.

Λοιπόν, μην το μακρηγορούμε, ξεκινάμε!

 

[Ntt]

Απλή αναζήτηση στο google για

Βανουάτου

" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

 

[Yorgos]

Απλή αναζήτηση στο google για



" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

Πάντως όταν πήγαμε στους κανίβαλους τον κρεκουζα τον γλυκοκοιταζανε...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ short stop​

Μετά από μια χαριτωμένη διαδρομή Αβάνα - Καράκας - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα- Φρανκφούρτη - Σιγκαπούρη, η όποια στάση φαντάζει όαση. Ειδικά για το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης που θεωρείται κι από τα κορυφαία στον κόσμο, αυτό ισχύει διπλά. Μάλιστα είχε μόλις ανοίξει το νέο τέρμιναλ, αλλά η αλήθεια είναι πως αντί να μείνω μέσα στο αεροδρόμιο, μετά από 32,5 ώρες καθαρών πτήσεων και πάνω από 50 ώρες με τις συνδέσεις, το τελευταίο που ήθελα να δω ήταν οτιδήποτε σχετικό με αεροπλάνο, όπως ένα αεροδρόμιο. Οπότε είπα να δω ό,τι πιο άσχετο με ένα αεροδρόμιο, δηλαδή το Στέλιο.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν απίστευτα γρήγορος κι έτσι πήρα ταχύτατα ένα shuttle bus για την με το αντίτιμο των 6€ για το Sands Hotel. Αρκετές οι στάσεις του λεωφορείου, πολύ αγενής ο οδηγός που θύμιζε Γιάννη Ιωαννίδη μετά από αποκλεισμό της ΑΕΚ στο Κύπελλο από τον Άρη, αλλά το βασικό είναι ότι έφτασα, χαζεύοντας μάλιστα από το παράθυρο την πόλη: πεντακάθαρη, καταπράσινη και -όπως και πριν 20 χρόνια- άκρως αποστειρωμένη. Αν ήταν χυμός, θα ήταν μόνο με συντηρητικά. Αν ήταν πορνοστάρ, θα ήταν όλη πλαστική Ρωσίδα. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ελβετός λογιστής. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν του Πάουλο Κοέλιο. Εντάξει, το πιάσατε.

Βρέθηκα λοιπόν με το Στέλιο, που έχει μετακομίσει στην πόλη/χώρα εδώ και περίπου 8 μήνες μετά από πάρα πολλά χρόνια στο Ντουμπάι. Εμφανίστηκε με την τσάντα από το λάπτοπ του, καθώς ερχόταν από συνέδριο. Είπαμε να τα πούμε περπατώντας, να ξεπιαστώ από την αεροπορική Οδύσσεια (αν και η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός Turkish και Lufthansa ήταν εξαιρετικός με το ίντερνετ τους) και να μπορέσω να δω και δυο πράγματα.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς την παραλιακή, που ήταν γεμάτη με κόσμο, φυσικά Ασιάτες, ήμασταν από τους ελάχιστους δυτικούς. Καλή ήταν η θέα, αν και ολίγον αποστειρωμένη. Αποστειρωμένο είναι και το Ντουμπάι κατά την άποψή μου, οπότε ρώτησα το Στέλιο για το πού του φαίνεται καλύτερα, βγάζοντας το αποστειρόμετρο. "Η Σιγκαπούρη δε μου αρέσει τόσο όσο το Ντουμπάι, έχει λιγότερα να κάνεις. Είναι πιο ασιατική πόλη, λιγότερο δυτική απ' ό,τι το Ντουμπάι. Πληρώνομαι πολύ καλά, αλλά το κόστος ζωής είναι πολύ μεγάλο, προς το παρόν μένω με συγκατοίκους, υπάρχει λιγότερο στρες πάντως σε σχέση με το Ντουμπάι. Η ασιατική κουζίνα δε μου αρέσει και τόσο", μου έλεγε καθώς κατευθυνόμασταν προς την ταράτσα με το spa, απ' όπου υπάρχει πανοραμική θέα, αλλά δε μας άφησαν να μπούμε.

Δεν πειράζει, έστω κι έτσι πήρα μια ιδέα, άλλωστε ο βασικός στόχος ήταν να δω τους κήπους. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να δει αυτό το σχετικά νέο αξιοθέατο που βασικά συνίσταται σε πελώριες μεταλλικές κατασκευές σε σχήμα τεράστιου διάτρητου βάζου, από το οποίο ξεπηδάνε τεχνητά και φυσικά φυτά, σε μια εικόνα που σε πρώτη φάση θυμίζει κάτι από το Avatar, Εντυπωσιακό το θέαμα, όπως και το ότι προσφέρεται δωρεάν, εκτός κι αν ανέβεις πάνω στα "βάζα" με κάποιο από τα ασανσέρ, πράγμα για το οποίο δεν είχαμε διάθεση, αφού αφενός υπήρχε ουρά κι αφετέρου ξεκινούσε το Ήχος και Φως.

Για να είμαι ειλικρινής κάτι τέτοιου είδους σόου τα βαριέμαι και κόβω τις φλέβες μου, πράγμα το οποίο δε συνέβη στη Σιγκαπούρη όμως, πρώτον διότι θα λέρωνα με τα αίματα κι ως γνωστόν είναι δρακόντειοι οι νόμοι για τέτοια παραπτώματα και δεύτερον επειδή το θέαμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Πολύ ωραία μουσική, όμορφος φωτισμός κι αυτή η ένωση ανθρώπινων κατασκευών και φύσης έμοιαζε πολύ αρμονική καθώς τη θαυμάζαμε ξαπλωμένοι στο -πεντακάθαρο- κράσπεδο.

Επέμεινα να φύγουμε πριν τελειώσει το σόου και πλακώσουν τα πλήθη στο μετρό, το οποίο ήταν πεντακάθαρο, άνετο κι αποστειρωμένο. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η χώρα, αλλά όσο "τέλεια καμωμένα" κι αν φαίνονται όλα, εμένα μου δίνει την αίσθηση πως βρίσκομαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προφυλακτικού. Συνεχίσαμε το catching up με το Στέλιο, μου άρεσε η συζήτηση για τη βολική δικτατορία της ευμάρειας κι αποχαιρετιστήκαμε όταν κατέβηκε, υποσχόμενοι ότι θα συντονιστούμε να πάμε μια ταξιδάρα μαζί όπως κάναμε παλιά, όταν εγώ ήμουν άφραγκος φοιτητής κι εκείνος ξεκινούσε την καριέρα του, προσαρμοζόμενος στη δική μου αφραγκία και κοιμόμασταν στις παραλίες της Ταϊλάνδης προσποιούμενοι ότι δε μας βίασαν τα κουνούπια.

Προσπάθησα να αναλύσω τι κάνει τη Σιγκαπούρη τόσο αποστειρωμένη. Ίσως είναι η απίστευτη τάξη όλων των καλοσχεδιασμένων project σε βαθμό εκνευρισμού, ίσως είναι η έλλειψη προσωπικότητας λόγω του ότι τα περισσότερα μαγαζιά ανήκουν σε αλυσίδες κι έτσι δίνουν μια αίσθηση institutionalised ομοιομορφίας. Δεν το ζηλεύω το Στέλιο που ζει εκεί, αλλά δε νομίζω να κακοπερνάει κιόλας.

Επέστρεψα στην ώρα μου για την πτήση, δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω να επισκεφθώ το νέο "φαντασμαγορικό τέρμιναλ", ούτε καν να πάω σε κάποιο lounge, οπότε κατευθύνθηκα προς την πύλη μου όπου και κατανάλωσα ένα ολόκληρο snickers και συνειδητοποίησα πως εκείνο και το εισιτήριο των 6€ ήταν τα μόνα έξοδα που είχα κάνει σε αυτό το stopover. Αποστειρωμένοι εσείς; Τσίπης εγώ. Πάμε για Ώκλαντ...

 

[danev]

Μου επιτρεπεις μια μικρη διακοπη , να σε ρωτησω σχετικα με τη Σιγκαπουρη.
-Αν απαιτουνται καποιες διατυπωσεις για την εισοδο στη χωρα (πχ Βιζα),
-Αν 9 ωρες κενο μεταξυ δυο πτησεων, επαρκει για μια απλη γρηγορη εξοδο, μεχρι το κεντρο και πισω.