Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Yorgos]

To πρωινό του κυρίου Luke ήταν κρακεράκια και grape fruit, που δεν τρώει κανείς μας. Ούτε καν τσάι δεν είχε, θα πεινάσουμε σε αυτό το νησί. Αλλά ο Luke ήταν τόσο συμπαθής, με ένα φοβερό γελάκι και προσφέρθηκε να μας πάει και σε ένα άλλο πύργο.

Δέκα λεπτά μακριά ήταν όλα κι όλα. Μας φάνηκε πιο ψηλός από το χθεσινό, ενώ λίγο πιο κάτω υπήρχαν κομμένοι κορμοί που χρησίμευαν ως καθίσματα, οπότε κάτσαμε να μιλήσουμε. O Luke λοιπόν ήταν ο υπεύθυνος προώθησης του εθίμου στο εξωτερικό από το 1978 κι έπειτα, το 1980 μάλιστα προσκλήθηκε για ομιλίες στη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία, ήταν και η μόνη φορά που βρέθηκε εκτός χώρας. Στη Νέα Ζηλανδία μάλιστα παρακολούθησε και bungee jumping. Chief έγινε δια της κληρονομικής οδού, απ' ό,τι κατάλαβα δεν υπάρχει και άλλος τρόπος. Αυτό που μας είχε κάνει εντύπωση την προηγούμενη, περπατώντας σε ένα χωριό που βρίσκεται λίγο πιο μακριά από αυτό όπου μας φιλοξενούσαν, ήταν ότι παρότι πάρα πολύ κοντά, τα δυο χωριά χρησιμοποιούσαν διαφορετικές ευρωπαϊκές γλώσσες. Πέρα από τις τοπικές δηλαδή, στο ένα χωριό η lingua franca ήταν τα Αγγλικά και στο άλλο τα Γαλλικά, με τους κατοίκους των δυο χωριών να μη συνεννοούνται μεταξύ τους. Ο Luke μας επιβεβαίωσε πως λόγω του συγκεγχυμένου αποικιακού παρελθόντος της χώρας (που οδήγησε και σε φοβερές νομικές ανωμαλίες πχ σε συλλαμβάνει η αγγλική αστυνομία, σε δικάζει Γάλλος δικαστής με άλλους νόμους και στο τέλος εφαρμόζεται το εθιμοτυπικό δίκαιο!), ακόμη και στο ίδιο νησί αλλού επικράτησαν τα Αγγλικά κι αλλού τα Γαλλικά. Γνωρίζαμε ότι στη χώρα συμβαίνει αυτό, αλλά δεν είχαμε ιδέα ότι συμβαίνει σε χωριά με απόσταση ενός χιλιομέτρου!

Ρώτησα το Luke και για το περίφημο περιστατικό του 1974, όταν η βασίλισσα Ελισάβετ επισκέφθηκε το νησί, διοργανώθηκε land diving προς τιμήν της και ο δύτης πέθανε κατά την πτώση του. Ήταν παρών στο περιστατικό ο Luke κι ήταν πολύ περιγραφικός: “Ξέρεις, όλα έχουν την εποχή τους και γίνονται για κάποιο λόγο μια συγκεκριμένη εποχή. Τα σκοινιά μας είναι φυσικά, από τα δέντρα. Το Μάιο είναι ακόμη ελαστικά λόγω υγρασίας, αλλά όταν ήρθε η Ελισάβετ ήταν ξερά διότι ήρθε εκτός εποχής. Είχαν μαζευτεί πολλοί επίσημοι και ο Βρετανός διοικητής. Ο δύτης ήταν φίλος μου, ο Μακ. Πήδηξε και, αφού το σκοινί ήταν ξερό, έσπασε, με αποτέλεσμα ο Μακ να σκάσει σαν καρπούζι στο έδαφος και σκοτώθηκε. Η Βασίλισσα σοκαρίστηκε και ζήτησε να την πάνε αμέσως στο πλοίο της, να εκεί είχε προσαράξει”.

Ο Luke μας είπε πως παλαιότερα πηδούσαν και γυναίκες, αλλά “σκίζονταν τα ρούχα τους και το θέαμα ήταν άκομψο”. Αργότερα διάβασα πως το έθιμο ξεκίνησε από τις γυναίκες, όταν μια από αυτές θέλοντας να αποφύγει τις υπερβολικές σαρκικές απαιτήσεις του άντρα της, έπεσε από ένα δέντρο με σκοπό να τον αποφύγει, έχοντας πρώτα δέσει το πόδι της σε ένα σκοινί. Ο άντρας της βούτηξε κι αυτός κυνηγώντας την, αλλά χωρίς να έχει δέσει το πόδι τους έπεσε και σκοτώθηκε. Αργότερα το έθιμο το ανέλαβαν οι άντρες της κοινότητας και θεωρήθηκε πως συμβάλλει στην καλύτερη σοδειά γλυκοπατάτας.

Ρώτησα αν έρχονται πολλοί τουρίστες. “Κοίταξε, το έθιμο γίνεται μόνο Σάββατα και μόνο σε αυτές τις εβδομάδες που είναι η περίοδος. Τώρα, αν έρθει κανένα μεγάλο γκρουπ, μπορεί να το κάνουμε και κάποια καθημερινή, αν βέβαια μας ειδοποιήσουν έγκαιρα και φυσικά μόνο εντός περιόδου. Αν έρθουν λιγότερα από 7-8 άτομα δεν καλύπτουμε τα έξοδα. Για να φτιαχτεί ο κάθε πύργος χρειαζόμαστε δέκα άτομα τα οποία εργάζονται επί τρεις εβδομάδες”. Μας εξήγησε ότι τα παιδιά πηδάνε (από τον πύργο εννοούμε...) από την ηλικία των επτά ετών και το έκανε κι αυτός μέχρι τα 50. Ωστόσο, αν κάποιος έχει τσακωθεί με τη γυναίκα του του συστήνεται να μην βουτήξει και υπάρχει ειδική προετοιμασία, η οποία περιλαμβάνει και αποχή από τα συζυγικά καθήκοντα.

Μας ρώτησε αν έχουμε παιδιά. “Όχι; Πρέπει να κάνετε, αμέσως κιόλας!”. Πόσο αμέσως; Με ποιον να τα κάνω , με τον Κρεκούζα; Τέλος πάντων, τον αφήσαμε τον άνθρωπο να κάνει τις δουλειές του και περιεργαστήκαμε τον πύργο. Δεν είχε ούτε ένα καρφί επάνω, όλος στεκόταν όρθιος χάρη στις κληματαριές, πολλή δουλειά. Φοβερή η θέα από τον πύργο: καταπράσινη φύση, πανύψηλοι φοίνικες και το πάντα βαθύ γαλάζιο του ωκεανού για background.

Πήγαμε να περπατήσουμε μέχρι το βράχο που είχε αράξει το πλοίο της Ελισσάβετ. Ατέλειωτη η παραλία, αρχικά μόνο για μας, αργότερα συναντήσαμε και παιδάκια που έπαιζαν ποδόσφαιρο με μια καρύδα και παίξαμε για λίγο μαζί τους, ενώ 4 ενήλικες ήταν μέχρι το γόνατο στο νερό και ψάρευαν με πετονιές, χρησιμοποιώντας ως δόλωμα... καρύδα ενώ για καλούμπα είχαν μπουκάλια μπύρας. Απίστευτα καλοσυνάτοι όλοι, όλοι ήθελαν να βγουν φωτογραφίες, τα παιδάκια όλο ενθουσιασμό μας φώναζαν “hello”, στην Εδέμ είμαστε;

Περάσαμε δίπλα από ένα κανώ. Φαντάστηκα πως δεν πρέπει να έχουν αλλάξει καθόλου εδω και χιλιάδες χρόνια. Ένα παιδάκι μας έδειξε όλο καμάρι το μίνι ξιφία που είχε μόλις ψαρέψει, ενώ μια μάνα ήταν ενθουσιασμένη με τα παιχνιδάκια που έκανε ο Κρεκούζας με το μωρό της. Περάσαμε από κάτι παρατημένες αγελάδες και χρειάστηκε να πηδήξουμε από ένα ποτάμι, όπου γκρεμοτσακίστηκα και βράχηκα. Πεντακάθαρα τα νερά πάντως. Άρχισε να βρέχει κατά διαστήματα, περίπου κάθε δέκα λεπτά., οπότε και ψάχναμε προστασία στα φυλλώματα των δέντρων. Φτάσαμε μέχρι το βράχο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, συναντώντας μια οικογένεια που ζούσε σε μια αυτοσχέδια σκηνή πάνω στην παραλία, με μωρό κιόλας. Ευγενέστατοι κι αυτοί μας άνοιξαν “το σπιτικό τους” δηλαδή την τέντα κάτω από την οποία ζούσαν.

Επιστρέψαμε για σιέστα και προσπαθήσαμε να συνδεθούμε για να δούμε την εξέλιξη των πλέι οφ του ΝΒΑ. Μόνο η sim του Κώστα δούλευε κι αυτή με άθλια σύνδεση, αλλά κάτι ήταν κι αυτό κι αποδείχθηκε πως κάναμε καλά που πήραμε από 2 διαφορετικές εταιρείες. Το απόγευμα πήγαμε και για μπανάκι. Ζεστό το νερό και διάφανο, μόνοι μας κάναμε μπάνιο στον παράδεισο.

Νύχτωσε και πήγαμε στο δείπνο που μας ετοίμασε ο Luke, έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε κι άλλη επιλογή, δεν είναι ότι υπάρχουν καταστήματα ή εστιατόρια. Ρύζι, αβγό και χόρτα είχε ετοιμάσει ο άνθρωπος, με τα οποία ο Κρεκούζας δε χόρτασε, οπότε και καθάρισε μια κονσέρβα με σβαν και μια με τόνο.

Η επιλογή μας να μείνουμε δυο βράδια στο Pentecost θεωρώ πως μας δικαίωσε. Ήταν πολύ ωραία που ήμασταν από τους ελάχιστους ξένους που αποφάσισαν να μην κάνουν απλά μια ημερήσια, αλλά να μείνουν στο νησί και να περάσουν λίγο χρόνο με τους ντόπιους. Την επόμενη θα πετούσαμε για το νησί Espiritu Santo. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, ήταν ακόμη εντυπωσιακότερο και από το Pentecost αλλά και από το Tanna με το ηφαίστειο...

Ο άλλος πύργος και οι κορμοί των δέντρων.

Ο Luke ψοφούσε για κουβέντα.

Πολύ μπελαλίδικη και περίεργη κατασκευή ο πύργος.

Ωραία θέα από τον πύργο. Αρκεί να μην κοιτάς προς τα κάτω.

Η παραλία στην αρχή ήταν μοναχική.

Αργότερα γέμισε με παιδάκια, προσοχή στο τέρμα με τα ξύλα και τις σαγιονάρες.

Ψάρεμα.

Προετοιμασία δολώματος.

Πόσο να έχουν αλλάξει τα κανώ σε σχέση με μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν;

Περήφανος ψαράς.

Μεγάλο σουξέ ο Κρεκούζας, δεν υπήρχε μαμά που να μην ήθελε να παίξει με τα παιδιά της ο Κώστας.

Κρεκούζας σε περισυλλογή, πριν το άλμα.

Θεούλα η μαμά με το γυμνό παιδάκι στην πόρτα.

Ο βράχος της Ελισάβετ.

Από πράσινο άλλο τίποτε.

Σπίτι οικογένειας.

Φλίντστόουνς.

Ορίστε και βάρκα στο βάθος.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 39
• 40
• 41
• 42
• 43
• …

  Go to chapter

  Go
• 57

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 41 of 57

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

 

[Yorgos]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

Με μίλια πήγα μόνο μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, συν την επιστροφή προς Ισπανία. Α, και κάτι ψιλά της Air France που χρησιμοποίησα για μια πτήση της Air Calin ενδο...ωκεανικώς. Όλα τα υπόλοιπα πληρώθηκαν κανονικά.

 

[Ntt]

μικρή διάρκεια του ταξιδιού (48 ημέρες)

Γιώργο πάρε με μαζί σου σε ένα μικρό ταξίδι θα λέμε και θα εννοούμε 2 μήνες

Δώσε ιστορία ιστορία στο λαό.

 

[buffon85]

βλεπω τιτλο, παθαινω ενα μικρο εγκεφαλικο και λεω οκ ο γιωργος

 

[Nikos1986]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

 

[Yorgos]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

E, με τη σειρά. Νοικοκυρεμένα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Για να πω την αλήθεια, είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες, δυσανάλογα χαμηλές ανάλογα με το κόστος του εγχειρήματος. Το κυρίως κομμάτι, η Νέα Ζηλανδία, είχε απομυθοποιηθεί λόγω αρκετών αναφορών στο φόρουμ περί πολιτιστικά αδιάφορης χώρας αλλά και λόγω παντελούς έλλειψης αρχαιολογίας. Άσε που δεν το έχω και με τα road trips ταξίδι χωρίς ΚΤΕΛ, ωτοστόπ και μπιχλοτραίνο είναι μισό ταξίδι (βορειοανατολική Ινδία σου έρχομαι...). Το Βανουάτου μου προκαλούσε αρκετή ίντριγκα, ειδικά από την ώρα που επιβεβαιώθηκε πως θα είχαμε και ως guest star τον ιδανικό άνθρωπο για τέτοιες περιπέτειες, τον @Krekouzas, αλλά επειδή οι πληροφορίες για τη χώρα ήταν λίγες, είπα να μην ενθουσιαστώ. Γενικώς οι προσδοκίες ήταν οι εξής:

Σιγκαπούρη: Την είχα επισκεφθεί πριν από 20 χρόνια ενδελεχώς. Έτσι κι αλλιώς για λίγες ώρες θα πάω, να δω και το φίλο μου το Στέλιο που δουλεύει εκεί και να ξεσκάσω από τις ατελείωτες ώρες στα αεροπλάνα. Ε πόσο να έχει αλλάξει μια έτσι κι αλλιώς υπερσύγχρονη χώρα; Ίσως φάω όμως κάτι το εξαιρετικό. Αυτό που όντως με ενδιαφέρει να δω είναι το Gardens by the Bay κι εν τέλει να τα πω με το Στέλιο μετά από τόσα χρόνια που τα λέμε μόνο διαδικτυακώς.

Νέα Ζηλανδία: Δεν έχω αμφιβολία ότι τα τοπία θα είναι πανέμορφα, ανυπομονώ για τα τρεκ, σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να δω την ποιότητα ζωής, οι πόλεις φαίνονται λίγο αδιάφορες αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με Μαορί (π.χ. αντικείμενα στο Μουσείο του Όκλαντ) θα μου αρέσει. Με προβληματίζει πολύ που θα είμαστε σε χάι σίζον, συνήθως τις αποφεύγω, η χώρα πια έχει και πολύ περισσότερο τουρισμό από τότε που την είχα βάλει στο μάτι και φοβάμαι και μια κινέζικη επιδρομή με σελφοκόνταρα και ινσταφώτος. Το Βόρειο Νησί πιστεύω πως, παρότι όλοι λένε πως υστερεί σε σχέση με το νότιο σε φυσική ομορφιά, θα είναι μια ήσυχη έκπληξη γαλήνης κι ίσως έχει απομείνει κάτι από την κουλτούρα των Μαορί. Απ' το νότιο σίγουρα πιστεύω πως θα δω ωραία τοπία, αλλά η έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος ή υπολειμμάτων ανθρώπινης ιστορίας ίσως να με κάνει να βαρεθώ λίγο στο τρίπτυχο φύση-φύση-φύση, ειδικά αν αυτό είναι διάλειμμα ανάμεσα σε μπόλικη (συν)οδήγηση, με την οποία δεν τα πηγαίνω καλά. Α, θα πέσουμε στα playoffs του ΝΒΑ όμως και θα είμαι με το Δευκαλίωνα που γουστάρει τέτοια σκηνικά.

Φίτζι: Έχω δυο στοπόβερ και μάλιστα στο Nadi της Viti Levu, δηλαδή το κεντρικό και -θεωρητικά- αδιάφορο νησί. Αλλά πόσο χάλια να είναι; Επειδή δεν ξέρω και τι να περιμένω, κάτω από τις προσδοκίες μου δε θα είναι . Στην τελική, ένα φανταστικό ινδικό θα το φάω, που μετά από τόσους μήνες στην Κούβα θα είναι όαση.

Νέα Καληδονία: Καλά, αυτό κι αν ήταν αναπάντεχο. Προέκυψε λόγω αλλαγής πτήσης της αεροπορικής και πάλι, οπότε θα περάσω ένα απόγευμα-βράδυ στην πρωτεύουσα Νουμέα. Το λαμβάνω ως ένα εξτραδάκι κι όχι ως "χώρα" που επισκέφθηκα, άλλωστε τα αξιοθέατά της είναι αλλού.

Wallis & Futuna: A, εδώ έχουμε απαιτήσεις! Ολόκληρο γύρω-γύρω έκανα για να φτάσω σε ένα από τα πιο μακρινά κομμάτια της... Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έχω απαιτήσεις από τη φύση, την κουλτούρα, ναι και από τα αρχαία από ένα μέρος τόσο μακρινό, εξωτικό και είμαι απογοητευμένος που θα περιοριστώ στο Wallis, διότι οι πτήσεις για Futuna δε βολεύουν, ακόμη περισσότερο μετά την πατάτα που μου έκανε με την αλλαγή πτήσης η Air Calin. Αλλά ακριβώς επειδή κοστίζει και όσο κοστίζει, αναμένω να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία σε ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο λίγοι, ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ε, είναι λίγο ακριβά τα διαμάντια, αλλά διαμάντια είναι.

Τόνγκα: Το ξέρω, μένοντας μόνο στο κεντρικό νησί χάνω τα σημαντικότερα, αλλά αναμένω να δω όμορφα αρχαία (ειδικά από το Haamong Mau Trilithon έχω πολλές απαιτήσεις), ένα αντιτουριστικό μέρος, παραδοσιακές σχετικά κοινότητες και όμορφη φύση. Για τα εξώτερα νησιά θα ξανάρθουμε, δε χανόμαστε.

Βανουάτου: Αυτό μου πήρε το μυαλό! Είναι και αρκετά τα νησιά που θα επισκεφθούμε με τον Κρεκούζα, οπότε όσο κι αν κάποια είναι απογοήτευση, θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον σε δύο θα πάθουμε την πλάκα μας. Με τρελαίνει που θα πέσουμε πάνω στις ημερομηνίες για το naghol, ανυπομονώ για τα τουρ με τους κανίβαλους στο ανεξερεύνητο κι εντελώς τριτοκοσμικό Malekula, δε θα με χαλάσουν κι οι παραλιάρες στο Santo, αλλά το ηφαίστειο Yasur και τα παραδοσιακά χωριά είναι ίσως το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού. Θα κάνω και χαβαλέ με τον @Krekouzas που θα τρομάζει τους ντόπιους, δε γίνεται καλύτερα.

Αυστραλία: Δεν είχα καμία απαίτηση, δεν ήξερα ότι θα ξαναβρισκόμουν εκεί.

Στα πλαίσια της προετοιμασίας να πω ότι ευτυχώς που είχα στα χέρια μου το παλαιότερο LP για την Ωκεανία, διότι το νεότερο για κάτι Wallis & Futuna και άλλα μικρά κρατίδια δεν έχει παρα δυο-τρεις παραγράφους, οποία απογοήτευσης. Γενικά πλέον γράφονται για κόσμο με περισσότερο χρήμα και λιγότερο χρόνο. Ο δε οδηγός τους για το Βανουάτου είναι... ακριβώς το κεφάλαιο του LP για την Ωκεανία, ούτε λέξη παραπάνω, ντροπή τους. Ευτυχώς βρήκα έναν ανεξάρτητο οδηγό που κάπως βοήθησε όσο κι αν ήταν κι αυτός παλιότερος (εν τέλει το πόσο updated είναι ένας οδηγός δε με αφορά και πολύ, ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ σημαντικότερος).

Όσο πλησίαζε πάντως το ταξίδι, όλο και περισσότερο θεωρούσα πως το χάιλάιτ θα ήταν... η Ισπανία και γενικώς το ό,τι θα ακολουθούσε μετά από το ταξίδι, συμπεριλαμβανομένης της διαμονής μου στην Ελλάδα για λίγες εβδομάδες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κατάφερα να ενθουσιαστώ. Εντάξει, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει πολύ ενθουσιάζομαι δυσκολότερα πλέον, αλλά δεν είχα πεταλούδες στο στομάχι μου. Κατά βάθος περίμενα μάλλον ένα υπερτιμημένο -και σε χρήμα και σε προσδοκίες ταξίδι- το οποίο είναι καλό υπό μία έννοια, διότι κρατάς μικρό καλάθι. Από την άλλη με προβληματίζει που ξεκινώντας για ένα ταξίδι σε μέρη τόσο μακρινά δεν είχα καταφέρει να ενθουσιαστώ. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, που είμαι στην αναμονή για το επικείμενο ταξίδι στην Ιρλανδία, νιώθω πως πιο πολύ ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή, παρά η προσμονή που είχα για την Ωκεανία. Περίεργο. Γερνάμε; Είδαμε πολλά και βαρεθήκαμε; Μας τελείωσαν τα αρχαία και ξενερώσαμε; Ή απλά ωριμάσαμε και δε μας εκπλήσσει τίποτε; Θα δείξει στα επόμενα ταξίδια, καλά να είμαστε να πάμε σε πολλά.

Λοιπόν, μην το μακρηγορούμε, ξεκινάμε!

 

[Ntt]

Απλή αναζήτηση στο google για

Βανουάτου

" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

 

[Yorgos]

Απλή αναζήτηση στο google για



" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

Πάντως όταν πήγαμε στους κανίβαλους τον κρεκουζα τον γλυκοκοιταζανε...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ short stop​

Μετά από μια χαριτωμένη διαδρομή Αβάνα - Καράκας - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα- Φρανκφούρτη - Σιγκαπούρη, η όποια στάση φαντάζει όαση. Ειδικά για το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης που θεωρείται κι από τα κορυφαία στον κόσμο, αυτό ισχύει διπλά. Μάλιστα είχε μόλις ανοίξει το νέο τέρμιναλ, αλλά η αλήθεια είναι πως αντί να μείνω μέσα στο αεροδρόμιο, μετά από 32,5 ώρες καθαρών πτήσεων και πάνω από 50 ώρες με τις συνδέσεις, το τελευταίο που ήθελα να δω ήταν οτιδήποτε σχετικό με αεροπλάνο, όπως ένα αεροδρόμιο. Οπότε είπα να δω ό,τι πιο άσχετο με ένα αεροδρόμιο, δηλαδή το Στέλιο.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν απίστευτα γρήγορος κι έτσι πήρα ταχύτατα ένα shuttle bus για την με το αντίτιμο των 6€ για το Sands Hotel. Αρκετές οι στάσεις του λεωφορείου, πολύ αγενής ο οδηγός που θύμιζε Γιάννη Ιωαννίδη μετά από αποκλεισμό της ΑΕΚ στο Κύπελλο από τον Άρη, αλλά το βασικό είναι ότι έφτασα, χαζεύοντας μάλιστα από το παράθυρο την πόλη: πεντακάθαρη, καταπράσινη και -όπως και πριν 20 χρόνια- άκρως αποστειρωμένη. Αν ήταν χυμός, θα ήταν μόνο με συντηρητικά. Αν ήταν πορνοστάρ, θα ήταν όλη πλαστική Ρωσίδα. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ελβετός λογιστής. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν του Πάουλο Κοέλιο. Εντάξει, το πιάσατε.

Βρέθηκα λοιπόν με το Στέλιο, που έχει μετακομίσει στην πόλη/χώρα εδώ και περίπου 8 μήνες μετά από πάρα πολλά χρόνια στο Ντουμπάι. Εμφανίστηκε με την τσάντα από το λάπτοπ του, καθώς ερχόταν από συνέδριο. Είπαμε να τα πούμε περπατώντας, να ξεπιαστώ από την αεροπορική Οδύσσεια (αν και η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός Turkish και Lufthansa ήταν εξαιρετικός με το ίντερνετ τους) και να μπορέσω να δω και δυο πράγματα.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς την παραλιακή, που ήταν γεμάτη με κόσμο, φυσικά Ασιάτες, ήμασταν από τους ελάχιστους δυτικούς. Καλή ήταν η θέα, αν και ολίγον αποστειρωμένη. Αποστειρωμένο είναι και το Ντουμπάι κατά την άποψή μου, οπότε ρώτησα το Στέλιο για το πού του φαίνεται καλύτερα, βγάζοντας το αποστειρόμετρο. "Η Σιγκαπούρη δε μου αρέσει τόσο όσο το Ντουμπάι, έχει λιγότερα να κάνεις. Είναι πιο ασιατική πόλη, λιγότερο δυτική απ' ό,τι το Ντουμπάι. Πληρώνομαι πολύ καλά, αλλά το κόστος ζωής είναι πολύ μεγάλο, προς το παρόν μένω με συγκατοίκους, υπάρχει λιγότερο στρες πάντως σε σχέση με το Ντουμπάι. Η ασιατική κουζίνα δε μου αρέσει και τόσο", μου έλεγε καθώς κατευθυνόμασταν προς την ταράτσα με το spa, απ' όπου υπάρχει πανοραμική θέα, αλλά δε μας άφησαν να μπούμε.

Δεν πειράζει, έστω κι έτσι πήρα μια ιδέα, άλλωστε ο βασικός στόχος ήταν να δω τους κήπους. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να δει αυτό το σχετικά νέο αξιοθέατο που βασικά συνίσταται σε πελώριες μεταλλικές κατασκευές σε σχήμα τεράστιου διάτρητου βάζου, από το οποίο ξεπηδάνε τεχνητά και φυσικά φυτά, σε μια εικόνα που σε πρώτη φάση θυμίζει κάτι από το Avatar, Εντυπωσιακό το θέαμα, όπως και το ότι προσφέρεται δωρεάν, εκτός κι αν ανέβεις πάνω στα "βάζα" με κάποιο από τα ασανσέρ, πράγμα για το οποίο δεν είχαμε διάθεση, αφού αφενός υπήρχε ουρά κι αφετέρου ξεκινούσε το Ήχος και Φως.

Για να είμαι ειλικρινής κάτι τέτοιου είδους σόου τα βαριέμαι και κόβω τις φλέβες μου, πράγμα το οποίο δε συνέβη στη Σιγκαπούρη όμως, πρώτον διότι θα λέρωνα με τα αίματα κι ως γνωστόν είναι δρακόντειοι οι νόμοι για τέτοια παραπτώματα και δεύτερον επειδή το θέαμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Πολύ ωραία μουσική, όμορφος φωτισμός κι αυτή η ένωση ανθρώπινων κατασκευών και φύσης έμοιαζε πολύ αρμονική καθώς τη θαυμάζαμε ξαπλωμένοι στο -πεντακάθαρο- κράσπεδο.

Επέμεινα να φύγουμε πριν τελειώσει το σόου και πλακώσουν τα πλήθη στο μετρό, το οποίο ήταν πεντακάθαρο, άνετο κι αποστειρωμένο. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η χώρα, αλλά όσο "τέλεια καμωμένα" κι αν φαίνονται όλα, εμένα μου δίνει την αίσθηση πως βρίσκομαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προφυλακτικού. Συνεχίσαμε το catching up με το Στέλιο, μου άρεσε η συζήτηση για τη βολική δικτατορία της ευμάρειας κι αποχαιρετιστήκαμε όταν κατέβηκε, υποσχόμενοι ότι θα συντονιστούμε να πάμε μια ταξιδάρα μαζί όπως κάναμε παλιά, όταν εγώ ήμουν άφραγκος φοιτητής κι εκείνος ξεκινούσε την καριέρα του, προσαρμοζόμενος στη δική μου αφραγκία και κοιμόμασταν στις παραλίες της Ταϊλάνδης προσποιούμενοι ότι δε μας βίασαν τα κουνούπια.

Προσπάθησα να αναλύσω τι κάνει τη Σιγκαπούρη τόσο αποστειρωμένη. Ίσως είναι η απίστευτη τάξη όλων των καλοσχεδιασμένων project σε βαθμό εκνευρισμού, ίσως είναι η έλλειψη προσωπικότητας λόγω του ότι τα περισσότερα μαγαζιά ανήκουν σε αλυσίδες κι έτσι δίνουν μια αίσθηση institutionalised ομοιομορφίας. Δεν το ζηλεύω το Στέλιο που ζει εκεί, αλλά δε νομίζω να κακοπερνάει κιόλας.

Επέστρεψα στην ώρα μου για την πτήση, δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω να επισκεφθώ το νέο "φαντασμαγορικό τέρμιναλ", ούτε καν να πάω σε κάποιο lounge, οπότε κατευθύνθηκα προς την πύλη μου όπου και κατανάλωσα ένα ολόκληρο snickers και συνειδητοποίησα πως εκείνο και το εισιτήριο των 6€ ήταν τα μόνα έξοδα που είχα κάνει σε αυτό το stopover. Αποστειρωμένοι εσείς; Τσίπης εγώ. Πάμε για Ώκλαντ...

 

[danev]

Μου επιτρεπεις μια μικρη διακοπη , να σε ρωτησω σχετικα με τη Σιγκαπουρη.
-Αν απαιτουνται καποιες διατυπωσεις για την εισοδο στη χωρα (πχ Βιζα),
-Αν 9 ωρες κενο μεταξυ δυο πτησεων, επαρκει για μια απλη γρηγορη εξοδο, μεχρι το κεντρο και πισω.