Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Yorgos]

Tο πρωινό μας ήταν όσο ανύπαρκτο και χθες και δυστυχώς μας είχαν τελειώσει οι μπάρες δημητριακών και είχαν σαπίσει τα σάντουιτς, αλλά με δεδομένο ότι η πτήση μας για το Santo Espirito ήταν στις 9.10, δεν έπαιζε και πολύ ρόλο.

Το τράνσφερ (δηλαδή η καρότσα του ντάτσουν) που μας είχε βρει ο Luke άργησε ανησυχητικά, αλλά ήρθε. Ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή με προχθές και φτάσαμε στο υποτυπώδες αεροδρόμιο, όπου ζύγισαν τις αποσκευές μας σε μια ζυγαριά χασάπικου... και μετά ζύγισαν και μας! Κάρτα επιβίβασης φυσικά δεν υπήρχε, ούτε κάπου για να κάτσει κανείς και η πτήση καθυστέρησε να έρθει. Τα δε data έπιαναν μόνο με τη sim του Κώστα και μόνο... στον αεροδιάδρομο, το οποίο εξηγούσε γιατί οι 3-4 επιβάτες της πτήσης αντί να βρίσκονται έστω μέσα στο αεροδρόμιο-κοτέτσι, σουλατσάριζαν ακριβώς εκεί όπου θα προσγειωνόταν το αεροπλάνο. Επειδή μάλιστα κάθε δέκα λεπτά έρχινε κι από μια βροχούλα, το θέαμα ήταν αρκετά αστείο, με τους ηρωικούς internet users να επιστρέφουν στο κτίριο και να εξορμούν ξανά. Για την ιστορία, ούτε καν στο instagram του δεν μπόρεσε να μπει ο Κρεκουζάκος, το οποίο του προκάλεσε βαριάς μορφής κατάθλιψη.

Εν τέλει όταν ήρθε το αεροσκάφος μας έβαλαν ακριβώς πίσω από τον πιλότο, με τον οποίον ο Κώστας δε σταμάτησε να χαριεντίζεται, παρά την πετοφοβία του. Η πτήση κράτησε μόλις 35 λεπτά και βρισκόμασταν πλέον στο νησί Santo, όπου είχαμε διαβάσει πως υπάρχει σαφέστατα καλύτερη τουριστική υποδομή και πως διαθέτει καλές παραλίες και κάποια ξενοδοχεία, για να μην πω ότι είχα διαβάσει πως έχει ΚΑΙ εστιατόρια, το οποίο μετά τα κρακεράκια του Luke θα ήταν πολύ ευπρόσδεκτα.

Ο οδηγός μου έλεγε πως δεν υπήρχε λόγος να πάρουμε ταξί από το αεροδρόμιο (που ήταν πολύ μικρό, αλλά σαφώς πιο ανεπτυγμένο από εκείνα των Tanna και Pentecost) και με 0,80€ ένα από τα μίνι βαν που εκτελούν χρέη αστικής συγκοινωνίας μας έφερε σχετικά κοντά στο κατάλυμά μας, ονόματι Beachfront. Ωραίο φαινόταν, σοβαρό, αλλά ακόμη δεν ξέραμε τι ακριβώς θα κάνουμε στο νησί. Το πρώτο μας μέλημα ήταν να βρούμε κάποιο πρακτορείο προκειμένου να μας βοηθήσει με τη διοργάνωση τουρ στο... επόμενο νησί μας, το Malekula. Είχα διαβάσει πως τα πολυήμερα τρεκ εκεί είναι εξαιρετικά, αλλά, με το Malekula να είναι εντελώς πρωτόγονο, τρόπος να κλείσεις ονλάιν δεν υπήρχε, οπότε σκεφτήκαμε να εκμεταλλευθούμε την παρουσία μας στο Σάντο για να βρούμε κάποιο τοπικό πρακτορείο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει με το θέμα. Παράλληλα σκεφτήκαμε να ψάξουμε και για ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο στο Σάντο, προκειμένου να αξιοποιήσουμε τις τρεις ημέρες που θα περνούσαμε εδώ.

Ο κεντρικός δρόμος της πρωτεύουσας Luganville έμοιαζε με κανονικό δρόμο σχετικά ανεπτυγμένου κρατιδίου της Ωκεανίας. Είχε δηλαδή άσφαλτο, πεζοδρόμια, τουλάχιστον δύο σούπερ μάρκετ κι εν τέλει βρήκαμε και τα γραφεία της Air Vanuatu. Δυστυχώς τα νέα που μας έδωσε δεν ήταν και πολύ καλά. Ο σκοπός μας ήταν να βρούμε πτήση για το μικρότερο εκ των δύο αεροδρομίων του Malekula, το Lamap, προκειμένου να μπορέσουμε να δούμε τα dugong, εκείνα τα περίεργα θηλαστικά που ορισμένοι αποκαλούν και “αγελάδες της θάλασσας”, αλλά οι πτήσεις δε βόλευαν καθόλου. Οι δε προσπάθειες για εύρεση πληροφοριών για τα πολυήμερα τρεκ αποδείχθηκαν άκαρπες. Τέλος, η ενοικίαση αυτοκινήτου για το Σάντο κόστιζε 80€, χώρια την αρκετά ακριβή βενζίνη, ενώ διαπιστώσαμε πως γίνονταν και τρία είδη τουρ στο νησί: ένα είδος περιπετειώδους τρεκ με το όνομα Millenium Cave, ένα γενικό τουρ που πήγαινε στα χάιλάιτς του νησιού (παραλίες κλπ) κι ένα δίωρο-τρίωρο τουρ όπου επισκεπόταν κανείς σημεία που σχετίζονταν με την ιστορία του νησιού κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποφασίσαμε να κανονίσουμε το -ακριβό, ως συνήθως, πανάκριβη χώρα είναι το Βανουάτου- τουρ περιπέτειας με το τρεκ για την επομένη και μετά θα βλέπαμε τι θα κάναμε και τις επόμενες δυο ημέρες. Το τρεκ τουρ μας φάνηκε ακριβό στα 78€/άτομο, αλλά η τιμή ήταν στάνταρ όπου κι αν ρωτήσαμε.

Φάγαμε το μεσημεριανό μας στο Natangora, ένα καφέ που σερβίρει σχετικά φτηνό και καλό φαγητό, και μας φάνηκε αμβροσία μετά τα κρακεράκια και τα χόρτα στο Pentecost. Πήγαμε και σε ένα αξιοπρεπέστατο κινέζικο σούπερ μάρκετ όπου αγοράσαμε τρόφιμα (και παγωτά, ω ναι) και συναντήσαμε μια οικογένεια Ελβετών που ταξίδευαν με τα παιδάκαι τους και θα έμενα δύο εβδομάδες στο νησί, οπότε και νοίκιασαν μια βίλα, ταξίδευαν συνολικά επί ένα χρόνο. Και κάπου εκεί, βγαίνοντας από το σούπερ μάρκετ, είδα και μια ταμπέλα για ένα τοπικό κουρείο, κι έκανα το λάθος να την ακολουθήσω.

Μπήκα μέσα, είχε διάφορα δωμάτια, μας υπέδειξαν σε ποιο βρισκόταν ο μπαρμπέρης (στα υπόλοιπα είχε μανικιούρ και κομμώτρια για κυρίες) και περίμενα υπομονετικά να έρθει η σειρά μου διότι ήταν απασχολημένοι και οι δύο λεβέντες.

• Ρε σίγουρα θα κουρευτείς εδώ; με ρώτησε ο Κώστας
• Γιατί ρε, τι θα πάθω; Μέχρι και ξυριστική μηχανή έχουν οι άνθρωποι!
• Ρε σίγουρα;
• Ναι ρε Κώστα, σίγουρα. Δε θέλει και καμία τέχνη αυτό που θα κάνω, θα τα πάρει όλα με την ψιλή και θα μου αφήσει το τσουλούφι μπροστά, ό,τι του πω θα κάνει. Εσύ δε θα κουρευτείς;
• Είσαι τρελός; Εγώ θα κάτσω να σε παίρνω φωτογραφίες και θα γελάω.

Τον αγνόησα. Ήρθε η σειρά μου, εξήγησα στον άνθρωπο τι να κάνει ακριβώς και ξεκίνησε. Κάπου στη μέση με ρώτησε αν χρειάζομαι και “lining”. Δεν πολυκατάλαβα τι είναι και του είπα να το κάνει κι αυτό. Πήρε το ξυραφάκι κι άρχισε να κάνει κάτι περίεργα, αλλά δεν έδωσα σημασία, αν και το ότι ο Κώστας είχε βγάλει το κινητό του κι άρχισε να παίρνει φωτογραφίες χαχανίζοντας, φαινόταν ύποπτο.

Το αισθητικό αποτέλεσμα το λες και απαράδεκτο. Ο τύπος είχε κόψει σύριζα με το ξυραφάκι το μαλλί μου περίπου ένα εκατοστό μέσα από εκεί όπου ξεκινούσε το μαλλί, όπου το δέρμα μου μάλιστα ήταν και πιο λευκό αφού δεν το έβλεπε ο ήλιος, με αποτέλεσμα να είμαι “σαν Τούρκος μετανάστης στη Γερμανία”, κατά τον Κώστα. Το τσουλούφι το είχε κόψει λάθος, το μαλλί το είχε πάρει εντελώς με την ψιλή, αλλά τέλος πάντων σε τρεκ θα πηγαίναμε, όχι για γκόμενες. Πλήρωσα τα 7€ στο ταμείο και βγήκαμε έξω, με τον Κώστα να έχει σκάσει στα γέλια.

Περάσαμε από την 24ωρη ημιυπαίθρια αγορά της πόλης, αλλά μας φάνηκε αδιάφορη και ειλικρινά δεν κατάλαβα το λόγο που μένει ανοιχτή και στις 3 ή 4 τα χαράματα, αλλά αυτοί θα ξέρουν καλύτερα. Περπατήσαμε τα 20 λεπτά προς το ξενοδοχείο μας, όχι ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι με τις πρώτες εντυπώσεις από το Santo Spirito. Ρε μήπως και είναι μούφα το νησί; Μήπως παραείναι πολλά τα 3 βράδια εδώ; Δε βαριέσαι, καταλήξαμε, ό,τι ζει κανείς καλό είναι. Αύριο στις 8.30 θα πάμε για το τρεκ κι ό,τι βγει.

H παραλία μπροστά από την καλύβα μας στο Pentecost.

To αεροδρόμιο στο Lonorore, Pentecost.

H αίθουσα πρόσβασης wifi είναι... ο αεροδιάδρομος.

Άνθρωποι και βαλίτσες, στην ίδια ζυγαριά.

Μοναχικός ινσταγκράμερ ψάχνει σύνδεση...

Μισό χιλιόμετρο από το αεροδρόμιο πήγε ο άνθρωπος για να ποστάρει φωτό...

"Ιμάντας" αποσκευών, καροτσάτες πάνε.

Ήρθε και το Μπόινγκ.

Πολύ πρόσχαροι οι πιλότοι."Πώς νιώθετε σήμερα;", ρώτησαν τον Κρεκούζα. "Χάλια", απάντησε ο πετοφοβικός.

Η θέα που έχει κανείς στο Βανουάτου πετώντας από το ένα νησί στο άλλο αποτελεί από μόνη της αξιοθέατο της χώρας.

Γιατί γελούσε ο Κρεκούζας, δεν το κατάλαβα.

Το Γιώργο το ρώτησαν αν θέλει lining.
O Γιώργος δεν ήξερε τι είναι το lining.
Ο Γιώργος είπε ναι.
Μη γίνεις σαν το Γιώργο. Μην κάνεις lining, όχι στο Βανουάτου.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 41
• 42
• 43
• 44
• 45
• …

  Go to chapter

  Go
• 57

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 43 of 57

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

 

[Yorgos]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

Με μίλια πήγα μόνο μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, συν την επιστροφή προς Ισπανία. Α, και κάτι ψιλά της Air France που χρησιμοποίησα για μια πτήση της Air Calin ενδο...ωκεανικώς. Όλα τα υπόλοιπα πληρώθηκαν κανονικά.

 

[Ntt]

μικρή διάρκεια του ταξιδιού (48 ημέρες)

Γιώργο πάρε με μαζί σου σε ένα μικρό ταξίδι θα λέμε και θα εννοούμε 2 μήνες

Δώσε ιστορία ιστορία στο λαό.

 

[buffon85]

βλεπω τιτλο, παθαινω ενα μικρο εγκεφαλικο και λεω οκ ο γιωργος

 

[Nikos1986]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

 

[Yorgos]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

E, με τη σειρά. Νοικοκυρεμένα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Για να πω την αλήθεια, είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες, δυσανάλογα χαμηλές ανάλογα με το κόστος του εγχειρήματος. Το κυρίως κομμάτι, η Νέα Ζηλανδία, είχε απομυθοποιηθεί λόγω αρκετών αναφορών στο φόρουμ περί πολιτιστικά αδιάφορης χώρας αλλά και λόγω παντελούς έλλειψης αρχαιολογίας. Άσε που δεν το έχω και με τα road trips ταξίδι χωρίς ΚΤΕΛ, ωτοστόπ και μπιχλοτραίνο είναι μισό ταξίδι (βορειοανατολική Ινδία σου έρχομαι...). Το Βανουάτου μου προκαλούσε αρκετή ίντριγκα, ειδικά από την ώρα που επιβεβαιώθηκε πως θα είχαμε και ως guest star τον ιδανικό άνθρωπο για τέτοιες περιπέτειες, τον @Krekouzas, αλλά επειδή οι πληροφορίες για τη χώρα ήταν λίγες, είπα να μην ενθουσιαστώ. Γενικώς οι προσδοκίες ήταν οι εξής:

Σιγκαπούρη: Την είχα επισκεφθεί πριν από 20 χρόνια ενδελεχώς. Έτσι κι αλλιώς για λίγες ώρες θα πάω, να δω και το φίλο μου το Στέλιο που δουλεύει εκεί και να ξεσκάσω από τις ατελείωτες ώρες στα αεροπλάνα. Ε πόσο να έχει αλλάξει μια έτσι κι αλλιώς υπερσύγχρονη χώρα; Ίσως φάω όμως κάτι το εξαιρετικό. Αυτό που όντως με ενδιαφέρει να δω είναι το Gardens by the Bay κι εν τέλει να τα πω με το Στέλιο μετά από τόσα χρόνια που τα λέμε μόνο διαδικτυακώς.

Νέα Ζηλανδία: Δεν έχω αμφιβολία ότι τα τοπία θα είναι πανέμορφα, ανυπομονώ για τα τρεκ, σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να δω την ποιότητα ζωής, οι πόλεις φαίνονται λίγο αδιάφορες αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με Μαορί (π.χ. αντικείμενα στο Μουσείο του Όκλαντ) θα μου αρέσει. Με προβληματίζει πολύ που θα είμαστε σε χάι σίζον, συνήθως τις αποφεύγω, η χώρα πια έχει και πολύ περισσότερο τουρισμό από τότε που την είχα βάλει στο μάτι και φοβάμαι και μια κινέζικη επιδρομή με σελφοκόνταρα και ινσταφώτος. Το Βόρειο Νησί πιστεύω πως, παρότι όλοι λένε πως υστερεί σε σχέση με το νότιο σε φυσική ομορφιά, θα είναι μια ήσυχη έκπληξη γαλήνης κι ίσως έχει απομείνει κάτι από την κουλτούρα των Μαορί. Απ' το νότιο σίγουρα πιστεύω πως θα δω ωραία τοπία, αλλά η έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος ή υπολειμμάτων ανθρώπινης ιστορίας ίσως να με κάνει να βαρεθώ λίγο στο τρίπτυχο φύση-φύση-φύση, ειδικά αν αυτό είναι διάλειμμα ανάμεσα σε μπόλικη (συν)οδήγηση, με την οποία δεν τα πηγαίνω καλά. Α, θα πέσουμε στα playoffs του ΝΒΑ όμως και θα είμαι με το Δευκαλίωνα που γουστάρει τέτοια σκηνικά.

Φίτζι: Έχω δυο στοπόβερ και μάλιστα στο Nadi της Viti Levu, δηλαδή το κεντρικό και -θεωρητικά- αδιάφορο νησί. Αλλά πόσο χάλια να είναι; Επειδή δεν ξέρω και τι να περιμένω, κάτω από τις προσδοκίες μου δε θα είναι . Στην τελική, ένα φανταστικό ινδικό θα το φάω, που μετά από τόσους μήνες στην Κούβα θα είναι όαση.

Νέα Καληδονία: Καλά, αυτό κι αν ήταν αναπάντεχο. Προέκυψε λόγω αλλαγής πτήσης της αεροπορικής και πάλι, οπότε θα περάσω ένα απόγευμα-βράδυ στην πρωτεύουσα Νουμέα. Το λαμβάνω ως ένα εξτραδάκι κι όχι ως "χώρα" που επισκέφθηκα, άλλωστε τα αξιοθέατά της είναι αλλού.

Wallis & Futuna: A, εδώ έχουμε απαιτήσεις! Ολόκληρο γύρω-γύρω έκανα για να φτάσω σε ένα από τα πιο μακρινά κομμάτια της... Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έχω απαιτήσεις από τη φύση, την κουλτούρα, ναι και από τα αρχαία από ένα μέρος τόσο μακρινό, εξωτικό και είμαι απογοητευμένος που θα περιοριστώ στο Wallis, διότι οι πτήσεις για Futuna δε βολεύουν, ακόμη περισσότερο μετά την πατάτα που μου έκανε με την αλλαγή πτήσης η Air Calin. Αλλά ακριβώς επειδή κοστίζει και όσο κοστίζει, αναμένω να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία σε ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο λίγοι, ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ε, είναι λίγο ακριβά τα διαμάντια, αλλά διαμάντια είναι.

Τόνγκα: Το ξέρω, μένοντας μόνο στο κεντρικό νησί χάνω τα σημαντικότερα, αλλά αναμένω να δω όμορφα αρχαία (ειδικά από το Haamong Mau Trilithon έχω πολλές απαιτήσεις), ένα αντιτουριστικό μέρος, παραδοσιακές σχετικά κοινότητες και όμορφη φύση. Για τα εξώτερα νησιά θα ξανάρθουμε, δε χανόμαστε.

Βανουάτου: Αυτό μου πήρε το μυαλό! Είναι και αρκετά τα νησιά που θα επισκεφθούμε με τον Κρεκούζα, οπότε όσο κι αν κάποια είναι απογοήτευση, θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον σε δύο θα πάθουμε την πλάκα μας. Με τρελαίνει που θα πέσουμε πάνω στις ημερομηνίες για το naghol, ανυπομονώ για τα τουρ με τους κανίβαλους στο ανεξερεύνητο κι εντελώς τριτοκοσμικό Malekula, δε θα με χαλάσουν κι οι παραλιάρες στο Santo, αλλά το ηφαίστειο Yasur και τα παραδοσιακά χωριά είναι ίσως το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού. Θα κάνω και χαβαλέ με τον @Krekouzas που θα τρομάζει τους ντόπιους, δε γίνεται καλύτερα.

Αυστραλία: Δεν είχα καμία απαίτηση, δεν ήξερα ότι θα ξαναβρισκόμουν εκεί.

Στα πλαίσια της προετοιμασίας να πω ότι ευτυχώς που είχα στα χέρια μου το παλαιότερο LP για την Ωκεανία, διότι το νεότερο για κάτι Wallis & Futuna και άλλα μικρά κρατίδια δεν έχει παρα δυο-τρεις παραγράφους, οποία απογοήτευσης. Γενικά πλέον γράφονται για κόσμο με περισσότερο χρήμα και λιγότερο χρόνο. Ο δε οδηγός τους για το Βανουάτου είναι... ακριβώς το κεφάλαιο του LP για την Ωκεανία, ούτε λέξη παραπάνω, ντροπή τους. Ευτυχώς βρήκα έναν ανεξάρτητο οδηγό που κάπως βοήθησε όσο κι αν ήταν κι αυτός παλιότερος (εν τέλει το πόσο updated είναι ένας οδηγός δε με αφορά και πολύ, ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ σημαντικότερος).

Όσο πλησίαζε πάντως το ταξίδι, όλο και περισσότερο θεωρούσα πως το χάιλάιτ θα ήταν... η Ισπανία και γενικώς το ό,τι θα ακολουθούσε μετά από το ταξίδι, συμπεριλαμβανομένης της διαμονής μου στην Ελλάδα για λίγες εβδομάδες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κατάφερα να ενθουσιαστώ. Εντάξει, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει πολύ ενθουσιάζομαι δυσκολότερα πλέον, αλλά δεν είχα πεταλούδες στο στομάχι μου. Κατά βάθος περίμενα μάλλον ένα υπερτιμημένο -και σε χρήμα και σε προσδοκίες ταξίδι- το οποίο είναι καλό υπό μία έννοια, διότι κρατάς μικρό καλάθι. Από την άλλη με προβληματίζει που ξεκινώντας για ένα ταξίδι σε μέρη τόσο μακρινά δεν είχα καταφέρει να ενθουσιαστώ. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, που είμαι στην αναμονή για το επικείμενο ταξίδι στην Ιρλανδία, νιώθω πως πιο πολύ ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή, παρά η προσμονή που είχα για την Ωκεανία. Περίεργο. Γερνάμε; Είδαμε πολλά και βαρεθήκαμε; Μας τελείωσαν τα αρχαία και ξενερώσαμε; Ή απλά ωριμάσαμε και δε μας εκπλήσσει τίποτε; Θα δείξει στα επόμενα ταξίδια, καλά να είμαστε να πάμε σε πολλά.

Λοιπόν, μην το μακρηγορούμε, ξεκινάμε!

 

[Ntt]

Απλή αναζήτηση στο google για

Βανουάτου

" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

 

[Yorgos]

Απλή αναζήτηση στο google για



" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

Πάντως όταν πήγαμε στους κανίβαλους τον κρεκουζα τον γλυκοκοιταζανε...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ short stop​

Μετά από μια χαριτωμένη διαδρομή Αβάνα - Καράκας - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα- Φρανκφούρτη - Σιγκαπούρη, η όποια στάση φαντάζει όαση. Ειδικά για το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης που θεωρείται κι από τα κορυφαία στον κόσμο, αυτό ισχύει διπλά. Μάλιστα είχε μόλις ανοίξει το νέο τέρμιναλ, αλλά η αλήθεια είναι πως αντί να μείνω μέσα στο αεροδρόμιο, μετά από 32,5 ώρες καθαρών πτήσεων και πάνω από 50 ώρες με τις συνδέσεις, το τελευταίο που ήθελα να δω ήταν οτιδήποτε σχετικό με αεροπλάνο, όπως ένα αεροδρόμιο. Οπότε είπα να δω ό,τι πιο άσχετο με ένα αεροδρόμιο, δηλαδή το Στέλιο.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν απίστευτα γρήγορος κι έτσι πήρα ταχύτατα ένα shuttle bus για την με το αντίτιμο των 6€ για το Sands Hotel. Αρκετές οι στάσεις του λεωφορείου, πολύ αγενής ο οδηγός που θύμιζε Γιάννη Ιωαννίδη μετά από αποκλεισμό της ΑΕΚ στο Κύπελλο από τον Άρη, αλλά το βασικό είναι ότι έφτασα, χαζεύοντας μάλιστα από το παράθυρο την πόλη: πεντακάθαρη, καταπράσινη και -όπως και πριν 20 χρόνια- άκρως αποστειρωμένη. Αν ήταν χυμός, θα ήταν μόνο με συντηρητικά. Αν ήταν πορνοστάρ, θα ήταν όλη πλαστική Ρωσίδα. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ελβετός λογιστής. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν του Πάουλο Κοέλιο. Εντάξει, το πιάσατε.

Βρέθηκα λοιπόν με το Στέλιο, που έχει μετακομίσει στην πόλη/χώρα εδώ και περίπου 8 μήνες μετά από πάρα πολλά χρόνια στο Ντουμπάι. Εμφανίστηκε με την τσάντα από το λάπτοπ του, καθώς ερχόταν από συνέδριο. Είπαμε να τα πούμε περπατώντας, να ξεπιαστώ από την αεροπορική Οδύσσεια (αν και η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός Turkish και Lufthansa ήταν εξαιρετικός με το ίντερνετ τους) και να μπορέσω να δω και δυο πράγματα.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς την παραλιακή, που ήταν γεμάτη με κόσμο, φυσικά Ασιάτες, ήμασταν από τους ελάχιστους δυτικούς. Καλή ήταν η θέα, αν και ολίγον αποστειρωμένη. Αποστειρωμένο είναι και το Ντουμπάι κατά την άποψή μου, οπότε ρώτησα το Στέλιο για το πού του φαίνεται καλύτερα, βγάζοντας το αποστειρόμετρο. "Η Σιγκαπούρη δε μου αρέσει τόσο όσο το Ντουμπάι, έχει λιγότερα να κάνεις. Είναι πιο ασιατική πόλη, λιγότερο δυτική απ' ό,τι το Ντουμπάι. Πληρώνομαι πολύ καλά, αλλά το κόστος ζωής είναι πολύ μεγάλο, προς το παρόν μένω με συγκατοίκους, υπάρχει λιγότερο στρες πάντως σε σχέση με το Ντουμπάι. Η ασιατική κουζίνα δε μου αρέσει και τόσο", μου έλεγε καθώς κατευθυνόμασταν προς την ταράτσα με το spa, απ' όπου υπάρχει πανοραμική θέα, αλλά δε μας άφησαν να μπούμε.

Δεν πειράζει, έστω κι έτσι πήρα μια ιδέα, άλλωστε ο βασικός στόχος ήταν να δω τους κήπους. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να δει αυτό το σχετικά νέο αξιοθέατο που βασικά συνίσταται σε πελώριες μεταλλικές κατασκευές σε σχήμα τεράστιου διάτρητου βάζου, από το οποίο ξεπηδάνε τεχνητά και φυσικά φυτά, σε μια εικόνα που σε πρώτη φάση θυμίζει κάτι από το Avatar, Εντυπωσιακό το θέαμα, όπως και το ότι προσφέρεται δωρεάν, εκτός κι αν ανέβεις πάνω στα "βάζα" με κάποιο από τα ασανσέρ, πράγμα για το οποίο δεν είχαμε διάθεση, αφού αφενός υπήρχε ουρά κι αφετέρου ξεκινούσε το Ήχος και Φως.

Για να είμαι ειλικρινής κάτι τέτοιου είδους σόου τα βαριέμαι και κόβω τις φλέβες μου, πράγμα το οποίο δε συνέβη στη Σιγκαπούρη όμως, πρώτον διότι θα λέρωνα με τα αίματα κι ως γνωστόν είναι δρακόντειοι οι νόμοι για τέτοια παραπτώματα και δεύτερον επειδή το θέαμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Πολύ ωραία μουσική, όμορφος φωτισμός κι αυτή η ένωση ανθρώπινων κατασκευών και φύσης έμοιαζε πολύ αρμονική καθώς τη θαυμάζαμε ξαπλωμένοι στο -πεντακάθαρο- κράσπεδο.

Επέμεινα να φύγουμε πριν τελειώσει το σόου και πλακώσουν τα πλήθη στο μετρό, το οποίο ήταν πεντακάθαρο, άνετο κι αποστειρωμένο. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η χώρα, αλλά όσο "τέλεια καμωμένα" κι αν φαίνονται όλα, εμένα μου δίνει την αίσθηση πως βρίσκομαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προφυλακτικού. Συνεχίσαμε το catching up με το Στέλιο, μου άρεσε η συζήτηση για τη βολική δικτατορία της ευμάρειας κι αποχαιρετιστήκαμε όταν κατέβηκε, υποσχόμενοι ότι θα συντονιστούμε να πάμε μια ταξιδάρα μαζί όπως κάναμε παλιά, όταν εγώ ήμουν άφραγκος φοιτητής κι εκείνος ξεκινούσε την καριέρα του, προσαρμοζόμενος στη δική μου αφραγκία και κοιμόμασταν στις παραλίες της Ταϊλάνδης προσποιούμενοι ότι δε μας βίασαν τα κουνούπια.

Προσπάθησα να αναλύσω τι κάνει τη Σιγκαπούρη τόσο αποστειρωμένη. Ίσως είναι η απίστευτη τάξη όλων των καλοσχεδιασμένων project σε βαθμό εκνευρισμού, ίσως είναι η έλλειψη προσωπικότητας λόγω του ότι τα περισσότερα μαγαζιά ανήκουν σε αλυσίδες κι έτσι δίνουν μια αίσθηση institutionalised ομοιομορφίας. Δεν το ζηλεύω το Στέλιο που ζει εκεί, αλλά δε νομίζω να κακοπερνάει κιόλας.

Επέστρεψα στην ώρα μου για την πτήση, δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω να επισκεφθώ το νέο "φαντασμαγορικό τέρμιναλ", ούτε καν να πάω σε κάποιο lounge, οπότε κατευθύνθηκα προς την πύλη μου όπου και κατανάλωσα ένα ολόκληρο snickers και συνειδητοποίησα πως εκείνο και το εισιτήριο των 6€ ήταν τα μόνα έξοδα που είχα κάνει σε αυτό το stopover. Αποστειρωμένοι εσείς; Τσίπης εγώ. Πάμε για Ώκλαντ...

 

[danev]

Μου επιτρεπεις μια μικρη διακοπη , να σε ρωτησω σχετικα με τη Σιγκαπουρη.
-Αν απαιτουνται καποιες διατυπωσεις για την εισοδο στη χωρα (πχ Βιζα),
-Αν 9 ωρες κενο μεταξυ δυο πτησεων, επαρκει για μια απλη γρηγορη εξοδο, μεχρι το κεντρο και πισω.