Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Yorgos]

Ο καλός κυριούλης που ήρθε να μας πάρει για το τουρ άργησε ένα εικοσάλεπτο. Επρόκειτο για ένα συμπαθή χοντρούλη από το Port Vila που είχε μετεγκατασταθεί στο Σάντο. Επειδή τα είχε τα χρονάκια του, θυμόταν καλά τις εποχές προ ανεξαρτησίας (1980) και, ως είθισται, τις αναπολεί. Βασικά όλους όσους ρώτησα το ίδιο μας είπαν, αναμενόμενο. Είχε έρθει με ένα ταλαιπωρημένο βανάκι, το οποίο θα ήταν όλο για μας, αφού δε βρέθηκαν άλλοι πελάτες, εξ ου και το τουρ θα ήταν πριβέ. Τα Αγγλικά του είχαν μια άθλια προφορά ενώ ήταν και ψευδός, με αποτέλεσμα ο Κώστας να μην τον πολυκαταλαβαίνει.


Ξεκινήσαμε από το μουσείο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στο Luganville. Αναρωτήθηκα αν λειτουργεί αυτό, διότι είχα διαβάσει πως δεν είναι ακόμη έτοιμο. Η αλήθεια ήταν κάπου στη μέση. Το μουσείο μπορεί να είναι ακόμη στα σπάργανα, υπάρχει όμως ένας χώρος όπου σου εξηγούν το πρότζεκτ το οποίο ετοιμάζουν. Ένας -πάλι- ευγενέστατος τύπος μας υποδέχθηκε και μας εξήγησε πως ελπίζουν το μουσείο να λειτουργεί κάποια στιγμή το 2021. Έχουν έναν Αυστραλό εθελοντή, του οποίου η δουλειά είναι να βρει χρηματοδότηση, προφανώς από ξένους οργανισμούς, διότι το πρότζεκτ είναι μεγάλο.

Ομολογώ ότι πριν πάμε στο χώρο όπου προορίζεται να γίνει το μουσείο δεν είχα συνειδητοποιήσει το ρόλο που έπαιξε στην ιστορία του Βανουάτου ο Δεύτερος Παγκόσμιος. Είχα διαβάσει πως υπάρχουν κάποια πεσμένα αεροπλάνα που μπορεί να δει κανείς, πως ένα από τα βασικά αξιοθέατα της χώρας είναι η κατάδυση για να δει κανείς το Coolidge, κατά πολλούς το πιο εντυπωσιακό από τα ναυάγια που βρίσκονται κοντά σε ακτή παγκοσμίως. Δεν είχα όμως ιδέα της έκτασης της αμερικάνικης βάσης στο Βανουάτου, όπου σε ελάχιστο χρόνο έγιναν απίστευτα πράγματα: με τους Ιάπωνες να έχουν καταλάβει ήδη από το 1942 τα νησιά Σολομώντα και την Παπούα Νέα Γουινέα, οι Αμερικανοί χρειάζονταν μια μεγάλη βάση για να λειτουργήσει ως ανάχωμα σε πιθανή προέλαση τους στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Επέλεξαν το Σάντο (και το Εφάτε σε μικρότερη κλίμακα) και μεταφέροντας δεκάδες χιλιάδες τόνους εξοπλισμού και προμηθειών σε μια γιγαντιαία επιχείρηση άρχιζαν να κτίζουν ταχύτατα νοσοκομεία, στρατόπεδα, δρόμους, αεροδρόμια, αποθήκες, προβλήτες... Ενδεικτικό είναι ότι σύντομα έφεραν... 100.000 στρατιώτες που αργότερα έφτασαν τους 400.000!! Όλα αυτά συνέβησαν στο μικρό νησάκι στο οποίο βρισκόμασταν και στο οποίο τις δύο προηγούμενες ημέρες κάναμε τα μπάνια μας και σκαρφαλώναμε βράχια σε ένα εντυπωσιακό τρεκ.

Στα πλαίσια της δημιουργίας της βάσης, έφτασε στο νησί και το πλοίο Coolidge, το οποίο πριν τον πόλεμο λειτουργούσε ως κρουαζιερόπλοιο, αλλά επιτάχθηκε και μετέφερε στρατιώτες. Είχε όμως την ατυχία φτάνοντας στο Σάντο να προσκρούσει σε φιλική νάρκη (!) και να βυθιστεί.

Είδαμε ένα καταπληκτικό βίντεο με συνέντευξη του τελευταίου επιζήσαντα από τη βύθιση του Coolidge, ο οποίος ήταν ταυτόχρονα και ο τελευταίος επιζήσας της D-Day! To βίντεο εξηγούσε τον απίστευτο αριθμό κτιρίων, αποθηκών και υποδομών που κρύβονται κάτω από την τροπική βλάστηση του νησιού, ορισμένα εκ των οποίων θα πηγαίναμε ευθύς να επισκεφθούμε. Ελπίζω να το ολοκληρώσουν οι άνθρωποι το έργο τους, το σάιτ του μουσείου για όποιον ενδιαφέρεται βρίσκεται εδώ: https://southpacificwwiimuseum.com/

Ξεκινήσαμε λοιπόν και για το επόμενο δίωρο ο φίλος μας μας έδειξε άπειρα στοιχεία που δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως αποτελούσαν απομεινάρια του Πολέμου: σιλό/αποθήκες όπλων και πυρομαχικών που είχαν μετατραπεί πλέον σε αποθήκες, καταστήματα ή και σπίτια διατηρώντας τη χαρακτηριστική τους οροφή, ατελείωτα μπούνκερ κατά μήκος του δρόμου ή κάτω από φοίνικες, ένα απίθανα εγκαταλελειμμένο βενζινάδικο από τη δεκαετία του '40 στη μέση του πουθενά, ένα γήπεδο γκολφ στο πουθενά, σιλό με πόρτες από θησαυροφυλάκια, αεροδιάδρομοι που τους είχε καταλάβει η βλάστηση και πάει λέγοντας. Σε κάποια φάση πάρκαρε σε ένα καρόδρομο και αρχίσαμε να περπατάμε μέσα στη βλάστηση για να φτάσουμε σε ένα σημείο μέσα στο δάσος όπου είχε καταρριφθεί ένα αεροσκάφος της εποχής.. και έχει πολλά τέτοια στο νησί, κυρίως αμερικάνικα από ατυχήματα αλλά και γιαπωνέζικα. Εξαιρετικός ο ξεναγός με πλήθος πληροφοριών και το τους ήταν πραγματική αποκάλυψη.

Το τουρ ολοκληρώθηκε στο Million Dollar Point, ένα σημείο στην ακτή όπου οι Αμερικανοί βύθισαν όλα όσα δεν ήθελαν (λόγω κόστους) να πάρουν μαζί τους στην Αμερική όταν έληξε ο πόλεμος. Προσπάθησαν μάλιστα να τα πουλήσουν σε Βρετανούς και Άγγλους (υπό τη διοίκηση των οποίων παρέμειναν τα νησιά), αλλά αυτοί αρνήθηκαν, είτε επειδή θεώρησαν ότι το ποσό ήταν υπέρογκο ή επειδή ευελπιστούσαν ότι εν τέλει οι Αμερικανοί θα τους τα χάριζαν, αφού έτσι κι αλλιώς είχαν αποφασίσει την οριστική τους αποχώρηση από τα νησιά. Ε, ατύχησαν οι Βρετανοί και Γάλλοι φίλοι μας: οι Αμερικανοί εκνευρίστηκαν που δε λάμβαναν απόφαση οι αγγλογάλλοι και αποφάσισαν να βυθίσουν ό,τι δε θα έπαιρναν μαζί τους στο σημείο που έμεινε γνωστό ως Million Dollar Point. Απίστευτες ποσότητες από τανκς, κανόνια, τόνοι από καφάσια κοκα κόλας, μπουλντόζες, μηχανήματα, τρόφιμα, εργαλεία, τζιπ αξίας πολλών εκατομμυρίων απλά βυθίστηκαν με τη χρήση μπουλντόζας, μόνο και μόνο για να μην τα πάρουν τσάμπα οι Βρετανοί και οι Γάλλοι. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει ένα σουρεαλιστικό σημείο για σνόρκελ, ακριβώς εκεί όπου έχτισαν τη ράμπα για να ξεκινήσει το σαβούριασμα. Ο καιρός ήταν μουντός, φυσούσε πολύ δυνατά και ήταν προφανές πως δε θα μπορούσαμε να βουτήξουμε, αλλά ακόμη και περπατώντας κανείς στην παραλία οκτώ δεκαετίες μετά, σκουντουφλάει πάνω σε κάποια από τα μηχανήματα κι εξαρτήματα που οι Αμερικανοί ξεφορτώθηκαν. Φοβερό σημείο, πραγματικά στοιχειωμένο, από τα χάιλάιτς στο Σάντο. Μα πόσα πράγματα έχει τέλος πάντων αυτό το νησί ;

Πριν μας επιστρέψει στο αεροδρόμιο ο άνθρωπος, περάσαμε κι από το σημείο όπου βυθίστηκε το Coolidge. Δύο ντόπιοι εκπαιδευτές συνόδευαν ένα ζευγαράκι Γερμανών δυτών, μόλις είχαν βγει από την πρώτη τους κατάδυση κι έκαναν διάλειμμα τρώγοντας (ως καλοί Γερμανοί) μήλα. Τους έπιασα κουβέντα και μου είπαν πως λόγω καιρού η ορατότητα ήταν πολύ μέτρια, αλλά το θέαμα εξακολουθούσε να είναι wunderbar. Ο εκπαιδευτής τους μας είπε πως με καλύτερο καιρό έχει έως και 16 άτομα, το οποίο μου φάνηκε εξαιρετικά μικρός αριθμός. Κάτι μου λέει πως τα επόμενα χρόνια το Βανουάτου θα κατακλυστεί από τουρίστες, δε γίνεται να μείνει under the radar για πολύ καιρό.

Ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο... Για να μην ξεχνιόμαστε σήμερα θα πετούσαμε σε άλλο νησί, πολύ λιγότερα ανεπτυγμένο, το Malakula. Αν κι εγώ στο δρόμο για το αεροδρόμιο σκεφτόμουν πόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εστάλησαν στο Σάντο να υπηρετήσουν χωρίς να ξέρουν καν πού πέφτει αυτό το πράγμα, τρομερό πράγμα ο Δεύτερος Παγκόσμιος.Το αεροδρόμιο ήταν το πιο αξιοπρεπές από όσα είδαμε στη χώρα, αλλά ήταν και απελπιστικά άδειο. Είχε όμως μια καντίνα που πουλούσε βραστά αβγά και ένα είδος τίμιου σάντουιτς. Η πτήση κράτησε μόλις 25 λεπτά, πάλι ήμασταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι επιβάτες, πάλι καταπληκτική η πανοραμική θέα.

Το αεροδρόμιο του Norsup ήταν μια πραγματική κωμωδία. Ξεχάστε όλα τα αεροδρόμια που έχουμε αναφέρει μέχρι στιγμής. Μιλάμε για ένα μεταλλικό περίπτερο, χωρίς χώρο να κάτσεις ή να προφυλαχθείς από τη βροχή, μένει στην ιστορία ως το πιο καλτ που έχω δει, ναι βάζω μέσα ακόμη και τη Τζίνκα στη Νότιο Αιθιοπία (που μάζευαν με καμτσίκια τις αγελάδες για να γίνει η προσγείωση!).

Είχαμε κάνει μια κράτηση σε μια κυρία Edna που εν τέλει εμφανίστηκε να μας παραλάβει και η πρώτη μας ερώτηση ήταν αν υπήρχε τρόπος να πάμε στο Lamap για να δούμε τα dugong. “Είναι 4 ώρες μακριά, καρότσα περνάει μόνο δύο φορές την εβδομάδα, άρα θα πρέπει να πληρώσετε δικό σας ντάτσουν, το οποίο κοστίζει 250€ one way”, μας είπε η κυρία Edna και μας έκαψε τις όποιες ελπίδες. Άλλωστε είχαμε μόλις τρεις ημέρες στη διάθεσή μας. Ή έτσι νομίζαμε.

Φτάσαμε στο κατάλυμα, που αποδείχθηκε πως ήταν όντως αυτό ακριβώς που υποσχόταν,self contained bungalow, εξαιρετικό για τα δεδομένα του νησιού, για το οποίο ακόμη δεν είχαμε ιδέα σε τι πρωτόγονη φάση βρίσκεται. Είχαμε δική μας κουζινίτσα, ταρατσούλα, ενώ στο δρόμο για την υπερυψωμένη μας καλυβίτσα είχαν απλώσει τόνους από κοράλια, ώστε να μη γεμίζει κανείς με λάσπη. Αν μη τι άλλο τίμια επένδυση από την Edna, που είχε εγκαταστήσει ρεύμα με μπαταρίες και μας παρακάλεσε να καταναλώνουμε όσο το δυνατόν λιγότερο.

Η Edna, πριν επενδύσει στις δύο καλύβες που είχε φτιάξει, εργαζόταν στο τοπικό συμβούλιο τουρισμού, όπως και ο άντρας της. Επομένως και τα Αγγλικά της ήταν σε καλή κατάσταση αλλά είχε κι ένα ντοσιέ με εκδρομές και πέντε προτάσεις να μας κάνει για το πού θα μπορούσαμε να πάμε. Το χάιλάιτ του νησιού είναι αυτά τα πολύημερα τρεκ που διασχίζουν και χωριά από Big και Small Nambas, αλλά εμείς ήμασταν κομμάτια από το προηγούμενο τρεκ ακόμη και -κυρίως- η πρόβλεψη του καιρού προμηνυόταν τραγική, οπότε με δεδομένο πως το μικρότερο τουρ ήταν τριών ημερών, είπαμε να το αφήσουμε.

Επιλέξαμε όμως για την επομένη να πάμε σε ένα snorkelling trip, σε ένα υδρόβιο πάρκο, όπου υπήρχαν και κάποιες πιθανότητες να δούμε dugong. Και τη μεθεπόμενη θα πηγαίναμε να δούμε κάποιους small nambas, από εκεί θα πηγαίναμε στο νησάκι Ramo, όπου και θα επισκεπτόμασταν τα διαβόητα σημεία κανιβαλισμού.

Για σήμερα, αφού ακόμη δεν είχε δύσει ο ήλιος, είπαμε να πάμε μέχρι την κοντινότερη “πόλη” (μπουχαχα), το Lakatoro , που υποτίθεται πως ήταν 20 λεπτά μακριά με τα πόδια. Τελικώς με το που βγήκαμε από το (στη μέση του πουθενά) κατάλυμά μας, πέρασε ένα βανάκι και μας πήρε, όπου όλοι χαχάνιζαν μαζί μας κι εμείς μαζί τους. Ζητήσαμε να μας αφήσουν “στην κεντρική πλατεία”, το οποίο ήταν ... ένα ξέφωτο. H όλη κοινότητα διέθετε περίπου πέντε κτίρια από στέρεα υλικά, ένα όλο κι όλο εστιατόριο με ένα ολόκληρο τραπέζι, όπου μιας που έβρεχε κάτσαμε να φάμε το μόνο φαγητό που είχαν οι άνθρωποι, δηλαδή 2 μικροσκοπικά κομματάκια κοτόπουλο, ένα τηγανητό αβγό και ρύζι, το οποίο κόστισε 4€ και δε χορτάσαμε καθόλου, ειδικά ο Κρεκούζας που έχει και κάποια κυβικά. Νομίζω ότι αν είχαμε κεραίες στα κεφάλια μας λιγότερο απορημένοι θα μας κοιτούσαν οι ντόπιοι πάντως.

Επιτέλους έκοψε η βροχή και πεταχτήκαμε... στα άλλα δύο καταστήματα που διαθέτει το μέρος, το ένα είναι ένα παράρτημα-περίπτερο της digicel, οπότε βάλαμε data και το άλλο ήταν ένα θλιβερό μπακάλικο όπου αγοράσαμε αβγά προς 1€ και αγνοήσαμε τα υπόλοιπα έξι μετρημένα προϊόντα που διέθετε. Μα πού έχουμε έρθει; Δεν υπάρχει ρεύμα, καταστήματα, δρόμοι και μάλλον και τίποτε να κάνεις, πλην μιας εγκαταλελειμμένης μπασκέτας. Ο μόνος δρόμος που υπήρχε ήταν αυτός που πήραμε με το βανάκι, που σύμφωνα με την ταμπέλα κατασκευάστηκε το 2016 από τους Κινέζους. Χαριεντιστήκαμε με κάτι κοπελίτσες από το τοπικό σχολείο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Είχα μεγάλη περιέργεια να δω την επομένη τι άλλο θα βλέπαμε σε αυτό το ξεχασμένο από τους πάντες μέρος.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 46
• 47
• 48
• 49
• 50
• …

  Go to chapter

  Go
• 57

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 48 of 57

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

 

[Yorgos]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

Με μίλια πήγα μόνο μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, συν την επιστροφή προς Ισπανία. Α, και κάτι ψιλά της Air France που χρησιμοποίησα για μια πτήση της Air Calin ενδο...ωκεανικώς. Όλα τα υπόλοιπα πληρώθηκαν κανονικά.

 

[Ntt]

μικρή διάρκεια του ταξιδιού (48 ημέρες)

Γιώργο πάρε με μαζί σου σε ένα μικρό ταξίδι θα λέμε και θα εννοούμε 2 μήνες

Δώσε ιστορία ιστορία στο λαό.

 

[buffon85]

βλεπω τιτλο, παθαινω ενα μικρο εγκεφαλικο και λεω οκ ο γιωργος

 

[Nikos1986]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

 

[Yorgos]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

E, με τη σειρά. Νοικοκυρεμένα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Για να πω την αλήθεια, είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες, δυσανάλογα χαμηλές ανάλογα με το κόστος του εγχειρήματος. Το κυρίως κομμάτι, η Νέα Ζηλανδία, είχε απομυθοποιηθεί λόγω αρκετών αναφορών στο φόρουμ περί πολιτιστικά αδιάφορης χώρας αλλά και λόγω παντελούς έλλειψης αρχαιολογίας. Άσε που δεν το έχω και με τα road trips ταξίδι χωρίς ΚΤΕΛ, ωτοστόπ και μπιχλοτραίνο είναι μισό ταξίδι (βορειοανατολική Ινδία σου έρχομαι...). Το Βανουάτου μου προκαλούσε αρκετή ίντριγκα, ειδικά από την ώρα που επιβεβαιώθηκε πως θα είχαμε και ως guest star τον ιδανικό άνθρωπο για τέτοιες περιπέτειες, τον @Krekouzas, αλλά επειδή οι πληροφορίες για τη χώρα ήταν λίγες, είπα να μην ενθουσιαστώ. Γενικώς οι προσδοκίες ήταν οι εξής:

Σιγκαπούρη: Την είχα επισκεφθεί πριν από 20 χρόνια ενδελεχώς. Έτσι κι αλλιώς για λίγες ώρες θα πάω, να δω και το φίλο μου το Στέλιο που δουλεύει εκεί και να ξεσκάσω από τις ατελείωτες ώρες στα αεροπλάνα. Ε πόσο να έχει αλλάξει μια έτσι κι αλλιώς υπερσύγχρονη χώρα; Ίσως φάω όμως κάτι το εξαιρετικό. Αυτό που όντως με ενδιαφέρει να δω είναι το Gardens by the Bay κι εν τέλει να τα πω με το Στέλιο μετά από τόσα χρόνια που τα λέμε μόνο διαδικτυακώς.

Νέα Ζηλανδία: Δεν έχω αμφιβολία ότι τα τοπία θα είναι πανέμορφα, ανυπομονώ για τα τρεκ, σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να δω την ποιότητα ζωής, οι πόλεις φαίνονται λίγο αδιάφορες αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με Μαορί (π.χ. αντικείμενα στο Μουσείο του Όκλαντ) θα μου αρέσει. Με προβληματίζει πολύ που θα είμαστε σε χάι σίζον, συνήθως τις αποφεύγω, η χώρα πια έχει και πολύ περισσότερο τουρισμό από τότε που την είχα βάλει στο μάτι και φοβάμαι και μια κινέζικη επιδρομή με σελφοκόνταρα και ινσταφώτος. Το Βόρειο Νησί πιστεύω πως, παρότι όλοι λένε πως υστερεί σε σχέση με το νότιο σε φυσική ομορφιά, θα είναι μια ήσυχη έκπληξη γαλήνης κι ίσως έχει απομείνει κάτι από την κουλτούρα των Μαορί. Απ' το νότιο σίγουρα πιστεύω πως θα δω ωραία τοπία, αλλά η έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος ή υπολειμμάτων ανθρώπινης ιστορίας ίσως να με κάνει να βαρεθώ λίγο στο τρίπτυχο φύση-φύση-φύση, ειδικά αν αυτό είναι διάλειμμα ανάμεσα σε μπόλικη (συν)οδήγηση, με την οποία δεν τα πηγαίνω καλά. Α, θα πέσουμε στα playoffs του ΝΒΑ όμως και θα είμαι με το Δευκαλίωνα που γουστάρει τέτοια σκηνικά.

Φίτζι: Έχω δυο στοπόβερ και μάλιστα στο Nadi της Viti Levu, δηλαδή το κεντρικό και -θεωρητικά- αδιάφορο νησί. Αλλά πόσο χάλια να είναι; Επειδή δεν ξέρω και τι να περιμένω, κάτω από τις προσδοκίες μου δε θα είναι . Στην τελική, ένα φανταστικό ινδικό θα το φάω, που μετά από τόσους μήνες στην Κούβα θα είναι όαση.

Νέα Καληδονία: Καλά, αυτό κι αν ήταν αναπάντεχο. Προέκυψε λόγω αλλαγής πτήσης της αεροπορικής και πάλι, οπότε θα περάσω ένα απόγευμα-βράδυ στην πρωτεύουσα Νουμέα. Το λαμβάνω ως ένα εξτραδάκι κι όχι ως "χώρα" που επισκέφθηκα, άλλωστε τα αξιοθέατά της είναι αλλού.

Wallis & Futuna: A, εδώ έχουμε απαιτήσεις! Ολόκληρο γύρω-γύρω έκανα για να φτάσω σε ένα από τα πιο μακρινά κομμάτια της... Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έχω απαιτήσεις από τη φύση, την κουλτούρα, ναι και από τα αρχαία από ένα μέρος τόσο μακρινό, εξωτικό και είμαι απογοητευμένος που θα περιοριστώ στο Wallis, διότι οι πτήσεις για Futuna δε βολεύουν, ακόμη περισσότερο μετά την πατάτα που μου έκανε με την αλλαγή πτήσης η Air Calin. Αλλά ακριβώς επειδή κοστίζει και όσο κοστίζει, αναμένω να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία σε ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο λίγοι, ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ε, είναι λίγο ακριβά τα διαμάντια, αλλά διαμάντια είναι.

Τόνγκα: Το ξέρω, μένοντας μόνο στο κεντρικό νησί χάνω τα σημαντικότερα, αλλά αναμένω να δω όμορφα αρχαία (ειδικά από το Haamong Mau Trilithon έχω πολλές απαιτήσεις), ένα αντιτουριστικό μέρος, παραδοσιακές σχετικά κοινότητες και όμορφη φύση. Για τα εξώτερα νησιά θα ξανάρθουμε, δε χανόμαστε.

Βανουάτου: Αυτό μου πήρε το μυαλό! Είναι και αρκετά τα νησιά που θα επισκεφθούμε με τον Κρεκούζα, οπότε όσο κι αν κάποια είναι απογοήτευση, θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον σε δύο θα πάθουμε την πλάκα μας. Με τρελαίνει που θα πέσουμε πάνω στις ημερομηνίες για το naghol, ανυπομονώ για τα τουρ με τους κανίβαλους στο ανεξερεύνητο κι εντελώς τριτοκοσμικό Malekula, δε θα με χαλάσουν κι οι παραλιάρες στο Santo, αλλά το ηφαίστειο Yasur και τα παραδοσιακά χωριά είναι ίσως το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού. Θα κάνω και χαβαλέ με τον @Krekouzas που θα τρομάζει τους ντόπιους, δε γίνεται καλύτερα.

Αυστραλία: Δεν είχα καμία απαίτηση, δεν ήξερα ότι θα ξαναβρισκόμουν εκεί.

Στα πλαίσια της προετοιμασίας να πω ότι ευτυχώς που είχα στα χέρια μου το παλαιότερο LP για την Ωκεανία, διότι το νεότερο για κάτι Wallis & Futuna και άλλα μικρά κρατίδια δεν έχει παρα δυο-τρεις παραγράφους, οποία απογοήτευσης. Γενικά πλέον γράφονται για κόσμο με περισσότερο χρήμα και λιγότερο χρόνο. Ο δε οδηγός τους για το Βανουάτου είναι... ακριβώς το κεφάλαιο του LP για την Ωκεανία, ούτε λέξη παραπάνω, ντροπή τους. Ευτυχώς βρήκα έναν ανεξάρτητο οδηγό που κάπως βοήθησε όσο κι αν ήταν κι αυτός παλιότερος (εν τέλει το πόσο updated είναι ένας οδηγός δε με αφορά και πολύ, ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ σημαντικότερος).

Όσο πλησίαζε πάντως το ταξίδι, όλο και περισσότερο θεωρούσα πως το χάιλάιτ θα ήταν... η Ισπανία και γενικώς το ό,τι θα ακολουθούσε μετά από το ταξίδι, συμπεριλαμβανομένης της διαμονής μου στην Ελλάδα για λίγες εβδομάδες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κατάφερα να ενθουσιαστώ. Εντάξει, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει πολύ ενθουσιάζομαι δυσκολότερα πλέον, αλλά δεν είχα πεταλούδες στο στομάχι μου. Κατά βάθος περίμενα μάλλον ένα υπερτιμημένο -και σε χρήμα και σε προσδοκίες ταξίδι- το οποίο είναι καλό υπό μία έννοια, διότι κρατάς μικρό καλάθι. Από την άλλη με προβληματίζει που ξεκινώντας για ένα ταξίδι σε μέρη τόσο μακρινά δεν είχα καταφέρει να ενθουσιαστώ. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, που είμαι στην αναμονή για το επικείμενο ταξίδι στην Ιρλανδία, νιώθω πως πιο πολύ ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή, παρά η προσμονή που είχα για την Ωκεανία. Περίεργο. Γερνάμε; Είδαμε πολλά και βαρεθήκαμε; Μας τελείωσαν τα αρχαία και ξενερώσαμε; Ή απλά ωριμάσαμε και δε μας εκπλήσσει τίποτε; Θα δείξει στα επόμενα ταξίδια, καλά να είμαστε να πάμε σε πολλά.

Λοιπόν, μην το μακρηγορούμε, ξεκινάμε!

 

[Ntt]

Απλή αναζήτηση στο google για

Βανουάτου

" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

 

[Yorgos]

Απλή αναζήτηση στο google για



" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

Πάντως όταν πήγαμε στους κανίβαλους τον κρεκουζα τον γλυκοκοιταζανε...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ short stop​

Μετά από μια χαριτωμένη διαδρομή Αβάνα - Καράκας - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα- Φρανκφούρτη - Σιγκαπούρη, η όποια στάση φαντάζει όαση. Ειδικά για το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης που θεωρείται κι από τα κορυφαία στον κόσμο, αυτό ισχύει διπλά. Μάλιστα είχε μόλις ανοίξει το νέο τέρμιναλ, αλλά η αλήθεια είναι πως αντί να μείνω μέσα στο αεροδρόμιο, μετά από 32,5 ώρες καθαρών πτήσεων και πάνω από 50 ώρες με τις συνδέσεις, το τελευταίο που ήθελα να δω ήταν οτιδήποτε σχετικό με αεροπλάνο, όπως ένα αεροδρόμιο. Οπότε είπα να δω ό,τι πιο άσχετο με ένα αεροδρόμιο, δηλαδή το Στέλιο.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν απίστευτα γρήγορος κι έτσι πήρα ταχύτατα ένα shuttle bus για την με το αντίτιμο των 6€ για το Sands Hotel. Αρκετές οι στάσεις του λεωφορείου, πολύ αγενής ο οδηγός που θύμιζε Γιάννη Ιωαννίδη μετά από αποκλεισμό της ΑΕΚ στο Κύπελλο από τον Άρη, αλλά το βασικό είναι ότι έφτασα, χαζεύοντας μάλιστα από το παράθυρο την πόλη: πεντακάθαρη, καταπράσινη και -όπως και πριν 20 χρόνια- άκρως αποστειρωμένη. Αν ήταν χυμός, θα ήταν μόνο με συντηρητικά. Αν ήταν πορνοστάρ, θα ήταν όλη πλαστική Ρωσίδα. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ελβετός λογιστής. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν του Πάουλο Κοέλιο. Εντάξει, το πιάσατε.

Βρέθηκα λοιπόν με το Στέλιο, που έχει μετακομίσει στην πόλη/χώρα εδώ και περίπου 8 μήνες μετά από πάρα πολλά χρόνια στο Ντουμπάι. Εμφανίστηκε με την τσάντα από το λάπτοπ του, καθώς ερχόταν από συνέδριο. Είπαμε να τα πούμε περπατώντας, να ξεπιαστώ από την αεροπορική Οδύσσεια (αν και η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός Turkish και Lufthansa ήταν εξαιρετικός με το ίντερνετ τους) και να μπορέσω να δω και δυο πράγματα.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς την παραλιακή, που ήταν γεμάτη με κόσμο, φυσικά Ασιάτες, ήμασταν από τους ελάχιστους δυτικούς. Καλή ήταν η θέα, αν και ολίγον αποστειρωμένη. Αποστειρωμένο είναι και το Ντουμπάι κατά την άποψή μου, οπότε ρώτησα το Στέλιο για το πού του φαίνεται καλύτερα, βγάζοντας το αποστειρόμετρο. "Η Σιγκαπούρη δε μου αρέσει τόσο όσο το Ντουμπάι, έχει λιγότερα να κάνεις. Είναι πιο ασιατική πόλη, λιγότερο δυτική απ' ό,τι το Ντουμπάι. Πληρώνομαι πολύ καλά, αλλά το κόστος ζωής είναι πολύ μεγάλο, προς το παρόν μένω με συγκατοίκους, υπάρχει λιγότερο στρες πάντως σε σχέση με το Ντουμπάι. Η ασιατική κουζίνα δε μου αρέσει και τόσο", μου έλεγε καθώς κατευθυνόμασταν προς την ταράτσα με το spa, απ' όπου υπάρχει πανοραμική θέα, αλλά δε μας άφησαν να μπούμε.

Δεν πειράζει, έστω κι έτσι πήρα μια ιδέα, άλλωστε ο βασικός στόχος ήταν να δω τους κήπους. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να δει αυτό το σχετικά νέο αξιοθέατο που βασικά συνίσταται σε πελώριες μεταλλικές κατασκευές σε σχήμα τεράστιου διάτρητου βάζου, από το οποίο ξεπηδάνε τεχνητά και φυσικά φυτά, σε μια εικόνα που σε πρώτη φάση θυμίζει κάτι από το Avatar, Εντυπωσιακό το θέαμα, όπως και το ότι προσφέρεται δωρεάν, εκτός κι αν ανέβεις πάνω στα "βάζα" με κάποιο από τα ασανσέρ, πράγμα για το οποίο δεν είχαμε διάθεση, αφού αφενός υπήρχε ουρά κι αφετέρου ξεκινούσε το Ήχος και Φως.

Για να είμαι ειλικρινής κάτι τέτοιου είδους σόου τα βαριέμαι και κόβω τις φλέβες μου, πράγμα το οποίο δε συνέβη στη Σιγκαπούρη όμως, πρώτον διότι θα λέρωνα με τα αίματα κι ως γνωστόν είναι δρακόντειοι οι νόμοι για τέτοια παραπτώματα και δεύτερον επειδή το θέαμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Πολύ ωραία μουσική, όμορφος φωτισμός κι αυτή η ένωση ανθρώπινων κατασκευών και φύσης έμοιαζε πολύ αρμονική καθώς τη θαυμάζαμε ξαπλωμένοι στο -πεντακάθαρο- κράσπεδο.

Επέμεινα να φύγουμε πριν τελειώσει το σόου και πλακώσουν τα πλήθη στο μετρό, το οποίο ήταν πεντακάθαρο, άνετο κι αποστειρωμένο. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η χώρα, αλλά όσο "τέλεια καμωμένα" κι αν φαίνονται όλα, εμένα μου δίνει την αίσθηση πως βρίσκομαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προφυλακτικού. Συνεχίσαμε το catching up με το Στέλιο, μου άρεσε η συζήτηση για τη βολική δικτατορία της ευμάρειας κι αποχαιρετιστήκαμε όταν κατέβηκε, υποσχόμενοι ότι θα συντονιστούμε να πάμε μια ταξιδάρα μαζί όπως κάναμε παλιά, όταν εγώ ήμουν άφραγκος φοιτητής κι εκείνος ξεκινούσε την καριέρα του, προσαρμοζόμενος στη δική μου αφραγκία και κοιμόμασταν στις παραλίες της Ταϊλάνδης προσποιούμενοι ότι δε μας βίασαν τα κουνούπια.

Προσπάθησα να αναλύσω τι κάνει τη Σιγκαπούρη τόσο αποστειρωμένη. Ίσως είναι η απίστευτη τάξη όλων των καλοσχεδιασμένων project σε βαθμό εκνευρισμού, ίσως είναι η έλλειψη προσωπικότητας λόγω του ότι τα περισσότερα μαγαζιά ανήκουν σε αλυσίδες κι έτσι δίνουν μια αίσθηση institutionalised ομοιομορφίας. Δεν το ζηλεύω το Στέλιο που ζει εκεί, αλλά δε νομίζω να κακοπερνάει κιόλας.

Επέστρεψα στην ώρα μου για την πτήση, δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω να επισκεφθώ το νέο "φαντασμαγορικό τέρμιναλ", ούτε καν να πάω σε κάποιο lounge, οπότε κατευθύνθηκα προς την πύλη μου όπου και κατανάλωσα ένα ολόκληρο snickers και συνειδητοποίησα πως εκείνο και το εισιτήριο των 6€ ήταν τα μόνα έξοδα που είχα κάνει σε αυτό το stopover. Αποστειρωμένοι εσείς; Τσίπης εγώ. Πάμε για Ώκλαντ...

 

[danev]

Μου επιτρεπεις μια μικρη διακοπη , να σε ρωτησω σχετικα με τη Σιγκαπουρη.
-Αν απαιτουνται καποιες διατυπωσεις για την εισοδο στη χωρα (πχ Βιζα),
-Αν 9 ωρες κενο μεταξυ δυο πτησεων, επαρκει για μια απλη γρηγορη εξοδο, μεχρι το κεντρο και πισω.