Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Yorgos]

Εγώ κοιμήθηκα, παρά το απαράδεκτο στρώμα, αλλά ο Δευκαλίων ταλαιπωρήθηκε πολύ. Και να σκεφτεί κανείς ότι του έμεναν 4,5 ώρες οδήγησης και στη συνέχεια 5 ώρες τρεκ. Το πρωινό πάντως ήταν επαρκές, ενώ έσκασε μύτη και η ιδιοκτήτρια, που μας επιβεβαίωσε πως όντως το κτίριο, πέρα από κοιτώνες της αεροπορικής βάσης, έχει διατελέσει και ψυχιατρείο!

Φύγαμε αμέσως για το εθνικό πάρκο Abel Tasman και για άλλη μια φορά η διαδρομή ήταν υπέροχη, με εναλλαγές κοιλάδων, βουνών και παραλιών, κι ένα εγκαταλελειμμένο αυτοκίνητο, γιατί έχουμε και αδυναμία στο ντεκαντάνς άμα λάχει. Περάσαμε μια φανταστική λίμνη, κάναμε ατέλειωτες στροφές και συνειδητοποίησα ότι θα φτάναμε στο Abel Tasman μετά τις 12 το μεσημέρι, αλλά όταν περνάς από τόσο όμορφα τοπία αυτά φαίνονται λεπτομέρειες: σύννεφα που χάνονται μέσα σε καταπράσινα δάση, πρόβατα, αμπελώνες, λιβάδια και μικροσκοπικοί όρμοι ήταν το τέλειο πρελούδιο για το τι θα επακολουθούσε στο Νότιο Νησί.

Εν τέλει φτάσαμε και στα αρχηγεία του πάρκου, σε ένα πανέμορφο παραθαλάσσιο τοπίο με γκαζονάκι. Μάθαμε πως το τρεκ για την καλύβα μας (την οποία και είχε κλείσει μήνες πριν ο Δευκαλίων και πάλι καλά που προλάβαμε δηλαδή, τρομερή ζήτηση το πάρκο λέμε), ήταν 19,2 χιλιόμετρα, πως δεν υπάρχει πουθενά σκουπιδοτενεκές στο πάρκο (άρα πρέπει να κουβαλάς και τα σκουπίδια σου) και πως στην καλύβα μας δε θα υπάρχει ούτε ρεύμα αλλά ούτε και κλινοσκεπάσματα. Αχά. Υπνόσακους δεν είχαμε φέρει, οπότε άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια για το κατά πόσο θα τα βγάζαμε πέρα απλά με τα ισοθερμικά μας. "Ε, κάτω από 11 βαθμούς δεν πέφτει η θερμοκρασία, θα τα καταφέρετε πιστεύω", μας είπε η καλή κυρία. Παρκάραμε το αυτοκίνητο, ετοιμάσαμε ο καθένας το μικρό σακίδιό του και ξεκινήσαμε.

Το πάρκο είναι γεμάτο από λόγους που καταλήγουν σε παραλίες, το δάσος μου θύμιζε έντονα τις σειρές με τη Ζήνα και τον Ηρακλή που έδειχνε κάποτε το Star Channel (είχε κάτι φοβερά γκομενάκια στον Ηρακλή σε κάθε επεισόδιο...), αλλά και τα τοπία της σειράς Lost, που όμως είναι γυρισμένη στη Χαβάη. Οι παραλίες ξεδιπλώνονταν η μία μετά την άλλη και ήταν άδειες, πλην μιας οικογένειας όπου μια μαμά έκανε τρεκ κουβαλώντας ένα βρέφος στην πλάτη της. Κάποιοι έκαναν κανό κι εμφανίζονταν από το πουθενά, άλλοι κάμπινγκ κι εμείς συνεχίζαμε το περπάτημα. Κουραστικό ήταν, αλλά κάθε φορά που ανέβαινες ένα λόφο, η θέα της θάλασσας ήταν φανταστική.

Επειδή είχαμε πάρει φόρα αποφασίσαμε να κάνουμε και την παράκαμψη για το seperation point, όπου μπορεί κανείς να δει φώκιες. Πλησιάζοντας, ακούγαμε χιλιάδες από αυτές, για να διαπιστώσουμε πως επρόκειτο για ηχεία που αναπαρήγαγαν τους χαρακτηριστικούς τους ήχους. Ο Δευκαλίων εκνευρίστηκε: "Αν δεν έχουν φώκιες, να είναι ειλικρινείς και να το γράφουν, όχι να μας κοροϊδεύουν με ψεύτικους ήχους!". Τελικώς διαβάσαμε πως οι άνθρωποι προσπαθούν να επαναπροσελκύσουν κάτι πουλάκια (gunnets νομίζω) από ένα κοντινό νησί, εξ ου και τα ηχεία που έχουν βάλει με τις αναπαραγωγές ήχων και τα κιτς ομοιώματα πουλιών, αλλά το κακό είχε γίνει, ο Δευκαλίων είχε κουραστεί (και) από την παράκαμψη και συγχύστηκε. Με συσσωρευμένη αϋπνία, κούραση από την οδήγηση κι ένα πολύ κουραστικό πρόγραμμα, τα έπαιξε και τον έπιασε κι ένα μίνι παραλήρημα: "Α δεν ξέρω, θα βρούμε ένα θαλάσσιο ταξί, κάτι να φύγω! Ένα ελικόπτερο, δε με ενδιαφέρει! Είμαι πτώμα, να πάω και να κοιμηθώ τώρα και σε μια καλύβα να ξεπαγιάσω, ξέχασέ το! Θέλω ένα ξενοδοχείο και καλό μάλιστα, κανόνισε!". Τι να κανονίσω; Το ελικόπτερο; Τον έπιασε αμόκ κι άρχισε να περπατάει γρήγορα μονάχος του, μωρέ μπράβο αντοχές. Η τσαντίλα δίνει φτεράααααα.

Ο ήλιος έπεφτε σιγά σιγά και τελικά φτάσαμε στην πανέμορφη ξύλινη καλύβα μας, μόλις λίγα μέτρα από την παραλία μας και πήραμε τις δυο κουκέτες που βρήκαμε στο ισόγειο, σε ένα δωμάτιο που θα μοιραζόμασταν με άλλους τέσσερις. Όντως, η κουκέτα είχε μόνο στρώμα, κανένα σεντόνι και για κουβέρτες ούτε λόγος. Βάλαμε τα ισοθερμικά μας και πήγαμε στην κουζίνα, όπου εν τέλει μαζεύτηκαν και οι υπόλοιποι ένοικοι της καμπίνας, που πρέπει να ήταν περίπου 20. Ευτυχώς κάποιοι είχαν φέρει και φακούς, υπήρχαν λίγα κεριά, κάποιοι είχαν φέρει για να μαγειρέψουν κι υπήρχε και μια σκακιέρα όπου έκανα comeback και κέρδισα 2-1. Οι υπόλοιποι ένοικοι ήταν όλοι ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες: οικογένειες με παιδάκια, ένα ζευγάρι συνταξιούχων από την... Paparoa που γέλασαν όταν τους είπαμε τι σημαίνει το χωριό τους στη γλώσσα μας και πιάσαμε την κουβέντα με διάφορους. Ο γερο...Παπαριανός μου εξήγησε ότι είναι κτηνοτρόφος κι έχει στη δούλεψή του δύο Φιλιππινέζους που πληρώνονται 55 και 75 χιλιάδες δολάρια το χρόνο, ενώ μου έκανε και μια ανάλυση για το weight game και πώς εν τέλει οι αγελάδες αποδίδουν περισσότερο απ' ό,τι τα γουρούνια. Γενικά το επίπεδο των τρέκερ ήταν πολύ υψηλό, η χώρα και το επίπεδό της συνέχιζε να με εντυπωσιάζει.

Οι άλλοι εκτός από επίπεδο είχαν και προετοιμασία, ενώ εμείς είχαμε έρθει σα σε ελληνική αποστολή για διαπραγμάτευση... Έβαλα ό,τι είχα και δεν είχα αλλά το κρύο με νίκησε στις 4.30 και τρέμοντας ξύπνησα και κατευθύνθηκα στην κουζίνα για να δω αν μπορεί να με ζεστάνει η φωτιά. Μπα, φωτιά δεν είχε και μόνο στις 5.30, που ήρθε και ο Δευκαλίων, καταφέραμε να την ανάψουμε, θυσιάζοντας και ένα περιοδικό.

Εμείς μπορεί να ξεπαγιάσαμε όλο το βράδυ, αλλά οι υπόλοιποι τρέκερς μια χαρά κοιμήθηκαν, αφού όλοι είχαν υπνόσακους, ενώ αποδείχθηκε πως τα πάνω δωμάτια, που ήταν και τα πρώτα που είχαν καταληφθεί, διέθεταν θέρμανση αφού από εκεί περνούσε η μπουρού από το τζάκι. Ακόμη κι έτσι, το ότι τα παιδάκια τους ξύπνησαν στις 6.30 και βγήκαν... γυμνά έξω, έλεγε πολλά για το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά στη Νέα Ζηλανδία: συνηθισμένα σε εκδρομές στη φύση. Όχι σαν κι εμένα που πρώτη φορά είδα αγελάδα... στην πενταήμερη και την έβγαζα φωτογραφίες σα χάνος. Για να μην πω ότι στα 21 μου πήγα για εθελοντική εργασία σε μια φάρμα στη Δανία και όταν μας είπαν να βγούμε να μαζέψουμε πατάτες βγήκα στην καλλιέργεια κι έψαχνα... στα δέντρα. Αν έχεις μεγαλώσει στα Εξάρχεια και τα Κάτω Πατήσια και στην οικογένεια δεν υπάρχει χωριό, έτσι είναι...

Φάγαμε ένα πρωινό στα γρήγορα και ξεκινήσαμε το δρόμο της επιστροφής, περνώντας από το λόφο Gibbs αυτή τη φορά, η θέα από τον οποίο ήταν λιγότερο εντυπωσιακή από τη χθεσινή, αλλά η διαδρομή ήταν πολύ πιο ξεκούραστη, αφού ήταν κυρίως κατηφόρα. Όταν ξεστόμισα κάτι σαν "καλή θα ήταν και καμιά ανηφόρα πάντως", εισέπραξα ένα δολοφονικό βλέμμα από το Δευκαλίωνα, που για άλλη μια φορά είχε κοιμηθεί ελάχιστα κι είχε πάλι οδήγηση να κάνει. Το τελευταίο κομμάτι του μονοπατιού βγήκε με πολύ γρήγορο ρυθμό, αφού είχε ευνοϊκή κλίση κι εγώ τουλάχιστον ένιωθα γεμάτος ενέργεια κι ευτυχισμένος με την όλη εμπειρία του πάρκου. Αλλάξαμε ρούχα και μπήκαμε στο αυτοκίνητο με προορισμό αυτή τη φορά το St. Arnaud, μέσω δρόμων χωρίς κίνηση.

Ψάχναμε και κάποιο εστιατόριο για να φάμε, αλλά ήταν όλα κλειστά λόγω αργίας, Μεγάλη Παρασκευή γαρ, ενώ έτσι κι αλλιώς κινούμασταν σε χωριουδάκια κι ανάμεσα σε σκόρπια σπιτάκια, δεν υπάρχει αστικό κέντρο εκεί κοντά. Τελικά φτάσαμε στο κατάλυμά μας για σήμερα, το Alpine Lodge, απέναντι από το οποίο βρήκαμε κάτι ωραία σαντουιτσάκια. Το ξενοδοχείο αποδείχθηκε πάρα πολύ καλό και κάναμε ντου για ντους γιατί φυσικά στην καλύβα δεν υπήρχαν τέτοιες πολυτέλειες, για το ψυχιατρείο δεν το συζητώ καν, οπότε έπρεπε να φύγει η λίγδα ημερών. Μετά πήγαμε και στο άκρως διασκεδαστικό πλυντήριο ρούχων με τα κέρματα, όπου κάναμε αρκετό χαβαλέ κι επιτέλους αποκτήσαμε καθαρά ρούχα, ειδικά για μένα που ταξίδευα για τόσες εβδομάδες με ένα μικρό σάκο, ήταν βάλσαμο.

Ευτυχώς που είχαμε προνοήσει κι είχαμε κλείσει και δείπνο στο ξενοδοχείο γιατί ήταν φίσκα. Δε θυμάμαι τι πήρε ο Δευκαλίων, θυμάμαι όμως πως εγώ έφαγα έναν εξαιρετικό σολομό με φακές. Ό,τι και να πω, γαστριμαργικά η χώρα θα πάρει εξαιρετικό βαθμό. Η επόμενη μέρα θα ήταν πιο χαλαρή, αφού θα ήμασταν στην ευρύτερη περιοχή και θα μέναμε στο ίδιο κατάλυμα, ενώ θα ερχόταν και ο Κρεκούζας για το υπόλοιπο του ταξιδιού, όχι μόνο στη Νέα Ζηλανδία, αλλά και στο Βανουάτου.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 17
• 18
• 19
• 20
• 21
• …

  Go to chapter

  Go
• 57

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 19 of 57

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

 

[Yorgos]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

Με μίλια πήγα μόνο μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, συν την επιστροφή προς Ισπανία. Α, και κάτι ψιλά της Air France που χρησιμοποίησα για μια πτήση της Air Calin ενδο...ωκεανικώς. Όλα τα υπόλοιπα πληρώθηκαν κανονικά.

 

[Ntt]

μικρή διάρκεια του ταξιδιού (48 ημέρες)

Γιώργο πάρε με μαζί σου σε ένα μικρό ταξίδι θα λέμε και θα εννοούμε 2 μήνες

Δώσε ιστορία ιστορία στο λαό.

 

[buffon85]

βλεπω τιτλο, παθαινω ενα μικρο εγκεφαλικο και λεω οκ ο γιωργος

 

[Nikos1986]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

 

[Yorgos]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

E, με τη σειρά. Νοικοκυρεμένα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Για να πω την αλήθεια, είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες, δυσανάλογα χαμηλές ανάλογα με το κόστος του εγχειρήματος. Το κυρίως κομμάτι, η Νέα Ζηλανδία, είχε απομυθοποιηθεί λόγω αρκετών αναφορών στο φόρουμ περί πολιτιστικά αδιάφορης χώρας αλλά και λόγω παντελούς έλλειψης αρχαιολογίας. Άσε που δεν το έχω και με τα road trips ταξίδι χωρίς ΚΤΕΛ, ωτοστόπ και μπιχλοτραίνο είναι μισό ταξίδι (βορειοανατολική Ινδία σου έρχομαι...). Το Βανουάτου μου προκαλούσε αρκετή ίντριγκα, ειδικά από την ώρα που επιβεβαιώθηκε πως θα είχαμε και ως guest star τον ιδανικό άνθρωπο για τέτοιες περιπέτειες, τον @Krekouzas, αλλά επειδή οι πληροφορίες για τη χώρα ήταν λίγες, είπα να μην ενθουσιαστώ. Γενικώς οι προσδοκίες ήταν οι εξής:

Σιγκαπούρη: Την είχα επισκεφθεί πριν από 20 χρόνια ενδελεχώς. Έτσι κι αλλιώς για λίγες ώρες θα πάω, να δω και το φίλο μου το Στέλιο που δουλεύει εκεί και να ξεσκάσω από τις ατελείωτες ώρες στα αεροπλάνα. Ε πόσο να έχει αλλάξει μια έτσι κι αλλιώς υπερσύγχρονη χώρα; Ίσως φάω όμως κάτι το εξαιρετικό. Αυτό που όντως με ενδιαφέρει να δω είναι το Gardens by the Bay κι εν τέλει να τα πω με το Στέλιο μετά από τόσα χρόνια που τα λέμε μόνο διαδικτυακώς.

Νέα Ζηλανδία: Δεν έχω αμφιβολία ότι τα τοπία θα είναι πανέμορφα, ανυπομονώ για τα τρεκ, σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να δω την ποιότητα ζωής, οι πόλεις φαίνονται λίγο αδιάφορες αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με Μαορί (π.χ. αντικείμενα στο Μουσείο του Όκλαντ) θα μου αρέσει. Με προβληματίζει πολύ που θα είμαστε σε χάι σίζον, συνήθως τις αποφεύγω, η χώρα πια έχει και πολύ περισσότερο τουρισμό από τότε που την είχα βάλει στο μάτι και φοβάμαι και μια κινέζικη επιδρομή με σελφοκόνταρα και ινσταφώτος. Το Βόρειο Νησί πιστεύω πως, παρότι όλοι λένε πως υστερεί σε σχέση με το νότιο σε φυσική ομορφιά, θα είναι μια ήσυχη έκπληξη γαλήνης κι ίσως έχει απομείνει κάτι από την κουλτούρα των Μαορί. Απ' το νότιο σίγουρα πιστεύω πως θα δω ωραία τοπία, αλλά η έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος ή υπολειμμάτων ανθρώπινης ιστορίας ίσως να με κάνει να βαρεθώ λίγο στο τρίπτυχο φύση-φύση-φύση, ειδικά αν αυτό είναι διάλειμμα ανάμεσα σε μπόλικη (συν)οδήγηση, με την οποία δεν τα πηγαίνω καλά. Α, θα πέσουμε στα playoffs του ΝΒΑ όμως και θα είμαι με το Δευκαλίωνα που γουστάρει τέτοια σκηνικά.

Φίτζι: Έχω δυο στοπόβερ και μάλιστα στο Nadi της Viti Levu, δηλαδή το κεντρικό και -θεωρητικά- αδιάφορο νησί. Αλλά πόσο χάλια να είναι; Επειδή δεν ξέρω και τι να περιμένω, κάτω από τις προσδοκίες μου δε θα είναι . Στην τελική, ένα φανταστικό ινδικό θα το φάω, που μετά από τόσους μήνες στην Κούβα θα είναι όαση.

Νέα Καληδονία: Καλά, αυτό κι αν ήταν αναπάντεχο. Προέκυψε λόγω αλλαγής πτήσης της αεροπορικής και πάλι, οπότε θα περάσω ένα απόγευμα-βράδυ στην πρωτεύουσα Νουμέα. Το λαμβάνω ως ένα εξτραδάκι κι όχι ως "χώρα" που επισκέφθηκα, άλλωστε τα αξιοθέατά της είναι αλλού.

Wallis & Futuna: A, εδώ έχουμε απαιτήσεις! Ολόκληρο γύρω-γύρω έκανα για να φτάσω σε ένα από τα πιο μακρινά κομμάτια της... Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έχω απαιτήσεις από τη φύση, την κουλτούρα, ναι και από τα αρχαία από ένα μέρος τόσο μακρινό, εξωτικό και είμαι απογοητευμένος που θα περιοριστώ στο Wallis, διότι οι πτήσεις για Futuna δε βολεύουν, ακόμη περισσότερο μετά την πατάτα που μου έκανε με την αλλαγή πτήσης η Air Calin. Αλλά ακριβώς επειδή κοστίζει και όσο κοστίζει, αναμένω να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία σε ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο λίγοι, ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ε, είναι λίγο ακριβά τα διαμάντια, αλλά διαμάντια είναι.

Τόνγκα: Το ξέρω, μένοντας μόνο στο κεντρικό νησί χάνω τα σημαντικότερα, αλλά αναμένω να δω όμορφα αρχαία (ειδικά από το Haamong Mau Trilithon έχω πολλές απαιτήσεις), ένα αντιτουριστικό μέρος, παραδοσιακές σχετικά κοινότητες και όμορφη φύση. Για τα εξώτερα νησιά θα ξανάρθουμε, δε χανόμαστε.

Βανουάτου: Αυτό μου πήρε το μυαλό! Είναι και αρκετά τα νησιά που θα επισκεφθούμε με τον Κρεκούζα, οπότε όσο κι αν κάποια είναι απογοήτευση, θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον σε δύο θα πάθουμε την πλάκα μας. Με τρελαίνει που θα πέσουμε πάνω στις ημερομηνίες για το naghol, ανυπομονώ για τα τουρ με τους κανίβαλους στο ανεξερεύνητο κι εντελώς τριτοκοσμικό Malekula, δε θα με χαλάσουν κι οι παραλιάρες στο Santo, αλλά το ηφαίστειο Yasur και τα παραδοσιακά χωριά είναι ίσως το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού. Θα κάνω και χαβαλέ με τον @Krekouzas που θα τρομάζει τους ντόπιους, δε γίνεται καλύτερα.

Αυστραλία: Δεν είχα καμία απαίτηση, δεν ήξερα ότι θα ξαναβρισκόμουν εκεί.

Στα πλαίσια της προετοιμασίας να πω ότι ευτυχώς που είχα στα χέρια μου το παλαιότερο LP για την Ωκεανία, διότι το νεότερο για κάτι Wallis & Futuna και άλλα μικρά κρατίδια δεν έχει παρα δυο-τρεις παραγράφους, οποία απογοήτευσης. Γενικά πλέον γράφονται για κόσμο με περισσότερο χρήμα και λιγότερο χρόνο. Ο δε οδηγός τους για το Βανουάτου είναι... ακριβώς το κεφάλαιο του LP για την Ωκεανία, ούτε λέξη παραπάνω, ντροπή τους. Ευτυχώς βρήκα έναν ανεξάρτητο οδηγό που κάπως βοήθησε όσο κι αν ήταν κι αυτός παλιότερος (εν τέλει το πόσο updated είναι ένας οδηγός δε με αφορά και πολύ, ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ σημαντικότερος).

Όσο πλησίαζε πάντως το ταξίδι, όλο και περισσότερο θεωρούσα πως το χάιλάιτ θα ήταν... η Ισπανία και γενικώς το ό,τι θα ακολουθούσε μετά από το ταξίδι, συμπεριλαμβανομένης της διαμονής μου στην Ελλάδα για λίγες εβδομάδες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κατάφερα να ενθουσιαστώ. Εντάξει, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει πολύ ενθουσιάζομαι δυσκολότερα πλέον, αλλά δεν είχα πεταλούδες στο στομάχι μου. Κατά βάθος περίμενα μάλλον ένα υπερτιμημένο -και σε χρήμα και σε προσδοκίες ταξίδι- το οποίο είναι καλό υπό μία έννοια, διότι κρατάς μικρό καλάθι. Από την άλλη με προβληματίζει που ξεκινώντας για ένα ταξίδι σε μέρη τόσο μακρινά δεν είχα καταφέρει να ενθουσιαστώ. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, που είμαι στην αναμονή για το επικείμενο ταξίδι στην Ιρλανδία, νιώθω πως πιο πολύ ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή, παρά η προσμονή που είχα για την Ωκεανία. Περίεργο. Γερνάμε; Είδαμε πολλά και βαρεθήκαμε; Μας τελείωσαν τα αρχαία και ξενερώσαμε; Ή απλά ωριμάσαμε και δε μας εκπλήσσει τίποτε; Θα δείξει στα επόμενα ταξίδια, καλά να είμαστε να πάμε σε πολλά.

Λοιπόν, μην το μακρηγορούμε, ξεκινάμε!

 

[Ntt]

Απλή αναζήτηση στο google για

Βανουάτου

" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

 

[Yorgos]

Απλή αναζήτηση στο google για



" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

Πάντως όταν πήγαμε στους κανίβαλους τον κρεκουζα τον γλυκοκοιταζανε...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ short stop​

Μετά από μια χαριτωμένη διαδρομή Αβάνα - Καράκας - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα- Φρανκφούρτη - Σιγκαπούρη, η όποια στάση φαντάζει όαση. Ειδικά για το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης που θεωρείται κι από τα κορυφαία στον κόσμο, αυτό ισχύει διπλά. Μάλιστα είχε μόλις ανοίξει το νέο τέρμιναλ, αλλά η αλήθεια είναι πως αντί να μείνω μέσα στο αεροδρόμιο, μετά από 32,5 ώρες καθαρών πτήσεων και πάνω από 50 ώρες με τις συνδέσεις, το τελευταίο που ήθελα να δω ήταν οτιδήποτε σχετικό με αεροπλάνο, όπως ένα αεροδρόμιο. Οπότε είπα να δω ό,τι πιο άσχετο με ένα αεροδρόμιο, δηλαδή το Στέλιο.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν απίστευτα γρήγορος κι έτσι πήρα ταχύτατα ένα shuttle bus για την με το αντίτιμο των 6€ για το Sands Hotel. Αρκετές οι στάσεις του λεωφορείου, πολύ αγενής ο οδηγός που θύμιζε Γιάννη Ιωαννίδη μετά από αποκλεισμό της ΑΕΚ στο Κύπελλο από τον Άρη, αλλά το βασικό είναι ότι έφτασα, χαζεύοντας μάλιστα από το παράθυρο την πόλη: πεντακάθαρη, καταπράσινη και -όπως και πριν 20 χρόνια- άκρως αποστειρωμένη. Αν ήταν χυμός, θα ήταν μόνο με συντηρητικά. Αν ήταν πορνοστάρ, θα ήταν όλη πλαστική Ρωσίδα. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ελβετός λογιστής. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν του Πάουλο Κοέλιο. Εντάξει, το πιάσατε.

Βρέθηκα λοιπόν με το Στέλιο, που έχει μετακομίσει στην πόλη/χώρα εδώ και περίπου 8 μήνες μετά από πάρα πολλά χρόνια στο Ντουμπάι. Εμφανίστηκε με την τσάντα από το λάπτοπ του, καθώς ερχόταν από συνέδριο. Είπαμε να τα πούμε περπατώντας, να ξεπιαστώ από την αεροπορική Οδύσσεια (αν και η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός Turkish και Lufthansa ήταν εξαιρετικός με το ίντερνετ τους) και να μπορέσω να δω και δυο πράγματα.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς την παραλιακή, που ήταν γεμάτη με κόσμο, φυσικά Ασιάτες, ήμασταν από τους ελάχιστους δυτικούς. Καλή ήταν η θέα, αν και ολίγον αποστειρωμένη. Αποστειρωμένο είναι και το Ντουμπάι κατά την άποψή μου, οπότε ρώτησα το Στέλιο για το πού του φαίνεται καλύτερα, βγάζοντας το αποστειρόμετρο. "Η Σιγκαπούρη δε μου αρέσει τόσο όσο το Ντουμπάι, έχει λιγότερα να κάνεις. Είναι πιο ασιατική πόλη, λιγότερο δυτική απ' ό,τι το Ντουμπάι. Πληρώνομαι πολύ καλά, αλλά το κόστος ζωής είναι πολύ μεγάλο, προς το παρόν μένω με συγκατοίκους, υπάρχει λιγότερο στρες πάντως σε σχέση με το Ντουμπάι. Η ασιατική κουζίνα δε μου αρέσει και τόσο", μου έλεγε καθώς κατευθυνόμασταν προς την ταράτσα με το spa, απ' όπου υπάρχει πανοραμική θέα, αλλά δε μας άφησαν να μπούμε.

Δεν πειράζει, έστω κι έτσι πήρα μια ιδέα, άλλωστε ο βασικός στόχος ήταν να δω τους κήπους. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να δει αυτό το σχετικά νέο αξιοθέατο που βασικά συνίσταται σε πελώριες μεταλλικές κατασκευές σε σχήμα τεράστιου διάτρητου βάζου, από το οποίο ξεπηδάνε τεχνητά και φυσικά φυτά, σε μια εικόνα που σε πρώτη φάση θυμίζει κάτι από το Avatar, Εντυπωσιακό το θέαμα, όπως και το ότι προσφέρεται δωρεάν, εκτός κι αν ανέβεις πάνω στα "βάζα" με κάποιο από τα ασανσέρ, πράγμα για το οποίο δεν είχαμε διάθεση, αφού αφενός υπήρχε ουρά κι αφετέρου ξεκινούσε το Ήχος και Φως.

Για να είμαι ειλικρινής κάτι τέτοιου είδους σόου τα βαριέμαι και κόβω τις φλέβες μου, πράγμα το οποίο δε συνέβη στη Σιγκαπούρη όμως, πρώτον διότι θα λέρωνα με τα αίματα κι ως γνωστόν είναι δρακόντειοι οι νόμοι για τέτοια παραπτώματα και δεύτερον επειδή το θέαμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Πολύ ωραία μουσική, όμορφος φωτισμός κι αυτή η ένωση ανθρώπινων κατασκευών και φύσης έμοιαζε πολύ αρμονική καθώς τη θαυμάζαμε ξαπλωμένοι στο -πεντακάθαρο- κράσπεδο.

Επέμεινα να φύγουμε πριν τελειώσει το σόου και πλακώσουν τα πλήθη στο μετρό, το οποίο ήταν πεντακάθαρο, άνετο κι αποστειρωμένο. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η χώρα, αλλά όσο "τέλεια καμωμένα" κι αν φαίνονται όλα, εμένα μου δίνει την αίσθηση πως βρίσκομαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προφυλακτικού. Συνεχίσαμε το catching up με το Στέλιο, μου άρεσε η συζήτηση για τη βολική δικτατορία της ευμάρειας κι αποχαιρετιστήκαμε όταν κατέβηκε, υποσχόμενοι ότι θα συντονιστούμε να πάμε μια ταξιδάρα μαζί όπως κάναμε παλιά, όταν εγώ ήμουν άφραγκος φοιτητής κι εκείνος ξεκινούσε την καριέρα του, προσαρμοζόμενος στη δική μου αφραγκία και κοιμόμασταν στις παραλίες της Ταϊλάνδης προσποιούμενοι ότι δε μας βίασαν τα κουνούπια.

Προσπάθησα να αναλύσω τι κάνει τη Σιγκαπούρη τόσο αποστειρωμένη. Ίσως είναι η απίστευτη τάξη όλων των καλοσχεδιασμένων project σε βαθμό εκνευρισμού, ίσως είναι η έλλειψη προσωπικότητας λόγω του ότι τα περισσότερα μαγαζιά ανήκουν σε αλυσίδες κι έτσι δίνουν μια αίσθηση institutionalised ομοιομορφίας. Δεν το ζηλεύω το Στέλιο που ζει εκεί, αλλά δε νομίζω να κακοπερνάει κιόλας.

Επέστρεψα στην ώρα μου για την πτήση, δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω να επισκεφθώ το νέο "φαντασμαγορικό τέρμιναλ", ούτε καν να πάω σε κάποιο lounge, οπότε κατευθύνθηκα προς την πύλη μου όπου και κατανάλωσα ένα ολόκληρο snickers και συνειδητοποίησα πως εκείνο και το εισιτήριο των 6€ ήταν τα μόνα έξοδα που είχα κάνει σε αυτό το stopover. Αποστειρωμένοι εσείς; Τσίπης εγώ. Πάμε για Ώκλαντ...

 

[danev]

Μου επιτρεπεις μια μικρη διακοπη , να σε ρωτησω σχετικα με τη Σιγκαπουρη.
-Αν απαιτουνται καποιες διατυπωσεις για την εισοδο στη χωρα (πχ Βιζα),
-Αν 9 ωρες κενο μεταξυ δυο πτησεων, επαρκει για μια απλη γρηγορη εξοδο, μεχρι το κεντρο και πισω.