• Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάρτιο - Μάιο 2020 !

Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.955
Likes
52.359
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
  1. Κεφάλαιο 1
  2. Προσδοκίες
  3. Σιγκαπούρη short stop
  4. 24 ώρες στο Auckland
  5. Και stopover (Nadi, Fiji) και layover (Νουμέα, Νέα Καληδονία)
  6. Wallis & Futuna (βασικά Wallis)
  7. Wallis & Futuna II
  8. Wallis & Futuna III
  9. Photos Wallis & Futuna
  10. Δεύτερο stopover στο Nadi
  11. Τόνγκα
  12. Photos Τόνγκα
  13. Τόνγκα ΙΙ
  14. Νέα Ζηλανδία
  15. Νέα Ζηλανδία - Βόρειο Νησί
  16. Photos New Zealand Βόρειο Νησί
  17. Tongariro trek
  18. Ουέλινγκτον
  19. Abel Tasman National Park
  20. Photos Wellington - Abel Tasman
  21. Νέα Ζηλανδία - Νότιο Νησί
  22. Photos New Zealand - Νότιο Νησί
  23. Παγετώνας Franz Josef
  24. Νέα Ζηλανδία - Νότιο Νησί ΙΙ
  25. Νέα Ζηλανδία - Νότιο Νησί ΙΙΙ
  26. Milford Sound
  27. Dunedin
  28. Photos New Zealand Νότιο Νησί ΙΙ
  29. Photos Franz Josef by krekouzas
  30. Αυστραλία (για μια μέρα κι από σπόντα)
  31. Βανουάτου
  32. Νήσος Tanna
  33. Νήσος Tanna II
  34. Photos Tanna by krekouzas
  35. Photos Tanna II
  36. Port Vila
  37. Νησί Efate
  38. Photos Efate
  39. Νησί Pentecost
  40. Photos Pentecost
  41. Νησί Pentecost II
  42. Pentecost by krekouzas
  43. Νησί Espiritu Santo
  44. Νησί Espiritu Santo II
  45. Τρεκ Espiritu Santo
  46. Νησί Espiritu Santo III
  47. Photos Espiritu Santo
  48. World War II tour
  49. Photos World War II tour
  50. Νησί Espiritu Santo IV
  51. Νησί Espiritu Santo V
  52. Photos Espiritu Santo III
  53. Νησί Espiritu Santo VI
  54. Αξιολόγηση Βανουάτου
  55. Επιστροφή στη Νέα Ζηλανδία
  56. Photos Hobbiton
  57. Αξιολόγηση Νέας Ζηλανδίας - Επίλογος

Μέχρι και muffin είχε το πρωινό, επιτέλους. Αξιοπρεπέστατο το Beachfront για τα δεδομένα Βανουάτου, να τα λέμε αυτά.

Το βανάκι της τουριστικής εταιρείας ήρθε στην ώρα του. Απορήσαμε που έφεραν ένα ολόκληρο βαν για μας, αφού δεν κάναμε στάση σε κάποιο άλλο κατάλυμα. Μετά από 20 λεπτά όμως μας μεταφόρτωσαν σε ένα ντάτσουν με άλλο ένα ζευγάρι, ο τύπος Αυστραλός και η γυναίκα του Αμερικανοαυστριακή, τα είχαν τα χρονάκια τους. Η διαδρομή που κάναμε στην καρότσα ήταν φοβερά άβολη, αλλά είμαστε συνηθισμένοι σε αυτά. Φτάσαμε σε κάποιο είδους καμπ με σκηνές όπου μας έκαναν μια πρώτη ενημέρωση για το τρεκ.

Σύμφωνα με την κοπελίτσα λοιπόν, το καθαρό περπάτημα στη ζούγκλα θα είχε διάρκεια μιάμισης ώρας, μετά θα είχε αναγκαστικά κολύμπι (με σωσίβιο, αλλιώς ο Κρεκούζας δε θα είχε έρθει στην εκδρομή αφού δεν ξέρει να κολυμπάει ο άνθρωπος) και canyoning, μετά ξανά-μανά τρεκ και μετά σπηλιές. Η αλήθεια είναι πως, αφού είχα διαβάσει οως η εκδρομή συστήνεται και για γυναίκες και για παιδιά, δεν ανέμενα κάποιο σοβαρό βαθμό δυσκολίας. Η πρόγνωση καιρού έλεγε πως ίσως έβρεχε, αλλά δε με απασχόλησε και πολύ ενώ καθησυχαστική ήταν και η παραίνεση να πάρουμε μαζί μας τις σαγιονάρες μας και τις φωτογραφικές μας μηχανές, αφού “αν τις έχετε ψηλά στα χέρια σας δε θα έχετε θέμα”. Υπογράψαμε και το σχετικό disclaimer, σύμφωνα με το οποίο δε θα επιρρίπταμε ευθύνη στην εταιρεία τρεκ για πιθανά ατυχήματα, και φύγαμε.

Ακολούθησε νέα διαδρομή στην καρότσα του ντάτσουν για 70 λεπτά αυτή τη φορά, που μου έσπασε τη μέση και γενικά είμαι συνηθισμένος σε τέτοιου είδους ιστορίες, σίγουρα επρόκειτο για μια από τις τοπ-10 χειρότερες διαδρομές off road διαδρομές των δέκα τελευταίων ετών. Φτάσαμε σε ένα απίστευτα ξεχασμένο χωριό με καλύβες, ένα γυμνό παιδάκι που έπαιζε μέσα στις λάσπες με ένα μπαλάκι του τένις και ντόπιους που έπαθαν πλάκα με τις φωτογραφίες που του έβγαλε με την polaroid ο Κώστας. Περιμέναμε λίγο μέχρι να έρθουν και οι υπόλοιποι τρέκερς, για να διαπιστώσουμε πως συνολικά θα ήμασταν 8 νοματαίοι.

Πλέον μας έβαλαν σε τζιπ και λίγα λεπτά αργότερα φτάσαμε στη “γέφυρα από μπαμπού” που ήταν και το σημείο εκκίνησης. Για κακή μας τύχη, είχε βρέξει και γλιστρούσε απίστευτα, ήταν δύσκολο να κάνεις πάνω από 4-5 βήματα χωρίς να γλιστρήσεις, αλλά τουλάχιστον είχε σταματήσει η ψιχάλα. Λίγο κράτησε η χαρά μας... Τέλος πάντων, μετά από λίγο περπάτημα φτάσαμε στο επόμενο χωριό, όπου μας ανακοίνωσαν... ότι εκεί ήταν αφετηρία! Μας έδωσαν σωσίβια-γιλέκα και αφήσαμε τις τσάντες μας. Με βαριά καρδιά άφησα και την κάμερά μου και το κινητό, μου έφτανε μια απώλεια ήδη στο Wallis & Futuna. O καλός καπετάνιος όμως Κρεκούζας είχε φυσικά το απαραίτητο αδιάβροχο γκατζετάκι, κινητό, gopro δεν ξέρω και γω τι, για τον Κρεκούζα μιλάμε, 15 κιλά σάκο με 8 κιλά γκάτζετ, 6 κιλά σοκολάτες και tim tam και 1 κιλό ρούχα, δεν υπάρχει ο τύπος.

Έβαλα τρεις μπάρες δημητριακών στην τσέπη μου και φύγαμε, εφησυχασμένος ότι θα έβγαζε φωτογραφίες ο Κρεκούζας, αν και τρομερές ελπίδες ότι θα δούμε κάτι το ανεπανάληπτο δεν είχα.

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε πλαγιές, να κατεβαίνουμε, να σκαρφαλώνουμε βράχια, να πέφτουμε σε λάσπες, να διασχίζουμε ποτάμια και φυσικά έκανε την παρουσία του κι ο Μέρφι κι έριξε μια απίστευτη καταποντή, η οποία ως διοπτροφόρο (κοινώς “γυαλάκια”) με δυσκόλεψε περισσότερο, αφού δεν έβλεπα και πολλά. Έπεφτα συνέχεια κι είχα μείνει τελευταίος, αν κι αυτό είχε και τα θετικά του αφού είχα κάποια δευτερόλεπτα παραπάνω και το πεδίο να θαυμάσω το μεγαλείο της φύσης γύρω μου.Η φύση οργίαζε, τα χρώματα και η βλάστηση ήταν φοβερή, αλλά το τρεκ ήταν εξαιρετικά δύσκολο με τη λάσπη και τις πέτρες να εναλλάσσονται και τα παπούτσια να ζυγίζουν κιλά λόγω της ποσότητας νερού. Καλά εκείνη που μου είχε πει να πάμε με τις σαγιονάρες ήταν για κρέμασμα στην κεντρική πλατεία του Luganville... αν υπάρχει τέτοια πλατεία.

Μπροστά μου ο 67χρονος Τζεφ έπεσε πολύ άσχημα, αλλά σηκώθηκε κανονικότατα, σκληρό καρύδι ο τύπος. Σε κάποια φάση το παπούτσι μου μπήκε όλο μέσα στη λάσπη κι όταν προσπάθησα να βγάλω το πόδι μου έχασα το παπούτσι, αλλά τελικά το βρήκα λίγο πιο κάτω. Μετά από δύο ώρες ηρωικής ταλαιπωρίας φτάσαμε και το Millenium Cave, στο εσωτερικό του οποίου τουλάχιστον δεν έβρεχε.Μας έδωσαν από έναν ντόπιο οδηγό στο σπήλαιο, που φορούσαν φωτάκια στο μέτωπο και θα μας βοηθούσαν ώστε να μη σκοτωθούμε. Ειλικρινά αν κάποιος πάθαινε μια ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο δεν ξέρω πώς θα μας έβγαζαν έξω αυτοί οι άνθρωποι, για την έξοδο έπρεπε κανείς να σκαρφαλώσει κοτρόνες και μετά να περπατήσει στην πιο γλιστερή λάσπη που έχω δει ποτέ μου. Ο δικός μου οδηγός λεγόταν Τσάρλι κι ήταν απίθανος: υπομονετικός, ήξερε κυριολεκτικά κάθε πέτρα και στο πρόσωπό του δεν είδε τίποτε άλλο παρά καλοσύνη κι ένα μόνιμο χαμόγελο. Λόγω της βροχής, το ρυάκι στη σπηλιά είχε μετατραπεί σε ποτάμι, αλλά οι τύποι ήξεραν σε κάθε βήμα να σου πουν “εδώ είναι πιο βαθύ, βάλε το πόδι σου εκεί, έχει μια επίπεδη πέτρα, πρόσεχε, έχει χαλίκια μετά την πέτρα” κλπ. Περιηγηθήκαμε μισή ώρα στο τεράστιο σπήλαιο μέσα στο ημίφως με νυχτερίδες, πτώσεις, στραμπουλήγματα, τριζόνια, αλλά η έξοδος ήταν μεγάλο κλου, φοβερό τοπίο.

Στην έξοδο του σπηλαίου είχε σταματήσει η πολλή βροχή κι αποφασίστηκε πως θα κάναμε στάση για κολατσιό. Μόνο που σχεδόν κανείς δεν είχε φέρει, οπότε οι ηρωικοί οδηγοί μοιράστηκαν τα σάντουίτς τους με τους τρέκερς, ενώ εγώ θυμήθηκα ότι είχαν απομείνει δύο ηρωικές μπάρες στην τσέπη της βερμούδας μου. Μια χαρά τρώγονταν, παρότι είχαν γίνει μούσκεμα.

“Και τώρα το canyoning!” ανέκραξε όλο ενθουσιασμό ο Τσάρλι. Βόγκηξα, μην ξέροντας τι να περιμένω. Ε, ήταν απίστευτο, από τα πιο όμορφα τοπία που έχω δει στη ζωή μου: το ποτάμι κατέληγε σε ένα στενό φαράγγι, από πάνω μας ατέλειωτες φυλλωσιές, γύρω πέτρινοι τοίχοι και στη μέση ένα ποτάμι με πέτρες τις οποίες έπρεπε να σκαρφαλώνουμε και να ξαναπέφτουμε στο ποτάμι μέχρι τις επόμενες κοτρόν, όλα αυτά εν μέσω φοβερής τροπικής βλάστησης. Σε κάποιο σημείο οι πολλές πέτρες τελείωσαν και μας είπαν... να αφεθούμε στο ποτάμι. Ξάπλωνες δηλαδή, επέπλεες λόγω γιλέκου-σωσιβίου και...το ρεύμα σε έπαιρνε ενώ απολάμβανες το θέαμα της βλάστησης από πάνω, με τη βροχή να έχει σταματήσει πια και τον ήλιο να ξεπροβάλλει από τις φυλλωσιές. Δύσκολο να το περιγράψω, αλλά ο @Krekouzas έχει βιντεάκια. Σα να μην έφταναν τα καταπράσινα τοιχία, ανά λίγα μέτρα είχε και φοβερούς φυσικούς καταρράκτες. Σκεφτόμουν ότι αν όλη αυτή η περιπέτεια με την απίστευτη φύση βρισκόταν σε καμία Νέα Ζηλανδία, θα ήταν παγκοσμίως γνωστός προορισμός, με τρελό μάρκετινγκ και influencers ανά τον κόσμο, τσάρτερ Κινέζων και survivor να γυρίζονται. Αντίθετα, όλο αυτό το απολαμβάναμε μόνοι μας, επιπλέοντας λίγα μέτρα μακριά από τον κόσμο. Εκπληκτικό Βανουάτου, εκπληκτικό.

Μετά από τα ατελείωτα ρεύματα ήρθε η ώρα της ατελείωτης ανάβασης με ξύλινες σκάλες, κοτρώνες, σκοινιά, ειλικρινά ήθελα να ξέρω πώς θα τα έβγαζαν πέρα τα γυναικόπαιδα ή κάποιος με σαγιονάρες σε μέρα με τόση βροχή και λάσπη. Η φύση και πάλι οργίαζε, μέχρι που πήραμε το λασπωμένο και γλιστερό μονοπάτι της επιστροφής για τα ντάτσουν. Ανεβήκαμε στην καρότσα ξεθεωμένοι αλλά τόσο ικανοποιημένοι και δεν ήμασταν και οι μόνοι. Συγκινημένος ο Τζεφ μου είπε πως είναι πολύ περήφανος που τα κατάφερε και πως “νομίζω πως είναι το τελευταίο τρεκ που θα κάνω στη ζωή μου, αλλά και το καλύτερο”.

Τα τραντάγματα μιάμισης ώρας στην καρότσα μας διέλυσαν. Ακόμη και κει όμως, πέρα από τη φύση, διακρίναμε έναν εγκαταλελειμμένο αεροδιάδρομο, προφανώς κατάλοιπο του Δευτέρου Παγκοσμίου, στο μοναδικό κομμάτι με υπολείμματα ασφάλτου.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο διαλυμένοι, γδαρμένοι, πιασμένοι, μουσκεμένοι αλλά και απόλυτα ευτυχισμένοι για όλο αυτό που ζήσαμε, από τα καλύτερα τρεκ όλων των εποχών. Προσωπικά το βάζω εύκολα στο τοπ-10 (καλή ιδέα κι ένα ποστ για τα καλύτερα τρεκ που έχουμε κάνει ποτέ). Κάναμε ντους, δώσαμε τα εντελώς λασπωμένα ρούχα και παπούτσια μας για πλύσιμο και πήγαμε για δείπνο στο εστιατόριο του Beachfront, που μας φάνηκε ελαφρώς υποτιμημένο, αλλά δεν είχαμε κουράγιο να βγούμε από το κατάλυμα και η θέα της ήσυχης θάλασσας ήταν ό,τι έπρεπε για να κλείσει η ημέρα.

Δυστυχώς φωτογραφίες από την όλη περιπέτεια δε διαθέτω, έχει όμως ο @Krekouzas, τον οποίο και περικαλώ να εμφανισθεί.

Η αλήθεια είναι ότι πηγαίναμε χαλαροί, έστω και αγουροξυπνημένοι (εγώ κοιμόμουν 3 ώρες λόγω πλέι οφ και διαφοράς ώρας).

DSC02008.JPG



Και το χωριό απ' όπου ξεκίνησε η περιπέτεια.

DSC02012.JPG



DSC02014.JPG


 

Attachments

Last edited by a moderator:

paefstra

Member
Μηνύματα
13.832
Likes
44.489
Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.955
Likes
52.359
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.
Με μίλια πήγα μόνο μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, συν την επιστροφή προς Ισπανία. Α, και κάτι ψιλά της Air France που χρησιμοποίησα για μια πτήση της Air Calin ενδο...ωκεανικώς. Όλα τα υπόλοιπα πληρώθηκαν κανονικά.
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.955
Likes
52.359
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

Για να πω την αλήθεια, είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες, δυσανάλογα χαμηλές ανάλογα με το κόστος του εγχειρήματος. Το κυρίως κομμάτι, η Νέα Ζηλανδία, είχε απομυθοποιηθεί λόγω αρκετών αναφορών στο φόρουμ περί πολιτιστικά αδιάφορης χώρας αλλά και λόγω παντελούς έλλειψης αρχαιολογίας. Άσε που δεν το έχω και με τα road trips ταξίδι χωρίς ΚΤΕΛ, ωτοστόπ και μπιχλοτραίνο είναι μισό ταξίδι (βορειοανατολική Ινδία σου έρχομαι...). Το Βανουάτου μου προκαλούσε αρκετή ίντριγκα, ειδικά από την ώρα που επιβεβαιώθηκε πως θα είχαμε και ως guest star τον ιδανικό άνθρωπο για τέτοιες περιπέτειες, τον @Krekouzas, αλλά επειδή οι πληροφορίες για τη χώρα ήταν λίγες, είπα να μην ενθουσιαστώ. Γενικώς οι προσδοκίες ήταν οι εξής:

Σιγκαπούρη: Την είχα επισκεφθεί πριν από 20 χρόνια ενδελεχώς. Έτσι κι αλλιώς για λίγες ώρες θα πάω, να δω και το φίλο μου το Στέλιο που δουλεύει εκεί και να ξεσκάσω από τις ατελείωτες ώρες στα αεροπλάνα. Ε πόσο να έχει αλλάξει μια έτσι κι αλλιώς υπερσύγχρονη χώρα; Ίσως φάω όμως κάτι το εξαιρετικό. Αυτό που όντως με ενδιαφέρει να δω είναι το Gardens by the Bay κι εν τέλει να τα πω με το Στέλιο μετά από τόσα χρόνια που τα λέμε μόνο διαδικτυακώς.

Νέα Ζηλανδία: Δεν έχω αμφιβολία ότι τα τοπία θα είναι πανέμορφα, ανυπομονώ για τα τρεκ, σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να δω την ποιότητα ζωής, οι πόλεις φαίνονται λίγο αδιάφορες αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με Μαορί (π.χ. αντικείμενα στο Μουσείο του Όκλαντ) θα μου αρέσει. Με προβληματίζει πολύ που θα είμαστε σε χάι σίζον, συνήθως τις αποφεύγω, η χώρα πια έχει και πολύ περισσότερο τουρισμό από τότε που την είχα βάλει στο μάτι και φοβάμαι και μια κινέζικη επιδρομή με σελφοκόνταρα και ινσταφώτος. Το Βόρειο Νησί πιστεύω πως, παρότι όλοι λένε πως υστερεί σε σχέση με το νότιο σε φυσική ομορφιά, θα είναι μια ήσυχη έκπληξη γαλήνης κι ίσως έχει απομείνει κάτι από την κουλτούρα των Μαορί. Απ' το νότιο σίγουρα πιστεύω πως θα δω ωραία τοπία, αλλά η έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος ή υπολειμμάτων ανθρώπινης ιστορίας ίσως να με κάνει να βαρεθώ λίγο στο τρίπτυχο φύση-φύση-φύση, ειδικά αν αυτό είναι διάλειμμα ανάμεσα σε μπόλικη (συν)οδήγηση, με την οποία δεν τα πηγαίνω καλά. Α, θα πέσουμε στα playoffs του ΝΒΑ όμως και θα είμαι με το Δευκαλίωνα που γουστάρει τέτοια σκηνικά.

Φίτζι: Έχω δυο στοπόβερ και μάλιστα στο Nadi της Viti Levu, δηλαδή το κεντρικό και -θεωρητικά- αδιάφορο νησί. Αλλά πόσο χάλια να είναι; Επειδή δεν ξέρω και τι να περιμένω, κάτω από τις προσδοκίες μου δε θα είναι . Στην τελική, ένα φανταστικό ινδικό θα το φάω, που μετά από τόσους μήνες στην Κούβα θα είναι όαση.

Νέα Καληδονία: Καλά, αυτό κι αν ήταν αναπάντεχο. Προέκυψε λόγω αλλαγής πτήσης της αεροπορικής και πάλι, οπότε θα περάσω ένα απόγευμα-βράδυ στην πρωτεύουσα Νουμέα. Το λαμβάνω ως ένα εξτραδάκι κι όχι ως "χώρα" που επισκέφθηκα, άλλωστε τα αξιοθέατά της είναι αλλού.

Wallis & Futuna: A, εδώ έχουμε απαιτήσεις! Ολόκληρο γύρω-γύρω έκανα για να φτάσω σε ένα από τα πιο μακρινά κομμάτια της... Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έχω απαιτήσεις από τη φύση, την κουλτούρα, ναι και από τα αρχαία από ένα μέρος τόσο μακρινό, εξωτικό και είμαι απογοητευμένος που θα περιοριστώ στο Wallis, διότι οι πτήσεις για Futuna δε βολεύουν, ακόμη περισσότερο μετά την πατάτα που μου έκανε με την αλλαγή πτήσης η Air Calin. Αλλά ακριβώς επειδή κοστίζει και όσο κοστίζει, αναμένω να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία σε ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο λίγοι, ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ε, είναι λίγο ακριβά τα διαμάντια, αλλά διαμάντια είναι.

Τόνγκα: Το ξέρω, μένοντας μόνο στο κεντρικό νησί χάνω τα σημαντικότερα, αλλά αναμένω να δω όμορφα αρχαία (ειδικά από το Haamong Mau Trilithon έχω πολλές απαιτήσεις), ένα αντιτουριστικό μέρος, παραδοσιακές σχετικά κοινότητες και όμορφη φύση. Για τα εξώτερα νησιά θα ξανάρθουμε, δε χανόμαστε.

Βανουάτου: Αυτό μου πήρε το μυαλό! Είναι και αρκετά τα νησιά που θα επισκεφθούμε με τον Κρεκούζα, οπότε όσο κι αν κάποια είναι απογοήτευση, θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον σε δύο θα πάθουμε την πλάκα μας. Με τρελαίνει που θα πέσουμε πάνω στις ημερομηνίες για το naghol, ανυπομονώ για τα τουρ με τους κανίβαλους στο ανεξερεύνητο κι εντελώς τριτοκοσμικό Malekula, δε θα με χαλάσουν κι οι παραλιάρες στο Santo, αλλά το ηφαίστειο Yasur και τα παραδοσιακά χωριά είναι ίσως το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού. Θα κάνω και χαβαλέ με τον @Krekouzas που θα τρομάζει τους ντόπιους, δε γίνεται καλύτερα.

Αυστραλία: Δεν είχα καμία απαίτηση, δεν ήξερα ότι θα ξαναβρισκόμουν εκεί.

Στα πλαίσια της προετοιμασίας να πω ότι ευτυχώς που είχα στα χέρια μου το παλαιότερο LP για την Ωκεανία, διότι το νεότερο για κάτι Wallis & Futuna και άλλα μικρά κρατίδια δεν έχει παρα δυο-τρεις παραγράφους, οποία απογοήτευσης. Γενικά πλέον γράφονται για κόσμο με περισσότερο χρήμα και λιγότερο χρόνο. Ο δε οδηγός τους για το Βανουάτου είναι... ακριβώς το κεφάλαιο του LP για την Ωκεανία, ούτε λέξη παραπάνω, ντροπή τους. Ευτυχώς βρήκα έναν ανεξάρτητο οδηγό που κάπως βοήθησε όσο κι αν ήταν κι αυτός παλιότερος (εν τέλει το πόσο updated είναι ένας οδηγός δε με αφορά και πολύ, ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ σημαντικότερος).

Όσο πλησίαζε πάντως το ταξίδι, όλο και περισσότερο θεωρούσα πως το χάιλάιτ θα ήταν... η Ισπανία και γενικώς το ό,τι θα ακολουθούσε μετά από το ταξίδι, συμπεριλαμβανομένης της διαμονής μου στην Ελλάδα για λίγες εβδομάδες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κατάφερα να ενθουσιαστώ. Εντάξει, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει πολύ ενθουσιάζομαι δυσκολότερα πλέον, αλλά δεν είχα πεταλούδες στο στομάχι μου. Κατά βάθος περίμενα μάλλον ένα υπερτιμημένο -και σε χρήμα και σε προσδοκίες ταξίδι- το οποίο είναι καλό υπό μία έννοια, διότι κρατάς μικρό καλάθι. Από την άλλη με προβληματίζει που ξεκινώντας για ένα ταξίδι σε μέρη τόσο μακρινά δεν είχα καταφέρει να ενθουσιαστώ. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, που είμαι στην αναμονή για το επικείμενο ταξίδι στην Ιρλανδία, νιώθω πως πιο πολύ ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή, παρά η προσμονή που είχα για την Ωκεανία. Περίεργο. Γερνάμε; Είδαμε πολλά και βαρεθήκαμε; Μας τελείωσαν τα αρχαία και ξενερώσαμε; Ή απλά ωριμάσαμε και δε μας εκπλήσσει τίποτε; Θα δείξει στα επόμενα ταξίδια, καλά να είμαστε να πάμε σε πολλά.

Λοιπόν, μην το μακρηγορούμε, ξεκινάμε!
 

Ntt

Member
Μηνύματα
432
Likes
989
Απλή αναζήτηση στο google για

" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.955
Likes
52.359
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
Απλή αναζήτηση στο google για



" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.
Πάντως όταν πήγαμε στους κανίβαλους τον κρεκουζα τον γλυκοκοιταζανε...
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.955
Likes
52.359
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ short stop

Μετά από μια χαριτωμένη διαδρομή Αβάνα - Καράκας - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα- Φρανκφούρτη - Σιγκαπούρη, η όποια στάση φαντάζει όαση. Ειδικά για το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης που θεωρείται κι από τα κορυφαία στον κόσμο, αυτό ισχύει διπλά. Μάλιστα είχε μόλις ανοίξει το νέο τέρμιναλ, αλλά η αλήθεια είναι πως αντί να μείνω μέσα στο αεροδρόμιο, μετά από 32,5 ώρες καθαρών πτήσεων και πάνω από 50 ώρες με τις συνδέσεις, το τελευταίο που ήθελα να δω ήταν οτιδήποτε σχετικό με αεροπλάνο, όπως ένα αεροδρόμιο. Οπότε είπα να δω ό,τι πιο άσχετο με ένα αεροδρόμιο, δηλαδή το Στέλιο.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν απίστευτα γρήγορος κι έτσι πήρα ταχύτατα ένα shuttle bus για την με το αντίτιμο των 6€ για το Sands Hotel. Αρκετές οι στάσεις του λεωφορείου, πολύ αγενής ο οδηγός που θύμιζε Γιάννη Ιωαννίδη μετά από αποκλεισμό της ΑΕΚ στο Κύπελλο από τον Άρη, αλλά το βασικό είναι ότι έφτασα, χαζεύοντας μάλιστα από το παράθυρο την πόλη: πεντακάθαρη, καταπράσινη και -όπως και πριν 20 χρόνια- άκρως αποστειρωμένη. Αν ήταν χυμός, θα ήταν μόνο με συντηρητικά. Αν ήταν πορνοστάρ, θα ήταν όλη πλαστική Ρωσίδα. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ελβετός λογιστής. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν του Πάουλο Κοέλιο. Εντάξει, το πιάσατε.

Βρέθηκα λοιπόν με το Στέλιο, που έχει μετακομίσει στην πόλη/χώρα εδώ και περίπου 8 μήνες μετά από πάρα πολλά χρόνια στο Ντουμπάι. Εμφανίστηκε με την τσάντα από το λάπτοπ του, καθώς ερχόταν από συνέδριο. Είπαμε να τα πούμε περπατώντας, να ξεπιαστώ από την αεροπορική Οδύσσεια (αν και η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός Turkish και Lufthansa ήταν εξαιρετικός με το ίντερνετ τους) και να μπορέσω να δω και δυο πράγματα.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς την παραλιακή, που ήταν γεμάτη με κόσμο, φυσικά Ασιάτες, ήμασταν από τους ελάχιστους δυτικούς. Καλή ήταν η θέα, αν και ολίγον αποστειρωμένη. Αποστειρωμένο είναι και το Ντουμπάι κατά την άποψή μου, οπότε ρώτησα το Στέλιο για το πού του φαίνεται καλύτερα, βγάζοντας το αποστειρόμετρο. "Η Σιγκαπούρη δε μου αρέσει τόσο όσο το Ντουμπάι, έχει λιγότερα να κάνεις. Είναι πιο ασιατική πόλη, λιγότερο δυτική απ' ό,τι το Ντουμπάι. Πληρώνομαι πολύ καλά, αλλά το κόστος ζωής είναι πολύ μεγάλο, προς το παρόν μένω με συγκατοίκους, υπάρχει λιγότερο στρες πάντως σε σχέση με το Ντουμπάι. Η ασιατική κουζίνα δε μου αρέσει και τόσο", μου έλεγε καθώς κατευθυνόμασταν προς την ταράτσα με το spa, απ' όπου υπάρχει πανοραμική θέα, αλλά δε μας άφησαν να μπούμε.

Δεν πειράζει, έστω κι έτσι πήρα μια ιδέα, άλλωστε ο βασικός στόχος ήταν να δω τους κήπους. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να δει αυτό το σχετικά νέο αξιοθέατο που βασικά συνίσταται σε πελώριες μεταλλικές κατασκευές σε σχήμα τεράστιου διάτρητου βάζου, από το οποίο ξεπηδάνε τεχνητά και φυσικά φυτά, σε μια εικόνα που σε πρώτη φάση θυμίζει κάτι από το Avatar, Εντυπωσιακό το θέαμα, όπως και το ότι προσφέρεται δωρεάν, εκτός κι αν ανέβεις πάνω στα "βάζα" με κάποιο από τα ασανσέρ, πράγμα για το οποίο δεν είχαμε διάθεση, αφού αφενός υπήρχε ουρά κι αφετέρου ξεκινούσε το Ήχος και Φως.

Για να είμαι ειλικρινής κάτι τέτοιου είδους σόου τα βαριέμαι και κόβω τις φλέβες μου, πράγμα το οποίο δε συνέβη στη Σιγκαπούρη όμως, πρώτον διότι θα λέρωνα με τα αίματα κι ως γνωστόν είναι δρακόντειοι οι νόμοι για τέτοια παραπτώματα και δεύτερον επειδή το θέαμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Πολύ ωραία μουσική, όμορφος φωτισμός κι αυτή η ένωση ανθρώπινων κατασκευών και φύσης έμοιαζε πολύ αρμονική καθώς τη θαυμάζαμε ξαπλωμένοι στο -πεντακάθαρο- κράσπεδο.

Επέμεινα να φύγουμε πριν τελειώσει το σόου και πλακώσουν τα πλήθη στο μετρό, το οποίο ήταν πεντακάθαρο, άνετο κι αποστειρωμένο. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η χώρα, αλλά όσο "τέλεια καμωμένα" κι αν φαίνονται όλα, εμένα μου δίνει την αίσθηση πως βρίσκομαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προφυλακτικού. Συνεχίσαμε το catching up με το Στέλιο, μου άρεσε η συζήτηση για τη βολική δικτατορία της ευμάρειας κι αποχαιρετιστήκαμε όταν κατέβηκε, υποσχόμενοι ότι θα συντονιστούμε να πάμε μια ταξιδάρα μαζί όπως κάναμε παλιά, όταν εγώ ήμουν άφραγκος φοιτητής κι εκείνος ξεκινούσε την καριέρα του, προσαρμοζόμενος στη δική μου αφραγκία και κοιμόμασταν στις παραλίες της Ταϊλάνδης προσποιούμενοι ότι δε μας βίασαν τα κουνούπια.

Προσπάθησα να αναλύσω τι κάνει τη Σιγκαπούρη τόσο αποστειρωμένη. Ίσως είναι η απίστευτη τάξη όλων των καλοσχεδιασμένων project σε βαθμό εκνευρισμού, ίσως είναι η έλλειψη προσωπικότητας λόγω του ότι τα περισσότερα μαγαζιά ανήκουν σε αλυσίδες κι έτσι δίνουν μια αίσθηση institutionalised ομοιομορφίας. Δεν το ζηλεύω το Στέλιο που ζει εκεί, αλλά δε νομίζω να κακοπερνάει κιόλας.

Επέστρεψα στην ώρα μου για την πτήση, δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω να επισκεφθώ το νέο "φαντασμαγορικό τέρμιναλ", ούτε καν να πάω σε κάποιο lounge, οπότε κατευθύνθηκα προς την πύλη μου όπου και κατανάλωσα ένα ολόκληρο snickers και συνειδητοποίησα πως εκείνο και το εισιτήριο των 6€ ήταν τα μόνα έξοδα που είχα κάνει σε αυτό το stopover. Αποστειρωμένοι εσείς; Τσίπης εγώ. Πάμε για Ώκλαντ...
 

danev

Member
Μηνύματα
519
Likes
253
Επόμενο Ταξίδι
Αυστρια-Τσεχια-Σλοβακια.
Ταξίδι-Όνειρο
ΝΟΡΒΗΓΙΚΑ ΦΙΟΡΔ
Μου επιτρεπεις μια μικρη διακοπη , να σε ρωτησω σχετικα με τη Σιγκαπουρη.
-Αν απαιτουνται καποιες διατυπωσεις για την εισοδο στη χωρα (πχ Βιζα),
-Αν 9 ωρες κενο μεταξυ δυο πτησεων, επαρκει για μια απλη γρηγορη εξοδο, μεχρι το κεντρο και πισω.
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.605
Μηνύματα
903.808
Μέλη
39.354
Νεότερο μέλος
apostolis papadia

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom