Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Yorgos]

Το πρωί σκότωσα μια κατσαρίδα τεραστίων διαστάσεων και φάγαμε το μέτριο πρωινό που τουλάχιστον είχε και ολίγον από μαρμελάδα. Δυστυχώς ο καιρός ήταν μαύρο χάλι με δυνατή βροχή και κατάμαυρο ουρανό, οπότε η ιδέα μας να πάρουμε τη συγκοινωνία (την όποια συγκοινωνία...) απερρίφθη και αναγκαστήκαμε να φύγουμε για τον προορισμό μας με το ντάτσουν της Edna πληρώνοντας 25€ ο καθένας.

Στο δρόμο πήραμε μαζί μας και την ξεναγό Georgina, που θα ήταν η συνοδός μας τόσο στην επίσκεψη στους Small Namba (ξαναλέω πως namba ονομάζεται αυτή η πεοθήκη που βάζουν στα γεννητικά τους όργανα οι ντόπιοι, αν κι ελάχιστοι πια τη χρησιμοποιούν σε καθημερινή βάση) και στο νησάκι Rano, όπου θα βλέπαμε υπολείμματα της τελευταίας κοινότητας ανθρωποφάγων στη χώρα. Λόγω της βροχής η σειρά ανεστράφη και αποφασίσαμε να πάμε πρώτα στο νησάκι.

Η επιβίβαση στη βαρκούλα έγινε από ένα... ξέφωτο, προβλήτα δεν υπάρχει και υπό βροχή στριμωχτήκαμε στη βάρκα με λίγους ντόπιους και την ξεναγό μας. Ο χαμογελαστός βαρκάρης κατάφερε να βάλει ένα είδος τέντας, οπότε κάπως προστατευτήκαμε. Φτάνοντας στο νησί, το πρώτο που είδαμε ήταν ένα σμήνος από παιδάκια που έπαιζαν στην παραλία, η μεγάλη πλειοψηφία κάτω των 7 ετών. Πόσα παιδιά κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; To έψαξα λίγο και αποδεικνύεται πως η χώρα έχει απίστευτους δείκτες: το 73% του πληθυσμού της είναι ανήλικοι (παρότι το προσδόκιμο ζωής δεν είναι πολύ χαμηλό, έχει φτάσει στα 71 έτη από τα 62 που ήταν πριν δύο δεκαετίες), σε μια χώρα όπου το 75% των πολιτών ζουν εκτός πόλεων. Ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού είναι 2,4%, υψηλότατος, καθαρά αφρικανικός δείκτης, αν και αναμένεται να πέσει σε λιγότερο από 2% άμεσα. H μέση γυναίκα στο Βανουάτου κάνει 4,2 παιδιά, μεγάλη βελτίωση σε σχέση με τα... 8 που έκανε μέχρι πριν 30 χρόνια, αλλά πολύ υψηλότερος δείκτης από τα 2,1 που σηματοδοτούν στάσιμο πληθυσμό. Η αίσθησή μου είναι πως στο νησί ο δείκτης είναι πάρα πολύ υψηλότερος.

Αρχίσαμε να περπατάμε στο νησί και η Georgina μας μίλησε για το φαινόμενο του κανιβαλισμού, που ήταν κυρίαρχο στοιχείο μέχρι και τις αρχές του 20ού αιώνα. “Ο παππούς μου είχε φάει ανθρώπους, ο πατέρας του ήταν μεγάλος πολεμιστής κι έφερνε συχνά αιχμαλώτους. Την τελευταία φορά του είχαν δώσει ένα δάχτυλο για να φάει”, μας είπε με απόλυτη φυσικότητα. Συνήθως ο κανιβαλισμός είχε ως θύματα ανταγωνιστικές φυλές και η τελευταία ανθρωποφαγία στο νησί έλαβε χώρα ανατριχιαστικά πρόσφατα, το 1969, εδώ στη Malekula, αλλά πλέον δεν ήταν κοινή πρακτική. “Ε ήρθαν οι ιεραπόστολοι, δεν υπήρχαν πια και τόσες συγκρούσεις μετά την αποικιοκρατία και ειδικά μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο οπότε και η παρουσία των Αμερικανών έφερε ένα σχετικό εκμοντερνισμό”. Για να καταλάβει κανείς για πόσο απομακρυσμένο από τον πολιτισμό μέρος είναι το Μαλεκούλα, έχει 23.000 κατοίκους, ανάμεσα στους οποίους ομιλούνται... 30 γλώσσες και πολλοί εκ των οποίων σπάνια απομακρύνονται περισσότερο από 2 χιλιόμετρα από τον τόπο κατοικίας τους, με το εσωτερικό του νησιού να είναι ζούγκλα, με υψηλά βουνά και μεγάλα ποτάμια.

Κάπου εκεί μας σύστησε μια τοπική “ξεναγό”, μια κοπελίτσα ονόματι Rona, που ήταν εμφανές από το “σπρώξιμο” που της έκαναν ότι είχε αποστηθίσει δυο-τρεις λέξεις στα Αγγλικά και την εκπαίδευαν για ξεναγό. Σταθήκαμε άτυχοι γιατί και τα Αγγλικά της ήταν κακά και οι γνώσεις της κοντά στο ανύπαρκτο, αλλά ντρεπόταν κιόλας η κοπελίτσα, δε μας κοιτούσε καν στα μάτια και δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι καταλάβαινε έστω και βασικά Αγγλικά. Να πούμε ότι λιγότερο από το 5% των κατοίκων της χώρας έχει τα Αγγλικά ή τα Γαλλικά ως πρώτη γλώσσα.

Στο Rano μας είπαν ότι ζουν περίπου 1000 άτομα, εκ των οποίων... τα 600 πηγαίνουν στο δημοτικό, ένας Θεός ξέρει πόσα ακόμη είναι σε προδημοτική ηλικία και πόσα σε γυμνασιακή. Η γενική εικόνα που αποκόμισα είναι ότι πάνω από το 90% είναι ανήλικοι, το λες και νησί των παιδιών. Κάναμε 25 λεπτά περπάτημα για να φτάσουμε στον προορισμό μας, υπό ψιλόβροχο. Επρόκειτο για ένα ξέφωτο, όπου μπορούσε να δει κανείς κάποιες λείες πέτρες, στις οποίες μας εξήγησαν (ό,τι καταλάβαμε τουλάχιστον) ότι γίνονται οι θυσίες με τα χοιρινά. Είναι μια ιστορική τοποθεσία, όπου επί γενεές γινόντουσαν θυσίες γουρουνιών, που για να κατανοήσει κανείς τη σημασία τους πρέπει να ανατρέξει λίγο στην ιστορία της χώρας και του Μαλεκούλα ειδικά: τα χοιρινά (των οποίων οι χαυλιόδοντες εμφανίζονται ακόμη και στη σημαία της χώρας) είναι το μόνο θηλαστικό που έφεραν μαζί τους οι Μιλανέσιοι κατά την εποίκηση του νησιωτικού συγκροτήματος, το μόνο θηλαστικό που είχαν μέχρι την άφιξη των Ευρωπαίων και δείγμα στάτους και πλούτου. Κάθε φορά που κάποιος αναλάμβανε την ηγεσία μιας φυλής γινόντουσαν θυσίες χοιρινών, ο αριθμός των οποίων ήταν ενδεικτικός της ισχύος του νέου ηγέτη. Για τα γουρούνια γινόντουσαν πόλεμοι, ενώ χωριά ολόκληρα κατέρρεαν διατροφικά όταν σε γάμους ή στέψεις “ευγενών” θυσιάζονταν τόσα ζωντανά που προέκυπτε διατροφική κρίση. Ξέρουμε ότι τεχνητά προσπαθούσαν να αφαιρέσουν κάποια από τα δόντια των γουρουνιών, προκειμένου οι χαυλιόδοντες να αποκτήσουν κλίση, αφού έτσι θεωρούνταν πιο εντυπωσιακοί. Μάλιστα ορισμένοι φύλαρχοι φορούσαν στο κεφάλι τους χαυλιόδοντες με διπλό σπιράλ ως σύμβολο δύναμης. Απ' ό,τι διάβασα, για να επιτευχθεί αυτό όχι μόνο έπρεπε να γίνει κάποιου είδους... οδοντιατρική επέμβαση στα γουρούνια εν ζωή, αλλά ακριβώς επειδή οι σπιραλοποιημένοι χαυλιόδοντες απαγορεύουν στα ζωντανά την κατανάλωση τροφής, αυτά έπρεπε να ταΐζονται με το χέρι από ανθρώπους, μεγάλη φασαρία δηλαδή. Τέλος πάντων, εικάζω ότι σε αυτές τις λείες πέτρες γινόταν ο τεμαχισμός των θυμάτων του κανιβαλισμού, πριν μαγειρευτούν στους “φούρνους” που μας έδειξαν αργότερα.

Λίγο πιο κάτω, μας έδειξαν τους τάφους των τοπικών αρχηγών, ενώ απ' ό,τι φαίνεται εκεί βρισκόντουσαν και τα “παλάτια” τους, φαίνεται καθαρά πού ήταν η είσοδος και πού τα φυλάκια. Ε, λίγο πιο πέρα, υπήρχαν και σημεία με αρκετά κρανία και οστά ανθρώπων που κάποτε αποτέλεσαν θύματα κανιβαλισμού. Επίσης διατηρούνται και τα κρανία των φύλαρχων, αλλά σε κάπως πιο προστατευμένο χώρο (δηλαδή έχει δυο πέτρες από πάνω) και τα οικογενειακά δέντρα των φύλαρχων είναι γνωστά έως και... 16 γενιές πριν. Η μεταβίβαση της εξουσίας γινόταν κληρονομικά, δηλαδή ο φύλαρχος υποτίθεται ότι την παρέδιδε στο γιο του (έναν από όλους γιατί είχαν και πολλές γυναίκες) όταν αυτός έκλεινε τα 18 κι από αυτό το σημείο κι έπειτα ο γηραιός φύλαρχος μετατρεπόταν σε σεβάσμιο συμβουλάτορα, που ο νέος φύλαρχος άκουγε προσεκτικά.

Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες από αυτές τις πληροφορίες τις βρήκα στο διαδίκτυο αργότερα, δυστυχώς η “ξεναγός” μας Rona δεν ήταν σε θέση να μας τα εξηγήσει. Ρώτησα πόσο εύκολα συνεννοούνται με τις άλλες φυλές στο νησί. Μου φάνηκε απίθανο 23.000 να έχουν 30 γλώσσες, υπέθεσα ότι θα είναι παρεμφερείς μεταξύ τους. Αποδεικνύεται πως χωρίζονται σε τέσσερις πολύ διαφορετικές γλωσσικές οικογένειες, αλλά αυτές που ανήκουν στην ίδια οικογένεια έχουν πολλές ομοιότητες. Από τη μία γλωσσική οικογένεια στην άλλη πάντως οι διαφορές είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν τη συνεννόηση, πράγμα που μου φάνηκε εντυπωσιακό, αν κι έχοντας ζήσει λίγο στην Ινδονησία(που δε βγάζεις άκρη γλωσσικά εντός του ιδίου νησιού γι αυτό και οι Ολλανδοί επέβαλλαν τη χρήση της Bahasa), είχα σχετική εμπειρία.

Η επίσκεψη είχε τελειώσει κι έπρεπε να ξαναπάρουμε τη βάρκα για να πάμε απέναντι, αλλά άρχισε να βρέχει δυνατά, οπότε και κάτσαμε κάτω από ένα υπόστεγο μαζί με κάποιους ντόπιους, νομίζω τους μόνους ενηλίκους που είδαμε στο Rano. Δυο από αυτούς μιλούσαν καλά Αγγλικά και η εμπειρία το να μιλάς μαζί τους σε γλώσσα κοινώς αντιληπτή ήταν λίγο σουρεαλιστική. Φυσικά γελούσαν που μας ενοχλούσε η βροχή, ενώ δεν ήξεραν πού πέφτει η Ελλάδα ή πώς είναι, οπότε κι ανέλαβε ο Κρεκούζας να τους δείξει φωτογραφίες που είχε στο κινητό του κι ενθουσιάστηκαν.

Έκοψε λίγο η βροχή, επιστρέψαμε στην απέναντι όχθη κι είχε έρθει η ώρα για την τοπική κοινότητα να μας κάνει μια επίδειξη χορών αλλά και “τοπικών δεξιοτήτων” που αποτελούσαν κομμάτι του τουρ. Στους χορούς συμμετείχαν πάνω από 25 άτομα, όλων των ηλικιών, με τους πιτσιρικάδες να το καταδιασκεδάζουν και τις 3-4 γηραιές κυρίες να είναι αγέλαστες. Οι χοροί είχαν περισσότερο ενδιαφέρον απ' ό,τι περίμενα (δεν το πολυέχω με τα τουριστικά σόου), όχι μόνο λόγω της ενδυματολογικής άποψης, αλλά λόγω των κοχυλιών που φορούσαν στους αστραγάλους, που έκαναν μαι εντυπωσιακή αλλά και ρυθμική φασαρία. Φαίνεται ότι υπήρχαν -και υπάρχουν- χοροί για όλες τις περιστάσεις της κοινωνικής ζωής, από το γάμο μέχρι τον πόλεμο.

Περισσότερο ενδιαφέρον είχε η επίδειξη που ακολούθησε, όπου μας έδειξαν πως με εντελώς πρωτόγονα εργαλεία, μέχρι και σήμερα, ανάβουν φωτιά, μαγειρεύουν, φτιάχνουν σκοινιά, φούστες κλπ, καθαρά χρησιμοποιώντας τα λίγα υλικά που τους προσφέρει η φύση. Ενδιαφέρον είχε και το φαγητό laplap, που μέχρι σήμερα παρασκευάζεται και καταναλώνεται με τον ίδιο τρόπο: πρόκειται περί θρυμματισμένης γλυκοπατάτας ο “πουρές” της οποίας αναμιγνύεται με γάλα καρύδας και στη συνέχεια μπαίνει μέσα σε καλάμια μπαμπού, τα οποία μαγειρεύονται πάνω στη φωτιά. Όταν το μπαμπού σκουρύνει, σημαίνει πως το περιεχόμενο είναι έτοιμο και σερβίρεται πάνω σε φύλλα δέντρων, με ολίγο πηχτό γάλα καρύδας. Το δοκίμασα, δεν ήταν κακό, αλλά δε θα μπορούσα να το τρώω συνοδεία των πάντων όπως κάνουν οι ντόπιοι. Το φαγητό που αφήσαμε το έφαγαν τα παιδάκια, που έπεσαν πάνω του με λαχτάρα. Να πούμε ότι ήταν εξαιρετικά ευδιάθετοι και χαρωποί όλοι και ήθελαν να βγούμε και φωτογραφίες, χάρηκα που έμειναν κάποια από τα χρήματά μας εκεί, η κοινότητα και οι καλύβες τους ήταν σε πολύ κακή κατάσταση ακόμη και για τα δεδομένα της χώρας και οι άνθρωποι ήταν αξιοπρεπέστατοι, ούτε ένας δε ζητιάνεψε, κανείς δεν προσπάθησε να πουλήσει τίποτε.

Επιστρέψαμε με τον οδηγό που μας έφερε και του ζητήσαμε να μας αφήσει σε ένα μαγαζί που βρίσκεται μόλις 50 μέτρα από την καλύβα μας. Όταν λέμε μαγαζί στο Μαλεκούλα, εννοούμε έναν πάγκο σε μια καλύβα με δυο ράφια και το πολύ 10-20 είδη προϊόντων. Για άλλη μια φορά φρίκαρα με τις τιμές: μια κονσέρβα με ένα κιλό corned beef κοστίζει περίπου 10€. Εξαιρετικά ακριβά τα πάντα στη χώρα, όπου “πάντα” βάλτε “ελάχιστα προϊόντα”, κατανοητό ότι για τους περισσότερους η έννοια “τρώω” είναι άμεσα συνυφασμένη με το “παράγω”, ό,τι παράξει ο καθένας στον κήπο του τρώει.

Πεινούσαμε και βάλαμε την Edna να μας μαγειρέψει. Ο Κώστας ζήτησε... διπλό ψάρι κι εγώ έφαγα μια ωραία μπριζόλα. Γενικά πάντως το φαγητό θα στοιχίσει πολλούς πόντους στο Βανουάτου. Έριξε μια βροχάρα άνευ προηγουμένου, το οποίο μας έδωσε την ευκαιρία αφενός να διορθώσουμε μια λάθος χρέωση που είχε κάνει στην πιστωτική μας η Edna, αφετέρου να της πιάσουμε την κουβέντα: ο λόγος που αποχώρησε από τις κρατικές υπηρεσίες τουρισμού ήταν η ζήλια συναδέλφων, αυτή τη στιγμή ζει πουλώντας τουρ, από την καλύβα που νοίκιαζε σε μας κι έχει φτιάξει και δυο μικρά δωμάτια τα οποία και νοικιάζει μακροπρόθεσμα σε Αυστραλούς εθελοντές κι ο στόχος της είναι να χτίσει άλλες τρεις καλύβες. Μας είπε πως είναι έντονα θρησκευόμενη και μιας που η επομένη ήταν Κυριακή, είπαμε να της ζητήσουμε αν μπορούσαμε να πάμε μαζί της. Χάρηκε πολύ, μας είπε μάλιστα ότι ο άντρας της είναι ο τοπικός ιερέας/ψάλτης/λέκτορας. Ωραία, θα είχαμε μια πολύ αυθεντική εμπειρία...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 49
• 50
• 51
• 52
• 53
• …

  Go to chapter

  Go
• 57

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 51 of 57

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

 

[Yorgos]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

Με μίλια πήγα μόνο μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, συν την επιστροφή προς Ισπανία. Α, και κάτι ψιλά της Air France που χρησιμοποίησα για μια πτήση της Air Calin ενδο...ωκεανικώς. Όλα τα υπόλοιπα πληρώθηκαν κανονικά.

 

[Ntt]

μικρή διάρκεια του ταξιδιού (48 ημέρες)

Γιώργο πάρε με μαζί σου σε ένα μικρό ταξίδι θα λέμε και θα εννοούμε 2 μήνες

Δώσε ιστορία ιστορία στο λαό.

 

[buffon85]

βλεπω τιτλο, παθαινω ενα μικρο εγκεφαλικο και λεω οκ ο γιωργος

 

[Nikos1986]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

 

[Yorgos]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

E, με τη σειρά. Νοικοκυρεμένα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Για να πω την αλήθεια, είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες, δυσανάλογα χαμηλές ανάλογα με το κόστος του εγχειρήματος. Το κυρίως κομμάτι, η Νέα Ζηλανδία, είχε απομυθοποιηθεί λόγω αρκετών αναφορών στο φόρουμ περί πολιτιστικά αδιάφορης χώρας αλλά και λόγω παντελούς έλλειψης αρχαιολογίας. Άσε που δεν το έχω και με τα road trips ταξίδι χωρίς ΚΤΕΛ, ωτοστόπ και μπιχλοτραίνο είναι μισό ταξίδι (βορειοανατολική Ινδία σου έρχομαι...). Το Βανουάτου μου προκαλούσε αρκετή ίντριγκα, ειδικά από την ώρα που επιβεβαιώθηκε πως θα είχαμε και ως guest star τον ιδανικό άνθρωπο για τέτοιες περιπέτειες, τον @Krekouzas, αλλά επειδή οι πληροφορίες για τη χώρα ήταν λίγες, είπα να μην ενθουσιαστώ. Γενικώς οι προσδοκίες ήταν οι εξής:

Σιγκαπούρη: Την είχα επισκεφθεί πριν από 20 χρόνια ενδελεχώς. Έτσι κι αλλιώς για λίγες ώρες θα πάω, να δω και το φίλο μου το Στέλιο που δουλεύει εκεί και να ξεσκάσω από τις ατελείωτες ώρες στα αεροπλάνα. Ε πόσο να έχει αλλάξει μια έτσι κι αλλιώς υπερσύγχρονη χώρα; Ίσως φάω όμως κάτι το εξαιρετικό. Αυτό που όντως με ενδιαφέρει να δω είναι το Gardens by the Bay κι εν τέλει να τα πω με το Στέλιο μετά από τόσα χρόνια που τα λέμε μόνο διαδικτυακώς.

Νέα Ζηλανδία: Δεν έχω αμφιβολία ότι τα τοπία θα είναι πανέμορφα, ανυπομονώ για τα τρεκ, σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να δω την ποιότητα ζωής, οι πόλεις φαίνονται λίγο αδιάφορες αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με Μαορί (π.χ. αντικείμενα στο Μουσείο του Όκλαντ) θα μου αρέσει. Με προβληματίζει πολύ που θα είμαστε σε χάι σίζον, συνήθως τις αποφεύγω, η χώρα πια έχει και πολύ περισσότερο τουρισμό από τότε που την είχα βάλει στο μάτι και φοβάμαι και μια κινέζικη επιδρομή με σελφοκόνταρα και ινσταφώτος. Το Βόρειο Νησί πιστεύω πως, παρότι όλοι λένε πως υστερεί σε σχέση με το νότιο σε φυσική ομορφιά, θα είναι μια ήσυχη έκπληξη γαλήνης κι ίσως έχει απομείνει κάτι από την κουλτούρα των Μαορί. Απ' το νότιο σίγουρα πιστεύω πως θα δω ωραία τοπία, αλλά η έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος ή υπολειμμάτων ανθρώπινης ιστορίας ίσως να με κάνει να βαρεθώ λίγο στο τρίπτυχο φύση-φύση-φύση, ειδικά αν αυτό είναι διάλειμμα ανάμεσα σε μπόλικη (συν)οδήγηση, με την οποία δεν τα πηγαίνω καλά. Α, θα πέσουμε στα playoffs του ΝΒΑ όμως και θα είμαι με το Δευκαλίωνα που γουστάρει τέτοια σκηνικά.

Φίτζι: Έχω δυο στοπόβερ και μάλιστα στο Nadi της Viti Levu, δηλαδή το κεντρικό και -θεωρητικά- αδιάφορο νησί. Αλλά πόσο χάλια να είναι; Επειδή δεν ξέρω και τι να περιμένω, κάτω από τις προσδοκίες μου δε θα είναι . Στην τελική, ένα φανταστικό ινδικό θα το φάω, που μετά από τόσους μήνες στην Κούβα θα είναι όαση.

Νέα Καληδονία: Καλά, αυτό κι αν ήταν αναπάντεχο. Προέκυψε λόγω αλλαγής πτήσης της αεροπορικής και πάλι, οπότε θα περάσω ένα απόγευμα-βράδυ στην πρωτεύουσα Νουμέα. Το λαμβάνω ως ένα εξτραδάκι κι όχι ως "χώρα" που επισκέφθηκα, άλλωστε τα αξιοθέατά της είναι αλλού.

Wallis & Futuna: A, εδώ έχουμε απαιτήσεις! Ολόκληρο γύρω-γύρω έκανα για να φτάσω σε ένα από τα πιο μακρινά κομμάτια της... Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έχω απαιτήσεις από τη φύση, την κουλτούρα, ναι και από τα αρχαία από ένα μέρος τόσο μακρινό, εξωτικό και είμαι απογοητευμένος που θα περιοριστώ στο Wallis, διότι οι πτήσεις για Futuna δε βολεύουν, ακόμη περισσότερο μετά την πατάτα που μου έκανε με την αλλαγή πτήσης η Air Calin. Αλλά ακριβώς επειδή κοστίζει και όσο κοστίζει, αναμένω να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία σε ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο λίγοι, ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ε, είναι λίγο ακριβά τα διαμάντια, αλλά διαμάντια είναι.

Τόνγκα: Το ξέρω, μένοντας μόνο στο κεντρικό νησί χάνω τα σημαντικότερα, αλλά αναμένω να δω όμορφα αρχαία (ειδικά από το Haamong Mau Trilithon έχω πολλές απαιτήσεις), ένα αντιτουριστικό μέρος, παραδοσιακές σχετικά κοινότητες και όμορφη φύση. Για τα εξώτερα νησιά θα ξανάρθουμε, δε χανόμαστε.

Βανουάτου: Αυτό μου πήρε το μυαλό! Είναι και αρκετά τα νησιά που θα επισκεφθούμε με τον Κρεκούζα, οπότε όσο κι αν κάποια είναι απογοήτευση, θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον σε δύο θα πάθουμε την πλάκα μας. Με τρελαίνει που θα πέσουμε πάνω στις ημερομηνίες για το naghol, ανυπομονώ για τα τουρ με τους κανίβαλους στο ανεξερεύνητο κι εντελώς τριτοκοσμικό Malekula, δε θα με χαλάσουν κι οι παραλιάρες στο Santo, αλλά το ηφαίστειο Yasur και τα παραδοσιακά χωριά είναι ίσως το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού. Θα κάνω και χαβαλέ με τον @Krekouzas που θα τρομάζει τους ντόπιους, δε γίνεται καλύτερα.

Αυστραλία: Δεν είχα καμία απαίτηση, δεν ήξερα ότι θα ξαναβρισκόμουν εκεί.

Στα πλαίσια της προετοιμασίας να πω ότι ευτυχώς που είχα στα χέρια μου το παλαιότερο LP για την Ωκεανία, διότι το νεότερο για κάτι Wallis & Futuna και άλλα μικρά κρατίδια δεν έχει παρα δυο-τρεις παραγράφους, οποία απογοήτευσης. Γενικά πλέον γράφονται για κόσμο με περισσότερο χρήμα και λιγότερο χρόνο. Ο δε οδηγός τους για το Βανουάτου είναι... ακριβώς το κεφάλαιο του LP για την Ωκεανία, ούτε λέξη παραπάνω, ντροπή τους. Ευτυχώς βρήκα έναν ανεξάρτητο οδηγό που κάπως βοήθησε όσο κι αν ήταν κι αυτός παλιότερος (εν τέλει το πόσο updated είναι ένας οδηγός δε με αφορά και πολύ, ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ σημαντικότερος).

Όσο πλησίαζε πάντως το ταξίδι, όλο και περισσότερο θεωρούσα πως το χάιλάιτ θα ήταν... η Ισπανία και γενικώς το ό,τι θα ακολουθούσε μετά από το ταξίδι, συμπεριλαμβανομένης της διαμονής μου στην Ελλάδα για λίγες εβδομάδες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κατάφερα να ενθουσιαστώ. Εντάξει, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει πολύ ενθουσιάζομαι δυσκολότερα πλέον, αλλά δεν είχα πεταλούδες στο στομάχι μου. Κατά βάθος περίμενα μάλλον ένα υπερτιμημένο -και σε χρήμα και σε προσδοκίες ταξίδι- το οποίο είναι καλό υπό μία έννοια, διότι κρατάς μικρό καλάθι. Από την άλλη με προβληματίζει που ξεκινώντας για ένα ταξίδι σε μέρη τόσο μακρινά δεν είχα καταφέρει να ενθουσιαστώ. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, που είμαι στην αναμονή για το επικείμενο ταξίδι στην Ιρλανδία, νιώθω πως πιο πολύ ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή, παρά η προσμονή που είχα για την Ωκεανία. Περίεργο. Γερνάμε; Είδαμε πολλά και βαρεθήκαμε; Μας τελείωσαν τα αρχαία και ξενερώσαμε; Ή απλά ωριμάσαμε και δε μας εκπλήσσει τίποτε; Θα δείξει στα επόμενα ταξίδια, καλά να είμαστε να πάμε σε πολλά.

Λοιπόν, μην το μακρηγορούμε, ξεκινάμε!

 

[Ntt]

Απλή αναζήτηση στο google για

Βανουάτου

" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

 

[Yorgos]

Απλή αναζήτηση στο google για



" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

Πάντως όταν πήγαμε στους κανίβαλους τον κρεκουζα τον γλυκοκοιταζανε...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ short stop​

Μετά από μια χαριτωμένη διαδρομή Αβάνα - Καράκας - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα- Φρανκφούρτη - Σιγκαπούρη, η όποια στάση φαντάζει όαση. Ειδικά για το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης που θεωρείται κι από τα κορυφαία στον κόσμο, αυτό ισχύει διπλά. Μάλιστα είχε μόλις ανοίξει το νέο τέρμιναλ, αλλά η αλήθεια είναι πως αντί να μείνω μέσα στο αεροδρόμιο, μετά από 32,5 ώρες καθαρών πτήσεων και πάνω από 50 ώρες με τις συνδέσεις, το τελευταίο που ήθελα να δω ήταν οτιδήποτε σχετικό με αεροπλάνο, όπως ένα αεροδρόμιο. Οπότε είπα να δω ό,τι πιο άσχετο με ένα αεροδρόμιο, δηλαδή το Στέλιο.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν απίστευτα γρήγορος κι έτσι πήρα ταχύτατα ένα shuttle bus για την με το αντίτιμο των 6€ για το Sands Hotel. Αρκετές οι στάσεις του λεωφορείου, πολύ αγενής ο οδηγός που θύμιζε Γιάννη Ιωαννίδη μετά από αποκλεισμό της ΑΕΚ στο Κύπελλο από τον Άρη, αλλά το βασικό είναι ότι έφτασα, χαζεύοντας μάλιστα από το παράθυρο την πόλη: πεντακάθαρη, καταπράσινη και -όπως και πριν 20 χρόνια- άκρως αποστειρωμένη. Αν ήταν χυμός, θα ήταν μόνο με συντηρητικά. Αν ήταν πορνοστάρ, θα ήταν όλη πλαστική Ρωσίδα. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ελβετός λογιστής. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν του Πάουλο Κοέλιο. Εντάξει, το πιάσατε.

Βρέθηκα λοιπόν με το Στέλιο, που έχει μετακομίσει στην πόλη/χώρα εδώ και περίπου 8 μήνες μετά από πάρα πολλά χρόνια στο Ντουμπάι. Εμφανίστηκε με την τσάντα από το λάπτοπ του, καθώς ερχόταν από συνέδριο. Είπαμε να τα πούμε περπατώντας, να ξεπιαστώ από την αεροπορική Οδύσσεια (αν και η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός Turkish και Lufthansa ήταν εξαιρετικός με το ίντερνετ τους) και να μπορέσω να δω και δυο πράγματα.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς την παραλιακή, που ήταν γεμάτη με κόσμο, φυσικά Ασιάτες, ήμασταν από τους ελάχιστους δυτικούς. Καλή ήταν η θέα, αν και ολίγον αποστειρωμένη. Αποστειρωμένο είναι και το Ντουμπάι κατά την άποψή μου, οπότε ρώτησα το Στέλιο για το πού του φαίνεται καλύτερα, βγάζοντας το αποστειρόμετρο. "Η Σιγκαπούρη δε μου αρέσει τόσο όσο το Ντουμπάι, έχει λιγότερα να κάνεις. Είναι πιο ασιατική πόλη, λιγότερο δυτική απ' ό,τι το Ντουμπάι. Πληρώνομαι πολύ καλά, αλλά το κόστος ζωής είναι πολύ μεγάλο, προς το παρόν μένω με συγκατοίκους, υπάρχει λιγότερο στρες πάντως σε σχέση με το Ντουμπάι. Η ασιατική κουζίνα δε μου αρέσει και τόσο", μου έλεγε καθώς κατευθυνόμασταν προς την ταράτσα με το spa, απ' όπου υπάρχει πανοραμική θέα, αλλά δε μας άφησαν να μπούμε.

Δεν πειράζει, έστω κι έτσι πήρα μια ιδέα, άλλωστε ο βασικός στόχος ήταν να δω τους κήπους. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να δει αυτό το σχετικά νέο αξιοθέατο που βασικά συνίσταται σε πελώριες μεταλλικές κατασκευές σε σχήμα τεράστιου διάτρητου βάζου, από το οποίο ξεπηδάνε τεχνητά και φυσικά φυτά, σε μια εικόνα που σε πρώτη φάση θυμίζει κάτι από το Avatar, Εντυπωσιακό το θέαμα, όπως και το ότι προσφέρεται δωρεάν, εκτός κι αν ανέβεις πάνω στα "βάζα" με κάποιο από τα ασανσέρ, πράγμα για το οποίο δεν είχαμε διάθεση, αφού αφενός υπήρχε ουρά κι αφετέρου ξεκινούσε το Ήχος και Φως.

Για να είμαι ειλικρινής κάτι τέτοιου είδους σόου τα βαριέμαι και κόβω τις φλέβες μου, πράγμα το οποίο δε συνέβη στη Σιγκαπούρη όμως, πρώτον διότι θα λέρωνα με τα αίματα κι ως γνωστόν είναι δρακόντειοι οι νόμοι για τέτοια παραπτώματα και δεύτερον επειδή το θέαμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Πολύ ωραία μουσική, όμορφος φωτισμός κι αυτή η ένωση ανθρώπινων κατασκευών και φύσης έμοιαζε πολύ αρμονική καθώς τη θαυμάζαμε ξαπλωμένοι στο -πεντακάθαρο- κράσπεδο.

Επέμεινα να φύγουμε πριν τελειώσει το σόου και πλακώσουν τα πλήθη στο μετρό, το οποίο ήταν πεντακάθαρο, άνετο κι αποστειρωμένο. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η χώρα, αλλά όσο "τέλεια καμωμένα" κι αν φαίνονται όλα, εμένα μου δίνει την αίσθηση πως βρίσκομαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προφυλακτικού. Συνεχίσαμε το catching up με το Στέλιο, μου άρεσε η συζήτηση για τη βολική δικτατορία της ευμάρειας κι αποχαιρετιστήκαμε όταν κατέβηκε, υποσχόμενοι ότι θα συντονιστούμε να πάμε μια ταξιδάρα μαζί όπως κάναμε παλιά, όταν εγώ ήμουν άφραγκος φοιτητής κι εκείνος ξεκινούσε την καριέρα του, προσαρμοζόμενος στη δική μου αφραγκία και κοιμόμασταν στις παραλίες της Ταϊλάνδης προσποιούμενοι ότι δε μας βίασαν τα κουνούπια.

Προσπάθησα να αναλύσω τι κάνει τη Σιγκαπούρη τόσο αποστειρωμένη. Ίσως είναι η απίστευτη τάξη όλων των καλοσχεδιασμένων project σε βαθμό εκνευρισμού, ίσως είναι η έλλειψη προσωπικότητας λόγω του ότι τα περισσότερα μαγαζιά ανήκουν σε αλυσίδες κι έτσι δίνουν μια αίσθηση institutionalised ομοιομορφίας. Δεν το ζηλεύω το Στέλιο που ζει εκεί, αλλά δε νομίζω να κακοπερνάει κιόλας.

Επέστρεψα στην ώρα μου για την πτήση, δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω να επισκεφθώ το νέο "φαντασμαγορικό τέρμιναλ", ούτε καν να πάω σε κάποιο lounge, οπότε κατευθύνθηκα προς την πύλη μου όπου και κατανάλωσα ένα ολόκληρο snickers και συνειδητοποίησα πως εκείνο και το εισιτήριο των 6€ ήταν τα μόνα έξοδα που είχα κάνει σε αυτό το stopover. Αποστειρωμένοι εσείς; Τσίπης εγώ. Πάμε για Ώκλαντ...

 

[danev]

Μου επιτρεπεις μια μικρη διακοπη , να σε ρωτησω σχετικα με τη Σιγκαπουρη.
-Αν απαιτουνται καποιες διατυπωσεις για την εισοδο στη χωρα (πχ Βιζα),
-Αν 9 ωρες κενο μεταξυ δυο πτησεων, επαρκει για μια απλη γρηγορη εξοδο, μεχρι το κεντρο και πισω.