Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Yorgos]

Πήγαμε νωρίς για το αυτοκίνητο, το οποίο τελικώς ήταν ένα picanto, μικρό αλλά βολικό. Έτσι κι αλλιώς, για κάποιες ώρες το χρειαζόμασταν, δεν είναι και τεράστιο νησί το Efate.

Ξεκινήσαμε λοιπόν με πρώτο στόχο το σημείο επιβίβασης για το νησί Hat, όπου βρίσκεται και ο σημαντικότερος αρχαιολογικός χώρος της χώρας και με την ελπίδα ότι ίσως μπορούσαμε να επισκεφθούμε και το νησί Lelepa. Με δεδομένο ότι αυτά τα δύο νησάκια βρίσκονταν προφανώς εκτός Efate, θα έπρεπε να βρούμε πρώτα κάποιον βαρκάρη και ρωτώντας μας υπέδειξαν πού στο περίπου θα μπορούσαμε να βρούμε κάποιον.

Το οδόστρωμα μας εντυπωσίασε τόσο όσο και η καταπράσινη διαδρομή. Διαβάσαμε πως ο δρόμος είναι πρόσφατος: τον έφτιαξαν οι Κινέζοι το 2011 και ήταν... ο πρώτος δρόμος με άσφαλτο στη χώρα, για να πάρει κανείς μια ιδέα για το πόσο ανύπαρκτες είναι οι υποδομές στη χώρα. Συνεχίσαμε να οδηγούμε, ξαναρωτήσαμε πού θα βρούμε κάποιον βαρκάρη και μια κυρία μας έδειξε μια έξοδο από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο προς το Mangaliliu, όπου δρόμος δεν υπήρχε, παρά μόνο κοτρόνες, με αποτέλεσμα να κοπανήσουμε και το αμάξι δυο φορές. Πήραμε μια μάνα κι ένα παιδί ως ωτοστόπερ, που μας είπαν πως πήγαιναν στο γαλλικό σχολείο για κάποια σχολική γιορτή. Προσφέρθηκε ο Κώστας να την αφήσουμε στο περί ου ο λόγος σχολείο, που αποδείχθηκε πως ήταν 10 καλύβες (κυριολεκτικά) αλλά με άπειρα παιδιά, άλλωστε η μέση γυναίκα στο Βανουάτου κάνει πάνω από 3 παιδιά (το 1960 πάντως έκανε σχεδόν 8!).

Λίγο αργότερα μας υπέδειξαν πως πηγαίναμε λάθος, πήραμε άλλο κατσικόδρομο και καταλήξαμε σε μια ράμπα που κατέληξε... στη θάλασσα. Το picanto μας δυστυχώς δεν ήταν αμφίβιο, αλλά επειδή το τοπίο ήταν ωραίο κατεβήκαμε να βγάλουμε μια φωτογραφία. Με το που κατεβαίνει ο Κώστας τρώει μια απίστευτη χλαπάτσα που δυνητικά θα μπορούσε να είναι και επικίνδυνη. Βγαίνω ως εξυπνάκιας, τον πλησιάζω και του λέω "καλά ρε, πώς έπεσες έτσι;" και με το που του δίνω το χέρι να σηκωθεί ΟΠΑΑΑ την έφαγα κι εγώ τη σαβούρδα κι έσκασα στον πισινό μου. Μείναμε κανά δυο λεπτά να γελάμε με τα χάλια μας στην πιο γλιστερή επιφάνεια που έχω δει ποτέ και συνεχίσαμε να ψάχνουμε για κάποιον που να μπορεί να μας πάει στα τιμημένα κοντινά νησάκια.

Βρήκαμε μια ταμπέλα που έλεγε "Lelepa Landing", χαθήκαμε σε κάτι έργα που γίνονταν κινεν τέλει ανακαλύψαμε ότι η σωστή έξοδος δεν ήταν σηματοδοτημένη... μάλλον δεν είμαστε στη Νέα Ζηλανδία πια, ε; Τέλος πάντων από εκείνη τη στροφή έβγαιναν δυο αυτοκίνητα από ανθρώπους που μόλις είχαν αποβιβαστεί, οι οποίοι ούρλιαξαν στο βαρκάρη που τους είχε φέρει, επέστρεψε και συνεννοηθήκαμε μαζί του να μας πάει και στα δύο νησιά. Ζήτησε 80€ αρχικά, τελικά κλείσαμε στα 62€ και φύγαμε.

Το πρώτο νησί που θα επισκεπτόμασταν θα ήταν η Lelepa, ένα νησάκι γνωστό για τις σπηλιές του. Το χρώμα του νερού ήταν απίστευτο όταν ξεκινήσαμε και φτάνοντας στο νησί θαυμάσαμε στο βυθό κάτι υπερτεράστια μύδια, χωρίς υπερβολή μπορεί και να ήταν μισό μέτρο σε διάμετρο το καθένα. Ο βαρκάρης μας είπε πως στο νησί ζουν περίπου 700 άτομα και μας έδειξε πού βρίσκονταν οι σπηλιές, αφού μας είπε πως κανονικά έπρεπε να πληρώσουμε και ένα πολύ σεβαστό ποσό (περίπου 80€/άτομο!) στην τοπική κοινότητα για την επίσκεψη σε Lelepa και Hat, αλλά δεν υπήρχε κανείς για τα εισπράξει και δε σκιστήκαμε για να πάμε να τον βρούμε κιόλας, το κομμάτι του νησιού όπου μας άφησε ήταν εντελώς έρημο. Οι ταμπέλες πάντως υποδείκνυαν ότι είχε δίκιο ο άνθρωπος, τα περί “νησιώσημου” δεν τα είχε βγάλει από το κεφάλι του, αλλά αφού ήταν χαμηλή περίοδος και δεν είχαμε κλείσει την εκδρομή μέσω κάποιου πρακτορείου, κανείς δεν ήξερε ότι ήμασταν εκεί.

Ανοίξαμε την πορτούλα, προχωρήσαμε στο μονοπάτι και μετά από λίγο περπάτημα μέσα στη φύση φτάσαμε σε ένα καρστικό άνοιγμα σπηλιάς. Το σπήλαιο ήταν μεγάλο, άρα έμπαινε πολύ φως, αλλά ήταν και βαθύ, οπότε από κάποιο σημείο κι έπειτα δε βλέπαμε τίποτε και ανάψαμε τους φακούς των κινητών μας. Είχα διαβάσει πως υπήρχαν σπηλαιογραφίες και μάλιστα αρκετά ενδιαφέρουσες, αλλά δεν τις βρίσκαμε, η όλη φάση όμως στα σκοτάδια σε ένα ξεχασμένο σπήλαιο σε ένα νησί στη μέση του πουθενά θύμιζε λίγο κυνήγι χαμένου θησαυρού κι είχε την πλάκα του. Σπηλαιογραφίες δε βρήκαμε, καλά περάσαμε, πάμε για το νησί Hat τώρα.

Το Hat ήταν αρκετά πιο μακριά κι είχε αρχίσει να φουσκώνει επικίνδυνα η θάλασσα. Σε μια προσπάθεια να καθησυχάσω τον Κρεκούζα, που δεν ξέρει κολύμπι, αρχίσαμε να στοιχηματίζουμε πόση ώρα θα κάναμε για να φτάσουμε, σε μια ελπίδα ότι δε θα είναι πάνω από μισή ώρα, μιας που έκαιγε βασανιστικά και ο ήλιος. Η φύση πάντως στα γύρω νησιά ήταν οργιώδης, οι παραλίες παρθένες και το όλο μέρος ήταν τόσο ανεκμετάλλευτο που έμοιαζε επίγειος παράδεισος. Ακόμη και στο Hat, που διαθέτει το σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο στη χώρα, δεν έγιναν ανασκαφές μέχρι το 1967 και μέχρι σήμερα κανείς δε θέλει να ζήσει επειδή... θεωρούν πως είναι στοιχειωμένο.

Το κύμα άρχισε να δυναμώνει, ρώτησα το σκίπερ αν νομίζει ότι θα φτάσουμε κι επέμεινε πως ναι, παρότι πια άρχισε να μπαίνει νερό στη βάρκα και τα κύματα ήταν υψηλά. Δίκιο είχε, φτάσαμε με τα πολλά και αποβιβαστήκαμε ενθουσιασμένοι. “Εκεί είναι, δίπλα στο φοίνικα”, μας έδειξε και πήγαμε με βήμα ταχύ. Αυτό που είχαμε έρθει να δούμε ήταν ο τάφος του “βασιλιά” Ρόι Μάτα, τα ευρήματα του οποίου είχαμε δει στο εθνικό μουσείο στο Πορτ Βίλα τη μέρα της άφιξής μας. Αυτό που είδαμε ήταν... τρεις πέτρες και ούτε καν ένα μνήμα, μια πλάκα ή κάτι άλλο. Οποία απογοήτευσις.

Τουλάχιστον ο αέρας θαυματουργώς έκοψε και η επιστροφή μας στο Εφάτε έγινε με καλό καιρό, αν και ο κατάλευκος Κρεκούζας κάηκε. Χωρίς κύμα πάντως και ζαλάδες, είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε το Εφάτε από τη βάρκα μας, τι φύση! Αποβιβαστήκαμε και κάπου εκεί ολοκληρώθηκε η εκδρομούλα μας με τη βάρκα, διάρκειας 2 ωρών και 40 λεπτών. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε το γύρο του νησιού.

Μπροστά μας βρήκαμε ένα παράπηγμα με ταμπέλα “WWII Museum” και την ευρηματική υποσημείωση “Rust in Peace” και θεωρήσαμε πως επρόκειτο για το μουσειάκι του Δευτέρου Παγκοσμίου για το οποίο είχαμε διαβάσει, έστω κι αν φαινόταν λίγα χιλιόμετρα πιο πριν στον έτσι κι αλλιώς εντελώς ρουστίκ τουριστίκ μισοσκισμένο χάρτη του νησιού που είχαμε. Ο τύπος που είχε το μουσείο ουσιαστικά είχε στήσει τρία ράφια με κάποια παλιοσίδερα του πατέρα του, μπόλικα άδεια μπουκαλάκια Coca Cola ένας Θεός ξέρει από ποια εποχή κι ένα ολόκληρο σάπιο σκάφανδρο. Του πληρώσαμε τα 4€ “συνδρομής” που ζήτησε κι αποχωρήσαμε, συνειδητοποιώντας πως δεν είναι αυτό το μουσείο, αλλά ότι ένας τύπος έχει στήσει ένα μουσείο από τα LIDL και τσεπώνει μερικά ευρώ από τους ελάχιστους τουρίστες που πάνε στο νησί και αδαώς πέφτουν πάνω του. Γιασάν του μάγκα.

Συνεχίσαμε και είδαμε μια ταμπελίτσα που έλεγε Top of the Rock. Δεν καταλάβαμε τι ακριβώς είναι, αλλά αποφασίσαμε να αποκλίνουμε από τον κεντρικό δρόμο και να πάμε να δούμε περί τίνος επρόκειτο. Αποδείχθηκε ότι υπήρχε ένας πάγκος όπου δυο συμπαθέστατοι νεαροί μας εξήγησαν ότι η τοπική κοινότητα είχε δημιουργήσει ένα οικολογικό μονοπατάκι που κατέληγε σε μια παραλιούλα όπου θα μπορούσαμε να κάνουμε σνόρκελινγκ με το gear που θα μας έδιναν. Παρότι φοβηθήκαμε ότι θα ήταν απάτη σαν την προηγούμενη στάση, τα παιδάκια ήταν συμπαθέστατα και δεν ήρθαμε στη χώρα για να κάνουμε οικονομία, οπότε πληρώσαμε τα 4€/άτομο και μπήκαμε.

Το μονοπατάκι ήταν πανέμορφο και με πολύ αγάπη φτιαγμένο, με κοράλλια και μικρές πινακίδες που εξηγούσαν τα φυτά και δέντρα δίπλα από τα οποία περπατούσαμε και κατέληγε σε μια μικρή παραλία, όπου τα κοράλια ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ μπροστά μας. Δηλαδή, ακόμη κι ο Κώστας που δεν ξέρει μπάνιο μπόρεσε να μπει και να δει το βυθό, που ήταν εξαιρετικός, με πολλά χρώματα και μπόλικα ψαράκια πολύχρωμα. Μέχρι και μια απίθανη ντουσιέρα είχαν επινοήσει, οπότε φύγαμε χωρίς αλάτια, ενθουσιασμένοι με το μέρος, που είχαμε απολαύσει -για άλλη μια φορά- ολομόναχοι.

Συνεχίσαμε με το αμαξάκι μας και εν τέλει βρήκαμε και το ορίτζιναλ μουσείο του Β' Παγκοσμίου, όπου υποτίθεται πως βλέπεις και αεροπλάνα που βυθίστηκαν, με ένα τύπο που σε πηγαίνει με τη βάρκα του. Ωραία όλα αυτά, βρήκαμε και το τηλέφωνο του τύπου... αλλά βρισκόταν στο δικαστήριο για κάποια υπόθεση.

Συνεχίσαμε, με τη διαδρομή να γίνεται ζουγκλοειδής και φτάσαμε στο blue hole. Δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς είναι, πλην του ότι πρόκειται για ένα μέρος με γαλάζια νερά όπου μπορείς να βουτήξεις. Παρκάραμε και πήγαμε στις τουαλέτες του blue hole πρώτα, οπότε και μπήκαμε από τη λάθος είσοδο και δε μας χρέωσαν την είσοδο. Σύντομα βρεθήκαμε μπροστά στο blue hole: μια μεγάλη λίμνη με έντονα γαλάζιο χρώμα, περικυκλωμένη από δέντρα, από ένα εκ των οποίων μπορούσες να αρπάξεις ένα σκοινί και ως άλλος Ταρζάν να πηδήξεις μέσα από ψηλά. Εννοείται πως δεν κρατήθηκα και πήδηξα. Την πρώτη φορά πήγα άπατος αφού γλίστρησα, αλλά η δεύτερη ήταν επιτυχημένη. Το κόλπο, όπως μου έδειξε ένας ντόπιος σφίχτερμαν, είναι να πιάσεις το σκοινί και με τα δάχτυλα των ποδιώνε.

Είχε αρχίσει να νυχτώνει και πήραμε την επιστροφή για το Πορτ Βίλα, όπου και πήγαμε στο αγαπημένο μας σούπερ μάρκετ (εκεί όπου είχαμε πάρει και τις sim) να ψωνίσουμε κανένα σνακ. Ένα τρόμο τον πήραμε με τις τιμές: ένα κιλό φέτα κοστίζει 45€, 4 τοματίνια 6€ και ούτω καθεξής, αλλά τι να κάνουμε αυτές είναι οι τιμές σε μια χώρα με χαμηλότατους μισθούς και τρομερά υψηλό κόστος ζωής, το οποίο εξηγεί και το πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο. Κάτσαμε να φτιάχνουμε σάντουιτς μέσα στη νύχτα, αφού την επομένη θα πηγαίναμε στο νησί Pentecost, πολύ πιο πρωτόγονο σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχαμε.

Το βράδυ μας βρήκε να δειπνούμε στο ακριβούτσικο L'Houstalet, ένα παλαιού τύπου εστιατόριο με τεράστια αίθουσα που μάλλον χρησιμοποιείται για γάμους, όπου έφαγα καλές γαρίδες με κάρυ κι έμεινε ευχαριστημένος και ο Κρεκούζας. Πάλι καλά, γιατί ξέραμε ότι από την επομένη πηγαίναμε σε μέρη χωρίς ρεύμα, καταστήματα και εστιατόρια. Κατά τη διάρκεια του δείπνου κάναμε και μια αξιολόγηση της ημέρας μας στο Εφάτε. Ωραίο ήταν το νησί βρε παιδί μου, μικρά όμορφα πράγματα, αλλά δεν είδαμε και κάτι να μας αφήσει άφωνους. Γενικώς η χώρα – πλην του ηφαιστείου- ήταν συμπαθής, αλλά δεν είχε κάτι το εξαιρετικό να παρουσιάσει. Μήπως το μοναδικό χάιλάιτ κάποιου βεληνεκούς ήταν το ηφαίστειο; Διότι γενικώς όλο το ταξίδι στην Ωκεανία ήταν ωραίο, αλλά ολίγον underwhelming. Ε, από την επόμενη τα πράγματα θα άλλαζαν...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 35
• 36
• 37
• 38
• 39
• …

  Go to chapter

  Go
• 57

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 37 of 57

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

 

[Yorgos]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

Με μίλια πήγα μόνο μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, συν την επιστροφή προς Ισπανία. Α, και κάτι ψιλά της Air France που χρησιμοποίησα για μια πτήση της Air Calin ενδο...ωκεανικώς. Όλα τα υπόλοιπα πληρώθηκαν κανονικά.

 

[Ntt]

μικρή διάρκεια του ταξιδιού (48 ημέρες)

Γιώργο πάρε με μαζί σου σε ένα μικρό ταξίδι θα λέμε και θα εννοούμε 2 μήνες

Δώσε ιστορία ιστορία στο λαό.

 

[buffon85]

βλεπω τιτλο, παθαινω ενα μικρο εγκεφαλικο και λεω οκ ο γιωργος

 

[Nikos1986]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

 

[Yorgos]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

E, με τη σειρά. Νοικοκυρεμένα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Για να πω την αλήθεια, είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες, δυσανάλογα χαμηλές ανάλογα με το κόστος του εγχειρήματος. Το κυρίως κομμάτι, η Νέα Ζηλανδία, είχε απομυθοποιηθεί λόγω αρκετών αναφορών στο φόρουμ περί πολιτιστικά αδιάφορης χώρας αλλά και λόγω παντελούς έλλειψης αρχαιολογίας. Άσε που δεν το έχω και με τα road trips ταξίδι χωρίς ΚΤΕΛ, ωτοστόπ και μπιχλοτραίνο είναι μισό ταξίδι (βορειοανατολική Ινδία σου έρχομαι...). Το Βανουάτου μου προκαλούσε αρκετή ίντριγκα, ειδικά από την ώρα που επιβεβαιώθηκε πως θα είχαμε και ως guest star τον ιδανικό άνθρωπο για τέτοιες περιπέτειες, τον @Krekouzas, αλλά επειδή οι πληροφορίες για τη χώρα ήταν λίγες, είπα να μην ενθουσιαστώ. Γενικώς οι προσδοκίες ήταν οι εξής:

Σιγκαπούρη: Την είχα επισκεφθεί πριν από 20 χρόνια ενδελεχώς. Έτσι κι αλλιώς για λίγες ώρες θα πάω, να δω και το φίλο μου το Στέλιο που δουλεύει εκεί και να ξεσκάσω από τις ατελείωτες ώρες στα αεροπλάνα. Ε πόσο να έχει αλλάξει μια έτσι κι αλλιώς υπερσύγχρονη χώρα; Ίσως φάω όμως κάτι το εξαιρετικό. Αυτό που όντως με ενδιαφέρει να δω είναι το Gardens by the Bay κι εν τέλει να τα πω με το Στέλιο μετά από τόσα χρόνια που τα λέμε μόνο διαδικτυακώς.

Νέα Ζηλανδία: Δεν έχω αμφιβολία ότι τα τοπία θα είναι πανέμορφα, ανυπομονώ για τα τρεκ, σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να δω την ποιότητα ζωής, οι πόλεις φαίνονται λίγο αδιάφορες αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με Μαορί (π.χ. αντικείμενα στο Μουσείο του Όκλαντ) θα μου αρέσει. Με προβληματίζει πολύ που θα είμαστε σε χάι σίζον, συνήθως τις αποφεύγω, η χώρα πια έχει και πολύ περισσότερο τουρισμό από τότε που την είχα βάλει στο μάτι και φοβάμαι και μια κινέζικη επιδρομή με σελφοκόνταρα και ινσταφώτος. Το Βόρειο Νησί πιστεύω πως, παρότι όλοι λένε πως υστερεί σε σχέση με το νότιο σε φυσική ομορφιά, θα είναι μια ήσυχη έκπληξη γαλήνης κι ίσως έχει απομείνει κάτι από την κουλτούρα των Μαορί. Απ' το νότιο σίγουρα πιστεύω πως θα δω ωραία τοπία, αλλά η έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος ή υπολειμμάτων ανθρώπινης ιστορίας ίσως να με κάνει να βαρεθώ λίγο στο τρίπτυχο φύση-φύση-φύση, ειδικά αν αυτό είναι διάλειμμα ανάμεσα σε μπόλικη (συν)οδήγηση, με την οποία δεν τα πηγαίνω καλά. Α, θα πέσουμε στα playoffs του ΝΒΑ όμως και θα είμαι με το Δευκαλίωνα που γουστάρει τέτοια σκηνικά.

Φίτζι: Έχω δυο στοπόβερ και μάλιστα στο Nadi της Viti Levu, δηλαδή το κεντρικό και -θεωρητικά- αδιάφορο νησί. Αλλά πόσο χάλια να είναι; Επειδή δεν ξέρω και τι να περιμένω, κάτω από τις προσδοκίες μου δε θα είναι . Στην τελική, ένα φανταστικό ινδικό θα το φάω, που μετά από τόσους μήνες στην Κούβα θα είναι όαση.

Νέα Καληδονία: Καλά, αυτό κι αν ήταν αναπάντεχο. Προέκυψε λόγω αλλαγής πτήσης της αεροπορικής και πάλι, οπότε θα περάσω ένα απόγευμα-βράδυ στην πρωτεύουσα Νουμέα. Το λαμβάνω ως ένα εξτραδάκι κι όχι ως "χώρα" που επισκέφθηκα, άλλωστε τα αξιοθέατά της είναι αλλού.

Wallis & Futuna: A, εδώ έχουμε απαιτήσεις! Ολόκληρο γύρω-γύρω έκανα για να φτάσω σε ένα από τα πιο μακρινά κομμάτια της... Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έχω απαιτήσεις από τη φύση, την κουλτούρα, ναι και από τα αρχαία από ένα μέρος τόσο μακρινό, εξωτικό και είμαι απογοητευμένος που θα περιοριστώ στο Wallis, διότι οι πτήσεις για Futuna δε βολεύουν, ακόμη περισσότερο μετά την πατάτα που μου έκανε με την αλλαγή πτήσης η Air Calin. Αλλά ακριβώς επειδή κοστίζει και όσο κοστίζει, αναμένω να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία σε ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο λίγοι, ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ε, είναι λίγο ακριβά τα διαμάντια, αλλά διαμάντια είναι.

Τόνγκα: Το ξέρω, μένοντας μόνο στο κεντρικό νησί χάνω τα σημαντικότερα, αλλά αναμένω να δω όμορφα αρχαία (ειδικά από το Haamong Mau Trilithon έχω πολλές απαιτήσεις), ένα αντιτουριστικό μέρος, παραδοσιακές σχετικά κοινότητες και όμορφη φύση. Για τα εξώτερα νησιά θα ξανάρθουμε, δε χανόμαστε.

Βανουάτου: Αυτό μου πήρε το μυαλό! Είναι και αρκετά τα νησιά που θα επισκεφθούμε με τον Κρεκούζα, οπότε όσο κι αν κάποια είναι απογοήτευση, θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον σε δύο θα πάθουμε την πλάκα μας. Με τρελαίνει που θα πέσουμε πάνω στις ημερομηνίες για το naghol, ανυπομονώ για τα τουρ με τους κανίβαλους στο ανεξερεύνητο κι εντελώς τριτοκοσμικό Malekula, δε θα με χαλάσουν κι οι παραλιάρες στο Santo, αλλά το ηφαίστειο Yasur και τα παραδοσιακά χωριά είναι ίσως το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού. Θα κάνω και χαβαλέ με τον @Krekouzas που θα τρομάζει τους ντόπιους, δε γίνεται καλύτερα.

Αυστραλία: Δεν είχα καμία απαίτηση, δεν ήξερα ότι θα ξαναβρισκόμουν εκεί.

Στα πλαίσια της προετοιμασίας να πω ότι ευτυχώς που είχα στα χέρια μου το παλαιότερο LP για την Ωκεανία, διότι το νεότερο για κάτι Wallis & Futuna και άλλα μικρά κρατίδια δεν έχει παρα δυο-τρεις παραγράφους, οποία απογοήτευσης. Γενικά πλέον γράφονται για κόσμο με περισσότερο χρήμα και λιγότερο χρόνο. Ο δε οδηγός τους για το Βανουάτου είναι... ακριβώς το κεφάλαιο του LP για την Ωκεανία, ούτε λέξη παραπάνω, ντροπή τους. Ευτυχώς βρήκα έναν ανεξάρτητο οδηγό που κάπως βοήθησε όσο κι αν ήταν κι αυτός παλιότερος (εν τέλει το πόσο updated είναι ένας οδηγός δε με αφορά και πολύ, ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ σημαντικότερος).

Όσο πλησίαζε πάντως το ταξίδι, όλο και περισσότερο θεωρούσα πως το χάιλάιτ θα ήταν... η Ισπανία και γενικώς το ό,τι θα ακολουθούσε μετά από το ταξίδι, συμπεριλαμβανομένης της διαμονής μου στην Ελλάδα για λίγες εβδομάδες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κατάφερα να ενθουσιαστώ. Εντάξει, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει πολύ ενθουσιάζομαι δυσκολότερα πλέον, αλλά δεν είχα πεταλούδες στο στομάχι μου. Κατά βάθος περίμενα μάλλον ένα υπερτιμημένο -και σε χρήμα και σε προσδοκίες ταξίδι- το οποίο είναι καλό υπό μία έννοια, διότι κρατάς μικρό καλάθι. Από την άλλη με προβληματίζει που ξεκινώντας για ένα ταξίδι σε μέρη τόσο μακρινά δεν είχα καταφέρει να ενθουσιαστώ. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, που είμαι στην αναμονή για το επικείμενο ταξίδι στην Ιρλανδία, νιώθω πως πιο πολύ ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή, παρά η προσμονή που είχα για την Ωκεανία. Περίεργο. Γερνάμε; Είδαμε πολλά και βαρεθήκαμε; Μας τελείωσαν τα αρχαία και ξενερώσαμε; Ή απλά ωριμάσαμε και δε μας εκπλήσσει τίποτε; Θα δείξει στα επόμενα ταξίδια, καλά να είμαστε να πάμε σε πολλά.

Λοιπόν, μην το μακρηγορούμε, ξεκινάμε!

 

[Ntt]

Απλή αναζήτηση στο google για

Βανουάτου

" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

 

[Yorgos]

Απλή αναζήτηση στο google για



" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

Πάντως όταν πήγαμε στους κανίβαλους τον κρεκουζα τον γλυκοκοιταζανε...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ short stop​

Μετά από μια χαριτωμένη διαδρομή Αβάνα - Καράκας - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα- Φρανκφούρτη - Σιγκαπούρη, η όποια στάση φαντάζει όαση. Ειδικά για το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης που θεωρείται κι από τα κορυφαία στον κόσμο, αυτό ισχύει διπλά. Μάλιστα είχε μόλις ανοίξει το νέο τέρμιναλ, αλλά η αλήθεια είναι πως αντί να μείνω μέσα στο αεροδρόμιο, μετά από 32,5 ώρες καθαρών πτήσεων και πάνω από 50 ώρες με τις συνδέσεις, το τελευταίο που ήθελα να δω ήταν οτιδήποτε σχετικό με αεροπλάνο, όπως ένα αεροδρόμιο. Οπότε είπα να δω ό,τι πιο άσχετο με ένα αεροδρόμιο, δηλαδή το Στέλιο.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν απίστευτα γρήγορος κι έτσι πήρα ταχύτατα ένα shuttle bus για την με το αντίτιμο των 6€ για το Sands Hotel. Αρκετές οι στάσεις του λεωφορείου, πολύ αγενής ο οδηγός που θύμιζε Γιάννη Ιωαννίδη μετά από αποκλεισμό της ΑΕΚ στο Κύπελλο από τον Άρη, αλλά το βασικό είναι ότι έφτασα, χαζεύοντας μάλιστα από το παράθυρο την πόλη: πεντακάθαρη, καταπράσινη και -όπως και πριν 20 χρόνια- άκρως αποστειρωμένη. Αν ήταν χυμός, θα ήταν μόνο με συντηρητικά. Αν ήταν πορνοστάρ, θα ήταν όλη πλαστική Ρωσίδα. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ελβετός λογιστής. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν του Πάουλο Κοέλιο. Εντάξει, το πιάσατε.

Βρέθηκα λοιπόν με το Στέλιο, που έχει μετακομίσει στην πόλη/χώρα εδώ και περίπου 8 μήνες μετά από πάρα πολλά χρόνια στο Ντουμπάι. Εμφανίστηκε με την τσάντα από το λάπτοπ του, καθώς ερχόταν από συνέδριο. Είπαμε να τα πούμε περπατώντας, να ξεπιαστώ από την αεροπορική Οδύσσεια (αν και η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός Turkish και Lufthansa ήταν εξαιρετικός με το ίντερνετ τους) και να μπορέσω να δω και δυο πράγματα.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς την παραλιακή, που ήταν γεμάτη με κόσμο, φυσικά Ασιάτες, ήμασταν από τους ελάχιστους δυτικούς. Καλή ήταν η θέα, αν και ολίγον αποστειρωμένη. Αποστειρωμένο είναι και το Ντουμπάι κατά την άποψή μου, οπότε ρώτησα το Στέλιο για το πού του φαίνεται καλύτερα, βγάζοντας το αποστειρόμετρο. "Η Σιγκαπούρη δε μου αρέσει τόσο όσο το Ντουμπάι, έχει λιγότερα να κάνεις. Είναι πιο ασιατική πόλη, λιγότερο δυτική απ' ό,τι το Ντουμπάι. Πληρώνομαι πολύ καλά, αλλά το κόστος ζωής είναι πολύ μεγάλο, προς το παρόν μένω με συγκατοίκους, υπάρχει λιγότερο στρες πάντως σε σχέση με το Ντουμπάι. Η ασιατική κουζίνα δε μου αρέσει και τόσο", μου έλεγε καθώς κατευθυνόμασταν προς την ταράτσα με το spa, απ' όπου υπάρχει πανοραμική θέα, αλλά δε μας άφησαν να μπούμε.

Δεν πειράζει, έστω κι έτσι πήρα μια ιδέα, άλλωστε ο βασικός στόχος ήταν να δω τους κήπους. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να δει αυτό το σχετικά νέο αξιοθέατο που βασικά συνίσταται σε πελώριες μεταλλικές κατασκευές σε σχήμα τεράστιου διάτρητου βάζου, από το οποίο ξεπηδάνε τεχνητά και φυσικά φυτά, σε μια εικόνα που σε πρώτη φάση θυμίζει κάτι από το Avatar, Εντυπωσιακό το θέαμα, όπως και το ότι προσφέρεται δωρεάν, εκτός κι αν ανέβεις πάνω στα "βάζα" με κάποιο από τα ασανσέρ, πράγμα για το οποίο δεν είχαμε διάθεση, αφού αφενός υπήρχε ουρά κι αφετέρου ξεκινούσε το Ήχος και Φως.

Για να είμαι ειλικρινής κάτι τέτοιου είδους σόου τα βαριέμαι και κόβω τις φλέβες μου, πράγμα το οποίο δε συνέβη στη Σιγκαπούρη όμως, πρώτον διότι θα λέρωνα με τα αίματα κι ως γνωστόν είναι δρακόντειοι οι νόμοι για τέτοια παραπτώματα και δεύτερον επειδή το θέαμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Πολύ ωραία μουσική, όμορφος φωτισμός κι αυτή η ένωση ανθρώπινων κατασκευών και φύσης έμοιαζε πολύ αρμονική καθώς τη θαυμάζαμε ξαπλωμένοι στο -πεντακάθαρο- κράσπεδο.

Επέμεινα να φύγουμε πριν τελειώσει το σόου και πλακώσουν τα πλήθη στο μετρό, το οποίο ήταν πεντακάθαρο, άνετο κι αποστειρωμένο. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η χώρα, αλλά όσο "τέλεια καμωμένα" κι αν φαίνονται όλα, εμένα μου δίνει την αίσθηση πως βρίσκομαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προφυλακτικού. Συνεχίσαμε το catching up με το Στέλιο, μου άρεσε η συζήτηση για τη βολική δικτατορία της ευμάρειας κι αποχαιρετιστήκαμε όταν κατέβηκε, υποσχόμενοι ότι θα συντονιστούμε να πάμε μια ταξιδάρα μαζί όπως κάναμε παλιά, όταν εγώ ήμουν άφραγκος φοιτητής κι εκείνος ξεκινούσε την καριέρα του, προσαρμοζόμενος στη δική μου αφραγκία και κοιμόμασταν στις παραλίες της Ταϊλάνδης προσποιούμενοι ότι δε μας βίασαν τα κουνούπια.

Προσπάθησα να αναλύσω τι κάνει τη Σιγκαπούρη τόσο αποστειρωμένη. Ίσως είναι η απίστευτη τάξη όλων των καλοσχεδιασμένων project σε βαθμό εκνευρισμού, ίσως είναι η έλλειψη προσωπικότητας λόγω του ότι τα περισσότερα μαγαζιά ανήκουν σε αλυσίδες κι έτσι δίνουν μια αίσθηση institutionalised ομοιομορφίας. Δεν το ζηλεύω το Στέλιο που ζει εκεί, αλλά δε νομίζω να κακοπερνάει κιόλας.

Επέστρεψα στην ώρα μου για την πτήση, δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω να επισκεφθώ το νέο "φαντασμαγορικό τέρμιναλ", ούτε καν να πάω σε κάποιο lounge, οπότε κατευθύνθηκα προς την πύλη μου όπου και κατανάλωσα ένα ολόκληρο snickers και συνειδητοποίησα πως εκείνο και το εισιτήριο των 6€ ήταν τα μόνα έξοδα που είχα κάνει σε αυτό το stopover. Αποστειρωμένοι εσείς; Τσίπης εγώ. Πάμε για Ώκλαντ...

 

[danev]

Μου επιτρεπεις μια μικρη διακοπη , να σε ρωτησω σχετικα με τη Σιγκαπουρη.
-Αν απαιτουνται καποιες διατυπωσεις για την εισοδο στη χωρα (πχ Βιζα),
-Αν 9 ωρες κενο μεταξυ δυο πτησεων, επαρκει για μια απλη γρηγορη εξοδο, μεχρι το κεντρο και πισω.