Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Yorgos]

Tο πρωινό του Thomas ήντουνα πολύ φτωχό, αλλά ευτυχώς είχα κρατήσει κάτι φακελάκια με ζεστή σοκολάτα από τη Νέα Ζηλανδία και το ψιλοέσωσα. Η αναχώρησή μας θα ήταν χαλαρή χρονικά και φύγαμε για το πάσο μας για την πλαγιά του ηφαιστείου, προκειμένου να κάνουμε αυτό το διαβόητο ashboarding, που αν το είχα καταλάβει καλά ήταν κάτι σαν sandboarding αλλά πάνω στη στάχτη.

Ο Thomas μας παρουσίασε μια σανίδα που είχε και μποτάκια ενσωματωμένα, αλλά αυτά ήταν σπασμένα. Όπως και να έχει, διαπιστώσαμε ότι μπορούσαμε να τη δέσουμε και στα συμβατικά μας παπούτσια και ήμασταν έτοιμοι. "Λοιπόν", λέει ο Thomas που πάρκαρε το Ντάτσουν του στη βάση της πλαγιάς του ηφαιστείου. Θα ανεβείτε μέχρι εκεί και μετά θα αρχίσετε να γλιστράτε! Μια κουβέντα ήταν το να ανεβούμε "μέχρι εκεί", αφού η ανάβαση γινόταν πάνω σε έναν τεράστιο σταχτόλοφο (κατά το "αμμόλοφος"), όπου τα πόδια βυθίζονταν μέχρι τον αστράγαλο στη στάχτη, χώρια ότι η σανίδα ήταν ασήκωτη. "Να πάτε πιο ψηλά, για να έχει κλίση, αλλιώς δε γλιστράει!", φώναξε ο Thomas που καθόταν άνετος στο Ντάτσουν του.

Ανεβαίναμε, ανεβαίναμε και πρόοδο δεν έβλεπα. Με τα πολλά, άφηση τη Mifuyu (που ο Κρεκούζας επέμενε να τη λέει "Fumaki" , "Mukifa" ή "Fayumi") και τον Κρεκούζα λίγο πιο κάτω για να απαθανατίσουν την κάθοδό μου, κι όταν έφτασα στο κατάλληλο σημείο, έβαλα τη σανίδα στα πόδια μου, στάθηκα όρθιος και ξεκίνησα το γλίστρημα. Μόνο που δε γλίστραγε! Ακίνητος ήμουν, πάνω σε μια σανίδα, υπό δυνατό αέρα στους πρόποδες ενός ηφαιστείου ο βλάκας. "Σπρώξε λίγο προς τα μπρος και θα αρχίσει να γλιστράει!", φώναξε ο Thomas που έτρωγε ψύχραιμα μια μπανάνα. Το έκανα... και άρχισα να γλιστράω, θαύμα! Όχι πολύ γρηγορα, αλλά ήταν ένα ξεκίνημα, που τελείωσε άδοξα, αφού έπεσα μετά από ΤΡΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ προς τέρψη του Κρεκούζα που μαγνητοσκοπούσε. Γελάσαμε, σηκώθηκα με πολύ κόπο (είναι βαριά η άτιμη η σανίδα), ξανανέβηκα και αυτή τη φορά τα πήγα πολύ καλύτερα, τόσο που είχα στιλ ανετοέμπειρου που απατούσε ταφαινόμενα. Φτάνοντας σχεδόνσ τη βάση με μια αξιοπρεπή ταχύτητα και ισορροπία, ο Thomas μου φώναξε να στρίψω λίγο τα πόδια μου αν θέλω να κόψω ταχύτητα, το οποίο και έκανα με το αναμενόμενο αποτέλεσμα: έπεσα.

Ήμουν ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα και πλέον είχε έρθει η ώρα του ενός, του μοναδικού, του είναι-μία-μόνο-μία-η-ονειρεμένη-φρουτοπία Κρεκούζα να δοκιμάσει. Με περισσή αυτοπεποίθηση ανέβηκε το ηφαίστειο, έδεσε τη σανίδα και ήταν έτοιμος. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε, αλλά έπεσε τόσο ατσούμπαλα προς τα μπρος που μέχρι και η διακριτική Mifuyu χέστηκε στο γέλιο. Απτόητος ο ήρωάς μας ξαναπήρε τη σανίδα και ξανανέβηκε. Φάνηκε να πέφτει, το ισορρόπησε, ανέπτυξε ταχύτητα, τόσο που ανέκραξα "Έλα, το' χεις, να' το, έτσιιι" και μετά ΖΜΠΑΜ ξαναέπεσε με το κεφάλι ο Κρεκουζάκος σα σακί με πατάτες. Χαχαχα, είναι από τα πιο αστεία βίντεο που κυκλοφορούν, αν είναι σε κέφια ελπίζω να το ποστάρει ο ίδιος το βίντεο της χρονιάς. Για μήνες ξυπνούσα το πρωί και το έβλεπα για να μου πάει καλά η μέρα, μπα σε καλό σου Κρεκουζάκο, πάντα τέτοια!

Η Mifuyu, ως γνήσια Γιαπωνέζα, δεν είχε καμία απαίτηση να διανύσει μέτρα με τη σανίδα. Της αρκούσε μια φωτογραφία για το instagram μόνη της πάνω στη σανίδα. Άβυσσος η ψυχή των instagrammers, τι να πω.

Είχαμε γεμίσει με απίστευτες ποσότητες στάχτης στα μαλλιά, τα αυτιά, τον αφαλό και τα πόδια μας, οπότε η ιδέα του να πάμε στις θερμές πηγές ακουγόταν εύστοχη. Μπήκαμε στο Ντάτσουν και περάσαμε κι από ένα χωριό John Frum, το οποίο είναι μια απίστευτη τοπική αίρεση, για την οποία ο Thomas, ως καλός καθολικός, δεν ήξερε σχεδόν τίποτε, αλλά έχει τρομερό ενδιαφέρον για όποιον εχει περιέργεια https://en.wikipedia.org/wiki/John_Frum .

Το ποτάμι πάντως στο οποίο θα κάναμε το μπάνιο μας απολαμβάνοντας τις θερμές πηγές αποδείχθηκε ένα ρυάκι λόγω παλίρροιας, το λες και απογοητευτικό εκ πρώτης όψεως. Καταφέραμε πάντως περπατώντας στις κοτρώνες να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου αν καθόσουν μέσα στο νερό απολάμβανες το ζεστό νερό και -κυρίως- ξεφορτωθήκαμε μερικούς τόνους στάχτης από το σώμα και το κεφάλι μας. Το κλου πάντως δεν ήταν το μπάνιο, αλλά ο χαβαλές με τα ντόπια παιδάκια που έπαιζαν γυμνά στα βράχια βουτώντας στο ζεστό νερό. Εικόνες αθωότητας, ήταν και ντροπαλά τα καημένα και αρχικά δεν ήθελαν φωτογραφίες. Λίγο αργότερα εμφανίστηκε και μια οικογένεια πιο πίσω μας που ήρθε να πλύνει τα ρούχα της στα ζεστά νερά του ποταμού, άλλοι έπλεναν, άλλοι πλατσούριζαν, τα παιδάκια έπαιζαν, εικόνες από άλλες εποχές σε ένα νησί με ελάχιστο ρεύμα, σχεδόν καμία κάλυχη από κινητά κι όλα αυτά σε ένα ποταμάκι που κατέληγε σε μια απίθανη παραλία με τόσο πράσινο πίσω της που έμοιαζε σουρεαλιστική, για να μη μιλήσω για το δεντράκι της που ήταν κλάσεις ενώτερο του ινσταγκραμικού δέντρου της Wanaka.

Περπατήσαμε στην παραλία, ήταν και ωραίος ο καιρός και τόσο απέραντη και άδεια που μέχρι κι εγώ ο μισοπαραλίας το ευχαριστήθηκα. Όταν επιστρέψαμε στο Ντάτσουν ζήτησα από τον Thomas να μας δώσει λίγο χρόνο ώστε να επισκεφθούμε το χωριό και δεν μου το αρνήθηκε. Ουσιαστικά αποτελούταν από μερικές καλύβες και κάτι σπιτάκια τύπου φαβέλας, αλλά ήταν ύποπτα ήσυχο, μέχρι που άκουσα τραγούδια και μουσικές και συνειδητοποίησα πως όλο το χωριό ήταν μαζεμένο σε ένα ξέφωτο/πλατεία όπου τρεις γριούλες χόρευαν με τις παραδοσιακές τους φούστες υπό τον ήχο της μουσικής που έπαιζαν καμιά εικοσαριά άτομα με κιθάρες που κάθονταν στο έδαφος... Πόσο αυθεντικές εικόνες, ενθουσιαστήκαμε! Οι ντόπιοι δε φάνηκαν να πολυασχολούνται με την παρουσία μας, ήταν αφοσιωμένοι στη -θρησκευτική τους όπως αποδείχθηκε- μουσική, πλην μερικών ντροπαλών παιδιών που πλησίασαν τον ΚΡεκούζα, ο οποίος τους έκανε ένα δώρο που θα τους μείνει αξέχαστο: μια φωτογραφία polaroid, την οποία κοιτούσαν σα να επρόκειτο για κάποιο είδος θαύματος από άλλο πλανήτη. Πόσο ανεξερεύνητη είναι αυτή η χώρα τέλος πάντων;

Ξαναμπήκαμε στο Ντάτσουν και είχε έρθει η ώρα για να πάμε στην πρωτεύουσα (λέμε τώρα...) του νησιού το Lenakel, όπου ο Thomas μας άφησε "Στην πόλη" (κάτι κτίσματα αραιά μεταξύ τους σε χωματόδρομους) για να ρωτήσουμε στην Air Vanuatu αν θα μπορούσαμε εν τέλει να αλλάξουμε τα εισιτήριά μας. Φυσικά τα γραφεία της εταιρείας ήταν κλειστά αφού ήταν Πρωτομαγιά, αλλά βρήκαμε ένα παράπηγμα για να φάμε με 3€ το άτομο και τέλος πάντων τρωγόταν το φαγητό, ενώ το μέρος ήταν ό,τι πιο αντιτουριστίκ υπάρχει, με ένα πεντάχρονο κοριτσάκι να βοηθάει τη μαμά του στο μαγείρεμα. Εν τέλει ο Thomas που είχε πάει στο αεροδρόμιο για να παραλάβει νέο τουρίστα μας είπε πως ρώτησε και πως δεν υπήρχε πρόβλημα με την αλλαγή της πτήσης μας, το οποίο ήταν ευχάριστο.

Φτάσαμε στο μάλλον αστείο αεροδρόμιο, ο υπάλληλος στο... υπαίθριο τσεκιν μας άλλαξε τα εισιτήρια... γραπτώς με το στιλό του... και μετά μας είπαν πως η πτήση θα είχε καθυστέρηση. Μετά μας είπαν πως θα είχε κι άλλη καθυστέρηση, μετά κι άλλη , ώσπου πια κόντευε να νυχτώσει και έγινε προφανές πως το αεροπλάνο δε θα ερχόταν, οπότε η Air Vanuatu μας μοίρασε σε 3 βανάκια (τόσοι ήταν οι επιβάτες όλοι κι όλοι) και μας ανακοίνωσε πως θα μας μοίραζε σε τρία ξενοδοχεία για να περάσουμε το βράδυ και πως θα πετούσαμε την επόμενη, άγνωστο τι ώρα. Τα ξενοδοχεία ήταν όλα πέριξ της "πρωτεύουσας" και σε μας έλαχε το Evergreen 4 αστέρων, που φαινόταν τούμπανο, αλλά σταθήκαμε άτυχοι και μας έδωσαν ένα δωμάτιο σε παλιό bungalow που ήταν μια σταλιά και δεν είχε καν δικό του ντους, ενώ η Mifuyu πήρε δωματιάρα. Δε βαριέσαι, η θέα από το ξενοδοχείο ήταν τρομερή το σούρουπο κι είχαμε κι ένα voucher αξίας 16€ για το δείπνο μας, που ήταν τίμιο και το οποίο μοιραστήκαμε με τρεις Γιαπωνέζους στο τραπέζι μας και γελάσαμε αρκετά με τις απόπειρες επικοινωνίας. Ελπίζαμε πάντως να πετάξουμε την επομένη...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 31
• 32
• 33
• 34
• 35
• …

  Go to chapter

  Go
• 57

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 33 of 57

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

 

[Yorgos]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

Με μίλια πήγα μόνο μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, συν την επιστροφή προς Ισπανία. Α, και κάτι ψιλά της Air France που χρησιμοποίησα για μια πτήση της Air Calin ενδο...ωκεανικώς. Όλα τα υπόλοιπα πληρώθηκαν κανονικά.

 

[Ntt]

μικρή διάρκεια του ταξιδιού (48 ημέρες)

Γιώργο πάρε με μαζί σου σε ένα μικρό ταξίδι θα λέμε και θα εννοούμε 2 μήνες

Δώσε ιστορία ιστορία στο λαό.

 

[buffon85]

βλεπω τιτλο, παθαινω ενα μικρο εγκεφαλικο και λεω οκ ο γιωργος

 

[Nikos1986]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

 

[Yorgos]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

E, με τη σειρά. Νοικοκυρεμένα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Για να πω την αλήθεια, είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες, δυσανάλογα χαμηλές ανάλογα με το κόστος του εγχειρήματος. Το κυρίως κομμάτι, η Νέα Ζηλανδία, είχε απομυθοποιηθεί λόγω αρκετών αναφορών στο φόρουμ περί πολιτιστικά αδιάφορης χώρας αλλά και λόγω παντελούς έλλειψης αρχαιολογίας. Άσε που δεν το έχω και με τα road trips ταξίδι χωρίς ΚΤΕΛ, ωτοστόπ και μπιχλοτραίνο είναι μισό ταξίδι (βορειοανατολική Ινδία σου έρχομαι...). Το Βανουάτου μου προκαλούσε αρκετή ίντριγκα, ειδικά από την ώρα που επιβεβαιώθηκε πως θα είχαμε και ως guest star τον ιδανικό άνθρωπο για τέτοιες περιπέτειες, τον @Krekouzas, αλλά επειδή οι πληροφορίες για τη χώρα ήταν λίγες, είπα να μην ενθουσιαστώ. Γενικώς οι προσδοκίες ήταν οι εξής:

Σιγκαπούρη: Την είχα επισκεφθεί πριν από 20 χρόνια ενδελεχώς. Έτσι κι αλλιώς για λίγες ώρες θα πάω, να δω και το φίλο μου το Στέλιο που δουλεύει εκεί και να ξεσκάσω από τις ατελείωτες ώρες στα αεροπλάνα. Ε πόσο να έχει αλλάξει μια έτσι κι αλλιώς υπερσύγχρονη χώρα; Ίσως φάω όμως κάτι το εξαιρετικό. Αυτό που όντως με ενδιαφέρει να δω είναι το Gardens by the Bay κι εν τέλει να τα πω με το Στέλιο μετά από τόσα χρόνια που τα λέμε μόνο διαδικτυακώς.

Νέα Ζηλανδία: Δεν έχω αμφιβολία ότι τα τοπία θα είναι πανέμορφα, ανυπομονώ για τα τρεκ, σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να δω την ποιότητα ζωής, οι πόλεις φαίνονται λίγο αδιάφορες αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με Μαορί (π.χ. αντικείμενα στο Μουσείο του Όκλαντ) θα μου αρέσει. Με προβληματίζει πολύ που θα είμαστε σε χάι σίζον, συνήθως τις αποφεύγω, η χώρα πια έχει και πολύ περισσότερο τουρισμό από τότε που την είχα βάλει στο μάτι και φοβάμαι και μια κινέζικη επιδρομή με σελφοκόνταρα και ινσταφώτος. Το Βόρειο Νησί πιστεύω πως, παρότι όλοι λένε πως υστερεί σε σχέση με το νότιο σε φυσική ομορφιά, θα είναι μια ήσυχη έκπληξη γαλήνης κι ίσως έχει απομείνει κάτι από την κουλτούρα των Μαορί. Απ' το νότιο σίγουρα πιστεύω πως θα δω ωραία τοπία, αλλά η έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος ή υπολειμμάτων ανθρώπινης ιστορίας ίσως να με κάνει να βαρεθώ λίγο στο τρίπτυχο φύση-φύση-φύση, ειδικά αν αυτό είναι διάλειμμα ανάμεσα σε μπόλικη (συν)οδήγηση, με την οποία δεν τα πηγαίνω καλά. Α, θα πέσουμε στα playoffs του ΝΒΑ όμως και θα είμαι με το Δευκαλίωνα που γουστάρει τέτοια σκηνικά.

Φίτζι: Έχω δυο στοπόβερ και μάλιστα στο Nadi της Viti Levu, δηλαδή το κεντρικό και -θεωρητικά- αδιάφορο νησί. Αλλά πόσο χάλια να είναι; Επειδή δεν ξέρω και τι να περιμένω, κάτω από τις προσδοκίες μου δε θα είναι . Στην τελική, ένα φανταστικό ινδικό θα το φάω, που μετά από τόσους μήνες στην Κούβα θα είναι όαση.

Νέα Καληδονία: Καλά, αυτό κι αν ήταν αναπάντεχο. Προέκυψε λόγω αλλαγής πτήσης της αεροπορικής και πάλι, οπότε θα περάσω ένα απόγευμα-βράδυ στην πρωτεύουσα Νουμέα. Το λαμβάνω ως ένα εξτραδάκι κι όχι ως "χώρα" που επισκέφθηκα, άλλωστε τα αξιοθέατά της είναι αλλού.

Wallis & Futuna: A, εδώ έχουμε απαιτήσεις! Ολόκληρο γύρω-γύρω έκανα για να φτάσω σε ένα από τα πιο μακρινά κομμάτια της... Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έχω απαιτήσεις από τη φύση, την κουλτούρα, ναι και από τα αρχαία από ένα μέρος τόσο μακρινό, εξωτικό και είμαι απογοητευμένος που θα περιοριστώ στο Wallis, διότι οι πτήσεις για Futuna δε βολεύουν, ακόμη περισσότερο μετά την πατάτα που μου έκανε με την αλλαγή πτήσης η Air Calin. Αλλά ακριβώς επειδή κοστίζει και όσο κοστίζει, αναμένω να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία σε ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο λίγοι, ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ε, είναι λίγο ακριβά τα διαμάντια, αλλά διαμάντια είναι.

Τόνγκα: Το ξέρω, μένοντας μόνο στο κεντρικό νησί χάνω τα σημαντικότερα, αλλά αναμένω να δω όμορφα αρχαία (ειδικά από το Haamong Mau Trilithon έχω πολλές απαιτήσεις), ένα αντιτουριστικό μέρος, παραδοσιακές σχετικά κοινότητες και όμορφη φύση. Για τα εξώτερα νησιά θα ξανάρθουμε, δε χανόμαστε.

Βανουάτου: Αυτό μου πήρε το μυαλό! Είναι και αρκετά τα νησιά που θα επισκεφθούμε με τον Κρεκούζα, οπότε όσο κι αν κάποια είναι απογοήτευση, θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον σε δύο θα πάθουμε την πλάκα μας. Με τρελαίνει που θα πέσουμε πάνω στις ημερομηνίες για το naghol, ανυπομονώ για τα τουρ με τους κανίβαλους στο ανεξερεύνητο κι εντελώς τριτοκοσμικό Malekula, δε θα με χαλάσουν κι οι παραλιάρες στο Santo, αλλά το ηφαίστειο Yasur και τα παραδοσιακά χωριά είναι ίσως το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού. Θα κάνω και χαβαλέ με τον @Krekouzas που θα τρομάζει τους ντόπιους, δε γίνεται καλύτερα.

Αυστραλία: Δεν είχα καμία απαίτηση, δεν ήξερα ότι θα ξαναβρισκόμουν εκεί.

Στα πλαίσια της προετοιμασίας να πω ότι ευτυχώς που είχα στα χέρια μου το παλαιότερο LP για την Ωκεανία, διότι το νεότερο για κάτι Wallis & Futuna και άλλα μικρά κρατίδια δεν έχει παρα δυο-τρεις παραγράφους, οποία απογοήτευσης. Γενικά πλέον γράφονται για κόσμο με περισσότερο χρήμα και λιγότερο χρόνο. Ο δε οδηγός τους για το Βανουάτου είναι... ακριβώς το κεφάλαιο του LP για την Ωκεανία, ούτε λέξη παραπάνω, ντροπή τους. Ευτυχώς βρήκα έναν ανεξάρτητο οδηγό που κάπως βοήθησε όσο κι αν ήταν κι αυτός παλιότερος (εν τέλει το πόσο updated είναι ένας οδηγός δε με αφορά και πολύ, ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ σημαντικότερος).

Όσο πλησίαζε πάντως το ταξίδι, όλο και περισσότερο θεωρούσα πως το χάιλάιτ θα ήταν... η Ισπανία και γενικώς το ό,τι θα ακολουθούσε μετά από το ταξίδι, συμπεριλαμβανομένης της διαμονής μου στην Ελλάδα για λίγες εβδομάδες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κατάφερα να ενθουσιαστώ. Εντάξει, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει πολύ ενθουσιάζομαι δυσκολότερα πλέον, αλλά δεν είχα πεταλούδες στο στομάχι μου. Κατά βάθος περίμενα μάλλον ένα υπερτιμημένο -και σε χρήμα και σε προσδοκίες ταξίδι- το οποίο είναι καλό υπό μία έννοια, διότι κρατάς μικρό καλάθι. Από την άλλη με προβληματίζει που ξεκινώντας για ένα ταξίδι σε μέρη τόσο μακρινά δεν είχα καταφέρει να ενθουσιαστώ. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, που είμαι στην αναμονή για το επικείμενο ταξίδι στην Ιρλανδία, νιώθω πως πιο πολύ ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή, παρά η προσμονή που είχα για την Ωκεανία. Περίεργο. Γερνάμε; Είδαμε πολλά και βαρεθήκαμε; Μας τελείωσαν τα αρχαία και ξενερώσαμε; Ή απλά ωριμάσαμε και δε μας εκπλήσσει τίποτε; Θα δείξει στα επόμενα ταξίδια, καλά να είμαστε να πάμε σε πολλά.

Λοιπόν, μην το μακρηγορούμε, ξεκινάμε!

 

[Ntt]

Απλή αναζήτηση στο google για

Βανουάτου

" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

 

[Yorgos]

Απλή αναζήτηση στο google για



" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

Πάντως όταν πήγαμε στους κανίβαλους τον κρεκουζα τον γλυκοκοιταζανε...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ short stop​

Μετά από μια χαριτωμένη διαδρομή Αβάνα - Καράκας - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα- Φρανκφούρτη - Σιγκαπούρη, η όποια στάση φαντάζει όαση. Ειδικά για το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης που θεωρείται κι από τα κορυφαία στον κόσμο, αυτό ισχύει διπλά. Μάλιστα είχε μόλις ανοίξει το νέο τέρμιναλ, αλλά η αλήθεια είναι πως αντί να μείνω μέσα στο αεροδρόμιο, μετά από 32,5 ώρες καθαρών πτήσεων και πάνω από 50 ώρες με τις συνδέσεις, το τελευταίο που ήθελα να δω ήταν οτιδήποτε σχετικό με αεροπλάνο, όπως ένα αεροδρόμιο. Οπότε είπα να δω ό,τι πιο άσχετο με ένα αεροδρόμιο, δηλαδή το Στέλιο.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν απίστευτα γρήγορος κι έτσι πήρα ταχύτατα ένα shuttle bus για την με το αντίτιμο των 6€ για το Sands Hotel. Αρκετές οι στάσεις του λεωφορείου, πολύ αγενής ο οδηγός που θύμιζε Γιάννη Ιωαννίδη μετά από αποκλεισμό της ΑΕΚ στο Κύπελλο από τον Άρη, αλλά το βασικό είναι ότι έφτασα, χαζεύοντας μάλιστα από το παράθυρο την πόλη: πεντακάθαρη, καταπράσινη και -όπως και πριν 20 χρόνια- άκρως αποστειρωμένη. Αν ήταν χυμός, θα ήταν μόνο με συντηρητικά. Αν ήταν πορνοστάρ, θα ήταν όλη πλαστική Ρωσίδα. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ελβετός λογιστής. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν του Πάουλο Κοέλιο. Εντάξει, το πιάσατε.

Βρέθηκα λοιπόν με το Στέλιο, που έχει μετακομίσει στην πόλη/χώρα εδώ και περίπου 8 μήνες μετά από πάρα πολλά χρόνια στο Ντουμπάι. Εμφανίστηκε με την τσάντα από το λάπτοπ του, καθώς ερχόταν από συνέδριο. Είπαμε να τα πούμε περπατώντας, να ξεπιαστώ από την αεροπορική Οδύσσεια (αν και η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός Turkish και Lufthansa ήταν εξαιρετικός με το ίντερνετ τους) και να μπορέσω να δω και δυο πράγματα.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς την παραλιακή, που ήταν γεμάτη με κόσμο, φυσικά Ασιάτες, ήμασταν από τους ελάχιστους δυτικούς. Καλή ήταν η θέα, αν και ολίγον αποστειρωμένη. Αποστειρωμένο είναι και το Ντουμπάι κατά την άποψή μου, οπότε ρώτησα το Στέλιο για το πού του φαίνεται καλύτερα, βγάζοντας το αποστειρόμετρο. "Η Σιγκαπούρη δε μου αρέσει τόσο όσο το Ντουμπάι, έχει λιγότερα να κάνεις. Είναι πιο ασιατική πόλη, λιγότερο δυτική απ' ό,τι το Ντουμπάι. Πληρώνομαι πολύ καλά, αλλά το κόστος ζωής είναι πολύ μεγάλο, προς το παρόν μένω με συγκατοίκους, υπάρχει λιγότερο στρες πάντως σε σχέση με το Ντουμπάι. Η ασιατική κουζίνα δε μου αρέσει και τόσο", μου έλεγε καθώς κατευθυνόμασταν προς την ταράτσα με το spa, απ' όπου υπάρχει πανοραμική θέα, αλλά δε μας άφησαν να μπούμε.

Δεν πειράζει, έστω κι έτσι πήρα μια ιδέα, άλλωστε ο βασικός στόχος ήταν να δω τους κήπους. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να δει αυτό το σχετικά νέο αξιοθέατο που βασικά συνίσταται σε πελώριες μεταλλικές κατασκευές σε σχήμα τεράστιου διάτρητου βάζου, από το οποίο ξεπηδάνε τεχνητά και φυσικά φυτά, σε μια εικόνα που σε πρώτη φάση θυμίζει κάτι από το Avatar, Εντυπωσιακό το θέαμα, όπως και το ότι προσφέρεται δωρεάν, εκτός κι αν ανέβεις πάνω στα "βάζα" με κάποιο από τα ασανσέρ, πράγμα για το οποίο δεν είχαμε διάθεση, αφού αφενός υπήρχε ουρά κι αφετέρου ξεκινούσε το Ήχος και Φως.

Για να είμαι ειλικρινής κάτι τέτοιου είδους σόου τα βαριέμαι και κόβω τις φλέβες μου, πράγμα το οποίο δε συνέβη στη Σιγκαπούρη όμως, πρώτον διότι θα λέρωνα με τα αίματα κι ως γνωστόν είναι δρακόντειοι οι νόμοι για τέτοια παραπτώματα και δεύτερον επειδή το θέαμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Πολύ ωραία μουσική, όμορφος φωτισμός κι αυτή η ένωση ανθρώπινων κατασκευών και φύσης έμοιαζε πολύ αρμονική καθώς τη θαυμάζαμε ξαπλωμένοι στο -πεντακάθαρο- κράσπεδο.

Επέμεινα να φύγουμε πριν τελειώσει το σόου και πλακώσουν τα πλήθη στο μετρό, το οποίο ήταν πεντακάθαρο, άνετο κι αποστειρωμένο. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η χώρα, αλλά όσο "τέλεια καμωμένα" κι αν φαίνονται όλα, εμένα μου δίνει την αίσθηση πως βρίσκομαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προφυλακτικού. Συνεχίσαμε το catching up με το Στέλιο, μου άρεσε η συζήτηση για τη βολική δικτατορία της ευμάρειας κι αποχαιρετιστήκαμε όταν κατέβηκε, υποσχόμενοι ότι θα συντονιστούμε να πάμε μια ταξιδάρα μαζί όπως κάναμε παλιά, όταν εγώ ήμουν άφραγκος φοιτητής κι εκείνος ξεκινούσε την καριέρα του, προσαρμοζόμενος στη δική μου αφραγκία και κοιμόμασταν στις παραλίες της Ταϊλάνδης προσποιούμενοι ότι δε μας βίασαν τα κουνούπια.

Προσπάθησα να αναλύσω τι κάνει τη Σιγκαπούρη τόσο αποστειρωμένη. Ίσως είναι η απίστευτη τάξη όλων των καλοσχεδιασμένων project σε βαθμό εκνευρισμού, ίσως είναι η έλλειψη προσωπικότητας λόγω του ότι τα περισσότερα μαγαζιά ανήκουν σε αλυσίδες κι έτσι δίνουν μια αίσθηση institutionalised ομοιομορφίας. Δεν το ζηλεύω το Στέλιο που ζει εκεί, αλλά δε νομίζω να κακοπερνάει κιόλας.

Επέστρεψα στην ώρα μου για την πτήση, δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω να επισκεφθώ το νέο "φαντασμαγορικό τέρμιναλ", ούτε καν να πάω σε κάποιο lounge, οπότε κατευθύνθηκα προς την πύλη μου όπου και κατανάλωσα ένα ολόκληρο snickers και συνειδητοποίησα πως εκείνο και το εισιτήριο των 6€ ήταν τα μόνα έξοδα που είχα κάνει σε αυτό το stopover. Αποστειρωμένοι εσείς; Τσίπης εγώ. Πάμε για Ώκλαντ...

 

[danev]

Μου επιτρεπεις μια μικρη διακοπη , να σε ρωτησω σχετικα με τη Σιγκαπουρη.
-Αν απαιτουνται καποιες διατυπωσεις για την εισοδο στη χωρα (πχ Βιζα),
-Αν 9 ωρες κενο μεταξυ δυο πτησεων, επαρκει για μια απλη γρηγορη εξοδο, μεχρι το κεντρο και πισω.