Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Yorgos]

Η εσωτερική μας πτήση για τη νήσο Τάννα με την καραφανταστική Air Vanuatu ήταν στις 10 το πρωί, οπότε χρονικά μας έπαιρνε να πάμε με το πάμφθηνο λεωφορείο (περίπου 1€), μετά από ένα μέτριο αλλά... υπαρκτό τουλάχιστο πρωινό στο κατάλυμά μας. Το terminal (ο Θεός να το κάνει) για τις εσωτερικές πτήσεις ήταν αρκετά αστείο, έμοιαζε με κοτέτσι που εγκαταστάθηκε σε επαρχιακό σταθμό ΚΤΕΛ της δεκαετίας του '50, ενώ το αεροσκάφος ήταν ελικοφόρο (αλλά όχι τόσο μικρό όσο αυτά που θα πέρναμε αργότερα) και οι αποσκευές έμπαιναν από το παράθυρο.

Η πτήση μας ήταν μια χαρά, με μερικές πολύ ωραίες θέες, και όταν προσγειωθήκαμε μας παρέλαβε ο ιδιοκτήτης του καταλύματός μας, ο Thomas, όπως είχαμε συμφωνήσει. To Mt Yasser View Lodge το είχαμε επιλέξει επειδή ήταν φτηνό, ακριβώς απέναντι από το ενεργό ηφαίστειο και μακριά από την παραλία όπου υπάρχουν κάποια πιο άνετα ξενοδοχεία, όπου πάνε και τα όποια τουριστικά γκρουπ. Συγκοινωνία δεν υπάρχει στο νησί, οπότε το pickup ήταν δεδομένο και στο Ντάτσουν του Thomas βρεθήκαμε παρέα με ένα ζευγάρι Γάλλων και τη μοναχική ταξιδιώτρια και γυμνάστρια Mifuyu, η οποία αποδειχθηκε και πολύ καλή παρέα. Οι δε Γάλλοι στη μέση της διαδρομής στα κατσάβραχα θυμήθηκαν πως ξέχασαν... κάτι παπούτσια στο αεροδρόμιο, επέστρεψαν και τα βρήκαν, ενώ εμείς τους περιμέναμε σε ένα τριτοκοσμικό μαγαζάκι (υποτίθεται μίνι μάρκετ) με γελαστούς ανθρώπους και ληγμένα προϊόντα.

Το σέρβις στο αεροδρόμιο πάντως το λες και περίεργο. Ο δικός μου σάκος είχε ανοιχθεί, όπως και των Γάλλων, αλλά απώλειες δε διαπιστώσαμε. Συνεχίσαμε το "δρόμο" μας προς το ηφαίστειο, που μας χάρισε και μια πανέμορφη θέα του μαζί με πανοραμική άποψη της ακτογραμμής κι εν τέλει φτάσαμε. Όταν έγραφαν ότι το lodge είναι ακριβώς απέναντι από το ηφαίστειο δεν περίμενα ότι εννοούσαν... ακριβώς απέναντι από την είσοδο του εθνικού πάρκου, για το οποίο επιβεβαιώσαμε τα θρυλούμενα: η επίσκεψη στο ηφαίστειο στοιχίζει το ευτελές αντίτιμο των 78€ κατ' άτομο. Το έδαφος ήταν εντυπωσιακό: μαύρο όσο δεν πήγαινε, αλλά δε μιλάμε για χώμα ή άμμο, αλλά ξεκάθαρα για στάχτη. Ατελείωτη στάχτη, που συνδυαζόταν εξωτικά με την τροπική βλάστηση.

Είχα διαβάσει ότι το δωμάτιό μας θα είναι treehouse αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα ήταν όντως μια καλύβα πάνω σε ένα θεόρατο δέντρο, όπου ανεβαίνει κανείς μέσω μιας πανύψηλης σκάλας, που έκανε τον Κρεκούζα να ζαλίζεται. Πάνω που εξερευνούσαμε το δωμάτιο (το μπάνιο ήταν κοινόχρηστο, στο ισόγειο), ξαφνικά ακούγεται ένα ΜΠΟΥΜ και κοιτώντας φάτσα κάρτα απέναντι βλέπουμε το ηφαίστειο να βγάζει μαύρο καπνό. Μετά από λίγο καταλάβαμε ότι αυτές οι εκρήξεις είναι πολλές κάθε μέρα και ότι δεν ήμασταν μάρτυρες σε κάποιο σπάνιο γεγονός.

Το κατάλυμά μας θα είχε ρεύμα μόνο για τρεις ώρες, από τις 6 μέχρι τις 9 το βράδυ, κι αυτό από γεννήτρια. Κατεβήκαμε να φάμε μεσημεριανό, το οποίο βασικά ήταν λαχανικά και ελάχιστη πρωτεϊνη. Ένα από τα λαχανικά ήταν μια περίεργη πρασινίζουσα μίξη πιπεριάς και αγγουριού που μου άρεσε πολύ. Ο Κρεκούζας φυσικά που δεν αγγίζει ποτέ πρασινάδες και λαχανικά, έμεινε νηστικός τρώγοντας μόνο το ένα κομματάκι κοτόπουλο που μας έδωσαν και προς τιμήν τους οι άνθρωποι δεν τον χρέωσαν.

Πήγαμε απέναντι για να βγάλουμε το εισιτήριό μας για την απογευματινή επίσκεψη του ηφαιστείου. Ο περιβάλλον χώρος έχει περιφραγεί ώστε να μην μπαίνουν και τζαμπατζήδες, ενώ υπάρχει κι ένας κηπάκος με πινακίδες από όλες τις εθνικότητες που έχουν επισκεφθεί το ηφαίστειο. Ο Κρεκούζας, που είχε αρχίζει να χαριεντίζεται με την Mifuyu, της οποίας το όνομα δεν είχε καταφέρει να προφέρει ούτε μια φορά σωστά, άρπαξε την πινακίδα της Ιαπωνίας κι άρχισε να κάνει παρέλαση... Σε ό,τι αφορά την καταπληκτική τιμολογιακή πολιτική για το ηφαίστειο, η πρώτη επίσκεψη στοιχίζει 78€, αν το επισκεφθείς όμως και την επόμενη ημέρα πληρώνεις "μόνο" άλλα 60€, η τρίτη μέρα είναι δωρεάν και η τέταρτη... στοιχίζει πάλι 78€.

Μας είπαν ότι το τουρ θα ξεκινούσε στις 4 και πήγαμε να ξαποστάσουμε λίγο. Η ενημέρωση ξεκίνησε ακριβώς στην ώρα της και είδαμε πως οι συνολικοί επισκέπτες για την ημέρ αθα ήταν περίπου 25, αναμεσα στους οποίους και μερικές αθλητικές νεαρές. Την ενημέρωση μας την έκανε μια κατά τη γνώμη μου ομορφούλα λεπτούλα και κατά την άποψη του Κρεκούζα κακάσχημη ντόπια, που μιλούσε με απίθανα δυνατά "ρ", κάτι σαν το αντίστοιχο διπλό rr στα Ισπανικά αλλά επί πέντε, κάτι σαν "We arrrrrre verrrrry happy to have you herrrrrrre", που το βρήκα πολύ χαριτωμένο. Μετά από τις προκαταρκτικές πληροφορίες και προειδοποιήσεις, μας έβαλαν σε τρία ντάτσουν και ξεκινήσαμε τη σύντομη διαδρομή σε κάτι κοτρώνες, οπότε και νιώθαμε ότι είχαμε κομπρεσέρ στους πισινούς μας, αλλά τι βλάστηση!

Με την αποβίβαση μας έμεναν 5 λεπτά ανάβασης σε μια ξύλινη σκάλα που μας έφερε στο χείλος του κρατήρα και μετά από λίγο σκαρφάλωμα (όπου δεν υπήρχε κανενός είδους προστατευτική μπάρα ή προφύλαξη) ήμασταν ακριβώς πάνω από το τον κρατήρα. Αρχικά βλέπαμε μόνο καπνό και ακούγαμε τις βροντές, αλλά η λάβα δεν ήταν ορατή κι απογοητεύτηκα, γρήγορα όμως οι κοπέλες ξεναγοί μας εξήγησαν πως θα έπρεπε να περπατήσουμε κατά μήκος του κρατήρα και η θέα όσο πήγαινε και γινόταν εντυπωσιακότερη, κλιμακωτά το πήγαιναν οι άτιμες. Ο κρατήρας αποδείχτηκε πως ουσιαστικά στο εσωτερικό του είχε δύο υποκρατήρες, που ξερνούσαν λάβα κάθε λίγα δευτερόλεπτα, με ένα εκκωφαντικό "ΠΛΑΦ" να πετάει πυρακτωμένα κομμάτια προς τα πάνω, πάρα πολύ κοντά μας. Ανατρίχιασα! Ένιωθες όλη την οργή του ηφαιστείου με μια θέα σε ατέλειωτο μαύρο και κόκκινο που δύσκολα περιγράφεται, δεν ξέρω σε πόσα σημεία του πλανήτη νιώθει κανείς τη φύση τόσο brutal ακριβώς δίπλα του.

Ο όλος πίνακας ήταν φοβερός: το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας στο βάθος, καταπράσινη βλάστηση πίσω μας και ένα κόκκινο της κολάσως μπροστά μας που μας πλησίαζε σε κάθε έκρηξη. Μια ξαφνική από αυτές με αιφνιδίασε και τρόμαξα, αλλά μετά ανυπομονούσα για την επόμενη, ήταν και συχνές! Σιγά σιγά άρχισε να πέφτει ο ήλιος, η στχάχτη έκανε τα μάτια να τσούζουν, ο πολύ δυνατός άνεμος μας ξέσκισε, αλλά όλοι επέμεναν να κοιτάνε, όσο πιο πολύ σκοτείνιαζε τόσο πιο εντυπωσιακό ήταν το θέαμα, ενώ κινούμενοι κατά μήκος του κρατήρα είχαμε και εναλασσόμενη θέα.

Η λάβα κόχλαζε κι εκτινασσόταν, αλλά τα μάτια μου άρχισαν να τσούζουν κι επέστρεψα στο υψηλότερη σημείο, με τη λιγότερη καλή θέα, αλλά γρήγορα ζήλεψα αυτούς που ήταν πιο κοντά κι επέστρεψα, ΤΙ ΘΕΑΜΑ, ειδικά σε κάποια φάση που και οι δύο κρατήρες είχαν ταυτόχρονη έκρηξη, Απλά φανταστική εμπειρία, άξιζε τα πάντα...

Νύχτωσε, μας έβαλαν στα ντάτσουν κι επιστρέψαμε, βρήκαν και λίγο κοτόπουλο για να δειπνήσει και ο Κώστας, ενώ ένας Γιαπωνέζος που έμενε στο χόστελ μας ήθελε να πάει και την επομένη διότι οι φωτογραφίες του λόγω αέρα δεν είχαν βγει αψεγάδιαστες... Θα ήταν η τέταρτή του φορά... οπότε θα ξαναπλήρωνε το πλήρες ποσό των 78€, αφού είχε ήδη δαπανήσει 138€... Χαρά στο κουράγιο και την τσέπη του του ανθρώπου...

Εμείς πάλι, συζητήσαμε με τον Thomas κι αποφασίσαμε να κάνουμε ashboarding την επομένη και μετά από ένα μικρό τουρ στο δυτικό κομμάτι του νησιού θα βλέπαμε μήπως μπορούσαμε να αλλάξουμε εισιτήριο και να επιστρέψουμε στο Efate για να κερδίσουμε μια μέρα. Αρχικά είχα κλείσει 3 μέρες στο Τάννα φοβούμενος μην και βρέχει και δεν μπορούσαμε να δούμε καλά το ηφαίστειο, αλλά ο καιρός μας είχε κάνει τη χάρη από το πρώτο βράδυ, άσχετα με το τι έλεγε ο Γιαπωνέζος φωτογράφος. Ο Κρεκούζας έβγαλε με τη... νέα polaroid του τις κόρες του Thomas, που μας εξηγούσε πως η γη όπου έφτιαξε το χόστελ ήταν της οικογένειάς του, όπου αναγκάστηκε να ξαναφτιάξει όλο το ξύλινο ξενοδοχείο με τα δεντρόσπιτα από την αρχή ολομόναχος, μετά τον τυφώνα Pam που τους πήρε ό,τι είχαν και δεν είχαν. Πολύ αξιόλογος άνθρωπος και δεν είχε ταξιδέψει και ποτέ του στο εξωτερικό.

Εν τέλει, πέραν του ashboarding είπαμε να πάμε και στις θερμές πηγές που λύσσαξε να πάει η Mifuyu, οπότε η επόμενη μέρα θα ήταν φουλ. Πέσαμε για ύπνο όταν εξαφανίστηκε το ρεύμα της γεννήτριας, εκστασιασμένοι από το ηφαίστειο κι έκπληκτοι όταν μάθαμε ότι η personal trainer Mifuyu είναι... 52 ετών.

Φανταστικά χαμόγελα όλοι, εδώ η ρεσεψιονίστ μας.

Αγαπώ το είδος των Αγγλικών (και Γαλλικών) που μιλάνε στο αρχιπέλαγος. Το πώς τα γράφουν δε είναι εξαιρετικό.

Τσεκ ιν.

Στην αρχή υπήρχε άσφαλτος, και καλή μάλιστα.

Μίνι μάρκετ. Τα τρόφιμα σχεδόν όλα ληγμένα!

Πρώτη θέα του ηφαιστείου, ήδη φαίνεται ο καπνός.

Πλησια΄ζοντας, πάνω στη στάχτη.

Το δεντρόσπιτό μας.

Αυτό το πράσινο ήτνα πολύ ωραίο. Απέναντι, το πιάτο του Κρεκούζα, που δεν το άγγιξε.

Μετά το πρώτο ΜΠΟΥΜ.

Κρεκούζας, σημαιοφόρος της Ιαπωνίας για το 2020.

Τεράστια δέντρα, πολλή κούνια.

Ηφαίστειο = εγγύηση για ενδιαφέρουσα βλάστηση στις τροπικές χώρες

ΜΠΟΥΜ και πάλι.

Οι ηφαιστειοξεναγοί.

Ξεκινάμε πάνω σε Ντάτσουν.

Συνεχίσαμε με σκάλες.

Πρώτη θέα του κρατήρα.

Καμαρωτός.

Περπατώντας κατά μήκος του κρατήρα.

Πρώτη θέα της λάβας.

Και δεύτερη...

ΠΛΑΦ.

Εδώ φαίνεται πιο καθαρά ότι μιλάμε για 2 κρατήρες.

Απολαμβάνοντας το τελευταίο φως από τη γεννήτρια.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 30
• 31
• 32
• 33
• 34
• …

  Go to chapter

  Go
• 57

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 32 of 57

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

 

[Yorgos]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

Με μίλια πήγα μόνο μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, συν την επιστροφή προς Ισπανία. Α, και κάτι ψιλά της Air France που χρησιμοποίησα για μια πτήση της Air Calin ενδο...ωκεανικώς. Όλα τα υπόλοιπα πληρώθηκαν κανονικά.

 

[Ntt]

μικρή διάρκεια του ταξιδιού (48 ημέρες)

Γιώργο πάρε με μαζί σου σε ένα μικρό ταξίδι θα λέμε και θα εννοούμε 2 μήνες

Δώσε ιστορία ιστορία στο λαό.

 

[buffon85]

βλεπω τιτλο, παθαινω ενα μικρο εγκεφαλικο και λεω οκ ο γιωργος

 

[Nikos1986]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

 

[Yorgos]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

E, με τη σειρά. Νοικοκυρεμένα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Για να πω την αλήθεια, είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες, δυσανάλογα χαμηλές ανάλογα με το κόστος του εγχειρήματος. Το κυρίως κομμάτι, η Νέα Ζηλανδία, είχε απομυθοποιηθεί λόγω αρκετών αναφορών στο φόρουμ περί πολιτιστικά αδιάφορης χώρας αλλά και λόγω παντελούς έλλειψης αρχαιολογίας. Άσε που δεν το έχω και με τα road trips ταξίδι χωρίς ΚΤΕΛ, ωτοστόπ και μπιχλοτραίνο είναι μισό ταξίδι (βορειοανατολική Ινδία σου έρχομαι...). Το Βανουάτου μου προκαλούσε αρκετή ίντριγκα, ειδικά από την ώρα που επιβεβαιώθηκε πως θα είχαμε και ως guest star τον ιδανικό άνθρωπο για τέτοιες περιπέτειες, τον @Krekouzas, αλλά επειδή οι πληροφορίες για τη χώρα ήταν λίγες, είπα να μην ενθουσιαστώ. Γενικώς οι προσδοκίες ήταν οι εξής:

Σιγκαπούρη: Την είχα επισκεφθεί πριν από 20 χρόνια ενδελεχώς. Έτσι κι αλλιώς για λίγες ώρες θα πάω, να δω και το φίλο μου το Στέλιο που δουλεύει εκεί και να ξεσκάσω από τις ατελείωτες ώρες στα αεροπλάνα. Ε πόσο να έχει αλλάξει μια έτσι κι αλλιώς υπερσύγχρονη χώρα; Ίσως φάω όμως κάτι το εξαιρετικό. Αυτό που όντως με ενδιαφέρει να δω είναι το Gardens by the Bay κι εν τέλει να τα πω με το Στέλιο μετά από τόσα χρόνια που τα λέμε μόνο διαδικτυακώς.

Νέα Ζηλανδία: Δεν έχω αμφιβολία ότι τα τοπία θα είναι πανέμορφα, ανυπομονώ για τα τρεκ, σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να δω την ποιότητα ζωής, οι πόλεις φαίνονται λίγο αδιάφορες αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με Μαορί (π.χ. αντικείμενα στο Μουσείο του Όκλαντ) θα μου αρέσει. Με προβληματίζει πολύ που θα είμαστε σε χάι σίζον, συνήθως τις αποφεύγω, η χώρα πια έχει και πολύ περισσότερο τουρισμό από τότε που την είχα βάλει στο μάτι και φοβάμαι και μια κινέζικη επιδρομή με σελφοκόνταρα και ινσταφώτος. Το Βόρειο Νησί πιστεύω πως, παρότι όλοι λένε πως υστερεί σε σχέση με το νότιο σε φυσική ομορφιά, θα είναι μια ήσυχη έκπληξη γαλήνης κι ίσως έχει απομείνει κάτι από την κουλτούρα των Μαορί. Απ' το νότιο σίγουρα πιστεύω πως θα δω ωραία τοπία, αλλά η έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος ή υπολειμμάτων ανθρώπινης ιστορίας ίσως να με κάνει να βαρεθώ λίγο στο τρίπτυχο φύση-φύση-φύση, ειδικά αν αυτό είναι διάλειμμα ανάμεσα σε μπόλικη (συν)οδήγηση, με την οποία δεν τα πηγαίνω καλά. Α, θα πέσουμε στα playoffs του ΝΒΑ όμως και θα είμαι με το Δευκαλίωνα που γουστάρει τέτοια σκηνικά.

Φίτζι: Έχω δυο στοπόβερ και μάλιστα στο Nadi της Viti Levu, δηλαδή το κεντρικό και -θεωρητικά- αδιάφορο νησί. Αλλά πόσο χάλια να είναι; Επειδή δεν ξέρω και τι να περιμένω, κάτω από τις προσδοκίες μου δε θα είναι . Στην τελική, ένα φανταστικό ινδικό θα το φάω, που μετά από τόσους μήνες στην Κούβα θα είναι όαση.

Νέα Καληδονία: Καλά, αυτό κι αν ήταν αναπάντεχο. Προέκυψε λόγω αλλαγής πτήσης της αεροπορικής και πάλι, οπότε θα περάσω ένα απόγευμα-βράδυ στην πρωτεύουσα Νουμέα. Το λαμβάνω ως ένα εξτραδάκι κι όχι ως "χώρα" που επισκέφθηκα, άλλωστε τα αξιοθέατά της είναι αλλού.

Wallis & Futuna: A, εδώ έχουμε απαιτήσεις! Ολόκληρο γύρω-γύρω έκανα για να φτάσω σε ένα από τα πιο μακρινά κομμάτια της... Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έχω απαιτήσεις από τη φύση, την κουλτούρα, ναι και από τα αρχαία από ένα μέρος τόσο μακρινό, εξωτικό και είμαι απογοητευμένος που θα περιοριστώ στο Wallis, διότι οι πτήσεις για Futuna δε βολεύουν, ακόμη περισσότερο μετά την πατάτα που μου έκανε με την αλλαγή πτήσης η Air Calin. Αλλά ακριβώς επειδή κοστίζει και όσο κοστίζει, αναμένω να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία σε ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο λίγοι, ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ε, είναι λίγο ακριβά τα διαμάντια, αλλά διαμάντια είναι.

Τόνγκα: Το ξέρω, μένοντας μόνο στο κεντρικό νησί χάνω τα σημαντικότερα, αλλά αναμένω να δω όμορφα αρχαία (ειδικά από το Haamong Mau Trilithon έχω πολλές απαιτήσεις), ένα αντιτουριστικό μέρος, παραδοσιακές σχετικά κοινότητες και όμορφη φύση. Για τα εξώτερα νησιά θα ξανάρθουμε, δε χανόμαστε.

Βανουάτου: Αυτό μου πήρε το μυαλό! Είναι και αρκετά τα νησιά που θα επισκεφθούμε με τον Κρεκούζα, οπότε όσο κι αν κάποια είναι απογοήτευση, θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον σε δύο θα πάθουμε την πλάκα μας. Με τρελαίνει που θα πέσουμε πάνω στις ημερομηνίες για το naghol, ανυπομονώ για τα τουρ με τους κανίβαλους στο ανεξερεύνητο κι εντελώς τριτοκοσμικό Malekula, δε θα με χαλάσουν κι οι παραλιάρες στο Santo, αλλά το ηφαίστειο Yasur και τα παραδοσιακά χωριά είναι ίσως το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού. Θα κάνω και χαβαλέ με τον @Krekouzas που θα τρομάζει τους ντόπιους, δε γίνεται καλύτερα.

Αυστραλία: Δεν είχα καμία απαίτηση, δεν ήξερα ότι θα ξαναβρισκόμουν εκεί.

Στα πλαίσια της προετοιμασίας να πω ότι ευτυχώς που είχα στα χέρια μου το παλαιότερο LP για την Ωκεανία, διότι το νεότερο για κάτι Wallis & Futuna και άλλα μικρά κρατίδια δεν έχει παρα δυο-τρεις παραγράφους, οποία απογοήτευσης. Γενικά πλέον γράφονται για κόσμο με περισσότερο χρήμα και λιγότερο χρόνο. Ο δε οδηγός τους για το Βανουάτου είναι... ακριβώς το κεφάλαιο του LP για την Ωκεανία, ούτε λέξη παραπάνω, ντροπή τους. Ευτυχώς βρήκα έναν ανεξάρτητο οδηγό που κάπως βοήθησε όσο κι αν ήταν κι αυτός παλιότερος (εν τέλει το πόσο updated είναι ένας οδηγός δε με αφορά και πολύ, ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ σημαντικότερος).

Όσο πλησίαζε πάντως το ταξίδι, όλο και περισσότερο θεωρούσα πως το χάιλάιτ θα ήταν... η Ισπανία και γενικώς το ό,τι θα ακολουθούσε μετά από το ταξίδι, συμπεριλαμβανομένης της διαμονής μου στην Ελλάδα για λίγες εβδομάδες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κατάφερα να ενθουσιαστώ. Εντάξει, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει πολύ ενθουσιάζομαι δυσκολότερα πλέον, αλλά δεν είχα πεταλούδες στο στομάχι μου. Κατά βάθος περίμενα μάλλον ένα υπερτιμημένο -και σε χρήμα και σε προσδοκίες ταξίδι- το οποίο είναι καλό υπό μία έννοια, διότι κρατάς μικρό καλάθι. Από την άλλη με προβληματίζει που ξεκινώντας για ένα ταξίδι σε μέρη τόσο μακρινά δεν είχα καταφέρει να ενθουσιαστώ. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, που είμαι στην αναμονή για το επικείμενο ταξίδι στην Ιρλανδία, νιώθω πως πιο πολύ ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή, παρά η προσμονή που είχα για την Ωκεανία. Περίεργο. Γερνάμε; Είδαμε πολλά και βαρεθήκαμε; Μας τελείωσαν τα αρχαία και ξενερώσαμε; Ή απλά ωριμάσαμε και δε μας εκπλήσσει τίποτε; Θα δείξει στα επόμενα ταξίδια, καλά να είμαστε να πάμε σε πολλά.

Λοιπόν, μην το μακρηγορούμε, ξεκινάμε!

 

[Ntt]

Απλή αναζήτηση στο google για

Βανουάτου

" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

 

[Yorgos]

Απλή αναζήτηση στο google για



" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

Πάντως όταν πήγαμε στους κανίβαλους τον κρεκουζα τον γλυκοκοιταζανε...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ short stop​

Μετά από μια χαριτωμένη διαδρομή Αβάνα - Καράκας - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα- Φρανκφούρτη - Σιγκαπούρη, η όποια στάση φαντάζει όαση. Ειδικά για το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης που θεωρείται κι από τα κορυφαία στον κόσμο, αυτό ισχύει διπλά. Μάλιστα είχε μόλις ανοίξει το νέο τέρμιναλ, αλλά η αλήθεια είναι πως αντί να μείνω μέσα στο αεροδρόμιο, μετά από 32,5 ώρες καθαρών πτήσεων και πάνω από 50 ώρες με τις συνδέσεις, το τελευταίο που ήθελα να δω ήταν οτιδήποτε σχετικό με αεροπλάνο, όπως ένα αεροδρόμιο. Οπότε είπα να δω ό,τι πιο άσχετο με ένα αεροδρόμιο, δηλαδή το Στέλιο.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν απίστευτα γρήγορος κι έτσι πήρα ταχύτατα ένα shuttle bus για την με το αντίτιμο των 6€ για το Sands Hotel. Αρκετές οι στάσεις του λεωφορείου, πολύ αγενής ο οδηγός που θύμιζε Γιάννη Ιωαννίδη μετά από αποκλεισμό της ΑΕΚ στο Κύπελλο από τον Άρη, αλλά το βασικό είναι ότι έφτασα, χαζεύοντας μάλιστα από το παράθυρο την πόλη: πεντακάθαρη, καταπράσινη και -όπως και πριν 20 χρόνια- άκρως αποστειρωμένη. Αν ήταν χυμός, θα ήταν μόνο με συντηρητικά. Αν ήταν πορνοστάρ, θα ήταν όλη πλαστική Ρωσίδα. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ελβετός λογιστής. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν του Πάουλο Κοέλιο. Εντάξει, το πιάσατε.

Βρέθηκα λοιπόν με το Στέλιο, που έχει μετακομίσει στην πόλη/χώρα εδώ και περίπου 8 μήνες μετά από πάρα πολλά χρόνια στο Ντουμπάι. Εμφανίστηκε με την τσάντα από το λάπτοπ του, καθώς ερχόταν από συνέδριο. Είπαμε να τα πούμε περπατώντας, να ξεπιαστώ από την αεροπορική Οδύσσεια (αν και η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός Turkish και Lufthansa ήταν εξαιρετικός με το ίντερνετ τους) και να μπορέσω να δω και δυο πράγματα.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς την παραλιακή, που ήταν γεμάτη με κόσμο, φυσικά Ασιάτες, ήμασταν από τους ελάχιστους δυτικούς. Καλή ήταν η θέα, αν και ολίγον αποστειρωμένη. Αποστειρωμένο είναι και το Ντουμπάι κατά την άποψή μου, οπότε ρώτησα το Στέλιο για το πού του φαίνεται καλύτερα, βγάζοντας το αποστειρόμετρο. "Η Σιγκαπούρη δε μου αρέσει τόσο όσο το Ντουμπάι, έχει λιγότερα να κάνεις. Είναι πιο ασιατική πόλη, λιγότερο δυτική απ' ό,τι το Ντουμπάι. Πληρώνομαι πολύ καλά, αλλά το κόστος ζωής είναι πολύ μεγάλο, προς το παρόν μένω με συγκατοίκους, υπάρχει λιγότερο στρες πάντως σε σχέση με το Ντουμπάι. Η ασιατική κουζίνα δε μου αρέσει και τόσο", μου έλεγε καθώς κατευθυνόμασταν προς την ταράτσα με το spa, απ' όπου υπάρχει πανοραμική θέα, αλλά δε μας άφησαν να μπούμε.

Δεν πειράζει, έστω κι έτσι πήρα μια ιδέα, άλλωστε ο βασικός στόχος ήταν να δω τους κήπους. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να δει αυτό το σχετικά νέο αξιοθέατο που βασικά συνίσταται σε πελώριες μεταλλικές κατασκευές σε σχήμα τεράστιου διάτρητου βάζου, από το οποίο ξεπηδάνε τεχνητά και φυσικά φυτά, σε μια εικόνα που σε πρώτη φάση θυμίζει κάτι από το Avatar, Εντυπωσιακό το θέαμα, όπως και το ότι προσφέρεται δωρεάν, εκτός κι αν ανέβεις πάνω στα "βάζα" με κάποιο από τα ασανσέρ, πράγμα για το οποίο δεν είχαμε διάθεση, αφού αφενός υπήρχε ουρά κι αφετέρου ξεκινούσε το Ήχος και Φως.

Για να είμαι ειλικρινής κάτι τέτοιου είδους σόου τα βαριέμαι και κόβω τις φλέβες μου, πράγμα το οποίο δε συνέβη στη Σιγκαπούρη όμως, πρώτον διότι θα λέρωνα με τα αίματα κι ως γνωστόν είναι δρακόντειοι οι νόμοι για τέτοια παραπτώματα και δεύτερον επειδή το θέαμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Πολύ ωραία μουσική, όμορφος φωτισμός κι αυτή η ένωση ανθρώπινων κατασκευών και φύσης έμοιαζε πολύ αρμονική καθώς τη θαυμάζαμε ξαπλωμένοι στο -πεντακάθαρο- κράσπεδο.

Επέμεινα να φύγουμε πριν τελειώσει το σόου και πλακώσουν τα πλήθη στο μετρό, το οποίο ήταν πεντακάθαρο, άνετο κι αποστειρωμένο. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η χώρα, αλλά όσο "τέλεια καμωμένα" κι αν φαίνονται όλα, εμένα μου δίνει την αίσθηση πως βρίσκομαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προφυλακτικού. Συνεχίσαμε το catching up με το Στέλιο, μου άρεσε η συζήτηση για τη βολική δικτατορία της ευμάρειας κι αποχαιρετιστήκαμε όταν κατέβηκε, υποσχόμενοι ότι θα συντονιστούμε να πάμε μια ταξιδάρα μαζί όπως κάναμε παλιά, όταν εγώ ήμουν άφραγκος φοιτητής κι εκείνος ξεκινούσε την καριέρα του, προσαρμοζόμενος στη δική μου αφραγκία και κοιμόμασταν στις παραλίες της Ταϊλάνδης προσποιούμενοι ότι δε μας βίασαν τα κουνούπια.

Προσπάθησα να αναλύσω τι κάνει τη Σιγκαπούρη τόσο αποστειρωμένη. Ίσως είναι η απίστευτη τάξη όλων των καλοσχεδιασμένων project σε βαθμό εκνευρισμού, ίσως είναι η έλλειψη προσωπικότητας λόγω του ότι τα περισσότερα μαγαζιά ανήκουν σε αλυσίδες κι έτσι δίνουν μια αίσθηση institutionalised ομοιομορφίας. Δεν το ζηλεύω το Στέλιο που ζει εκεί, αλλά δε νομίζω να κακοπερνάει κιόλας.

Επέστρεψα στην ώρα μου για την πτήση, δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω να επισκεφθώ το νέο "φαντασμαγορικό τέρμιναλ", ούτε καν να πάω σε κάποιο lounge, οπότε κατευθύνθηκα προς την πύλη μου όπου και κατανάλωσα ένα ολόκληρο snickers και συνειδητοποίησα πως εκείνο και το εισιτήριο των 6€ ήταν τα μόνα έξοδα που είχα κάνει σε αυτό το stopover. Αποστειρωμένοι εσείς; Τσίπης εγώ. Πάμε για Ώκλαντ...

 

[danev]

Μου επιτρεπεις μια μικρη διακοπη , να σε ρωτησω σχετικα με τη Σιγκαπουρη.
-Αν απαιτουνται καποιες διατυπωσεις για την εισοδο στη χωρα (πχ Βιζα),
-Αν 9 ωρες κενο μεταξυ δυο πτησεων, επαρκει για μια απλη γρηγορη εξοδο, μεχρι το κεντρο και πισω.