Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Yorgos]

Αξιολόγηση Νέας Ζηλανδίας

Πριν από αρκετά χρόνια, η Νέα Ζηλανδία φιγουράριζε στις κορυφαίες θέσεις της λίστας μου των χωρών προς επίσκεψη. Ακόμη δεν είχε πάρα πολύ τουρισμό, ούτε ήταν τόσο ακριβή και θεωρούταν κατεξοχήν προορισμός για backpackers, τόσο μακριά που είναι. Αργότερα οι προτεραιότητες άλλαξαν, άκουσα και αρκετούς (εδώ μέσα ας πούμε ένας ο @hydronetta) που έλεγαν ότι τους απογοήτευσε και, παρότι βρέθηκα κοντά στο να κλείσω ταξίδι προς τα κει δυο φορές, εν τέλει έμεινε στα υπόψιν. Ε, επιτέλους πήγα, με λιγότερες προσδοκίες πια και πολύ πιο "χορτασμένος" ταξιδιωτικά και μου έφυγε η περιέργεια. Ιδού οι προσδοκίες που είχα προ ταξιδιού:

Νέα Ζηλανδία: Δεν έχω αμφιβολία ότι τα τοπία θα είναι πανέμορφα, ανυπομονώ για τα τρεκ, σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να δω την ποιότητα ζωής, οι πόλεις φαίνονται λίγο αδιάφορες αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με Μαορί (πχ. αντικείμενα στο Μουσείο του Όκλαντ) θα μου αρέσει. Με προβληματίζει πολύ που θα είμαστε σε χάι σίζον, συνήθως τις αποφεύγω, η χώρα πια έχει και πολύ περισσότερο τουρισμό από τότε που την είχα βάλει στο μάτι και φοβάμαι και μια κινέζικη επιδρομή με σελφοκόνταρα και ινσταφώτος. Το Βόρειο Νησί πιστεύω πως, παρότι όλοι λένε πως υστερεί σε σχέση με το νότιο σε φυσική ομορφιά, θα είναι μια ήσυχη έκπληξη γαλήνης κι ίσως έχει απομείνει κάτι από την κουλτούρα των Μαορί. Απ' το νότιο σίγουρα πιστεύω πως θα δω ωραία τοπία, αλλά η έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος ή υπολειμμάτων ανθρώπινης ιστορίας ίσως να με κάνει να βαρεθώ λίγο στο τρίπτυχο φύση-φύση-φύση, ειδικά αν αυτό είναι διάλειμμα ανάμεσα σε μπόλικη (συν)οδήγηση, με την οποία δεν τα πηγαίνω καλά. Α, θα πέσουμε στα playoffs του ΝΒΑ όμως και θα είμαι με το Δευκαλίωνα που γουστάρει τέτοια σκηνικά.

Στα περισσότερα έπεσα μέσα, είτε για καλό είτε για κακό. Ναι, τα τοπία ήταν πολύ όμορφα αν και, μιας που είναι δόκιμη η σύγκριση, παρά την ποικιλία, θα επέλεγα και πάλι την Ισλανδία. Τα των Μαορί δυστυχώς σε καμία περίπτωση δεν άγγιξαν τις προσδοκίες. Ο τουρισμός από την άλλη δε με ενόχλησε καθόλου, σε πολύ λίγα σημεία είχε πολύ κόσμο και πουθενά υπερβολικό, παρότι πήγαμε σε καραχάι σίζον. Το Βόρειο Νησί όντως είναι υποτιμημένο, το Νότιο πολύ όμορφο αλλά ίσως περίμενα κάτι παραπάνω και έκπληξη ήταν το φαγητό. Οι άνθρωποι υπεράνω κάθε προσδοκίας. Πάμε να τα βάλουμε σε αριθμούς για να κάνουμε μια σούμα:

Φύση: Θα της βάλω 10. Είχε απ' όλα, από παραλίες μέχρι παγετώνες, από ηφαίστεια μέχρι καταπράσινα λιβάδια σε σχετικά μικρή επιφάνεια. Ακόμη και τα επιμέρους (τα δέντρα, η πανίδα) ήταν εντυπωσιακά. Όχι, από πλευράς φύσης δεν είναι η “ωραιότερη χώρα στον κόσμο” όπως διαφημίζεται, αλλά είναι πανέμορφη, ναι.

Αρχαιολογία: Θα πάρει μια θλιβερή μονάδα. Τίποτε το αξιόλογο, εντάξει, ένα ενδιαφέρον μουσείο στο Ώκλαντ.

Αρχιτεκτονική: Περίεργη κατηγορία. Δεν έχει τίποτε τρομερά κτίρια, αλλά δε διαθέτει και τέρατα. Ωστόσο τα σπιτάκια τους είναι πολύ όμορφα στην πλειοψηφία τους και, χωρίς να έχει τίποτε εντυπωσιακές εκκλησίες, η χώρα είναι οικοδομικά όμορφη με ένα δικό της τρόπο. Της έβαλα 6.

Άνθρωποι: Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα κάτι σαν την Αυστραλία: ανθρώπους ευγενείς, κουλ, αλλά μέχρι εκεί και ολίγον αδιάφορους προς τον τουρίστα. Τελικώς γνώρισα ανθρώπους που απλά δε σταματούσαν να χαμογελούν, η ευγένεια ξεχείλιζε, είχαν ένα κάποιο ενδιαφέρον οι Μαορί (όχι αρχαιολογικά πάντως) και ο τρόπος ζωής και οργάνωσης της κοινωνίας τους είναι αξιοζήλευτος, πραγματικά τρομερή ποιότητα ζωής. 10 ανερυθρίαστα.

Κόστος: Ακριβή χώρα, έως πολύ ακριβή, της έβαλα κάτω από τη βάση, δηλαδή 4. Ακριβή η διαμονή, πολύ ακριβές οι δραστηριότητες, σχετικά ακριβό το φαγητό, ακριβή η βενζίνη, πολύ λογικές τιμές στα εθνικά τα πάρκα, ακριβές οι μετακινήσεις. Φτηνή χώρα δεν τη λες. Εντάξει, από την Αυστραλία σαφώς φτηνότερη.

Ασφάλεια: Κανένας κίνδυνος, παίρνει 10. Ιδανικός προορισμός για solo female traveller για παράδειγμα.

Μοναδικότητα: Εντάξει πολιτιστικά ή ακόμη και από πλευράς φύσης δε θα έλεγα ότι έχει κάτι που δε βρίσκεις κάπου αλλού, αλλά το όλο πακέτο είναι ενδιαφέρον, διαφέρει από τις άλλες χώρες της Ωκεανίας και δεν παύει να είναι ένα πολύ όμορφο, απομακρυσμένο σημείο του πλανήτη με Μαορί και πολλά να δεις. Ε, ένα συμπαθές 6 το δικαιούται.

Αυθεντικότητα: Δεν μπορώ να πω ότι βλέπεις κάτι από “παλιό κόσμο”, πατροπαράδοτο ή κάτι που να σου κινεί το ενδιαφέρον πολιτιστικά. ΟΚ, δεν είναι μια χώρα ψεύτικη που έχει αξιοθέατα που φτιάχτηκαν για τουρίστες και σίγουρα δεν είναι τίγκα στον τουρισμό σε βαθμό που να σε κουράζει. Θα πάρει ένα ταλιράκι.

Φαγητό: Καραγουάου. Τρελή έκπληξη πραγματικά. Εξαιρετικό φαγητό, υγιεινό, γκουρμεδιές ακόμη και σε μικρές κοινότητες, μεγάλη ποικιλία. Δεν πρόκειται περί εθνικής κουζίνας βέβαια, αλλά με τέτοια ποιότητα ποσώς με ενδιαφέρει. Έφαγα πάρα μα πάρα πολύ καλά, από τα κρέατα μέχρι τα θαλασσινά, τις σαλάτες τους, όλα προσεγμένα. Εξαιρετικοί και ποιοτικοί. 10

Ποικιλία: Από τη μία έχει μια φύση που τα έχει σχεδόν όλα, οπότε το μάτι σου συνεχώς ανοίγει με εναλασσόμενες εικόνες. Έχει και μπόλικες δραστηριότητες (ορισμένες τις έχουν επινοήσει κιόλας), την ίδια μέρα περπατάς σε παγετώνα, κάνεις σερφ, πετάς με αερόστατο και κάνεις... zorbing. Από την άλλη, αν βγάλεις τη φύση, η ποικιλία του ενδιαφέροντος εξασθενεί, αφού πολιτιστικά, αρχιτεκτονικά, αρχαιολογικά δεν έχει και πολλά να δώσει. Βαρετά δεν είναι, αλλά δεν είναι και Περού. Ενα συμπαθές 7 θα έλεγα.

Πήρε ένα συμπαθές 69άρι που την κατατάσσει στην 29η θέση, ελάχιστα πιο κάτω από το Βανουάτου, που πλέον έχει την πρωτοκαθεδρία ανάμεσα στις 10 χώρες της ηπείρου.

Συμπέρασμα: Ναι, αξιόλογη χώρα, πολύ όμορφη φύση, φοβεροί άνθρωποι, εξαιρετικό φαγητό και σου βγάζει και μια ηρεμία ο συνδυασμός τοπίων και -τρομερής- ποιότητας ζωής. Αν συνυπολογίσει κανείς όμως ότι η χώρα είναι εξαιρετικά μακριά από την Ευρώπη και το κόστος πρόσβασης και γνωριμίας με τη χώρα είναι τεράστιο, θα έλεγα πως δε θα την προτιμούσα σε σχέση με άλλους προορισμούς. Αν μου έλεγε κάποιος αν θα την προτιμούσα για παράδειγμα από τη Βολιβία (χώρα με απίθανη φύση κι επιπλέον μεγαλύτερο πολιτιστικό και αιστορικό ενδιαφέρον) ή την Ισλανδία , θα έλεγα όχι. Σίγουρα μου άρεσε πολύ περισσότερο από την Αυστραλία και η 29η θέση δεν είναι καθόλου κακή, κάθε άλλο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12: ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Τελείωσε κι αυτό το ταξιδάκι. Πώς θα το αξιολογούσα συνολικά;

Καταρχήν πέρασα όμορφα, αυτό μας έλειπε κιόλας. Είδα πράγματα, γνώρισα νέους πολιτισμούς κι αν εξαιρέσει κανείς και το περιστατικό με την... πνιγμένη κάμερα, για τόσο πολύπλοκο ταξίδι καλά πήγαν όλα. Το χάιλάιτ ήταν το Βανουάτου για μένα, μια χώρα αυθεντική όσο δεν πάει, με τρομερή φυσική ομορφιά και ενδιαφέροντες ανθρώπους, που στο καπάκι είναι και σχεδόν ανεξερεύνητη, ακόμη και από τους ίδιους της τους κατοίκους. Η Νέα Ζηλανδία ήταν πανέμορφη όπως αναμενόταν, είχε ενδιαφέρον το Wallis στις εσχατιές του κόσμου, μάλλον αδίκησα το Τόνγκα, τη Νέα Καληδονία και τα Φίτζι, με δεδομένο πως δεν επισκέφθηκα τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια τους, αφού ήταν στοπόβερ, ενώ αναπάντεχο έξτρα ήταν το αξιόλογο Brisbane. Αν με ρωτάει πάντως, ακόμη καλύτερα πέρασα στην Ισπανία λίγες μέρες μετά. Το πιο μακρινό/εξωτικό δεν είναι απαραίτητα και πιο εντυπωσιακό, κάθε άλλο.

Μεγάλο το κόστος του ταξιδιού και σίγουρα για τόσα χρήματα μπορεί κανείς να πάει σε ακόμη πιο εντυπωσιακούς προορισμούς, αλλά μπορούσα, ήθελα, πήγα και δεν το μετάνιωσα, απλά στο τοπ των ταξιδιών μου δεν μπαίνει, άλλωστε δυο από τα χάιλάιτ της ηπείρους (Παλάου και Μικρονησία) τα είδα σε άλλο ταξίδι, ενώ υποψιάζομαι ότι φάση Βανουάτου είναι και τα νησιά Σολομώντα, που έμειναν απέξω.

Το τοπ-10 του ταξιδιού, χωρίς να το πολυσκεφτώ και με τυχαία σειρά, μάλλον περιλάμβανε τα εξής:

• Το ηφαίστειο στο Τάννα, Βανουάτου
• Το land diving στο Βανουάτου
• Γενικώς το φαγητό στη Νέα Ζηλανδία
• Την όλη εμπειρία με το καγιάκ στο Wallis
• Tο τρεκ στο Σάντο, Βανουάτου
• Τις παραλίες του Σάντο, Βανουάτου
• Την οδική διαδρομή στο νότιο νησί, Νέα Ζηλανδία
• Το τρεκ στο Τονγκαρίρο, Νέα Ζηλανδία
• Όλη η εμπειρία με τα κατάλοιπα του Β΄ Παγκοσμίου στο Σάντο, Βανουάτου
• Οι διαδρομές στο Βόρειο Νησί με τις κοιλάδες, Νέα Ζηλανδία

Αυτά κι ευχαριστώ για την υπομονή σας. Καλά να είμαστε, χωρίς κορωνοϊούς και να μπορέσουμε να οργανώσουμε το επόμενο RTW μας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 55
• 56
• 57

First Προηγούμενη 57 of 57

Go to chapter

Go

[paefstra]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

 

[Yorgos]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

Με μίλια πήγα μόνο μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, συν την επιστροφή προς Ισπανία. Α, και κάτι ψιλά της Air France που χρησιμοποίησα για μια πτήση της Air Calin ενδο...ωκεανικώς. Όλα τα υπόλοιπα πληρώθηκαν κανονικά.

 

[Ntt]

μικρή διάρκεια του ταξιδιού (48 ημέρες)

Γιώργο πάρε με μαζί σου σε ένα μικρό ταξίδι θα λέμε και θα εννοούμε 2 μήνες

Δώσε ιστορία ιστορία στο λαό.

 

[buffon85]

βλεπω τιτλο, παθαινω ενα μικρο εγκεφαλικο και λεω οκ ο γιωργος

 

[Nikos1986]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

 

[Yorgos]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

E, με τη σειρά. Νοικοκυρεμένα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Για να πω την αλήθεια, είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες, δυσανάλογα χαμηλές ανάλογα με το κόστος του εγχειρήματος. Το κυρίως κομμάτι, η Νέα Ζηλανδία, είχε απομυθοποιηθεί λόγω αρκετών αναφορών στο φόρουμ περί πολιτιστικά αδιάφορης χώρας αλλά και λόγω παντελούς έλλειψης αρχαιολογίας. Άσε που δεν το έχω και με τα road trips ταξίδι χωρίς ΚΤΕΛ, ωτοστόπ και μπιχλοτραίνο είναι μισό ταξίδι (βορειοανατολική Ινδία σου έρχομαι...). Το Βανουάτου μου προκαλούσε αρκετή ίντριγκα, ειδικά από την ώρα που επιβεβαιώθηκε πως θα είχαμε και ως guest star τον ιδανικό άνθρωπο για τέτοιες περιπέτειες, τον @Krekouzas, αλλά επειδή οι πληροφορίες για τη χώρα ήταν λίγες, είπα να μην ενθουσιαστώ. Γενικώς οι προσδοκίες ήταν οι εξής:

Σιγκαπούρη: Την είχα επισκεφθεί πριν από 20 χρόνια ενδελεχώς. Έτσι κι αλλιώς για λίγες ώρες θα πάω, να δω και το φίλο μου το Στέλιο που δουλεύει εκεί και να ξεσκάσω από τις ατελείωτες ώρες στα αεροπλάνα. Ε πόσο να έχει αλλάξει μια έτσι κι αλλιώς υπερσύγχρονη χώρα; Ίσως φάω όμως κάτι το εξαιρετικό. Αυτό που όντως με ενδιαφέρει να δω είναι το Gardens by the Bay κι εν τέλει να τα πω με το Στέλιο μετά από τόσα χρόνια που τα λέμε μόνο διαδικτυακώς.

Νέα Ζηλανδία: Δεν έχω αμφιβολία ότι τα τοπία θα είναι πανέμορφα, ανυπομονώ για τα τρεκ, σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να δω την ποιότητα ζωής, οι πόλεις φαίνονται λίγο αδιάφορες αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με Μαορί (π.χ. αντικείμενα στο Μουσείο του Όκλαντ) θα μου αρέσει. Με προβληματίζει πολύ που θα είμαστε σε χάι σίζον, συνήθως τις αποφεύγω, η χώρα πια έχει και πολύ περισσότερο τουρισμό από τότε που την είχα βάλει στο μάτι και φοβάμαι και μια κινέζικη επιδρομή με σελφοκόνταρα και ινσταφώτος. Το Βόρειο Νησί πιστεύω πως, παρότι όλοι λένε πως υστερεί σε σχέση με το νότιο σε φυσική ομορφιά, θα είναι μια ήσυχη έκπληξη γαλήνης κι ίσως έχει απομείνει κάτι από την κουλτούρα των Μαορί. Απ' το νότιο σίγουρα πιστεύω πως θα δω ωραία τοπία, αλλά η έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος ή υπολειμμάτων ανθρώπινης ιστορίας ίσως να με κάνει να βαρεθώ λίγο στο τρίπτυχο φύση-φύση-φύση, ειδικά αν αυτό είναι διάλειμμα ανάμεσα σε μπόλικη (συν)οδήγηση, με την οποία δεν τα πηγαίνω καλά. Α, θα πέσουμε στα playoffs του ΝΒΑ όμως και θα είμαι με το Δευκαλίωνα που γουστάρει τέτοια σκηνικά.

Φίτζι: Έχω δυο στοπόβερ και μάλιστα στο Nadi της Viti Levu, δηλαδή το κεντρικό και -θεωρητικά- αδιάφορο νησί. Αλλά πόσο χάλια να είναι; Επειδή δεν ξέρω και τι να περιμένω, κάτω από τις προσδοκίες μου δε θα είναι . Στην τελική, ένα φανταστικό ινδικό θα το φάω, που μετά από τόσους μήνες στην Κούβα θα είναι όαση.

Νέα Καληδονία: Καλά, αυτό κι αν ήταν αναπάντεχο. Προέκυψε λόγω αλλαγής πτήσης της αεροπορικής και πάλι, οπότε θα περάσω ένα απόγευμα-βράδυ στην πρωτεύουσα Νουμέα. Το λαμβάνω ως ένα εξτραδάκι κι όχι ως "χώρα" που επισκέφθηκα, άλλωστε τα αξιοθέατά της είναι αλλού.

Wallis & Futuna: A, εδώ έχουμε απαιτήσεις! Ολόκληρο γύρω-γύρω έκανα για να φτάσω σε ένα από τα πιο μακρινά κομμάτια της... Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έχω απαιτήσεις από τη φύση, την κουλτούρα, ναι και από τα αρχαία από ένα μέρος τόσο μακρινό, εξωτικό και είμαι απογοητευμένος που θα περιοριστώ στο Wallis, διότι οι πτήσεις για Futuna δε βολεύουν, ακόμη περισσότερο μετά την πατάτα που μου έκανε με την αλλαγή πτήσης η Air Calin. Αλλά ακριβώς επειδή κοστίζει και όσο κοστίζει, αναμένω να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία σε ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο λίγοι, ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ε, είναι λίγο ακριβά τα διαμάντια, αλλά διαμάντια είναι.

Τόνγκα: Το ξέρω, μένοντας μόνο στο κεντρικό νησί χάνω τα σημαντικότερα, αλλά αναμένω να δω όμορφα αρχαία (ειδικά από το Haamong Mau Trilithon έχω πολλές απαιτήσεις), ένα αντιτουριστικό μέρος, παραδοσιακές σχετικά κοινότητες και όμορφη φύση. Για τα εξώτερα νησιά θα ξανάρθουμε, δε χανόμαστε.

Βανουάτου: Αυτό μου πήρε το μυαλό! Είναι και αρκετά τα νησιά που θα επισκεφθούμε με τον Κρεκούζα, οπότε όσο κι αν κάποια είναι απογοήτευση, θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον σε δύο θα πάθουμε την πλάκα μας. Με τρελαίνει που θα πέσουμε πάνω στις ημερομηνίες για το naghol, ανυπομονώ για τα τουρ με τους κανίβαλους στο ανεξερεύνητο κι εντελώς τριτοκοσμικό Malekula, δε θα με χαλάσουν κι οι παραλιάρες στο Santo, αλλά το ηφαίστειο Yasur και τα παραδοσιακά χωριά είναι ίσως το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού. Θα κάνω και χαβαλέ με τον @Krekouzas που θα τρομάζει τους ντόπιους, δε γίνεται καλύτερα.

Αυστραλία: Δεν είχα καμία απαίτηση, δεν ήξερα ότι θα ξαναβρισκόμουν εκεί.

Στα πλαίσια της προετοιμασίας να πω ότι ευτυχώς που είχα στα χέρια μου το παλαιότερο LP για την Ωκεανία, διότι το νεότερο για κάτι Wallis & Futuna και άλλα μικρά κρατίδια δεν έχει παρα δυο-τρεις παραγράφους, οποία απογοήτευσης. Γενικά πλέον γράφονται για κόσμο με περισσότερο χρήμα και λιγότερο χρόνο. Ο δε οδηγός τους για το Βανουάτου είναι... ακριβώς το κεφάλαιο του LP για την Ωκεανία, ούτε λέξη παραπάνω, ντροπή τους. Ευτυχώς βρήκα έναν ανεξάρτητο οδηγό που κάπως βοήθησε όσο κι αν ήταν κι αυτός παλιότερος (εν τέλει το πόσο updated είναι ένας οδηγός δε με αφορά και πολύ, ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ σημαντικότερος).

Όσο πλησίαζε πάντως το ταξίδι, όλο και περισσότερο θεωρούσα πως το χάιλάιτ θα ήταν... η Ισπανία και γενικώς το ό,τι θα ακολουθούσε μετά από το ταξίδι, συμπεριλαμβανομένης της διαμονής μου στην Ελλάδα για λίγες εβδομάδες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κατάφερα να ενθουσιαστώ. Εντάξει, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει πολύ ενθουσιάζομαι δυσκολότερα πλέον, αλλά δεν είχα πεταλούδες στο στομάχι μου. Κατά βάθος περίμενα μάλλον ένα υπερτιμημένο -και σε χρήμα και σε προσδοκίες ταξίδι- το οποίο είναι καλό υπό μία έννοια, διότι κρατάς μικρό καλάθι. Από την άλλη με προβληματίζει που ξεκινώντας για ένα ταξίδι σε μέρη τόσο μακρινά δεν είχα καταφέρει να ενθουσιαστώ. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, που είμαι στην αναμονή για το επικείμενο ταξίδι στην Ιρλανδία, νιώθω πως πιο πολύ ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή, παρά η προσμονή που είχα για την Ωκεανία. Περίεργο. Γερνάμε; Είδαμε πολλά και βαρεθήκαμε; Μας τελείωσαν τα αρχαία και ξενερώσαμε; Ή απλά ωριμάσαμε και δε μας εκπλήσσει τίποτε; Θα δείξει στα επόμενα ταξίδια, καλά να είμαστε να πάμε σε πολλά.

Λοιπόν, μην το μακρηγορούμε, ξεκινάμε!

 

[Ntt]

Απλή αναζήτηση στο google για

Βανουάτου

" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

 

[Yorgos]

Απλή αναζήτηση στο google για



" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

Πάντως όταν πήγαμε στους κανίβαλους τον κρεκουζα τον γλυκοκοιταζανε...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ short stop​

Μετά από μια χαριτωμένη διαδρομή Αβάνα - Καράκας - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα- Φρανκφούρτη - Σιγκαπούρη, η όποια στάση φαντάζει όαση. Ειδικά για το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης που θεωρείται κι από τα κορυφαία στον κόσμο, αυτό ισχύει διπλά. Μάλιστα είχε μόλις ανοίξει το νέο τέρμιναλ, αλλά η αλήθεια είναι πως αντί να μείνω μέσα στο αεροδρόμιο, μετά από 32,5 ώρες καθαρών πτήσεων και πάνω από 50 ώρες με τις συνδέσεις, το τελευταίο που ήθελα να δω ήταν οτιδήποτε σχετικό με αεροπλάνο, όπως ένα αεροδρόμιο. Οπότε είπα να δω ό,τι πιο άσχετο με ένα αεροδρόμιο, δηλαδή το Στέλιο.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν απίστευτα γρήγορος κι έτσι πήρα ταχύτατα ένα shuttle bus για την με το αντίτιμο των 6€ για το Sands Hotel. Αρκετές οι στάσεις του λεωφορείου, πολύ αγενής ο οδηγός που θύμιζε Γιάννη Ιωαννίδη μετά από αποκλεισμό της ΑΕΚ στο Κύπελλο από τον Άρη, αλλά το βασικό είναι ότι έφτασα, χαζεύοντας μάλιστα από το παράθυρο την πόλη: πεντακάθαρη, καταπράσινη και -όπως και πριν 20 χρόνια- άκρως αποστειρωμένη. Αν ήταν χυμός, θα ήταν μόνο με συντηρητικά. Αν ήταν πορνοστάρ, θα ήταν όλη πλαστική Ρωσίδα. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ελβετός λογιστής. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν του Πάουλο Κοέλιο. Εντάξει, το πιάσατε.

Βρέθηκα λοιπόν με το Στέλιο, που έχει μετακομίσει στην πόλη/χώρα εδώ και περίπου 8 μήνες μετά από πάρα πολλά χρόνια στο Ντουμπάι. Εμφανίστηκε με την τσάντα από το λάπτοπ του, καθώς ερχόταν από συνέδριο. Είπαμε να τα πούμε περπατώντας, να ξεπιαστώ από την αεροπορική Οδύσσεια (αν και η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός Turkish και Lufthansa ήταν εξαιρετικός με το ίντερνετ τους) και να μπορέσω να δω και δυο πράγματα.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς την παραλιακή, που ήταν γεμάτη με κόσμο, φυσικά Ασιάτες, ήμασταν από τους ελάχιστους δυτικούς. Καλή ήταν η θέα, αν και ολίγον αποστειρωμένη. Αποστειρωμένο είναι και το Ντουμπάι κατά την άποψή μου, οπότε ρώτησα το Στέλιο για το πού του φαίνεται καλύτερα, βγάζοντας το αποστειρόμετρο. "Η Σιγκαπούρη δε μου αρέσει τόσο όσο το Ντουμπάι, έχει λιγότερα να κάνεις. Είναι πιο ασιατική πόλη, λιγότερο δυτική απ' ό,τι το Ντουμπάι. Πληρώνομαι πολύ καλά, αλλά το κόστος ζωής είναι πολύ μεγάλο, προς το παρόν μένω με συγκατοίκους, υπάρχει λιγότερο στρες πάντως σε σχέση με το Ντουμπάι. Η ασιατική κουζίνα δε μου αρέσει και τόσο", μου έλεγε καθώς κατευθυνόμασταν προς την ταράτσα με το spa, απ' όπου υπάρχει πανοραμική θέα, αλλά δε μας άφησαν να μπούμε.

Δεν πειράζει, έστω κι έτσι πήρα μια ιδέα, άλλωστε ο βασικός στόχος ήταν να δω τους κήπους. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να δει αυτό το σχετικά νέο αξιοθέατο που βασικά συνίσταται σε πελώριες μεταλλικές κατασκευές σε σχήμα τεράστιου διάτρητου βάζου, από το οποίο ξεπηδάνε τεχνητά και φυσικά φυτά, σε μια εικόνα που σε πρώτη φάση θυμίζει κάτι από το Avatar, Εντυπωσιακό το θέαμα, όπως και το ότι προσφέρεται δωρεάν, εκτός κι αν ανέβεις πάνω στα "βάζα" με κάποιο από τα ασανσέρ, πράγμα για το οποίο δεν είχαμε διάθεση, αφού αφενός υπήρχε ουρά κι αφετέρου ξεκινούσε το Ήχος και Φως.

Για να είμαι ειλικρινής κάτι τέτοιου είδους σόου τα βαριέμαι και κόβω τις φλέβες μου, πράγμα το οποίο δε συνέβη στη Σιγκαπούρη όμως, πρώτον διότι θα λέρωνα με τα αίματα κι ως γνωστόν είναι δρακόντειοι οι νόμοι για τέτοια παραπτώματα και δεύτερον επειδή το θέαμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Πολύ ωραία μουσική, όμορφος φωτισμός κι αυτή η ένωση ανθρώπινων κατασκευών και φύσης έμοιαζε πολύ αρμονική καθώς τη θαυμάζαμε ξαπλωμένοι στο -πεντακάθαρο- κράσπεδο.

Επέμεινα να φύγουμε πριν τελειώσει το σόου και πλακώσουν τα πλήθη στο μετρό, το οποίο ήταν πεντακάθαρο, άνετο κι αποστειρωμένο. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η χώρα, αλλά όσο "τέλεια καμωμένα" κι αν φαίνονται όλα, εμένα μου δίνει την αίσθηση πως βρίσκομαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προφυλακτικού. Συνεχίσαμε το catching up με το Στέλιο, μου άρεσε η συζήτηση για τη βολική δικτατορία της ευμάρειας κι αποχαιρετιστήκαμε όταν κατέβηκε, υποσχόμενοι ότι θα συντονιστούμε να πάμε μια ταξιδάρα μαζί όπως κάναμε παλιά, όταν εγώ ήμουν άφραγκος φοιτητής κι εκείνος ξεκινούσε την καριέρα του, προσαρμοζόμενος στη δική μου αφραγκία και κοιμόμασταν στις παραλίες της Ταϊλάνδης προσποιούμενοι ότι δε μας βίασαν τα κουνούπια.

Προσπάθησα να αναλύσω τι κάνει τη Σιγκαπούρη τόσο αποστειρωμένη. Ίσως είναι η απίστευτη τάξη όλων των καλοσχεδιασμένων project σε βαθμό εκνευρισμού, ίσως είναι η έλλειψη προσωπικότητας λόγω του ότι τα περισσότερα μαγαζιά ανήκουν σε αλυσίδες κι έτσι δίνουν μια αίσθηση institutionalised ομοιομορφίας. Δεν το ζηλεύω το Στέλιο που ζει εκεί, αλλά δε νομίζω να κακοπερνάει κιόλας.

Επέστρεψα στην ώρα μου για την πτήση, δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω να επισκεφθώ το νέο "φαντασμαγορικό τέρμιναλ", ούτε καν να πάω σε κάποιο lounge, οπότε κατευθύνθηκα προς την πύλη μου όπου και κατανάλωσα ένα ολόκληρο snickers και συνειδητοποίησα πως εκείνο και το εισιτήριο των 6€ ήταν τα μόνα έξοδα που είχα κάνει σε αυτό το stopover. Αποστειρωμένοι εσείς; Τσίπης εγώ. Πάμε για Ώκλαντ...

 

[danev]

Μου επιτρεπεις μια μικρη διακοπη , να σε ρωτησω σχετικα με τη Σιγκαπουρη.
-Αν απαιτουνται καποιες διατυπωσεις για την εισοδο στη χωρα (πχ Βιζα),
-Αν 9 ωρες κενο μεταξυ δυο πτησεων, επαρκει για μια απλη γρηγορη εξοδο, μεχρι το κεντρο και πισω.