Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11: Βανουάτου

Ωραία ήταν η πτήση και φτάσαμε άκοπα στο Port Vila, την πρωτεύουσα αυτής της μικρής πληθυσμιακά νησιωτικής χώρας. Το αεροδρόμιο μας φάνηκε κοτέτσι, αν και δεν κάτσαμε και πολύ στη μοναδική του αίθουσα, έχοντας "χάσει" μια μέρα λόγω Brisbane φύγαμε καρφί για το εθνικό μουσείο της χώρας, με τους σάκους μας στους ώμους (ο δικός μου γύρω στα 10 κιλά, του Κρεκούζα με τις κονσέρβες, τα γκατζετάκια και τα tim tam πρέπει να ήταν πάνω από 20).

Αλλάξαμε επομένως χρήματα στην ισοτιμία 1€ = 124vat και χρυσοπληρώσαμε το "fix fare" των 15€ για το ταξί για την πόλη. Η πρώτη εντύπωση δεν ήταν αυτή των διάσπαρτων κτιρίων, αλλά των φυσιογνωμιών που αντικρύζει κανείς: μοιάζουν σχεδόν όλοι με Παπούα. Μελανήσιοι είναι οι ni-Vanuatu (εφεξής για τις ανάγκες της ιστορίας θα αναφέρονται ως Βανουατιανοί), άρα στην ίδια φυλετική οικογένεια με τους κατοίκους των Φίτζι (αν κι εκεί το έντονο ινδικό στοιχείο μπερδεύει), της Παπούα Νέας Γουινέας, των Νήσων Σολομώντα (άλλος έρωτας αυτός, σε μεταγενέστερο ταξίδι θα γίνει κι αυτό) και εν μέρει και της Νέας Καληδονίας. Εμφανισιακώς και για τα δικά μου υποκειμενικά γούστα είναι μάλλον άσχημοι, αλλά τόσο ευγενείς κι όποτε χαμογελούσαν (πολύ συχνά δηλαδή) φωτιζόταν το πρόσωπό τους, λόγω των πολύ έντονων χαρακτηριστικών του προσώπου τους : μεγάλα χείλη και στόματα, έντονα σκούρο δέρμα (Μελανησία = μαύρα νησιά φαντάζομαι ότι είναι η ετυμολογία) που κάνει ωραία αντίθεση με τις κατάλευκες οδοντοστοιχίες, τεράστιες και περίεργες μύτες, εκφραστικότατα μάτια, εντελώς περίεργα σώματα. Ήδη από το αεροπλάνο τα χαρακτηριστικά των ni-vanuatu με είχαν ιντριγκάρει, όπως και το γεγονός ότι η διπλανή μου είχε τρομερές φαβορίτες κι αργότερα θα διαπιστώναμε πως πολλές γυναίκες στη χώρα έχουν και γένια, ή τέλος πάντων έντονη τριχοφυία στο πρόσωπο. Είχα διαβάσει και κάπου πως οι Ευρωπαίοι είχαν στείλει Πολυνήσιους ιεραπόστολους στο Βανουάτου, αφού τους πρώτους ιεραπόστολους που ήταν Ευρωπαίοι τους... έφαγαν οι Βανουατιανοί.

Η πρώτη εντύπωση που μας προκάλεσε το μουσείο είναι πως είναι έντονα τριτοκοσμικό. Ταλαιπωρημένο κτίριο, αρχαία φυλλάδια, εισιτήριο γραπτό στο χέρι αλλά κι ένας χαμογελαστός υπάλληλος που φάνηκε να χάρηκε με την παρουσία μας και δέχτηκε να φυλάξει και τις αποσκευές μας. Τα εκθέματα πάντως, παρά την πολύ κακή κατάσταση τόσο των επεξηγηματικών λεζάντων όσο και των βιτρίνων ήταν πολύ ενδιαφέροντα κι έκαναν ωραία εισαγωγή στη χώρα, με μια καλή χρηματοδότηση και ωραίο σχεδιασμό θα μπορούσαν να κάνουν εξαιρετικό μουσείο οι άνθρωποι.

Είδαμε λοιπόν απίθανα καπέλα και μάσκες, μάθαμε πως εδώ και λίγα χρόνια η κυβέρνηση του Βανουάτου έχει απαγορεύσει τη χρήση του πλαστικού στη νησιωτική αυτή χώρα των 270.000 κατοίκων, είδαμε ξυλόγλυπτα που θύμιζαν μοάι, θαυμάσαμε έναν απίστευτο πίνακα ενός Γάλλου που ήταν παρών σε τελετή ανθρωποφαγίας, όπου τα θύματα ήταν δεμένα χειροπόδαρα και οι γυναίκες των θυμάτων έκλαιγαν ενώ οι επίδοξοι... συνδαιτημόνες έκαναν γκροτέσκες γκριμάτσες στο οσονούπω φαγητό τους, είχαμε την τύχη να δούμε ένα ντόπιο να δείχνει sand drawing σε κάποιον άλλον στα πλαίσια κάποιου πρότζεκτ φαντάζομαι, μάθαμε για τα απίθανα έθιμα περί παραμόρφωσης κρανίου, εξαγωγής δοντιών, κουρεμάτων αλλά και για τα αρχαιολογικά ευρήματα 3.000 ετών στα νησιά και την ανακάλυψη του βασιλικού τάφου στο Roi Mata. Θα καταφέρναμε να πάμε;

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν βγήκαμε από το μικρό αλλά πολύ ενδιαφέρον μουσείο, στην αλάνα μπροστά από το οποίο κάποια παιδάκια έπαιζαν ποδόσφαιρο και μπόλικοι ντόπιοι κυριολεκτικά λιάζονταν στο δάπεδο, σε μια εικόνα που μου θύμισε τους Αβορίγινες της Αυστραλίας αλλά και τους αντίστοιχους ντόπιους στη Νέα Καληδονία.

Μπήκαμε σε ένα σούπερ μάρκετ για να αγοράσουμε μια sim, τώρα που έμαθα κι εγώ ο βλάχος το mobile internet, με δέκα χρόνια καθυστέρηση. Με ρώτησαν και για κάτι τεχνικές προδιαγραφές που δεν κατάλαβα, οπότε και απάντησα στις κοπελίτσες "please wait for my fat friend to arrive" και ξεκαρδίστηκαν όταν είδαν τον πληθωρικό Κρεκούζα να εμφανίζεται να δείχνει την κοιλιά του και τα τατουάζ του και να γελάει βροντόφωνα. Όπου πάει κάνει grand entry ο άτιμος. Πήραμε τελικά data από διαφορετική εταιρεία ο καθένας, το οποίο εν τέλει αποδείχθηκε σοφή επιλογή.

Το κατάλυμά μας θα ήταν το Vanuatu Holiday Hotel, στο οποίο μας είπαν ευγενέστατα πως δε θα μας χρέωναν το πρώτο βράδυ (που περάσαμε στην ξενοδοχειάρα του Brisbane) και παρότι ήταν ένα φτηνό κατάλυμα χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, είχε κάτι το οικείο κι αφού θα επιστρέφαμε ξανά και ξανά η αλήθεια είναι πως το νιώσαμε σαν το σπίτι μας. Κάναμε ένα ντουσάκι και βγήκαμε.

Ήταν η γιορτή μου κι επειδή είχα διαβάσει πως το φαγητό στη χώρα πλην Πορτ Βίλα είναι φορ δε μπαζ, είπα να πάμε να φάμε κάτι ιδιαίτερο όσο υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Είδαμε με τα data μας (άτσα ο βλάχος!!) ότι υπήρχε καλούτσικο ταϊλανδέζικο 20' με τα πόδια από το ξενοδοχείο μας και ξεκινήσαμε. Περάσαμε και από την "παραλιακή" οδό της πόλης. Πώς λέμε Μαλεκόν; Καμία σχέση. Επρόκειτο για μια απλή και μάλλον νέα πλατφόρμα που είχε κτιστεί παράλληλα με την παραλία, μικρού μήκους, όπου ο μόνος άνθρωπος που είδαμε ήταν ένας βαρκάρης που μας ρώτησε να θέλαμε να πάμε απέναντι, στο νησάκι Kiriki με το water taxi του, όπου υπάρχουν κάποια εστιατόρια. Λίγο πιο κάτω τέσσερις ενήλικες έπαιζαν petanque μέσα στα σκοτάδια... πόση διαφορά με το χθεσινό βράδυ στο Brisbane των trendy εστιατορίων, της promenade και των ουρανοξυστών!

Επειδή δεν ξέρω να διαβάζω googlemaps και λοιπά μαραφέτια χαθήκαμε λίγο στο σκοτάδι αλλά εν τέλει το βρήκαμε το εστιατόριο, ήταν ευγενείς οι ντόπιοι, ολίγον υπερτιμημένο το φαγητό αλλά ΟΚ. Ο Κρεκούζας φυσικά να φάει εξωτική κουζίνα δε γίνεται, αλλά ευτυχώς είχαν kids menu οι άνθρωποι και την έβγαλε καθαρή ζητώντας πάντως "adults portion"! Μιλώντας για adults, στο διπλανό μας τραπέζι ένας σιτεμένος Αυστραλός χαριεντιζόταν με έναν ανήλικο ντόπιο, όπου φτωχός κι η μοίρα του, αλλά δεν ήξερα ότι φτάνει μέχρι το Βανουάτου ο σεξοτουρισμός. Δεν είδαμε πάντως κάπου αλλού στη χώρα αντίστοιχα φαινόμενα.

Ήμασταν πολύ κουρασμένοι με την πρωινή αφύπνιση και την πτήση, αλλά και ενθουσιασμένοι: αύριο θα αφήναμε το νησί Efate και θα πετούσαμε για το Tanna, όπου θα πηγαίναμε να δούμε ένα ενεργό ηφαίστειο, το Mt. Yasser. Το πραγματικό Βανουάτου μας περίμενε, μακριά από το νησί της πρωτεύουσας.

Φτάνοντας στο Efate, το νησί της πρωτεύουσας Port Vila. Το νησάκι που φαίνεται δίπλα του πρέπει να είναι το Kiriki.

H διπλανή μου στο αεροπλάνο είχε εξωτικό διαβατήριο.

Όπως επίσης και εξωτικές φαβορίτες.

Η αισθητική του μουσείου ήταν περίεργη: γρύλιες αντί για παράθυρα, μανεκέν βιτρίνας αλλά και ενδιαφέροντα εκθέματα.

Εικόνες που δε διέφεραν και πολύ από αυτές που θα βλέπαμε τις επόμενες ημέρες.

Οι φούστες σου με καίνε γιατί είσαι μανεκένε...

Ωραίες μάσκες.

Μη μου πείτε πως δε θυμίζουν μοάι.

Sand drawing.

Όποιος κάνει ένα κόπο να μεγενθύνει θα διαβάσει για απίθανα έθιμα, από την εξαγωγή δοντιών μέχρι την παραμόρφωση κρανίου και μύτης.

Αραλίκι.

Πήγε ο Κρεκούζας και συνεννοήθηκε.

Οι τιμές στο σούπερ μάρκετ όντως προκαλούσαν τρόμο.

Αλλά ο Κρεκούζας δεν μπορούσε να απαρνηθεί τα αγαπημένα του προϊόντα.

Τεραστίων διαστάσεων yuca στην 24ωρη παρακαλώ ανοιχτή λαϊκή.

Ωριμότης μηδέν.

Water taxi.

Petanque βραδιάτικα.

Κλόπιράιτ.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 29
• 30
• 31
• 32
• 33
• …

  Go to chapter

  Go
• 57

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 31 of 57

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

 

[Yorgos]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

Με μίλια πήγα μόνο μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, συν την επιστροφή προς Ισπανία. Α, και κάτι ψιλά της Air France που χρησιμοποίησα για μια πτήση της Air Calin ενδο...ωκεανικώς. Όλα τα υπόλοιπα πληρώθηκαν κανονικά.

 

[Ntt]

μικρή διάρκεια του ταξιδιού (48 ημέρες)

Γιώργο πάρε με μαζί σου σε ένα μικρό ταξίδι θα λέμε και θα εννοούμε 2 μήνες

Δώσε ιστορία ιστορία στο λαό.

 

[buffon85]

βλεπω τιτλο, παθαινω ενα μικρο εγκεφαλικο και λεω οκ ο γιωργος

 

[Nikos1986]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

 

[Yorgos]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

E, με τη σειρά. Νοικοκυρεμένα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Για να πω την αλήθεια, είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες, δυσανάλογα χαμηλές ανάλογα με το κόστος του εγχειρήματος. Το κυρίως κομμάτι, η Νέα Ζηλανδία, είχε απομυθοποιηθεί λόγω αρκετών αναφορών στο φόρουμ περί πολιτιστικά αδιάφορης χώρας αλλά και λόγω παντελούς έλλειψης αρχαιολογίας. Άσε που δεν το έχω και με τα road trips ταξίδι χωρίς ΚΤΕΛ, ωτοστόπ και μπιχλοτραίνο είναι μισό ταξίδι (βορειοανατολική Ινδία σου έρχομαι...). Το Βανουάτου μου προκαλούσε αρκετή ίντριγκα, ειδικά από την ώρα που επιβεβαιώθηκε πως θα είχαμε και ως guest star τον ιδανικό άνθρωπο για τέτοιες περιπέτειες, τον @Krekouzas, αλλά επειδή οι πληροφορίες για τη χώρα ήταν λίγες, είπα να μην ενθουσιαστώ. Γενικώς οι προσδοκίες ήταν οι εξής:

Σιγκαπούρη: Την είχα επισκεφθεί πριν από 20 χρόνια ενδελεχώς. Έτσι κι αλλιώς για λίγες ώρες θα πάω, να δω και το φίλο μου το Στέλιο που δουλεύει εκεί και να ξεσκάσω από τις ατελείωτες ώρες στα αεροπλάνα. Ε πόσο να έχει αλλάξει μια έτσι κι αλλιώς υπερσύγχρονη χώρα; Ίσως φάω όμως κάτι το εξαιρετικό. Αυτό που όντως με ενδιαφέρει να δω είναι το Gardens by the Bay κι εν τέλει να τα πω με το Στέλιο μετά από τόσα χρόνια που τα λέμε μόνο διαδικτυακώς.

Νέα Ζηλανδία: Δεν έχω αμφιβολία ότι τα τοπία θα είναι πανέμορφα, ανυπομονώ για τα τρεκ, σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να δω την ποιότητα ζωής, οι πόλεις φαίνονται λίγο αδιάφορες αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με Μαορί (π.χ. αντικείμενα στο Μουσείο του Όκλαντ) θα μου αρέσει. Με προβληματίζει πολύ που θα είμαστε σε χάι σίζον, συνήθως τις αποφεύγω, η χώρα πια έχει και πολύ περισσότερο τουρισμό από τότε που την είχα βάλει στο μάτι και φοβάμαι και μια κινέζικη επιδρομή με σελφοκόνταρα και ινσταφώτος. Το Βόρειο Νησί πιστεύω πως, παρότι όλοι λένε πως υστερεί σε σχέση με το νότιο σε φυσική ομορφιά, θα είναι μια ήσυχη έκπληξη γαλήνης κι ίσως έχει απομείνει κάτι από την κουλτούρα των Μαορί. Απ' το νότιο σίγουρα πιστεύω πως θα δω ωραία τοπία, αλλά η έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος ή υπολειμμάτων ανθρώπινης ιστορίας ίσως να με κάνει να βαρεθώ λίγο στο τρίπτυχο φύση-φύση-φύση, ειδικά αν αυτό είναι διάλειμμα ανάμεσα σε μπόλικη (συν)οδήγηση, με την οποία δεν τα πηγαίνω καλά. Α, θα πέσουμε στα playoffs του ΝΒΑ όμως και θα είμαι με το Δευκαλίωνα που γουστάρει τέτοια σκηνικά.

Φίτζι: Έχω δυο στοπόβερ και μάλιστα στο Nadi της Viti Levu, δηλαδή το κεντρικό και -θεωρητικά- αδιάφορο νησί. Αλλά πόσο χάλια να είναι; Επειδή δεν ξέρω και τι να περιμένω, κάτω από τις προσδοκίες μου δε θα είναι . Στην τελική, ένα φανταστικό ινδικό θα το φάω, που μετά από τόσους μήνες στην Κούβα θα είναι όαση.

Νέα Καληδονία: Καλά, αυτό κι αν ήταν αναπάντεχο. Προέκυψε λόγω αλλαγής πτήσης της αεροπορικής και πάλι, οπότε θα περάσω ένα απόγευμα-βράδυ στην πρωτεύουσα Νουμέα. Το λαμβάνω ως ένα εξτραδάκι κι όχι ως "χώρα" που επισκέφθηκα, άλλωστε τα αξιοθέατά της είναι αλλού.

Wallis & Futuna: A, εδώ έχουμε απαιτήσεις! Ολόκληρο γύρω-γύρω έκανα για να φτάσω σε ένα από τα πιο μακρινά κομμάτια της... Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έχω απαιτήσεις από τη φύση, την κουλτούρα, ναι και από τα αρχαία από ένα μέρος τόσο μακρινό, εξωτικό και είμαι απογοητευμένος που θα περιοριστώ στο Wallis, διότι οι πτήσεις για Futuna δε βολεύουν, ακόμη περισσότερο μετά την πατάτα που μου έκανε με την αλλαγή πτήσης η Air Calin. Αλλά ακριβώς επειδή κοστίζει και όσο κοστίζει, αναμένω να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία σε ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο λίγοι, ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ε, είναι λίγο ακριβά τα διαμάντια, αλλά διαμάντια είναι.

Τόνγκα: Το ξέρω, μένοντας μόνο στο κεντρικό νησί χάνω τα σημαντικότερα, αλλά αναμένω να δω όμορφα αρχαία (ειδικά από το Haamong Mau Trilithon έχω πολλές απαιτήσεις), ένα αντιτουριστικό μέρος, παραδοσιακές σχετικά κοινότητες και όμορφη φύση. Για τα εξώτερα νησιά θα ξανάρθουμε, δε χανόμαστε.

Βανουάτου: Αυτό μου πήρε το μυαλό! Είναι και αρκετά τα νησιά που θα επισκεφθούμε με τον Κρεκούζα, οπότε όσο κι αν κάποια είναι απογοήτευση, θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον σε δύο θα πάθουμε την πλάκα μας. Με τρελαίνει που θα πέσουμε πάνω στις ημερομηνίες για το naghol, ανυπομονώ για τα τουρ με τους κανίβαλους στο ανεξερεύνητο κι εντελώς τριτοκοσμικό Malekula, δε θα με χαλάσουν κι οι παραλιάρες στο Santo, αλλά το ηφαίστειο Yasur και τα παραδοσιακά χωριά είναι ίσως το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού. Θα κάνω και χαβαλέ με τον @Krekouzas που θα τρομάζει τους ντόπιους, δε γίνεται καλύτερα.

Αυστραλία: Δεν είχα καμία απαίτηση, δεν ήξερα ότι θα ξαναβρισκόμουν εκεί.

Στα πλαίσια της προετοιμασίας να πω ότι ευτυχώς που είχα στα χέρια μου το παλαιότερο LP για την Ωκεανία, διότι το νεότερο για κάτι Wallis & Futuna και άλλα μικρά κρατίδια δεν έχει παρα δυο-τρεις παραγράφους, οποία απογοήτευσης. Γενικά πλέον γράφονται για κόσμο με περισσότερο χρήμα και λιγότερο χρόνο. Ο δε οδηγός τους για το Βανουάτου είναι... ακριβώς το κεφάλαιο του LP για την Ωκεανία, ούτε λέξη παραπάνω, ντροπή τους. Ευτυχώς βρήκα έναν ανεξάρτητο οδηγό που κάπως βοήθησε όσο κι αν ήταν κι αυτός παλιότερος (εν τέλει το πόσο updated είναι ένας οδηγός δε με αφορά και πολύ, ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ σημαντικότερος).

Όσο πλησίαζε πάντως το ταξίδι, όλο και περισσότερο θεωρούσα πως το χάιλάιτ θα ήταν... η Ισπανία και γενικώς το ό,τι θα ακολουθούσε μετά από το ταξίδι, συμπεριλαμβανομένης της διαμονής μου στην Ελλάδα για λίγες εβδομάδες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κατάφερα να ενθουσιαστώ. Εντάξει, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει πολύ ενθουσιάζομαι δυσκολότερα πλέον, αλλά δεν είχα πεταλούδες στο στομάχι μου. Κατά βάθος περίμενα μάλλον ένα υπερτιμημένο -και σε χρήμα και σε προσδοκίες ταξίδι- το οποίο είναι καλό υπό μία έννοια, διότι κρατάς μικρό καλάθι. Από την άλλη με προβληματίζει που ξεκινώντας για ένα ταξίδι σε μέρη τόσο μακρινά δεν είχα καταφέρει να ενθουσιαστώ. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, που είμαι στην αναμονή για το επικείμενο ταξίδι στην Ιρλανδία, νιώθω πως πιο πολύ ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή, παρά η προσμονή που είχα για την Ωκεανία. Περίεργο. Γερνάμε; Είδαμε πολλά και βαρεθήκαμε; Μας τελείωσαν τα αρχαία και ξενερώσαμε; Ή απλά ωριμάσαμε και δε μας εκπλήσσει τίποτε; Θα δείξει στα επόμενα ταξίδια, καλά να είμαστε να πάμε σε πολλά.

Λοιπόν, μην το μακρηγορούμε, ξεκινάμε!

 

[Ntt]

Απλή αναζήτηση στο google για

Βανουάτου

" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

 

[Yorgos]

Απλή αναζήτηση στο google για



" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

Πάντως όταν πήγαμε στους κανίβαλους τον κρεκουζα τον γλυκοκοιταζανε...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ short stop​

Μετά από μια χαριτωμένη διαδρομή Αβάνα - Καράκας - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα- Φρανκφούρτη - Σιγκαπούρη, η όποια στάση φαντάζει όαση. Ειδικά για το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης που θεωρείται κι από τα κορυφαία στον κόσμο, αυτό ισχύει διπλά. Μάλιστα είχε μόλις ανοίξει το νέο τέρμιναλ, αλλά η αλήθεια είναι πως αντί να μείνω μέσα στο αεροδρόμιο, μετά από 32,5 ώρες καθαρών πτήσεων και πάνω από 50 ώρες με τις συνδέσεις, το τελευταίο που ήθελα να δω ήταν οτιδήποτε σχετικό με αεροπλάνο, όπως ένα αεροδρόμιο. Οπότε είπα να δω ό,τι πιο άσχετο με ένα αεροδρόμιο, δηλαδή το Στέλιο.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν απίστευτα γρήγορος κι έτσι πήρα ταχύτατα ένα shuttle bus για την με το αντίτιμο των 6€ για το Sands Hotel. Αρκετές οι στάσεις του λεωφορείου, πολύ αγενής ο οδηγός που θύμιζε Γιάννη Ιωαννίδη μετά από αποκλεισμό της ΑΕΚ στο Κύπελλο από τον Άρη, αλλά το βασικό είναι ότι έφτασα, χαζεύοντας μάλιστα από το παράθυρο την πόλη: πεντακάθαρη, καταπράσινη και -όπως και πριν 20 χρόνια- άκρως αποστειρωμένη. Αν ήταν χυμός, θα ήταν μόνο με συντηρητικά. Αν ήταν πορνοστάρ, θα ήταν όλη πλαστική Ρωσίδα. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ελβετός λογιστής. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν του Πάουλο Κοέλιο. Εντάξει, το πιάσατε.

Βρέθηκα λοιπόν με το Στέλιο, που έχει μετακομίσει στην πόλη/χώρα εδώ και περίπου 8 μήνες μετά από πάρα πολλά χρόνια στο Ντουμπάι. Εμφανίστηκε με την τσάντα από το λάπτοπ του, καθώς ερχόταν από συνέδριο. Είπαμε να τα πούμε περπατώντας, να ξεπιαστώ από την αεροπορική Οδύσσεια (αν και η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός Turkish και Lufthansa ήταν εξαιρετικός με το ίντερνετ τους) και να μπορέσω να δω και δυο πράγματα.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς την παραλιακή, που ήταν γεμάτη με κόσμο, φυσικά Ασιάτες, ήμασταν από τους ελάχιστους δυτικούς. Καλή ήταν η θέα, αν και ολίγον αποστειρωμένη. Αποστειρωμένο είναι και το Ντουμπάι κατά την άποψή μου, οπότε ρώτησα το Στέλιο για το πού του φαίνεται καλύτερα, βγάζοντας το αποστειρόμετρο. "Η Σιγκαπούρη δε μου αρέσει τόσο όσο το Ντουμπάι, έχει λιγότερα να κάνεις. Είναι πιο ασιατική πόλη, λιγότερο δυτική απ' ό,τι το Ντουμπάι. Πληρώνομαι πολύ καλά, αλλά το κόστος ζωής είναι πολύ μεγάλο, προς το παρόν μένω με συγκατοίκους, υπάρχει λιγότερο στρες πάντως σε σχέση με το Ντουμπάι. Η ασιατική κουζίνα δε μου αρέσει και τόσο", μου έλεγε καθώς κατευθυνόμασταν προς την ταράτσα με το spa, απ' όπου υπάρχει πανοραμική θέα, αλλά δε μας άφησαν να μπούμε.

Δεν πειράζει, έστω κι έτσι πήρα μια ιδέα, άλλωστε ο βασικός στόχος ήταν να δω τους κήπους. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να δει αυτό το σχετικά νέο αξιοθέατο που βασικά συνίσταται σε πελώριες μεταλλικές κατασκευές σε σχήμα τεράστιου διάτρητου βάζου, από το οποίο ξεπηδάνε τεχνητά και φυσικά φυτά, σε μια εικόνα που σε πρώτη φάση θυμίζει κάτι από το Avatar, Εντυπωσιακό το θέαμα, όπως και το ότι προσφέρεται δωρεάν, εκτός κι αν ανέβεις πάνω στα "βάζα" με κάποιο από τα ασανσέρ, πράγμα για το οποίο δεν είχαμε διάθεση, αφού αφενός υπήρχε ουρά κι αφετέρου ξεκινούσε το Ήχος και Φως.

Για να είμαι ειλικρινής κάτι τέτοιου είδους σόου τα βαριέμαι και κόβω τις φλέβες μου, πράγμα το οποίο δε συνέβη στη Σιγκαπούρη όμως, πρώτον διότι θα λέρωνα με τα αίματα κι ως γνωστόν είναι δρακόντειοι οι νόμοι για τέτοια παραπτώματα και δεύτερον επειδή το θέαμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Πολύ ωραία μουσική, όμορφος φωτισμός κι αυτή η ένωση ανθρώπινων κατασκευών και φύσης έμοιαζε πολύ αρμονική καθώς τη θαυμάζαμε ξαπλωμένοι στο -πεντακάθαρο- κράσπεδο.

Επέμεινα να φύγουμε πριν τελειώσει το σόου και πλακώσουν τα πλήθη στο μετρό, το οποίο ήταν πεντακάθαρο, άνετο κι αποστειρωμένο. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η χώρα, αλλά όσο "τέλεια καμωμένα" κι αν φαίνονται όλα, εμένα μου δίνει την αίσθηση πως βρίσκομαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προφυλακτικού. Συνεχίσαμε το catching up με το Στέλιο, μου άρεσε η συζήτηση για τη βολική δικτατορία της ευμάρειας κι αποχαιρετιστήκαμε όταν κατέβηκε, υποσχόμενοι ότι θα συντονιστούμε να πάμε μια ταξιδάρα μαζί όπως κάναμε παλιά, όταν εγώ ήμουν άφραγκος φοιτητής κι εκείνος ξεκινούσε την καριέρα του, προσαρμοζόμενος στη δική μου αφραγκία και κοιμόμασταν στις παραλίες της Ταϊλάνδης προσποιούμενοι ότι δε μας βίασαν τα κουνούπια.

Προσπάθησα να αναλύσω τι κάνει τη Σιγκαπούρη τόσο αποστειρωμένη. Ίσως είναι η απίστευτη τάξη όλων των καλοσχεδιασμένων project σε βαθμό εκνευρισμού, ίσως είναι η έλλειψη προσωπικότητας λόγω του ότι τα περισσότερα μαγαζιά ανήκουν σε αλυσίδες κι έτσι δίνουν μια αίσθηση institutionalised ομοιομορφίας. Δεν το ζηλεύω το Στέλιο που ζει εκεί, αλλά δε νομίζω να κακοπερνάει κιόλας.

Επέστρεψα στην ώρα μου για την πτήση, δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω να επισκεφθώ το νέο "φαντασμαγορικό τέρμιναλ", ούτε καν να πάω σε κάποιο lounge, οπότε κατευθύνθηκα προς την πύλη μου όπου και κατανάλωσα ένα ολόκληρο snickers και συνειδητοποίησα πως εκείνο και το εισιτήριο των 6€ ήταν τα μόνα έξοδα που είχα κάνει σε αυτό το stopover. Αποστειρωμένοι εσείς; Τσίπης εγώ. Πάμε για Ώκλαντ...

 

[danev]

Μου επιτρεπεις μια μικρη διακοπη , να σε ρωτησω σχετικα με τη Σιγκαπουρη.
-Αν απαιτουνται καποιες διατυπωσεις για την εισοδο στη χωρα (πχ Βιζα),
-Αν 9 ωρες κενο μεταξυ δυο πτησεων, επαρκει για μια απλη γρηγορη εξοδο, μεχρι το κεντρο και πισω.