Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.001
- Likes
- 52.681
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προσδοκίες
- Σιγκαπούρη short stop
- 24 ώρες στο Auckland
- Και stopover (Nadi, Fiji) και layover (Νουμέα, Νέα Καληδονία)
- Wallis & Futuna (βασικά Wallis)
- Wallis & Futuna II
- Wallis & Futuna III
- Photos Wallis & Futuna
- Δεύτερο stopover στο Nadi
- Τόνγκα
- Photos Τόνγκα
- Τόνγκα ΙΙ
- Νέα Ζηλανδία
- Νέα Ζηλανδία - Βόρειο Νησί
- Photos New Zealand Βόρειο Νησί
- Tongariro trek
- Ουέλινγκτον
- Abel Tasman National Park
- Photos Wellington - Abel Tasman
- Νέα Ζηλανδία - Νότιο Νησί
- Photos New Zealand - Νότιο Νησί
- Παγετώνας Franz Josef
- Νέα Ζηλανδία - Νότιο Νησί ΙΙ
- Νέα Ζηλανδία - Νότιο Νησί ΙΙΙ
- Milford Sound
- Dunedin
- Photos New Zealand Νότιο Νησί ΙΙ
- Photos Franz Josef by krekouzas
- Αυστραλία (για μια μέρα κι από σπόντα)
- Βανουάτου
- Νήσος Tanna
- Νήσος Tanna II
- Photos Tanna by krekouzas
- Photos Tanna II
- Port Vila
- Νησί Efate
- Photos Efate
- Νησί Pentecost
- Photos Pentecost
- Νησί Pentecost II
- Pentecost by krekouzas
- Νησί Espiritu Santo
- Νησί Espiritu Santo II
- Τρεκ Espiritu Santo
- Νησί Espiritu Santo III
- Photos Espiritu Santo
- World War II tour
- Photos World War II tour
- Νησί Espiritu Santo IV
- Νησί Espiritu Santo V
- Photos Espiritu Santo III
- Νησί Espiritu Santo VI
- Αξιολόγηση Βανουάτου
- Επιστροφή στη Νέα Ζηλανδία
- Photos Hobbiton
- Αξιολόγηση Νέας Ζηλανδίας - Επίλογος
Κανονικά σήμερα το σχέδιο προέβλεπε ότι θα κινούμασταν νότια προς το Tuatapere, ώστε αύριο να κινηθούμε προς το Milford Sound, αλλά μιας που ο Duracell Krekouzas ξύπνησε με τρελή ενέργεια, είπαμε να δοκιμάσουμε να δούμε μερικά από τα highlights του νότου. Αντί λοιπόν να καλύψουμε 388 χιλιόμετρα σε διαδρομή 4ω48λ, επιλέξαμε να επισκεφθούμε τα Kaka Point, Purakanui Falls και Slope Point στο ενδιάμεσο, κάνοντας... πάνω από 600 χιλιόμετρα και πάνω από 8 ώρες καθαρής οδήγησης.
Έφτιαξα πρωινό στον οδηγό μου το σατράπη και ξεκινήσαμε σχετικά αργά, δηλαδή στις 9.10, αλλά γεμάτοι όρεξη. Η ομορφιά των κοινοτήτων που περάσαμε είναι δύσκολο να περιγραφεί, πανέμορφα σπιτάκια, ενώ το Cromwell προσέφερε και απίστευτα γραφική θέα από ψηλά. Στο Clyde τους ζήλεψα για το πόσο όμορφα ζουν κι ας μην ψάξαμε επισταμένως για τα βικτωριανά σπίτια, περάσαμε από πανέμορφα ποτάμια και θαυμάσαμε τις καταπληκτικές αποχρώσεις των φθινοπωρινών δέντρων, τις φυστικιές, την ασφάλεια (ξεκλείδωτες πόρτες παντού), τις αναλλαγές της φύσης, τα δάση από έλατα, τους καθρεπτισμούς στις λίμνες, τις εντυπωσιακές γέφυρες, μια απίθανη παραλία με φώκιες, απόκρημνα βράχια, ένα φάρο με λίγους Κινέζους, τρομερούς ορίζοντες, μια μαύρη παραλία και στη συνέχεια μια αλληλουχία παραλιών με κυματάρες για να καταλήξουμε σε καταπράσινους λόφους γεματους προβατάκια που θύμιζαν το Shire. Ο καταρράκτης δεν ήταν τίποτε το τρομερό, αλλά το μονοπάτι ήταν πολύ όμορφο και το ψιλόβροχο μας χάρισε ένα τιτανοτεράστιο ουράνιο τόξο, λίγο πριν πάρουμε ένα δρόμο με χαλίκι. ΤΙ ΔΙΑΔΡΟΜΑΡΑ ΡΕ!
Συνεχίσαμε με απίστευτες κυματοδερμένες παραλίες πάνω από τροπικά δάση, ευκαλύπτους, ξανά προβατάκια και φτάσαμε στο Slope Point, το πιο νότιο κομμάτι του Νότιου Νησιού, στις 6.10μμ, Είχε δύσει πια, αλλά είπαμε να το παλέψουμε κι αρχίσαμε να τρέχουμε στο ημισκόταδο με σκοπό να φτάσουμε μέσω ενός μονοπατιού σε αγροτεμάχια να φτάσουμε στο φάρο που σηματοδοτεί το μέρος. Έκανε κρύο, φυσούσε, αλλά τι όμορφη μοναξιά! Χάρηκα πάρα πολύ που το έζησα όλο αυτό με τον Κώστα. Επιστρέψαμε στο αμάξι μέσα στα άγρια σκοτάδια και συνεχίσαμε.
Πεινούσαμε και δεν ξέραμε αν η βενζίνη που είχαμε αρκούσε, αφού ήμασταν οριακά. Λίγο πριν μας τελειώσει, εν τέλει βρήκαμε μια αυτόματη αντλία που λειτουργούσε με πιστωτική και πανηγυρίσαμε, αφού πλέον έστω και στα σκοτάδια μπορούσαμε να διασχίσουμε το δρυμό, θαυμάζοντας την ποιότητα του δρόμου αλλά και τα αραιά σπίτια στα οποία ζουν μέσα στη φύση οι Νεοζηλανδοί.
Μετά από τέτοιο μαραθώνιο, η στάση ήταν επιβεβλημένη, άλλωστε πεινούσαμε σα λύκοι. Στο Invercargill λοιπόν χτυπήσαμε εγώ έναν εξαιρετικό σολωμό κι ο Κώστας ένα ribeye και στανιάραμε. Η ώρα ήδη 9 και μας έμενε τουλάχιστον μια ώρα οδήγησης, αλλά ο Κρεκούζας είχε τις γνωστές αστείρευτες αντοχές, οπότε κάναμε και τη βόλτα μας κι εν τέλει φτάσαμε στο Waian Hotelστο Tuatapere πολύ αργά, το οποίο πάντως δεν ήταν θέμα, αφού το συγκεκριμένο κατάλυμα ντουμπλάρει (πρωτίστως απ' ό,τι φαίνεται) ως μπαρ. Είχε και μερικούς μεθύστακες μέσα, για τους οποίους μας ζήτησε συγγνώμη η ευγενέστατη ιδιοκτήτρια και μας έδειξε το δωμάτιό μας, που είχε και μπαλκονάκι, στο οποίο κοιμόντουσαν... δύο από τα πρόβατά τους. Με αυτή τη σουρεαλιστική σκηνή και μετά από ένα ζεστό μπάνιο, πέσαμε ξεροί για ύπνο. Ειδικά ο Κώστας το δικαιούταν. Κρίμα που ο Δευκαλίων έχασε αυτή τη μέρα. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα την άντεχε μετά από τη συσσωρευμένη ταλαιπωρία που είχε υποστεί, αλλά ήταν ίσως η καλύτερη μέρα από πλευράς τοπίων.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το πρωινό της καλής κυρίας ήταν απλό αλλά επαρκές κι αφού πιάσαμε ψιλή κουβέντα για την ενδιαφέρουσα ιστορία του κτιρίου, φύγαμε για τα φιορδ του Milford Sound, υποτίθεται ένα από τα πιο μαγικά σημεία της χώρας, για το οποίο κρατούσα μικρό καλάθι όταν κάναμε τον προγραμματισμό με το Δευκαλίωνα. Κατά το googlemaps η διαδρομή μέχρι εκεί δε θα διαρκούσε πάνω από 3 ώρες, όλοι οι οδηγοί όμως προειδοποιούσαν πως, λόγω κίνησης στο δρόμο την υψηλή περίοδο, μπορεί να διαρκέσει έως και το διπλάσιο. Όπως και να έχει, είχαμε προνοήσει ώστε να κλείσουμε την κρουαζιέρα για τις 14.45 με σκοπό και άνεση χρόνου να έχουμε αλλά και να γλιτώσουμε από τα πολλά πλήθη.
Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής ήταν underwhelming, ειδικά μετά τη χτεσινή πανδαισία της φύσης και των εναλλαγών της. Οι στάσεις για τα φυσικά αξιοθέατα ήταν καλά σηματοδοτημένες και μπορούσε κανείς να θαυμάσει από καταπράσινους γκρεμούς που υπερκαλύπτουν τη στενή κοιλάδα που διασχίζαμε μέχρι τις αντανακλάσεις των σχηματισμών σε πεντακάθαρα ποτάμια. Περπατήσαμε κι ένα όμορφο μονοπατάκι στο δάσος μόνοι μας, ενώ σε άλλα σημεία βρίσκαμε αρκετά τουριστικά λεωφορεία, κάποια γεμάτα με Κινέζους, άλλα με διάφορες εθνικότητες, ακούσαμε κι Ελληνικά σε κάποια φάση από δυο νεαρά παιδιά. Υποθέσαμε πως οι περισσότεροι ερχόντουσαν από το Queenstown.
Όσο πλησιάζαμε το Milford Sound ομόρφαιναν τα τοπία και η οδήγηση ήταν ευχαρίστηση, αλλά άρχισε να βρέχει και μας τελείωνε και η βενζίνη πάλι, οπότε ψάχνοντας καταλήξαμε σε μια εντελώς απομονωμένη κοινότητα μάλλον ξεχασμένων χίπηδων, με περίεργες πινακίδες του στιλ "stupid people not welcome here", όπου μια γιαγιά μας έβαλε όση βενζίνη χρειαζόμασταν από μια αρχαία αντλία του 1930 προς... 4 δολάρια το λίτρο. Συνεχίσαμε να περνάμε από ωραία ποτάμια και μερικούς καταρράκτες, διασχίσαμε ένα τούνελ με χρονόμετρο και ο καιρός φαινόταν να ανοίγει... μέχρι που άρχισε να ξαναβρέχει δυνατά.
Φτάσαμε αρκετά πριν την ώρα μας στο Milford Sound, οπότε κάτσαμε σε ένα τουριστικό καφέ για εξαιρετικές φακές. Τηλέφωνο και ίντερνετ πάντως δεν υπήρχε πουθενά, το οποίο μάλλον ήταν καλό. Περπατήσαμε μερικά όμορφα μονοπάτια μέχρι τον απόπλου του πλοίου μας και κατά την επιβίβαση διαπιστώσαμε πως δεν είχε τόσο κόσμο όσο φοβόμουν, δε θα χρειαζόταν να σπρώξουμε κανέναν για να βγάζουμε φωτογραφίες από το κατάστρωμα. Το πλοίο ήταν σχετικά μικρό, με έναν κλειστό χώρο κάτω από το κατάστρωμα, ο οποίος είχε εξαιρετικά λευκώματα, ορισμένα από αυτά με πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την ανακάλυψη της Νέας Ζηλανδίας και τη μεταγενέστερη άφιξη των Ευρωπαίων, καθώς και για την ιστορία της περιοχής και την παρουσία των Μαορί.
Η κρουαζιέρα ξεκίνησε πλησιάζοντας κάποιους καταρράκτες σε καταπράσινη πλαγιά, ενώ εντυπωσιάστηκα από το πόσο κοντά στις πλαγιές μας έφερε ο καπετάνιος. Τόσο που μπορούσαμε να αγγίξουμε τα φύλλα των δέντρων! Στο πλοίο βρίσκονταν και δυο nature guides που έδιναν επεξηγήσεις μέσω μεγαφώνων και το ζούσαν πραγματικά οι άνθρωποι. Εν τέλει βγήκε και λίγο ο ήλιος και απολαύσαμε το τοπίο καλύτερα. Νόμιζα ότι η έξοδος από το φιορδ θα ήταν το μικρότερο σκέλος της διαδρομής, αλλά αποδείχθηκε πως έκανα λάθος. Πλησιάσαμε νέους καταρράκτες, αυτή τη φορά φοβερά ορμητικούς, ο καπετάνιος έφτασε τόσο κοντά που αν ήσουν στην άκρη της πλώρης γινόσουν μούσκεμα, αλλά ένιωθες και τη δύναμη του νερού πάνω σου, το οποίο ήταν ωραία εμπειρία. Με το που βγήκαμε από το φιορδ πάντως άρχισε να κουνάει πολύ περισσότερο και για μένα τα τοπία ήταν λίγο επαναληπτικά, χώρια ότι άρχισε να βρέχει και πάλι.
Πήγαμε στον εσωτερικό χώρο για λίγο, όπου προσφερόταν δωρεάν τσαγάκι και καφές και ξαναβγήκαμε κατά την επιστροφή στο φιορδ, που είχε παύσει πια η βροχή. Τι συμπέρασμα έβγαλα από το Milford Sound; Σε καμία περίπτωση δεν ήταν το highlight του ταξιδιού και οι Νεοζηλανδοί έχουν καταφέρει και πάλι με έξυπνο μάρκετινγκ να προσελκύσουν πολύ τουρισμό, αλλά άσχημο δεν το λες. Ωχριά πάντως σε σχέση με τις χθεσινές διαδρομές, που ήταν το αλατοπίπερο του ταξιδιού.
Βάλαμε βενζίνη και κατευθυνθήκαμε στο Fjordland National Park Lodge, που ήταν και το μόνο κατάλυμα που βρίσκαμε εκεί κοντά. Έκανε πολύ κρύο κι έβρεχε καταρρακτωδώς, αλλά το μοτέλ ήταν ωραίο και για άλλη μια μορά φάγαμε πάρα πολύ καλά. Η αναμφισβήτητη έκπληξη στη Νέα Ζηλανδία ήταν το φαγητό, δεν της το είχα για γαστρονομικό προορισμό, μπράβο τους. Πάλι καλά γιατί το Βανουάτου σε αυτόν τον τομέα δεν το λες και κορυφή...
Έφτιαξα πρωινό στον οδηγό μου το σατράπη και ξεκινήσαμε σχετικά αργά, δηλαδή στις 9.10, αλλά γεμάτοι όρεξη. Η ομορφιά των κοινοτήτων που περάσαμε είναι δύσκολο να περιγραφεί, πανέμορφα σπιτάκια, ενώ το Cromwell προσέφερε και απίστευτα γραφική θέα από ψηλά. Στο Clyde τους ζήλεψα για το πόσο όμορφα ζουν κι ας μην ψάξαμε επισταμένως για τα βικτωριανά σπίτια, περάσαμε από πανέμορφα ποτάμια και θαυμάσαμε τις καταπληκτικές αποχρώσεις των φθινοπωρινών δέντρων, τις φυστικιές, την ασφάλεια (ξεκλείδωτες πόρτες παντού), τις αναλλαγές της φύσης, τα δάση από έλατα, τους καθρεπτισμούς στις λίμνες, τις εντυπωσιακές γέφυρες, μια απίθανη παραλία με φώκιες, απόκρημνα βράχια, ένα φάρο με λίγους Κινέζους, τρομερούς ορίζοντες, μια μαύρη παραλία και στη συνέχεια μια αλληλουχία παραλιών με κυματάρες για να καταλήξουμε σε καταπράσινους λόφους γεματους προβατάκια που θύμιζαν το Shire. Ο καταρράκτης δεν ήταν τίποτε το τρομερό, αλλά το μονοπάτι ήταν πολύ όμορφο και το ψιλόβροχο μας χάρισε ένα τιτανοτεράστιο ουράνιο τόξο, λίγο πριν πάρουμε ένα δρόμο με χαλίκι. ΤΙ ΔΙΑΔΡΟΜΑΡΑ ΡΕ!
Συνεχίσαμε με απίστευτες κυματοδερμένες παραλίες πάνω από τροπικά δάση, ευκαλύπτους, ξανά προβατάκια και φτάσαμε στο Slope Point, το πιο νότιο κομμάτι του Νότιου Νησιού, στις 6.10μμ, Είχε δύσει πια, αλλά είπαμε να το παλέψουμε κι αρχίσαμε να τρέχουμε στο ημισκόταδο με σκοπό να φτάσουμε μέσω ενός μονοπατιού σε αγροτεμάχια να φτάσουμε στο φάρο που σηματοδοτεί το μέρος. Έκανε κρύο, φυσούσε, αλλά τι όμορφη μοναξιά! Χάρηκα πάρα πολύ που το έζησα όλο αυτό με τον Κώστα. Επιστρέψαμε στο αμάξι μέσα στα άγρια σκοτάδια και συνεχίσαμε.
Πεινούσαμε και δεν ξέραμε αν η βενζίνη που είχαμε αρκούσε, αφού ήμασταν οριακά. Λίγο πριν μας τελειώσει, εν τέλει βρήκαμε μια αυτόματη αντλία που λειτουργούσε με πιστωτική και πανηγυρίσαμε, αφού πλέον έστω και στα σκοτάδια μπορούσαμε να διασχίσουμε το δρυμό, θαυμάζοντας την ποιότητα του δρόμου αλλά και τα αραιά σπίτια στα οποία ζουν μέσα στη φύση οι Νεοζηλανδοί.
Μετά από τέτοιο μαραθώνιο, η στάση ήταν επιβεβλημένη, άλλωστε πεινούσαμε σα λύκοι. Στο Invercargill λοιπόν χτυπήσαμε εγώ έναν εξαιρετικό σολωμό κι ο Κώστας ένα ribeye και στανιάραμε. Η ώρα ήδη 9 και μας έμενε τουλάχιστον μια ώρα οδήγησης, αλλά ο Κρεκούζας είχε τις γνωστές αστείρευτες αντοχές, οπότε κάναμε και τη βόλτα μας κι εν τέλει φτάσαμε στο Waian Hotelστο Tuatapere πολύ αργά, το οποίο πάντως δεν ήταν θέμα, αφού το συγκεκριμένο κατάλυμα ντουμπλάρει (πρωτίστως απ' ό,τι φαίνεται) ως μπαρ. Είχε και μερικούς μεθύστακες μέσα, για τους οποίους μας ζήτησε συγγνώμη η ευγενέστατη ιδιοκτήτρια και μας έδειξε το δωμάτιό μας, που είχε και μπαλκονάκι, στο οποίο κοιμόντουσαν... δύο από τα πρόβατά τους. Με αυτή τη σουρεαλιστική σκηνή και μετά από ένα ζεστό μπάνιο, πέσαμε ξεροί για ύπνο. Ειδικά ο Κώστας το δικαιούταν. Κρίμα που ο Δευκαλίων έχασε αυτή τη μέρα. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα την άντεχε μετά από τη συσσωρευμένη ταλαιπωρία που είχε υποστεί, αλλά ήταν ίσως η καλύτερη μέρα από πλευράς τοπίων.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το πρωινό της καλής κυρίας ήταν απλό αλλά επαρκές κι αφού πιάσαμε ψιλή κουβέντα για την ενδιαφέρουσα ιστορία του κτιρίου, φύγαμε για τα φιορδ του Milford Sound, υποτίθεται ένα από τα πιο μαγικά σημεία της χώρας, για το οποίο κρατούσα μικρό καλάθι όταν κάναμε τον προγραμματισμό με το Δευκαλίωνα. Κατά το googlemaps η διαδρομή μέχρι εκεί δε θα διαρκούσε πάνω από 3 ώρες, όλοι οι οδηγοί όμως προειδοποιούσαν πως, λόγω κίνησης στο δρόμο την υψηλή περίοδο, μπορεί να διαρκέσει έως και το διπλάσιο. Όπως και να έχει, είχαμε προνοήσει ώστε να κλείσουμε την κρουαζιέρα για τις 14.45 με σκοπό και άνεση χρόνου να έχουμε αλλά και να γλιτώσουμε από τα πολλά πλήθη.
Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής ήταν underwhelming, ειδικά μετά τη χτεσινή πανδαισία της φύσης και των εναλλαγών της. Οι στάσεις για τα φυσικά αξιοθέατα ήταν καλά σηματοδοτημένες και μπορούσε κανείς να θαυμάσει από καταπράσινους γκρεμούς που υπερκαλύπτουν τη στενή κοιλάδα που διασχίζαμε μέχρι τις αντανακλάσεις των σχηματισμών σε πεντακάθαρα ποτάμια. Περπατήσαμε κι ένα όμορφο μονοπατάκι στο δάσος μόνοι μας, ενώ σε άλλα σημεία βρίσκαμε αρκετά τουριστικά λεωφορεία, κάποια γεμάτα με Κινέζους, άλλα με διάφορες εθνικότητες, ακούσαμε κι Ελληνικά σε κάποια φάση από δυο νεαρά παιδιά. Υποθέσαμε πως οι περισσότεροι ερχόντουσαν από το Queenstown.
Όσο πλησιάζαμε το Milford Sound ομόρφαιναν τα τοπία και η οδήγηση ήταν ευχαρίστηση, αλλά άρχισε να βρέχει και μας τελείωνε και η βενζίνη πάλι, οπότε ψάχνοντας καταλήξαμε σε μια εντελώς απομονωμένη κοινότητα μάλλον ξεχασμένων χίπηδων, με περίεργες πινακίδες του στιλ "stupid people not welcome here", όπου μια γιαγιά μας έβαλε όση βενζίνη χρειαζόμασταν από μια αρχαία αντλία του 1930 προς... 4 δολάρια το λίτρο. Συνεχίσαμε να περνάμε από ωραία ποτάμια και μερικούς καταρράκτες, διασχίσαμε ένα τούνελ με χρονόμετρο και ο καιρός φαινόταν να ανοίγει... μέχρι που άρχισε να ξαναβρέχει δυνατά.
Φτάσαμε αρκετά πριν την ώρα μας στο Milford Sound, οπότε κάτσαμε σε ένα τουριστικό καφέ για εξαιρετικές φακές. Τηλέφωνο και ίντερνετ πάντως δεν υπήρχε πουθενά, το οποίο μάλλον ήταν καλό. Περπατήσαμε μερικά όμορφα μονοπάτια μέχρι τον απόπλου του πλοίου μας και κατά την επιβίβαση διαπιστώσαμε πως δεν είχε τόσο κόσμο όσο φοβόμουν, δε θα χρειαζόταν να σπρώξουμε κανέναν για να βγάζουμε φωτογραφίες από το κατάστρωμα. Το πλοίο ήταν σχετικά μικρό, με έναν κλειστό χώρο κάτω από το κατάστρωμα, ο οποίος είχε εξαιρετικά λευκώματα, ορισμένα από αυτά με πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την ανακάλυψη της Νέας Ζηλανδίας και τη μεταγενέστερη άφιξη των Ευρωπαίων, καθώς και για την ιστορία της περιοχής και την παρουσία των Μαορί.
Η κρουαζιέρα ξεκίνησε πλησιάζοντας κάποιους καταρράκτες σε καταπράσινη πλαγιά, ενώ εντυπωσιάστηκα από το πόσο κοντά στις πλαγιές μας έφερε ο καπετάνιος. Τόσο που μπορούσαμε να αγγίξουμε τα φύλλα των δέντρων! Στο πλοίο βρίσκονταν και δυο nature guides που έδιναν επεξηγήσεις μέσω μεγαφώνων και το ζούσαν πραγματικά οι άνθρωποι. Εν τέλει βγήκε και λίγο ο ήλιος και απολαύσαμε το τοπίο καλύτερα. Νόμιζα ότι η έξοδος από το φιορδ θα ήταν το μικρότερο σκέλος της διαδρομής, αλλά αποδείχθηκε πως έκανα λάθος. Πλησιάσαμε νέους καταρράκτες, αυτή τη φορά φοβερά ορμητικούς, ο καπετάνιος έφτασε τόσο κοντά που αν ήσουν στην άκρη της πλώρης γινόσουν μούσκεμα, αλλά ένιωθες και τη δύναμη του νερού πάνω σου, το οποίο ήταν ωραία εμπειρία. Με το που βγήκαμε από το φιορδ πάντως άρχισε να κουνάει πολύ περισσότερο και για μένα τα τοπία ήταν λίγο επαναληπτικά, χώρια ότι άρχισε να βρέχει και πάλι.
Πήγαμε στον εσωτερικό χώρο για λίγο, όπου προσφερόταν δωρεάν τσαγάκι και καφές και ξαναβγήκαμε κατά την επιστροφή στο φιορδ, που είχε παύσει πια η βροχή. Τι συμπέρασμα έβγαλα από το Milford Sound; Σε καμία περίπτωση δεν ήταν το highlight του ταξιδιού και οι Νεοζηλανδοί έχουν καταφέρει και πάλι με έξυπνο μάρκετινγκ να προσελκύσουν πολύ τουρισμό, αλλά άσχημο δεν το λες. Ωχριά πάντως σε σχέση με τις χθεσινές διαδρομές, που ήταν το αλατοπίπερο του ταξιδιού.
Βάλαμε βενζίνη και κατευθυνθήκαμε στο Fjordland National Park Lodge, που ήταν και το μόνο κατάλυμα που βρίσκαμε εκεί κοντά. Έκανε πολύ κρύο κι έβρεχε καταρρακτωδώς, αλλά το μοτέλ ήταν ωραίο και για άλλη μια μορά φάγαμε πάρα πολύ καλά. Η αναμφισβήτητη έκπληξη στη Νέα Ζηλανδία ήταν το φαγητό, δεν της το είχα για γαστρονομικό προορισμό, μπράβο τους. Πάλι καλά γιατί το Βανουάτου σε αυτόν τον τομέα δεν το λες και κορυφή...
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0
-
42 bytes Προβολές: 0
-
42 bytes Προβολές: 0
-
42 bytes Προβολές: 0
-
42 bytes Προβολές: 0
-
42 bytes Προβολές: 0
-
42 bytes Προβολές: 0
-
42 bytes Προβολές: 0
-
42 bytes Προβολές: 0
Last edited by a moderator: