Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Yorgos]

Έπρεπε να φύγουμε πολύ νωρίς και το πρωινό μας το φάγαμε στα σκοτάδια. Όπου πρωινό για τον Κρεκούζα, σημειώστε ότι έφαγε το corned beef μου! Μου είχε χαρίσει ένα η Αντριάνα, δεν ήθελα να το κουβαλάω γιατί η κονσέρβα ήταν σχεδόν ένα κιλό και το έφαγε όλο με το κουτάλι για πρωινό ο αθεόφοβος στις 5.30 το πρωί.

Πήγαμε λοιπόν καρφί για το Punakaiki, το οποίο υποτίθεται πως είναι ένα ενδιαφέρον γεωλογικό φαινόμενο, με περιέργους σχηματισμούς από βράχια που χτυπιούνται από τα κύματα. Για άλλη μια φορά η εξέδρα πρόσβασης ήταν εξαιρετική, όπως και ο τρόπος που πλασάρουν το συμπαθητικό φυσικό τοπίο, αλλά δε συγκρινόταν με τη χτεσινή διαδρομή, πράγμα που δε φάνηκε να πτοούσε τους Κινέζους που είχαν ξημερωθεί όπως κι εμείς.

Ξεκινήσαμε την οδήγηση και για άλλη μια φορά η διαδρομή ήταν πανέμορφη: παραλίες με τεράστια βράχια, καταπράσινα λιβάδια με αμέτρητες αγελάδες, χιονισμένες βουνοκορφές, κάτι σαν την Ελβετία σε νησί! Τα δε σπιτάκια των Νεοζηλανδών μου φάνηκαν πανέμορφα. Εν τέλει φτάσαμε και στο ποθητό Franz Josef, την ώρα που λάμβανα και μέιλ από το κατάλυμα πως τελικώς βρήκαν και δωμάτιο με τρία ξεχωριστά κρεβάτια.

Δεν πήγαμε καν στο κατάλυμα λοιπόν, παρα κατευθυνθήκαμε απευθείας για να κάνουμε τσεκ ιν για την πτήση μας με το ελικόπτερο. Εκεί ήταν όλα εξαιρετικά οργανωμένα, από τις οδηγίες μέχρι τον εξοπλισμό ακόμη και το... ζύγισμα. Ναι, στις οδηγίες έγραφε πως κανείς δεν μπορεί να είναι πάνω από 115 κιλά. Τους είχαμε ειδοποιήσει πως ο Κρεκούζας είναι στο όριο, αλλά κανείς μας δε φαντάστηκε πως θα μας ζύγιζαν όντως και μάλιστα με τα ρούχα και με τον εξοπλισμό. Ο Κρεκούζα; λοιπόν ζυγίστηκε 118 κιλά και του ανακοίνωσαν πως για λόγους ασφαλείας δε θα μπορούσε να λάβει μέρος στη δραστηριότητα και θα του επέστρεφαν τα χρήματα που είχε δαπανήσει. Απογοητεύτηκε πολύ ο Κώστας ενώ επί της ουσίας ο αποκλεισμός του ήταν όχι λόγω βάρους στο ελικόπτερο, αλλά επειδή αν τραυματιζόταν στο τρεκ στον παγετώνα δε θα μπορούσαν να τον σηκώσουν οι τραυματιοφορείς. Τώρα τα 3 κιλά δεν ξέρω πόσο διαφορά θα τους έκαναν, χώρια ότι το να τραυματιστεί ο Κώστας δεν είναι και πολύ πιθανό, τανκ είναι ο άνθρωπος, πρώην αρσιβαρίστας. Τέλος πάντων, το δέχτηκε αδιαμαρτύρητα αλλά στενοχωρήθηκε. Του πρότειναν όμως να πάει για το heliview, δηλαδή για μια μεγαλύτερη πτήση με ελικόπτερο, που δεν περιλαμβάνει τρεκ. Συμφωνήσαμε να βρεθούμε αργότερα και προσπαθήσαμε να του φτιάξουμε τη διάθεση, αλλά ήταν απαρηγόρητος.

Ο Δευκαλίων κι εγώ συνεχίσαμε για τη δραστηριότητα, που είχε αρκετή προετοιμασία με εξοπλισμό, μπότες με κάτι τεράστια καρφιά, ειδικό τσαντάκι, κάλτσες που έμοιαζαν κουβέρτες κι ένα ειδικό αντιανεμικό jacket... Πολύς χαμός κι εγώ δεν τα πάω και καλά με τις στολές, μια φορά απέρριψα δουλειά των 350 ευρώ την ημέρα γιατί θα έπρεπε να φοράω πουκάμισο, τώρα ένιωθα σαν εγκλωβισμένος. Απεγκλωβίστηκα ψυχολογικά πάντως χαζεύοντας τον ΘΕΟΚΟΜΜΑΤΟ που εργαζόταν ως ελεγκτής εναέριας κυκλοφόριας, τι παίδαρος είναι αυτός! Στο μεταξύ ήταν πολύ απασχολημένη, αφού τα ελικόπτερα για τα τουρ απογειώνονται κάθε λίγα λεπτά, λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως οι πτήσεις μέχρι το σημείο έναρξης του τρεκ στον παγετώνα διαρκεί μόλις τέσσερα λεπτά.

Τόσο εγώ όσο κι ο Δευκαλίων είχαμε την τύχη να έχουμε παράθυρο, οπότε είχαμε εξαιρετική θέα και οι δύο, η πτήση με ελικόπτερο μου φάνηκε πολύ πιο εντυπωσιακή από εκείνες με μικρά αεροσκάφη, με τις οποίες είμαι πολύ εξοικειωμένος. Ο παγετώνας πάντως μου φάνηκε μικρότερος από το αναμενόμενο.

Η ξεναγός που μας περίμενε στον παγετώνα ήταν η Olivia, που μας βοήθησε να δέσουμε τα καρφιά στις απίστευτα βαριές μπότες και ξεκινήσαμε, με ένα ξύλο-μπαστούνι για βοήθεια. Ήμασταν αρκετά άτομα κι έπρεπε να κινούμαστε σε μια ευθεία, το οποίο ήταν λίγο βαρετό στην αρχή, αλλά όταν ξεκίνησαν τα carvasses, δηλαδή τα κομμάτια όπου ο παγετώνας σχημάτιζε στενούς διαδρόμους από πάγο στους οποίους έπρεπε να ελιχθούμε, έγινε πολύ πιο ενδιαφέρον. Είχε ολίγη περιπέτεια, βγάλαμε ωραίες φωτογραφίες και απόλαυσα και τα σνακ μου πριν τη στάση που κάναμε (τι γευστικές που είναι οι μπάρες πρωτεϊνης στη Νέα Ζηλανδία... φιγουρίνι να θα ήμουν αν υπήρχε κάτι αντίστοιχο στην Κούβα). Η Ολίβια μας έδωσε εντυπωσιακές πληροφορίες σχετικά και με τη συρρίκνωση των παγετώνων παγκοσμίως, αν και η Νέα Ζηλανδία έχει 3000 από μόμη της, αν τα σημείωσα καλά.

Ολοκληρώσαμε και το τρεκ, σχετικά μικρό ήταν, και μπήκαμε στο ελικόπτερο. Την απόλαυσα και την πτήση της επιστροφής κι ας καθόμουν στη μέση αυτή τη φορά. Σκέφτηκα ότι το πιο ωραίο κομμάτι της -πανάκριβης- εκδρομής ήταν το ελικόπτερο, μιας που σε παγετώνες είχα ξανακάνει τρεκ και με πολύ πιο ελεύθερες συνθήκες (αθάνατο Περού της δεκαετίας του '90) κι αναλογίστηκα ότι ίσως το heliview που έκανε ο Κώστας τελικά να είναι και ωραιότερη εκδρομή κι ανυπομονούσα να τον δω για να μας πει τις εντυπώσεις του. Τον βρήκαμε σε ένα cafe να τρώει wedges (αθάνατε Κρεκούζα! σου λέει "αφού έτσι κι αλλιώς με βγάλανε υπέρβαρο, θα τους δείξω εγώ!") όπου μας έδειξε τις φωτογραφίες του και συμπεράναμε ότι μάλλον καλύτερη ήταν η δική του εκδρομή, έστω κι αν αυτός φάνηκε να πιστεύει ότι του είπαμε για να τον παρηγορήσουμε και πάλι.

Μας έκοψε η λόρδα πάντως, οπότε μετά το τσεκ ιν στο αξιοπρεπέστατο κατάλυμά μας, κατευθυνθήκαμε σε ένα ινδοκινέζικο εστιατόριο που μας σύστησε η καλή ρεσεψιονίστ. Εξαιρετικά πράγματα φάγαμε, ειδικά το ινδικό σπανάκι τα έσπαγε. Κρίμα που ο Κρεκούζας δε γουστάρει τέτοιες γεύσεις.

Την επόμενη μέρα θα διασχίζαμε με το αυτοκίνητο το Arthur's Pass, κάνοντας μια από τις διασημότερες οδικές διαδρομές στη χώρα.

Μα corned beef για πρωινό;

Θέλαμε να αγοράσουμε από ένα τέτοιο μπλουζάκι να νιώθουμε αυθεντικοί Παπάρες, αλλά δυστυχώς ήταν κλειστά.

Οι σχηματισμοί στο Punakaiki rocks.

H Ελβετία της Ωκεανίας.

Ο χώρος απογείωσης του ελικοπτέρου: ένα βενζινάδικο και μια τσιμεντένια πλατφόρμα, τόσο απλά. Όχι, η κυρία με το κίτρινο γιλέκο δεν είναι ο κόμματος ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας.

Απογειωνόμαστε.

Ευδιάθετος ο Δεφ.

Και στο βάθος κήπος. Ε, παγετώνας εννοώ.

Μεγάλος παγετώνας, μικροσκοπικοί άνθρωποι.

Είχαν την πλάκα τους τα μονοπατάκια.

Κι η Ολίβια με το μπαστουνάκι της.

Εντάξει, βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες.

Τρέκερ από κοντά.

Τρέκερ από μακριά.

Το τι βρίσκεις στα δημόσια πλυντήρια της Νέας Ζηλανδίας, δεν περιγράφεται. Μέχρι και μπλιμπλίκια από το Βάρσο...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 21
• 22
• 23
• 24
• 25
• …

  Go to chapter

  Go
• 57

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 23 of 57

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

 

[Yorgos]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

Με μίλια πήγα μόνο μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, συν την επιστροφή προς Ισπανία. Α, και κάτι ψιλά της Air France που χρησιμοποίησα για μια πτήση της Air Calin ενδο...ωκεανικώς. Όλα τα υπόλοιπα πληρώθηκαν κανονικά.

 

[Ntt]

μικρή διάρκεια του ταξιδιού (48 ημέρες)

Γιώργο πάρε με μαζί σου σε ένα μικρό ταξίδι θα λέμε και θα εννοούμε 2 μήνες

Δώσε ιστορία ιστορία στο λαό.

 

[buffon85]

βλεπω τιτλο, παθαινω ενα μικρο εγκεφαλικο και λεω οκ ο γιωργος

 

[Nikos1986]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

 

[Yorgos]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

E, με τη σειρά. Νοικοκυρεμένα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Για να πω την αλήθεια, είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες, δυσανάλογα χαμηλές ανάλογα με το κόστος του εγχειρήματος. Το κυρίως κομμάτι, η Νέα Ζηλανδία, είχε απομυθοποιηθεί λόγω αρκετών αναφορών στο φόρουμ περί πολιτιστικά αδιάφορης χώρας αλλά και λόγω παντελούς έλλειψης αρχαιολογίας. Άσε που δεν το έχω και με τα road trips ταξίδι χωρίς ΚΤΕΛ, ωτοστόπ και μπιχλοτραίνο είναι μισό ταξίδι (βορειοανατολική Ινδία σου έρχομαι...). Το Βανουάτου μου προκαλούσε αρκετή ίντριγκα, ειδικά από την ώρα που επιβεβαιώθηκε πως θα είχαμε και ως guest star τον ιδανικό άνθρωπο για τέτοιες περιπέτειες, τον @Krekouzas, αλλά επειδή οι πληροφορίες για τη χώρα ήταν λίγες, είπα να μην ενθουσιαστώ. Γενικώς οι προσδοκίες ήταν οι εξής:

Σιγκαπούρη: Την είχα επισκεφθεί πριν από 20 χρόνια ενδελεχώς. Έτσι κι αλλιώς για λίγες ώρες θα πάω, να δω και το φίλο μου το Στέλιο που δουλεύει εκεί και να ξεσκάσω από τις ατελείωτες ώρες στα αεροπλάνα. Ε πόσο να έχει αλλάξει μια έτσι κι αλλιώς υπερσύγχρονη χώρα; Ίσως φάω όμως κάτι το εξαιρετικό. Αυτό που όντως με ενδιαφέρει να δω είναι το Gardens by the Bay κι εν τέλει να τα πω με το Στέλιο μετά από τόσα χρόνια που τα λέμε μόνο διαδικτυακώς.

Νέα Ζηλανδία: Δεν έχω αμφιβολία ότι τα τοπία θα είναι πανέμορφα, ανυπομονώ για τα τρεκ, σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να δω την ποιότητα ζωής, οι πόλεις φαίνονται λίγο αδιάφορες αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με Μαορί (π.χ. αντικείμενα στο Μουσείο του Όκλαντ) θα μου αρέσει. Με προβληματίζει πολύ που θα είμαστε σε χάι σίζον, συνήθως τις αποφεύγω, η χώρα πια έχει και πολύ περισσότερο τουρισμό από τότε που την είχα βάλει στο μάτι και φοβάμαι και μια κινέζικη επιδρομή με σελφοκόνταρα και ινσταφώτος. Το Βόρειο Νησί πιστεύω πως, παρότι όλοι λένε πως υστερεί σε σχέση με το νότιο σε φυσική ομορφιά, θα είναι μια ήσυχη έκπληξη γαλήνης κι ίσως έχει απομείνει κάτι από την κουλτούρα των Μαορί. Απ' το νότιο σίγουρα πιστεύω πως θα δω ωραία τοπία, αλλά η έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος ή υπολειμμάτων ανθρώπινης ιστορίας ίσως να με κάνει να βαρεθώ λίγο στο τρίπτυχο φύση-φύση-φύση, ειδικά αν αυτό είναι διάλειμμα ανάμεσα σε μπόλικη (συν)οδήγηση, με την οποία δεν τα πηγαίνω καλά. Α, θα πέσουμε στα playoffs του ΝΒΑ όμως και θα είμαι με το Δευκαλίωνα που γουστάρει τέτοια σκηνικά.

Φίτζι: Έχω δυο στοπόβερ και μάλιστα στο Nadi της Viti Levu, δηλαδή το κεντρικό και -θεωρητικά- αδιάφορο νησί. Αλλά πόσο χάλια να είναι; Επειδή δεν ξέρω και τι να περιμένω, κάτω από τις προσδοκίες μου δε θα είναι . Στην τελική, ένα φανταστικό ινδικό θα το φάω, που μετά από τόσους μήνες στην Κούβα θα είναι όαση.

Νέα Καληδονία: Καλά, αυτό κι αν ήταν αναπάντεχο. Προέκυψε λόγω αλλαγής πτήσης της αεροπορικής και πάλι, οπότε θα περάσω ένα απόγευμα-βράδυ στην πρωτεύουσα Νουμέα. Το λαμβάνω ως ένα εξτραδάκι κι όχι ως "χώρα" που επισκέφθηκα, άλλωστε τα αξιοθέατά της είναι αλλού.

Wallis & Futuna: A, εδώ έχουμε απαιτήσεις! Ολόκληρο γύρω-γύρω έκανα για να φτάσω σε ένα από τα πιο μακρινά κομμάτια της... Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έχω απαιτήσεις από τη φύση, την κουλτούρα, ναι και από τα αρχαία από ένα μέρος τόσο μακρινό, εξωτικό και είμαι απογοητευμένος που θα περιοριστώ στο Wallis, διότι οι πτήσεις για Futuna δε βολεύουν, ακόμη περισσότερο μετά την πατάτα που μου έκανε με την αλλαγή πτήσης η Air Calin. Αλλά ακριβώς επειδή κοστίζει και όσο κοστίζει, αναμένω να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία σε ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο λίγοι, ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ε, είναι λίγο ακριβά τα διαμάντια, αλλά διαμάντια είναι.

Τόνγκα: Το ξέρω, μένοντας μόνο στο κεντρικό νησί χάνω τα σημαντικότερα, αλλά αναμένω να δω όμορφα αρχαία (ειδικά από το Haamong Mau Trilithon έχω πολλές απαιτήσεις), ένα αντιτουριστικό μέρος, παραδοσιακές σχετικά κοινότητες και όμορφη φύση. Για τα εξώτερα νησιά θα ξανάρθουμε, δε χανόμαστε.

Βανουάτου: Αυτό μου πήρε το μυαλό! Είναι και αρκετά τα νησιά που θα επισκεφθούμε με τον Κρεκούζα, οπότε όσο κι αν κάποια είναι απογοήτευση, θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον σε δύο θα πάθουμε την πλάκα μας. Με τρελαίνει που θα πέσουμε πάνω στις ημερομηνίες για το naghol, ανυπομονώ για τα τουρ με τους κανίβαλους στο ανεξερεύνητο κι εντελώς τριτοκοσμικό Malekula, δε θα με χαλάσουν κι οι παραλιάρες στο Santo, αλλά το ηφαίστειο Yasur και τα παραδοσιακά χωριά είναι ίσως το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού. Θα κάνω και χαβαλέ με τον @Krekouzas που θα τρομάζει τους ντόπιους, δε γίνεται καλύτερα.

Αυστραλία: Δεν είχα καμία απαίτηση, δεν ήξερα ότι θα ξαναβρισκόμουν εκεί.

Στα πλαίσια της προετοιμασίας να πω ότι ευτυχώς που είχα στα χέρια μου το παλαιότερο LP για την Ωκεανία, διότι το νεότερο για κάτι Wallis & Futuna και άλλα μικρά κρατίδια δεν έχει παρα δυο-τρεις παραγράφους, οποία απογοήτευσης. Γενικά πλέον γράφονται για κόσμο με περισσότερο χρήμα και λιγότερο χρόνο. Ο δε οδηγός τους για το Βανουάτου είναι... ακριβώς το κεφάλαιο του LP για την Ωκεανία, ούτε λέξη παραπάνω, ντροπή τους. Ευτυχώς βρήκα έναν ανεξάρτητο οδηγό που κάπως βοήθησε όσο κι αν ήταν κι αυτός παλιότερος (εν τέλει το πόσο updated είναι ένας οδηγός δε με αφορά και πολύ, ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ σημαντικότερος).

Όσο πλησίαζε πάντως το ταξίδι, όλο και περισσότερο θεωρούσα πως το χάιλάιτ θα ήταν... η Ισπανία και γενικώς το ό,τι θα ακολουθούσε μετά από το ταξίδι, συμπεριλαμβανομένης της διαμονής μου στην Ελλάδα για λίγες εβδομάδες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κατάφερα να ενθουσιαστώ. Εντάξει, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει πολύ ενθουσιάζομαι δυσκολότερα πλέον, αλλά δεν είχα πεταλούδες στο στομάχι μου. Κατά βάθος περίμενα μάλλον ένα υπερτιμημένο -και σε χρήμα και σε προσδοκίες ταξίδι- το οποίο είναι καλό υπό μία έννοια, διότι κρατάς μικρό καλάθι. Από την άλλη με προβληματίζει που ξεκινώντας για ένα ταξίδι σε μέρη τόσο μακρινά δεν είχα καταφέρει να ενθουσιαστώ. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, που είμαι στην αναμονή για το επικείμενο ταξίδι στην Ιρλανδία, νιώθω πως πιο πολύ ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή, παρά η προσμονή που είχα για την Ωκεανία. Περίεργο. Γερνάμε; Είδαμε πολλά και βαρεθήκαμε; Μας τελείωσαν τα αρχαία και ξενερώσαμε; Ή απλά ωριμάσαμε και δε μας εκπλήσσει τίποτε; Θα δείξει στα επόμενα ταξίδια, καλά να είμαστε να πάμε σε πολλά.

Λοιπόν, μην το μακρηγορούμε, ξεκινάμε!

 

[Ntt]

Απλή αναζήτηση στο google για

Βανουάτου

" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

 

[Yorgos]

Απλή αναζήτηση στο google για



" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

Πάντως όταν πήγαμε στους κανίβαλους τον κρεκουζα τον γλυκοκοιταζανε...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ short stop​

Μετά από μια χαριτωμένη διαδρομή Αβάνα - Καράκας - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα- Φρανκφούρτη - Σιγκαπούρη, η όποια στάση φαντάζει όαση. Ειδικά για το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης που θεωρείται κι από τα κορυφαία στον κόσμο, αυτό ισχύει διπλά. Μάλιστα είχε μόλις ανοίξει το νέο τέρμιναλ, αλλά η αλήθεια είναι πως αντί να μείνω μέσα στο αεροδρόμιο, μετά από 32,5 ώρες καθαρών πτήσεων και πάνω από 50 ώρες με τις συνδέσεις, το τελευταίο που ήθελα να δω ήταν οτιδήποτε σχετικό με αεροπλάνο, όπως ένα αεροδρόμιο. Οπότε είπα να δω ό,τι πιο άσχετο με ένα αεροδρόμιο, δηλαδή το Στέλιο.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν απίστευτα γρήγορος κι έτσι πήρα ταχύτατα ένα shuttle bus για την με το αντίτιμο των 6€ για το Sands Hotel. Αρκετές οι στάσεις του λεωφορείου, πολύ αγενής ο οδηγός που θύμιζε Γιάννη Ιωαννίδη μετά από αποκλεισμό της ΑΕΚ στο Κύπελλο από τον Άρη, αλλά το βασικό είναι ότι έφτασα, χαζεύοντας μάλιστα από το παράθυρο την πόλη: πεντακάθαρη, καταπράσινη και -όπως και πριν 20 χρόνια- άκρως αποστειρωμένη. Αν ήταν χυμός, θα ήταν μόνο με συντηρητικά. Αν ήταν πορνοστάρ, θα ήταν όλη πλαστική Ρωσίδα. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ελβετός λογιστής. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν του Πάουλο Κοέλιο. Εντάξει, το πιάσατε.

Βρέθηκα λοιπόν με το Στέλιο, που έχει μετακομίσει στην πόλη/χώρα εδώ και περίπου 8 μήνες μετά από πάρα πολλά χρόνια στο Ντουμπάι. Εμφανίστηκε με την τσάντα από το λάπτοπ του, καθώς ερχόταν από συνέδριο. Είπαμε να τα πούμε περπατώντας, να ξεπιαστώ από την αεροπορική Οδύσσεια (αν και η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός Turkish και Lufthansa ήταν εξαιρετικός με το ίντερνετ τους) και να μπορέσω να δω και δυο πράγματα.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς την παραλιακή, που ήταν γεμάτη με κόσμο, φυσικά Ασιάτες, ήμασταν από τους ελάχιστους δυτικούς. Καλή ήταν η θέα, αν και ολίγον αποστειρωμένη. Αποστειρωμένο είναι και το Ντουμπάι κατά την άποψή μου, οπότε ρώτησα το Στέλιο για το πού του φαίνεται καλύτερα, βγάζοντας το αποστειρόμετρο. "Η Σιγκαπούρη δε μου αρέσει τόσο όσο το Ντουμπάι, έχει λιγότερα να κάνεις. Είναι πιο ασιατική πόλη, λιγότερο δυτική απ' ό,τι το Ντουμπάι. Πληρώνομαι πολύ καλά, αλλά το κόστος ζωής είναι πολύ μεγάλο, προς το παρόν μένω με συγκατοίκους, υπάρχει λιγότερο στρες πάντως σε σχέση με το Ντουμπάι. Η ασιατική κουζίνα δε μου αρέσει και τόσο", μου έλεγε καθώς κατευθυνόμασταν προς την ταράτσα με το spa, απ' όπου υπάρχει πανοραμική θέα, αλλά δε μας άφησαν να μπούμε.

Δεν πειράζει, έστω κι έτσι πήρα μια ιδέα, άλλωστε ο βασικός στόχος ήταν να δω τους κήπους. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να δει αυτό το σχετικά νέο αξιοθέατο που βασικά συνίσταται σε πελώριες μεταλλικές κατασκευές σε σχήμα τεράστιου διάτρητου βάζου, από το οποίο ξεπηδάνε τεχνητά και φυσικά φυτά, σε μια εικόνα που σε πρώτη φάση θυμίζει κάτι από το Avatar, Εντυπωσιακό το θέαμα, όπως και το ότι προσφέρεται δωρεάν, εκτός κι αν ανέβεις πάνω στα "βάζα" με κάποιο από τα ασανσέρ, πράγμα για το οποίο δεν είχαμε διάθεση, αφού αφενός υπήρχε ουρά κι αφετέρου ξεκινούσε το Ήχος και Φως.

Για να είμαι ειλικρινής κάτι τέτοιου είδους σόου τα βαριέμαι και κόβω τις φλέβες μου, πράγμα το οποίο δε συνέβη στη Σιγκαπούρη όμως, πρώτον διότι θα λέρωνα με τα αίματα κι ως γνωστόν είναι δρακόντειοι οι νόμοι για τέτοια παραπτώματα και δεύτερον επειδή το θέαμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Πολύ ωραία μουσική, όμορφος φωτισμός κι αυτή η ένωση ανθρώπινων κατασκευών και φύσης έμοιαζε πολύ αρμονική καθώς τη θαυμάζαμε ξαπλωμένοι στο -πεντακάθαρο- κράσπεδο.

Επέμεινα να φύγουμε πριν τελειώσει το σόου και πλακώσουν τα πλήθη στο μετρό, το οποίο ήταν πεντακάθαρο, άνετο κι αποστειρωμένο. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η χώρα, αλλά όσο "τέλεια καμωμένα" κι αν φαίνονται όλα, εμένα μου δίνει την αίσθηση πως βρίσκομαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προφυλακτικού. Συνεχίσαμε το catching up με το Στέλιο, μου άρεσε η συζήτηση για τη βολική δικτατορία της ευμάρειας κι αποχαιρετιστήκαμε όταν κατέβηκε, υποσχόμενοι ότι θα συντονιστούμε να πάμε μια ταξιδάρα μαζί όπως κάναμε παλιά, όταν εγώ ήμουν άφραγκος φοιτητής κι εκείνος ξεκινούσε την καριέρα του, προσαρμοζόμενος στη δική μου αφραγκία και κοιμόμασταν στις παραλίες της Ταϊλάνδης προσποιούμενοι ότι δε μας βίασαν τα κουνούπια.

Προσπάθησα να αναλύσω τι κάνει τη Σιγκαπούρη τόσο αποστειρωμένη. Ίσως είναι η απίστευτη τάξη όλων των καλοσχεδιασμένων project σε βαθμό εκνευρισμού, ίσως είναι η έλλειψη προσωπικότητας λόγω του ότι τα περισσότερα μαγαζιά ανήκουν σε αλυσίδες κι έτσι δίνουν μια αίσθηση institutionalised ομοιομορφίας. Δεν το ζηλεύω το Στέλιο που ζει εκεί, αλλά δε νομίζω να κακοπερνάει κιόλας.

Επέστρεψα στην ώρα μου για την πτήση, δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω να επισκεφθώ το νέο "φαντασμαγορικό τέρμιναλ", ούτε καν να πάω σε κάποιο lounge, οπότε κατευθύνθηκα προς την πύλη μου όπου και κατανάλωσα ένα ολόκληρο snickers και συνειδητοποίησα πως εκείνο και το εισιτήριο των 6€ ήταν τα μόνα έξοδα που είχα κάνει σε αυτό το stopover. Αποστειρωμένοι εσείς; Τσίπης εγώ. Πάμε για Ώκλαντ...

 

[danev]

Μου επιτρεπεις μια μικρη διακοπη , να σε ρωτησω σχετικα με τη Σιγκαπουρη.
-Αν απαιτουνται καποιες διατυπωσεις για την εισοδο στη χωρα (πχ Βιζα),
-Αν 9 ωρες κενο μεταξυ δυο πτησεων, επαρκει για μια απλη γρηγορη εξοδο, μεχρι το κεντρο και πισω.