Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11: Επιστροφή στη Νέα Ζηλανδία

Το τελευταίο μας πρωινό στο Βανουάτου ήταν uneventful: φάγαμε το πρωινό μας και πήγαμε στο αεροδρόμιο για να πάρουμε την πτήση μας για Aukland μέσω Brisbane, με την Virgin Australia. Πριν φύγουμε από το ξενοδοχειάκι μας πετύχαμε πάλι την οικογένεια των Ελληνογάλλων που έκαναν το γύρο του κόσμου για ένα χρόνο με το γιο τους. Μου έκανε εντύπωση πώς ο γιος τους με το που τελείωσε το πρωινό έβαλε τον υπολογιστή του και έκατσε να διαβάσει και να κάνει διαδραστικά μαθήματα για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις -online εννοείται- απολυτήριες εξετάσεις του. Εξαιρετικά πειθαρχημένος και συγκεντρωμένος ο μικρός. Ορίστε λοιπόν που υπάρχει και binge travelling ακόμη και για οικογένειες. Το σημείωσα, μπας και μου χρειαστεί.

Άργησε λίγο η πτήση, φτάσαμε αργά, γύρω στα μεσάνυχτα και πήγαμε στο -γνωστό για μένα- ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο για ύπνο. Σκοπός ήταν όσο το δυνατόν νωρίτερα να νοικιάσουμε αμάξι και να φύγουμε για το Hobbiton ή όπως λέγεται το σκηνικό όπου εκτυλίσσονται κάποιες από τις σκηνές του Άρχοντα των Δαχτυλιδώνε. Η δική μου επιλογή ήταν να πάμε βόρεια, στο σημείο όπου υπεγράφη η τόσο παρεξηγημένη συμφωνία ανάμεσα σε Βρετανούς και Μαορί (οι μεν θεώρησαν ότι τους έδωσαν γη, οι άλλοι ότι υπέγραφαν εμπορική συμφωνία και ο δικαστικός αγώνας κρατάει μέχρι σήμερα), αλλά δεν μπορούσα να χαλάσω χατίρι στον Κρεκούζα, που στην τελική θα οδηγούσε κιόλας.

Ξυπνήσαμε λοιπόν, πήραμε το αμάξι και φύγαμε. Να σας πω ότι με πήγαν μια φορά σε ένα κινηματογράφο να δω έναν Άρχοντα και κοιμήθηκα στο εικοσάλεπτο, επομένως δεν είχα και πολλή ιδέα για το τι είναι τα Χόμπιτ και γιατί είναι τόσο ωραία, αλλά και μόνο που είχε τέτοια κεφάκια ο Κωστάκης μου, αυτός ο παιδικός αρκουδίτσος παγιδευμένος σε σώμα 40χρονου που μου έβαλε και τα αγαπημένα μου τραγούδια στα γκατζετοκασετόφωνά του, χάρηκα.

Τα τοπία στη δίωρη διαδρομή ήταν πάρα πολύ όμορφα. Όχι με την έννοια που είναι στο Νότιο Νησί, αλλά θύμιζαν βρετανική εξοχή στα καλά της. Εισιτήριο είχαμε κλείσει εβδομάδες πριν, το βράδυ της ημέρας που έφυγε ο Δευκαλίων, δηλαδή πριν καν πάμε στο Βανουάτου. Θέλει κράτηση καιρό πριν διότι έχει μεγάλη ζήτηση, φαίνεται ότι οι φανς του Άρχοντα είναι πολλοί. Φτάσαμε στην ώρα μας και περιηγηθήκαμε λίγο στο σουβενιράδικο, όπου μία κάπα κάποιου Elven πωλείται προς 290 δολάρια Νέας Ζηλανδίας, γκρουπ Ασιατών φωτογραφίζονταν στα περίχωρα ενθουσιασμένοι κι εγώ έλπιζα τουλάχιστον να είχαν καμιά μπαλίτσα πρωτεϊνης στην καφετέρια, διότι άλλο ενδιαφέρον δεν πίστευα να βρω. Ήταν και πολύ σκοτεινός ο ουρανός, σε ανοιχτό φυσικά χώρο το σετ της ταινίας, δεν προμηνύονταν καλά τα πράγματα. Ο Κρεκούζας βέβαια ήταν σα παιδάκι σε ζαχαροπλαστείο, δεν κρατιόταν, μάλλον γι αυτό αγόρασε κι ό,τι ζαχαρωτό βρήκε στο καφέ για να το φάει ως πρωινό.

Μας βάλανε σε ένα βανάκι με καμιά τριανταριά νοματαίους και μας είπαν πως θέλαμε περίπου 10 λεπτά μέχρι το σημείο εκκίνησης του τουρ του σετ. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας έπαιξαν ένα κλιπάκι, αν κατάλαβα καλά της πρώτης εικόνας που έχει κανείς του Χόμπιτον στις ταινίες, όπου ένας μπάρμπας που έμοιαζε με κάτι ανάμεσα στο Διονύση Σαββόπουλο και το Γιοκαρίνη πάνω σε ένα κάρο φτάνει στο Χόμπιτον και γνωρίζει τα Χόμπιτ. Ομολογώ ότι στην οθόνη φαινόταν μαγευτικό το τοπίο. Μετά κοίταξα έξω από το παράθυρο και ήταν το ίδιο. Πανέμορφο μέρος!

Κατεβήκαμε, κρατώντας τις ομπρέλες που μας έδωσαν (ή δε μας έδωσαν, δε θυμάμαι) γιατί κάτι ψιχάλες τις έριχνε και η ξεναγός άρχισε να μας εξηγεί τα του μέρους και της ταινίας. Όπως και στο στούντιο που με έτρεχε ο Δευκαλίων, το όλο θέμα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον. Από το πώς επιλέχθηκε η συγκεκριμένη τοποθεσία από το σκηνοθέτη (πέταξε με ελικόπτερο πάνω από το Βόρειο Νησί, του άρεσε η συγκεκριμένη φάρμα και... προσγειώθηκε για να μιλήσει με τους ιδιοκτήτες) μέχρι τις λεπτομέρειες της ταινίας: το πώς κάθε χομπιτόσπιτο είναι ξεχωριστό, πού γυρίστηκε η κάθε σκηνή, όλα τα κόλπα που κάνουν για να φαίνονται οι ηθοποιοί που υποδύονται τα Χόμπιτ λιλιπούτειοι, αλλά κυρίως ο απίστευτος βαθμός λεπτομέρειας κι επαγγελματισμού που απαιτείται. Η αλήθεια είναι πως πίστευα ότι τα περισσότερα τοπία στις ταινίες είναι εφέ, δεν είχα ιδέα πως το πού θα γυρίσεις την ταινία παίζει τόσο ρόλο, νόμιζα πως -όπως γίνεται στο Μαρόκο ή το Μεξικό- η επιλογή γίνεται βασικά με οικονομικά κριτήρια.

Μας είπαν πάρα πολλές λεπτομέρειες που δυστυχώς δε θυμάμαι, αλλά ξαναλέω πως ακόμη και για έναν άνθρωπο που δεν έχει ιδέα ποιος φοράει τα δαχτυλίδια και τι κάνουν οι Άρχοντες, είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ρώτησαν μάλιστα σε κάποια φάση αν υπάρχει κανείς που να μην έχει ιδέα για τις ταινίες και ήμουν ο μόνος που σήκωσε το χέρι του.

Το όλο σκηνικό ήταν απλά φανταστικό, από τη λίμνη μέχρι τις κοιλάδες με τους ατέλειωτους καταπράσινους λοφίσκους, μέχρι το μπαρ των Χόμπιτ, ένα νερόμυλο κι ένα ολόκληρο σκηνικό το οποίο το έκαψαν για χάρη μιας ταινίας όπου κάποιοι κακοί του έβαλαν φωτιά, αλλά το ξαναέχτισαν για να το βλέπουμε εμείς, άλλωστε τα έσοδα από τις επισκέψεις είναι τεράστια. Φάγαμε και το κάτι τις μας στο μπαρ των Χόμπιτ, έβγαλε φωτογραφίες ο Κρεκούζας για μια ζωή και φύγαμε, εγώ εντυπωσιασμένος κι ο Κώστας ενθουσιασμένος.

Είχαμε ακόμη χρόνο για την τελευταία μας βραδιά στη Νέα Ζηλανδία και με δεδομένο ότι ο Κρεκούζας έχει αντοχές καμήλας, έριξα την ιδέα να μη γυρίσουμε από το γρήγορο δρόμο αλλά να πάμε μέσω Κωλοπετινίτσας, δηλαδή μέχρι Rotorua και από εκεί βορειοανατολικά, για να δούμε κι άλλα τοπία. Όμορφα ήταν, αλλά όχι σαν τα τοπία του Χόμπιτον, είδαμε και κάτι γεωθερμικοαχνιστές κοιλάδες και τελικά αποφασίσαμε (αφού οδηγεί ο άνθρωπος που δεν κουράζεται ποτέ) να πάμε και σε ένα σημείο που είχαν φέρει sequoias (τα μεγαλύτερα δέντρα στον κόσμο) από την Καλιφόρνια κι έχουν φτιάξει ένα ολόκληρο δάσος, που διάβασα πως έχει ενδιαφέρον.

Το όλο μέρος έχει και canopy, δηλαδή ανάμεσα στα τεράστια δέντρα έχουν στήσει υπερυψωμένες διαδρομές από γέφυρες με σκοινιά, οπότε μπορείς να περπατάς σε μεγάλη απόσταση από το έδαφος, αλλά εξ επαφής με τους κορμούς των δέντρων και το αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ όμορφο. Μάλιστα έχουν βάλει κι ένα φοβερό φωτισμό, που μετά τη δύση του ηλίου δημιουργεί ακόμη πιο όμορφο εφέ, συν το ότι κάνουν προβολές από τα δέντρα προς τα κάτω, με αποτέλεσμα να φαίνονται σκιές ζώων (άσχετων με το δάσος, πχ φάλαινα!) που κινούνται από κάτω σου. Επειδή βρεθήκαμε εκεί λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, αποφασίσαμε να πάρουμε το συνδυαστικό πακέτο εισιτηρίου, δηλαδή να περιπλανηθούμε και με το φυσικό φως αλλά και να μείνουμε αφού πέσει ο ήλιος. Μας άρεσε πάρα πολύ το όλο θέμα και κάτσαμε πολλή ώρα.

Γυρίσαμε πολύ αργά στο ξενοδοχείο, αλλά το ευχαριστηθήκαμε, η τελευταία μας μέρα στη Νέα Ζηλανδία ήταν πανέμορφη, με το Βόρειο Νησί να αποδεικνύει και πάλι ότι έχει πράγματα να δείξει.

Την επομένη, αν θυμάμαι καλά, πήγαμε και στο μουσείο του Ώκλαντ (που το είχα επισκεφθεί ήδη και μου είχε φανεί πάρα πολύ αξιόλογο) ώστε να το δει και ο Κώστας κι επιστρέψαμε στο αεροδρόμιο, παραδώσαμε το αυτοκίνητο και κινήσαμε για άλλες πολιτείες: ο Κώστας για δουλειά στο Μόναχο κι εγώ στην Ισπανία για το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας κι ένα τουρ σε Χώρα των Βάσκων, αγαπημένες Αστούριας και Καντάμπρια και μπόλικη Ανδαλουσία με μπόλικη και καλή παρέα.


Ακολουθεί η αξιολόγηση της Νέας Ζηλανδίας (που μου τη χρωστάω) κι ένας επίλογος του ταξιδιού και πάμε γι' άλλα (θα προσπαθήσω να τελειώσω Καραϊβική μετά από 10 χρόνια... και ίσως κάτι σύντομο από Ιρλανδία -που με εξέπληξε- και Βραζιλία, που έπαθα την πλακάρα μου).

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 53
• 54
• 55
• 56
• 57

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 55 of 57

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

 

[Yorgos]

Απορια: Ποσα μιλια θελει ενα τετοιο ταξιδι (οχι οτι το σκεφτομαι). Αλλα απο περιεργεια.

Με μίλια πήγα μόνο μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, συν την επιστροφή προς Ισπανία. Α, και κάτι ψιλά της Air France που χρησιμοποίησα για μια πτήση της Air Calin ενδο...ωκεανικώς. Όλα τα υπόλοιπα πληρώθηκαν κανονικά.

 

[Ntt]

μικρή διάρκεια του ταξιδιού (48 ημέρες)

Γιώργο πάρε με μαζί σου σε ένα μικρό ταξίδι θα λέμε και θα εννοούμε 2 μήνες

Δώσε ιστορία ιστορία στο λαό.

 

[buffon85]

βλεπω τιτλο, παθαινω ενα μικρο εγκεφαλικο και λεω οκ ο γιωργος

 

[Nikos1986]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

 

[Yorgos]

Τόγκα και Βανουάτου... Ξεκίνα από αυτά...

E, με τη σειρά. Νοικοκυρεμένα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Για να πω την αλήθεια, είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες, δυσανάλογα χαμηλές ανάλογα με το κόστος του εγχειρήματος. Το κυρίως κομμάτι, η Νέα Ζηλανδία, είχε απομυθοποιηθεί λόγω αρκετών αναφορών στο φόρουμ περί πολιτιστικά αδιάφορης χώρας αλλά και λόγω παντελούς έλλειψης αρχαιολογίας. Άσε που δεν το έχω και με τα road trips ταξίδι χωρίς ΚΤΕΛ, ωτοστόπ και μπιχλοτραίνο είναι μισό ταξίδι (βορειοανατολική Ινδία σου έρχομαι...). Το Βανουάτου μου προκαλούσε αρκετή ίντριγκα, ειδικά από την ώρα που επιβεβαιώθηκε πως θα είχαμε και ως guest star τον ιδανικό άνθρωπο για τέτοιες περιπέτειες, τον @Krekouzas, αλλά επειδή οι πληροφορίες για τη χώρα ήταν λίγες, είπα να μην ενθουσιαστώ. Γενικώς οι προσδοκίες ήταν οι εξής:

Σιγκαπούρη: Την είχα επισκεφθεί πριν από 20 χρόνια ενδελεχώς. Έτσι κι αλλιώς για λίγες ώρες θα πάω, να δω και το φίλο μου το Στέλιο που δουλεύει εκεί και να ξεσκάσω από τις ατελείωτες ώρες στα αεροπλάνα. Ε πόσο να έχει αλλάξει μια έτσι κι αλλιώς υπερσύγχρονη χώρα; Ίσως φάω όμως κάτι το εξαιρετικό. Αυτό που όντως με ενδιαφέρει να δω είναι το Gardens by the Bay κι εν τέλει να τα πω με το Στέλιο μετά από τόσα χρόνια που τα λέμε μόνο διαδικτυακώς.

Νέα Ζηλανδία: Δεν έχω αμφιβολία ότι τα τοπία θα είναι πανέμορφα, ανυπομονώ για τα τρεκ, σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον να δω την ποιότητα ζωής, οι πόλεις φαίνονται λίγο αδιάφορες αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με Μαορί (π.χ. αντικείμενα στο Μουσείο του Όκλαντ) θα μου αρέσει. Με προβληματίζει πολύ που θα είμαστε σε χάι σίζον, συνήθως τις αποφεύγω, η χώρα πια έχει και πολύ περισσότερο τουρισμό από τότε που την είχα βάλει στο μάτι και φοβάμαι και μια κινέζικη επιδρομή με σελφοκόνταρα και ινσταφώτος. Το Βόρειο Νησί πιστεύω πως, παρότι όλοι λένε πως υστερεί σε σχέση με το νότιο σε φυσική ομορφιά, θα είναι μια ήσυχη έκπληξη γαλήνης κι ίσως έχει απομείνει κάτι από την κουλτούρα των Μαορί. Απ' το νότιο σίγουρα πιστεύω πως θα δω ωραία τοπία, αλλά η έλλειψη ανθρώπινου ενδιαφέροντος ή υπολειμμάτων ανθρώπινης ιστορίας ίσως να με κάνει να βαρεθώ λίγο στο τρίπτυχο φύση-φύση-φύση, ειδικά αν αυτό είναι διάλειμμα ανάμεσα σε μπόλικη (συν)οδήγηση, με την οποία δεν τα πηγαίνω καλά. Α, θα πέσουμε στα playoffs του ΝΒΑ όμως και θα είμαι με το Δευκαλίωνα που γουστάρει τέτοια σκηνικά.

Φίτζι: Έχω δυο στοπόβερ και μάλιστα στο Nadi της Viti Levu, δηλαδή το κεντρικό και -θεωρητικά- αδιάφορο νησί. Αλλά πόσο χάλια να είναι; Επειδή δεν ξέρω και τι να περιμένω, κάτω από τις προσδοκίες μου δε θα είναι . Στην τελική, ένα φανταστικό ινδικό θα το φάω, που μετά από τόσους μήνες στην Κούβα θα είναι όαση.

Νέα Καληδονία: Καλά, αυτό κι αν ήταν αναπάντεχο. Προέκυψε λόγω αλλαγής πτήσης της αεροπορικής και πάλι, οπότε θα περάσω ένα απόγευμα-βράδυ στην πρωτεύουσα Νουμέα. Το λαμβάνω ως ένα εξτραδάκι κι όχι ως "χώρα" που επισκέφθηκα, άλλωστε τα αξιοθέατά της είναι αλλού.

Wallis & Futuna: A, εδώ έχουμε απαιτήσεις! Ολόκληρο γύρω-γύρω έκανα για να φτάσω σε ένα από τα πιο μακρινά κομμάτια της... Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έχω απαιτήσεις από τη φύση, την κουλτούρα, ναι και από τα αρχαία από ένα μέρος τόσο μακρινό, εξωτικό και είμαι απογοητευμένος που θα περιοριστώ στο Wallis, διότι οι πτήσεις για Futuna δε βολεύουν, ακόμη περισσότερο μετά την πατάτα που μου έκανε με την αλλαγή πτήσης η Air Calin. Αλλά ακριβώς επειδή κοστίζει και όσο κοστίζει, αναμένω να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία σε ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο λίγοι, ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ε, είναι λίγο ακριβά τα διαμάντια, αλλά διαμάντια είναι.

Τόνγκα: Το ξέρω, μένοντας μόνο στο κεντρικό νησί χάνω τα σημαντικότερα, αλλά αναμένω να δω όμορφα αρχαία (ειδικά από το Haamong Mau Trilithon έχω πολλές απαιτήσεις), ένα αντιτουριστικό μέρος, παραδοσιακές σχετικά κοινότητες και όμορφη φύση. Για τα εξώτερα νησιά θα ξανάρθουμε, δε χανόμαστε.

Βανουάτου: Αυτό μου πήρε το μυαλό! Είναι και αρκετά τα νησιά που θα επισκεφθούμε με τον Κρεκούζα, οπότε όσο κι αν κάποια είναι απογοήτευση, θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον σε δύο θα πάθουμε την πλάκα μας. Με τρελαίνει που θα πέσουμε πάνω στις ημερομηνίες για το naghol, ανυπομονώ για τα τουρ με τους κανίβαλους στο ανεξερεύνητο κι εντελώς τριτοκοσμικό Malekula, δε θα με χαλάσουν κι οι παραλιάρες στο Santo, αλλά το ηφαίστειο Yasur και τα παραδοσιακά χωριά είναι ίσως το χάιλάιτ όλου του ταξιδιού. Θα κάνω και χαβαλέ με τον @Krekouzas που θα τρομάζει τους ντόπιους, δε γίνεται καλύτερα.

Αυστραλία: Δεν είχα καμία απαίτηση, δεν ήξερα ότι θα ξαναβρισκόμουν εκεί.

Στα πλαίσια της προετοιμασίας να πω ότι ευτυχώς που είχα στα χέρια μου το παλαιότερο LP για την Ωκεανία, διότι το νεότερο για κάτι Wallis & Futuna και άλλα μικρά κρατίδια δεν έχει παρα δυο-τρεις παραγράφους, οποία απογοήτευσης. Γενικά πλέον γράφονται για κόσμο με περισσότερο χρήμα και λιγότερο χρόνο. Ο δε οδηγός τους για το Βανουάτου είναι... ακριβώς το κεφάλαιο του LP για την Ωκεανία, ούτε λέξη παραπάνω, ντροπή τους. Ευτυχώς βρήκα έναν ανεξάρτητο οδηγό που κάπως βοήθησε όσο κι αν ήταν κι αυτός παλιότερος (εν τέλει το πόσο updated είναι ένας οδηγός δε με αφορά και πολύ, ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ σημαντικότερος).

Όσο πλησίαζε πάντως το ταξίδι, όλο και περισσότερο θεωρούσα πως το χάιλάιτ θα ήταν... η Ισπανία και γενικώς το ό,τι θα ακολουθούσε μετά από το ταξίδι, συμπεριλαμβανομένης της διαμονής μου στην Ελλάδα για λίγες εβδομάδες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κατάφερα να ενθουσιαστώ. Εντάξει, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει πολύ ενθουσιάζομαι δυσκολότερα πλέον, αλλά δεν είχα πεταλούδες στο στομάχι μου. Κατά βάθος περίμενα μάλλον ένα υπερτιμημένο -και σε χρήμα και σε προσδοκίες ταξίδι- το οποίο είναι καλό υπό μία έννοια, διότι κρατάς μικρό καλάθι. Από την άλλη με προβληματίζει που ξεκινώντας για ένα ταξίδι σε μέρη τόσο μακρινά δεν είχα καταφέρει να ενθουσιαστώ. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, που είμαι στην αναμονή για το επικείμενο ταξίδι στην Ιρλανδία, νιώθω πως πιο πολύ ενθουσιασμό που προκαλεί αυτή, παρά η προσμονή που είχα για την Ωκεανία. Περίεργο. Γερνάμε; Είδαμε πολλά και βαρεθήκαμε; Μας τελείωσαν τα αρχαία και ξενερώσαμε; Ή απλά ωριμάσαμε και δε μας εκπλήσσει τίποτε; Θα δείξει στα επόμενα ταξίδια, καλά να είμαστε να πάμε σε πολλά.

Λοιπόν, μην το μακρηγορούμε, ξεκινάμε!

 

[Ntt]

Απλή αναζήτηση στο google για

Βανουάτου

" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

 

[Yorgos]

Απλή αναζήτηση στο google για



" Σύμφωνα με τον Nick Squires και όπως γράφει σχετικά στην Travel Telegraph, ακόμη και το 2008 που επισκέφθηκε το νησί, οι ντόπιοι του έδιναν συμβουλές για ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματος ενός ανθρώπου.

Γύρισες με γνώσεις μαγειρικής Γιώργο ?


"Όπως του εξήγησαν οι πρόγονοί τους, πρώτα έσκαβαν μια τρύπα στη γη, έβαζαν μέσα ζεστές πέτρες, έκοβαν το θύμα σε κομματάκια και μετά τα τοποθετούσαν στην κορυφή. Πρόσθεταν φασόλια, έβαζαν μερικές ακόμη ζεστές πέτρες και τα κάλυπταν όλα αυτά με φύλλα μπανάνας για να διατηρείται εντός ο ατμός. Ο χρόνος ψησίματος ήταν τρεις έως πέντε ώρες και ο αρχηγός του χωριού έτρωγε πάντα το κεφάλι."

Δες εδώ συνταγή.

Πάντως όταν πήγαμε στους κανίβαλους τον κρεκουζα τον γλυκοκοιταζανε...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ short stop​

Μετά από μια χαριτωμένη διαδρομή Αβάνα - Καράκας - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα- Φρανκφούρτη - Σιγκαπούρη, η όποια στάση φαντάζει όαση. Ειδικά για το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης που θεωρείται κι από τα κορυφαία στον κόσμο, αυτό ισχύει διπλά. Μάλιστα είχε μόλις ανοίξει το νέο τέρμιναλ, αλλά η αλήθεια είναι πως αντί να μείνω μέσα στο αεροδρόμιο, μετά από 32,5 ώρες καθαρών πτήσεων και πάνω από 50 ώρες με τις συνδέσεις, το τελευταίο που ήθελα να δω ήταν οτιδήποτε σχετικό με αεροπλάνο, όπως ένα αεροδρόμιο. Οπότε είπα να δω ό,τι πιο άσχετο με ένα αεροδρόμιο, δηλαδή το Στέλιο.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν απίστευτα γρήγορος κι έτσι πήρα ταχύτατα ένα shuttle bus για την με το αντίτιμο των 6€ για το Sands Hotel. Αρκετές οι στάσεις του λεωφορείου, πολύ αγενής ο οδηγός που θύμιζε Γιάννη Ιωαννίδη μετά από αποκλεισμό της ΑΕΚ στο Κύπελλο από τον Άρη, αλλά το βασικό είναι ότι έφτασα, χαζεύοντας μάλιστα από το παράθυρο την πόλη: πεντακάθαρη, καταπράσινη και -όπως και πριν 20 χρόνια- άκρως αποστειρωμένη. Αν ήταν χυμός, θα ήταν μόνο με συντηρητικά. Αν ήταν πορνοστάρ, θα ήταν όλη πλαστική Ρωσίδα. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ελβετός λογιστής. Αν ήταν βιβλίο θα ήταν του Πάουλο Κοέλιο. Εντάξει, το πιάσατε.

Βρέθηκα λοιπόν με το Στέλιο, που έχει μετακομίσει στην πόλη/χώρα εδώ και περίπου 8 μήνες μετά από πάρα πολλά χρόνια στο Ντουμπάι. Εμφανίστηκε με την τσάντα από το λάπτοπ του, καθώς ερχόταν από συνέδριο. Είπαμε να τα πούμε περπατώντας, να ξεπιαστώ από την αεροπορική Οδύσσεια (αν και η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός Turkish και Lufthansa ήταν εξαιρετικός με το ίντερνετ τους) και να μπορέσω να δω και δυο πράγματα.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς την παραλιακή, που ήταν γεμάτη με κόσμο, φυσικά Ασιάτες, ήμασταν από τους ελάχιστους δυτικούς. Καλή ήταν η θέα, αν και ολίγον αποστειρωμένη. Αποστειρωμένο είναι και το Ντουμπάι κατά την άποψή μου, οπότε ρώτησα το Στέλιο για το πού του φαίνεται καλύτερα, βγάζοντας το αποστειρόμετρο. "Η Σιγκαπούρη δε μου αρέσει τόσο όσο το Ντουμπάι, έχει λιγότερα να κάνεις. Είναι πιο ασιατική πόλη, λιγότερο δυτική απ' ό,τι το Ντουμπάι. Πληρώνομαι πολύ καλά, αλλά το κόστος ζωής είναι πολύ μεγάλο, προς το παρόν μένω με συγκατοίκους, υπάρχει λιγότερο στρες πάντως σε σχέση με το Ντουμπάι. Η ασιατική κουζίνα δε μου αρέσει και τόσο", μου έλεγε καθώς κατευθυνόμασταν προς την ταράτσα με το spa, απ' όπου υπάρχει πανοραμική θέα, αλλά δε μας άφησαν να μπούμε.

Δεν πειράζει, έστω κι έτσι πήρα μια ιδέα, άλλωστε ο βασικός στόχος ήταν να δω τους κήπους. Πολύς ο κόσμος που ήθελε να δει αυτό το σχετικά νέο αξιοθέατο που βασικά συνίσταται σε πελώριες μεταλλικές κατασκευές σε σχήμα τεράστιου διάτρητου βάζου, από το οποίο ξεπηδάνε τεχνητά και φυσικά φυτά, σε μια εικόνα που σε πρώτη φάση θυμίζει κάτι από το Avatar, Εντυπωσιακό το θέαμα, όπως και το ότι προσφέρεται δωρεάν, εκτός κι αν ανέβεις πάνω στα "βάζα" με κάποιο από τα ασανσέρ, πράγμα για το οποίο δεν είχαμε διάθεση, αφού αφενός υπήρχε ουρά κι αφετέρου ξεκινούσε το Ήχος και Φως.

Για να είμαι ειλικρινής κάτι τέτοιου είδους σόου τα βαριέμαι και κόβω τις φλέβες μου, πράγμα το οποίο δε συνέβη στη Σιγκαπούρη όμως, πρώτον διότι θα λέρωνα με τα αίματα κι ως γνωστόν είναι δρακόντειοι οι νόμοι για τέτοια παραπτώματα και δεύτερον επειδή το θέαμα ήταν όντως εντυπωσιακό. Πολύ ωραία μουσική, όμορφος φωτισμός κι αυτή η ένωση ανθρώπινων κατασκευών και φύσης έμοιαζε πολύ αρμονική καθώς τη θαυμάζαμε ξαπλωμένοι στο -πεντακάθαρο- κράσπεδο.

Επέμεινα να φύγουμε πριν τελειώσει το σόου και πλακώσουν τα πλήθη στο μετρό, το οποίο ήταν πεντακάθαρο, άνετο κι αποστειρωμένο. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η χώρα, αλλά όσο "τέλεια καμωμένα" κι αν φαίνονται όλα, εμένα μου δίνει την αίσθηση πως βρίσκομαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προφυλακτικού. Συνεχίσαμε το catching up με το Στέλιο, μου άρεσε η συζήτηση για τη βολική δικτατορία της ευμάρειας κι αποχαιρετιστήκαμε όταν κατέβηκε, υποσχόμενοι ότι θα συντονιστούμε να πάμε μια ταξιδάρα μαζί όπως κάναμε παλιά, όταν εγώ ήμουν άφραγκος φοιτητής κι εκείνος ξεκινούσε την καριέρα του, προσαρμοζόμενος στη δική μου αφραγκία και κοιμόμασταν στις παραλίες της Ταϊλάνδης προσποιούμενοι ότι δε μας βίασαν τα κουνούπια.

Προσπάθησα να αναλύσω τι κάνει τη Σιγκαπούρη τόσο αποστειρωμένη. Ίσως είναι η απίστευτη τάξη όλων των καλοσχεδιασμένων project σε βαθμό εκνευρισμού, ίσως είναι η έλλειψη προσωπικότητας λόγω του ότι τα περισσότερα μαγαζιά ανήκουν σε αλυσίδες κι έτσι δίνουν μια αίσθηση institutionalised ομοιομορφίας. Δεν το ζηλεύω το Στέλιο που ζει εκεί, αλλά δε νομίζω να κακοπερνάει κιόλας.

Επέστρεψα στην ώρα μου για την πτήση, δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω να επισκεφθώ το νέο "φαντασμαγορικό τέρμιναλ", ούτε καν να πάω σε κάποιο lounge, οπότε κατευθύνθηκα προς την πύλη μου όπου και κατανάλωσα ένα ολόκληρο snickers και συνειδητοποίησα πως εκείνο και το εισιτήριο των 6€ ήταν τα μόνα έξοδα που είχα κάνει σε αυτό το stopover. Αποστειρωμένοι εσείς; Τσίπης εγώ. Πάμε για Ώκλαντ...

 

[danev]

Μου επιτρεπεις μια μικρη διακοπη , να σε ρωτησω σχετικα με τη Σιγκαπουρη.
-Αν απαιτουνται καποιες διατυπωσεις για την εισοδο στη χωρα (πχ Βιζα),
-Αν 9 ωρες κενο μεταξυ δυο πτησεων, επαρκει για μια απλη γρηγορη εξοδο, μεχρι το κεντρο και πισω.