Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.666
- Likes
- 50.513
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προσδοκίες
- Κύπρος
- Αμμόχωστος - Kantara - Gormaz - Ριζοκάρπασο
- Bellapais - Κυρήνεια - Αγ.Μάμας - Πέδουλα
- Photos Κύπρος
- Photos Κύπρος ΙΙ
- Μοναστήρι Κύκκου - Πάφος - Λεμεσός
- Κούριο, Χοιροκοιτία κ Λευκωσία
- Photos Κύπρος ΙΙΙ
- Αξιολόγηση Κύπρου
- Καζακστάν
- Αστάνα
- Photos Αστάνα
- Karaganda - Dolinka - Almaty
- Photos Καζακστάν
- Άλματι
- Τουρκεστάν
- Photos Καζακστάν ΙΙ
- Αξιολόγηση Καζακστάν
- Τασκένδη - Σαμαρκάνδη
- Σαμαρκάνδη κ Shakhrisabz
- Elliq Qala - Χίβα - Nukus
- Photos Ουζμπεκιστάν
- Λίμνη Αράλη
- Photos Λίμνη Αράλη
- Αράλη-Νούκους
- Τουρκμενιστάν
- Ashgabat
- Photos Τουρκμενιστάν
- Ashgabat και πάλι
- Kow Ata - Mary
- Gonur - Merv
- Αξιολόγηση Τουρκμενιστάν
- Bukhara
- Αξιολόγηση Ουζμπεκιστάν
- Άφιξη Μπισκέκ
- Issyk - Kol
- Issyk Kol - Tamga - Naryn
- Song Kol - Kyzyl Oi
- Susamyr, Toktogul & Arslanbob - Osh
- Τατζικιστάν
- Murgab κ Langar
- Langar - Vrang - Yamchun - Khorog
- Durum Kul - Khorog
- Jizeau
- Κalai Khum
- Dushanbe
- Garm - Jafr - Margeb
- Iskander Kul - Penjikent - Istarashvan
- Αξιολόγηση Κιργιστάν
- Αξιολόγηση Τατζικιστάν
Ημέρα 35: Issyk - Kol
Τελευταίο πρωινό στο κρεβάτι, κάναμε checkout, τυπώσαμε και τις ηλεκτρονικές μας βίζες για το Τατζικιστάν και φύγαμε, με μια μικρή καθυστέρηση επειδή ξέχασα την οδοντόβουρτσά μου και δεν ήξερα αν θα βρίσκαμε πολιτισμό τις επόμενες ημέρες για να αγοράσω άλλη. Άλλωστε ο προορισμός μας θα ήταν η λίμνη Issyk Kol και με δεδομένο ότι ακόμη ήταν μέσα Απριλίου, μια ανησυχία για το αν θα μπορούσαμε να φτάσουμε μέχρι εκεί την είχαμε, αφού δεν ξέραμε αν τα χιόνια είχαν λιώσει.
Η πρώτη μας στάση πάντως ήταν ιστορικού χαρακτήρα, ο πύργο Burana, ουσιαστικά ένας μιναρές του 11ου αιώνα, που είναι ό,τι διασώζεται από τη σογδιανή πόλη Balasagun. Ο πύργος μου φάνηκε μάπα, αλλά τα αγαλματάκια που φυλούσαν τους τάφους ήταν χαριτωμένα και τα σκίτσα που έδειχναν το πώς πρέπει να ήταν η πόλη παλιά, αρκετά διαφωτιστικά.
Συνεχίσαμε, ο καιρός ήταν ψιλοχάλια και δε φαίνονταν οι βουνοκορφές, ενώ η διαδρομή ήταν γεμάτη με ψηλά δέντρα και ατέλειωτες ευθείες, με χαρακτηριστική σοβιετική αρχιτεκτονική, ενώ τα αυτοκίνητα ήταν λίγο πιο μοντέρνα απ' ό,τι περίμενα, αλλά πολύ αραιά. Το κρύο ήταν τσουχτερό, αλλά τη στάση μας την κάναμε για να δούμε τα περίπου 3500 ετών πετρογλυφικά Cholpon Ata, σε ένα πέτρινο πάρκο. Απίστευτα κρύος ο αέρας, αλλά την κάναμε την προσπάθειά μας να εντοπίσουμε "το καραβαάνι με τους καμηλιέρηδες" και καταλήξαμε τελικώς να διακρίνουμε μια ολόκληρη καμήλα. Ψιλοαπογοήτευση και η δεύτερη ιστορική στάση της ημέρας, μετά από εκείνη του πύργου.
Κάπου εκεί, φάγαμε και την πρώτη μας κλήση από την τοπική αστυνομία, παρότι πηγαίναμε πολύ αργά, με το αιτιολογικό πως "εδώ είναι χωριό". Όπου χωριό σημειώστε κυριολεκτικά δύο (δηλαδή 2, ολογράφως ΔΥΟ) κτίρια. Έδειξαν μάλιστα ενα χειρόγραφο (!) στον Κώστα, σύμφωνα με το οποίο το παράπτωμά μας επιφέρει πρόστιμο 5.000 som, οπότε και τους λάδωσε με 2.000 som για να μάθουμε αργότερα πως και με 1.000 som θα την είχαμε σκαπουλάρει. Θα ήταν η πρώτη από μια σειρά από αστείες κλήσεις που θα τρώγαμε στο ταξίδι, με την τροχαία να "ψοφάει" να μας σταματάει κάθε τρεις και λίγο, για το οποίο είχαμε προειδοποιηθεί είναι η αλήθεια.
Τέλος πάντων, ο λαός πεινούσε δραματικά και ψάξαμε για φαγητό, για να καταλήξουμε στο εστιατόριο Ak Jol, όπου μια μπαμπούσκα μας έδειξε (γιατί συνεννόηση αφού δε μιλάμε Ρωσικά δεν υπήρχε) ότι διέθεταν μόνο αβγό και λουκάνικα, αν και αργότερα μας κυνήγησε για να μας πει πως έχει και manty (κάτι σαν dumplings είναι αυτά) και "μπριζόλ", αλλά είχαμε αποφασίσει ήδη να ψάξουμε για κάτι άλλο. Και το βρήκαμε σε ένα μικροσκοπικό μέρος ονόματι Green Pub, μια καλτ τρύπα όπου φυσικά κανείς δε μιλούσε Αγγλικά, περιέργως όμως το ευρύτατο μενού τους ήταν ένα είδος Αγγλικών, το οποίο όμως αδυνατούσε να διαβάσει ο σερβιτόρος (!), αλλά τα καταφέραμε κάνοντας διασταύρωση με τις τιμές. Για τα δεδομένα της χώρας δε φάγαμε και άσχημα: εσκαλόπ σε τοστ με τυρί (!), μανιτάρια, μια νοστιμότατη σούπα για περίπου 10 ευρώ. Γεμίσαμε τα στομάχια μας, γελάσαμε, ζεστάθηκε λίγο και το κοκαλάκι μας εκεί μέσα. Καλά περνούσαμε, παρότι τα τοπία προς το παρόν ήταν απογοητευτικά και το όλο μέρος πάντως ήταν γεμάτο με ερειπωμένα ξενοδοχεία. Αναρωτιόμασταν τι θερμοκρασίες θα σημείωνε το καλοκαίρι για να αποτελεί λουτρόπολη αυτό το αφιλόξενο μέρος με το τόσο ψύχος, που δε μας φαινόταν καθόλου ελκυστικό.
Ψάξαμε να δούμε πού θα κοιμηθούμε κι αφού είχαμε πια sim με πρόσβαση στο ίντερνετ, είχα τη φαεινή ιδέα να κάνω μια κράτηση στο γειτονικό χωριό Bosteri, το οποία ψάχναμε στις σκοτεινές ερημιές σε κάτι χωματόδρομους, ανάμεσα σε διάσπαρτα παρακμιακά και φυσικά ερειπωμένα ξενοδοχεία. Τελικά καταφέραμε να πάρουμε την ιδιοκτήτρια τηλέφωνο, η οποία φυσικά δε μιλούσε Αγγλικά, αλλά καταλάβαμε το αυτονόητο, ότι δηλαδή είναι κλειστά. Επιστρέψαμε στον κεντρικό δρόμο και ψάχναμε κάποιον άνθρωπο να μας υποδείξει πού υπάρχει κάποιο ανοιχτό ξενοδοχείο και τελικά μια κοπελίτσα σε ένα παντοπωλείο μας έδειξε πώς να πάμε στο γειτονικό και θεόρατο Hotel Aurora, όπου τεράστιοι διάδρομοι ήταν ντυμένοι με άψυχα χαλιά, σε μια ατμόσφαιρα "πιο Σοβιετία πεθαίνεις". Τα δωμάτια με 12€/άτομο, πρωινό και καλό ίντερνετ θα τα παίρναμε ακόμη κι αν ήταν άθλια, κόστιζαν τα τριπλά και κοιμόμασταν με αρουραίους.
Πέσαμε για ύπνο ευχαριστημένοι από την περιπέτεια και την αυθεντικότητα της χώρας, αλλά η διαδρομή μέχρι τη λίμνη Issyk Kol ήταν απογοητευτική. Έλπιζα την επομένη, που θα κάναμε την αντίστοιχη διαδρομή από τη νότια πλευρά της λίμνης, τα τοπία να δικαίωναν κάπως τη φήμη τους.
H οικογενειακή γιορτή στο τοπικό εστιατόριο. Δυστυχώς η Πάμελα Άντερσον καλύπτεται από έναν τσιφτετελά.
Είχε και κάποια όμορφα κτίρια η Μπισκέκ αλλά γενικά είναι μια μάλλον άσχημη σοβιετική πόλη.
Το Εθνικό Μουσείο που δεν καταφέραμε να δούμε ποτέ.
Κλασικά σοβιετικά τεράστια πάρκα.
Ο Τζόρντι βρήκε μαγαζάκι που ονομάστηκε από τη γενέτειρά του και πόζαρε σα γύφτικο σκεπάρνι.
Τεράστια τα δέντρα.
Τεράστιος κι ο Μανάς.
Ο απογοητευτικός μιναρές-πύργος Burana.
Βουκολικό τοπίο από τον πύργο.
Οι πέτρινοι φύλακες του νεκροταφείου.
Τα καλύτερα τοπία της ημέρας δεν ήταν και εκθαμβωτικά.
Αγαπάμε Σοβιετία σε όλες της τις εκφάνσεις.
Η καλύτερη λέξη που μου ερχόταν για την περογραφή του τοπίου ήταν "bleak".
Πόσο πιο ελκυστική θα είναι αυτή η λίμνη το καλοκαίρι για να είναι περιζήτητο θέρετρο;
Εντάξει, υπήρχε κι ένα χαριτωμένο πετρογλυφικό.
Και η Green Pub.
Τελευταίο πρωινό στο κρεβάτι, κάναμε checkout, τυπώσαμε και τις ηλεκτρονικές μας βίζες για το Τατζικιστάν και φύγαμε, με μια μικρή καθυστέρηση επειδή ξέχασα την οδοντόβουρτσά μου και δεν ήξερα αν θα βρίσκαμε πολιτισμό τις επόμενες ημέρες για να αγοράσω άλλη. Άλλωστε ο προορισμός μας θα ήταν η λίμνη Issyk Kol και με δεδομένο ότι ακόμη ήταν μέσα Απριλίου, μια ανησυχία για το αν θα μπορούσαμε να φτάσουμε μέχρι εκεί την είχαμε, αφού δεν ξέραμε αν τα χιόνια είχαν λιώσει.
Η πρώτη μας στάση πάντως ήταν ιστορικού χαρακτήρα, ο πύργο Burana, ουσιαστικά ένας μιναρές του 11ου αιώνα, που είναι ό,τι διασώζεται από τη σογδιανή πόλη Balasagun. Ο πύργος μου φάνηκε μάπα, αλλά τα αγαλματάκια που φυλούσαν τους τάφους ήταν χαριτωμένα και τα σκίτσα που έδειχναν το πώς πρέπει να ήταν η πόλη παλιά, αρκετά διαφωτιστικά.
Συνεχίσαμε, ο καιρός ήταν ψιλοχάλια και δε φαίνονταν οι βουνοκορφές, ενώ η διαδρομή ήταν γεμάτη με ψηλά δέντρα και ατέλειωτες ευθείες, με χαρακτηριστική σοβιετική αρχιτεκτονική, ενώ τα αυτοκίνητα ήταν λίγο πιο μοντέρνα απ' ό,τι περίμενα, αλλά πολύ αραιά. Το κρύο ήταν τσουχτερό, αλλά τη στάση μας την κάναμε για να δούμε τα περίπου 3500 ετών πετρογλυφικά Cholpon Ata, σε ένα πέτρινο πάρκο. Απίστευτα κρύος ο αέρας, αλλά την κάναμε την προσπάθειά μας να εντοπίσουμε "το καραβαάνι με τους καμηλιέρηδες" και καταλήξαμε τελικώς να διακρίνουμε μια ολόκληρη καμήλα. Ψιλοαπογοήτευση και η δεύτερη ιστορική στάση της ημέρας, μετά από εκείνη του πύργου.
Κάπου εκεί, φάγαμε και την πρώτη μας κλήση από την τοπική αστυνομία, παρότι πηγαίναμε πολύ αργά, με το αιτιολογικό πως "εδώ είναι χωριό". Όπου χωριό σημειώστε κυριολεκτικά δύο (δηλαδή 2, ολογράφως ΔΥΟ) κτίρια. Έδειξαν μάλιστα ενα χειρόγραφο (!) στον Κώστα, σύμφωνα με το οποίο το παράπτωμά μας επιφέρει πρόστιμο 5.000 som, οπότε και τους λάδωσε με 2.000 som για να μάθουμε αργότερα πως και με 1.000 som θα την είχαμε σκαπουλάρει. Θα ήταν η πρώτη από μια σειρά από αστείες κλήσεις που θα τρώγαμε στο ταξίδι, με την τροχαία να "ψοφάει" να μας σταματάει κάθε τρεις και λίγο, για το οποίο είχαμε προειδοποιηθεί είναι η αλήθεια.
Τέλος πάντων, ο λαός πεινούσε δραματικά και ψάξαμε για φαγητό, για να καταλήξουμε στο εστιατόριο Ak Jol, όπου μια μπαμπούσκα μας έδειξε (γιατί συνεννόηση αφού δε μιλάμε Ρωσικά δεν υπήρχε) ότι διέθεταν μόνο αβγό και λουκάνικα, αν και αργότερα μας κυνήγησε για να μας πει πως έχει και manty (κάτι σαν dumplings είναι αυτά) και "μπριζόλ", αλλά είχαμε αποφασίσει ήδη να ψάξουμε για κάτι άλλο. Και το βρήκαμε σε ένα μικροσκοπικό μέρος ονόματι Green Pub, μια καλτ τρύπα όπου φυσικά κανείς δε μιλούσε Αγγλικά, περιέργως όμως το ευρύτατο μενού τους ήταν ένα είδος Αγγλικών, το οποίο όμως αδυνατούσε να διαβάσει ο σερβιτόρος (!), αλλά τα καταφέραμε κάνοντας διασταύρωση με τις τιμές. Για τα δεδομένα της χώρας δε φάγαμε και άσχημα: εσκαλόπ σε τοστ με τυρί (!), μανιτάρια, μια νοστιμότατη σούπα για περίπου 10 ευρώ. Γεμίσαμε τα στομάχια μας, γελάσαμε, ζεστάθηκε λίγο και το κοκαλάκι μας εκεί μέσα. Καλά περνούσαμε, παρότι τα τοπία προς το παρόν ήταν απογοητευτικά και το όλο μέρος πάντως ήταν γεμάτο με ερειπωμένα ξενοδοχεία. Αναρωτιόμασταν τι θερμοκρασίες θα σημείωνε το καλοκαίρι για να αποτελεί λουτρόπολη αυτό το αφιλόξενο μέρος με το τόσο ψύχος, που δε μας φαινόταν καθόλου ελκυστικό.
Ψάξαμε να δούμε πού θα κοιμηθούμε κι αφού είχαμε πια sim με πρόσβαση στο ίντερνετ, είχα τη φαεινή ιδέα να κάνω μια κράτηση στο γειτονικό χωριό Bosteri, το οποία ψάχναμε στις σκοτεινές ερημιές σε κάτι χωματόδρομους, ανάμεσα σε διάσπαρτα παρακμιακά και φυσικά ερειπωμένα ξενοδοχεία. Τελικά καταφέραμε να πάρουμε την ιδιοκτήτρια τηλέφωνο, η οποία φυσικά δε μιλούσε Αγγλικά, αλλά καταλάβαμε το αυτονόητο, ότι δηλαδή είναι κλειστά. Επιστρέψαμε στον κεντρικό δρόμο και ψάχναμε κάποιον άνθρωπο να μας υποδείξει πού υπάρχει κάποιο ανοιχτό ξενοδοχείο και τελικά μια κοπελίτσα σε ένα παντοπωλείο μας έδειξε πώς να πάμε στο γειτονικό και θεόρατο Hotel Aurora, όπου τεράστιοι διάδρομοι ήταν ντυμένοι με άψυχα χαλιά, σε μια ατμόσφαιρα "πιο Σοβιετία πεθαίνεις". Τα δωμάτια με 12€/άτομο, πρωινό και καλό ίντερνετ θα τα παίρναμε ακόμη κι αν ήταν άθλια, κόστιζαν τα τριπλά και κοιμόμασταν με αρουραίους.
Πέσαμε για ύπνο ευχαριστημένοι από την περιπέτεια και την αυθεντικότητα της χώρας, αλλά η διαδρομή μέχρι τη λίμνη Issyk Kol ήταν απογοητευτική. Έλπιζα την επομένη, που θα κάναμε την αντίστοιχη διαδρομή από τη νότια πλευρά της λίμνης, τα τοπία να δικαίωναν κάπως τη φήμη τους.
H οικογενειακή γιορτή στο τοπικό εστιατόριο. Δυστυχώς η Πάμελα Άντερσον καλύπτεται από έναν τσιφτετελά.
Είχε και κάποια όμορφα κτίρια η Μπισκέκ αλλά γενικά είναι μια μάλλον άσχημη σοβιετική πόλη.
Το Εθνικό Μουσείο που δεν καταφέραμε να δούμε ποτέ.
Κλασικά σοβιετικά τεράστια πάρκα.
Ο Τζόρντι βρήκε μαγαζάκι που ονομάστηκε από τη γενέτειρά του και πόζαρε σα γύφτικο σκεπάρνι.
Τεράστια τα δέντρα.
Τεράστιος κι ο Μανάς.
Ο απογοητευτικός μιναρές-πύργος Burana.
Βουκολικό τοπίο από τον πύργο.
Οι πέτρινοι φύλακες του νεκροταφείου.
Τα καλύτερα τοπία της ημέρας δεν ήταν και εκθαμβωτικά.
Αγαπάμε Σοβιετία σε όλες της τις εκφάνσεις.
Η καλύτερη λέξη που μου ερχόταν για την περογραφή του τοπίου ήταν "bleak".
Πόσο πιο ελκυστική θα είναι αυτή η λίμνη το καλοκαίρι για να είναι περιζήτητο θέρετρο;
Εντάξει, υπήρχε κι ένα χαριτωμένο πετρογλυφικό.
Και η Green Pub.