Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.692
- Likes
- 50.600
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προσδοκίες
- Κύπρος
- Αμμόχωστος - Kantara - Gormaz - Ριζοκάρπασο
- Bellapais - Κυρήνεια - Αγ.Μάμας - Πέδουλα
- Photos Κύπρος
- Photos Κύπρος ΙΙ
- Μοναστήρι Κύκκου - Πάφος - Λεμεσός
- Κούριο, Χοιροκοιτία κ Λευκωσία
- Photos Κύπρος ΙΙΙ
- Αξιολόγηση Κύπρου
- Καζακστάν
- Αστάνα
- Photos Αστάνα
- Karaganda - Dolinka - Almaty
- Photos Καζακστάν
- Άλματι
- Τουρκεστάν
- Photos Καζακστάν ΙΙ
- Αξιολόγηση Καζακστάν
- Τασκένδη - Σαμαρκάνδη
- Σαμαρκάνδη κ Shakhrisabz
- Elliq Qala - Χίβα - Nukus
- Photos Ουζμπεκιστάν
- Λίμνη Αράλη
- Photos Λίμνη Αράλη
- Αράλη-Νούκους
- Τουρκμενιστάν
- Ashgabat
- Photos Τουρκμενιστάν
- Ashgabat και πάλι
- Kow Ata - Mary
- Gonur - Merv
- Αξιολόγηση Τουρκμενιστάν
- Bukhara
- Αξιολόγηση Ουζμπεκιστάν
- Άφιξη Μπισκέκ
- Issyk - Kol
- Issyk Kol - Tamga - Naryn
- Song Kol - Kyzyl Oi
- Susamyr, Toktogul & Arslanbob - Osh
- Τατζικιστάν
- Murgab κ Langar
- Langar - Vrang - Yamchun - Khorog
- Durum Kul - Khorog
- Jizeau
- Κalai Khum
- Dushanbe
- Garm - Jafr - Margeb
- Iskander Kul - Penjikent - Istarashvan
- Αξιολόγηση Κιργιστάν
- Αξιολόγηση Τατζικιστάν
Ημέρα 45: Durum Kul - Khorog
To πρωινό του Ινδού ήταν αναπάντεχη έκπληξη και το περιδρομιάσαμε με χαρά, πριν φύγουμε για το Khorog ώστε να επισκεφθούμε την αφγανική αγορά που την περιμέναμε πώς και πώς. Μου έκανε εντύπωση πως, παρότι γινόταν από την τατζίκικη πλευρά, υπήρχαν συνοριοφύλακες παρόντες και από τις δύο χώρες. Η αγορά στεγαζόταν σε ένα είδος ημιυπαίθριας αποθήκης και αν και ήταν μικρότερη απ 'ο,τι περίμενα, έβρισκε κανείς ρούχα, μπαχαρικά, υφάσματα, φαγητά, αλλά κυρίως ΤΡΟΜΕΡΕΣ φάτσες, πολλές από τις οποίες ψοφούσαν για να βγουν φωτογραφία μαζί μας. Αγοράσαμε αφγανικά χρήματα για σουβενίρ, ο Τζόρντι αγόρασε ένα όμορφο μεταξωτό σάλι για μόλις 10€ για τη Βενεζουελάνα του και το σκίσαμε στις φωτογραφίες με ανθρώπους με παραδοσιακές στολές και καλακάγαθα χαμόγελα.
Το Khorog από την άλλη είναι μια πραγματική πόλη, σε αντιδιαστολή με τα χωριά που επισκεπτόμασταν εδώ και μέρες, με ποδοσφαιρική ομάδα (την Khorog FC, τύφλα να' χει η Μπαρτσελόνα) και ... McDoland's , δηλαδή ντεμέκ McDonald's. Είχε και γραφείο τουριστικών πληροφοριών, ολοκαίνουριο μάλιστα, όπου πήγα να ρωτήσω τις εξυπηρετικότατες και με καλά Αγγλικά κοπελίτσες σχετικά με τις δυνατότητες τρεκ στα υψίπεδα του Jizeau και την κοιλάδα Shokh Dara και μέσα σε όλα μου πρότεινε, μιας που μέρες δεν μας έλειπαν, να περάσουμε κι από τη λίμνη Durum Kul, όχι μόνο για τη λίμνη αυτή καθαυτή, αλλά και για τη διαδρομή.
Ξεκινήσαμε λοιπόν γι' αυτή την ωραία και άγνωστη λίμνη, περνώντας φυσικά από στρατιωτικούς ελέγχους με τα γνωστά χρονοβόρα registrations αλλά και από τοπία που θύμιζαν κάτι από τις ερήμους της Utah και τις παλιές διαφημίσεις της Marlboro. Οδηγούσε ο κακόμοιρος ο Κρεκούζας, αλλά Durum δε βλέπαμε και ο δρόμος από απλό χωμάτινο μονοπάτι έγινε κατσικόδρομος, μετά μονοπάτι που ίσα που χωρούσαμε και στο τέλος κατσάβραχο στην άκρη γκρεμών, αλλά πού ήταν αυτό το χωριό με την κοντινή λίμνη, ιδέα δεν είχαμε. Καλά, για ίντερνετ, gps κι άλλα τέτοια πρωτοκοσμικά, ούτε λόγος να γίνεται.
Τελικά, μετά από αμέτρητα χιλιόμετρα απίστευτων στροφών σε κάτι αυτοκτονικούς λιαντινικούς γκρεμούς φτάσαμε στο χωριό Durum, αφήσαμε το αμάξι και πήραμε το μονοπάτι που ελπίζαμε ότι θα μας έβγαζε στην τιμημένη λίμνη, μεγάλη η χάρη της. Για καλή μας τύχη μας ακολούθησαν δυο κοριτσάκια από το χωριό ονόματι Μοαγιό και Ζουρού και μας έδειξαν το δρόμο παρότι ήταν πολύ ντροπαλά, αλλιώς θα κάναμε πολύ περισσότερο από τη μιάμιση ώρα που μας πήρε η πεζοπορία. Κουραστικό το μονοπάτι, παρότι είχε ήλιο και ίχνος χιονιού ο αέρας έφερνε μπόλικο κρύο και τ' αυτιά μου είχαν παγώσει, αλλά εν τέλει την είδαμε τη λίμνη. Ωραία θέα είχε, σίγουρα άξιζε η διαδρομή, αλλά η Α κι εγώ αποφασίσαμε να μην κατεβούμε μέχρι τις όχθες της, σε αντίθεση με τον @Krekouza και το Τζόρντι που το έπραξαν κι ανταμείφθηκαν (αν θέλει ο Κώστας ας βάλει και καμιά φωτό). Επιστρέφοντας στο χωριό, δώσαμε από 5€ σε κάθε κοριτσάκι και μερικές καραμελίτσες. Έκαναν σαν τρελές κι έτρεξαν να μοιραστούν τις καραμελίτσες με τα άλλα παιδάκια. Πολύ όμορφη εμπειρία κι αυτό το μικρό τρεκ, κυρίως λόγω του τόσο απομονωμένου χωριού.
Η επιστροφή στο Khorog ήταν ακόμη καλύτερη. Παρότι κάναμε την ίδια διαδρομή, ο φωτισμός λόγω της ώρας ήταν άψογος και τα τοπία φαίνονταν ακόμη πιο όμορφα. Αφού φτάσαμε βράδυ, για να μην ψάχνουμε πάλι κατάλυμα επιστρέψαμε στον Ινδό της καρδιάς μας, αλλά αφού ο @Krekouzas ινδικό δεν τρώει, ψάξαμε για φαγητό στο απομονωμένο Serena Inn, το ακριβότερο ξενοδοχείο της περιοχής, που διαβάσαμε πως διέθετε και γκουρμέ εστιατόριο. Το ίδιο το ξενοδοχείο ήταν πανάκριβο (ρώτησα από περιέργεια και μας είπαν πως το δίκλινο κόστιζε... 259$/βραδιά ... στο Τατζικιστάν θυμίζω αυτό...), αλλά το εστιατόριο είχε πολύ λογικές τιμές και του δώσαμε και κατάλαβε: εμείς τα γκουρμεδάκια μας κι ο Κρεκούζας έφαγε ΜΙΣΟ ΚΙΛΟ μακαρόνια μπολονέζ τίγκα στο τυρί (ζήτησε και έξτρα) συν ένα μπέργκερ από γιακ με πατάτες. Φάγαμε πολύ καλά, ευχάριστη έκπληξη σε μια χώρα που τέλος πάντων δεν τη λες και γαστριμαργικό παράδεισο. Το βραδάκι πάντως μια καταπράσινη διάρροια την έκανα, υποθέτω λόγω του κοτόπουλου της προηγούμενης ημέρας, δε βαριέσαι. Το σημαντικό ήταν πως την επομένη θα πηγαίναμε για το Jizeau, όπου θα κάναμε τρεκ και θα διανυκτερεύαμε και σε μια απομονωμένη κοινότητα.
H αγορά των Αφγανών.
Άλλο που δεν ήθελαν αυτοί να γβαίνουν φωτογραφίες μαζί μας.
Ή και μόνοι τους, όπως αυτός ο συμπαθής Παστούν (νομίζω).
Απ' όλα είχε ο μπαξές.
Είπα να πάρω κανένα για τη Γιώργαινα, αλλά θα την έπαιρναν με τις κούπες στην Αβάνα.
Και φουλάρι στο κεφάλι και καπάκι και καμπαρντίνα επιδειξία ο θείος.
Πολύ γαλάζιο μάτι στην αγορά.
Και πολλά χαμόγελα, ωραία περάσαμε, καλά να είναι οι άνθρωποι.
Στάμπαρα μια κοπελίτσα με περίεργα χαρακτηριστικά. Μετά ζύγωσε κι ο Κρεκούζας, επέμενε μάλιστα πως μοιάζει λίγο με την Αφγανή της οποίας η φωτογραφία έκανε το γύρο του κόσμου. Ε, υπερβολές.
Ωραίες φάτσες.
McDoland's.
Tι αποστάσεις κάνουν αυτοί οι άνθρωποι και πού πάνε, φοβερό είναι.
Durum ακούγαμε και Durum δε βλέπαμε.
Σε κάποια σημεία τουλάχιστον βελτιωνόταν ο δρόμος.
Αλλά από κάποιο σημείο κι έπειτα έπρεπε να πάμε με τα πόδια. Κι ήταν μακρύς ο δρόμος.
Τουλάχιστον δεν ήμασταν μόνοι μας.
Να τη και η λίμνη. Πιο πολύ άξιζε η διαδρομή πάντως, πραγματικά στις εσχατιές του κόσμου.
Με φανταστικές φυσιογνωμίες.
Κι ωραία τοπία.
Ντερλίκωσε πάλι ο παίδαρος.
To πρωινό του Ινδού ήταν αναπάντεχη έκπληξη και το περιδρομιάσαμε με χαρά, πριν φύγουμε για το Khorog ώστε να επισκεφθούμε την αφγανική αγορά που την περιμέναμε πώς και πώς. Μου έκανε εντύπωση πως, παρότι γινόταν από την τατζίκικη πλευρά, υπήρχαν συνοριοφύλακες παρόντες και από τις δύο χώρες. Η αγορά στεγαζόταν σε ένα είδος ημιυπαίθριας αποθήκης και αν και ήταν μικρότερη απ 'ο,τι περίμενα, έβρισκε κανείς ρούχα, μπαχαρικά, υφάσματα, φαγητά, αλλά κυρίως ΤΡΟΜΕΡΕΣ φάτσες, πολλές από τις οποίες ψοφούσαν για να βγουν φωτογραφία μαζί μας. Αγοράσαμε αφγανικά χρήματα για σουβενίρ, ο Τζόρντι αγόρασε ένα όμορφο μεταξωτό σάλι για μόλις 10€ για τη Βενεζουελάνα του και το σκίσαμε στις φωτογραφίες με ανθρώπους με παραδοσιακές στολές και καλακάγαθα χαμόγελα.
Το Khorog από την άλλη είναι μια πραγματική πόλη, σε αντιδιαστολή με τα χωριά που επισκεπτόμασταν εδώ και μέρες, με ποδοσφαιρική ομάδα (την Khorog FC, τύφλα να' χει η Μπαρτσελόνα) και ... McDoland's , δηλαδή ντεμέκ McDonald's. Είχε και γραφείο τουριστικών πληροφοριών, ολοκαίνουριο μάλιστα, όπου πήγα να ρωτήσω τις εξυπηρετικότατες και με καλά Αγγλικά κοπελίτσες σχετικά με τις δυνατότητες τρεκ στα υψίπεδα του Jizeau και την κοιλάδα Shokh Dara και μέσα σε όλα μου πρότεινε, μιας που μέρες δεν μας έλειπαν, να περάσουμε κι από τη λίμνη Durum Kul, όχι μόνο για τη λίμνη αυτή καθαυτή, αλλά και για τη διαδρομή.
Ξεκινήσαμε λοιπόν γι' αυτή την ωραία και άγνωστη λίμνη, περνώντας φυσικά από στρατιωτικούς ελέγχους με τα γνωστά χρονοβόρα registrations αλλά και από τοπία που θύμιζαν κάτι από τις ερήμους της Utah και τις παλιές διαφημίσεις της Marlboro. Οδηγούσε ο κακόμοιρος ο Κρεκούζας, αλλά Durum δε βλέπαμε και ο δρόμος από απλό χωμάτινο μονοπάτι έγινε κατσικόδρομος, μετά μονοπάτι που ίσα που χωρούσαμε και στο τέλος κατσάβραχο στην άκρη γκρεμών, αλλά πού ήταν αυτό το χωριό με την κοντινή λίμνη, ιδέα δεν είχαμε. Καλά, για ίντερνετ, gps κι άλλα τέτοια πρωτοκοσμικά, ούτε λόγος να γίνεται.
Τελικά, μετά από αμέτρητα χιλιόμετρα απίστευτων στροφών σε κάτι αυτοκτονικούς λιαντινικούς γκρεμούς φτάσαμε στο χωριό Durum, αφήσαμε το αμάξι και πήραμε το μονοπάτι που ελπίζαμε ότι θα μας έβγαζε στην τιμημένη λίμνη, μεγάλη η χάρη της. Για καλή μας τύχη μας ακολούθησαν δυο κοριτσάκια από το χωριό ονόματι Μοαγιό και Ζουρού και μας έδειξαν το δρόμο παρότι ήταν πολύ ντροπαλά, αλλιώς θα κάναμε πολύ περισσότερο από τη μιάμιση ώρα που μας πήρε η πεζοπορία. Κουραστικό το μονοπάτι, παρότι είχε ήλιο και ίχνος χιονιού ο αέρας έφερνε μπόλικο κρύο και τ' αυτιά μου είχαν παγώσει, αλλά εν τέλει την είδαμε τη λίμνη. Ωραία θέα είχε, σίγουρα άξιζε η διαδρομή, αλλά η Α κι εγώ αποφασίσαμε να μην κατεβούμε μέχρι τις όχθες της, σε αντίθεση με τον @Krekouza και το Τζόρντι που το έπραξαν κι ανταμείφθηκαν (αν θέλει ο Κώστας ας βάλει και καμιά φωτό). Επιστρέφοντας στο χωριό, δώσαμε από 5€ σε κάθε κοριτσάκι και μερικές καραμελίτσες. Έκαναν σαν τρελές κι έτρεξαν να μοιραστούν τις καραμελίτσες με τα άλλα παιδάκια. Πολύ όμορφη εμπειρία κι αυτό το μικρό τρεκ, κυρίως λόγω του τόσο απομονωμένου χωριού.
Η επιστροφή στο Khorog ήταν ακόμη καλύτερη. Παρότι κάναμε την ίδια διαδρομή, ο φωτισμός λόγω της ώρας ήταν άψογος και τα τοπία φαίνονταν ακόμη πιο όμορφα. Αφού φτάσαμε βράδυ, για να μην ψάχνουμε πάλι κατάλυμα επιστρέψαμε στον Ινδό της καρδιάς μας, αλλά αφού ο @Krekouzas ινδικό δεν τρώει, ψάξαμε για φαγητό στο απομονωμένο Serena Inn, το ακριβότερο ξενοδοχείο της περιοχής, που διαβάσαμε πως διέθετε και γκουρμέ εστιατόριο. Το ίδιο το ξενοδοχείο ήταν πανάκριβο (ρώτησα από περιέργεια και μας είπαν πως το δίκλινο κόστιζε... 259$/βραδιά ... στο Τατζικιστάν θυμίζω αυτό...), αλλά το εστιατόριο είχε πολύ λογικές τιμές και του δώσαμε και κατάλαβε: εμείς τα γκουρμεδάκια μας κι ο Κρεκούζας έφαγε ΜΙΣΟ ΚΙΛΟ μακαρόνια μπολονέζ τίγκα στο τυρί (ζήτησε και έξτρα) συν ένα μπέργκερ από γιακ με πατάτες. Φάγαμε πολύ καλά, ευχάριστη έκπληξη σε μια χώρα που τέλος πάντων δεν τη λες και γαστριμαργικό παράδεισο. Το βραδάκι πάντως μια καταπράσινη διάρροια την έκανα, υποθέτω λόγω του κοτόπουλου της προηγούμενης ημέρας, δε βαριέσαι. Το σημαντικό ήταν πως την επομένη θα πηγαίναμε για το Jizeau, όπου θα κάναμε τρεκ και θα διανυκτερεύαμε και σε μια απομονωμένη κοινότητα.
H αγορά των Αφγανών.
Άλλο που δεν ήθελαν αυτοί να γβαίνουν φωτογραφίες μαζί μας.
Ή και μόνοι τους, όπως αυτός ο συμπαθής Παστούν (νομίζω).
Απ' όλα είχε ο μπαξές.
Είπα να πάρω κανένα για τη Γιώργαινα, αλλά θα την έπαιρναν με τις κούπες στην Αβάνα.
Και φουλάρι στο κεφάλι και καπάκι και καμπαρντίνα επιδειξία ο θείος.
Πολύ γαλάζιο μάτι στην αγορά.
Και πολλά χαμόγελα, ωραία περάσαμε, καλά να είναι οι άνθρωποι.
Στάμπαρα μια κοπελίτσα με περίεργα χαρακτηριστικά. Μετά ζύγωσε κι ο Κρεκούζας, επέμενε μάλιστα πως μοιάζει λίγο με την Αφγανή της οποίας η φωτογραφία έκανε το γύρο του κόσμου. Ε, υπερβολές.
Ωραίες φάτσες.
McDoland's.
Tι αποστάσεις κάνουν αυτοί οι άνθρωποι και πού πάνε, φοβερό είναι.
Durum ακούγαμε και Durum δε βλέπαμε.
Σε κάποια σημεία τουλάχιστον βελτιωνόταν ο δρόμος.
Αλλά από κάποιο σημείο κι έπειτα έπρεπε να πάμε με τα πόδια. Κι ήταν μακρύς ο δρόμος.
Τουλάχιστον δεν ήμασταν μόνοι μας.
Να τη και η λίμνη. Πιο πολύ άξιζε η διαδρομή πάντως, πραγματικά στις εσχατιές του κόσμου.
Με φανταστικές φυσιογνωμίες.
Κι ωραία τοπία.
Ντερλίκωσε πάλι ο παίδαρος.