kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
Ξεκινάω με μια ενδιαφέρουσα πληροφορία: Η αγορά αυτοκινήτου στην Ιαπωνία είναι μια ιδιαίτερη διαδικασία. Όταν ο Μ. μας ανάφερε ότι τα μπορείς να αγοράσεις μεταχειρισμένο ακόμα και με 300 ευρώ, το μυαλό μου και του Κώστα άρχισαν να πιάνουν τελικές. Κοιταζόμαστε και αυτομάτως διάφορα νουμεράκια άρχισαν να τρέχουν μπροστά από τα μάτια μας.. (αφαιρούμε το Japan Rail, αφαιρούμε τα μεταφορικά, αφαιρούμε την ενοικίαση για το Fuji.. Ok) M. πες μας που πουλάν καρδ.. που πουλάν αυτοκίνητα να πάμε να αγοράσουμε κανά δυο αν δεν τα βρούμε στο χρώμα. Όπα παιδιά, μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ναι μεν η αγορά είναι φθηνή, το παρκάρισμα όχι. Δεν μπορείς να αγοράσεις αυτοκίνητο αν πριν δεν έχεις εξασφαλισμένη, αγορασμένη και καταχωρημένη στο όνομά σου, θέση παρκινγκ. Να λοιπόν γιατί δεν μπορείς να βρεις πουθενά παρκαρισμένα.
Από το Ikebukuro είναι αυτονόητο ότι δεν γυρίσαμε καρφί Shibuya που άλλωστε βρίσκονται σχετικά κοντά στις δυτικές άκρες της πόλης. Κατεβαίνουμε Imperial palace και Ginza από Tokyo Dome (όπου δεσμεύομαι με τον εαυτό μου να το επισκεφτώ ξανά ώστε να παρατηρήσω το εξωπραγματικό rollercoaster του (προσεχώς)) για να γυρίσουμε από Roppongi στην Shibuya. Η πόλη φαντασμαγορική, οι δρόμοι με λιγοστή κίνηση. Για άλλη μια φορά θα επαναλάβω ότι η οδήγηση σε χώρα του εξωτερικού αποτελεί, στο δικό μου τουλάχιστον mentalite, μια επίφαση εκμαίευσης της αυθεντικής ζωής των ντόπιων. Η οδήγησή τους είναι προσεκτική και νομοταγής χωρίς εκπλήξεις. Μια ίσως έκπληξη που την εντόπισα σε κάτι φανάρια, ήταν πως συνηθίζουν οι γιαπωνέζοι να περνάνε το αριστερό τους πόδι* πάνω από τον λεβιέ ταχυτήτων και να το ξεκουράζουν στην πλευρά του συνοδηγού! Και δεν είναι δα και τίποτα 2 μέτρα άντρες άρα μπορείτε να φανταστείτε το θέαμα των διατάσεων των προσαγωγών τους! (* υπενθυμίζω πως είναι δεξιοτίμονοι και σχεδόν όλα τους τα αμάξια είναι αυτόματα άρα το αριστερό πόδι δεν υπηρετεί τον συμπλέκτη)
Κάπου στο ενδιάμεσο, θα ταΐσουμε και τους εαυτούς μας σε έναν όμορφο πολυχώρο στην Ginza (G-spot στο ύψος του International Forum στην απέναντι πλευρά του σιδηρόδρομου)
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο όπου βρίσκουμε το παρκινγκ του ξενοδοχείου, μια γκαραζόπορτα στην βάση μιας ράμπας. Μπαίνοντας μέσα βρισκόμαστε σε ένα μικρό δωμάτιο όπου ίσα που χωράει ένα αμάξι με το κιόσκι του υπάλληλου. Δεν με απασχόλησε βέβαια ιδιαίτερα ο μικρός χώρος, στην Ιαπωνία βρίσκομαι, κάποια λύση θα υπάρχει. Αργά και σταθερά, το αυτοκίνητο αρχίζει και περιστρέφεται μόνο του κατά 90 μοίρες. Μάλλον βρίσκομαι πάνω σε μια στρογγυλή πλατφόρμα που δεν είχα εντοπίσει μπαίνοντας. Μετά το πέρας της στροφής, μια επιπλέον γκαραζόπορτα ανοίγει μπροστά μου φανερώνοντας ένα δεύτερο δωμάτιο με μια πλατφόρμα. Μετά τις προτροπές, δειλά δειλά οδηγώ το αυτοκίνητο μέχρι εκεί. Περιμένω. Φωνές πίσω μου. Περιμένω. Κι άλλες φωνές. Γυρίζω το κεφάλι. Έλα, έλα, τελειώσαμε. Μάλιστα. Μάλλον το παρκινγκ διαθέτει μόνο τούτη την θέση για εμένα. Τι τιμή! Βγαίνω, πάω στο κιόσκι, κλείνει η γκαραζόπορτα και μέχρι να πάρουμε τις αποδείξεις μας, ξανά ανοίγει. Το αυτοκίνητο δεν ήταν εκεί… Μας ενημερώνει στα γιαπωνέζικα ο μεσήλικας πως μέσα στα σωθικά του, το παρκινγκ αυτόματα ξεφόρτωσε το αμάξι μας και το εναπόθεσε σε κάποια θέση που μόνο εκείνο ξέρει. Την επαύριο, ζητάει από το μαγικό τούτο παιχνίδι, το αυτοκίνητό μας με την πινακίδα του και μετά από λίγα δευτερόλεπτα και αρκετούς μεταλλικούς πνιχτούς ήχους, η γκαραζόπορτα ξανά άνοιξε. Το Micra μας περιμένει. Το ίδιο και το Fuji.
Από το Ikebukuro είναι αυτονόητο ότι δεν γυρίσαμε καρφί Shibuya που άλλωστε βρίσκονται σχετικά κοντά στις δυτικές άκρες της πόλης. Κατεβαίνουμε Imperial palace και Ginza από Tokyo Dome (όπου δεσμεύομαι με τον εαυτό μου να το επισκεφτώ ξανά ώστε να παρατηρήσω το εξωπραγματικό rollercoaster του (προσεχώς)) για να γυρίσουμε από Roppongi στην Shibuya. Η πόλη φαντασμαγορική, οι δρόμοι με λιγοστή κίνηση. Για άλλη μια φορά θα επαναλάβω ότι η οδήγηση σε χώρα του εξωτερικού αποτελεί, στο δικό μου τουλάχιστον mentalite, μια επίφαση εκμαίευσης της αυθεντικής ζωής των ντόπιων. Η οδήγησή τους είναι προσεκτική και νομοταγής χωρίς εκπλήξεις. Μια ίσως έκπληξη που την εντόπισα σε κάτι φανάρια, ήταν πως συνηθίζουν οι γιαπωνέζοι να περνάνε το αριστερό τους πόδι* πάνω από τον λεβιέ ταχυτήτων και να το ξεκουράζουν στην πλευρά του συνοδηγού! Και δεν είναι δα και τίποτα 2 μέτρα άντρες άρα μπορείτε να φανταστείτε το θέαμα των διατάσεων των προσαγωγών τους! (* υπενθυμίζω πως είναι δεξιοτίμονοι και σχεδόν όλα τους τα αμάξια είναι αυτόματα άρα το αριστερό πόδι δεν υπηρετεί τον συμπλέκτη)
Κάπου στο ενδιάμεσο, θα ταΐσουμε και τους εαυτούς μας σε έναν όμορφο πολυχώρο στην Ginza (G-spot στο ύψος του International Forum στην απέναντι πλευρά του σιδηρόδρομου)
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο όπου βρίσκουμε το παρκινγκ του ξενοδοχείου, μια γκαραζόπορτα στην βάση μιας ράμπας. Μπαίνοντας μέσα βρισκόμαστε σε ένα μικρό δωμάτιο όπου ίσα που χωράει ένα αμάξι με το κιόσκι του υπάλληλου. Δεν με απασχόλησε βέβαια ιδιαίτερα ο μικρός χώρος, στην Ιαπωνία βρίσκομαι, κάποια λύση θα υπάρχει. Αργά και σταθερά, το αυτοκίνητο αρχίζει και περιστρέφεται μόνο του κατά 90 μοίρες. Μάλλον βρίσκομαι πάνω σε μια στρογγυλή πλατφόρμα που δεν είχα εντοπίσει μπαίνοντας. Μετά το πέρας της στροφής, μια επιπλέον γκαραζόπορτα ανοίγει μπροστά μου φανερώνοντας ένα δεύτερο δωμάτιο με μια πλατφόρμα. Μετά τις προτροπές, δειλά δειλά οδηγώ το αυτοκίνητο μέχρι εκεί. Περιμένω. Φωνές πίσω μου. Περιμένω. Κι άλλες φωνές. Γυρίζω το κεφάλι. Έλα, έλα, τελειώσαμε. Μάλιστα. Μάλλον το παρκινγκ διαθέτει μόνο τούτη την θέση για εμένα. Τι τιμή! Βγαίνω, πάω στο κιόσκι, κλείνει η γκαραζόπορτα και μέχρι να πάρουμε τις αποδείξεις μας, ξανά ανοίγει. Το αυτοκίνητο δεν ήταν εκεί… Μας ενημερώνει στα γιαπωνέζικα ο μεσήλικας πως μέσα στα σωθικά του, το παρκινγκ αυτόματα ξεφόρτωσε το αμάξι μας και το εναπόθεσε σε κάποια θέση που μόνο εκείνο ξέρει. Την επαύριο, ζητάει από το μαγικό τούτο παιχνίδι, το αυτοκίνητό μας με την πινακίδα του και μετά από λίγα δευτερόλεπτα και αρκετούς μεταλλικούς πνιχτούς ήχους, η γκαραζόπορτα ξανά άνοιξε. Το Micra μας περιμένει. Το ίδιο και το Fuji.
Attachments
-
46 KB Προβολές: 3.284
Last edited by a moderator: