kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
«Κι άλλα Torii?», «μα το LP λέει και λέει και λέει», «εντάξει ρε αδερφέ, αν κάνουμε ότι πει το LP θα χρειαστεί να κάτσουμε 3 μήνες εδώ», «εγώ θα πάω!», «κι εγώ τι θα κάνω?», «εγώ θα πάω!», «πφφφ… άντε να έρθω κι εγώ».
(Kyoto Station, JR Nara Line to Uji, Inari station…)
Άντε και τώρα τι; Ανεβαίνουμε. Πάλι τα ίδια, ναοί και διάφορα συμπαθέστατα μπορώ να πω αγάλματα μιας αλεπουδίτσας στην είσοδο του ναού. Και αρχίζουμε την ανάβαση και αρχίζουμε να συναντάμε αυτά ακριβώς που ήρθαμε να δούμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τα φαντάστηκα βλέποντας τις φωτογραφίες του οδηγού. Χιλιάδες torii το ένα κολλημένο στο άλλο να δημιουργούν διαδρόμους θαρρείς για άλλες διαστάσεις. Η προοπτική σε όλο της το μεγαλείο. Ξετρελαίνομαι. Εκεί που το έπαιζα βαρύ πεπόνι πριν από κανά δίωρο, αρχίζω τις παρατηρήσεις στον συνταξιδιώτη, για τον ποιο αρρωστημένο λόγο αφήσαμε αυτό το μοναδικό αξιοθέατο για τελευταία μέρα και, μάλιστα, με περιορισμένο χρόνο στη διάθεσή μας. Λίγο πιο πάνω, αμέτρητοι μικροσκοπικοί ναοί όλοι τους να τιμούν την ιερή αλεπού. Ακόμα πιο πάνω, λιμνούλα χωμένη μέσα στο δάσος. Γύρω μας torii και ναοί. Ο ήλιος χώνεται ανάμεσά τους και οι εικόνες που μας προσφέρει είναι αδιανόητης ομορφιάς. Θα δείτε φωτογραφίες παρακάτω. Το μόνο τρελό αρνητικό στην όλη υπόθεση, αντιαισθητικές κολώνες ηλεκτρισμού με μύρια καλώδια να κρέμονται από πάνω τους. Έγκλημα. Δε θα ανεβούμε μέχρι τέρμα πάνω. Πρέπει να φύγουμε για Τόκυο.
Στο Τόκυο τώρα έχουμε λιγοστά πράγματα να κάνουμε ακόμα. Κάπως μας είχε κάτσει το πάρκο Ueno το οποίο δυστυχώς δε βρίσκεται στα καλύτερά του καθώς μια πρόσφατη βροχή είχε πετάξει όλα τα κοκκινόκίτρινα φύλλα στο έδαφος που μάλιστα είχαν μαζευτεί. Το μόνο εντυπωσιακό πράγμα εδώ, η λίμνη που βρίσκεται στις άκρες του πάρκου με μια τεράστια έκταση καλυμμένη με ηλιοτρόπια. Ξεραμένα αυτή την περίοδο, προσφέρουν όμως ακόμα ένα ενδιαφέρον θέαμα (καλά την άνοιξη θα είναι ασυναγώνιστη). Βάρκες κινούνται ράθυμα ανάμεσά τους αλλά και στις πιο καθαρές περιοχές της λίμνης.
Επιστρέφουμε στο Roppongi (χωρίς να θυμάμαι τον λόγο) και βλέποντας ουρανοξύστη δίπλα σε τρελό ανισόπεδο κόμβο, τραβάω άρον άρον τον taver. Ανεβαίνουμε στο ασανσέρ χωρίς να ρωτήσουμε άνθρωπο κρατώντας τις φωτογραφικές όσο πιο διακριτικά γίνεται μπας και μας περάσουν για μέρος του κτιρίου. Κλικ κλικ.
Στη συνέχεια, όταν είχαμε το αυτοκίνητο και σουλατσάραμε στην πόλη, εντελώς τυχαία βρεθήκαμε δίπλα από ένα rollercoaster εντός της πόλης! Στο Tokyo Dome, στα βόρεια του αυτοκρατορικού πάρκου, υπάρχει που λέτε ένα λούνα παρκ με rollercoaster το οποίο τρέχει μέσα από κτίριο, ένα (Tokyo) eye και πάνω από τους αυτοκινητοδρόμους της πόλης! για δείτε!
Και χωριζόμαστε.
Ο taver στην νυχτερινή Ginza ενώ εγώ κυνηγάω διαστημικούς κόμβους σαν τον παραπάνω.
Τρένο. Narita
Επίλογος:
Πρώτ’ απ’ όλα αυτή η ιστορία αφιερώνεται στον Αφέντη που φρόντισε για τον καιρό μας και στην Pandora που επιτέλους.. .. επιτέλους!!
Ακόμα όταν βλέπω φωτογραφίες ή πετάω από πάνω της με το Google δεν μου έρχονται συγκεκριμένες εικόνες αλλά μια αίσθηση διαφορετική από όποια άλλη χώρα έχω πάει. Σίγουρα δεν είμαι πολυταξιδεμένος και σίγουρα η Ιαπωνία μπορεί να βρισκόταν κάπου αλλού στον εσωτερικό μου χάρτη. Καθώς όμως δεν είμαι, η Ιαπωνία ήταν το πιο ενδιαφέρον μου ταξίδι μέχρι τώρα (καλά, μετά την Γκάνα η οποία όμως δεν ήταν ταξίδι αλλά παραμονή). Κατανοώ πως συμβαίνει λόγο hype σε μεγάλο ποσοστό και όχι λόγο εικόνων. Σε όλο το ταξίδι το παρατηρήσατε ότι τα έχωνα για διάφορα κακώς κείμενα που έβλεπα. Ήμουν δίκαιος σε επίπεδο εικόνας αλλά άδικος σε επίπεδο αίσθησης. Ήμουν δίκαιος όταν έλεγα ότι οι κολώνες με τα χίλια καλώδια είναι αποκρουστικές, ήμουν άδικος όμως όταν προσπαθούσα να κατακερματίσω και να κρίνω την κάθε εικόνα ως έχει χωρίς να βλέπω το σύνολο. Γιατί συνολικά λειτουργεί η Ιαπωνία όπως και η κάθε χώρα άλλωστε. Ο αμύητος τουρίστας ούτε που πρόκειται να παρατηρήσει τα εξαμβλώματα που έχουμε χτίσει στην Ελλάδα μέχρι τις παραλίες αλλά θα δει τον χώρο. Δεν είναι σωστό αυτό αλλά ούτε και λάθος. Απλώς έχεις την διαύγεια να κατατάξεις τον εαυτό σου και με τον παρόν επίλογο, σας ξεκαθαρίζω κι εγώ που βρισκόμουν και με ποιο γνώμονα έγραψα την παρούσα ιστορία. Τώρα που το ξέρετε, ξανά διαβάστε την!!!
(Kyoto Station, JR Nara Line to Uji, Inari station…)
Άντε και τώρα τι; Ανεβαίνουμε. Πάλι τα ίδια, ναοί και διάφορα συμπαθέστατα μπορώ να πω αγάλματα μιας αλεπουδίτσας στην είσοδο του ναού. Και αρχίζουμε την ανάβαση και αρχίζουμε να συναντάμε αυτά ακριβώς που ήρθαμε να δούμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τα φαντάστηκα βλέποντας τις φωτογραφίες του οδηγού. Χιλιάδες torii το ένα κολλημένο στο άλλο να δημιουργούν διαδρόμους θαρρείς για άλλες διαστάσεις. Η προοπτική σε όλο της το μεγαλείο. Ξετρελαίνομαι. Εκεί που το έπαιζα βαρύ πεπόνι πριν από κανά δίωρο, αρχίζω τις παρατηρήσεις στον συνταξιδιώτη, για τον ποιο αρρωστημένο λόγο αφήσαμε αυτό το μοναδικό αξιοθέατο για τελευταία μέρα και, μάλιστα, με περιορισμένο χρόνο στη διάθεσή μας. Λίγο πιο πάνω, αμέτρητοι μικροσκοπικοί ναοί όλοι τους να τιμούν την ιερή αλεπού. Ακόμα πιο πάνω, λιμνούλα χωμένη μέσα στο δάσος. Γύρω μας torii και ναοί. Ο ήλιος χώνεται ανάμεσά τους και οι εικόνες που μας προσφέρει είναι αδιανόητης ομορφιάς. Θα δείτε φωτογραφίες παρακάτω. Το μόνο τρελό αρνητικό στην όλη υπόθεση, αντιαισθητικές κολώνες ηλεκτρισμού με μύρια καλώδια να κρέμονται από πάνω τους. Έγκλημα. Δε θα ανεβούμε μέχρι τέρμα πάνω. Πρέπει να φύγουμε για Τόκυο.
Στο Τόκυο τώρα έχουμε λιγοστά πράγματα να κάνουμε ακόμα. Κάπως μας είχε κάτσει το πάρκο Ueno το οποίο δυστυχώς δε βρίσκεται στα καλύτερά του καθώς μια πρόσφατη βροχή είχε πετάξει όλα τα κοκκινόκίτρινα φύλλα στο έδαφος που μάλιστα είχαν μαζευτεί. Το μόνο εντυπωσιακό πράγμα εδώ, η λίμνη που βρίσκεται στις άκρες του πάρκου με μια τεράστια έκταση καλυμμένη με ηλιοτρόπια. Ξεραμένα αυτή την περίοδο, προσφέρουν όμως ακόμα ένα ενδιαφέρον θέαμα (καλά την άνοιξη θα είναι ασυναγώνιστη). Βάρκες κινούνται ράθυμα ανάμεσά τους αλλά και στις πιο καθαρές περιοχές της λίμνης.
Επιστρέφουμε στο Roppongi (χωρίς να θυμάμαι τον λόγο) και βλέποντας ουρανοξύστη δίπλα σε τρελό ανισόπεδο κόμβο, τραβάω άρον άρον τον taver. Ανεβαίνουμε στο ασανσέρ χωρίς να ρωτήσουμε άνθρωπο κρατώντας τις φωτογραφικές όσο πιο διακριτικά γίνεται μπας και μας περάσουν για μέρος του κτιρίου. Κλικ κλικ.
Στη συνέχεια, όταν είχαμε το αυτοκίνητο και σουλατσάραμε στην πόλη, εντελώς τυχαία βρεθήκαμε δίπλα από ένα rollercoaster εντός της πόλης! Στο Tokyo Dome, στα βόρεια του αυτοκρατορικού πάρκου, υπάρχει που λέτε ένα λούνα παρκ με rollercoaster το οποίο τρέχει μέσα από κτίριο, ένα (Tokyo) eye και πάνω από τους αυτοκινητοδρόμους της πόλης! για δείτε!
Ο taver στην νυχτερινή Ginza ενώ εγώ κυνηγάω διαστημικούς κόμβους σαν τον παραπάνω.
Τρένο. Narita
Επίλογος:
Πρώτ’ απ’ όλα αυτή η ιστορία αφιερώνεται στον Αφέντη που φρόντισε για τον καιρό μας και στην Pandora που επιτέλους.. .. επιτέλους!!
Ακόμα όταν βλέπω φωτογραφίες ή πετάω από πάνω της με το Google δεν μου έρχονται συγκεκριμένες εικόνες αλλά μια αίσθηση διαφορετική από όποια άλλη χώρα έχω πάει. Σίγουρα δεν είμαι πολυταξιδεμένος και σίγουρα η Ιαπωνία μπορεί να βρισκόταν κάπου αλλού στον εσωτερικό μου χάρτη. Καθώς όμως δεν είμαι, η Ιαπωνία ήταν το πιο ενδιαφέρον μου ταξίδι μέχρι τώρα (καλά, μετά την Γκάνα η οποία όμως δεν ήταν ταξίδι αλλά παραμονή). Κατανοώ πως συμβαίνει λόγο hype σε μεγάλο ποσοστό και όχι λόγο εικόνων. Σε όλο το ταξίδι το παρατηρήσατε ότι τα έχωνα για διάφορα κακώς κείμενα που έβλεπα. Ήμουν δίκαιος σε επίπεδο εικόνας αλλά άδικος σε επίπεδο αίσθησης. Ήμουν δίκαιος όταν έλεγα ότι οι κολώνες με τα χίλια καλώδια είναι αποκρουστικές, ήμουν άδικος όμως όταν προσπαθούσα να κατακερματίσω και να κρίνω την κάθε εικόνα ως έχει χωρίς να βλέπω το σύνολο. Γιατί συνολικά λειτουργεί η Ιαπωνία όπως και η κάθε χώρα άλλωστε. Ο αμύητος τουρίστας ούτε που πρόκειται να παρατηρήσει τα εξαμβλώματα που έχουμε χτίσει στην Ελλάδα μέχρι τις παραλίες αλλά θα δει τον χώρο. Δεν είναι σωστό αυτό αλλά ούτε και λάθος. Απλώς έχεις την διαύγεια να κατατάξεις τον εαυτό σου και με τον παρόν επίλογο, σας ξεκαθαρίζω κι εγώ που βρισκόμουν και με ποιο γνώμονα έγραψα την παρούσα ιστορία. Τώρα που το ξέρετε, ξανά διαβάστε την!!!
Attachments
Last edited by a moderator:
