kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
Καθώς θα με πεθάνει ότι ξεχνάω τα σημαντικότερα (αν και τα έγραψε και πιο πάνω... ντάνντιλι, ντάνντιλι..), θα σας φλομώσω πάλι με άχρηστες πληροφορίες πριν φτάσω στη Miyajima. Ναι που λέτε, όσο ξεδιάντροπο κι αν ακουστεί, ετούτο το πρωινό ήθελα να χουζουρέψω. Και αυτό έκανα. Δεν ξέρω βέβαια πως συμβαίνει και πάντα όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου κάτι που γνωρίζεις a priori ότι δεν είναι και το πιο φυσιολογικό, εκείνος επιστρέφει για να διορθώσει τις όποιες ατασθαλίες. Έτσι, το χουζούρι δεν δούλεψε και ήμουν ξύπνιος την ώρα που είχαμε συμφωνήσει αλλά φασκιωμένος με τα σκεπάσματα. 0-1 στην έδρα μου. Σηκώνομαι με νωθρές κινήσεις, φορτώνω την μουσική που θα με συντροφεύσει μέχρι την Miyajima (περίπου 2μιση ώρες από Kyoto με το τρένο) και κατηφορίζω.
Ξεκινάει το τρένο. Ο ουρανός βρίσκεται στις πιο βαριές του διαθέσεις απ’ όταν φτάσαμε. Η διαδρομή γεμάτη tunnel. Σε ορισμένες περιπτώσεις νομίζεις ότι περνάς κάτω από ολόκληρες πόλεις (στο Kobe πρέπει να συμβαίνει αυτό). Τώρα θα ξανά κυλιστώ στο βούρκο. Μαύρα σύννεφα και η βροχή χτυπάει τα τζάμια τις λιγοστές στιγμές που βρισκόμαστε εκτός τούνελ. Άρα βρισκόμαστε σε λοφώδες ανάγλυφο. Η θέα προς τα χωριά και τις πόλεις που απλώνονται παντού, δεν είναι ευχάριστη. Τα σκουρόχρωμα κεραμίδια και οι ξερακιανές κεραίες μεταμορφώνονται σε κάτι σαφώς πιο σκοτεινό, άσχημο και καταθλιπτικό απ’ ότι σε μια ηλιόλουστη μέρα. Κι αυτό δεν συμβαίνει παντού. Όχι, η βροχή, η συννεφιά και ο χειμώνας δεν είναι απαραίτητα καταθλιπτικά και μπορεί να το διασταυρώσει κι ο maltakias. Το πρόβλημα εδώ είναι μεγαλύτερο και αν οπλιστείτε με τούτη την, εξοργιστική για κάποιους, ειλικρινά απέναντι στην untouchable Ιαπωνία, θα το αντιληφθείτε κι εσείς.
Πρώτη στάση (αν θυμάμαι καλά) Hiroshima. Κάπου στη διαδρομή μέχρι εκεί, κάνει μπερδέματα το τηλέφωνό μου με μια συγκεκριμένη εμμονή στον taver. Ο λόγος είναι απλός και στέκεται μπροστά μου στην αποβάθρα. Βλέπετε, μπορεί να έφυγε νωρίτερα, ο καλός όμως Izanagi-no-Mikoto φρόντισε να μας κρατήσει ενωμένους στην συνέχεια του ταξιδίου μας, από Hiroshima στη Miyajima, βάζοντας τον Κώστα στην αναμονή μέχρι το επόμενο τρένο. Τώρα η Miyajima είναι νησί που βρίσκεται απέναντι από προάστιο της Hiroshima. Φτάνουμε εκεί με ένα τρενάκι στυλ ΗΣΑΠ ενώ τα σύννεφα έχουν ήδη αρχίσει και διαλύουν προσφέροντας στα προάστια της πόλης μια κρυστάλλινη καθαρότητα που, σε συνδυασμό με τους προσεγμένους κήπους των μονοκατοικιών, προσφέρει τέρψη.
Το καράβι που θα μας περάσει, στο Miyajima, φεύγει από την αποβάθρα απέναντι από τον σταθμό του τρένου και ανήκει στο JR άρα συμπεριλαμβάνετε στο Rail Pass.
Ξεκινάμε την πλεύση. Στους λόφους που αφήνουμε, απλώνονται ατελείωτες μικρές γκρίζες στέγες. Στην αποβάθρα που αφήνουμε, διάφορα τεράστια τερατουργήματα, θεόρατες πολυκατοικίες με αντιαισθητικές κεραίες στις κορυφές τους. Από την άλλη πλευρά, προς Miyajima, το θέαμα θυμίζει Ταϊλάνδη. Σκιές σε διάφορες αποχρώσεις του γκρι ορθώνονται από τη θάλασσα. Οι λόφοι απότομοι σε διάφορες αποστάσεις από εμάς ενώ τα όρια των σκιών τους συγκεχυμένα από την ύπαρξη πυκνού δάσους. Στη θάλασσα ιχθυοκαλλιέργειες. Στη συνέχεια, φαίνεται αχνά το torii του Itsukushima Shrine. Διαφορετικό από τα συνηθισμένα καθώς βρίσκεται μέσα στην θάλασσα η οποία από το σημείο αυτό και μέχρι την ακτή, αποτραβιέται κατά την άμπωτη για να επιστρέψει κατά την παλίρροια ψηλά, μέχρι το σημείο που το χρώμα του torii παραμένει ζωηρό τερακότα.
Θα καταλήξουμε σε λιμανάκι στα ανατολικά του ναού απ’ όπου θα πρέπει να περπατήσουμε μέσα από τον οικισμό και τον τουριστικότατο πεζόδρομο. Εδώ θα έρθουμε σε επαφή με τα γιαπωνέζικα ελαφάκια τα οποία, στα πλαίσια γεννητικού πειράματος, τους αφαίρεσαν από το DNA τους κάθε αίσθημα ανασφάλειας και φοβίας (μαζί και με τα κέρατα (το μαύρο τους το κέρατο) για να μην κουτουλάνε τους τουρίστες σε περίπτωση τσαντίλας)! (ελπίζω να μην το χάψατε το όλο θεματάκι με το DNA) Είναι αξιαγάπητα τα ζωντόβολα!
Μάλιστα οι ντόπιοι φροντίζουν να εξοπλίσουν τους τουρίστες με ειδικά μπισκοτάκια (σαν digestive) προορισμένα για τη βρώση τους (αναλυτικότερα στη Nara).
Περνάμε από τον πεζόδρομο, γεμάτο με κάθε λογής καταστήματα με σουβενίρ και διάφορα περίεργα φαγώσιμα, όλα τους με την κατάληξη (-bliah) στο όνομά τους... Σε μια «όμορφη» στροφή ξεπροβάλλει πάνω και ανάμεσα από τα μύρια καλώδια μια θαυμάσια πενταπλή παγόδα πάνω στο λόφο. Και στο τέλος της γραμμικής δόμησης ευμεγέθη φαναράκια, μικρά λιοντάρια πάνω σε βάθρα και αμέσως μετά πέτρινο μονό torii. Ά, και ελαφάκια, ακόμα, παντού. Παντού! Και άλλα φαναράκια σε όλο το μήκος της ακτής στα δεξιά μας. Το σχόλιο κοινό: «φαντάσου όλα αυτά αναμμένα το βράδυ να καθρεφτίζουν στα νερά και στο βάθος των ναό γεμάτο με κρεμαστά φανάρια». Το πλάνο μας όμως δεν χωρεί τέτοιες σπατάλες χρόνου (να μείνουμε δηλαδή εδώ μέχρι να νυχτώσει) άρα προχωράμε και μπαίνουμε στο ναό Itsukushima. Enjoyment!
Ξεκινάει το τρένο. Ο ουρανός βρίσκεται στις πιο βαριές του διαθέσεις απ’ όταν φτάσαμε. Η διαδρομή γεμάτη tunnel. Σε ορισμένες περιπτώσεις νομίζεις ότι περνάς κάτω από ολόκληρες πόλεις (στο Kobe πρέπει να συμβαίνει αυτό). Τώρα θα ξανά κυλιστώ στο βούρκο. Μαύρα σύννεφα και η βροχή χτυπάει τα τζάμια τις λιγοστές στιγμές που βρισκόμαστε εκτός τούνελ. Άρα βρισκόμαστε σε λοφώδες ανάγλυφο. Η θέα προς τα χωριά και τις πόλεις που απλώνονται παντού, δεν είναι ευχάριστη. Τα σκουρόχρωμα κεραμίδια και οι ξερακιανές κεραίες μεταμορφώνονται σε κάτι σαφώς πιο σκοτεινό, άσχημο και καταθλιπτικό απ’ ότι σε μια ηλιόλουστη μέρα. Κι αυτό δεν συμβαίνει παντού. Όχι, η βροχή, η συννεφιά και ο χειμώνας δεν είναι απαραίτητα καταθλιπτικά και μπορεί να το διασταυρώσει κι ο maltakias. Το πρόβλημα εδώ είναι μεγαλύτερο και αν οπλιστείτε με τούτη την, εξοργιστική για κάποιους, ειλικρινά απέναντι στην untouchable Ιαπωνία, θα το αντιληφθείτε κι εσείς.
Πρώτη στάση (αν θυμάμαι καλά) Hiroshima. Κάπου στη διαδρομή μέχρι εκεί, κάνει μπερδέματα το τηλέφωνό μου με μια συγκεκριμένη εμμονή στον taver. Ο λόγος είναι απλός και στέκεται μπροστά μου στην αποβάθρα. Βλέπετε, μπορεί να έφυγε νωρίτερα, ο καλός όμως Izanagi-no-Mikoto φρόντισε να μας κρατήσει ενωμένους στην συνέχεια του ταξιδίου μας, από Hiroshima στη Miyajima, βάζοντας τον Κώστα στην αναμονή μέχρι το επόμενο τρένο. Τώρα η Miyajima είναι νησί που βρίσκεται απέναντι από προάστιο της Hiroshima. Φτάνουμε εκεί με ένα τρενάκι στυλ ΗΣΑΠ ενώ τα σύννεφα έχουν ήδη αρχίσει και διαλύουν προσφέροντας στα προάστια της πόλης μια κρυστάλλινη καθαρότητα που, σε συνδυασμό με τους προσεγμένους κήπους των μονοκατοικιών, προσφέρει τέρψη.
Το καράβι που θα μας περάσει, στο Miyajima, φεύγει από την αποβάθρα απέναντι από τον σταθμό του τρένου και ανήκει στο JR άρα συμπεριλαμβάνετε στο Rail Pass.
Ξεκινάμε την πλεύση. Στους λόφους που αφήνουμε, απλώνονται ατελείωτες μικρές γκρίζες στέγες. Στην αποβάθρα που αφήνουμε, διάφορα τεράστια τερατουργήματα, θεόρατες πολυκατοικίες με αντιαισθητικές κεραίες στις κορυφές τους. Από την άλλη πλευρά, προς Miyajima, το θέαμα θυμίζει Ταϊλάνδη. Σκιές σε διάφορες αποχρώσεις του γκρι ορθώνονται από τη θάλασσα. Οι λόφοι απότομοι σε διάφορες αποστάσεις από εμάς ενώ τα όρια των σκιών τους συγκεχυμένα από την ύπαρξη πυκνού δάσους. Στη θάλασσα ιχθυοκαλλιέργειες. Στη συνέχεια, φαίνεται αχνά το torii του Itsukushima Shrine. Διαφορετικό από τα συνηθισμένα καθώς βρίσκεται μέσα στην θάλασσα η οποία από το σημείο αυτό και μέχρι την ακτή, αποτραβιέται κατά την άμπωτη για να επιστρέψει κατά την παλίρροια ψηλά, μέχρι το σημείο που το χρώμα του torii παραμένει ζωηρό τερακότα.
Θα καταλήξουμε σε λιμανάκι στα ανατολικά του ναού απ’ όπου θα πρέπει να περπατήσουμε μέσα από τον οικισμό και τον τουριστικότατο πεζόδρομο. Εδώ θα έρθουμε σε επαφή με τα γιαπωνέζικα ελαφάκια τα οποία, στα πλαίσια γεννητικού πειράματος, τους αφαίρεσαν από το DNA τους κάθε αίσθημα ανασφάλειας και φοβίας (μαζί και με τα κέρατα (το μαύρο τους το κέρατο) για να μην κουτουλάνε τους τουρίστες σε περίπτωση τσαντίλας)! (ελπίζω να μην το χάψατε το όλο θεματάκι με το DNA) Είναι αξιαγάπητα τα ζωντόβολα!
Μάλιστα οι ντόπιοι φροντίζουν να εξοπλίσουν τους τουρίστες με ειδικά μπισκοτάκια (σαν digestive) προορισμένα για τη βρώση τους (αναλυτικότερα στη Nara).
Περνάμε από τον πεζόδρομο, γεμάτο με κάθε λογής καταστήματα με σουβενίρ και διάφορα περίεργα φαγώσιμα, όλα τους με την κατάληξη (-bliah) στο όνομά τους... Σε μια «όμορφη» στροφή ξεπροβάλλει πάνω και ανάμεσα από τα μύρια καλώδια μια θαυμάσια πενταπλή παγόδα πάνω στο λόφο. Και στο τέλος της γραμμικής δόμησης ευμεγέθη φαναράκια, μικρά λιοντάρια πάνω σε βάθρα και αμέσως μετά πέτρινο μονό torii. Ά, και ελαφάκια, ακόμα, παντού. Παντού! Και άλλα φαναράκια σε όλο το μήκος της ακτής στα δεξιά μας. Το σχόλιο κοινό: «φαντάσου όλα αυτά αναμμένα το βράδυ να καθρεφτίζουν στα νερά και στο βάθος των ναό γεμάτο με κρεμαστά φανάρια». Το πλάνο μας όμως δεν χωρεί τέτοιες σπατάλες χρόνου (να μείνουμε δηλαδή εδώ μέχρι να νυχτώσει) άρα προχωράμε και μπαίνουμε στο ναό Itsukushima. Enjoyment!
Attachments
Last edited by a moderator:
