kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
Αρχικά οι διαθέσεις είναι αγνές. Αναζητούμε δικαιολογίες (πως κάνουμε οι Έλληνες όταν καταλαβαίνουμε πόσο Έλληνες είναι και τα αποδίδουμε στην Τούρκικη κατοχή? Έ, έλα γεια σου). Εφ’ όσων, μη γελιόμαστε, αυτό που βλέπουμε από την πόλη ως τώρα είναι άσχημο χωρίς χαρακτήρα και παράδοση, έ δεν ευθύνεται η χώρα. Η πόλη του Τόκυο είναι μια καινούρια πόλη χτισμένη πάνω στα εδάφη δύο τρομερών καταστροφών (WWII και ο σεισμός του 1923). Οι Γιαγιάδες του Τόκυο πιθανότατα να γνωρίζανε άλλη πόλη και να μπορούσαν να μας διηγηθούν την τότε αυθεντικότητα. Εγώ δεν μιλάω Γιαπωνέζικα, εσύ Κώστα? Ούτε εσύ (καλά εδώ εσύ δεν μπορείς ούτε καν να φας με chopsticks!!). Ωραία! Τόκυο χωρίς τις γιαγιάδες ίσον μαύρο χάλι!!..
Μέχρι να φτάσεις εσύ ένδοξε ταξιδευτή μου στο Ueno (ή στο Tokyo station εξαρτάται από το τρένο που θα πάρεις από την Narita (Keisha (όχι αυτή είναι μια sugababe) Keisei για Ueno και N’EX για Tokyo Station)) θα φτάσεις στα πρώτα σπίτια! Ο ενθουσιασμός σου είναι έκδηλος! ΝΑΙ κατάφερες την δωδεκάωρη πτήση σου χωρίς να αναγκαστείς να βγεις για τσιγάρο (ή πούρο ή αμφιταμίνες..) στο φτερό παριστάνοντας τον ερωδιό και τώρα βρίσκεσαι στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου! Εκείνη με την λευκή σημαία και τον κόκκινο κύκλο! Και μπαίνεις στον αστικό ιστό και σου πέφτουν τα μούτρα. Η εικόνα φίλε μου είναι άσχημη. Αυτές οι κολώνες ηλεκτρισμού με τα άπειρα καλώδια είναι απωθητικές, οι κεραίες τηλεόρασης χειρότερες από την θέα στην ταράτσα πολυκατοικίας στο Γαλάτσι, τα σπίτια κάτι προχειροκατασκευές με μαύρες (τσίγκινες?) οροφές και τα στενάκια τόσο στενάκια όπου οι κολώνες που λέγαμε και τα καλώδιά τους, σου καταστρέφουν τα πάντα. Η διάθεση όμως παραμένει εύχαρη! Ueno και μετά τρένο για Shibuya όπου βρίσκεται και το ξενοδοχείο (μιλάμε για πραγματικά την άλλη άκρη της πόλης αλλά το μετρό μας εξυπηρετεί καθώς η αγαπημένη Ginza line μας πάει εκεί χωρίς ούτε καν ανταπόκριση).
Κεφάλαιο Μετρό (χοχοχο (χριστουγεννιάτικο)): έχουμε βαγόνι για γυναίκες, βαγόνι με χαμηλό κλιματισμό, μέσα στα βαγόνια υπάρχουν ειδικές θέσεις για ΑΜΕΑ, εγκύους και ηλικιωμένους οπού γύρω τους κρέμονται κίτρινα χερούλια τα οποία μας ενημερώνουν ότι γύρω τους τα κινητά μας πρέπει να είναι κλειστά! Στο υπόλοιπο βαγόνι μπορείς απλώς να τα έχεις σε silent mode για να μην ενοχλείς! Στις αποβάθρες όλων των σταθμών υπάρχουν σηματοδοτημένες οι θέσεις στις οποίες ανοίγουν οι πόρτες των βαγονιών. Από αυτές τις θέσεις ξεκινάνε οι ουρές αναμονής για το τρένο. Γιαπωνέζοι σε δυάδες περιμένουν στωικά.
(εξαίρεση!!!!). Σε μεγάλους σταθμούς και σε περίπτωση που η συγκεκριμένη γραμμή γεμίσει, υπάρχει παράλληλη γραμμή στα δεξιά όπου περιμένουν το δεύτερο τρένο ενώ όταν γεμίσει κι εκείνη υπάρχει και μια Τρίτη παράλληλη γραμμή για το τρίτο τρένο. Έρχεται λοιπόν το τρένο, η πρώτη γραμμή των δυάδων ανοίγει επιτρέποντας στο μετρό να ξεφορτώσει και όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία, αρχίζουν και μπαίνουν στα βαγόνια. Όπως ίσως καταλάβατε, κατά την διαδικασία επιβίβασης, η σειρά του δεύτερου τρένου βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην ανοιχτή πόρτα. Κανείς όμως δεν κουνάει μέχρι να αδειάσει η πρώτη γραμμή. Αν μετά το τέλος της πρώτης περισσεύει χώρος για το κονσερβοκούτι μας, αρχίζει η επιβίβαση και της δεύτερης γραμμής. Θα δείτε αρκετούς Γιαπωνέζους με μασκάκι. Κρυωμένοι είναι και για να μην κολλήσουν και εσένα, σε προφυλάσσουν με αυτό τον τρόπο.
Φτάνουμε Shibuya, παρακολουθούμε την «αναπνοή» (λόγω της κίνησης των αμέτρητων πεζών επάνω στις πολλαπλές ζέμπρες κάθε που ανάβουν οι Γρηγόρηδες) του Shibuya crossing από την καλύτερη (και προτεινόμενη από την Mariath) θέση, τα Starbucks
και οδεύουμε προς το ξενοδοχείο στα 300 μέτρα από τον σταθμό. Δόξα το Θεό μέχρι στιγμής δεν χρειαζόμαστε βοήθεια από χάρτες καθώς το ξενοδοχείο είναι ευκρινώς καταγεγραμμένο στον βρεγματικό λοβό μου. Όταν όμως βαλθήκαμε να προσανατολιστούμε με τους χάρτες που βρίσκονται διάσπαρτοι στην πόλη, διαπιστώσαμε με φρίκη ότι ο Βοριάς στον χάρτη δεν βρίσκεται ποτέ στην ίδια κατεύθυνση! Με αποτέλεσμα όποια ρυμοτομική εικόνα της πόλης κι αν είχες, κατέρρεε αφήνοντάς σε μπερδεμένο και απηυδισμένο να στριφογυρνάς το κεφάλι σου σαν μελαγχολικό κουτάβι.
Το ξενοδοχείο ευπρεπέστατο, γνωριμία με τις αεροπλανικές τουαλέτες του δωματίου μου, γνωριμία με την πλήρη έλλειψη επικοινωνίας με τον receptionist και γνωριμία με την πόλη. Βγαίνουμε έξω και αρχίζουμε:
Μέχρι να φτάσεις εσύ ένδοξε ταξιδευτή μου στο Ueno (ή στο Tokyo station εξαρτάται από το τρένο που θα πάρεις από την Narita (Keisha (όχι αυτή είναι μια sugababe) Keisei για Ueno και N’EX για Tokyo Station)) θα φτάσεις στα πρώτα σπίτια! Ο ενθουσιασμός σου είναι έκδηλος! ΝΑΙ κατάφερες την δωδεκάωρη πτήση σου χωρίς να αναγκαστείς να βγεις για τσιγάρο (ή πούρο ή αμφιταμίνες..) στο φτερό παριστάνοντας τον ερωδιό και τώρα βρίσκεσαι στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου! Εκείνη με την λευκή σημαία και τον κόκκινο κύκλο! Και μπαίνεις στον αστικό ιστό και σου πέφτουν τα μούτρα. Η εικόνα φίλε μου είναι άσχημη. Αυτές οι κολώνες ηλεκτρισμού με τα άπειρα καλώδια είναι απωθητικές, οι κεραίες τηλεόρασης χειρότερες από την θέα στην ταράτσα πολυκατοικίας στο Γαλάτσι, τα σπίτια κάτι προχειροκατασκευές με μαύρες (τσίγκινες?) οροφές και τα στενάκια τόσο στενάκια όπου οι κολώνες που λέγαμε και τα καλώδιά τους, σου καταστρέφουν τα πάντα. Η διάθεση όμως παραμένει εύχαρη! Ueno και μετά τρένο για Shibuya όπου βρίσκεται και το ξενοδοχείο (μιλάμε για πραγματικά την άλλη άκρη της πόλης αλλά το μετρό μας εξυπηρετεί καθώς η αγαπημένη Ginza line μας πάει εκεί χωρίς ούτε καν ανταπόκριση).
Κεφάλαιο Μετρό (χοχοχο (χριστουγεννιάτικο)): έχουμε βαγόνι για γυναίκες, βαγόνι με χαμηλό κλιματισμό, μέσα στα βαγόνια υπάρχουν ειδικές θέσεις για ΑΜΕΑ, εγκύους και ηλικιωμένους οπού γύρω τους κρέμονται κίτρινα χερούλια τα οποία μας ενημερώνουν ότι γύρω τους τα κινητά μας πρέπει να είναι κλειστά! Στο υπόλοιπο βαγόνι μπορείς απλώς να τα έχεις σε silent mode για να μην ενοχλείς! Στις αποβάθρες όλων των σταθμών υπάρχουν σηματοδοτημένες οι θέσεις στις οποίες ανοίγουν οι πόρτες των βαγονιών. Από αυτές τις θέσεις ξεκινάνε οι ουρές αναμονής για το τρένο. Γιαπωνέζοι σε δυάδες περιμένουν στωικά.
(εξαίρεση!!!!). Σε μεγάλους σταθμούς και σε περίπτωση που η συγκεκριμένη γραμμή γεμίσει, υπάρχει παράλληλη γραμμή στα δεξιά όπου περιμένουν το δεύτερο τρένο ενώ όταν γεμίσει κι εκείνη υπάρχει και μια Τρίτη παράλληλη γραμμή για το τρίτο τρένο. Έρχεται λοιπόν το τρένο, η πρώτη γραμμή των δυάδων ανοίγει επιτρέποντας στο μετρό να ξεφορτώσει και όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία, αρχίζουν και μπαίνουν στα βαγόνια. Όπως ίσως καταλάβατε, κατά την διαδικασία επιβίβασης, η σειρά του δεύτερου τρένου βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην ανοιχτή πόρτα. Κανείς όμως δεν κουνάει μέχρι να αδειάσει η πρώτη γραμμή. Αν μετά το τέλος της πρώτης περισσεύει χώρος για το κονσερβοκούτι μας, αρχίζει η επιβίβαση και της δεύτερης γραμμής. Θα δείτε αρκετούς Γιαπωνέζους με μασκάκι. Κρυωμένοι είναι και για να μην κολλήσουν και εσένα, σε προφυλάσσουν με αυτό τον τρόπο.
Φτάνουμε Shibuya, παρακολουθούμε την «αναπνοή» (λόγω της κίνησης των αμέτρητων πεζών επάνω στις πολλαπλές ζέμπρες κάθε που ανάβουν οι Γρηγόρηδες) του Shibuya crossing από την καλύτερη (και προτεινόμενη από την Mariath) θέση, τα Starbucks
και οδεύουμε προς το ξενοδοχείο στα 300 μέτρα από τον σταθμό. Δόξα το Θεό μέχρι στιγμής δεν χρειαζόμαστε βοήθεια από χάρτες καθώς το ξενοδοχείο είναι ευκρινώς καταγεγραμμένο στον βρεγματικό λοβό μου. Όταν όμως βαλθήκαμε να προσανατολιστούμε με τους χάρτες που βρίσκονται διάσπαρτοι στην πόλη, διαπιστώσαμε με φρίκη ότι ο Βοριάς στον χάρτη δεν βρίσκεται ποτέ στην ίδια κατεύθυνση! Με αποτέλεσμα όποια ρυμοτομική εικόνα της πόλης κι αν είχες, κατέρρεε αφήνοντάς σε μπερδεμένο και απηυδισμένο να στριφογυρνάς το κεφάλι σου σαν μελαγχολικό κουτάβι.
Το ξενοδοχείο ευπρεπέστατο, γνωριμία με τις αεροπλανικές τουαλέτες του δωματίου μου, γνωριμία με την πλήρη έλλειψη επικοινωνίας με τον receptionist και γνωριμία με την πόλη. Βγαίνουμε έξω και αρχίζουμε:
Attachments
Last edited by a moderator:
