kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
Με ένα βλέμμα το οποίο στην καλύτερη περίπτωση θα ήταν ανώφελο να περιγράψω ενώ στην χειρότερη εντελώς άδικο, αντικρίζουμε το Fuji. Για όσους ανοίξανε τώρα τον δέκτη τους, τούτο αποτελεί το νούμερο ένα αξιοθέατο στην Ιαπωνία για πάρτι μου καθώς ήταν το μόνο που αναγνώριζα στην Γιαπωνέζικη αντιπροσωπεία που δούλευε ο πατέρας μου. Και τούτη την συγκεκριμένη στιγμή αποδεικνύεται ότι ο Coelho δεν είναι τόσο ντενεκές ενώ ο Murphy είναι: μπροστά σε τούτο το θέαμα, ένα μεγαλόπρεπο παρκινγκ μας περιμένει για να παρκάρουμε τόσο παράνομα και επικίνδυνα στην άκρη του που θα προκαλούσε στον οιοδήποτε γιαπωνέζο μερική τύφλωση, ελαφρύ εγκεφαλικό και ίσως και κολικό νεφρού. Εκστασιασμένοι ψάχνουμε να βρούμε για λίγο τον λεβιέ της πόρτας, βγαίνουμε και όταν και μόνο όταν εξαντλήθηκαν οι φωτογραφικές μας προοπτικές από τούτο το σημείο, (και αδειάσανε οι κύστες μας (για τους λιγότερο ρομαντικούς)) πετάξαμε προς το αυτοκίνητο έτοιμοι και γι’ άλλες λήψεις. Ευτυχώς, προς διάσωση του λιγοστού χρόνου που διαθέταμε, δεν υπήρχε κι άλλο παρκινγκ στα επόμενα 200 μέτρα. Ούτε στα επόμενα 200 μέτρα. Ας πούμε λοιπόν ότι καλύψαμε βασανιστικά και απρόβλεπτα πολλά χιλιόμετρα χωρίς στάση. Βγάζαμε όμως φωτογραφίες έχοντας τα χέρια μας έξω από τα παράθυρα (μου διαφεύγει εντελώς το ποιος κράταγε το τιμόνι τούτες τις στιγμές).
Διαδρομή ανάμεσα σε πορτοκαλί δέντρα, πράσινα δέντρα ενώ κάποια μας περίμεναν εντελώς ξερά και μωβ να εμπλουτίζουν την παλέτα. Δρόμοι στενοί και ορεινοί, τολμώ να πω, συνηθισμένοι. Και αυτό ακριβώς φοβόμουν και για τις 5 λίμνες του Fuji. Την τεράστια και ξεκομμένη βορειοανατολική Yamanaka (παύση αφήγησης για έλεγχο προσανατολισμού από taver), και τις συνεχόμενες βόρειες (παύση αφήγησης για έλεγχο προσανατολισμού από taver) Kawaguchi, Saiko, Shoji και Motosu (παύση αφήγησης για έλεγχο ονοματολογίας από taver). Χωρίς λοιπόν πολλές προσδοκίες και λιγοστές ώρες ημέρας στην διάθεσή μας, παρακάμπτουμε την Yamanaka και διαλέγουμε να προλάβουμε τις άλλες τέσσερις. Το χωριό Fujikawaguchiko είναι μια χαρά χάλια όπως και το παραλιακό του μέτωπο. Η λίμνη όμως είναι λουσμένη με μεθυστικά χρώματα ενώ το μικρό νησάκι στο κέντρο της με το μικροσκοπικό gazebo ολοκληρώνουν την εικόνα. Αξίζει, αξίζει.
Μετά τι κάνουμε; Μας έχει καρφωθεί να ανεβούμε στο παρατηρητήριο που μας προτείνει το LP, το Koyo Dai. Αρκετά εύκολο όνομα άρα δεν αργώ να συμφωνήσω (!!). Βρίσκουμε γρήγορα την διασταύρωση που θα μας ανεβάσει εκεί πάνω από έναν συμπαθέστατο χωματόδρομο. Η διασταύρωση βρίσκεται στον κεντρικό άξονα (139) μεταξύ Kawaguchi και Saiko. Ναι η θέα είναι εκθαμβωτική, ναι υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές, ναι να πάτε αν είστε με αμάξι καθώς το σπίτι στο οποίο βρίσκεται το παρατηρητήριο είναι πιο παλιό κι από τα ταυροκαθάψια άρα αξίζει να ανεβείτε τούτη την ταλαίπωρη σκάλα και να περιπλανηθείτε στα έσω του. Το Fuji είναι ένας καθαρός κώνος. Από το υψόμετρο 1.000 που βρισκόμαστε, μας χωρίζουν 13 χιλιόμετρα από την κορυφή των 3.776 μέτρων. Οι φωτογραφίες που παραθέτω αποδυναμώνουν τα λόγια μου άρα σκέφτηκα ότι σπαταλάω τον χρόνο μου. Και τον δικό σας.
Η μέρα φεύγει, το Fuji φεύγει κι αυτό. Καιρός για την τρίτη και μικρότερη λίμνη, την Shoji απ’ όπου βγάλαμε μαγευτικές φωτογραφίες κι από κει. Την τέταρτη δεν την τιμάμε καθώς δεν θα την βλέπαμε κιόλας άρα η απόφαση της ολομέλειας είναι ξεκάθαρη, ο οδηγός πήρε σαφή και ξεκάθαρη εντολή να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της… νυχτερινής οδήγησης.
Κατάρα!! Έξω ακριβώς από το Fujikawaguchiko (άραγε και οι κάτοικοι του αυτό το όνομα χρησιμοποιούν; Λυπηρό…) βρίσκεται το Fujiyama amusement park!! Λίγο που το πήρε το μάτι μου, φαινόταν φαντασμαγορικό! Άλλη φορά…
Επιστροφή από τον αυτοκινητόδρομο Chuo που αποστολή του είναι να μας βάλει στην πόλη από Shinjuku πλευρά. Επιστροφή με το GPS που αποστολή του είναι να μας πάει στο Ikebukuro σβέλτα ώστε να παρατήσουμε τ’ αμάξι και να αρπάξουμε το τρένο για Nagoya. (το όλο θέμα με τα χρονικά περιθώρια που είχαμε, είναι αρχειοθετημένο αλλά.. ποιος νοιάζεται?). Το GPS λοιπόν είχε την φαεινή ιδέα να μας πάει από το Shinjuku στο Ikebukuro μέσω Ginza (μετάφραση: να μας πάει από Σύνταγμα Ζωγράφου μέσω Νέας Ιωνίας). Ανέλαβα λοιπόν τα ινία με μια γκριμάτσα αυταρέσκειας που θα έφερνε σε αμηχανία ακόμα και τον Edward Cullen ενώ προκάλεσε πολλαπλές ρήξεις στομάχους στον συνοδηγό μου, και έφερα εις πέρας την αποστολή μου μέσω του περιφερειακού C2 (τσσς… σε τα μάς?). Με συνοπτικές διαδικασίες παραδίδουμε το τετράτροχο έντομο (βλ. Nissan Micra), απαθανατίζω με μερικές αφ’ υψηλού φωτογραφίες έναν εντυπωσιακό ανισόπεδο κόμβο από κάτω μας (έτσι για να παίρνω ιδέες για το Sim City) και ορμάμε στον σταθμό… (σε ποιον ρε taver?) για Nagoya. Σε μιάμιση και κάτι είμαστε εκεί. Ύπνο? Ναι ύπνο.. Αύριο Takayama –σε παρελθοντικό χρόνο αύριο έ, η συνέχεια… με το καλό-
Διαδρομή ανάμεσα σε πορτοκαλί δέντρα, πράσινα δέντρα ενώ κάποια μας περίμεναν εντελώς ξερά και μωβ να εμπλουτίζουν την παλέτα. Δρόμοι στενοί και ορεινοί, τολμώ να πω, συνηθισμένοι. Και αυτό ακριβώς φοβόμουν και για τις 5 λίμνες του Fuji. Την τεράστια και ξεκομμένη βορειοανατολική Yamanaka (παύση αφήγησης για έλεγχο προσανατολισμού από taver), και τις συνεχόμενες βόρειες (παύση αφήγησης για έλεγχο προσανατολισμού από taver) Kawaguchi, Saiko, Shoji και Motosu (παύση αφήγησης για έλεγχο ονοματολογίας από taver). Χωρίς λοιπόν πολλές προσδοκίες και λιγοστές ώρες ημέρας στην διάθεσή μας, παρακάμπτουμε την Yamanaka και διαλέγουμε να προλάβουμε τις άλλες τέσσερις. Το χωριό Fujikawaguchiko είναι μια χαρά χάλια όπως και το παραλιακό του μέτωπο. Η λίμνη όμως είναι λουσμένη με μεθυστικά χρώματα ενώ το μικρό νησάκι στο κέντρο της με το μικροσκοπικό gazebo ολοκληρώνουν την εικόνα. Αξίζει, αξίζει.
Μετά τι κάνουμε; Μας έχει καρφωθεί να ανεβούμε στο παρατηρητήριο που μας προτείνει το LP, το Koyo Dai. Αρκετά εύκολο όνομα άρα δεν αργώ να συμφωνήσω (!!). Βρίσκουμε γρήγορα την διασταύρωση που θα μας ανεβάσει εκεί πάνω από έναν συμπαθέστατο χωματόδρομο. Η διασταύρωση βρίσκεται στον κεντρικό άξονα (139) μεταξύ Kawaguchi και Saiko. Ναι η θέα είναι εκθαμβωτική, ναι υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές, ναι να πάτε αν είστε με αμάξι καθώς το σπίτι στο οποίο βρίσκεται το παρατηρητήριο είναι πιο παλιό κι από τα ταυροκαθάψια άρα αξίζει να ανεβείτε τούτη την ταλαίπωρη σκάλα και να περιπλανηθείτε στα έσω του. Το Fuji είναι ένας καθαρός κώνος. Από το υψόμετρο 1.000 που βρισκόμαστε, μας χωρίζουν 13 χιλιόμετρα από την κορυφή των 3.776 μέτρων. Οι φωτογραφίες που παραθέτω αποδυναμώνουν τα λόγια μου άρα σκέφτηκα ότι σπαταλάω τον χρόνο μου. Και τον δικό σας.
Η μέρα φεύγει, το Fuji φεύγει κι αυτό. Καιρός για την τρίτη και μικρότερη λίμνη, την Shoji απ’ όπου βγάλαμε μαγευτικές φωτογραφίες κι από κει. Την τέταρτη δεν την τιμάμε καθώς δεν θα την βλέπαμε κιόλας άρα η απόφαση της ολομέλειας είναι ξεκάθαρη, ο οδηγός πήρε σαφή και ξεκάθαρη εντολή να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της… νυχτερινής οδήγησης.
Κατάρα!! Έξω ακριβώς από το Fujikawaguchiko (άραγε και οι κάτοικοι του αυτό το όνομα χρησιμοποιούν; Λυπηρό…) βρίσκεται το Fujiyama amusement park!! Λίγο που το πήρε το μάτι μου, φαινόταν φαντασμαγορικό! Άλλη φορά…
Επιστροφή από τον αυτοκινητόδρομο Chuo που αποστολή του είναι να μας βάλει στην πόλη από Shinjuku πλευρά. Επιστροφή με το GPS που αποστολή του είναι να μας πάει στο Ikebukuro σβέλτα ώστε να παρατήσουμε τ’ αμάξι και να αρπάξουμε το τρένο για Nagoya. (το όλο θέμα με τα χρονικά περιθώρια που είχαμε, είναι αρχειοθετημένο αλλά.. ποιος νοιάζεται?). Το GPS λοιπόν είχε την φαεινή ιδέα να μας πάει από το Shinjuku στο Ikebukuro μέσω Ginza (μετάφραση: να μας πάει από Σύνταγμα Ζωγράφου μέσω Νέας Ιωνίας). Ανέλαβα λοιπόν τα ινία με μια γκριμάτσα αυταρέσκειας που θα έφερνε σε αμηχανία ακόμα και τον Edward Cullen ενώ προκάλεσε πολλαπλές ρήξεις στομάχους στον συνοδηγό μου, και έφερα εις πέρας την αποστολή μου μέσω του περιφερειακού C2 (τσσς… σε τα μάς?). Με συνοπτικές διαδικασίες παραδίδουμε το τετράτροχο έντομο (βλ. Nissan Micra), απαθανατίζω με μερικές αφ’ υψηλού φωτογραφίες έναν εντυπωσιακό ανισόπεδο κόμβο από κάτω μας (έτσι για να παίρνω ιδέες για το Sim City) και ορμάμε στον σταθμό… (σε ποιον ρε taver?) για Nagoya. Σε μιάμιση και κάτι είμαστε εκεί. Ύπνο? Ναι ύπνο.. Αύριο Takayama –σε παρελθοντικό χρόνο αύριο έ, η συνέχεια… με το καλό-
Attachments
-
46 KB Προβολές: 3.284
Last edited by a moderator: