kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
(αυτό είναι το κομμάτι της ιστορίας μου στο οποίο θα περιγράψω τον σεισμό που έζησα..)
Μια μικρή γνωριμία με το οδικό δίκτυο του Τόκυο που απορρέει από πολύωρη αναγνώριση και απομνημόνευση του. Η πόλη διαθέτει δύο κύριους περιφερειακούς, τον C1 αρκετά εσωτερικά, περικυκλώνει την Ginza- Otemachi, το Imperial palace, Shinbashi, περιοχές του Roppongi. Ο C2 είναι αρκετά μεγαλύτερος αλλά ακόμα υπό κατασκευή. Πριν 3 χρόνια παραδόθηκε και ένα ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι του που ενώνει τον αυτοκινητόδρομο 3 (Shibuya Route) με τον 4 (Shinjuku Route). Αυτό το κομμάτι είναι υπόγειο ενώ ο εξαερισμός του τούνελ γίνεται από τεράστιες καμινάδες που «κοσμούν» το διάζωμα του οδικού άξονα 317 ακριβώς από πάνω. Ο δε πρόσφατος κόμβος Ohashi (03/2010) που ενώνει τον C2 με τον 3 είναι ένα θαύμα της μηχανικής στο μέγεθος σταδίου ποδοσφαίρου, ένας απερίγραπτος κλειστός κλωβός 4 τεσσάρων ορόφων όπου καθένας φιλοξενεί και μια κατεύθυνση. Τους περιφερειακούς αλλά και διάφορους παράπλευρους άξονες, τέμνουν 11 συνολικά ακτινωτοί αυτοκινητόδρομοι. Κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν εκτός πόλης ως expressways που οδηγούν σε κατευθύνσεις εκτός Τόκυο. Εμείς φύγαμε από τον 3 για Hakone και επιστρέψαμε από τις λίμνες του Fuji από τον 4. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτών των νευραλγικών αξόνων για την πόλη, είναι ότι σε πολλά τμήματά τους δεν μετράνε πάνω από δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση ενώ δε λείπουν και τμήματα με μόλις μία. Τα bottle necks βέβαια που δημιουργούνται από 2 σε 1 αντιλαμβάνεστε ότι δημιουργούν απίστευτη κίνηση αυτοκινήτων. Ο Μ. ήταν ξεκάθαρος. Αν θέλετε να επιστρέψετε στην πόλη εντός δωδεκάωρου (!!!!) να αποφύγετε την ενοικίαση και επιστροφή κατά τις Κυριακές ή αργίες!
Το ευτύχημα είναι πως υπάρχουν και Αγγλικές πινακίδες. Αν γνωρίζεις τις ενδιάμεσες πόλεις για τον προορισμό σου, είναι δύσκολο να χαθείς (όχι βέβαια ακατόρθωτο όπως απέδειξε ο συνοδηγός μου!!). Το GPS αποφασίζει πολύ νωρίς να μας εκτρέψει από τον Tomei expressway (ο 3 που λέγαμε) και μας πέταξε στην γιαπωνέζικη ύπαιθρο, πράγμα που ουδέποτε δεν του το χρέωσα, την καλύτερη δουλειά έκανε. Το πρόβλημα βρισκόταν στο χωριό Ninomiya το οποίο το στριφογυρίζαμε επί 20 λεπτά μέχρι να βρει ο συνοδηγός (ναι, εκείνος ο αναίσχυντος που δεν χάνει ευκαιρία να με κατηγορήσει για τις προσανατολιστικές μου ικανότητες) τον δρόμο. Και τελικά τον έβρισκα όταν επέμενα ότι κάτι δεν πάει καλά!
Φτάνουμε στην λίμνη του Hakone, την λίμνη που εδώ και χρόνια εναλλάσσετε με άλλα τοπία σε δωμάτιο του σπιτιού μου όπου κάθε μέλος της οικογένειας αναγνώριζε αυτόματα το Fuji και θεωρούσε αδιανόητη την πιθανότητα να το δει κάποια στιγμή από κοντά.
Το χωριό όπως τα πλείστα γιαπωνέζικα, δεν λένε τίποτα. Μερικά μαγαζάκια στις όχθες με την συντροφιά βαρκών σε σχήμα κύκνου και τίποτ’ άλλο. Μας έχει πιάσει … έ πώς να το πω.. κόψιμο.. άρα ορμάμε σε ένα από τα μαγαζιά, παραγγέλνουμε κρέπες και παίρνει σειρά ο Κώστας προς την τουαλέτα. Είμαι ακόμα όρθιος και τακτοποιώ τα χαρτιά μας. Στα αριστερά μου, ο Κώστας χάνεται σε μια πόρτα την στιγμή που κάθομαι στην καρέκλα και ξεκίνησε η δόνηση. Πάντα κατά το ξεκίνημα ενός σεισμού, διακατέχομαι από μια αμφιβολία. Ίσως να ήταν ιδέα μου, ένα μεγάλο φορτηγό απ’ έξω, κάτι που να μπορεί να αιτιολογηθεί με πιο εύκολα και καθησυχαστικά διαπιστευτήρια. Ο θόρυβος όμως είναι χαρακτηριστικός. Το κούνημα επίσης των φωτιστικών σωμάτων ξεκάθαρα παραπέμπει. Αυτό που ακόμα με προβληματίζει είναι η αντίδραση των περίπου 8 ντόπιων που συνεχίζουν ράθυμα τις κουβέντες τους με βλέμματα σταθερά. Με τις αισθήσεις τους να μπλοκάρουν μια δόνηση περίπου 5 ρίχτερ. Όταν ο Κώστας ήρθε, ευτυχώς τα φώτα σείονταν ακόμα. Δεν είχε καταλάβει τίποτα και χρειαζόμουν μια απόδειξη.
Πως έχει τώρα το πράγμα για τους ταξιδιώτες που δεν θα αποφασίσουν να νοικιάσουν αμάξι. Φτάνουν ως το Hakone, ένα χωριό κάπως μακριά από την λίμνη, με JR., παίρνετε το τρένο Tozan και ανεβαίνετε έως Gora (η διαδρομή από το google φαίνεται άκρως χορταστική, λυπάμαι που δεν την ακολουθήσαμε κι εμείς μέσω του παράπλευρου δρόμου). Από κει άλλο τρενάκι για να φτάσετε στο τελεφερίκ (μια διαδρομή ενός χιλιομέτρου που γίνεται και με τα πόδια). Παρκάρουμε και ανεβαίνουμε. (2.340Υ)
Μπόχα ανείπωτη. Όσο ανεβαίνουμε, χειροτερεύει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων το αποδίδουμε σε μια άγνωστη πηγή θειαφιού. Όσο πλησιάζουμε την κορυφογραμμή η περίπτωση μετατρέπεται σε πεποίθηση καθώς, όσο άπλυτος κι αν είσαι δεν πρόκειται να μυρίζεις τόσο έντονα σάπιο αυγό! Βρισκόμαστε στην κολώνα αλλαγής κλίσης, ευθυγραμμιζόμαστε. Μπροστά μας ένα απρόβλεπτο θέαμα, όσο κι αν είχα κρυφοκοιτάξει σε φωτογραφίες πριν έρθω εδώ. Ōwakudani. Η μεγάλη βραστή πεδιάδα. Ένα πρώην ηφαίστειο συνεχίζει εδώ και χρόνια να αποβάλλει θειάφι στην ατμόσφαιρα. Η πλαγιά είναι κίτρινη με διάφορα παραπήγματα μπροστά από ανοιχτά πηγάδια που ξερνάνε λευκές βρωμερές ανάσες από τα έγκατά τους. Άνθρωποι περπατάνε σε αυτό το βιβλικό τοπίο από εγκατάσταση σε εγκατάσταση.
Εντυπωσιακή εικόνα αλλά και άσχημη ανακατεύεται με τις εμετικές οσμές και μας εξαφανίζουν την όποια επιθυμία να παραμείνουμε εδώ όπως πλειάδα γιαπωνέζων που όχι μόνο θα κάνουν τα λουτρά τους στις θερμές πηγές αλλά θα φάνε και τα Kuro tamago, μαύρα αυγά που βράζονται στις πηγές, μυρίζουν θειάφι και φημολογείται ότι ένα από δαύτα σου προσθέτει εφτά επιπλέον χρόνια ζωής, δύο με δυόμισι σου προσθέτουν 17,5 χρόνια ενώ το τρίτο σου προσθέτει λίγο ελαφρύ χώμα από πάνω σου… (τι σκατά συνάρτηση είναι αυτή…)
Συνέχεια και πλέον θαυμάζουμε την λίμνη Hakone όχι όμως και το Fuji που ακόμα μας κάνει ντροπές πίσω από πεισματάρικα σύννεφα. Ακολουθούμε την ίδια διαδρομή, αρπάζουμε το αμάξι και ορμάμε προς το βουνό.
ΠΡΟΣΕΧΩΣ το sequel (Fuji) αλλά και το prequel (Tsukiji fish market)
Μια μικρή γνωριμία με το οδικό δίκτυο του Τόκυο που απορρέει από πολύωρη αναγνώριση και απομνημόνευση του. Η πόλη διαθέτει δύο κύριους περιφερειακούς, τον C1 αρκετά εσωτερικά, περικυκλώνει την Ginza- Otemachi, το Imperial palace, Shinbashi, περιοχές του Roppongi. Ο C2 είναι αρκετά μεγαλύτερος αλλά ακόμα υπό κατασκευή. Πριν 3 χρόνια παραδόθηκε και ένα ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι του που ενώνει τον αυτοκινητόδρομο 3 (Shibuya Route) με τον 4 (Shinjuku Route). Αυτό το κομμάτι είναι υπόγειο ενώ ο εξαερισμός του τούνελ γίνεται από τεράστιες καμινάδες που «κοσμούν» το διάζωμα του οδικού άξονα 317 ακριβώς από πάνω. Ο δε πρόσφατος κόμβος Ohashi (03/2010) που ενώνει τον C2 με τον 3 είναι ένα θαύμα της μηχανικής στο μέγεθος σταδίου ποδοσφαίρου, ένας απερίγραπτος κλειστός κλωβός 4 τεσσάρων ορόφων όπου καθένας φιλοξενεί και μια κατεύθυνση. Τους περιφερειακούς αλλά και διάφορους παράπλευρους άξονες, τέμνουν 11 συνολικά ακτινωτοί αυτοκινητόδρομοι. Κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν εκτός πόλης ως expressways που οδηγούν σε κατευθύνσεις εκτός Τόκυο. Εμείς φύγαμε από τον 3 για Hakone και επιστρέψαμε από τις λίμνες του Fuji από τον 4. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτών των νευραλγικών αξόνων για την πόλη, είναι ότι σε πολλά τμήματά τους δεν μετράνε πάνω από δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση ενώ δε λείπουν και τμήματα με μόλις μία. Τα bottle necks βέβαια που δημιουργούνται από 2 σε 1 αντιλαμβάνεστε ότι δημιουργούν απίστευτη κίνηση αυτοκινήτων. Ο Μ. ήταν ξεκάθαρος. Αν θέλετε να επιστρέψετε στην πόλη εντός δωδεκάωρου (!!!!) να αποφύγετε την ενοικίαση και επιστροφή κατά τις Κυριακές ή αργίες!
Το ευτύχημα είναι πως υπάρχουν και Αγγλικές πινακίδες. Αν γνωρίζεις τις ενδιάμεσες πόλεις για τον προορισμό σου, είναι δύσκολο να χαθείς (όχι βέβαια ακατόρθωτο όπως απέδειξε ο συνοδηγός μου!!). Το GPS αποφασίζει πολύ νωρίς να μας εκτρέψει από τον Tomei expressway (ο 3 που λέγαμε) και μας πέταξε στην γιαπωνέζικη ύπαιθρο, πράγμα που ουδέποτε δεν του το χρέωσα, την καλύτερη δουλειά έκανε. Το πρόβλημα βρισκόταν στο χωριό Ninomiya το οποίο το στριφογυρίζαμε επί 20 λεπτά μέχρι να βρει ο συνοδηγός (ναι, εκείνος ο αναίσχυντος που δεν χάνει ευκαιρία να με κατηγορήσει για τις προσανατολιστικές μου ικανότητες) τον δρόμο. Και τελικά τον έβρισκα όταν επέμενα ότι κάτι δεν πάει καλά!
Φτάνουμε στην λίμνη του Hakone, την λίμνη που εδώ και χρόνια εναλλάσσετε με άλλα τοπία σε δωμάτιο του σπιτιού μου όπου κάθε μέλος της οικογένειας αναγνώριζε αυτόματα το Fuji και θεωρούσε αδιανόητη την πιθανότητα να το δει κάποια στιγμή από κοντά.
Το χωριό όπως τα πλείστα γιαπωνέζικα, δεν λένε τίποτα. Μερικά μαγαζάκια στις όχθες με την συντροφιά βαρκών σε σχήμα κύκνου και τίποτ’ άλλο. Μας έχει πιάσει … έ πώς να το πω.. κόψιμο.. άρα ορμάμε σε ένα από τα μαγαζιά, παραγγέλνουμε κρέπες και παίρνει σειρά ο Κώστας προς την τουαλέτα. Είμαι ακόμα όρθιος και τακτοποιώ τα χαρτιά μας. Στα αριστερά μου, ο Κώστας χάνεται σε μια πόρτα την στιγμή που κάθομαι στην καρέκλα και ξεκίνησε η δόνηση. Πάντα κατά το ξεκίνημα ενός σεισμού, διακατέχομαι από μια αμφιβολία. Ίσως να ήταν ιδέα μου, ένα μεγάλο φορτηγό απ’ έξω, κάτι που να μπορεί να αιτιολογηθεί με πιο εύκολα και καθησυχαστικά διαπιστευτήρια. Ο θόρυβος όμως είναι χαρακτηριστικός. Το κούνημα επίσης των φωτιστικών σωμάτων ξεκάθαρα παραπέμπει. Αυτό που ακόμα με προβληματίζει είναι η αντίδραση των περίπου 8 ντόπιων που συνεχίζουν ράθυμα τις κουβέντες τους με βλέμματα σταθερά. Με τις αισθήσεις τους να μπλοκάρουν μια δόνηση περίπου 5 ρίχτερ. Όταν ο Κώστας ήρθε, ευτυχώς τα φώτα σείονταν ακόμα. Δεν είχε καταλάβει τίποτα και χρειαζόμουν μια απόδειξη.
Πως έχει τώρα το πράγμα για τους ταξιδιώτες που δεν θα αποφασίσουν να νοικιάσουν αμάξι. Φτάνουν ως το Hakone, ένα χωριό κάπως μακριά από την λίμνη, με JR., παίρνετε το τρένο Tozan και ανεβαίνετε έως Gora (η διαδρομή από το google φαίνεται άκρως χορταστική, λυπάμαι που δεν την ακολουθήσαμε κι εμείς μέσω του παράπλευρου δρόμου). Από κει άλλο τρενάκι για να φτάσετε στο τελεφερίκ (μια διαδρομή ενός χιλιομέτρου που γίνεται και με τα πόδια). Παρκάρουμε και ανεβαίνουμε. (2.340Υ)
Μπόχα ανείπωτη. Όσο ανεβαίνουμε, χειροτερεύει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων το αποδίδουμε σε μια άγνωστη πηγή θειαφιού. Όσο πλησιάζουμε την κορυφογραμμή η περίπτωση μετατρέπεται σε πεποίθηση καθώς, όσο άπλυτος κι αν είσαι δεν πρόκειται να μυρίζεις τόσο έντονα σάπιο αυγό! Βρισκόμαστε στην κολώνα αλλαγής κλίσης, ευθυγραμμιζόμαστε. Μπροστά μας ένα απρόβλεπτο θέαμα, όσο κι αν είχα κρυφοκοιτάξει σε φωτογραφίες πριν έρθω εδώ. Ōwakudani. Η μεγάλη βραστή πεδιάδα. Ένα πρώην ηφαίστειο συνεχίζει εδώ και χρόνια να αποβάλλει θειάφι στην ατμόσφαιρα. Η πλαγιά είναι κίτρινη με διάφορα παραπήγματα μπροστά από ανοιχτά πηγάδια που ξερνάνε λευκές βρωμερές ανάσες από τα έγκατά τους. Άνθρωποι περπατάνε σε αυτό το βιβλικό τοπίο από εγκατάσταση σε εγκατάσταση.
Εντυπωσιακή εικόνα αλλά και άσχημη ανακατεύεται με τις εμετικές οσμές και μας εξαφανίζουν την όποια επιθυμία να παραμείνουμε εδώ όπως πλειάδα γιαπωνέζων που όχι μόνο θα κάνουν τα λουτρά τους στις θερμές πηγές αλλά θα φάνε και τα Kuro tamago, μαύρα αυγά που βράζονται στις πηγές, μυρίζουν θειάφι και φημολογείται ότι ένα από δαύτα σου προσθέτει εφτά επιπλέον χρόνια ζωής, δύο με δυόμισι σου προσθέτουν 17,5 χρόνια ενώ το τρίτο σου προσθέτει λίγο ελαφρύ χώμα από πάνω σου… (τι σκατά συνάρτηση είναι αυτή…)
Συνέχεια και πλέον θαυμάζουμε την λίμνη Hakone όχι όμως και το Fuji που ακόμα μας κάνει ντροπές πίσω από πεισματάρικα σύννεφα. Ακολουθούμε την ίδια διαδρομή, αρπάζουμε το αμάξι και ορμάμε προς το βουνό.
ΠΡΟΣΕΧΩΣ το sequel (Fuji) αλλά και το prequel (Tsukiji fish market)
Attachments
Last edited by a moderator:
