kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
Πριν πολλά χρόνια όταν ήμουν ακόμα μικρός, όταν δεν έπαιζα με τον τρικεράτοψ μου (όχι οι πλαστικοί… ε, εντάξει, είμαι λίγο σιτεμένος) ασχολιόμουν ενδελεχώς με το επάγγελμα του πατέρα μου. Στα γραφεία της εταιρίας την οποία διεύθυνε, φιγούραρε ένα μυτερό βουνό που μάλλον για ψεύτικο το έκοβα τότε. Όταν όμως μας κουβάλησε κάποια μέρα κάτι αηδιαστικά εδέσματα από ιουράσια ψάρια, ρίζες και βολβούς, άρχισε να αποκρυσταλλώνεται η λέξη «Ιαπωνία» στο μυαλό μου. Το δεύτερο πράγμα που έμαθα, αφορούσε μια πόλη στην οποία εδρεύει η εν λόγω εταιρία. Οσάκα.
(μερικά εκατομμύρια χρόνια μετά)
Δεν ήμασταν ακριβώς αποφασισμένοι για κάτι πέρα από το ότι θα βγούμε από το ξενοδοχείο. Ναι, η Οσάκα ήταν ο μόνος προορισμός ίσως όμως όχι τόσο «καυτός» και προγραμματισμένος. Άρα ναι, Οσάκα για σήμερα το βράδυ. Ο καλός taver είχε διαβάσει και είχε μάθει και ήξερε τι θέλαμε και θα με πήγαινε κατευθείαν στο, ας πούμε αξιοθέατο, κέντρο αυτής της παλαβιάρας και τσαούσας πόλης. Παίρνουμε τα τρένα μας και τα μετρό μας (ο σταθμός του JR βρίσκεται σχετικά μακριά από το κέντρο τούτης της χαώδης πόλης) για να φτάσουμε στην περιοχή Dotonbori. (χαζεύοντας εικόνες στο net, αντιλαμβάνομαι πόσο αφόρητα βαρετή θα ήταν η επίσκεψή μας εδώ αν πραγματοποιείτο ημέρα. Κι αυτό είναι συμβουλή!). Από τους συνηθισμένους απρόσωπους αυτοκινητοδρόμους- λεωφόρους της Ιαπωνίας και επομένως και της Οσάκα, προχωράμε προς το ποτάμι. Μια επίφαση ποταμιού βεβαίως όπως και τα πλείστα «αστικά» ποτάμια των Ιαπωνικών πόλεων. Πάνω από το ποτάμι λοιπόν υπάρχει μια γέφυρα την οποία παίζει να την περάσεις χωρίς να το καταλάβεις. Θα καταλάβεις όμως άλλα πράγματα. Θα έλεγα πως έχουμε να κάνουμε με μια light έκδοση της Times Square αλλά με εντελώς διαφορετική διάθεση και εκτέλεση. Ναι τα φώτα τριγύρω σου είναι εκτυφλωτικά, πολύχρωμα (έλα ντε, Ιαπωνία σου λέω!) και .. παντού! Δεν είναι μόνο τα φώτα αλλά και όλες οι γιαπωνοζοφιγούρες που παρουσιάζουν και σε βάζουν σε ένα mood εντελώς διαφορετικό από την πνιχτή και αυτάρεσκη της Times. Και η διάθεση είναι εντελώς magna (καλά, 40 κεφάλαια έχω γράψει μέχρι τώρα και αναφέρομαι στα magna πρώτη φορά? Reject!) Και η εκτέλεση είναι εντελώς magna. Ο κόσμος δηλαδή που κυκλοφορεί στους δρόμους, δένει καλύτερα από κάθε άλλη φορά, με όλο το χαζοχαρούμενο συνονθύλευμα της Ιαπωνικής μεγαλούπολης. Εδώ είναι το Harajuku της Οσάκα αλλά εδώ είναι και το κέντρο της Οσάκα. Όχι μια περιοχή στην οποία θα πας καθαυτού για να δεις φρικιά. Παππούδες, ναι, γιαγιάδες, ναι, και τέρατα. ΤΕΡΑΤΑ!! Φορώντας πάνω τους ότι ξέμεινε από την γκαρνταρόμπα της φιλμογραφίας του John Waters να περιφέρονται σαν να μη τρέχει μία και να μας ενσωματώνουν όλο και πιο πολύ σε τούτη την κατάσταση. Το ποτάμι δε, ως στάσιμο που είναι, να καθρεπτίζει και να πολλαπλασιάζει τα φώτα της πόλης και τα lux να διπλασιάζονται. Δε θα καταλάβετε τίποτα από την περιοχή με το φώς της ημέρας. Τίποτα. Ελάτε βράδυ.
(η φωτό, για τους παρατηρητικούς, είναι γυρισμένη ανάποδα...)
Το να σουλατσάρουμε ασκόπως στα στενά της γύρω περιοχής απλά ενίσχυε την έλξη που μας δημιουργούσε το γεφύρι. Όταν επιστρέψαμε, σχεδόν απογοητευμένοι ανακαλύψαμε ότι η τρέλα έχει αρχίσει να σκορπά αφήνοντας πίσω της λογής σκουπίδια και διαφημιστικά. Επιστροφή στο ξενοδοχείο του Κιότο μέσο του σταθμού των τρένων του Κιότο. Σας έχω μιλήσει για αυτό το κατασκεύασμα; Όχι; Ναι; Καλά. Ξανα διαβάστε τα:
Umeda Sky Building - Wikipedia, the free encyclopedia
Sapporo Dome - Wikipedia, the free encyclopedia
Ky
Μερικά από τα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα του Hiroshi Hara ο οποίος δυστυχώς κράτησε την οργιώδη φαντασία του σε μια μόνο χώρα. Τη χώρα του. Δημιουργίες σαν αυτές σε βάζουν σε σκέψεις. Πόσο δημιουργικό μπορεί να είναι ένα μυαλό (ή μια ομάδα μυαλό, δε παίζει τόση σημασία τώρα) και τελικά μέχρι που έχεις φτάσει εσύ. Αυτό το κτίριο μου προκάλεσε την παραπάνω τριπλά. Εν τάχει να πω ότι το κυρίως επίπεδο του σταθμού (η είσοδος) καλύπτεται από μια οροφή ύψους 15 ορόφων. Στις άκρες του είναι ανοιχτό. Στην μια από αυτές υπάρχει τεράστια σκάλα διαμορφωμένη σαν κοίλον (όχι και τόσο) θεάτρου την οποία την ανεβαίνεις χωρίς να γνωρίζεις ακριβώς που σε οδηγεί. Καθώς η οροφή του κτιρίου βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη, όταν την πλησιάζεις ανεβαίνοντας την σκάλα, σου δίνει την εντελώς λανθασμένη εντύπωση ότι βρίσκεσαι στο επίπεδο του δρόμου. Αισθάνεσαι μια οροφή πάνω απ’ το κεφάλι σου και νιώθεις οικία. Αμ δε, από τις δυο πλευρές του κτιρίου απλώνεται η θέα προς την πόλη ενώ πίσω σου η σκάλα που μόλις ανέβηκες. Μέσα στο βάθος φαίνεται και ο σταθμός σαν παλιά ανάμνηση ένα πράμα. Πάρτε μερικές φωτογραφίες και κλείστε εισιτήρια (καλά, για τους αρχιτέκτονες της παρέας, τι να πω… νοιαστείτε…)
(μερικά εκατομμύρια χρόνια μετά)
Δεν ήμασταν ακριβώς αποφασισμένοι για κάτι πέρα από το ότι θα βγούμε από το ξενοδοχείο. Ναι, η Οσάκα ήταν ο μόνος προορισμός ίσως όμως όχι τόσο «καυτός» και προγραμματισμένος. Άρα ναι, Οσάκα για σήμερα το βράδυ. Ο καλός taver είχε διαβάσει και είχε μάθει και ήξερε τι θέλαμε και θα με πήγαινε κατευθείαν στο, ας πούμε αξιοθέατο, κέντρο αυτής της παλαβιάρας και τσαούσας πόλης. Παίρνουμε τα τρένα μας και τα μετρό μας (ο σταθμός του JR βρίσκεται σχετικά μακριά από το κέντρο τούτης της χαώδης πόλης) για να φτάσουμε στην περιοχή Dotonbori. (χαζεύοντας εικόνες στο net, αντιλαμβάνομαι πόσο αφόρητα βαρετή θα ήταν η επίσκεψή μας εδώ αν πραγματοποιείτο ημέρα. Κι αυτό είναι συμβουλή!). Από τους συνηθισμένους απρόσωπους αυτοκινητοδρόμους- λεωφόρους της Ιαπωνίας και επομένως και της Οσάκα, προχωράμε προς το ποτάμι. Μια επίφαση ποταμιού βεβαίως όπως και τα πλείστα «αστικά» ποτάμια των Ιαπωνικών πόλεων. Πάνω από το ποτάμι λοιπόν υπάρχει μια γέφυρα την οποία παίζει να την περάσεις χωρίς να το καταλάβεις. Θα καταλάβεις όμως άλλα πράγματα. Θα έλεγα πως έχουμε να κάνουμε με μια light έκδοση της Times Square αλλά με εντελώς διαφορετική διάθεση και εκτέλεση. Ναι τα φώτα τριγύρω σου είναι εκτυφλωτικά, πολύχρωμα (έλα ντε, Ιαπωνία σου λέω!) και .. παντού! Δεν είναι μόνο τα φώτα αλλά και όλες οι γιαπωνοζοφιγούρες που παρουσιάζουν και σε βάζουν σε ένα mood εντελώς διαφορετικό από την πνιχτή και αυτάρεσκη της Times. Και η διάθεση είναι εντελώς magna (καλά, 40 κεφάλαια έχω γράψει μέχρι τώρα και αναφέρομαι στα magna πρώτη φορά? Reject!) Και η εκτέλεση είναι εντελώς magna. Ο κόσμος δηλαδή που κυκλοφορεί στους δρόμους, δένει καλύτερα από κάθε άλλη φορά, με όλο το χαζοχαρούμενο συνονθύλευμα της Ιαπωνικής μεγαλούπολης. Εδώ είναι το Harajuku της Οσάκα αλλά εδώ είναι και το κέντρο της Οσάκα. Όχι μια περιοχή στην οποία θα πας καθαυτού για να δεις φρικιά. Παππούδες, ναι, γιαγιάδες, ναι, και τέρατα. ΤΕΡΑΤΑ!! Φορώντας πάνω τους ότι ξέμεινε από την γκαρνταρόμπα της φιλμογραφίας του John Waters να περιφέρονται σαν να μη τρέχει μία και να μας ενσωματώνουν όλο και πιο πολύ σε τούτη την κατάσταση. Το ποτάμι δε, ως στάσιμο που είναι, να καθρεπτίζει και να πολλαπλασιάζει τα φώτα της πόλης και τα lux να διπλασιάζονται. Δε θα καταλάβετε τίποτα από την περιοχή με το φώς της ημέρας. Τίποτα. Ελάτε βράδυ.
(η φωτό, για τους παρατηρητικούς, είναι γυρισμένη ανάποδα...)
Το να σουλατσάρουμε ασκόπως στα στενά της γύρω περιοχής απλά ενίσχυε την έλξη που μας δημιουργούσε το γεφύρι. Όταν επιστρέψαμε, σχεδόν απογοητευμένοι ανακαλύψαμε ότι η τρέλα έχει αρχίσει να σκορπά αφήνοντας πίσω της λογής σκουπίδια και διαφημιστικά. Επιστροφή στο ξενοδοχείο του Κιότο μέσο του σταθμού των τρένων του Κιότο. Σας έχω μιλήσει για αυτό το κατασκεύασμα; Όχι; Ναι; Καλά. Ξανα διαβάστε τα:
Umeda Sky Building - Wikipedia, the free encyclopedia
Sapporo Dome - Wikipedia, the free encyclopedia
Ky
Μερικά από τα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα του Hiroshi Hara ο οποίος δυστυχώς κράτησε την οργιώδη φαντασία του σε μια μόνο χώρα. Τη χώρα του. Δημιουργίες σαν αυτές σε βάζουν σε σκέψεις. Πόσο δημιουργικό μπορεί να είναι ένα μυαλό (ή μια ομάδα μυαλό, δε παίζει τόση σημασία τώρα) και τελικά μέχρι που έχεις φτάσει εσύ. Αυτό το κτίριο μου προκάλεσε την παραπάνω τριπλά. Εν τάχει να πω ότι το κυρίως επίπεδο του σταθμού (η είσοδος) καλύπτεται από μια οροφή ύψους 15 ορόφων. Στις άκρες του είναι ανοιχτό. Στην μια από αυτές υπάρχει τεράστια σκάλα διαμορφωμένη σαν κοίλον (όχι και τόσο) θεάτρου την οποία την ανεβαίνεις χωρίς να γνωρίζεις ακριβώς που σε οδηγεί. Καθώς η οροφή του κτιρίου βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη, όταν την πλησιάζεις ανεβαίνοντας την σκάλα, σου δίνει την εντελώς λανθασμένη εντύπωση ότι βρίσκεσαι στο επίπεδο του δρόμου. Αισθάνεσαι μια οροφή πάνω απ’ το κεφάλι σου και νιώθεις οικία. Αμ δε, από τις δυο πλευρές του κτιρίου απλώνεται η θέα προς την πόλη ενώ πίσω σου η σκάλα που μόλις ανέβηκες. Μέσα στο βάθος φαίνεται και ο σταθμός σαν παλιά ανάμνηση ένα πράμα. Πάρτε μερικές φωτογραφίες και κλείστε εισιτήρια (καλά, για τους αρχιτέκτονες της παρέας, τι να πω… νοιαστείτε…)
Attachments
-
46 KB Προβολές: 3.284
Last edited by a moderator: