kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
Με παχυλό πρόγραμμα και κάποιους αστάθμητους παράγοντες θα ξεκινήσουμε ποδαράτοι προς Harajuku. Είναι Κυριακή και οι πληροφορίες μας λένε ότι στην γέφυρα Jengu θα .. παρελάσουν τα Harajuku girls! Ήμασταν on time και μάλιστα προλάβαμε να περπατήσουμε την αγορά δίπλα από το Yoyogi stadium μέχρι την υπαίθρια αγορά στο Yoyogi park
καθώς και το ίδιο το πάρκο (το οποίο συγκρατούσε οριακά πλέον τα κατακόκκινα φύλλα του). Στο γεφύρι, απογοήτευση καθώς όσο κι αν ψαχνόμασταν δεν καταφέραμε να δούμε το freak parade!
Τάδε έφη madmazel Gwen. Το Harajuku όμως δεν τελείωσε. Αρχικά πάνω από τις πεζογέφυρες, η θέα προς τον σταθμό του Harajuku δεν θυμίζει μεγάλο προάστιο της μεγάλης πόλης. Το κτίριο του σταθμού παραπέμπει σε Ευρωπαϊκό παραδοσιακό και χωριάτικο σπίτι, το καταπράσινο πάρκο του ναού Meiji σε βγάζει κι αυτό εκτός πόλης, ο δε δρόμος μπροστά από τον σταθμό είναι και αυτός στενός. Θα προχωρήσουμε όμως πρώτα τον κεντρικό δρόμο της περιοχής, την Omote sando. Και εδώ μάχη με τους Ιάπωνες που σου έρχονται από παντού. Τουλάχιστον είναι κοντοί! Αλλά εδώ θα ξεκινήσει και μια άλλη μάχη.. Η μάχη της κρέπας!! (δε λέω τίποτ’ άλλο ας κρατήσω απασχολημένο τον taver για αυτό το ζήτημα, μπας και σταματήσει να ασχολείται με όλα τ’ άλλα!!!). Χωνόμαστε στα στενά του Harajuku μέχρι να βγούμε στον κεντρικό πηγμένο πεζόδρομο Takeshita.
Όλη αυτή η περιοχή είναι όπως τα περισσότερα προάστια των Ιαπωνικών πόλεων. Παράξενα. Στενά δρομάκια, μικρά πεζοδρομημένα περάσματα, καινούρια σπίτια, τα περισσότερα χαμηλά και μικρά, διάφορα καταστήματα. Μια καινούρια πόλη λοιπόν η οποία είναι δομημένη απ’ την αρχή έτσι, στριμωγμένη και κλειστοφοβική. Ίσως λόγω παράδοσης, ευκολίας, έλλειψης χώρων, εξασφάλισης παρκινγκ (καθώς δεν παρκάρουν αυτοκίνητα στους δρόμους αλλά σε διαρρυθμισμένους χώρους, δεν υπάρχει ανάγκη για έξτρα χώρο στους δρόμους. Φανταστείτε την Ελλάδα χωρίς παρκαρισμένα και διπλοπαρκάριστα, sweeet!) δεν μπορώ να καταλάβω.
Στην συνέχεια το πλάνο έχει Kagurazaka, μια παραδοσιακή γειτονιά, πρώην όριο του Edo Castle και περιοχή αρκετών σπιτιών με Γκέισες στον 20ο αιώνα. Τα στενοσόκακα με τα παραδοσιακά ξύλινα και μικρά σπίτια είναι σίγουρα θελκτικά. Απλώς εδώ ήταν η πρώτη στιγμή που παρατηρήσαμε πόσο μπορούν να χαλάσουν την εικόνα τα άπειρα καλώδια στις κολώνες.
Και τώρα Asakusa σε έναν από τους πιο γνωστούς ναούς του Tokyo, το Senso Ji. Κινούμενος κατά κάποιο τρόπο από την συγκέντρωση φωτογραφιών στο g. earth σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, παράτρεψα τον Κώστα να με ακολουθήσει. Από Kaminarimon παίρνουμε λοιπόν την Nakamise. Τρομάρα μας! Η Nakamise είναι ότι αντευχόμαστε στα ταξίδια μας. Ένας δρόμος απροσπέλαστος από μια ανθρώπινη θάλασσα (μου είναι πραγματικά εντελώς αδιάφορο αν ήταν τουρίστες, ντόπιοι ή νεάτερνταλ) η κατάσταση ήταν αφόρητη. Δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα παρά τους πάγκους με κάθε λογής αναμνηστικά και σουβενίρ. Αναγκαστήκαμε και πιάσαμε παράπλευρο δρόμο πίσω από τους πάγκους όπου και θέα είχαμε στα στενάκια της Asakusa, και περισσότερες αυθεντικές φάτσες είδαμε των μαγαζάτορων που ξεφόρτωναν την πραμάτεια τους κουρασμένοι και σκεπτικοί και όχι επιτηδευμένα (ή και όχι) καλοδιάθετοι και χαρούμενοι και στο φινάλε, φτάσαμε πιο γρήγορα και στον ναό. Η πρώτη ατάκα μου: «Κώστα, that’s what we came for». Αρχικά είδαμε την πενταπλή παγόδα, μετά τα θεόρατα αγάλματα εκατέρωθεν της εισόδου, τα σταντ με τα τάματα, τα κιόσκια των αρωματικών στικ και γενικότερα πήραμε μια πρώτη ιδέα για το τελετουργικό εντός των ναών.
Ευτυχώς οι ναοί βρίθουν από ντόπιους (ή ομόθρησκους) άρα η παρατήρηση γίνεται πιο εύκολη. Γενικότερα αν προτίθεστε να επισκεφτείτε και Κιότο, προσωπικά θα σας έλεγα να τον αποφύγετε. Αφήστε που και η Asakusa δεν είναι δα και η αποκάλυψη!
Atiankama (φτου, πάλι το ίδιο λάθος! Αυτό είναι στην Γκάνα. Θέλω να πω) Akihabara!!!!
Η περιοχή που δικαιούται τα περισσότερα θαυμαστικά!! Είχα ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα το logo της Sega. Εδώ υπάρχει κι αυτό ανάμεσα σε γιγαντοαφίσες magna, φωτεινές neon πινακίδες, πολύχρωμους ντόπιους και μερικούς πεζόδρομους γεμάτους με πυκνωτές, ολοκληρωμένα, καλώδια, ποντεσιόμετρα, λυχνίες, διακόπτες… αισθάνθηκα ότι τριγύρναγα επάνω στην (πλέον) παροπλισμένη πλακέτα του ZX Spectrum μου! Και απίθανες διαφημίσεις ηλεκτρονικών παιχνιδιών παντού να κορυφώνει τον ενθουσιασμό των nerds* όλου του πλανήτη (*nerds σύμφωνα με αναφορές των ίδιων των ιαπώνων, χωρίς να αφήνω αιχμές προς την συγκεκριμένη πάστα ατόμων).
Συνεχίζουμε προς Odaiba…
καθώς και το ίδιο το πάρκο (το οποίο συγκρατούσε οριακά πλέον τα κατακόκκινα φύλλα του). Στο γεφύρι, απογοήτευση καθώς όσο κι αν ψαχνόμασταν δεν καταφέραμε να δούμε το freak parade!
Τάδε έφη madmazel Gwen. Το Harajuku όμως δεν τελείωσε. Αρχικά πάνω από τις πεζογέφυρες, η θέα προς τον σταθμό του Harajuku δεν θυμίζει μεγάλο προάστιο της μεγάλης πόλης. Το κτίριο του σταθμού παραπέμπει σε Ευρωπαϊκό παραδοσιακό και χωριάτικο σπίτι, το καταπράσινο πάρκο του ναού Meiji σε βγάζει κι αυτό εκτός πόλης, ο δε δρόμος μπροστά από τον σταθμό είναι και αυτός στενός. Θα προχωρήσουμε όμως πρώτα τον κεντρικό δρόμο της περιοχής, την Omote sando. Και εδώ μάχη με τους Ιάπωνες που σου έρχονται από παντού. Τουλάχιστον είναι κοντοί! Αλλά εδώ θα ξεκινήσει και μια άλλη μάχη.. Η μάχη της κρέπας!! (δε λέω τίποτ’ άλλο ας κρατήσω απασχολημένο τον taver για αυτό το ζήτημα, μπας και σταματήσει να ασχολείται με όλα τ’ άλλα!!!). Χωνόμαστε στα στενά του Harajuku μέχρι να βγούμε στον κεντρικό πηγμένο πεζόδρομο Takeshita.
Όλη αυτή η περιοχή είναι όπως τα περισσότερα προάστια των Ιαπωνικών πόλεων. Παράξενα. Στενά δρομάκια, μικρά πεζοδρομημένα περάσματα, καινούρια σπίτια, τα περισσότερα χαμηλά και μικρά, διάφορα καταστήματα. Μια καινούρια πόλη λοιπόν η οποία είναι δομημένη απ’ την αρχή έτσι, στριμωγμένη και κλειστοφοβική. Ίσως λόγω παράδοσης, ευκολίας, έλλειψης χώρων, εξασφάλισης παρκινγκ (καθώς δεν παρκάρουν αυτοκίνητα στους δρόμους αλλά σε διαρρυθμισμένους χώρους, δεν υπάρχει ανάγκη για έξτρα χώρο στους δρόμους. Φανταστείτε την Ελλάδα χωρίς παρκαρισμένα και διπλοπαρκάριστα, sweeet!) δεν μπορώ να καταλάβω.
Στην συνέχεια το πλάνο έχει Kagurazaka, μια παραδοσιακή γειτονιά, πρώην όριο του Edo Castle και περιοχή αρκετών σπιτιών με Γκέισες στον 20ο αιώνα. Τα στενοσόκακα με τα παραδοσιακά ξύλινα και μικρά σπίτια είναι σίγουρα θελκτικά. Απλώς εδώ ήταν η πρώτη στιγμή που παρατηρήσαμε πόσο μπορούν να χαλάσουν την εικόνα τα άπειρα καλώδια στις κολώνες.
Και τώρα Asakusa σε έναν από τους πιο γνωστούς ναούς του Tokyo, το Senso Ji. Κινούμενος κατά κάποιο τρόπο από την συγκέντρωση φωτογραφιών στο g. earth σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, παράτρεψα τον Κώστα να με ακολουθήσει. Από Kaminarimon παίρνουμε λοιπόν την Nakamise. Τρομάρα μας! Η Nakamise είναι ότι αντευχόμαστε στα ταξίδια μας. Ένας δρόμος απροσπέλαστος από μια ανθρώπινη θάλασσα (μου είναι πραγματικά εντελώς αδιάφορο αν ήταν τουρίστες, ντόπιοι ή νεάτερνταλ) η κατάσταση ήταν αφόρητη. Δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα παρά τους πάγκους με κάθε λογής αναμνηστικά και σουβενίρ. Αναγκαστήκαμε και πιάσαμε παράπλευρο δρόμο πίσω από τους πάγκους όπου και θέα είχαμε στα στενάκια της Asakusa, και περισσότερες αυθεντικές φάτσες είδαμε των μαγαζάτορων που ξεφόρτωναν την πραμάτεια τους κουρασμένοι και σκεπτικοί και όχι επιτηδευμένα (ή και όχι) καλοδιάθετοι και χαρούμενοι και στο φινάλε, φτάσαμε πιο γρήγορα και στον ναό. Η πρώτη ατάκα μου: «Κώστα, that’s what we came for». Αρχικά είδαμε την πενταπλή παγόδα, μετά τα θεόρατα αγάλματα εκατέρωθεν της εισόδου, τα σταντ με τα τάματα, τα κιόσκια των αρωματικών στικ και γενικότερα πήραμε μια πρώτη ιδέα για το τελετουργικό εντός των ναών.
Ευτυχώς οι ναοί βρίθουν από ντόπιους (ή ομόθρησκους) άρα η παρατήρηση γίνεται πιο εύκολη. Γενικότερα αν προτίθεστε να επισκεφτείτε και Κιότο, προσωπικά θα σας έλεγα να τον αποφύγετε. Αφήστε που και η Asakusa δεν είναι δα και η αποκάλυψη!
Atiankama (φτου, πάλι το ίδιο λάθος! Αυτό είναι στην Γκάνα. Θέλω να πω) Akihabara!!!!
Η περιοχή που δικαιούται τα περισσότερα θαυμαστικά!! Είχα ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα το logo της Sega. Εδώ υπάρχει κι αυτό ανάμεσα σε γιγαντοαφίσες magna, φωτεινές neon πινακίδες, πολύχρωμους ντόπιους και μερικούς πεζόδρομους γεμάτους με πυκνωτές, ολοκληρωμένα, καλώδια, ποντεσιόμετρα, λυχνίες, διακόπτες… αισθάνθηκα ότι τριγύρναγα επάνω στην (πλέον) παροπλισμένη πλακέτα του ZX Spectrum μου! Και απίθανες διαφημίσεις ηλεκτρονικών παιχνιδιών παντού να κορυφώνει τον ενθουσιασμό των nerds* όλου του πλανήτη (*nerds σύμφωνα με αναφορές των ίδιων των ιαπώνων, χωρίς να αφήνω αιχμές προς την συγκεκριμένη πάστα ατόμων).
Συνεχίζουμε προς Odaiba…
Attachments
Last edited by a moderator:
