kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
Η πρώτη δόση ρουφήχτηκε. Και οι δυο μας ενθουσιασμένοι και γεμάτοι κατηφορίζουμε προς τον κεντρικό δρόμο. Ο Κώστας με έχει ενημερώσει για την λίμνη Chuzenji με τους καταρράκτες Kegon (αλλά όχι και για τους Ryuzu που είδα κατόπην εορτής και φαίνονται εξαίσιοι) άρα έχει ήδη ψάξει το θέμα των λεωφορείων κλείνοντας δύο εισιτήρια για το εθνικό πάρκο του Nikko. Κάπως «μπουκωμένος» από τις εικόνες, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα άνετα να αράξω σε καφετέρια και να ξανά ανέβαινα στους ναούς για δεύτερη θέαση με διαφορετικό φωτισμό. Ήταν και η πρώτη φορά που αντιλήφθηκα το επιχείρημα μερικών που υποστηρίζουν πως αν δεν κάτσεις για καφέ, για φαί γενικώς να κάτσεις σε μια περιοχή χωρίς λόγο και αιτία, ακίνητος, δεν το ζεις. Όλο αυτό πάντα που ακουγόταν χαζό ίσως και λίγο υποκριτικό. Μέχρι τώρα. Αποβάλλονται όμως όλες αυτές οι σκέψεις με το που μπαίνουμε στο λεωφορείο και περιορίζονται οι εγκεφαλικές λειτουργίες σε ό,τι η όραση προσφέρει. Έτσι λοιπόν ξεκινάει μια ανάβαση 600 περίπου μέτρων. Η διαδρομή είναι απλώς ορεινή, με όμορφη φύση και θέα προς τα ανατολικά του νησιού. Γνωρίζουμε (και πλέον κι εσείς) ότι υπάρχει τελεφερίκ το οποίο μας πάει στους καταρράκτες; Στην λίμνη; Στο χωριό; Μετά πάμε με πόδια; Τέλος πάντων χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς τι μας περιμένει δεν χάνουμε ευκαιρία να σταματήσουμε. Στην διαδρομή από την στάση έως το τερματικό του τελεφερίκ μείναμε έκπληκτοι όταν είδαμε κοκκινοκώλη (tre sic!!) πίθηκο να σουλατσάρει αμέριμνα δίπλα στον δρόμο. (To be continued....) Στοιχίζει 710 Γιεν για να μας πάει όπου μας πάει. Μπαίνουμε και ξεκινάμε την ανάβαση προς την κορυφογραμμή. Φτάνοντας εκεί, βλέπουμε για πρώτη φορά τον καταρράκτη, λεπτός ύψους 97 μέτρων, είναι ένας από τους τρεις ψηλότερους καταρράκτες στην Ιαπωνία.
Εντυπωσιακή επίσης η φιδωτή χάραξη της οδοποιίας στον απέναντι λόφο. Η θέα μια χαρά είναι απλώς δεν είναι αυτό το μόνο μέρος που θα δείτε τούτο το θέαμα. Υπάρχουν παρατηρητήρια πιο κοντά τους και άλλα ακόμα πιο κοντά τους. Αν δεν βγαίνετε χρονικά, δε χάθηκε κι ο κόσμος. Λοιπόν εδώ όμως πρόσεξα και κάτι εντελώς άσχετο συνειρμικά και άχρηστο ταξιδιωτικά. Απλώς συχνά σε τούτη την χώρα θα βρεθείτε μπροστά σε πράγματα τα οποία σε κάνουν να νιώθεις αμβλύνους. Οι τουαλέτες εκεί ψηλά, είναι Γιαπωνέζικες δηλαδή σαν αυτές που τις γνωρίζουμε ως Τούρκικες απλώς πιο στενές πιθανότατα λόγο της διαφοράς περιφέρειας των δύο λαών (
) Οι περισσότεροι μόλις τελειώνουμε με την ανάγκη μας, πλένουμε τα χέρια μας, σωστά? Βεβαίως. Ο νεροχύτης λοιπόν είναι εγκαταστημένος πάνω από το καζανάκι το οποίο με το που το τραβάς, η βρυσούλα από πάνω του αρχίζει αυτόματα να τρέχει ώστε να σου δώσει χρόνο να πλυθείς αλλά και να γεμίσει το καζανάκι καθώς το σιφόνι του νεροχύτη καταλήγει απευθείας εκεί. Χρησιμοποιείτε στο έπακρο όλο το νερό από την επίσκεψή μας. Sweet.
Μέχρι να έρθει ξανά το λεωφορείο, τρώω τα ανεκδιήγητα μου noodles που με απομακρύνουν ξανά από τούτο το πιάτο. Και ο taver noodles ο οποίος λερώνει και το πουκάμισο (lololololol!!!). Βγαίνουμε και περιμένουμε στην στάση. Οι δυο μας, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων και ένα νεότερο. Υπάρχει μια πινακίδα με κάτι πιθήκια με σαρδόνιο παιχνιδιάρικο χαμόγελο και διάφορα γιαπωνέζικα διάσπαρτα. Πλησιάζω όπου και διαβάζω ότι στην περιοχή πρέπει να προσέχουμε τις τσάντες μας ειδικότερα όσες έχουν και φαγητά μέσα καθώς τα πιθήκια επιτίθενται. «Ρε Κώστα έλα να δεις τι λέει εδώ», «μάλιστα! Χαχα!», «άαααααα!!!». (η κραυγή προέρχεται από τρίτο πρόσωπο). Γυρνάμε και βλέπουμε την πιτσιρίκα να τρέχει αλαφιασμένη στον δρόμο, το αγόρι της κάπως βαριεστημένα ακολουθεί με καμία πρόθεση να την προφτάσει. Λίγο πιο μπροστά ο πίθηκος έχει αρπάξει την τσάντα της και τρέχει. Τα μισά τα έχει πετάξει στον δρόμο και σπαταλάει αρκετό πολύτιμο χρόνο ώστε να καταφέρει να αρπάξει ένα κουτί μπισκότα με το στόμα, άλλο με τα χέρια και ένα τρίτο με τα πόδια. Η κοπέλα αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να το φτάσει αλλά δειλιάζει. Πλησιάζω ατρόμητος με την κάπα μου και το σώβρακο πάνω από το lycra παντελόνι μου και το τρομάζω. Του ξεφεύγει του ζωντανού το ένα και συνεχίζει να τρέχει. Ανεβαίνοντας στο τοιχίο απέναντί μας, θα πρέπει να αντιμετωπίσει και τα υπόλοιπα κλεφτρόνια της συμμορίας που τούτη την φορά στοχεύουν εκείνον. Το συμπούρμπουλο των πιθήκων!
Πλατειάζω.
Το λεωφορείο για πάνω. Κατηφορίζετε προς τους καταρράκτες, τους βλέπετε από τα διάφορα μπαλκόνια και, αν επιθυμείτε, δίνετε και 530 για να κατεβείτε με το ασανσέρ στα παρατηρητήρια, στα 150 μέτρα μακριά. Επίσης η λίμνη κάποια άλλη εποχή και στιγμή να ηταν καλύτερη. όταν πήγαμε εμείς ψυχομπουκωθήκαμε...
Αυτά για σήμερα, έ, γυρνάμε νοικιάζουμε το αμάξι χωρίς καμία ιδιαίτερη δυσκολία και επιστρέφουμε Shibuya. (πρόταση «μπανανόφλουδα» ώστε να κάτσει να ασχοληθεί μόνο μαζί της και όχι με τα υπόλοιπα… άντε.. πέστα να ξεθυμάνεις!)
Εντυπωσιακή επίσης η φιδωτή χάραξη της οδοποιίας στον απέναντι λόφο. Η θέα μια χαρά είναι απλώς δεν είναι αυτό το μόνο μέρος που θα δείτε τούτο το θέαμα. Υπάρχουν παρατηρητήρια πιο κοντά τους και άλλα ακόμα πιο κοντά τους. Αν δεν βγαίνετε χρονικά, δε χάθηκε κι ο κόσμος. Λοιπόν εδώ όμως πρόσεξα και κάτι εντελώς άσχετο συνειρμικά και άχρηστο ταξιδιωτικά. Απλώς συχνά σε τούτη την χώρα θα βρεθείτε μπροστά σε πράγματα τα οποία σε κάνουν να νιώθεις αμβλύνους. Οι τουαλέτες εκεί ψηλά, είναι Γιαπωνέζικες δηλαδή σαν αυτές που τις γνωρίζουμε ως Τούρκικες απλώς πιο στενές πιθανότατα λόγο της διαφοράς περιφέρειας των δύο λαών (
) Οι περισσότεροι μόλις τελειώνουμε με την ανάγκη μας, πλένουμε τα χέρια μας, σωστά? Βεβαίως. Ο νεροχύτης λοιπόν είναι εγκαταστημένος πάνω από το καζανάκι το οποίο με το που το τραβάς, η βρυσούλα από πάνω του αρχίζει αυτόματα να τρέχει ώστε να σου δώσει χρόνο να πλυθείς αλλά και να γεμίσει το καζανάκι καθώς το σιφόνι του νεροχύτη καταλήγει απευθείας εκεί. Χρησιμοποιείτε στο έπακρο όλο το νερό από την επίσκεψή μας. Sweet.Μέχρι να έρθει ξανά το λεωφορείο, τρώω τα ανεκδιήγητα μου noodles που με απομακρύνουν ξανά από τούτο το πιάτο. Και ο taver noodles ο οποίος λερώνει και το πουκάμισο (lololololol!!!). Βγαίνουμε και περιμένουμε στην στάση. Οι δυο μας, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων και ένα νεότερο. Υπάρχει μια πινακίδα με κάτι πιθήκια με σαρδόνιο παιχνιδιάρικο χαμόγελο και διάφορα γιαπωνέζικα διάσπαρτα. Πλησιάζω όπου και διαβάζω ότι στην περιοχή πρέπει να προσέχουμε τις τσάντες μας ειδικότερα όσες έχουν και φαγητά μέσα καθώς τα πιθήκια επιτίθενται. «Ρε Κώστα έλα να δεις τι λέει εδώ», «μάλιστα! Χαχα!», «άαααααα!!!». (η κραυγή προέρχεται από τρίτο πρόσωπο). Γυρνάμε και βλέπουμε την πιτσιρίκα να τρέχει αλαφιασμένη στον δρόμο, το αγόρι της κάπως βαριεστημένα ακολουθεί με καμία πρόθεση να την προφτάσει. Λίγο πιο μπροστά ο πίθηκος έχει αρπάξει την τσάντα της και τρέχει. Τα μισά τα έχει πετάξει στον δρόμο και σπαταλάει αρκετό πολύτιμο χρόνο ώστε να καταφέρει να αρπάξει ένα κουτί μπισκότα με το στόμα, άλλο με τα χέρια και ένα τρίτο με τα πόδια. Η κοπέλα αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να το φτάσει αλλά δειλιάζει. Πλησιάζω ατρόμητος με την κάπα μου και το σώβρακο πάνω από το lycra παντελόνι μου και το τρομάζω. Του ξεφεύγει του ζωντανού το ένα και συνεχίζει να τρέχει. Ανεβαίνοντας στο τοιχίο απέναντί μας, θα πρέπει να αντιμετωπίσει και τα υπόλοιπα κλεφτρόνια της συμμορίας που τούτη την φορά στοχεύουν εκείνον. Το συμπούρμπουλο των πιθήκων!
Πλατειάζω.
Το λεωφορείο για πάνω. Κατηφορίζετε προς τους καταρράκτες, τους βλέπετε από τα διάφορα μπαλκόνια και, αν επιθυμείτε, δίνετε και 530 για να κατεβείτε με το ασανσέρ στα παρατηρητήρια, στα 150 μέτρα μακριά. Επίσης η λίμνη κάποια άλλη εποχή και στιγμή να ηταν καλύτερη. όταν πήγαμε εμείς ψυχομπουκωθήκαμε...
Αυτά για σήμερα, έ, γυρνάμε νοικιάζουμε το αμάξι χωρίς καμία ιδιαίτερη δυσκολία και επιστρέφουμε Shibuya. (πρόταση «μπανανόφλουδα» ώστε να κάτσει να ασχοληθεί μόνο μαζί της και όχι με τα υπόλοιπα… άντε.. πέστα να ξεθυμάνεις!)
Attachments
Last edited by a moderator:
