kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
Τι βλέπουν; Αυτά ξέρουν πολύ καλά τι βλέπουν. Ο άλλος, ο πιο πίσω είναι αυτός που κάνει κουμάντο. Για αρχή οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι υπάρχει μια έστω υποτυπώδεις αντικειμενική κατηγοριοποίηση του όμορφου. Καθώς η βιομηχανική περιοχή της Αθήνας (π.χ Άγιος Σάββας) είναι άσχημη ενώ το κέντρο του Ναυπλίου δεν μπορείς με κανένα κριτήριο να το πεις άσχημο, θα πρέπει να δεχθείς και όλες τις ενδιάμεσες διακυμάνσεις. Στην Ιαπωνία βέβαια όλα αυτά δεν παίζουν κανένα ρόλο καθώς ο «πιο πίσω» (και τόσην ώρα εννοώ την γκλάβα μας) έχει βγάλει ήδη το πόρισμά του. Με ποιο τρόπο η Pandora θα μπορέσει να εντοπίσει κάτι άσχημο εδώ πέρα; Με κανένα (που σε ρε Pandora; Πλέον οι «νέοι» δεν σε γνωρίζουν: ). Εγώ τι να σας πω; Εντόπισα. Το πρόβλημά μου είναι ότι στέκομαι εκεί. Στα άσχημα. Τώρα όμως φτάνω Κιότο… Πρώτα βέβαια μερικές σκόρπιες σκέψεις
Το πρωί στο σταθμό του τρένου, οι άστεγοι που ήταν ξαπλωμένοι περιμετρικά ενός τετράγωνου γυάλινου ακάλυπτου, μάζευαν τα sleeping bag τους και να εναπόθεταν σε μια άκρη του χώρου μαζί με τα υπόλοιπα λιγοστά υπάρχοντά τους. Θα τους περιμένουν ξανά το επόμενο βράδυ εκεί. Στον σταθμό αλλά και στα τρένα συνεχίζουν οι χαμογελαστές φωνούλες να ανακοινώνουν περίχαρες διάφορες ανακοινώσεις. Λένε ότι οι Ιάπωνες είναι επιρρεπείς στις αυτοκτονίες. Φαντάζεστε μέσα στο φόρτο της ημέρας τους να έχουν και την αγριοφωνάρα των οδηγών που ακούμε συνήθως στον ηλεκτρικό της Αθήνας; Θα πεταγόντουσαν από τα παράθυρα! Όχι, εδώ είναι όλα αβρά. Μέσα στο τρένο, όταν ξανά πέρασε η «τρενοσυνοδός» με το καροτσάκι των φαγητών και την είδα για άλλη μια φορά χαμογελαστή και ευγενική όπως την προηγούμενη φορά, όπως τους περισσότερους σε αυτή την χώρα, χαμογέλασα κι εγώ, κοίταξα έξω από το παράθυρο ήρεμος και γαλήνιος με γενεσιουργό παράγοντα εκείνη την κοπέλα (καλά, βεβαίως εγώ είμαι σε διακοπές ενώ οι υπόλοιποι πάνε να φάνε στην μάπα τα αφεντικά τους). Αντιστρόφως ανάλογα λοιπόν τι ορμόνες εκκρίνω άραγε κατά την συναναστροφή μου με τη φυλή μου; Απλώς σε κάποια πράγματα λέμε ότι είναι μπροστά αλλά στην ουσία εκείνοι βρίσκονται στην σωστή θέση όταν εμείς βρισκόμαστε πίσω. Και βέβαια, στην ουσία του πράγματος, πόση σημασία παίζει αν είναι «αναγκασμένοι» να το κάνουν λόγω των αυστηρών και πειθαρχικών τους αρχών. Η ευγένεια είναι ευγένεια και αν την χρησιμοποιείς καθημερινά σε μεγάλες δόσεις, θα εθιστείς. Δε γίνεται αλλιώς.
Φτάσαμε! Και εδώ για άλλη μια φορά, η γκλάβα καταγράφει τα δικά της! Όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί προειδοποιούν πως δεν πρέπει να απογοητευτούμε από την καινούρια πόλη που απλώνεται μπροστά μας έξω από τον σταθμό του Κιότο (κόσμιμα αρχιτεκτονικής, θα τα πούμε και πιο μετά) καθώς δεν έχει καμία σχέση με την παραδοσιακή παλιά πρωτεύουσα, και είναι άσχημη. Έ λοιπόν, βγαίνουμε από τον σταθμό και μπροστά μας δεν βρίσκεται τίποτα διαφορετικό από την τρέλα του Τόκυο. Εμμέσως ανταμείβομαι λοιπόν και τείνω να συμπαθήσω αυτό που βλέπω μόνο και μόνο επειδή δεν μου προωθήθηκε διαφορετικά. Γκλάβα. Χεσ’ τα.
Αν δε με καθυστερούσε ο taver με τις αμφιβολίες του, θα φτάναμε πιο γρήγορα στο ξενοδοχείο αλλά, καθώς το θέμα με τον προσανατολισμό δεν το ‘χει όπως ο συνταξιδιώτης του (σσούτ!!), αναλώθηκε να ρωτάει γιαπωνεζάκια για το που βρισκόμαστε. Το ξενοδοχείο είναι απόμερα επάνω σε μια λεωφόρο της κατηγορίας η-μέρα-της-μαρμότας καθώς είναι πανομοιότυπη με κάθε άλλη και σε κάθε ύψος της. Εναποθέτουμε τις αποσκευές και ξεκινάμε με τον ίδιο τρόπο που οφείλετε να ξεκινήσετε κι εσείς: Προμηθευθείτε από τα λεωφορεία, χάρτη διαδρομών και ημερήσια κάρτα απεριορίστων διαδρομών. Είναι φθηνές, εξυπηρετικές όπως και τα λεωφορεία τα οποία σας πάνε παντού. Το πρόβλημά τους είναι η εκνευριστική κίνηση που συναντούνε σε όλο το εύρος της πόλης. Άρα καλύτερα ομαδοποιήστε τα αξιοθέατα τα οποία βρίσκονται κοντά σε τρένο ή στο ελλιπές μετρό και την ημέρα των λεωφορείο αγοράστε την κάρτα. Η περιοχή Kinkakuji για παράδειγμα είναι προσβάσιμη μόνο με λεωφορεία.
Μέσα στο λεωφορείο τώρα:
Όπα, άκυρο, λάθος βίντεο:
Και στο συγκεκριμένο βίντεο δεν είναι και τόσο λαλίστατοι. Υπήρχαν περιπτώσεις μεταξύ στάσεων που δε λέγανε να βγάλουν τον σκασμό, η ηχογραφημένη και ο οδηγός.
Το πρωί στο σταθμό του τρένου, οι άστεγοι που ήταν ξαπλωμένοι περιμετρικά ενός τετράγωνου γυάλινου ακάλυπτου, μάζευαν τα sleeping bag τους και να εναπόθεταν σε μια άκρη του χώρου μαζί με τα υπόλοιπα λιγοστά υπάρχοντά τους. Θα τους περιμένουν ξανά το επόμενο βράδυ εκεί. Στον σταθμό αλλά και στα τρένα συνεχίζουν οι χαμογελαστές φωνούλες να ανακοινώνουν περίχαρες διάφορες ανακοινώσεις. Λένε ότι οι Ιάπωνες είναι επιρρεπείς στις αυτοκτονίες. Φαντάζεστε μέσα στο φόρτο της ημέρας τους να έχουν και την αγριοφωνάρα των οδηγών που ακούμε συνήθως στον ηλεκτρικό της Αθήνας; Θα πεταγόντουσαν από τα παράθυρα! Όχι, εδώ είναι όλα αβρά. Μέσα στο τρένο, όταν ξανά πέρασε η «τρενοσυνοδός» με το καροτσάκι των φαγητών και την είδα για άλλη μια φορά χαμογελαστή και ευγενική όπως την προηγούμενη φορά, όπως τους περισσότερους σε αυτή την χώρα, χαμογέλασα κι εγώ, κοίταξα έξω από το παράθυρο ήρεμος και γαλήνιος με γενεσιουργό παράγοντα εκείνη την κοπέλα (καλά, βεβαίως εγώ είμαι σε διακοπές ενώ οι υπόλοιποι πάνε να φάνε στην μάπα τα αφεντικά τους). Αντιστρόφως ανάλογα λοιπόν τι ορμόνες εκκρίνω άραγε κατά την συναναστροφή μου με τη φυλή μου; Απλώς σε κάποια πράγματα λέμε ότι είναι μπροστά αλλά στην ουσία εκείνοι βρίσκονται στην σωστή θέση όταν εμείς βρισκόμαστε πίσω. Και βέβαια, στην ουσία του πράγματος, πόση σημασία παίζει αν είναι «αναγκασμένοι» να το κάνουν λόγω των αυστηρών και πειθαρχικών τους αρχών. Η ευγένεια είναι ευγένεια και αν την χρησιμοποιείς καθημερινά σε μεγάλες δόσεις, θα εθιστείς. Δε γίνεται αλλιώς.
Φτάσαμε! Και εδώ για άλλη μια φορά, η γκλάβα καταγράφει τα δικά της! Όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί προειδοποιούν πως δεν πρέπει να απογοητευτούμε από την καινούρια πόλη που απλώνεται μπροστά μας έξω από τον σταθμό του Κιότο (κόσμιμα αρχιτεκτονικής, θα τα πούμε και πιο μετά) καθώς δεν έχει καμία σχέση με την παραδοσιακή παλιά πρωτεύουσα, και είναι άσχημη. Έ λοιπόν, βγαίνουμε από τον σταθμό και μπροστά μας δεν βρίσκεται τίποτα διαφορετικό από την τρέλα του Τόκυο. Εμμέσως ανταμείβομαι λοιπόν και τείνω να συμπαθήσω αυτό που βλέπω μόνο και μόνο επειδή δεν μου προωθήθηκε διαφορετικά. Γκλάβα. Χεσ’ τα.
Αν δε με καθυστερούσε ο taver με τις αμφιβολίες του, θα φτάναμε πιο γρήγορα στο ξενοδοχείο αλλά, καθώς το θέμα με τον προσανατολισμό δεν το ‘χει όπως ο συνταξιδιώτης του (σσούτ!!), αναλώθηκε να ρωτάει γιαπωνεζάκια για το που βρισκόμαστε. Το ξενοδοχείο είναι απόμερα επάνω σε μια λεωφόρο της κατηγορίας η-μέρα-της-μαρμότας καθώς είναι πανομοιότυπη με κάθε άλλη και σε κάθε ύψος της. Εναποθέτουμε τις αποσκευές και ξεκινάμε με τον ίδιο τρόπο που οφείλετε να ξεκινήσετε κι εσείς: Προμηθευθείτε από τα λεωφορεία, χάρτη διαδρομών και ημερήσια κάρτα απεριορίστων διαδρομών. Είναι φθηνές, εξυπηρετικές όπως και τα λεωφορεία τα οποία σας πάνε παντού. Το πρόβλημά τους είναι η εκνευριστική κίνηση που συναντούνε σε όλο το εύρος της πόλης. Άρα καλύτερα ομαδοποιήστε τα αξιοθέατα τα οποία βρίσκονται κοντά σε τρένο ή στο ελλιπές μετρό και την ημέρα των λεωφορείο αγοράστε την κάρτα. Η περιοχή Kinkakuji για παράδειγμα είναι προσβάσιμη μόνο με λεωφορεία.
Μέσα στο λεωφορείο τώρα:
Attachments
Last edited by a moderator:
