kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
Ας επεκταθώ ξανά προς άγνωστες κατευθύνσεις:
Ωραία πήραμε μια γεύση, ίσως να μην παγιωθήκανε ακόμα κάποιες απόψεις αλλά κάποιες υπόνοιες για τις εκφάνσεις της ζωής μας σε μια υποτιθέμενη μετοίκηση τις πήραμε. Και τι έχουμε να πούμε (και αυτή την φορά τουλάχιστον να σημειώσω, ότι κι ο taver συμφωνούσε μαζί μου κατά την διάρκεια του ταξιδίου! (καημένε μου πρόσεχε!!!))
(σημείωση: ταξίδι αμέσως μετά την Νέα Υόρκη)
Από τις πρώτες στιγμές η πόλη αισθάνεσαι ότι σε κρατάει σε απόσταση. Σαν να σου έχει σηκώσει την παλάμη και να σε απομακρύνει από κοντά της. Πραγματικά εύσημα στο Σοφάκι (Κόπολα) καθώς από όσες πόλεις έχω πάει, αυτή είναι πραγματικά χαμένη στην μετάφραση. Δεν ευθύνεται η γλώσσα άμεσα (πολύ λιγότερα καταλάβαινα στην Βαλένθια απ’ ότι στο Τόκυο) αν και τούτα τα ορνιθοσκαλίσματα δεν βοηθάνε. Μάλλον ευθύνονται οι άνθρωποι αν και δεν είναι δα και τόσο περισσότερο διαφορετικοί από εμάς όπως πίστευα (δεν αιωρούνται ούτε φωσφορίζουν στο σκοτάδι π.χ.). Ίσως τα πρόσωπα καθώς υπάρχει ελάχιστος τουρισμός εκτός σχιστομάτιδων. Αισθάνεσαι αμέσως διαφορετικός και νιώθεις μια περίεργη συμπάθεια για τους υπόλοιπους λευκούς που βλέπεις. Λευκούς? Μα και στην Γκάνα θα ξεχωρίζεις! Απλώς (έ ναι) στην Γκάνα έρχεσαι ως καλοπληρωμένος εργαζόμενος σε υποανάπτυκτη χώρα ενώ εδώ δεν τραβάει η μπογιά σου. Πάντως δεν νομίζω να καταφέρεις να αφομοιωθείς με τα πλήθη όπως στην πολυπολιτισμική Νέα Υόρκη που αμέσως αισθάνεσαι οικία μόνο και μόνο επειδή βλέπεις τους πάντες και νιώθεις γρήγορα ως πιθανό μέλος τούτου του αχταρμά.
Από την άλλη όμως, ίσως το Τόκυο να λειτουργήσει αντίθετα σε κάποιους άλλους. Κάποιες στιγμές χαλάρωνα πράα πάνω στο κάθισμα του μετρό γαλήνιος που δεν καταλάβαινα τίποτα. Ούτε διαφημίσεις, ανακοινώσεις, προσφωνήσεις. Ήμουν εκεί μόνο για πάρτι μου και χαμένος στο αποκλειστικά δικό μου σύμπαν το οποίο διέκοπτε μόνο ο συνταξιδιώτης (να μην επαναληφθεί!!!). Η στάση όμως του Τόκυο παραμένει η ίδια. Απόμακρη και αποστειρωμένη. Όχι αφιλόξενη αλλά σίγουρα ψυχρή. Γι’ αυτό κι εγώ της έριξα χυλόπιτα!
Αλλά δεν παύει να σε εκπλήσσει και να σου ζητά συγχώρεση! Η ευγένεια- υπόδειγμα των κατοίκων της μπορεί να σε ξενίζει αλλά σε φέρνει πιο κοντά. Η αίσθηση απόλυτης ασφάλειας. Παράδειγμα τα διάσπαρτα αφύλαχτα ποδήλατα που κανείς δεν σκέφτεται να κλέψει (αντίθετα με την Νέα Υόρκη όπου επικρατεί το πλιάτσικο του ποδηλάτου). Και οι εικόνες που αν δεν με σταματήσετε δεν θα βαλθώ να περιγράψω.. Πάμε λοιπόν… Odaiba.
Ωραία πήραμε μια γεύση, ίσως να μην παγιωθήκανε ακόμα κάποιες απόψεις αλλά κάποιες υπόνοιες για τις εκφάνσεις της ζωής μας σε μια υποτιθέμενη μετοίκηση τις πήραμε. Και τι έχουμε να πούμε (και αυτή την φορά τουλάχιστον να σημειώσω, ότι κι ο taver συμφωνούσε μαζί μου κατά την διάρκεια του ταξιδίου! (καημένε μου πρόσεχε!!!))
(σημείωση: ταξίδι αμέσως μετά την Νέα Υόρκη)
Από τις πρώτες στιγμές η πόλη αισθάνεσαι ότι σε κρατάει σε απόσταση. Σαν να σου έχει σηκώσει την παλάμη και να σε απομακρύνει από κοντά της. Πραγματικά εύσημα στο Σοφάκι (Κόπολα) καθώς από όσες πόλεις έχω πάει, αυτή είναι πραγματικά χαμένη στην μετάφραση. Δεν ευθύνεται η γλώσσα άμεσα (πολύ λιγότερα καταλάβαινα στην Βαλένθια απ’ ότι στο Τόκυο) αν και τούτα τα ορνιθοσκαλίσματα δεν βοηθάνε. Μάλλον ευθύνονται οι άνθρωποι αν και δεν είναι δα και τόσο περισσότερο διαφορετικοί από εμάς όπως πίστευα (δεν αιωρούνται ούτε φωσφορίζουν στο σκοτάδι π.χ.). Ίσως τα πρόσωπα καθώς υπάρχει ελάχιστος τουρισμός εκτός σχιστομάτιδων. Αισθάνεσαι αμέσως διαφορετικός και νιώθεις μια περίεργη συμπάθεια για τους υπόλοιπους λευκούς που βλέπεις. Λευκούς? Μα και στην Γκάνα θα ξεχωρίζεις! Απλώς (έ ναι) στην Γκάνα έρχεσαι ως καλοπληρωμένος εργαζόμενος σε υποανάπτυκτη χώρα ενώ εδώ δεν τραβάει η μπογιά σου. Πάντως δεν νομίζω να καταφέρεις να αφομοιωθείς με τα πλήθη όπως στην πολυπολιτισμική Νέα Υόρκη που αμέσως αισθάνεσαι οικία μόνο και μόνο επειδή βλέπεις τους πάντες και νιώθεις γρήγορα ως πιθανό μέλος τούτου του αχταρμά.
Από την άλλη όμως, ίσως το Τόκυο να λειτουργήσει αντίθετα σε κάποιους άλλους. Κάποιες στιγμές χαλάρωνα πράα πάνω στο κάθισμα του μετρό γαλήνιος που δεν καταλάβαινα τίποτα. Ούτε διαφημίσεις, ανακοινώσεις, προσφωνήσεις. Ήμουν εκεί μόνο για πάρτι μου και χαμένος στο αποκλειστικά δικό μου σύμπαν το οποίο διέκοπτε μόνο ο συνταξιδιώτης (να μην επαναληφθεί!!!). Η στάση όμως του Τόκυο παραμένει η ίδια. Απόμακρη και αποστειρωμένη. Όχι αφιλόξενη αλλά σίγουρα ψυχρή. Γι’ αυτό κι εγώ της έριξα χυλόπιτα!
Αλλά δεν παύει να σε εκπλήσσει και να σου ζητά συγχώρεση! Η ευγένεια- υπόδειγμα των κατοίκων της μπορεί να σε ξενίζει αλλά σε φέρνει πιο κοντά. Η αίσθηση απόλυτης ασφάλειας. Παράδειγμα τα διάσπαρτα αφύλαχτα ποδήλατα που κανείς δεν σκέφτεται να κλέψει (αντίθετα με την Νέα Υόρκη όπου επικρατεί το πλιάτσικο του ποδηλάτου). Και οι εικόνες που αν δεν με σταματήσετε δεν θα βαλθώ να περιγράψω.. Πάμε λοιπόν… Odaiba.
Attachments
-
46 KB Προβολές: 3.284
Last edited by a moderator: