kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
Σήμερα κλείνω ένα χρόνο από το ταξίδι μου. Δεν γίνεται να συνεχίζω να αναβάλλω τη συνέχεια επειδή βρίσκεται ο ογκόλιθος της Hiroshima μπροστά μου. Ο Σίσυφος τα κατάφερε. Σειρά μου (και για εμένα είναι εφ’ άπαξ)
Τρόλεϊ από τον σταθμό τρένων προς το ground zero. Η πόλη πουθενά δεν προδίνει την τραγική της ιστορία. Παραμένει άλλη μία κλασική, προβλεπόμενη, απαστράπτουσα, neon friendly και αδιάφορη πόλη. Μέχρι πρότινος δεν ήξερα τι θα έβλεπα. Μέσα από το forum, λίγες μέρες πριν φύγω, είχα δει το A-bomb dome, το μοναδικό κτίριο που βρισκόταν εκεί πριν την έκρηξη και παραμένει και στο παρόν, όρθιο.
Ένα κτίριο μερικώς καταστραμμένο με σκελετωμένο τον τρούλο του. Ήταν εκθεσιακός χώρος βιομηχανικών προϊόντων καθώς και το πλησιέστερο κτίριο στο σημείο σχάσης (το οποίο για όσους δεν το γνωρίζανε, όπως κι εμένα, βρισκόταν στα 600μ. από την επιφάνεια του εδάφους. Η βόμβα ποτέ δεν ακούμπησε τη γη), που επέζησε.
Απέναντι από το ποτάμι που βρίσκεται μπροστά μας, το κυρίως πάρκο που αποτελείται από το κενοτάφιο Μνήμης, η καμπάνα της ειρήνης, το μνημείο για τα παιδιά (κυκλωμένο από συλλογή origami γερανών. Η Sadako Sasaki πίστευε ότι αν τυλίξει 1.000 γερανούς origami θα γινόταν καλά. Τελικά δεν έγινε. Έκτοτε, η συλλογή γερανών ανανεώνεται συχνά λόγω των νέων που τυλίγονται από τουρίστες ή ντόπιους) και το μουσείο. Μπαίνοντας, στα αριστερά μας, μια σχολική εκδρομή τραγουδάει λίγο πριν μπει στο χώρο του μουσείου. Πιο αχνά, μια στενάχωρη μελωδία από ηχεία που βρίσκονται διάσπαρτα στο πάρκο.
Είσοδος 50 γιέν. Η ιστορία γνωστή, η παρουσίαση σφαιρική με αιχμές να αφήνονται και για την Ιαπωνική πλευρά (ένα κείμενο εκ των πολλών, ανάγραφε τα εξής: “The atomic bomb dropped on Hiroshima created enormous suffering at the time, of course, but it continues to cause suffering today among those who were exposed. The never-ending pain and anxiety they inflict are what make such weapons inhuman. But we must never forget that nuclear weapons are the fruits of war. Japan, too, with its colonization policies and resulting wars inflicted incalculable and irreversible harm on the peoples of many countries. A critical examination of not just the atomic bomb but also war and the causes of war is prerequisite to leaving the lessons of history”). Το μουσείο προσωπικά έπρεπε να το κόψω στα δύο καθώς μονοκοπανιά δεν μπόρεσα να το δω λόγω φόρτισης… Φωτογραφικό υλικό,
περιγραφές, κέρινα ομοιώματα παθόντων, αντικείμενα μετά την έκρηξη και μακέτες της πόλης πριν και μετά όλα τους αρκετά για να σου φέρουν μια σκοτοδίνη. Επίσης, μια υδρόγειος όπου απαριθμούνται τα πυρηνικά οπλικά συστήματα όλων των χωρών. Δεν ενδείκνυται για ευαίσθητες ψυχές…
Όπως έλεγα πιο πριν (και όχι μόνο πιο πριν, σας έχω ζαλίσει μ’ αυτή την διαπίστωση) οι πόλεις της Ιαπωνίας είναι κοινές και επαναλαμβανόμενες. Τα ίδια λοιπόν και για το Himeji. Βρήκαμε λίγο χρόνο και σταματήσαμε αν και γνωρίζαμε ότι το κάστρο είναι φασκιωμένο για εργασίες. Φτάσαμε μέχρι το πάρκο του αλλά δεν είδαμε τίποτα αξιόλογο. Επιστροφή.
Τρόλεϊ από τον σταθμό τρένων προς το ground zero. Η πόλη πουθενά δεν προδίνει την τραγική της ιστορία. Παραμένει άλλη μία κλασική, προβλεπόμενη, απαστράπτουσα, neon friendly και αδιάφορη πόλη. Μέχρι πρότινος δεν ήξερα τι θα έβλεπα. Μέσα από το forum, λίγες μέρες πριν φύγω, είχα δει το A-bomb dome, το μοναδικό κτίριο που βρισκόταν εκεί πριν την έκρηξη και παραμένει και στο παρόν, όρθιο.
Ένα κτίριο μερικώς καταστραμμένο με σκελετωμένο τον τρούλο του. Ήταν εκθεσιακός χώρος βιομηχανικών προϊόντων καθώς και το πλησιέστερο κτίριο στο σημείο σχάσης (το οποίο για όσους δεν το γνωρίζανε, όπως κι εμένα, βρισκόταν στα 600μ. από την επιφάνεια του εδάφους. Η βόμβα ποτέ δεν ακούμπησε τη γη), που επέζησε.
Απέναντι από το ποτάμι που βρίσκεται μπροστά μας, το κυρίως πάρκο που αποτελείται από το κενοτάφιο Μνήμης, η καμπάνα της ειρήνης, το μνημείο για τα παιδιά (κυκλωμένο από συλλογή origami γερανών. Η Sadako Sasaki πίστευε ότι αν τυλίξει 1.000 γερανούς origami θα γινόταν καλά. Τελικά δεν έγινε. Έκτοτε, η συλλογή γερανών ανανεώνεται συχνά λόγω των νέων που τυλίγονται από τουρίστες ή ντόπιους) και το μουσείο. Μπαίνοντας, στα αριστερά μας, μια σχολική εκδρομή τραγουδάει λίγο πριν μπει στο χώρο του μουσείου. Πιο αχνά, μια στενάχωρη μελωδία από ηχεία που βρίσκονται διάσπαρτα στο πάρκο.
Είσοδος 50 γιέν. Η ιστορία γνωστή, η παρουσίαση σφαιρική με αιχμές να αφήνονται και για την Ιαπωνική πλευρά (ένα κείμενο εκ των πολλών, ανάγραφε τα εξής: “The atomic bomb dropped on Hiroshima created enormous suffering at the time, of course, but it continues to cause suffering today among those who were exposed. The never-ending pain and anxiety they inflict are what make such weapons inhuman. But we must never forget that nuclear weapons are the fruits of war. Japan, too, with its colonization policies and resulting wars inflicted incalculable and irreversible harm on the peoples of many countries. A critical examination of not just the atomic bomb but also war and the causes of war is prerequisite to leaving the lessons of history”). Το μουσείο προσωπικά έπρεπε να το κόψω στα δύο καθώς μονοκοπανιά δεν μπόρεσα να το δω λόγω φόρτισης… Φωτογραφικό υλικό,
περιγραφές, κέρινα ομοιώματα παθόντων, αντικείμενα μετά την έκρηξη και μακέτες της πόλης πριν και μετά όλα τους αρκετά για να σου φέρουν μια σκοτοδίνη. Επίσης, μια υδρόγειος όπου απαριθμούνται τα πυρηνικά οπλικά συστήματα όλων των χωρών. Δεν ενδείκνυται για ευαίσθητες ψυχές…
Όπως έλεγα πιο πριν (και όχι μόνο πιο πριν, σας έχω ζαλίσει μ’ αυτή την διαπίστωση) οι πόλεις της Ιαπωνίας είναι κοινές και επαναλαμβανόμενες. Τα ίδια λοιπόν και για το Himeji. Βρήκαμε λίγο χρόνο και σταματήσαμε αν και γνωρίζαμε ότι το κάστρο είναι φασκιωμένο για εργασίες. Φτάσαμε μέχρι το πάρκο του αλλά δεν είδαμε τίποτα αξιόλογο. Επιστροφή.
Attachments
Last edited by a moderator:
