kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
Κολλημένος στο HER για δύο ώρες. Ας συνεχίσω:
Συμφωνούμε πολύ εύκολα στο πως πρέπει να κινηθούμε στην πόλη και την μεθοδολογία που πρέπει να ακολουθήσουμε. Όλες οι απόψεις στο τραπέζι, τις ζυγίζουμε και αποφασίζουμε την πορεία μας. Αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε από τα ανατολικά της πόλης όπου συγκεντρώνονται τα περισσότερα αξιοθέατα (όχι όμως απαραίτητα και τα πιο εντυπωσιακά (… ναι υπάρχουν εξαιρέσεις)). Και θα ξεκινήσουμε από την νότια πλευρά στην περιοχή Higashiyama. Πρώτο αξιοθέατο το Sanjusangen-do δίπλα στο μουσείο της πόλης. Τώρα τι γίνεται: καθώς το Κιότο είναι τόσο thick από εικόνες, δεν μπήκε κανείς στην διαδικασία της μελέτης όπως έκανα εγώ για το χαοτικό Τόκυο (στο οποίο αν πας αδιάβαστος δεν θα δει τίποτα). Εδώ απλώς σημειώσαμε στο χάρτη τα πιο χτυπητά αξιοθέατα αλλά δεν μελετήσαμε το τι προσφέρει ο καθένας απ’ αυτούς. Και σας προτείνω να κάνετε το ίδιο. Γιατί; Δεν πρόκειται ούτε εγώ, ούτε ο Κώστας να σας πει τι αντικρίσαμε όταν μπήκαμε στον Sanjusangen. Βεβαίως το πλέον εύκολο για όλους σας είναι να το ψάξετε στο Google και να πάρετε τις εικόνες που θέλετε. Μην το κάνετε.
Οι σκέψεις μας χαθήκανε και ο εγκέφαλος μας χτύπησε τιλτ. Και αυτό είναι ένα αίσθημα που σε αποζημιώνει. Βγαίνοντας από τον ναό μας απασχόλησε τούτο το θέμα: που βρίσκεται η ισορροπία μεταξύ πλήρους ενημέρωσης και υποτυπώδους. Τι είναι προτιμότερο. Μήπως όλο αυτό τον καιρό δεν αντιμετωπίζουμε τα ταξίδια μας σωστά; Η πληροφόρηση. Λιγότερη πληροφόρηση από δω και πέρα. Θα πας σε 10 αξιοθέατα αλλά δεν χρειάζεται να ξέρεις τα πάντα. ΜΗΝ ΜΠΕΙΤΕ στο google. ΜΗΝ ψάξετε τον Sanjusangen!
Συνεχίζουμε ποδαράτοι, χάνουμε την ακριβή μας θέση στον χάρτη αλλά γνωρίζουμε τη σχετική. Ανεβαίνουμε προς τον Kiyomizu temple αλλά μέσα από το νεκροταφείο της περιοχής, μια πλαγιά γεμάτη μνήματα και δαιδαλώδη μονοπάτια που σε οδηγούν στα πέρατα τούτης της απέραντης νεκρόπολης (βλ. φώτο)
(και όχι, δεν μπορώ να απαντήσω στο καίριο ερώτημα για το κατά πόσο τους θάβουνε όρθιους βλέποντας τις στήλες σε κάθε μνήμα)
Καταλήγουμε στον ναό Kiyomizu. Εδώ κάθε αντίσταση (η όποια) στην Ιαπωνία γκρεμίζεται. Μήνας Νοέμβρης. Τα δέντρα πλησιάζοντας στον ναό κατακόκκινα. Αρχικά μικρές λίμνες με διάσπαρτους βράχους και κυπρίνους στα νερά τους. Μικρά φαναράκια στις όχθες. Έχεις ήδη φύγει. Πάνω από τις κόκκινες κορυφές των δέντρων ξεπροβάλει η τριπλή παγόδα και μια χαρακτηριστική στέγη ναού. Γι’ αυτό ήρθα, γι’ αυτές τις εικόνες. Ο κόσμος ναι, πολύς, διαλέχτε ώρα και εποχή. Όπως κι αν έχει όμως η μαγεία του τοπίου είναι αδιαπραγμάτευτη. Τον κυκλώνουμε από παντού σαν να θέλουμε να δώσουμε παράταση στην επικείμενη εξοικείωση με την εικόνα του ή σαν να προσπαθούμε να επιλέξουμε την πιο μεγαλεπήβολη και επιβλητική είσοδο. Κι εκεί, πάνω σε τούτη την διαδικασία, όλα κανιβαλίστηκαν… Τους κόβεις κατευθείαν. Δεν είναι δύσκολο άλλωστε, το 80-85% των τουριστών είναι αυτόχθονες ή απλώς σχιστομάτιδες. Τούτοι όμως διαφέρουν και από την κοψιά, πιθανότατα είναι Έλληνες. Κώστα μαζέψου, δεν έχω διάθεση, συμφωνεί και μένουμε σε απόσταση ασφαλείας. Όχι για πολύ καθώς: στην είσοδο του ναού υπάρχει η παραδοσιακή και χιλιοφωτογραφημένη είσοδος του Kiyomizu. Από κει μπορείς να δεις το Κιότο να απλώνεται μπροστά σου. Οι δυο τύποι, σε απόσταση λίγων μέτρων από την άκρη του μπαλκονιού, προσπαθούν να προετοιμάσουν την DSLR τους για μακρινές. Τους προσπερνάω μαζί με τον Κώστα και στεκόμαστε στην άκρη. Ατάκα από πίσω μας: «Καλά, τώρα αυτός πήγε εκεί για να χέσει». Δεν του χαρίζομαι, γυρνώ και του απαντώ. Τελικά δεν μπορέσαμε να αποφανθούμε σε ποιον αναφερότανε αν και ο Κώστας επιμένει ότι κάτι διαβλέψανε στο δικό του πεπτικό σύστημα.
Τώρα θα μπορούσα να πλατειάσω λιγάκι στο θέμα «γιατί δε θέλω να μιλάω με Έλληνες στο εξωτερικό» αλλά δε με τρώει και τόσο. Άλλη φορά αν είστε άτυχοι.
Ο ναός βρίσκεται στην κορυφή λόφου. Το ανάγλυφο και η πολυπλοκότητα και πλειάδα των κτιρίων δίνει άπειρες ευκαιρίες για φωτογράφιση.
Το τοπίο μοναδικό, ο καιρός επίσης (μόνιμο πρόβλημά μας, το που θα σέρνουμε τα μπουφάν μας) η Ιαπωνία επιστρέφει και με βαράει μετωπικά σαν Nozomi στις τελικές του.
Μπροστά από τον ναό απλώνεται ο κακός χαμός στον πεζόδρομο Matsubara. Προχωράμε. Το LP μιλάει για ένα αξιοθέατο «αποκάλυψη» το οποίο δεν πρέπει να το χάσουμε. Πληρώσαμε το ευτελές ποσό για να βρεθούμε σε έναν θεοσκότεινο διάδρομο να προχωράμε βήμα βήμα (προχωράω, καθώς ο Κώστας ακουμπούσε τον ώμο μου και απλώς ακολουθούσε) μέχρι να βρούμε ένα στρογγυλό κοτρόνι φωτισμένο από μια δέσμη φωτός. Μπούρδες.
Τα καλύτερα όμως βρίσκονται πίσω από το σύμπλεγμα όπου μας περιμένει άλλο ένα. Τι έχουμε εδώ: τον λόφο, τα κόκκινα δέντρα και δύο μπαλκόνια ναών. Σαν λέξεις δεν ακούγεται τόσο εντυπωσιακό. Ακόμα και σαν εικόνα θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να απομονώσει το παροδικό της κατάστασης της χλωρίδας και να υποθέσει ότι με αντικειμενικά κριτήρια, αυτό που βλέπει δεν είναι και τίποτα εντυπωσιακό. Και θα κάνει λάθος. Η όλη αίσθηση είναι πρωτόγνωρη. Προς στιγμήν νόμισα ότι βρισκόμουν μέσα σε βιβλίο του Tolkien. Και το πρόβλημά μου έγκειται στο ότι δεν μπορώ να το μεταδώσω με λέξεις. Πρέπει να το ζήσεις. Χώροι προσευχής, πυγές με «ιερό» νερό, αγάλματα, ακόμα και οι πιο μικρές λεπτομέρειες όπως τα διακοσμητικά στοιχεία στα γωνιακά κολωνάκια των μπαλκονιών. Και μετά αυτή η εικόνα:
Και σταματάω. Σταματάω να μιλάω για τούτο τον ναο.
Συμφωνούμε πολύ εύκολα στο πως πρέπει να κινηθούμε στην πόλη και την μεθοδολογία που πρέπει να ακολουθήσουμε. Όλες οι απόψεις στο τραπέζι, τις ζυγίζουμε και αποφασίζουμε την πορεία μας. Αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε από τα ανατολικά της πόλης όπου συγκεντρώνονται τα περισσότερα αξιοθέατα (όχι όμως απαραίτητα και τα πιο εντυπωσιακά (… ναι υπάρχουν εξαιρέσεις)). Και θα ξεκινήσουμε από την νότια πλευρά στην περιοχή Higashiyama. Πρώτο αξιοθέατο το Sanjusangen-do δίπλα στο μουσείο της πόλης. Τώρα τι γίνεται: καθώς το Κιότο είναι τόσο thick από εικόνες, δεν μπήκε κανείς στην διαδικασία της μελέτης όπως έκανα εγώ για το χαοτικό Τόκυο (στο οποίο αν πας αδιάβαστος δεν θα δει τίποτα). Εδώ απλώς σημειώσαμε στο χάρτη τα πιο χτυπητά αξιοθέατα αλλά δεν μελετήσαμε το τι προσφέρει ο καθένας απ’ αυτούς. Και σας προτείνω να κάνετε το ίδιο. Γιατί; Δεν πρόκειται ούτε εγώ, ούτε ο Κώστας να σας πει τι αντικρίσαμε όταν μπήκαμε στον Sanjusangen. Βεβαίως το πλέον εύκολο για όλους σας είναι να το ψάξετε στο Google και να πάρετε τις εικόνες που θέλετε. Μην το κάνετε.
Οι σκέψεις μας χαθήκανε και ο εγκέφαλος μας χτύπησε τιλτ. Και αυτό είναι ένα αίσθημα που σε αποζημιώνει. Βγαίνοντας από τον ναό μας απασχόλησε τούτο το θέμα: που βρίσκεται η ισορροπία μεταξύ πλήρους ενημέρωσης και υποτυπώδους. Τι είναι προτιμότερο. Μήπως όλο αυτό τον καιρό δεν αντιμετωπίζουμε τα ταξίδια μας σωστά; Η πληροφόρηση. Λιγότερη πληροφόρηση από δω και πέρα. Θα πας σε 10 αξιοθέατα αλλά δεν χρειάζεται να ξέρεις τα πάντα. ΜΗΝ ΜΠΕΙΤΕ στο google. ΜΗΝ ψάξετε τον Sanjusangen!
Συνεχίζουμε ποδαράτοι, χάνουμε την ακριβή μας θέση στον χάρτη αλλά γνωρίζουμε τη σχετική. Ανεβαίνουμε προς τον Kiyomizu temple αλλά μέσα από το νεκροταφείο της περιοχής, μια πλαγιά γεμάτη μνήματα και δαιδαλώδη μονοπάτια που σε οδηγούν στα πέρατα τούτης της απέραντης νεκρόπολης (βλ. φώτο)
(και όχι, δεν μπορώ να απαντήσω στο καίριο ερώτημα για το κατά πόσο τους θάβουνε όρθιους βλέποντας τις στήλες σε κάθε μνήμα)
Καταλήγουμε στον ναό Kiyomizu. Εδώ κάθε αντίσταση (η όποια) στην Ιαπωνία γκρεμίζεται. Μήνας Νοέμβρης. Τα δέντρα πλησιάζοντας στον ναό κατακόκκινα. Αρχικά μικρές λίμνες με διάσπαρτους βράχους και κυπρίνους στα νερά τους. Μικρά φαναράκια στις όχθες. Έχεις ήδη φύγει. Πάνω από τις κόκκινες κορυφές των δέντρων ξεπροβάλει η τριπλή παγόδα και μια χαρακτηριστική στέγη ναού. Γι’ αυτό ήρθα, γι’ αυτές τις εικόνες. Ο κόσμος ναι, πολύς, διαλέχτε ώρα και εποχή. Όπως κι αν έχει όμως η μαγεία του τοπίου είναι αδιαπραγμάτευτη. Τον κυκλώνουμε από παντού σαν να θέλουμε να δώσουμε παράταση στην επικείμενη εξοικείωση με την εικόνα του ή σαν να προσπαθούμε να επιλέξουμε την πιο μεγαλεπήβολη και επιβλητική είσοδο. Κι εκεί, πάνω σε τούτη την διαδικασία, όλα κανιβαλίστηκαν… Τους κόβεις κατευθείαν. Δεν είναι δύσκολο άλλωστε, το 80-85% των τουριστών είναι αυτόχθονες ή απλώς σχιστομάτιδες. Τούτοι όμως διαφέρουν και από την κοψιά, πιθανότατα είναι Έλληνες. Κώστα μαζέψου, δεν έχω διάθεση, συμφωνεί και μένουμε σε απόσταση ασφαλείας. Όχι για πολύ καθώς: στην είσοδο του ναού υπάρχει η παραδοσιακή και χιλιοφωτογραφημένη είσοδος του Kiyomizu. Από κει μπορείς να δεις το Κιότο να απλώνεται μπροστά σου. Οι δυο τύποι, σε απόσταση λίγων μέτρων από την άκρη του μπαλκονιού, προσπαθούν να προετοιμάσουν την DSLR τους για μακρινές. Τους προσπερνάω μαζί με τον Κώστα και στεκόμαστε στην άκρη. Ατάκα από πίσω μας: «Καλά, τώρα αυτός πήγε εκεί για να χέσει». Δεν του χαρίζομαι, γυρνώ και του απαντώ. Τελικά δεν μπορέσαμε να αποφανθούμε σε ποιον αναφερότανε αν και ο Κώστας επιμένει ότι κάτι διαβλέψανε στο δικό του πεπτικό σύστημα.
Τώρα θα μπορούσα να πλατειάσω λιγάκι στο θέμα «γιατί δε θέλω να μιλάω με Έλληνες στο εξωτερικό» αλλά δε με τρώει και τόσο. Άλλη φορά αν είστε άτυχοι.
Ο ναός βρίσκεται στην κορυφή λόφου. Το ανάγλυφο και η πολυπλοκότητα και πλειάδα των κτιρίων δίνει άπειρες ευκαιρίες για φωτογράφιση.
Το τοπίο μοναδικό, ο καιρός επίσης (μόνιμο πρόβλημά μας, το που θα σέρνουμε τα μπουφάν μας) η Ιαπωνία επιστρέφει και με βαράει μετωπικά σαν Nozomi στις τελικές του.
Μπροστά από τον ναό απλώνεται ο κακός χαμός στον πεζόδρομο Matsubara. Προχωράμε. Το LP μιλάει για ένα αξιοθέατο «αποκάλυψη» το οποίο δεν πρέπει να το χάσουμε. Πληρώσαμε το ευτελές ποσό για να βρεθούμε σε έναν θεοσκότεινο διάδρομο να προχωράμε βήμα βήμα (προχωράω, καθώς ο Κώστας ακουμπούσε τον ώμο μου και απλώς ακολουθούσε) μέχρι να βρούμε ένα στρογγυλό κοτρόνι φωτισμένο από μια δέσμη φωτός. Μπούρδες.
Τα καλύτερα όμως βρίσκονται πίσω από το σύμπλεγμα όπου μας περιμένει άλλο ένα. Τι έχουμε εδώ: τον λόφο, τα κόκκινα δέντρα και δύο μπαλκόνια ναών. Σαν λέξεις δεν ακούγεται τόσο εντυπωσιακό. Ακόμα και σαν εικόνα θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να απομονώσει το παροδικό της κατάστασης της χλωρίδας και να υποθέσει ότι με αντικειμενικά κριτήρια, αυτό που βλέπει δεν είναι και τίποτα εντυπωσιακό. Και θα κάνει λάθος. Η όλη αίσθηση είναι πρωτόγνωρη. Προς στιγμήν νόμισα ότι βρισκόμουν μέσα σε βιβλίο του Tolkien. Και το πρόβλημά μου έγκειται στο ότι δεν μπορώ να το μεταδώσω με λέξεις. Πρέπει να το ζήσεις. Χώροι προσευχής, πυγές με «ιερό» νερό, αγάλματα, ακόμα και οι πιο μικρές λεπτομέρειες όπως τα διακοσμητικά στοιχεία στα γωνιακά κολωνάκια των μπαλκονιών. Και μετά αυτή η εικόνα:
Και σταματάω. Σταματάω να μιλάω για τούτο τον ναο.
Attachments
Last edited by a moderator:
