kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
Ώρα? 05:30. Νωρίς ακόμα… Τώρα? 06:00, ηρέμησε επιτέλους! Έχεις ακόμα 45 λεπτά… Τώρα? Τώρα είναι 06:50 αλλά αφού δεν χτυπάει πόρτες ακόμα ο βάρβαρος από δίπλα, τουμπεκί… Άντε σήκω… Μπορεί η Pandora να κατοικοεδρεύει αλλού, δεν θα μου το συγχωρέσει όμως στην επιστροφή. Knock knock. Κοφτές κουβέντες, μπερδεμένοι ρόλοι: έτοιμος, ναι, πάμε, σε 2.
Το Micra ακόμα ξεκουράζεται στην αγκαλιά του ιδιορρύθμου γκαράζ του, θα έχει μεγάλη μέρα σήμερα. Μάλιστα κάποια στιγμή παραλίγο να τρακάρει με έναν μακάριο ιάπωνα αλλά αυτά θα τα πούμε πιο μετά. Τώρα οδεύουμε για την ψαραγορά Tsukiji στα παράλια της πόλης, κοντά στην Ginza (με την ευρύτερη έννοια!). Ginza line, Hiblya line, Tsukiji station, κανά χιλιόμετρο με τα πόδια. Τόκυο? Ημέρα? Αδιάφορο. Άλλη μια φορά. Φτάνοντας όμως στην περιοχή της ψαραγοράς, μικρά πολύχρωμα μαγαζιά σε προετοιμάζουν. Κόσμος πολύς σταματάει όπου μπορεί για να απολαύσει το αηδιαστικό τους noodle. Εύγε. Οι μυρωδιές σπάνε μύτες, τα στενάκια που ξεκινάνε από τον δρόμο, πολλά υποσχόμενα. Όσο υποσχόμενη βέβαια μπορεί να είναι και η Βαρβάκειος αλλά ας είναι. You’re in the Japan now… Συνέχεια. Από έναν κεντρικό δρόμο πετάγεται ένα περίεργο όχημα. Κατευθυνόταν αρχικά προς το κέντρο του δρόμου για να στρίψει απότομα και να βρεθεί να κινείται δίπλα στο πεζοδρόμιο όπου προχωρούσαμε. Το όχημα είναι αστείο στην όψη και θυμίζει τον R2-D2 με πλατφόρμα. Πίσω από το κεφάλι του R2-D2 (ενός κυλίνδρου στην ουσία με ένα τεράστιο τιμόνι στην κορυφή του) στέκεται όρθιος ο οδηγός. Η ταχύτητά του μικρή αλλά οι μανούβρες του νευρικές σαν τσαντισμένη φοράδα. Στην πλατφόρμα από πίσω του έχει τοποθετήσει πρόχειρα καφάσια με ψάρια. Κατά την διάρκεια τούτης της παρακολούθησης, είχαμε ήδη φτάσει στον δρόμο απ’ όπου δραπέτευσε τούτο το κατασκεύασμα. Κοιτώντας μέσα στον δρόμο μας πήρανε τα γέλια! Τρία και τέσσερα και άλλα τέσσερα και πέντε από κει. Παντού τούτα τα αμαξάκια μετακινιόντουσαν στους δρόμους έξω από την ψαραγορά σαν να μην γνωρίζανε ακριβώς που πάνε. Εκμεταλλευόντουσαν όλο το πλάτος του δρόμου σαν καλοί αθλητές καλλιτεχνικού πατινάζ, μόνο και μόνο για να ελιχθούν μεταξύ όμοιών τους αλλά και κάτι άλλων δίποδων πλασμάτων με φωτογραφικές μηχανές εντοιχισμένες στα μάτια τους. Κάποιοι οδηγοί, υπέργηροι, κάπου σε κάποιες διασταυρώσεις αστυνομικοί πάνω σε ξύλινο σκαμπό, διευκόλυναν την κίνηση τούτων των περίεργων ανθρώπων, όλοι χαμένοι σε ένα σύμπαν δικό τους, ένα σύμπαν με έντονη μυρωδιά ψαρίλας. Τούτο το κτίριο στο βάθος που μοιάζει με μπανάνα. Εκείνη είναι η αγορά.
Λένε πως είναι η μεγαλύτερη ψαραγορά στον κόσμο και είναι. Τεράστια, μετά από λίγα λεπτά μέσα της, φαντάζει ατέρμονη. Ευτυχώς (ή δυστυχώς για τα δικά μου αρρωστημένα γούστα) δεν είναι δαιδαλώδης αλλά τετραγωνισμένη και σχεδιασμένη ώστε να μην χάνεσαι (πώς τώρα για κάποιους αυτό θεωρείται ως a vantage δεν το γνωρίζω, αν θέλετε εξηγήστε το μου). Ψάρια. Ψάρια παντού. Μαλάκια. Διάφορα μεγέθη, σχήματα, χρώματα, αρώματα (μπα όχι αρώματα, μόνο η ισοπεδωτική ψαρίλα). Στην άκρη ενός πάγκου, τρία κεφάλια τόνων με θολό μάτι κείτονται δίπλα από έναν κουβά θρυμματισμένο πάγο. Πιο πίσω μαλάκια διαφόρων τύπων που δεν γνωρίζω τα ονόματά τους. Γύρω σου, ψάρια. Από πάνω τους γυμνοί σωλήνες με διάφορες απολήξεις πάνω από πάγκους που ρίχνουν τρεχούμενο νερό. Η εμπειρία μπορεί να μην είναι μοναδική αλλά σίγουρα είναι πανηγυρική για τις αισθήσεις.
Φεύγοντας περνάμε από ένα περίεργο βενζινάδικο ίδιο με τα περισσότερα στην πόλη. Οι αντλίες βρίσκονται τοποθετημένες στην οροφή του χώρου. Οι μάνικες κρέμονται ελεύθερες στον αέρα, πάνω από τα κεφάλια των βενζινοπωλών. Τραβάνε ένα μικρό κορδόνι για να κατεβάσουν την μάνικα. Κάτω, ο χώρος του βενζινάδικου είναι εντελώς άδειος χωρίς εμπόδια. Εύγε.
Συνέχεια και πλέον θαυμάζουμε την λίμνη Hakone όχι όμως και το Fuji που ακόμα μας κάνει ντροπές πίσω από πεισματάρικα σύννεφα. Ακολουθούμε την ίδια διαδρομή, αρπάζουμε το αμάξι και ορμάμε προς το βουνό.
Κάπου ανάμεσα από λόφους, σύννεφα και δέντρα, ξεπροβάλει η κορυφή του Fuji Yama. Χιονισμένη, ίδια και απαράλλακτη με της προσδοκίες μας. Χειρόφρενο. Στάση. Καταιγισμός «κλικ» κλείστρων. Τα υπόλοιπα πιο μετά.
Το Micra ακόμα ξεκουράζεται στην αγκαλιά του ιδιορρύθμου γκαράζ του, θα έχει μεγάλη μέρα σήμερα. Μάλιστα κάποια στιγμή παραλίγο να τρακάρει με έναν μακάριο ιάπωνα αλλά αυτά θα τα πούμε πιο μετά. Τώρα οδεύουμε για την ψαραγορά Tsukiji στα παράλια της πόλης, κοντά στην Ginza (με την ευρύτερη έννοια!). Ginza line, Hiblya line, Tsukiji station, κανά χιλιόμετρο με τα πόδια. Τόκυο? Ημέρα? Αδιάφορο. Άλλη μια φορά. Φτάνοντας όμως στην περιοχή της ψαραγοράς, μικρά πολύχρωμα μαγαζιά σε προετοιμάζουν. Κόσμος πολύς σταματάει όπου μπορεί για να απολαύσει το αηδιαστικό τους noodle. Εύγε. Οι μυρωδιές σπάνε μύτες, τα στενάκια που ξεκινάνε από τον δρόμο, πολλά υποσχόμενα. Όσο υποσχόμενη βέβαια μπορεί να είναι και η Βαρβάκειος αλλά ας είναι. You’re in the Japan now… Συνέχεια. Από έναν κεντρικό δρόμο πετάγεται ένα περίεργο όχημα. Κατευθυνόταν αρχικά προς το κέντρο του δρόμου για να στρίψει απότομα και να βρεθεί να κινείται δίπλα στο πεζοδρόμιο όπου προχωρούσαμε. Το όχημα είναι αστείο στην όψη και θυμίζει τον R2-D2 με πλατφόρμα. Πίσω από το κεφάλι του R2-D2 (ενός κυλίνδρου στην ουσία με ένα τεράστιο τιμόνι στην κορυφή του) στέκεται όρθιος ο οδηγός. Η ταχύτητά του μικρή αλλά οι μανούβρες του νευρικές σαν τσαντισμένη φοράδα. Στην πλατφόρμα από πίσω του έχει τοποθετήσει πρόχειρα καφάσια με ψάρια. Κατά την διάρκεια τούτης της παρακολούθησης, είχαμε ήδη φτάσει στον δρόμο απ’ όπου δραπέτευσε τούτο το κατασκεύασμα. Κοιτώντας μέσα στον δρόμο μας πήρανε τα γέλια! Τρία και τέσσερα και άλλα τέσσερα και πέντε από κει. Παντού τούτα τα αμαξάκια μετακινιόντουσαν στους δρόμους έξω από την ψαραγορά σαν να μην γνωρίζανε ακριβώς που πάνε. Εκμεταλλευόντουσαν όλο το πλάτος του δρόμου σαν καλοί αθλητές καλλιτεχνικού πατινάζ, μόνο και μόνο για να ελιχθούν μεταξύ όμοιών τους αλλά και κάτι άλλων δίποδων πλασμάτων με φωτογραφικές μηχανές εντοιχισμένες στα μάτια τους. Κάποιοι οδηγοί, υπέργηροι, κάπου σε κάποιες διασταυρώσεις αστυνομικοί πάνω σε ξύλινο σκαμπό, διευκόλυναν την κίνηση τούτων των περίεργων ανθρώπων, όλοι χαμένοι σε ένα σύμπαν δικό τους, ένα σύμπαν με έντονη μυρωδιά ψαρίλας. Τούτο το κτίριο στο βάθος που μοιάζει με μπανάνα. Εκείνη είναι η αγορά.
Λένε πως είναι η μεγαλύτερη ψαραγορά στον κόσμο και είναι. Τεράστια, μετά από λίγα λεπτά μέσα της, φαντάζει ατέρμονη. Ευτυχώς (ή δυστυχώς για τα δικά μου αρρωστημένα γούστα) δεν είναι δαιδαλώδης αλλά τετραγωνισμένη και σχεδιασμένη ώστε να μην χάνεσαι (πώς τώρα για κάποιους αυτό θεωρείται ως a vantage δεν το γνωρίζω, αν θέλετε εξηγήστε το μου). Ψάρια. Ψάρια παντού. Μαλάκια. Διάφορα μεγέθη, σχήματα, χρώματα, αρώματα (μπα όχι αρώματα, μόνο η ισοπεδωτική ψαρίλα). Στην άκρη ενός πάγκου, τρία κεφάλια τόνων με θολό μάτι κείτονται δίπλα από έναν κουβά θρυμματισμένο πάγο. Πιο πίσω μαλάκια διαφόρων τύπων που δεν γνωρίζω τα ονόματά τους. Γύρω σου, ψάρια. Από πάνω τους γυμνοί σωλήνες με διάφορες απολήξεις πάνω από πάγκους που ρίχνουν τρεχούμενο νερό. Η εμπειρία μπορεί να μην είναι μοναδική αλλά σίγουρα είναι πανηγυρική για τις αισθήσεις.
Φεύγοντας περνάμε από ένα περίεργο βενζινάδικο ίδιο με τα περισσότερα στην πόλη. Οι αντλίες βρίσκονται τοποθετημένες στην οροφή του χώρου. Οι μάνικες κρέμονται ελεύθερες στον αέρα, πάνω από τα κεφάλια των βενζινοπωλών. Τραβάνε ένα μικρό κορδόνι για να κατεβάσουν την μάνικα. Κάτω, ο χώρος του βενζινάδικου είναι εντελώς άδειος χωρίς εμπόδια. Εύγε.
Συνέχεια και πλέον θαυμάζουμε την λίμνη Hakone όχι όμως και το Fuji που ακόμα μας κάνει ντροπές πίσω από πεισματάρικα σύννεφα. Ακολουθούμε την ίδια διαδρομή, αρπάζουμε το αμάξι και ορμάμε προς το βουνό.
Κάπου ανάμεσα από λόφους, σύννεφα και δέντρα, ξεπροβάλει η κορυφή του Fuji Yama. Χιονισμένη, ίδια και απαράλλακτη με της προσδοκίες μας. Χειρόφρενο. Στάση. Καταιγισμός «κλικ» κλείστρων. Τα υπόλοιπα πιο μετά.
Attachments
Last edited by a moderator:
